หนีให้ไกล

จิรัสยายังคงตั้งหน้าตั้งตาเลือกกระเป๋าต่อไปโดยไม่หันไปมอง เสียงของหญิงสาวที่มากับทิมยังคงพูดเจื้อยแจ้วดังเข้ามาในหูเป็นระยะๆ  ทั้งๆที่สมองสั่งว่าอย่าไปสนใจ ระหว่างเธอกับเขาไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แต่หางตาก็ยังมิวายแอบไปชำเลืองมอง 

เขายืนอยู่ตรงนั้น ในมือยังคงตั้งหน้าตั้งตากดโทรศัพท์และไม่ได้สนใจหรือรับรู้ว่ามีเธอยืนอยู่ตรงนี้เลย ทั้งๆที่เมื่อคืนก่อนเธอกับเขายังติดอยู่บนเทือกเขาด้วยกัน แถมตอนเมื่อเช้าเขายังส่งข้อความสวัสดีตอนเช้ามาหาเธออยู่เลย แต่ตอนนี้ทั้งๆที่ยืนห่างกันแค่นี้ ทิมกับไม่เคยรับรู้ว่ามีเธออยู่

นี่สินะ ผู้ชายเจ้าชู้ ในเมื่อเธอก็รู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเขาเป็นคนยังไงแต่แล้วก็ยังจะอยากเอาตัวเองเข้าไปยุ่ง จิรัสยาแค่นหัวเราะออกมาเบาๆเพราะสมน้ำหน้าตัวเอง แต่ช่างเถอะ อย่างน้อยเมื่อคืนก่อนเธอกับเขาก็ไม่ได้เลยเถิดจนถึงขั้นมีอะไรกัน ถึงแม้ว่ามันจะ 'เกือบ' ก็เถอะ

ศรีษะทุยสวยสะบัดเบาๆเพื่อขับไล่ความคิดที่กำลังตีกันจนสับสนวุ่นวายทิ้งแล้วจึงคิดว่าหันกลับมาโฟกัสที่กระเป๋าใบข้างหน้าต่อไปจะดีกว่า ต่อจากนี้ไปเธอจะอยู่ให้ห่างไกลจากเขาและไม่มีทางยุ่งเกี่ยวด้วยอีกเด็ดขาด

"ห่างกันวันเดียว คุณถึงกับควงผู้ชายคนอื่นมาเดินซื้อของเลยหรอครับ" ลมหายใจร้อยๆถูกเป่ารดมาที่ต้นคอ ตอนแรกคิดว่าเป็นเสียงของเอกกี้ แต่เปล่า จิรัสยาหันกลับมาด้วยความตกใจ เวลานี้ทิมคือคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังเธอ

รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นมาบนริมฝีปากหยักอีกครั้งแต่จิรัสยากลับไม่อยากที่จะเห็นมัน ทำไมเขาถึงยังกล้าทำแบบนี้ ตัวเองมากับผู้หญิงคนอื่นแท้ๆ แต่ก็ยังกล้าเดินเข้ามาทักเธอ 

"ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ"

ใบหน้าสวยนั้นเวลานี้เง้างอด้วยความโกรธ เมื่อเห็นว่าทิมไม่หลบเธอจึงเป็นฝ่ายเดินเลี่ยงออกมาแทน สายตาไล่กวาดหาหญิงสาวที่มากับเขาเมื่อสักครู่ แต่เวลานี้หายไปไหนนะ ไหนจะเอกพงศ์อีก เมื่อมองไปรอบๆ กลับมีเพียงลูกค้าคนอื่นๆที่กำลังยืนเลือกดูขออยู่แทน 

"เอกกี้ อยู่ไหนของแก" โทรศัพท์มือถือถูกหยิบขึ้นมากดโทรออกหาเพื่อน(แอบ)สาวที่มาด้วยกัน

"แป๊บจี ฉันกำลังลองเสื้ออยู่แกมีอะไร"

"จะบอกว่ากระเป๋าฉันไม่เอาแล้วนะ พอดีไม่มีสีที่อยากได้ เดี๋ยวฉันขอออกไปนั่งรอแกตรงร้านคาเฟ่ใหญ่ๆที่มีขนมเยอะๆ ที่เราพึ่งเดินผ่านมากันเมื่อกี้ เสร็จแล้วแกตามฉันไปนะ"

"โอเค ได้ๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วเจอกัน"

พอวางสายเสร็จจิรัสยาก็เดินมุ่งหน้าออกไปทางประตูหน้าร้าน แต่จังหวะนั้นหญิงสาวที่มากับทิมก็เดินสวนเธอเข้ามา ดูแล้วน่าจะมาจากห้องลองชุด จิรัสยาเข้าใจแล้ว แบบนี้สินะเขาถึงได้มีโอกาสเดินมาหาเธอ

