ทว่าลินดากลับมีรูปลักษณ์เรียบง่าย ท่าทางเรียบร้อย แต่งตัวสมถะ และที่สำคัญเธอมีลูกติดมาด้วยหนึ่งคน
ซึ่งถือว่าแปลกมาก เพราะผู้หญิงของพ่อแต่ละคนโปรไฟล์ดีไม่มีรอยตำหนิ หรือต่อให้ใครมีลูกติดก็ไม่แน่ว่าเธอจะกล้าพามาด้วยในเดทแรกอย่างนี้
เด็กหญิงคนนั้นมีดวงตากลมโต ผมหน้าม้าถักเปียผูกโบขาว ท่าทางสุภาพเรียบร้อย แต่งชุดนักเรียนมัธยมต้นมากับแม่ของเธอ
หลังจากกล่าวทักทายสวัสดีตามมารยาทและแนะนำตัว เธอก็ได้แต่เบิกตาคู่งามมองเขา สองแก้มขาวมีสีแดงเรื่อแตะแต้มตลอดเวลา และเมื่อเธอยิ้มก็จะมีลักยิ้มน่ารักปรากฏขึ้นมา
สาวน้อยวัยแรกแย้มที่มาพร้อมกับดวงตากระจ่างใสคนนั้น ทำให้ใครบางคนต้องจ้องมองอย่างกับไม่เคยเห็นคน
คำว่ารักแรกพบคือเรื่องที่ไร้สาระ มันไม่เคยมีอยู่จริงในความคิดของเขา แต่กลับมีคนจำนวนไม่น้อยที่มักจะพาใจของตนให้ตกบ่วงเตลิดอยู่ในภาวะจำยอมกับคำว่าอยากมี puppy love ในช่วงเรียนมัธยมกับใครสักคน
เขาเองก็ไม่เว้น...
ในขณะที่พ่อบอกเขาให้พาน้องไปเดินเล่นที่สวนหย่อมเพื่อที่พ่อจะได้คุยกับว่าที่แม่เลี้ยงที่ชื่อลินดาได้สะดวก
เขาพยักหน้ารับอย่างที่ไม่เคยทำแล้วพาเธอไปเดินเล่นตามคำสั่งของพ่อ
ทว่าเมื่อเขาและเธอได้นั่งลงที่โต๊ะหินอ่อนท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกในความคิดของเขาคนเดียว
เขามองเธอเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร คิดแค่ว่าควรเป็นเธอที่ต้องทำหน้าที่ชวนเขาคุย เพราะฝ่ายหนึ่งต้องสร้างความประทับใจ กับอีกฝ่ายเป็นผู้ประเมินผล คนที่ต้องชวนคุยควรเป็นฝ่ายแรกเสมอ
และเธอตรงหน้าคือฝ่ายนั้น
แต่เธอกลับล้วงมือเข้ากระเป๋าผ้า หยิบหนังสือนิยายขึ้นมา แล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่าน
อ่านแบบจมจ่อม จากนั้นยังหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
เขาคือคนที่เธอผลักให้อยู่บนโลกความจริงอันน่าเบื่อ ในขณะที่เธอกำลังโลดแล่นอยู่ในโลกแห่งจินตนาการอย่างสุขสันต์
เขาผู้ที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าละเลย มีแต่อยากเข้าใกล้
ยิ่งเขาโตเป็นหนุ่มขึ้นมัธยมปลาย พวกผู้หญิงทั้งหลายมีแต่อยากทำความรู้จัก อยากมีตัวตนในสายตาเขา
แต่ณภัทร...
เธอปล่อยเขาให้นั่งเบื้อใบ้เป็นสากกะเบือ!
วันนั้นเขาจึงบอกพ่อว่าไม่ชอบลินดา
และนั่นก็ทำให้ณภัทรที่ไม่สนใจเขาเท่าที่ควรเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง
เธอเดินขึ้นหน้าปกป้องแม่ตัวเองเต็มที่ ส่งเสียงเล็กหวานกังวานใสใส่หน้าเขาว่า “แม่ของภัทรเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก ผู้ชายที่ไม่ชอบแม่ของภัทรต้องมีปัญหาชีวิตแน่ๆ”
เมื่อเขาได้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาเผยอาการแง่งอน พวงแก้มขาวผ่องเริ่มขึ้นสีแดงก่ำ น้ำตาปริ่มๆ อยู่ตรงขอบตากลมโต นัดเดทของพ่อที่ล้มเหลวในครั้งแรกจนเกือบจะต้องยุติความสัมพันธ์จึงได้รับการเยียวยาด้วยนัดเดทครั้งที่สองครั้งที่สามและครั้งต่อๆมา
ทว่าทุกครั้งนั้น เขากลับไม่เคยได้เจอณภัทรอีกเลย...
