สกีรีสอร์ต

ใช้เวลาขับรถมาประมาณหนึ่งชั่วโมงจากที่พักทิมก็พาเธอมาถึงสกีรีสอร์์ทแห่งหนึ่ง จิรัสยามองตามความสูงของเทือกเขาแอลป์ขึ้นไปที่ด้านบนซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนไปหมด

"คุณจะใส่ชุดนี้ไปเล่นสกีหรอคะ" จิรัสยาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าทิมไม่ได้เตรียมอุปกรณ์อื่นใดมา

"ผมไม่ได้จะมาเล่นสกีครับ แค่อยากพาคุณมานั่งเคเบิลคาร์ คุณพ่อคุณแม่เคยพาผมมาที่นี่สองสามครั้งตอนเด็ก ผมชอบมากแต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้มาอีกเลยเพราะทุกคนต่างคนต่างก็ใช้ชีวิต" 

"แล้วทำไมคุณถึงไม่มาเองคนเดียวล่ะคะ"

"ไม่ครับ ผมอยากรอ รอที่จะพาใครสักคนหนึ่งที่ผมอยากจะมาที่นี่ด้วย แต่ที่ผ่านมายังไม่มี"

"คุณจะบอกว่าคนๆนั้นคือฉันอย่างนั้นหรอคะ"

"แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะครับ"

"แล้วถ้าฉันอยากจะบอกว่า ฉันกำลังคิด ว่าสิ่งที่คุณพูดมาเมื่อสักครู่มันก็คือหนึ่งในกลยุทธ์ที่คุณใช้ตกเหยื่อล่ะคะ" ทิมขำพรืดออกมาเมื่อเห็นว่าจิรัสยาจริงจังในการกล่าวหาและพยายามยัดเยียดให้เขาเป็นคนเจ้าชู้เสียให้ได้

"ไม่เอาน่า เลิกพูดปรักปรำผมแล้วขึ้นไปข้างบนดีกว่าครับ ข้างบนสวยมากๆ ผมอยากให้คุณได้เห็น" ทิมมองมาที่เธออย่างยิ้มๆหลังจากส่ายหัวไปสองสามที เมื่อเห็นว่าจิรัสยาคอยแต่จะปรักปรำชี้ว่าเขาคือผู้ชายแบบนั้น

หลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้วทิมและจิรัสยาก็เดินตรงเข้าไปยังอาคารจำหน่ายตั๋ว เขาบอกให้เธอยืนรออยู่เเล้วเขาจะเดินเข้าไปซื้อเอง จิรัสยายืนมองเขาซื้อตั๋วอยู่พลางคิดไปด้วยว่าจู่ๆเธอไปเกี่ยวข้องและรู้จักกับไฮโซหนุ่มชื่อดังได้อย่างไรกัน  ยิ่งรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้วแถมยังเป็นคนที่เธอควรจะหลีกให้ห่างแบบนี้ด้วยเธอก็ควรหลีกหนีไปให้ไกลสิ ไม่ใช่เขาชวนมาเที่ยวแบบนี้ก็ยังมา แต่ว่าเอาเถอะ ครั้งนี้คงจะถือว่าเป็นครั้งสุดท้ายและเธอก็จะไม่ขอรู้จักกับเขาอีก ครั้งนี้เธอจะทำเพื่อถือว่าเป็นคำขอร้องของภาคินกับชนัญญา แล้วหลังจากนั้นระหว่างเธอและเขาก็ต่างคนต่างอยู่ต่างไป

"เรียบร้อยแล้ว เชิญครับ" 

จิรัสยาเดินตามไปกับเขาเพื่อตรงไปยังเคเบิลคาร์ที่จอดอยู่ ด้านในไม่ใหญ่มากนัก เป็นห้องกระจกสี่เหลี่ยมรอบด้านและมีที่นั่งหันหน้าเข้าหากัน สามารถนั่งได้สี่คน ทิมให้เธอนั่งฝั่งหนึ่งส่วนตัวเขาเองนั่งฝั่งตรงข้าม พอขึ้นเสร็จเรียบร้อยแล้วเคเบิลคาร์ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไต่ระดับขึ้นไปตามแนวเขา

