“จะไปจริงๆ หรือแม่บุษ ไม่คิดทบทวนอีกสักรอบหรือไม่ก็รอให้คุณใหญ่กลับมาก่อนดีไหมค่อยไป” น้ำเสียงนุ่มนวลและเอื้ออาทรพร้อมกับดวงตางดงามอ่อนโยนมองมาที่ทั้งสามแม่ลูกที่นั่งพับเพียบอยู่เบื้องหน้า
“คุณแม่ใหญ่” หรือ คุณสายสุนีย์ จันทรโสภากุล ภรรยาหลวงผู้เป็นใหญ่ที่สุดในอาณาจักรจันทรโสภากุลและคุณสายสุนีย์คือผู้เป็นศูนย์รวมอำนาจใน “ตึกจันทร์” แม้จะอายุล่วงเลยมาสี่สิบปีแล้วแต่ใบหน้าสวยหวานของนางนั้นยังคงเค้าความงดงามไม่สร่างซาและนางก็ยังเป็น พี่สาวแท้ๆ ของ คุณสายสนมด้วย
ตึกจันทร์ ตึกทรงไทยผสมผสานกับสถาปัตยกรรมแบบตะวันซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาจากรุ่นสู่รุ่นที่งดงามลงตัวปลูกสร้างตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ ๖ จนเมื่อถึงคราวเปลี่ยนแปลงทางการปกครองตึกจันทร์ได้ตกทอดมาเป็นสมบัติของตระกูลจันทรโสภากุล
“บุษคิดดีแล้วค่ะคุณท่าน ขอให้บุษไปเถอะนะคะ” บุษบาบอกกล่าวแก่คุณแม่ใหญ่เสียงเจือสะอื้นพลางมองนางอย่างวิงวอนและคุณแม่ใหญ่ก็เพียงแต่พยักหน้าด้วยดวงใจที่ตีบตันไม่แพ้กัน นางรู้ดีว่าเหตุใดภรรยาคนสุดท้องของคุณไพศาลจึงอยากจะไปจากที่นี่ แม้นางจะรู้ถึงความจริงว่าที่มาที่ไปของเรื่องอัปยศที่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีก่อนนั้นเป็นเช่นไรและเพราะใคร
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเถอะแต่ขอให้ฉันไปส่งแม่บุษนะ อยากจะดูแลเป็นครั้งสุดท้ายอย่างน้อยๆ ก็ขอให้ฉันรู้ว่าแม่บุษกับลูกและคุณยายมาศอยู่กันยังไงที่ไหน”
“แต่บุษไม่อยากรบกวนค่ะ”
“รบกวนอะไรกันอย่าพูดแบบนี้เชียวแม่บุษ หนูบัวมาหาแม่ใหญ่สิลูก” คุณแม่ใหญ่เรียกหนูบัวเข้าไปหาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเปี่ยมด้วยความรักเมตตาเพราะนางไม่มีบุตรกับคุณไพศาลและในบรรดาลูกชายหญิงของคุณไพศาลกับภรรยาคนอื่นๆ นั้นคุณแม่ใหญ่เอ็นดูหนูบัวที่สุด
“นี่แม่ใหญ่ให้หนูบัว หนูบัวต้องสวมติดตัวตลอดเวลานะลูก สิ่งนี้มันจะคอยคุ้มครองหนูบัว และบอกให้ทุกคนรู้ว่าหนูบัวคือใคร แม้ว่าหนูบัวจะอยู่ที่ไหนจงอย่าลืมว่าหนูบัวคือจันทรโสภากุล แม้ว่าวันนี้อาจจะประดักประเดิดไปสักนิด แต่เมื่อถึงเวลาที่หนูบัวโตขึ้น และทุกอย่างเปิดเผยหนูบัวจะรู้ว่าแม่ใหญ่และคุณพ่อรักหนูบัวที่สุด” แม่ใหญ่สวมสร้อยคอเส้นงามซึ่งเป็นสร้อยเก่าแก่ของตระกูลที่นางได้เป็นของหมั้นเมื่อครั้งแต่งงานกับคุณไพศาลให้กับหนูบัวด้วยความรักราวลูกแท้ๆ ของตน
สร้อยคอทองคำขาวบริสุทธิ์จี้รูปดวงจันทร์สีทองอร่ามขนาดเท่าเหรียญห้าที่รายล้อมด้วยลวดลายอ่อนช้อยและฝังด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ ถึงห้าเม็ดงดงามลงตัวและด้านหลังจี้นั้นสลักเสลาคำว่า จันทรโสภากุล
“จำไว้นะหนูบัว ที่นี่คือบ้านของหนูบัว หนูบัวมีศักดิ์ มีสิทธิ์ทุกอย่างในบ้านหลังนี้เทียบเท่ากับทุกคน และหนูบัวคือเจ้าของที่นี่” คุณแม่ใหญ่บอกเท่านั้น เสียงเอะอะโวยวายของคุณสายสนมก็ดังลั่นอยู่หน้าตึก ทำให้คนที่นั่งอยู่ในห้องรับรองชะงัก และหันไปทางต้นเสียง อีกไม่กี่นาทีต่อมาคุณสายสนมพร้อมด้วยบุตรสาว และภรรยาอีกสองคน และลูกๆ ชายหญิงอีกห้าคนก็เดินรี่เข้ามาในห้องรับรอง ในขณะนั้นเองคุณสายสนมก็ยังจิกผมของพี่สาว พี่เลี้ยงของหนูบัวเข้ามาด้วยท่าทางมาดร้ายก่อนจะผลักร่างท้วมที่เนื้อตัวแดงช้ำเต็มไปด้วยร่องรอยการถูกทำร้ายนั้นลงต่อหน้าคุณสายสุนีย์ที่ตะลึงมองภาพตรงหน้า
