เล่ห์ลวงวิวาห์รัก 1

อิชย์นั่งดื่มหลังจากทำงานมาทั้งวัน จึงเลือกที่จะออกมาท่องเที่ยวยามราตรีในสถานบันเทิงของเพื่อนเขา

“เฮ้ย ๆ ทำไมวันนี้แกมาแต่หัววันเลยวะ” เสียงของชัชวาล เพื่อนสนิทสมัยเรียนและเป็นเจ้าของผับนี้เอ่ยถาม

“ทำไมกูจะมาแต่หัววันไม่ได้” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคืองเพื่อนเล็กน้อย

“ได้ครับคุณชายอิชย์ ตามสบายนะครับท่าน” อีกคนก็กวนแถมประชดประชันอีก

“แกมาทำอะไรวะไอ้ชัช”

“เอ้า โทษนะไอ้คุณอิชย์ถามมาได้ ผับกู กูก็ต้องมาดูสิ”

“มึงเป็นอะไร ถึงได้กินอะไรมากมายขนาดนี้” เจ้าของผับถาม หากก็ไม่ได้คำตอบ

“ตอบมา! ถ้าไม่ตอบกู จะสั่งให้เด็กยกไปเก็บ”

“เซ็งนิดหน่อยว่ะ...”

“ทำไมวะ แฟนเก่ามึงกลับมาขอคืนดีไง”

“ไม่ใช่ อย่าพูดถึงได้ไหมวะ” ชายหนุ่มว่าอย่างไม่อยากรับรู้เรื่องราวของอดีตคนรัก

“แล้วมันเรื่องอะไร”

“กูบังเอิญได้ยินพ่อคุยกับเมียใหม่ว่าจะให้กูแต่งงานกับลูกเมียเขา ยัยตุ่มต่อขาน่ะ”

ชัชวาลทำท่าทางนึกคิดถึงใบหน้าว่าที่เจ้าสาวของเพื่อน

“อ๋อ…น้องริตาน่ะเหรอ กูจำได้ว่าเคยเจอตอนที่น้องจบมัธยม เกือบสิบปีแล้วมั้ง”

“ใช่ ยัยริตาตุ่มต่อขาเดินได้นั่นแหละ กูก็ไม่ได้เจอเกือบสิบปีแล้ว เห็นแต่ยัยอินเล่าให้ฟังทุกครั้งที่ยัยตุ่มต่อขาโทรมา”

“ปากคอเลาะร้าย ว่าได้แม้กระทั่งว่าที่เจ้าสาวของตัวเองไม่สิว่าที่เมีย แต่เอาเถอะนี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เธออาจจะสวยขึ้นอย่างที่มึงคาดไม่ถึงก็ได้นะ”

“ไม่มีทาง อย่างยัยตุ่มต่อขาเนี่ยนะจะสวย ที่สำคัญกูจะไม่ยอมแต่งงานเด็ดขาด”

“เออ…แล้วกูจะคอยดู”

“ถึงแต่งงานกันกูก็ไม่มีวันที่จะรักยัยนั้นแน่นอน” อิชย์ยึดมั่นใจคำของตนโดยที่เพื่อนเอาแต่ส่ายหน้า เมื่อแอลกอฮอล์เข้าปากชายหนุ่มก็ได้ระบายเรื่องอัดอั้นที่คิดไม่ตกอีกเรื่องออกมา

“ไอ้ชัชกูถามจริง ๆ เหอะ กูผิดอะไรวะ พีทถึงทิ้งกูไป” ก่อนจะกระดกแก้วเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมด

“อะไรของมันวะ เมื่อกี้ยังเซ็งเรื่องที่ต้องแต่งงานอยู่หยก ๆ ตอนนี้กลับมาถามถึงแฟนเก่า จะเอายังไงกันแน่ไอ้อิชย์ อีกอย่างกูไม่รู้หรอกนะ...ว่าทำไมเขาถึงทิ้งมึงไป...แต่มันสามปีแล้ว ทำไมยังทำใจไม่ได้ ยังไม่ลืมเขาอีกเหรอวะ” ชัชวาลบ่นกับท่าทางของเพื่อนที่เป็นแบบนี้ประจำเมื่อคิดถึงคนรักเก่า และไม่นานธีรดลเดินเข้ามาสมทบกล่าวทักทายกันตามประสาเพื่อนสนิท

