ตอนที่1.

ตอนที่1.

“แดนิช แดนิช ดูสิๆ ๆ หนูบัวได้ตั๋วเครื่องบินไปกลับ กรุงเทพ ริโอ และไปในช่วงงานเทศกาล คาร์นิวัลด้วย” เสียงร้องบอกอย่างตื่นเต้นดังออกมาจากริมฝีปากอิ่มสวยสีชมพูระเรื่อของสาวน้อยวัยยี่สิบเอ็ดปีนามว่า หนูบัว หรือ บัวบุษรา จันทรโสภากุล สาวน้อยรูปร่างบอบบางอ้อนแอ้นอรชร ใบหน้ารูปไข่นวลใส ประดับด้วย คิ้วเรียวงามดังวาด ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มระยับพราวยามแย้มยิ้ม จมูกโด่งเล็กนั้นเป็นสันสวย รับกับริมฝีปากอวบอิ่มระเรื่อด้วยวัยสาว ผมสีน้ำตาลเข้มเงางามยาวประบ่านั้นก็ดูอ่อนนุ่มน่าสัมผัส กอปรกันแล้วบัวบุษรานั้น นับว่าเป็นสาวน้อยสวยสดทีเดียว

“แล้วไงจ๊ะหนูบัว ไม่นึกบ้างเหรอว่า นี่มันอาจจะเป็นการหลอกลวงก็ได้ ไอ้ที่หนูบัวส่งฝาเครื่องดื่มยี่ห้อดังไปชิงรางวัลตั๋วเครื่องบินไปกลับ กรุงเทพฯ – ริโอ เนี่ยนะ ยายบ๊อง แดนคนหนึ่งล่ะที่ไม่เชื่อว่าบริษัทนี้มันจะแจกจริงอย่างว่า” แดนิช หรือ แดนไทย จงเจริญชัยชนะกุล ชายหนุ่มคนเดียวที่เธอรู้จักไว้ใจและสนิทสนมกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยพูดขึ้นพลางลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานหันมามองใบหน้าสวยใสหาตัวจับยากของสาวน้อยวัยใส และเป็นคนรักของตนอย่างเพ่งพิศราวผู้ใหญ่มองเด็กหญิงวัยสามขวบอย่างไรอย่างนั้น

บัวบุษรามองใบหน้าคมออกแววหวานของเขาด้วยดวงตาเป็นประกายอย่างยังไม่หายตื่นเต้น แดนิช นั้นเป็นบุตรชายคนเล็กทายาทเจ้าของบริษัทส่งออกเสื้อผ้ารายใหญ่ของไทยเลยทีเดียว ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี รูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาวจัดอย่างคนที่มีเชื้อสายจีน แม้ดวงตาคมใหญ่สีดำสนิทนั้นจะเหมือนมารดาคนไทยจมูกโด่งเป็นสันสวย รับกับริมฝีปากหยักได้รูป โดยรวมแล้ว แดนิช เป็นชายหนุ่มที่แสนจะหล่อเหลาและเพอร์เฟก และสาวๆ ต่างหมายปอง อยากจะเป็นเจ้าของชายหนุ่มที่มีพร้อมทั้งรูปสมบัติ และทรัพย์สมบัติเช่นเขาหากแต่ ชายหนุ่มคนนี้ เขากลับไม่พิสมัยสตรีเพศ...

“แดนิชน่ะก็คิดมาก ทีชายี่ห้อนั้นยังแจกตั๋วเครื่องบินไปญี่ปุ่นได้เลยนี่เขาก็แจก ตั๋วไปริโอ มันจะแปลกอะไร” สาวน้อยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เธอกับแดนิชสนิทกันมากกว่าคำว่าเพื่อนหรือพี่น้องด้วยซ้ำไปคำเรียกขานจึงเป็นไปในแบบที่เขาและเธอถนัดปากมากกว่าจะเรียกกันด้วยคำนำหน้าว่า พี่ หรือน้องแม้ว่าแดนิช จะอายุมากกว่าเธอถึงสี่ปีก็ตาม

“จะว่าไปมันก็ไม่แปลกหรอกนะ แต่แดนสงสัยว่ามีหนูบัวคนเดียวรึเปล่าที่ส่งไปชิงโชคหรือไม่ก็เหมือนเขาสงวนตั๋วเครื่องบินไว้ให้หนูบัวอย่างนั้นล่ะ คนเป็นพันๆ แต่คนที่ได้ตั๋วเครื่องบินคือหนูบัวเหมือนรู้ว่าหนูบัวอยากไปริโอ มากๆ” ชายหนุ่มกอดอกมองสาวน้อยที่เขาเอ็นดูเธอมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใย ใช่เขารักและห่วงใย หนูบัว ของเขามาก

“แหม มันอาจจะเป็นพรหมลิขิตก็ได้นี่นา ไม่แน่น้าหนูบัวไปริโอคราวนี้อาจจะได้พบรัก กับหนุ่มบราซิเลี่ยนสุดหล่อ รวย และมาดแมนแอนด์แฮนซั่มก็ได้ อิอิอิ” สาวน้อยปิดปากหัวเราะใบหน้าสดใสแดงปลั่งดูน่ารักราวน้องน้อยในวันวาน