แม้ในใจนางขุ่นเคืองกับการกระทำของน้องสาวแต่ใบหน้างามที่ดูอารีนั้นนิ่งสนิทเมื่อมองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวที่คลานตามกันมาและอายุห่างกันเพียงสองปีนั้นอย่างเย็นชา จนผู้เป็นน้องสาวที่มองสบดวงตาคู่นั้นก็รู้สึกชาไปทั้งหน้า แต่ก็ฝืนเชิดหน้าขึ้นด้วยความดื้อดึงอยากเอาชนะ
“นังสาวกับนายของมันจะขโมยของของเราไป น้องไปพบเข้าพอดีนี่คือหลักฐาน นังน้อย นังนวลเอากระเป๋าและข้าวของ ของพวกมันมา” คุณสายสนมเรียกคนรับใช้ของตนเสียงกร้าวและสองสาวที่ถูกเอ่ยชื่อก็ลนลานอาข้าวของของสามแม่ลูกที่มีเพียงกระเป๋าและหีบใบเก่าๆ เพียงสามใบนั้น ออกมาแล้วจัดการงัดแงะและเปิดออกต่อหน้าผู้เป็นเจ้าของโดยไม่ได้รอให้เจ้าของอนุญาตหรือทันทักท้วง ข้าวของในกระเป๋าสองใบแรกถูกเทออกมาและรื้อจัดกระจายนั้นมีทั้งเสื้อผ้าของสองแม่ลูกและของเล่นของหนูบัวเพียงไม่กี่ชิ้นแต่สิ่งที่แปลกปลอมซึ่งถูกรื้อออกมานั้นทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นตกตะลึง
“สร้อยนี่เป็นของสอง และแหวนเพชรวงนี้เป็นของคุณรุ้ง และกำไรทองฝังเพชรอันนี้ก็เป็นของเก่าของคุณพี่ มันมาอยู่ในกระเป๋านังเมียไพร่นี่ได้ยังไง ไหนเธอลองอธิบายสินังบุษ” เสียงกร้าวเหี้ยมเกรียมและดวงตาวาวโรจน์ด้วยความเกลียดชังและริษยาของคุณสายสนมมองมายังบุษบาที่นั่งนิ่งตัวสั่นด้วยความตกใจ
“บุษไม่ทราบนะคะคุณสอง” บุษบาร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้นเมื่อเห็นชัดๆ ว่าตนถูกกลั่นแกล้งด้วยแผนตื้นๆ แต่หลักฐานแน่นหนา
“ไม่รู้หรือแกคิดว่าพวกฉันกลั่นแกล้งแกกันแน่ ที่แกพูดแบบนี้แกคิดว่าฉันจะเอามือฉันไปแปดเปื้อนเศษสวะอย่างแกหรือนังบุษ” คุณสายสนมออกตัวเหมือนจะรู้ว่าอาจจะถูกมองว่าเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังแผนการนี้
“ใช่คะคุณหนึ่ง รุ้งก็ไม่คิดนะคะว่านังบุษมันจะกล้า ดูสิคะ แหวนของรุ้งจริงๆ ด้วย” คุณรุ้ง ภรรยาคนที่สามของคุณไพศาลร่วมผสมโรงอย่างออกนอกหน้า รวมทั้งลูกๆ ทั้งสองของคุณรุ้งก็พลอยส่งเสียงเข้าข้างมารดาของตน
“ว่าไง แม่อารี เธอไม่มีอะไรหายไปบ้างหรือ” คุณแม่ใหญ่ของตึกจันทร์ หันไปถามคุณอารี ภรรยาคนที่สี่ของคุณไพศาลด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่คุณอารีกลับส่ายหน้าช้าๆ และมองดูภรรยาคนสุดท้องของสามีด้วยความเห็นใจก่อนจะเดินเลี่ยงไปนั่งที่โซฟาอีกตัวพร้อมลูกชายหญิงทั้งสามและก้มหน้าหลบตาคุณสายสนมที่มองจิกมา
“สองไม่ยอมแน่ๆ นะพี่หนึ่ง นังบุษมันคิดจะไปอยู่ข้างนอกแบบนี้มันต้องคิดเอาไว้แล้วว่าจะเอาสมบัติของเราไปขายเพื่อตั้งตัวแน่ๆ พี่เห็นธาตุแท้ของมันแบบนี้ยังจะเข้าข้าง เอ็นดูพวกมันแม่ลูกอยู่อีกไหม พวกแกงัดหีบใบนั้นออกดูสิ มันต้องเอาอะไรไปมากกว่านั้นแน่ๆ” เสียงคุณสายสนมสั่งหญิงรับใช้ทั้งสองลั่นอย่างย่ามใจเมื่อเห็นผู้เป็นพี่สาวยังคงนิ่ง
ตอนที่5.“นี่พวกเธอกำลังจะทำอะไร หยุดนะ นั่นมันหีบของคุณแม่ฉัน หยุดนะ อย่าแตะต้องมัน” บุษบาที่หายตกตะลึงร้องเสียงหลงและเข้าไปปัดมือของสองสาวรับใช้ที่กำลังใช้ของแข็งงัดกุญแจที่ลงสลักไว้อย่างดีของหีบใบเก่าคร่ำคร่านั้น ด้วยความหวงแหนและเจ็บช้ำที่สมบัติเก่าแก่ของมารดากำลังจะถูกย่ำยี ในขณะที่คุณยายมาศนั่งกอดหลานสาวตัวน้อยแน่นมองดูการกระทำของหญิงทั้งสามด้วยความเจ็บช้ำ ดวงใจที่ชราอ่อนล้าเต็มกำลัง...