เลห์ลวงวิวาห์รัก 3

สนามบินสุวรรณภูมิ

ผู้คนมากมายมารอการเดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆ หนึ่งในนั้นเป็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินทางกลับมาจากฝรั่งเศส โดยที่เธอสวมแว่นตากันแดดสีเงินเดินออกมาจากสนามบิน และตรงไปยังรถแท็กซี่ที่เรียกไว้เพื่อให้พาไปยังจุดหมายปลายทาง เมื่อถึงจุดหมายที่ต้องการก็ใกล้ค่ำเสียแล้ว

“จอดตรงนี้แหละค่ะ…นี่เงินค่ะ…ขอบคุณมากนะคะ”

สาวสวยเดินมาหยุดหน้าบ้านพร้อมกระเป๋าเดินทางสีเทาอ่อนสองใบ ก่อนบรรจงถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นดวงตาคู่สวย ก่อนเดินเข้าบ้านหลังงามที่ตั้งตระง่านอยู่ตรงหน้า

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบมาหาใครคะ” เด็กรับใช้ในบ้านถามหญิงสาว

“มาหาคุณอดิศวรกับคุณสาวิตรีค่ะ ไม่ทราบท่านทั้งสองอยู่มั้ยคะ” หญิงสาวที่เดินเข้ามาในบ้านตอบ

“ไม่อยู่ค่ะ พอดีท่านออกไปทานข้าวกับคุณอิน”

“อีกนานมั้ยจ๊ะกว่าจะกลับ”

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เอ่อ…รอสักครู่นะคะเดี๋ยวหนูไปเอาน้ำมาให้”

“ขอบใจจ้ะ เอ่อ แล้วป้านวลอยู่ไหนจ๊ะ” ก่อนที่สาวใช้คนเดิมจะออกไป จึงเรียกไว้

“ป้านวลอยู่หลังบ้านค่ะ” เด็กรับใช้ในบ้านบอกแล้วรีบไปหาน้ำเสิร์ฟ แต่ยังมิวายบอกให้อีกคนไปบอกป้าศรีนวล

“ป้านวลมีแขกมาหา เขาถามหาคุณท่านแล้วยังถามหาป้าด้วยนะ”

“ถามหาข้าเนี่ยนะ รีบเอาน้ำออกไปรับรองรอคุณท่านก่อนเร็ว ๆ”

ในระหว่างรอหญิงสาวจึงเดินสำรวจบ้านไปเรื่อย ๆ ถึงพบว่าบ้านเปลี่ยนแปลงไปมาก

“คุณคะ...หนูเอาน้ำมาให้ค่ะ”

หญิงสาวยิ้มรับก่อนขอบคุณ หยิบน้ำขึ้นมาจิบและเดินดูบ้านไปพลาง ๆ กำลังเพลิดเพลินต้องตกใจกับเสียงเข้มที่ดังมาจากด้านหลัง

“นี่! เธอเป็นใคร! เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง” อิชย์ถามเสียงเข้ม เขากลับบ้านมาก็เห็นผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาสำรวจบ้าน เมื่อมองพินิจดูได้คิดในใจ

หน้าสวย หุ่นดีใช้ได้

มาถึงก็ดุ ไม่เคยเปลี่ยน เมื่อก่อนเป็นยังไงตอนนี้เหมือนเดิมเป๊ะ หญิงสาวได้แค่คิด

ศรีนวลและเด็กรับใช้ต่างออกจากครัว เมื่อได้ยินเสียงของเจ้านาย

“คุณอิชย์มีอะไรคะ”

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครครับป้า ปล่อยให้มาเดินเล่นในบ้านได้ยังไง”

รสิกาหันหน้ามาเผชิญกับเขา ก่อนทักทายเขาที่คงจะจำเธอไม่ได้จริง ๆ

“สวัสดีค่ะ ฉันมารอพบคุณอดิศรกับคุณสาวิตรีค่ะ”

เอ่ยความประสงค์ออกไป ไม่นานเจ้าของบ้านก็เดินเข้ามา

“นวลมีอะไรเสียงดังไปถึงหน้าบ้านเลย” คุณอดิศวรถาม

“มีคนมาขอพบคุณท่านกับคุณสาค่ะ เธอรออยู่ด้านใน แต่นวลว่าหน้าผู้หญิงคนนั้นคุ้นมากเลยนะคะ” แม่บ้านผู้มากวัยตอบ

ประมุขของบ้านพยักหน้า ก่อนเดินตามศรีนวลไปห้องนั่งเล่นก็พบว่าอิชย์ยืนจ้องหน้าหญิงสาวอย่างไม่ลดละ เมื่อยังไม่ได้คำตอบอย่างที่ต้องการ