“จ้า คงได้เจอหรอกหนุ่มที่ว่า กลัวจะไปเจอ มาเฟียหรือไม่ก็ขี้ยามากกว่า เพราะรู้ๆ กันอยู่ ริโอน่ะก็ไม่แตกต่างจากในหนังมาเฟียที่ดูๆ กันหรอก”

“คิดมากน่ะแดนิช ว่าแต่แดนิชไปกับหนูบัวนะ นะๆ ๆ บอกไซมอนว่าไปเที่ยวกับหนูบัวแค่อาทิตย์เดียวคงไม่เป็นไร ไซม่อนใจดีจะตาย นะๆ ๆ” สาวน้อยออดอ้อนและกล่าวพาดพิงถึงเพื่อนชายคนสนิทที่แดนิชแอบคบหากันมากว่าสามปี อย่างคุ้นเคยเพราะเธอเองก็สนิทสนมกับ ไซม่อน เกร์แฮม ชายหนุ่มหล่อเชื้อสายอเมริกันเพื่อนชายคนสนิทของแดนิชเช่นกัน

“แดนไม่ได้กลัวว่าไซม่อนจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ แต่แดนว่ามันแปลกๆ ก็เท่านั้นเอง เอาล่ะแดนไม่เถียงกับหนูบัวแล้วถึงเถียงไปก็ไม่เคยชนะ แล้วไงเดินทางวันไหนบอกมา” สุดท้ายเขาก็ต้องยอมทำตามความต้องการของบัวบุษราและเธอก็กรีดร้องดีใจวิ่งวนรอบตัวเขาเหมือนเด็กๆ ได้ของเล่นถูกใจชายหนุ่มได้แต่ระอากับความเซี้ยวของเธอ

“อะไรนะ หนูบัวไหนลองพูดใหม่สิ ว่าเราจะเดินทางไปริโอด้วยสายการบินอะไรนะ” แดนิชถามเสียงหลงเมื่อบัวบุษราบอกเขาเกี่ยวกับการเดินทางที่กำลังจะมาถึงในอาทิตย์หน้า มือเรียวยาวของชายหนุ่มก็ละจากเข็มสักลายที่กำลังลงสีสักลายบริเวณบ่าด้านซ้ายให้แฟนหนุ่มทันที และมันก็ทำให้ไซม่อนหันมามองเธอด้วยเช่นกัน

“ทำไมต้องมองหน้าหนูบัวแบบนั้นด้วยล่ะ..” บัวบุษราซึ่งกำลังนั่งลงสวมรองเท้าที่โซฟาใกล้กันเอ่ยถามหน้าเหลอหลา ขณะเตรียมตัวจะไปเปิดร้านขายขนมหวานกึ่งร้านกาแฟและเครื่องดื่มของตนที่ลงทุนร่วมกันกับแดนิช วันนี้เธอค่อนข้างตื่นสายเพราะเมื่อคืนมัวแต่หาข้อมูลเกี่ยวกับการไปเยือน กรุงริโอฯ เพื่อเตรียมพร้อมในการไปเที่ยวครั้งนี้

“หนูบัวรู้ไหม ว่าสายการบิน มาเวลส์ แอร์ไลน์ น่ะ เป็นสายการบินที่ไฮโซ โอเวอร์ และอลังการงานสร้างมากก มั่กๆ ม้ากกก” แดนิชลากเสียงยาว เพื่อย้ำความอลังการที่มากอย่างที่เขาหมายถึงจริงๆ

“และยังมีค่าตั๋วที่แพงมากราวกับว่าเราซื้อตั๋วเครื่องบินที่ชุบทองคำและฝังเพชรทั้งลำงั้นแหละ ที่สำคัญเจ้าของสายการบินนี้เป็นอดีตมาเฟียตัวร้ายมาก่อน” ไซม่อนเสริมคำพูดของแฟนหนุ่ม

“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ และนี่แหละคือความฝันของหนูบัวเลยด้วย คิดดูนะ เราได้เดินทางด้วยสายการบินที่ติดอันดับที่ดีที่สุด หรูที่สุด และอลังการงานสร้างที่สุด แดนิชไม่ดีใจเหรอ หนูบัวนี่ดีใจสุดๆ เลยนะ”

บัวบุษรายืนขึ้นพลางก้มดูความเรียบร้อยของชุดที่สวมใส่ วันนี้บัวบุษราสวมกระโปรงยีนสั้นเหนือเข่า และสวมเสื้อยืดสีขาวเพ้นต์ลายการ์ตูนพิ้งค์แพนเตอร์สีชมพูพอดีตัวและสวมรองเท้าส้นสูงสีเหลืองสดเข้ากันกับกระเป๋าใบสวยของตน เธอรวบผมตึงกลางศีรษะทำให้ใบหน้าเธอดูอ่อนเยาว์น่ารักสดใสราวสาวน้อยวัยสิบหกอย่างไรอย่างนั้นแม้จะดูธรรมดา แต่เธอกลับโดดเด่นน่ารัก