“หยุดเดี๋ยวนี้นะ น้อย นวล” เสียงทรงอำนาจของผู้เป็นใหญ่แห่งตึกจันทร์เอ่ยขึ้นหนักแน่น พร้อมร่างบอบบางของ คุณแม่ใหญ่ลุกขึ้นจากที่นั่งเดินตัวตรงงามสง่ามาที่หญิงทั้งสามซึ่งกำลังยื้อยุดกันอยู่ น้อยกับนวล บ่าวผู้ภักดีของคุณสายสนมรีบปล่อยมือจากหีบในนั้นและปรี่ไปหลบอยู่หลังนายของตนทันที ส่วนบุษบานั้นกอดหีบใบเก่าแน่นพลางกระถดกายหนีห่างจากคนใจร้ายมานั่งร้องไห้อยู่เคียงข้างมารดาแล้วกอดหนูบัวที่ผละจากอกของผู้เป็นยายมากอดมารดาแน่นเช่นกันคุณสายสนมมองดูสามแม่ลูกที่นั่งกอดกันร้องไห้ด้วยใจริษยา แล้วหันมาต่อตากับผู้เป็นพี่สาว ใบหน้างดงามที่ถูกแต่งแต้มอย่างประณีตนั้นเชิดขึ้นอย่างถือดี“พี่หนึ่งเข้าข้างมัน พี่หนึ่งร
ตอนที่6.“เรียบร้อยครับ เธอจะเดินทางมาริโอ ในอีกสามวันนี้” เสียงรายงานจากปากของเลขาส่วนตัวทำให้ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ อย่างพอใจ และหันกลับไปมองเวิ้งอ่าวที่งดงามและคลาคล่ำด้วยผู้คนด้วยแววตาที่วับวาว กับแผนในใจที่เขาเตรียมไว้เพื่อใครบางคน“อีกไม่นาน เราก็จะได้เจอกันแล้ว แม่ผีเสื้อแสนสวยของฉัน...” แล้วความคำนึงของเขาก็หวนไปเมื่อหลายเดือนก่อนที่เขาพบเธอ ที่เมืองไทย“ว้าย ขอโทษค่ะ” เสียงใสๆ ของสาวน้อยดังขึ้นอย่างตกใจเมื่อเธอถอยหลังเดินมาชนกับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งซึ่งกำลังยืนชมบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดินอยู่บนชายหาดของเกาะแสนสวยแห่งท้องทะเลไทยฝั่งภาคตะวันออกที่ไม่แพ้ที่ใดในโลกเช่นเกาะหมาก ที่ในช่วงนี้ค่อนข้างเงียบสงบแม้ไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวแต่ก็มีนักท่องเที่ยวพอสมควร“ไม่เป็นไรครับคุณเป็นอะไรรึมากเปล่า” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นเหนือศีรษะเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยเรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยประบ่าบอบบาง“เอ่อ มะ ไม่เป็นไรค่ะ” สาวน้อยรูปร่างอ้อนแอ้นอรชรเอ่ยติดๆ ขัดๆ เพราะหัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำเมื่อมองเห็นใบหน้าและรูปร่างของคนที่ยื่นมือมาเพื่อช่วยดึงเธอลุกขึ้นจากผืนทรายนุ่มที่เธอล้มกองลงไปต่อหน้าเขาชัดเจน แล
ตอนที่7.“เย็นนี้ทางรีสอร์ตเขาจัดปาร์ตี้รอบกองไฟ แดนิชเราไปร่วมงานกันนะ เขาให้แต่งตัวเป็นหนุ่มสาวชาวเกาะด้วย หนูบัวมีชุดพอดีเลย บิกีนี่สีสดๆ และผ้าบาติกแสนสวย” เสียงใสๆ ของบัวบุษรา เจื้อยแจ้วพลางหยิบชุดบิกินี่ที่ตนนำมาด้วย ทาบกับร่างบอบบางของตนหมุนซ้ายหมุนขวาอวดชายหนุ่มที่มองมาด้วยสายตาที่เอ็นดู“แดนก็เห็นหนูบัวตื่นเต้นกับทุกๆ อย่างนั่นแหละ”“ก็หนูบัวเป็นคนสวยไง เลยนิสัยดีและน่ารัก มองโลกในแง่ดี” สาวน้อยตอบเสียงใสยิ้มพราว“มันเกี่ยวกันตรงไหนน่ะหนูบัว” แดนิชเอ่ยยิ้มๆ พลางโยกศีรษะเล็กๆ นั้น อย่างเอ็นดู ดวงตาคมหวานเป็นประกาย“เกี่ยวสิ เพราะคนที่ทำให้หนูบัวเป็นคนสวยน่ารักนิสัยดี มองโลกในแง่ดี นอกจากคุณยายและแม่บุษแล้วก็คือแดนิชสุดที่รักของหนูบัว” สาวน้อยพูดประจบพลางซบแก้มนวลกับอกแกร่งของชายหนุ่มด้วยความรัก“ยายเด็กขี้ประจบ”“ก็เพราะหนูบัวกลัวแดนิชไม่รักหรอกน่า ก็เลยต้องประจบออดอ้อนกันหน่อย” สาวน้อยบอกเสียงใสก่อนจะเร้นกายเข้าห้องน้ำและเปลี่ยนชุดทันทีด้วยความตื่นเต้นชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ กับความน่ารักน่าเอ็นดูของเธองานปาร์ตี้ที่ทางรีสอร์ตหรูจัดขึ้นในค่ำวันนั้น แม้ว่าจะเป็นงานปาร์ตี้เ