"พี่ทิมคะ นิชาอยากได้สามชุดนี้เลยค่ะ" เสียงของหญิงสาวคนนั้นยังคงแว่วเข้ามาก่อนที่เธอจะเดินพ้นออกมาจากประตูร้าน หัวใจดวงน้อยๆเกิดอาการเจ็บแปลบขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ รู้เพียงแต่ว่าวินาทีนี้เธออยู่ตรงนั้นต่อไปไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากเดินเข้ามาภายในคาเฟ่ที่บอกกับเอกพงศ์ไป และได้จัดการสั่งขนมและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว โทรศัพท์มือถือก็ถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าแล้วแอคเคาท์บัญชีรายชื่อของทิมบนแอพพลิเคชั่นที่เขาใช้ส่งข้อความมาหาเธอก็ถูกบล็อกทันที 

ถึงแม้ว่าภายในใจจะรู้สึกแปลกๆแต่จิรัสยาก็พยายามบอกตัวเองว่านั่นเป็นเพราะว่าทิมคือผู้ชายเจ้าชู้และเขาคงทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคน เข้ามาทำให้รู้สึกดีแต่ว่าตัวเองก็มีคนอื่นไปด้วย เขาคงจะเป็นแบบนั้นจิรัสยาบอก

ระหว่างที่กำลังนั่งจิบชาเพลิน ที่หน้าประตูสายตาก็เหลือบไปเห็นปัทมะและที่สำคัญเขากกลังเดินตรงมาทางเธอ ให้ตายสิ นี่มันวันอะไรกัน ทำไมทริปนี้ของเธอมันช่างวุ่นวายแบบนี้ แค่อยากจะนั่งคิดอะไรคนเดียวเพลินๆก็ไม่ได้ 

"พี่มีเรื่องจะคุยกับจี"

"แต่จีไม่มีค่ะ พี่ปาล์มช่วยไปนั่งโต๊ะอื่นได้มั้ยคะ จีอยากนั่งคนเดียว"

"คนนี้หรือเปล่าที่อยู่กับจีที่บนเขาคืนนั้น"

ปัทมะยื่นหน้าจอโทรศัพท์มือถือมาตรงหน้าจิรัสยาเพื่อหวังให้เธอได้ดููรูปที่เขาพึ่งถ่ายได้มาจากย่านในเมือง ในนั้นคือรูปของทิมกับหญิงสาวที่เธอเจอในร้านกระเป๋าเมื่อสักครู่ท่าทางดูสนิทสนมกันเชียว

"แล้วไงคะ" แล้วว่าภายในใจจะเสียวๆแปลบๆแต่จิรัสยาก็ต้องทำเหมือนราวกับว่ารูปภาพที่เห็นพวกนั้นมันไม่ได้มีผลอะไรต่อเธอเลย

"ก็พี่อยากให้จีได้เห็นไงว่าเขาไม่ได้มีแค่จีคนเดียว จีกำลังโดนหลอกอยู่รู้ตัวหรือเปล่า"

"เหมือนที่พี่ปาล์มทำกับจีแบบนั้นหรอคะ แล้วไหนล่ะคะคู่ควงคนใหม่ของพี่ วันนี้ไม่ได้มาด้วยกันหรอคะ" พอถูกจิรัสยาจี้จุดขึ้นมาปัทมะก็ออกอาการอึกอักและเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นอ่อนโยนลง

"จี พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว แต่พี่ยืนยันได้ว่าเรื่องระหว่างพี่กับเนยไม่มีอะไรกันมากไปกว่านั้นจริงๆ ตอนนั้นพี่แค่พลาดเพราะว่าพี่เมา แต่พี่สัญญานะว่านับจากนี้ไปพี่จะไม่มีทางทำผิดกับจีแบบนั้นอีก พี่รักจี รักจีคนเดียวเท่านั้นและพี่ก็เชื่อว่าผู้ชายคนนั้นเขาจะไม่มีทางรักจีได้มากเท่าพี่แน่ๆ พี่อยากให้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ จีให้อภัยพี่เถอะนะ และพี่เองก็จะไม่ถือสาอะไรกับเรื่องที่จีอยู่กับผู้ชายคนอื่นเหมือนกัน"

ในจังหวะที่ปัทมะกำลังพยายามสรรหาเรียบเรียงคำพูดออกมาเสียจนยาวเหยียดเพื่อหวังจะขอโอกาสจากจิรัสยาอีกสักครั้ง เขาได้เลื่อนมือของตัวเองมาวางกุมเอาไว้ที่บนหลังมือเรียวสวยของเธออย่างแผ่วเบา และนั่นจิรัสยาเองก็ไม่ทันได้รู้ตัวเพราะมัวแต่โฟกัสอยู่ที่คู่ชายหญิงคุ้นตาที่เวลานี้ก็กำลังเดินตรงเข้ามาในคาเฟ่นี้พอดิบพอดีเช่นกัน

ทุกๆคำพูดที่ปัทมะพยายามเรียบเรียงออกมาเรื่อยๆไหลผ่านเข้าใบหูซ้ายและทะลุออกไปยังหูขวาตามลำดับ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนเธอไม่สามารถทนมองดูได้อีกจึงเลือกที่จะหลุบสายตามองลงที่แก้วชาของตัวเองเสีย และเขาทั้งสองก็เดินผ่านโต๊ะของเธอเลยไปและเลือกที่จะนั่งลงยังโต๊ะด้านหลังตัวที่อยู่ติดกับเธอแทน