“เอ้า เฮ้ย ๆ ไอ้ชัช ไอ้อิชย์ ได้ยินพวกมึงพูดถึงพีทใช่เปล่าวะ”

“ใช่…มีไรว่ะ ไอ้เจ้าของออแกไนซ์เซอร์ใหญ่”

“ก็วันนี้ฉันไปธุระ บังเอิญเจอแฟนเก่าไอ้อิชย์มาว่ะ”

“แล้วไงวะ” ชัชวาลเป็นฝ่ายถาม ส่วนเจ้าของชื่อได้แต่นิ่งฟัง

“กูเห็นเดินมากับเสี่ยใหญ่ พาไปชอปปิง กูอยากจะบอกอะไรกับมึงนะไอ้อิชย์ ตัดใจและลืมยัยผู้หญิงเห็นแก่เงินคนนั้นเถอะว่ะ” ธีรดลเตือนสติด้วยความหวังดี

“ไม่! ไม่เชื่อ มึงอย่ามาใส่ร้ายพีท” อิชย์สวนกับโดยไม่สนใจคำเตือน

“ถ้าไม่เชื่อ ก็ดูนี่ซะ” ธีรดลล้วงมือถือเครื่องหรูออกมาแล้วเปิดบางอย่างส่งให้เขาดู…

EISAYAA SHOP

“เจ๊…เก็บของเสร็จยังคะ นานเกินไปแล้วนะ” เสียงของเจ้านายสาวเอ่ยถามเมื่อเธอใช้เวลารอเพื่อนร่วมงานนานเกินไป

ห้องเสื้อแห่งนี้ ตั้งอยู่ข้างโรงแรมของอิชย์เดินไม่ถึงสิบนาทีก็ถึง ห้องเสื้อของอิษยาเป็นร้านขนาดกลางไม่ใหญ่มาก เพราะกลัวจะดูไม่ไหว อีกทั้งยังเป็นความฝันของตนที่อยากจะมีร้านเสื้อเป็นของตัวเอง

เธอจึงนำเงินเก็บที่มีอยู่มาลงทุนกับร้านนี้ และยังมีเงินทุนที่เป็นของขวัญเรียนจบจากบิดาและพี่ชาย รวมทั้งรสิกาที่มาเป็นหุ้นส่วนร่วมกัน

จนถึงตอนนี้ห้องเสื้อแห่งนี้เปิดมาได้เกือบสี่ปีแล้ว การตกแต่งก็สไตล์โมเดิร์นทันสมัย เข้ากับไลฟ์สไตล์ในปัจจุบันของลูกค้าส่วนใหญ่ของที่นี้

“เสร็จแล้วจ้า พี่เมนี่ขอโทษนะคะ” เสียงจีบปากจีบคอตามแบบฉบับของชายแต่ใจหญิงของเจ๊เมนี่หรือแมน ทีมออกแบบและตัดเย็บของห้องเสื้ออิษยา

“ไปกันเถอะค่ะ อินหิวแล้ว”

“ไปค่ะ” คุณเธอเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งรอหน้ามุ่ยอยู่ที่โซฟา “เอ่อ คุณอินขา…”

“มีอะไรคะเจ๊…”

“ถ้าคุณริตากลับมาอยู่เมืองไทย เจ้อยากจะชวนเธอมาทำงานกับเราด้วยดีมั้ยจ๊ะ”

“ถึงเจ๊ไม่ขอ อินก็จะดึงพี่ริตาเข้ามาทำงานกับเราอยู่แล้วค่ะ พี่เขาทั้งสวยทั้งเก่ง ออกแบบเลิศ จบปริญญาตรีด้านออกแบบแฟชั่นและแพทเทริน์ แถมได้ข่าวว่าจบโทบริหารด้วย แต่อินว่าคุณพ่อต้องให้พี่ริตาช่วยงานโรงแรมกับพี่อิชย์แน่เลยค่ะ พอช่วงนี้อินไม่ค่อยว่าง ถ้าพี่ริตากลับมาก็คงจะดี จะได้มีคนช่วยออกแบบและช่วยงานบริหารเพิ่ม”

“ก็ดีเหมือนกัน เจ๊จะได้มีคนช่วย ทำคนเดียวเหนื่อยจะตาย อีกร้านนี้น้องริตาก็มีหุ้นอยู่ครึ่งหนึ่ง ใช่มั้ย”

