งามใหม่

หลังจากที่เปิดสงครามขนาดย่อมๆไปกับหญิงสาวผู้ที่เธอไม่ได้รู้จักและไม่อยากที่จะรู้จัก แต่อยากเลือกที่จะโทรมาหาเรื่องเธอก่อน จิรัสยาก็ขอจัดให้แบบพอหอมปากหอมคอ อย่าคิดว่าจะโทรมาหาเรื่องเธอก่อนแบบนี้แล้วเธอจะยอม เพราะเรื่องนี้ถ้าจะโทษก็ควรจะไปโทษตัวฝ่ายชายมากกว่าที่ไม่รู้จักพอเอง ก็ในเมื่อทั้งๆที่ตัวเองมีเจ้าของอยู่แล้วแท้ๆ แต่กลับมายุ่งวุ่นวายกับเธอไม่หยุดจนเป็นสาเหตุให้เธอต้องถูกไล่ออกจากงานมาสดๆร้อนๆ

พอพูดถึงตัวต้นเหตุแล้วจิรัสยาก็อดที่จะเกิดความรู้สึกแปลกๆไม่ได้ เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้เพียงแค่ว่าภายในใจกำลังรู้สึกปั่นป่วนกระวนกระวายจนอยากจะทึ้งหน้าใครเข้าสักคน ดูเอาเถอะ ก่อเรื่องสร้างความวุ่นวายให้ชีวิตเธอมาขนาดนี้แต่เขากลับเงียบหายไป นี่เขาจะรับรู้บ้างหรือเปล่าว่ากำลังสร้างปัญหาให้กับชีวิตเธอขนาดไหน 

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาสองสามที พอเดินเข้าไปส่องดูที่ช่องตาแมวก็เห็นว่าชนัญญายืนอยู่

"พี่ฝ้ายมีอะไร"

"จี แกถูกให้ออกจากงานจริงๆหรอ เห็นหนูนาโทรมาบอกเมื่อกี้ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น" ชนัญญาเขย่าแขนจิรัสยาหน้าตาตื่นด้วยความเป็นห่วงรุ่นน้องคนสนิท

"ก็ตามที่เจ้รู้มานั่นแหละ ส่วนสาเหตุก็มาจากคนที่เจ้เชียร์นักเชียร์หนาไงว่าให้จีรีบตะครุบได้เลยถ้าเขามาจีบ"จิรัสยาเดินตรงเข้ามาในครัวหลังจากที่เปิดประตูให้ชนัญญาได้เข้ามาแล้ว

"นี่แกอย่าบอกนะว่าเกี่ยวกับคุณทิม เฮ้ย เป็นไปได้ยังไง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่คุณทิมชอบแกแล้วแกถูกไล่ออกจากงานด้วยอ่ะ" ชนัญญายังคงตามไปซักไซ้ไม่ยอมหยุด

"เกี่ยวยังไงจีไม่รู้ แต่ที่รู้ๆก็คือพึ่งมีผู้หญิงโทรมาหาจีเมื่อสักครู่เรื่องเขา"

"ผู้หญิงที่ไหนอ่ะแก ตั้งแต่รู้จักคุณทิมมาฉันยังไม่เคยเห็นว่าเขาจะให้อำนาจผู้หญิงคนไหนในการเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเขาเลยสักคน"

"นี่ขนาดเจ้รู้แล้วนะว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงแต่เจ้ก็ยังเชียร์ผู้ชายคนนี้ให้จีเนี่ยนะ" ชนัญยาได้เพียงแค่ยิ้มแหยๆกับสิ่งที่จิรัสยาถาม จะว่าไปเธอเองก็แค่ไม่นึกว่ามันจะเป็นเรื่องราวลามปามใหญ่โตแบบนี้ แค่เธอเห็นว่าช่วงนี้จิรัสยาพึ่งอกหักมา ก็เลยแค่อยากให้จิรัสยาได้พบเจอผู้คนใหม่ๆ จะได้ผ่อนคลายลงบ้าง

ซึ่งเหตุผลจริงๆที่เธอเชียร์ให้จิรัสยาได้รู้จักกับทิมมากขึ้น อย่างน้อยก็เพราะว่าเท่าที่รู้จักกับทิมมา ถ้าไม่นับเรื่องที่รอบตัวเขามักจะมีผู้หญิงมาไล่ห้อมล้อมแล้วล่ะก็ ทิมถือว่าเป็นผู้ชายที่นิสัยดีมากๆคนหนึ่งเหมือนกัน ภายในใจลึกๆก็ได้แต่หวังว่าหากสองคนนี้ได้ลองศึกษากัน ไม่แน่ว่าอะไรดีๆอาจจะตามมาก็ได้ใครจะไปรู้เธอคิดแค่นั้นเองจริงๆ แต่ก็อย่างว่าหล่อรวยแบบทิมถ้าไม่มีผู้หญิงมาสนใจเลยนี่ก็คงจะแปลก

"เฮ้อ แล้วนี่แกจะเอายังไงต่อ"

"จะเอาไง จีก็คงต้องหางานใหม่ไง"

"แล้วแกคิดว่าจะไปทำงานอะไร"

"ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าถ้าเป็นไปได้บอกตรงๆว่าช่วงนี้จีเบื่อกรุงเทพมากๆ อยากหลบไปอยู่ไกลๆแถวๆทะเล"

"นี่แกพูดจริงๆป่ะ?" ชนัญญาทำหน้าซีเรียส ส่วนจิรัสยาเองก็ทำหน้างงๆ

"จริงสิ ทำไมอ่ะ"

"งั้นฉันคิดว่าฉันช่วยแกหางานได้แล้วล่ะ"

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปอยู่ดีๆตอนนี้จิรัสยาก็ทำราวกับว่าได้วาร์ปหายตัวมาอยู่อีกที่หนึ่งได้สมใจ งานใหม่ของเธอคือพนักงานต้อนรับของโรงแรมชื่อดังระดับหกดาวซึ่งตั้งอยู่บนเกาะชื่อดังแห่งหนึ่งทางภาคใต้

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นจากการจัดการให้ของชนัญญาทั้งหมด โดยเธอบอกว่าแฟนหนุ่มของเธอพึ่งจะเอ่ยปากกับเธอมาเมื่อไม่กี่วันนี้เองว่าต้องการพนักงานต้อนรับสำหรับที่นั่นพอดี ถ้าหากว่าเธอสนใจเขายินดีจ่ายเงินเดือนให้เธอมากกว่างานที่ทำอยู่ถึงสองเท่า เพราะไม่ต้องการให้เธอเหนื่อยมาก แต่ด้วยความที่ว่าเธอนั้นมีใจรักในอาชีพแอร์โฮสเตสมากกว่า จึงได้แต้ปฏิเสธแฟนหนุ่มไป และพอดิบพอดีดันเป็นช่วงจังหวะที่จิรัสยาต้องการหางานใหม่ พอชนัญญาเอ่ยปากชวนเธอจึงได้เอ่ยปากตอบรับทันที ทุกอย่างลงล็อกราวกับถูกกำหนดไว้ ตอนนี้เธอได้ย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วสมใจ 

"น้องจี เป็นยังไงบ้าง ทำงานที่นี่พอจะไหวมั้ย" พิศมัยผู้จัดการใหญ่สุดของที่นี่เดินแวะเข้ามาถามเธอด้วยสีหน้าท่าทางยิ้มแย้ม

"ไหวค่ะคุณพิศมัย จีอาจจะยังงงๆหน่อย แต่จะพยายามปรับตัวให้เร็วที่สุดค่ะ"

"ดีจ๊ะ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามชะเอมกับพราวฟ้าได้เลยนะ สองคนนั้นรู้หมด" พิศมัยหันไปบอกกับพนักงานทั้งสองที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน

"ขอบคุณค่ะ" จิรัสยายกมือไหว้ขอบคุณผู้จัดการใหญ่ก่อนจะหันไปยิ้มให้พนักงานรุ่นพี่ทั้งสองของที่นี่

"จีฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะพี่ๆ มีอะไรช่วยแนะนำจีได้เต็มที่เลยค่ะ" 

"ไม่ต้องห่วงจ๊ะจี อยู่กับพวกพี่สบายๆไม่ต้องคิดมาก"ชะเอมบอกกับรุ่นน้องด้วยสีหน้าท่าทางเป็นมิตร เธอคงยังต้องการเวลาในการปรับอีกหน่อย เพราะอะไรๆที่คุ้นเคยตอนนี้เท่ากับว่าเธอต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ ทั้งงาน เพื่อนร่วมงาน ที่ยู่อาศัย ชนัญญาบอกว่าเธอและภาคินจะตามลงมาเยี่ยมในอีกสองอาทิตย์ พอได้ยินชื่อภาคินกลับพาลทำให้ความคิดเธอเตลิดเลยไปถึง เขา ตัวต้นเรื่อง ผู้ที่ทำให้เรื่องราวทั้งหมดยุ่งเหยิง เขาหายเงียบไปเลยราวกับว่าเธอและเขาไม่เคยได้รู้จักกัน

จิรัสยารู้สึกหายใจติดขัดราวกับว่ามีอะไรมาบีบรัดกลางอกจนทำให้เธอหายใจไม่โล่ง นี่เขาจะรู้บ้างหรือเปล่านะว่าตอนนี้เธอและเขาอยู่ห่างกันไกลกันออกไปอีก แต่คนอย่างเขามีหรือจะสนใจ วันๆคงเอาแต่พาคู่ควงของตนเองไปนั่นไปนี่หรือไม่ก็คงกำลังเอาอกเอาใจว่าที่คู่หมั้นอยู่จนไม่มีเวลารับรู้ว่าคนรอบข้างมีใครคนใดหายไปบ้าง

จิรัสยาเกลียดเขา เกลียดที่เขาแอบเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวทั้งๆที่เธอไม่เคยอนุญาต ศรีษะทุยงามพยายามสะบัดไล่ความคิดก่อนจะค่อยๆตั้งสติและทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปใหม่

'ขออย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย ฉันเกลียดคุณ'

"ไม่คิดเลยนะว่าจะได้เจอจีที่นี่"