ตอนที่8.“ทำไมเดินมาคนเดียวแบบนี้” ภาษาอังกฤษชัดแจ๋วดังออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป แต่น้ำเสียงนั้นฟังดูหงุดหงิด และเขาก็มองเธอด้วยแววตาขุ่นนิดๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ว่าเขาไม่พอใจเธอหรือเพราะอะไรเขาจึงทำหน้าแบบนั้น ราวกับเธอคือเด็กตัวเล็กๆ ที่ทำผิดมหันต์หรืออีกความรู้สึกคือเหมือนเขาหึงหวงเธอแต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน บัวบุษราคิดในใจ“เอ่อ คือ ฉัน..” บัวบุษราติดอ่างขึ้นมาทันทีด้วยความประหม่าเมื่อแอบสำรวจคนตัวโตตรงหน้า และดูเหมือนเขาจะตัวโตกว่าเธอมากมายเหลือเกิน และทั้งร่างแกร่งนั้นก็สวมเพียงกางเกงลายดอกสีสดใสเพียงตัวเดียว และยืนใกล้ชิดกับเธอมากเพียงใด จนเธอรับรู้และสัมผัสได้ถึงกลิ่นบุรุษเพศซึ่งทำให้ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำและมองเห็นผิวสีทองแดงงดงามของเขาได้ชัดเจนเขามีสีผิวที่สวยเหลือเกิน มันดูอบอุ่นและเหมือนจะนุ่มมือแม้ว่าร่างแกร่งนั้นจะเต็มไปด้วยมัดกล้ามตายแล้วบัวบุษรา ทำไมเธอถึงคิดอะไรที่แสนวาบหวิวเช่นนี้ เธอดุตนเองหน้าตื่นพลางก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นคนตรงหน้าก้าวประชิดร่างบางของตนและเมื่อไม่ทันระวังตัวร่างบางก็สะดุดขาตนเองจนเสียหลัก“กรี๊ดดด...” บัวบุษราหวีดร้องเสียง
ตอนที่9.“ท่านประธานคะ คุณเมอรีอามาขอพบค่ะ” เสียงหวานๆ ของเลขาหน้าห้องดังขึ้นเมื่อเอาแฟ้มเอกสารเข้ามาให้ชายหนุ่มเซ็นตามปกติ เสียงของเธอดึงให้มาร์คัสกลับมาสนใจงานตรงหน้าอีกครั้ง นายหนุ่มตวัดสายตามองเพียงนิดแล้วเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา“บอกไปว่าฉันไม่พบใคร และไม่รับแขกตลอดสัปดาห์นี้” ชายหนุ่มพูดแค่นั้นแล้วก้มลงสนใจเอกสารตรงหน้า แล้วแม่เลขาทรงโตก็เดินยิ้มกริ่มออกไป“ขอโทษนะคะคุณเมอรีอา มัลดินี่ ตอนนี้ท่านประธานยุ่งม้ากมาก และไม่รับแขกไม่ว่าหน้าไหนทั้งนั้น” เลขาคนสวยบอกสาวสวยนามว่า เมอรีอา มัลดีนี่ นางแบบไฮโซคน เคย ดัง ด้วยรอยยิ้มเหยียดๆ“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อหากมาร์รู้ว่าฉันมาหาเขาก็ต้องดีใจและให้เข้าพบเว้นแต่ว่าเธอไม่บอกว่าฉันมา” เมอรีอาเพื่อนสาวคนสนิทของมาร์คัสผู้มีรูปร่างระเหิดระหงใบหน้าสวยเฉี่ยวนั้นเชิดขึ้นอย่างไว้ตัว“ข้อนี้ดิฉันก็มิอาจทราบได้นะคะ เพราะเมื่อกี้ท่านประธานท่านบอกแบบนั้นจริงๆ ทั้งๆ ที่ฉันย้ำแล้ว ย้ำอีกว่า คุณ เมอ รี อา มา ขอ พบ” เลขาคนสวยกล่าวย้ำอย่างประชดเล็กๆ ใบหน้าสวยฉายแววสะใจลึกๆ ที่เห็นใบหน้าสวยเจื่อนไป“อุ้ย มีงานค้างหลายงานเลยดิฉันขอตัวก่อน นะคะ คุณ เมอ รี อา อ้อๆ ๆ แล
ตอนที่10.“พอแล้วๆ ๆ ไม่ต้องตื่นเต้นมากขนาดนั้นก็ได้ ดูสิคนมองกันใหญ่แล้ว แล้วนี่เราจะไปโรงแรมกันยังไง” ตวิษาถามขึ้นมาทำให้คนที่วิ่งวนรอบๆ ร่างอวบอิ่มนั้นหยุดหอบเล็กน้อยก่อนจะตอบเสียงใส“เดี๋ยวจะมีรถมารับเรา แต่เอ.. รอมาสักพักแล้วไม่เห็นมาหรือว่าเขาลืมนะ” บัวบุษราเอ่ยอย่างกังวลนิดๆ แก้มนวลใสแดงปลั่งจากการวิ่งเมื่อครู่“แต่ไม่ต้องห่วงเพราะแดนิชติดต่อประสานเรื่องการเดินทางและที่พักสำรองไว้ให้ หากมีอะไรผิดพลาด เพื่อนของแดนิชจะคอยช่วยเหลือเรา เพื่อนของแดนิชเป็นสาวๆ ในคณะแซมบ้าที่มีชื่อเสียงของที่นี่และจะเข้าแข่งขันในงานคาร์นิวัลปีนี้ด้วยนะ” บัวบุษราเล่าอย่างตื่นเต้น“แล้วไง”“อ้าว ก็เราจะได้เข้าไปดูเขาแต่งตัวและซ้อมเต้นด้วยน่ะสิ นี่ไงที่อยู่และเบอร์โทรของ คริสติน เมาโรนี่ เพื่อนของแดนิช หากมีอะไรผิดพลาดโทรหาเขาได้เลย ไม่ต้องห่วงน่าหนูบัวเตรียมตัวมาดี”“จ้า.. แม่คนเจ้าวางแผน เอาเป็นว่าตอนนี้ใครจะมารับเราไปที่พัก” ตวิษาถามขึ้นเมื่อรู้สึกเหมือนว่าพวกเธอถูกมองอย่างสนใจจากผู้คนในบริเวณนี้มากเกินไปจะไม่ให้ใครๆ สนใจพวกเธอได้อย่างไร ในเมื่อมีสาวน้อยแสนสวยจากเอเชียสองคนซึ่งมีความงดงามไม่แพ้กันแต่
