ตอนที่ 5

เพียงขวัญเดินช้าๆ ก้มหน้าเล็กน้อยตรงไปยังเตียงกว้าง ก่อนจะนั่งลงบนเตียงแล้วเอนกายลงนอนตัวแข็งทื่อ ไออุ่นจากร่างใหญ่แผ่ลามมาถึงผิวเนื้อจนใจสาวสั่นไหว แทบจะวายเอาเสียให้ได้ ผ้าห่มหนาผืนใหญ่ถูกตลบคลุมร่างบาง แล้วไฟทั้งห้องก็ดับลง หญิงสาวหลับตาแน่น กำมือสองข้างไว้ข้างกาย เธอรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะโดนเชือด รอเวลาที่เพชฌฆาตจะลงดาบ อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก แรงขยับของคนตัวโตทำให้หัวใจเธอกระตุกวาบ

“พรุ่งนี้ต้องตื่นไปใส่บาตรแต่เช้า อย่าตื่นสายล่ะ” เหมันต์พลิกกายนอนหันหลังให้หญิงสาว คนนอนรอเชือดรออยู่นานเริ่มสงสัย ดวงตากลมโตลืมขึ้นท่ามกลางความมืด หันใบหน้ามองไปทางที่คนตัวใหญ่นอนอยู่ ในนามความที่มองเห็นอะไรไม่ชัดเจนเท่าไร แต่เพียงขวัญพอมองเห็นได้ว่าเขานอนหันหลังให้เธอ หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่ง อกโล่งใจ ร่างบางพลิกกายตะแคงหันหน้าจ้องมองแผ่นหลังกว้างในความมืด อย่างน้อยหากเขาหันกลับมา เธอจะได้ตั้งรับทัน แต่เพราะความเหนื่อย เมื่อยล้าจากการเดินทาง จึงทำให้คนที่พยายามระแวดระวังภัยหลับลึกไปในเวลาอันรวดเร็ว

“กลัวจนตัวสั่น อ่อนจริงๆ” เหมันต์ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอจึงหันกลับมา ยันตัวลุกเล็กน้อยมองคนที่นอนข้างกาย มือใหญ่ไล้แก้มเนียนเบาๆ กระตุกยิ้มที่มุมปาก ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเขาจะปล่อยให้ผู้หญิงนอนร่วมเตียงได้โดยไม่ทำอะไร รู้ถึงไหนอับอายไปถึงนั่น แต่แค่เห็นแววตาตื่นๆกับตัวสั่นเทา เขาก็อดสงสารไม่ได้ ให้เวลาหญิงสาวทำใจอีกนิด คนอย่างเขาไม่ปล่อยให้สิทธิ์ที่ได้มาโดยชอบธรรมนี้หลุดมือไปหรอก ในเมื่อเธอยังอยู่กับเขาที่นี่ เขาสามารถเรียกร้องสิทธิ์จากเธอเมื่อไรก็ได้

“อื้อ...” ร่างบางบิดกายหนีเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าถูกก่อกวน ความง่วงและอาการเพลียจากการเดินทางยังเกาะกุมอยู่ ทำให้เพียงขวัญยังไม่อยากลืมตาตื่น แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่กำลังก่อกวนเธอจะไม่รามือง่ายๆ กายสาวพยายามพลิกหนีอะไรสักอย่างที่วุ่นวายอยู่กับทรวงอกของตน มือเล็กผลักไสเบาๆ เนื่องจากยังตื่นไม่เต็มตา แต่ทุกอย่างที่เธอทำ ดูเหมือนจะไม่สามารถหยุดสิ่งที่กำลังรบกวนการนอนหลับของเธอได้เลย หญิงสาวจึงฝืนปรือตาขึ้นช้าๆ

ภาพแรกที่เห็นเมื่อลืมตาตื่นขึ้นคือ อะไรบางอย่างที่คล้ายกับศีรษะ ศีรษะใคร...ทำไมมาอยู่บนตัวของเธอได้ เพียงขวัญเบิกตากว้าง ยกมือขึ้นดันบ่าแกร่งสุดแรง พร้อมทั้งดิ้นรนสุดฤทธิ์

“อืมมม” เสียงครางในลำคอราวกับจะบอกว่ากำลังถูกขัดใจ เหมันต์เงยหน้าขึ้นสบตาตื่นตกใจของอีกฝ่าย ฝ่ายที่โดนเขาขโมยดอมดมไปแทบจะทั่วร่าง