“ริตา!!!” สาวิตรีเห็นลูกสาวก็ตกใจ ไม่คิดว่าลูกจะกลับมาเร็วขนาดนี้

“แม่...ริตาคิดถึงแม่จังเลยค่ะ” รสิกาเดินตรงไปหามารดาและอดิศวร ทิ้งให้อิชย์ขบคิดเรื่องผู้หญิงคนนั้น

ยัยตุ่มต่อขา ริตา รสิกา อย่างงั้นหรือ

“แม่ก็คิดถึงลูก เอ…ไหนบอกแม่ว่าจะกลับพรุ่งนี้ล่ะ"

สาวิตรีถาม เพราะเคยโทรคุยเรื่องเวลากลับไทยเมื่อสองวันก่อน

“อยากกลับมาเซอร์ไพรส์แม่นิคะ ว่าถ้าเจอริตาที่บ้านจะมีใครจำริตาได้ไหม” รสิกาบอกมารดา

“ก็ไม่รู้ว่าใครจะเซอร์ไพรส์ใครกันแน่” อิษยาเอ่ยเบา ๆ พลางหันไปมองหน้าพี่ชาย

“ลูกสาวแม่ทั้งคนทำไมจะจำไม่ได้” นางรีบบอกพร้อมทั้งหอมแก้มนุ่ม ๆ ทั้งสองข้าง

“สองแม่ลูก หยุดกอดหยุดหอมกันก่อน หนูริตามาเหนื่อย ๆ นั่งพักเถอะ เดี๋ยวลุงให้แม่บ้านขึ้นไปจัดห้องรับรองให้”

“ขอบคุณค่ะคุณลุง ริตานอนห้องเดิมดีกว่านะคะ”

“เอาอย่างนั้นเหรอลูก”

“ค่ะ ริตานอนห้องเก่าได้ เพราะห้องนั้นริตาอยู่มานานแล้ว”

“ได้ลูก เดี๋ยวลุงสั่งเด็กให้ขึ้นไปทำความสะอาดให้”

“พี่ริตา...อินคิดถึงพี่ริตาที่สุด” อิษยาทรุดนั่งข้าง ๆ รสิกาพร้อมทั้งกอดด้วยความคิดถึง

“พี่ก็คิดถึงน้องอินจ้ะ”

“แม่คะ ริตาอยากทานอาหารฝีมือของแม่จัง อยู่ที่นั่นกินแต่ของเดิม ๆ น่าเบื่อมาก”

“ได้สิลูก เย็นนี้เลยมั้ย”

“มื้อเย็นนี้ริตาขอผ่านนะคะ”

“ได้ยังไง นาน ๆ ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาก็น่าจะร่วมทานข้าวด้วยกันนะ” รสิกาว่าอย่างไม่ยอมให้น้องปฏิเสธการทานข้าวเย็นค่ำนี้

“โธ่ อินไม่ทานข้าวเย็นค่ะ แต่ยังไงเย็นนี้อินขอเกเรแล้วกันเนอะ” เห็นพี่สาวทำหน้าเศร้าอิษยาต้องกลับลำ

นั่งพูดคุยกันอยู่นาน เด็กรับใช้ก็มาตามคุณ ๆ ให้ไปรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน ร่วมไปถึงอิชย์ที่ไม่สามารถเอ่ยปฏิเสธได้

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายเข้าห้อง คุณอดิศวรก็เข้ามาคุยงานกับอิชย์ที่ห้องหนังสือพ่วงท้ายด้วยเรื่องแต่งงาน

“ตกลงแกว่ายังไง เรื่องที่ฉันขอ” ท่านเริ่มเปิดประเด็น

“ได้ครับ ในเมื่อพ่อพูดแบบนั้นแล้ว ผมจะทำอะไรได้ อีกอย่างผมไม่ยอมให้ของของแม่ตกไปอยู่ในมือของสองแม่ลูกนั่นหรอก”

“พูดให้มันดี ๆ หน่อย อย่าคิดว่าใครเขาอยากได้ของของแกกันเสียหมดนะ”

“ผมพูดตามความจริง คนที่ยอมแต่งงานใหม่ทั้งที่ที่ตัวเองมีลูกอยู่แล้ว หวังไม่กี่อย่างหรอกครับ นอกจากเรื่องเงิน”

“ไอ้อิชย์” อดิศวรเอ็ดบุตรชาย “ตกลงว่าไงจะยอมแต่งงานใช่ไหม”

 “ไปถามยัยตุ่มคนที่จะมาเป็นว่าที่เจ้าสาวผมก่อนมั้ยว่าจะตกลงไหม ผมบอกไว้ก่อนนะ เมื่อแต่งแล้วผมจะทำอะไรก็ได้” อิชย์เอ่ยอย่างมีเลศนัยพร้อมรอยยิ้มมุมปากเล็ก ก่อนเดินออกจากห้องหนังสือไป