ตอนที่11.“ก็แล้วแต่เธอนะ แต่พี่ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าทรัพย์สินในส่วนของเธอมันติดลบและพี่ก็คงให้เธอเบิกอีกไม่ได้”“พี่หนึ่ง พี่หนึ่งทำแบบนี้กับสองไม่ได้นะคะ”“พี่จะขึ้นไปพักผ่อนแล้ว ถ้าเธอเดือดร้อนจริงๆ เครื่องเพชรที่เธอมีอยู่กับตัวก็ขายมันเอาเงินมาใช้ก่อนก็แล้วกัน” คุณสายสุนีย์พูดอย่างไม่ยี่หระ นางรู้สึกระอาและเหนื่อยหน่ายกับนิสัยที่ไม่เคยเปลี่ยนของผู้เป็นน้องสาว“คุณพี่ลำเอียง คุณใหญ่ก็เหมือนกัน พี่หนึ่งกับคุณใหญ่รวมหัวกันกันสมบัติไว้ให้นังลูกชู้นั่น ทั้งๆ ที่มันควรเป็นของลูกจัน กับสอง” คุณสายสนมเอ่ยออกมาอย่างกราดเกรี้ยว ใบหน้าที่ยังคงสวยงามอยู่แดงก่ำบิดเบ้“เรื่องจริง ความจริงมันเป็นอย่างไรเราต่างก็รู้กันอยู่นะสอง อีกอย่างพี่กับคุณใหญ่ก็ทำในสิ่งที่สมควรคุณใหญ่แบ่งสมบัติและให้ลูกๆ ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน อีกอย่างหนูบัวก็ยังคงเป็น จันทรโสภาสกุล อยู่เธอมีสิทธิ์ในทรัพย์สมบัติทุกอย่างของคุณใหญ่แม้แต่ตึกจันทร์หนูบัวก็อาจจะได้เป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว” คุณสายสุนีย์พูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งแววตาที่มองมายังผู้เป็นน้องสาวเฉยชาจนผู้เป็นน้องรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่พี่สาวไม่เคยมองเธอด้วยแววตาที่อบอุ
ตอนที่12.“หนูบัว นี่มันไม่ใช่แค่ห้องพักธรรมดาแล้วนะนี่ นี่คือบ้านพักที่สวยที่สุด อลังการที่สุด โอแม่เจ้า นี่นังตองฝันกลางวันรึเปล่านี่”ภาพบ้านพักหลังงามที่ตั้งอยู่บนเนินเขาหันหน้าเข้าหาชายหาดแสนสวยนั้นงดงามราวกับภาพที่เคยเห็นในหนังสือท่องเที่ยว และชายหาดขาวสะอาดตา มองเห็นภาพทิวทัศน์ของชายหาดอันลือชื่อ โคปา คาบาน่า อย่างชัดเจน และมองเห็นยอดเขา ซูการ์โลฟ ที่เด่นตระหง่านอยู่ปลายแหลมปากอ่าว กวานาบารา อันงดงามและลือชื่อ บ้านพักหลังงามนี้ยังมีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันทันสมัย อีกทั้งการตกแต่งยังสวยงามราวภาพฝัน เครื่องเรือนเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นนั้นล้วนแล้วแต่บ่งบอกราคาอันแพงลิบที่แม้ว่าเธอจะทำงานทั้งปี ก็ยังไม่มีปัญญาจะหาซื้อมันมาได้“นี่ตองหยุดวิ่งไปรอบๆ แบบนี้ได้แล้ว” บัวบุษราเอ่ยยิ้มๆ ขณะจัดของใส่ตู้เสื้อผ้า แต่คนที่เคยว่าเธอทำตัวเหมือนเด็กๆ อยู่หน้าสนามบิน ตอนนี้ยิ่งกว่าเธอเสียอีก เพราะตวิษาเล่นวิ่งไปรอบๆ บ้านพัก และเปิดเข้าดูห้องพักทั้งสามห้อง และบริเวณบ้านพักที่ตกแต่งอย่างงดงามลงตัวด้วยความตื่นเต้นคราแรกที่คนขับรถพาเธอมาที่นี่บัวบุษราและตวิษาค่อนข้างแปลกใจที่ได้มาพักที่บ้านพักแทนที่