“ทะ...ทำอะไรคะ” เป็นคำถามที่ไม่น่าถาม ถามไปแล้วเพียงขวัญก็ต้องเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าร้อนผ่าว แก้มนวลแดงเรื่อ หลบสายตาคมวาวแทบไม่ทัน เหมันต์ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง หญิงสาวจึงรีบยันกายลุกขึ้นถอยห่างเขาจนชิดหัวเตียง ก้มมองร่างกายตนเองก็พบว่าท่อนบนเปลือยเปล่า จึงเหลียวซ้ายขวามองหาอะไรที่พอจะมาปิดบังร่างกายได้ ยังดีที่เสื้อยืดซึ่งเคยอยู่บนร่างกายก่อนนอนหลับกองอยู่ใกล้มือ เพียงขวัญจึงไม่รอช้าที่จะคว้ามันขึ้นมาปิดทรวงอกอวบของตน

“ผมก็แค่ปลุกคุณ ไปอาบน้ำสิ จะได้ไปใส่บาตรกัน” เหมันต์บอกเรียบๆ แต่น้ำเสียงนั้นฟังแล้วเหมือนจะเป็นคำสั่งมากกว่าจะบอกกล่าว หญิงสาวพยักหน้ารับ หลุบสายตามองตักตัวเอง เพื่อเลี่ยงการสบตากับเขา และเมื่อรู้สึกว่าร่างใหญ่ลุกจากเตียงไปแล้ว เพียงขวัญจึงชำเลืองตาขึ้นลอบมองตาม ชายหนุ่มอยู่ในชุดผ้าขนหนูพันกายผืนเดียว โชว์แผ่นหลังกว้างกำยำสีแทน มีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ตามแผ่นหลัง เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วก็มาปลุกเธอ...ปลุกในแบบที่เธอคิดว่า ต่อไปนี้จะไม่ยอมตื่นทีหลังให้เขาได้ปลุกอีกเด็ดขาด

เพียงขวัญอยากจะกระทืบเท้าเร่าๆเหมือนเด็ก เมื่อมายืนอยู่หน้ากระจกบาน

ใหญ่ในห้องน้ำ ร่องรอยการปลุกของเหมันต์เป็นจ้ำแดงเด่นชัดบนเนินอกอวบหลายจุด

“คนบ้า...ปลุกดีๆไม่เป็นหรือไง” หญิงสาวพ่นลมหายใจแรง สะบัดค้อนให้กับร่องรอยบนร่างตน ราวกับว่าร่องรอยนั้นคือตัวแทนของเขา

“ขวัญยังไม่ได้ทำกับข้าวเลย เราจะเอาอะไรไปใส่บาตรกันคะ” เพียงขวัญเอ่ยถามอย่างเกรงใจ เธอตื่นสาย และยังไม่ได้เข้าครัวทำอะไรสักอย่าง

“ที่นี่ใส่บาตรข้าวเหนียว ส่วนกับข้าวอาหารสำหรับถวายพระ ชาวบ้านจะใส่ปิ่นโตแล้วนำไปถวายพระที่วัดเอง” เหมันต์อธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้มุมห้อง ที่จริงแล้วเขาน่าจะไปนั่งรอเพียงขวัญข้างนอก แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเลือกที่จะนั่งรออยู่ในห้อง แวบหนึ่งของความคิดที่เขาพอจะจำได้คือ หญิงสาวอาจจะออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันกาย และนั่นมันคงจะเซ็กซี่ น่าดูกว่าวิวนอกห้องนอนตั้งเยอะ แต่พอเห็นร่างบางก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเสื้อยืดพอดีตัวสีหวานกับกางเกงขายาวห้าส่วน เขาก็แอบพ่นลมหายใจออกมาอย่างสุดเซ็ง

“เปลี่ยนกางเกงออก แล้วใส่ผ้าซิ่น” เขาสั่งพร้อมกับชี้นิ้วไปยังผ้าซิ่นทอลายมัดหมี่ซึ่งแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า เพียงขวัญมองตาม แล้วหันกลับมาสบตาเขา

“เอ่อ...ขวัญนุ่งผ้าถุงไม่เป็นค่ะ” หญิงสาวบอกเขาเสียงแผ่ว

“มันเป็นแบบสำเร็จรูป เขาตัดเย็บมีตะขอมีซิปใส่ได้เลย เหมาะสำหรับคนที่ใส่ไม่เป็น แล้วก็ชอบโวยวายทั้งที่ยังไม่ดูให้ดี” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทันที เพียงขวัญยู่ปากให้บานประตูที่เพิ่งปิดลง