ด้วยความสวยงามของเทือกเขา ทำเอาเธอเผลอมองดูรอบข้างด้วยความตื่นตาตื่นใจ สีขาวๆของเหล่าหิมะนั้นปกคลุมไปหมดทั้งบนต้นไม้กิ่งไม้ สวยงามราวกับว่าอยู่ในดินแดนบนสรวงสวรรค์ก็ไม่ปราณ

"สวยมั้ยครับ" 

คงเพราะมัวแต่เพลิดเพลินมองแต่วิวทิวทัศน์รอบๆ จิรัสยาเลยไม่รู้ว่าเธอกำลังถูกเขาจ้องมองมาอยู่ บนริมฝีปากหยังยังคงมีรอยยิ้มประดับเอาไว้เมื่อเธอหันไปมองจนทำให้เธอรู้สึกประหม่าเขินขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

"สวยค่ะ" ริมฝีปากบางขยับตอบออกไปด้วยความสัตย์จริง ถึงแม้ว่าในชีวิตเธอจะเคยนั่งเคเบิลคาร์ไปบนเขาที่มีหิมะแบบนี้มาบ้างแล้ว แต่ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกรับรู้ได้ถึงสวยงามตามธรรมชาติได้มากกว่า

"คุณคงได้มาเที่ยวที่แบบนี้บ่อย" 

"ไม่หรอกค่ะ ครั้งสุดท้ายก็น่าจะเมื่อสามปีที่แล้ว"

"กับแฟน?"

"ค่ะ" จิรัสยานิ่งเงียบไปเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ

"แฟนเก่าฉันพาไปตอนที่เขาขอฉันเป็นแฟนครั้งแรก"

"โรแมนติกดีนะครับ"

"คงเป็นเพราะว่าพวกผู้ชายเจ้าชู้มักจะรู้ว่าทำแบบไหนที่สามารถละลายใจผู้หญิงได้มากกว่าล่ะมั้งคะ"

"คุณพูดเหมือนกับว่าแฟนเก่าคุณเป็นคนเจ้าชู้"

"ถ้าเขาไม่เจ้าชู้ จนแอบนอกใจฉันแล้วฉันจะเลิกกับเขาหรอคะ"

"นี่ก็เลยเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้"

"จริงๆเหตุผลมันไม่ได้พึ่งเกิดมาจากแฟนเก่าฉันหรอกค่ะ แต่มันลากยาวมาตั้งแต่พ่อของฉัน เขามีผู้หญิงคนใหม่ จนถึงขนาดแอบขโมยโฉนดที่ดินที่คุณยายยกให้เป็นเรือนหอของเขากับแม่ของฉันไปขายแล้วหอบเอาเงินไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น เรื่องนี้ทำให้ฉันโกรธและไม่ยอมคุยกับพ่ออีกเลย"

"ก็มีเหตุผลดีนะครับที่คุณจะระแวง แต่ผมแค่อยากจะบอกว่าผู้ชายไม่ได้เหมือนกันทุกคนนี่ครับ ถ้าคุณจะเอาผมไปเหมารวม ผมว่าไม่แฟร์"

"คุณกำลังจะบอกว่าคุณแตกต่างหรอคะ" รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นมา

"ขนาดกับแฟนเก่าของฉันเขาอุตส่าห์อดทนตามจีบฉันมาตั้งสองปี ทำเอาฉันเชื่อสนิทใจ แล้วสุดท้ายก็หักหลังฉันนี่ไงล่ะคะ"

"ผมอยากเห็นหน้าแฟนเก่าคุณจริงๆเลยนะครับ ว่าเขาต้องโง่ขนาดไหนถึงได้ยอมปล่อยให้คุณหลุดมือไป แต่ก็ดีแล้ว ถ้าเขาไม่ปล่อยคุณมา ผมคงไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้คุณเพราะคุณคงจะรักเขามาก" ทิมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอราวกับต้องการจะค้นหาอะไร ก่อนที่จู่ๆจะเกิดเสียงครืดและเคเบิลคาร์ก็กระตุกเหวี่ยงเล็กน้อย