ตอนที่ 30.เสียงเล็กๆ ที่ดังสอดแทรกเข้ามาในภวังค์หวานทำให้บัวบุษรากะพริบตาปริบๆ ตื่นจากห้วงคำนึง และเมื่อชายหนุ่มที่สวมเพียงกางเกงผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดตาตัดกับผิวสีทองแดงงดงามนั้นเดินยิ้มกริ่มเข้ามาหาทำให้เธอต้องหลบสายตาอย่างขัดเขิน“มองฉันแบบนี้ แอบคิดอะไรไม่ดีกับฉันหรือเปล่าที่รัก” เขาหยอกเย้ามือหนาเกลี่ยแก้มใสอย่างรักใคร่จนใจของสาวน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ คำว่า ที่รัก และท่าทางของเขาที่แสดงออกต่อเธอมันมีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอไม่น้อย“เปล่าเสียหน่อยคนอะไรคิดเข้าข้างตัวเองตลอดเลย” บัวบุษราบ่นอุบอิบและสุดท้ายก็ถูกเขาทำโทษที่เธอแอบมองเขาด้วยจุมพิตแสนเร่าร้อน“ใครจะบอกฉันได้บ้างว่ามาร์ไปที่เกาะรักทำไม...” เสียงทรงอำนาจของสตรีผู้เป็นหนึ่งในคฤหาสน์ คริสเตียนโน่ มาเวลส์ เอ่ยถามบรรดาบอดีการ์ดของมาร์คัสที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบไขข้อข้องใจของ นายหญิงมาลีน “แล้วลูเธอร์ ล่ะไปไหน..” เงียบไม่มีเสียงตอบอีกเช่นเดิม นางมาลีน คริสเตียนโน่ มาเวลส์
ตอนที่29.“ฉัน ไม่ ใช่ เมีย คุณ” ไม่วายที่บัวบุษราจะต่อต้านเธอเน้นคำพูดทุกคำอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ว่าตอนนี้ท้องจะประท้วงว่าต้องการอาหารมากมายเพียงใด“หรือว่าเธอจะให้ฉันสาธิตให้ดูอีกทีว่าผัวเมียเขาทำอะไรกันยังไง” คราวนี้ร่างสูงเริ่มคุกคาม โน้มกายสูงใหญ่ตระหง่านง้ำเหนือร่างเล็กราวกับอสูรร้ายก็ไม่ปาน“หนูบัว เอ่อ ฉะ ฉันกินข้าวก็ได้” ร่างบางในเสื้อคลุมตัวบางลนลานมาที่ถาดอาหารทันที มือบางสั่นระริกหยิบช้อนขึ้นมาอย่างหวั่นหวาดคนตัวโตที่ตระหง่านง้ำหน้าตาบึ้งตึงมองเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก แม้จะแปลกใจที่เห็นข้าวต้มกุ้งของโปรดเธอควันกรุ่น พร้อมกับนมสดอุ่นๆ และข้างๆ กันคือ กุหลาบสีขาวหนึ่งช่อวางอยู่ข้างถาดอาหาร“เดี๋ยวฉันป้อนเอง มานั่งตรงนี้” ว่าแล้วชายหนุ่มก็คว้าช้อนจากมือที่สั่นระริกและคว้าร่างบางมานั่งซ้อนตัก พร้อมกับตักข้าวต้มหอมกรุ่นเป่าเบาๆ คลายความร้อนแล้วจ่อช้อนมาที่ริมฝีปากซีดเซียว ในขณะที่คนตัวเล็กนั่งตัวแข็งมองเขาอย่างงุนงงกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม แต่ก็ยอมอ้าปา
ตอนที่ 28.“คนบ้า...” สาวน้อยตาคมได้แต่บ่นพึมพำและขัดเขินสายตาคมๆ ของคนตัวโตที่เปลือยอกกว้างอวดแผงอกกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้องดงามและสวมเพียงกางเกงยีนยี่ห้อหรู อีกทั้งยังทำท่าแสนสบายใจราวเจ้าชายที่คอยให้บรรดานางสนมหรือนางบำเรอคอยปรนนิบัติอย่างไรอย่างนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่เธอยอมรับคือ ซานโดรหุ่นดีมาก หรือบางทีอาจจะดูหุ่นดีกว่าบรรดานายแบบนิตยสารที่เคยเห็นด้วยซ้ำไป ใบหน้าของเขานั้นดูหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ รูปร่างนั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะมันสั่นคลอนหัวใจของเธอให้หวิวไหวได้ตลอดเวลาที่เห็นเลยทีเดียว คนชอบโชว์ และนั่นคืออีกข้อที่ตวิษาค่อนขอดเขาในใจ“และฉันก็รู้ด้วยว่าเธอแกล้งเป็นประจำเดือน” ซานโดรพูดขึ้น ในขณะที่ตวิษาเงยหน้ามองเขาตาโต ใบหน้านวลซีดทันตาเมื่อเห็นรอยยิ้มร้ายกาจของเขา“คุณจะทำโทษฉันมั้ยคะ ซานโดร วินนี่แค่อยากขอเวลา..” ตวิษากลัวว่าเขาจะทำโทษเธอด้วยความรุนแรงรีบออดอ้อนเขาเสียงอ่อยทำให้ซานโดรยิ้มในหน้าอย่างเป็นต่อแต่แสร้งทำขึงขังให้คนมีความผิดติดตัวใจเสีย“ฉัน