“เจ๊บ่นมาก เดี๋ยวหักเงินเดือนหรอก” อิษยาขู่แกมหยอก

จบการสนทนาของสองสาวก็เดินทางไปยังร้านอาหารประจำที่อยู่ภายในห้างสรรพสินค้าชั้นนำ

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงได้สำรองที่นั่งของทางร้านไว้หรือไม่คะ” พนักงานต้อนรับของร้านทักทายลูกค้าอย่างสุภาพ

“ไม่ได้จองไว้ค่ะ พอจะมีที่นั่งเหลือหรือเปล่าคะ” พลางเอ่ยถาม ก่อนที่จะหันไปมองด้านในเพื่อหาที่นั่ง

“สวัสดีค่ะคุณอิน” ผู้จัดการร้านเดินเข้ามาหา แล้วหันไปบอก “มีอะไรก็ไปทำเถอะ ทางนี้ฉันดูแลเอง”

 พอพนักงานคนเมื่อครู่ไปต้อนรับลูกค้าท่านอื่น ผู้จัดการก็สอบถามลูกค้าวีไอพี

“มีอะไรให้บริการคะคุณอิน”

“ฉันไม่ได้จองโต๊ะไว้ พอจะหาที่นั่งให้ได้ไหม”

“ได้ค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ”

ผู้จัดการร้านเดินนำหญิงสาวมายังโต๊ะอาหารที่อยู่ด้านในข้างกระจกที่สามารถมองออกไปเห็นวิวรอบนอกของห้างสรรพสินค้าและแสงสีต่าง ๆ ตามท้องถนน พนักงานวางเมนูอาหารตรงหน้าให้ทั้งสองคนได้เลือก

“เจ๊จะทานอะไรสั่งเลย เดี๋ยวอินเลี้ยงเอง”

“ตายแล้ว เกิดอะไรขึ้น วันนี้ถึงเลี้ยงข้าวฉัน” สาวสองจีบปากจีบคอ

“สรุปไม่กิน จะจ่ายเองว่างั้น”

“ไม่งอนสิคะ เขาเย้าเล่นน่า” สาวสองทำมือหยอกล้อราวกับง้อเด็กน้อย อิษยาเรียกพนักงานมารับรายการอาหารและนั่งรอไม่นานอาหารมากมายค่อย ๆ ทยอยมาเสิร์ฟบนโต๊ะ

“สั่งอะไรเยอะแยะย่ะหล่อน”

“ก็คนมันหิว ทำงานทั้งวันแทบไม่ได้พักเลย”

“ระวังอ้วนตายนะ แล้วยิ่งกินดึกด้วยไม่อ้วนให้มันรู้ไป”

“อิษยาซะอย่างไม่แคร์หรอกค่ะ รีบกินดีกว่าแล้วไปชอปปิงกันต่อ”

“เวลานี้เนี้ยนะ” เมนี่ยกนาฬิกาขึ้นมอง ก่อนถามออกไป

“ยังไม่ทุ่มหนึ่งเลย มีเวลาอีกเยอะค่ะ”

ว่าแล้วทั้งสองก็ลงมือรับประทานอาหาร ไม่นานก็พากันเดินซื้ออันนั้นดูอันนี้ตามประสาสาวแฟชั่นที่ชอบแต่งตัว

“งั้นแยกกันตรงนี้นะยะ” สาวสองเอ่ยเมื่อเดินมาถึงประตูทางออกของลานจอดรถ

“เอ้า ไม่ไปด้วยกันล่ะเจ๊ อินไปส่ง เจ๊ไม่ได้เอารถมานิ”

เมนี่ไม่ว่าอะไรได้แต่มองทะลุไปยังด้านหลังของเจ้านายสาว พลอยทำให้เธอต้องหันกลับไปมองเช่นกัน

“อ๋อ…ผู้มารับสินะ” หญิงสาวเอ่ยแซวเล็กน้อย “งั้นอินกลับก่อนแล้วกัน”

“ขับรถดี ๆ ถึงบ้านแล้วบอกฉันด้วย”

“อินไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วเจ๊ ที่จะต้องรายงานตลอด” ร่างบางว่าก่อนส่งยิ้มให้ แล้วเดินเอาของเก็บหลังรถ

“ฉันเป็นห่วงย่ะ ชะนีคนเดียวขับรถกลางค่ำกลางคืนอันตราย”

“โอเคค่ะ ถึงแล้วจะรายงานนะคะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ขับรถออกจากล้านจอดรถของห้างสรรพสินค้าตรงไปที่บ้าน