"ว๊าย" จิรัสยาร้องออกมาด้วยความตกใจทันที พอมองออกไปภายนอกบรรยากาศเมื่อสักครู่ที่ดูจะเงียบสงบก็เริ่มเปลี่ยนไป ลมเริ่มพัดแรงจนรู้สึกถึงการสั่นไหวของเคเบิลคาร์ที่แรงขึ้นเรื่อยๆ

"ผมว่าเราคงกำลังจะเจอพายุ" สีหน้าของจิรัสยาแสดงออกถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัดทุกครั้งที่เคเบิลคาร์โยกไหว จู่ๆทิมก็เดินย้ายฝั่งมานั่งฝั่งเดียวกันกับเธอ จิรัสยาหันมามองหน้าเขาหากแต่ว่าเธอก็ไม่ได้พูดคำใดออกมา

"ไม่ต้องกลัว ระบบที่นี่เขามีมาตรฐานพอ" 

ยิ่งไต่ระดับขึ้นไปสูงขึ้น กำลังแรงลมก็ยิ่งมากขึ้น ความสั่นไหวของมันทำให้จิรัสยาเริ่มเวียนหัวขึ้นมาบ้างแล้ว จนบางครั้งถึงกับเซมากระทบไหล่ทิมและมือเผลอไปเกาะแขนเขาเอาไว้อย่างลืมตัว

"ขอโทษค่ะ" 

"ใกล้จะถึงข้างบนแล้ว" ทิมบอกและหันไปสบตาเธอและแล้วมือใหญ่ก็ยกขึ้นมาโอบไหล่เธอเอาไว้ในจังหวะที่เคเบิลคาร์กระตุกอีกครั้งจนจิรัสยาเกือบหน้าคะมำไปข้างหน้า

"ว๊าย"

"เกาะแขนผมไว้" 

จิรัสยาเงยหน้าขึ้นมองเขาในสถานะการณ์แบบนี้แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรที่จู่ๆเขาก็ถือวิสาสะโอบไหล่เธอ เพราะถ้าหากว่าเป็นสถานะการณ์ปกติทิมคงจะมีหน้าหงายจากหมัดน้อยๆของเธอบ้าง แต่นาทีนี้ใจเธอก็มีหวิวๆเหมือนกันที่จู่ๆก็ขึ้นมาเจอกับพายุแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อกี้ด้านล่างสภาพอากาศยังคนละเรื่องกันเลย

ไม่นานเคเบิลคาร์ก็ขึ้นมาถึงจุดหมายที่บนเขา ทิมพาจิรัสยาเปิดประตูออกมาและพากันเดินตรงเข้าไปอาคารด้านใน พนักงานของที่นั่นรีบเดินออกมาพบเขาและเธอก่อนจะแจ้งว่าตอนนี้พายุกำลังมีพายุที่จู่ๆก็เกิดขึ้นอย่างไม่มีใครทราบและกำลังจะรุนแรงขึ้นเป็นอีกเท่าตัว ทำให้ทางรีสอร์ทไม่สามารถที่จะให้บริการนำทั้งสองคนกลับลงไปด้านล่างภายในวันนี้ได้ จึงจะขอรับผิดด้วยการให้ทั้งสองพักค้างคืนที่นี่หนึ่งคืนแล้วพรุ่งนี้เช้าถ้าสถานการณ์ดีขึ้นแล้วจึงจะสามารถพาทั้งสองกลับลงไปได้อีกครั้งเพื่อความปลอดภัยของทั้งสองเอง

จิรัสยาพอได้ฟังก็มองหน้าทิมทันที หมายความคืนนี้เธอต้องค้างคืนกับเขาที่นี่อย่างนั้นหรอ ซวยแล้ว