ตอนที่ 27.ตวิษาที่กำลังมึนเมาและงงงวยไปกับไฟปรารถนาที่ชายหนุ่มเป็นผู้จงใจจุดมันขึ้นมามือน้อยกดกระชับศีรษะทุยได้รูปของเขาให้แนบชิดกับอกอวบของตนไม่พอ เธอยังแอ่นหยัดเสนอสนองทรวงสาวให้เขาดื่มกินอย่างน่าละอาย ราวกับว่าเธอเป็นสาวร้อนรักกระนั้นยิ่งชายหนุ่มดูดกลืนยอดทรวงมากเท่าไหร่ เธอยิ่งแอ่นเสนอให้เขาดื่มกินมากขึ้นเท่านั้น และเธอยังส่งเสียงครางแสนซาบซ่านใจออกมาดังระงมไปทั้งห้องน้ำกว้างแต่แล้วเมื่อลิ้นร้อนๆ ของชายหนุ่มที่กำลังลากผ่านหน้าท้องแบนราบ ตวิษาก็ได้สติ ความหวาดหวั่นและ ความละอายใจวิ่งพล่านเข้ามาแทนที มือบางไขว่คว้าข้าวของใกล้มือพัลวัน เพื่อจะหยุดยั้งเขาเพราะรู้แน่ว่าเพียงมือน้อยๆ ของเธอสองมือไม่อาจทัดทานเขาแน่ และทันได้นั้นเองโป๊กกก... เสียงของแข็งกระทบกับของแข็ง ซึ่งของแข็งทั้งสองอย่างนั้นก็คือ ศีรษะของชายหนุ่มกับฝักบัวทองเหลืองอย่างดีแสนหรูหราราคาแพงลิบ...“โอ๊ย.. เธอทำอะไรของเธอยัยผู้หญิงบ้า..” ซานโดรผละจากหน้าท้องเนียนแสนหวานแล้วกุมหน้าผากกว้างของตัวเองอย่างเจ็บปวด และยังรับรู้ได้ถึงความอุ่นข้นเหนีย
ตอนที่26.เสียงครางของหนุ่มสาวที่ดังผสานกันราวเสียงดนตรีนั้นหยุดลงพร้อมกับเสียงหอบหายใจที่กระเส่าเร่าร้อนมิสร่างซา มาร์คัสจูบซับเปลือกตาบางที่หลับพริ้มด้วยความเหนื่อยอ่อนนั้นอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกหวงแหนและภาคภูมิใจลึกๆ ซ่านไปทั้งใจแกร่งและเขาสัญญากับตัวเองว่าเธอจะต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียว แต่ความสงสัยในตัวเธอก็เพิ่มขึ้นด้วย...ชายหนุ่มผ่อนร่างบางลงนอนบนเตียงกว้างและถอดถอนร่างแกร่งออกจากความอ่อนนุ่มอย่างแสนเสียดายหลังจากที่บทรักเร่าร้อนถึงสองครั้งสองคราติดกันจบลง สำหรับมาร์คัสแล้วแค่ครั้งเดียวคงไม่พอหากว่าเธอไม่หลับไปเสียก่อนเขาคงจะรังแกเธอต่อไปอีกโดยลืมไปว่าแม่กระต่ายแสนสวยอาจจะป่วยได้เพราะก่อนหน้านี้เธอเกือบจมหายไปในท้องทะเลกว้างมาร์คัสมองร่างที่หลับใหลด้วยประกายตาที่สับสนมองดูร่างขาวนวลที่มีรอยแดงช้ำเป็นจุดๆ ด้วยน้ำมือของตนด้วยความรู้สึกผิดและภูมิใจลึกๆ เขาจงใจแสดงความเป็นเจ้าของร่างนี้ รูปรอยสักผีเสื้อตัวงามที่ขยับปีกโบกบินอยู่เหนือทรวงสาวนั้นโบยบินด้วยจังหวะสม่ำเสมอช่างน่าดูนัก แม้เขาไม่ค่อยนิยมชมชอบหญิงสาวที่มีรอยสักสักเท่าไหร่นักก็ตาม แต่สำหรับบัวบุษรานั้นแตกต่างออกไป เธอแตกต
ตอนที่25.“มาร์คัส คะ...” เพียงริมฝีปากเย้ายวนเผยอจะร้องค้านริมฝีปากหยักร้อนผ่าวก็บดเคล้าลงมาอย่างเร่าร้อนลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดรัดรุกไล่จนเธอยอมจำนนให้เขาดูดกลืนความหอมหวานของริมฝีปากสาว เสียงครางแผ่วพลิ้วที่ออกมาจากลำคอระหงยิ่งทำให้มาร์คัสที่อดกลั้นความปรารถนามาแสนนานนั้นแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาร้อนเหลือเกิน ร้อนตั้งแต่เห็นทรวงสาวกระเพื่อมไหวล่อตาล่อใจตั้งแต่เธอใส่บิกินี่สีสดวิ่งผ่านหน้าลงทะเลไปเมื่อชั่วโมงก่อน แต่ไฟปรารถนามาหยุดชะงักเพราะเธอเกิดจมน้ำไปชั่วครู่ ก่อนจะมาแตกกระเจิงอีกครั้งตอนที่เธอได้สติและตวาดเสียงแจ๋วๆ ใส่เขามือร้อนผ่าวกระชากบิกินี่ตัวน้อยที่แทบปิดเนินนูนของความสาวสวยสดไม่มิดออกอย่างร้อนรนและบีบเคล้นสะโพกมนอย่างมันเขี้ยวในขณะที่ปากหยักบดขยี้ปากนุ่มอย่างเร่าร้อนท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวหรูพร่างพรมไม่ขาดสาย ความเย็นของสายน้ำไม่อาจลดทอนความเร่าร้อนที่ลุกโพรงของหนุ่มสาวได้ เมื่อดื่มชิมริมฝีปากบางจนหนำใจมาร์คัสก็ละริมฝีปากจากริมฝีปากบวมเห่อด้วยรสจุมพิตแผดเผามาที่ซอกคอระหงเรื่อยมาจนถึงผีเสื้อแสน
ตอนที่24.มาร์คัสกอดอกยืนมองสาวน้อยร่างขาวผ่องในชุดบิกินี่สีสดใสที่ตัดกับผิวขาวๆ ของเธอที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในท้องทะเลแสนงามที่สงบเงียบของเกาะเล็กๆ แห่งนี้ เกาะรัก เป็นเกาะส่วนตัวของตระกูล มาเวลส์ ที่สงบเงียบและที่นี่จะเป็นสถานที่ที่เป็นส่วนตัวของพวกเขายามมาพักผ่อนมันสงบปลอดภัย ที่สำคัญเกาะนี้สวยงามและแสนโรแมนติก เกาะเล็กๆ แห่งนี้อุดมสมบูรณ์และมีแหล่งน้ำจืดเป็นน้ำตกเล็กๆ อยู่ด้านหลังเกาะสามารถลงเล่นน้ำได้ในอดีตรุ่นคุณปู่ทวดของเขาเคยมาติดเกาะนี้กับคุณย่าทวดเพราะถูกมาเฟียฝ่ายตรงข้ามตามล่าต่อมาคุณปู่ทวดของเขาจึงได้จับจองที่นี่เป็นของขวัญวันแต่งงานให้คุณย่าจนกลายเป็นตำนานรักอันแสนโรแมนติกของปู่ทวดและย่าทวดและถูกเล่าขานต่อๆ กันมา“มาร์คัส ช่วยด้วยๆ ๆ” อยู่ๆ เสียงกรีดร้องของบัวบุษราก็ดังขึ้นแหวกเสียงคลื่นทะเลเข้ามาในโสตประสาทของมาร์คัส ร่างที่เพิ่งจะทอดตัวนอนลงบนเก้าอี้ผ้าใบผุดลุกขึ้นมาไปยังท้องทะเล แต่ต้องใจหายวาบเมื่อไม่เห็นร่างน้อยขาวผ่องที่แหวกว่ายอยู่เมื่อครู่ ร่างสูงใหญ่วิ่ง
ตอนที่ 23.คนบ้า เขาเป็นคนที่จัดหาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่เองแท้ๆ และชุดนี้ก็เช่นกัน ในตู้เสื้อผ้าของบ้านหลังใหญ่ชุดนี้นับว่ามันเรียบร้อยที่สุดแล้วและเนื้อผ้าก็หนากว่าทุกชุดที่มี แต่ว่าชุดเดรสสีชมพูสลับขาวชุดนี้มันรัดติ้วโดยเฉพาะช่วงบนนั้นมันรัดแน่นจนเกินไป จนหน้าอกหน้าใจที่เธอมีเยอะกว่าคนอื่นแทบล้นทะลักเพราะชุดเป็นเกาะอก ยิ่งเธอก้มๆ เงยๆ อยู่กับการหยิบจับข้าวของชุดที่สั้นเต่อเหนือเข่ามนก็ยิ่งรั้งสูงขึ้น และช่วงบนก็ดูต่ำลงๆ จนน่าใจหาย และช่วงที่เป็นเนื้อผ้าซีทรูตั้งแต่ใต้ฐานอกอวบจนเห็นเนื้อนวลรำไรยิ่งทำให้สายตาของคนมองคอยแต่จะซอกแซก หากำไรจากร่างอวบอิ่มเย้ายวน“ต่อไป หากเธอจะใส่ชุดไหนออกจากห้องเธอต้องให้ฉันดูก่อน ส่วนวันนี้ฉันถือว่ายกผลประโยชน์ให้เพราะฉันไม่มีเวลาสำรวจเธอให้ดีกว่านี้ เอาเป็นว่าระหว่างที่ฉันประชุมห้ามเธอเดินออกจากห้องนี้โดยเด็ดขาด” ซานโดรสั่งยืดยาวก่อนจะเอาเสื้อสูทสุดหรูของตนคลุมบนร่างเย้ายวนตรงหน้าด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง นี่หากเขาไม่มีประชุมด่วน เขาจะทำให้เธอรู้ว่า ไอ้ชุดที่เธอใส่มันทำให้คำว่า หาสวรรค์วิม
ตอนที่ 22.“ใครเขาจะหน้าด้านเหมือนคุณ นี่ปล่อยฉันเถอะนะถ้าคุณจะให้ฉันชดใช้ค่าเสียหายก็ได้ แต่ฉันคงต้องขอเวลาหน่อยเพราะฉันต้องกลับไปทำงานหาเงินมาชดใช้ค่าเสียหายให้คุณ นะคะพอฉันกับเพื่อนจะกลับเมืองไทยแล้วทำงานหาเงินมาชดใช้ให้ แล้วเพื่อนฉันอยู่ไหนคะ”“เธอคิดว่าฉันโง่เหรอหากปล่อยเธอกลับเมืองไทยเธอก็หายเข้ากลีบเมฆน่ะสิ ส่วนเพื่อนเธอเขาสบายดีเพราะเขามีเจ้าของดูแลแล้ว”“มีเจ้าของดูแล หมายความว่ายังไง” ตวิษาถามงงๆ เมื่อพยายามตะล่อมถามถึงเพื่อนรักและหาทางเอาตัวรอดจากไกด์หื่นกามที่เธอเพิ่งจะรู้ธาตุแท้ของเขา“ก็หมายความว่าป่านนี้เพื่อนรักของเธอก็มีคนเลี้ยงดูอย่างดี และเป็นที่น่าอิจฉาของสาวๆ ทั้งบราซิลแล้วน่ะสิ”“คืออะไร” เธอยังคงถามต่อ โดยลืมไปว่าตอนนี้ชายหนุ่มกำลังลูบเรียวขาเนียนนุ่มของเธอเล่นอย่างเพลิดเพลิน“ก็หมายความว่า ตอนนี้ บันนี่ เป็นกระต่ายน้อยในกรงทองของ มาร์คัส คริสเตียนโน่ มาร์เวลส์ ท่านประธานใหญ่ของมาเวลส์กรุ๊ป และทายาทมหาเศรษฐีอัน