พ่อกับน้าลินดาคบหากันนานเป็นปีๆ ถึงตัดสินใจแต่งงาน
วันที่จัดงานฉลองมงคลสมรส เขาจึงได้เจอณภัทรอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันแสนนานในความรู้สึก
เธอสวมชุดขาวสะอาดฟูฟ่องมีระบายสีชมพูพองๆ รอบตัวเหมือนตุ๊กตาเจ้าหญิงเดินได้
ณภัทรโตขึ้นมากและเป็นสาวมากแล้ว อะไรไม่มีก็เริ่มมี อะไรที่ยังเล็กตอนนั้นในตอนนี้เริ่มกลมโตเต็มที่ ตัวสูงเพรียวมากขึ้น รูปหน้าที่เคยกลมออกไปทางจิ้มลิ้มเปลี่ยนแปลงเยอะพอควร
เธอมีคางมนเรียวยาวขึ้นมาเล็กน้อย โครงหน้ารูปไข่ชัดเจนมากกว่าเดิม มีแก้มนิดๆ ปากเล็กจมูกหน่อย ใต้แพขนตายาวงอนมีนัยน์ตาสีดำขลับ ทรงเสน่ห์อย่างประหลาด
ณภัทรเผยเค้าความสวยของผู้หญิงที่โดดเด่นมาแต่ไกล
ดวงตากลมโตที่ดึงดูดคนได้คู่นั้นกับรอยยิ้มที่มีลักยิ้มน่ารักยังคงกระจ่างใสเหมือนดั่งวันวาน
เธอเดินตรงมาทักทายเขาพร้อมรอยยิ้มน่าเอ็นดูไร้พิษภัย เห็นได้ชัดว่าณภัทรคงหายโกรธเขาแล้ว
“สวัสดีค่ะ พี่รัช ไม่เจอกันนานเลย พี่รัชสบายดีนะคะ”
เพราะเธอโกรธเขานานเป็นปี ตั้งแต่พ่อของเขาคบกับแม่ของเธอกระทั่งแต่งงานกัน มันออกจะนานเกินไป เขาจึงไม่แม้แต่จะพยักหน้าตอบรับ เพียงมองเธอเงียบๆ
ดวงตาเผยความดุร้ายอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่รู้ตัว
แม้ภายนอกดูสงบนิ่งอย่างมาก ทว่าภายในใจจะมีใครรู้บ้างว่าเขาตื่นเต้นมากแค่ไหนที่ได้เจอเธอ...
โซนทำงานเฉพาะกิจของบ้านปัญจรักษ์ของเสี่ยวิชัยณภัทรนั่งอ่านแล้วแปลบทความก่อนเรียบเรียงประโยค เกลาสำนวนเสร็จก็ทวนอีกสามรอบเธอทำตามสเต็ปนี้ทีละบท เพื่อส่งต่อให้นิรัชพิมพ์ด้วยความเร็วสูงจะโทษที่นิรัชพิมพ์เร็วเกินไปก็ไม่ได้ เพราะเขาพิมพ์เสร็จบทแรกแล้วแต่ณภัทรยังอ่านบทที่สองไม่จบด้วยซ้ำดังนั้น ห้องทำงานที่ควรมีภาพของพี่น้องทั้งสองคนร่วมแรงร่วมใจทำงานด้วยกันอย่างสามัคคีปรองดองจึงไม่เกิดขึ้นเพราะนิรัชพิมพ์เสร็จแค่บทแรกก็ทิ้งณภัทรเอาไว้คนเดียว ส่วนตัวเขาเดินหายไปทางโซนห้องฟิตเนสส่วนตัวซึ่งอยู่ทางหลังบ้าน แล้วไม่ออกมาอีกเลยกระทั่งวิชัยกับลินดาที่ลอบมองอยู่ถึงกับขมวดคิ้วงุนงงเพราะมาดขณะทำงานของนิรัชดูคล้ายท่านประธานบริษัทที่ไม่เคยมีพนักงานสาวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งอยู่ในสายตาทั้งห่างเหินและเย็นชาขนาดนั้นชั่วขณะหนึ่งผู้ใหญ่ทั้งสองคนก็ให้รู้สึกไม่ใคร่จะดีนักที่พี่น้องไม่ค่อยรักกันดั่งที่ควรจะเป็น“คุณคิดว่าพวกเขาควรปรองดองกันให้มากกว่านี้ดีกว่าไหม สายตาคมกริบของเจ้ารัชจะตัดคอยัยภัทรได้อยู่แล้ว”วิชัยเอ่ยขึ้นกับลินดาขณะนั่งจิบกาแฟดูทีวียามบ่าย แล้วแอบมองสองพี่น้องอยู่ตรงมุมพักผ่อนของโ
เมื่อรถหรูของพ่อแม่แล่นออกจากประตูใหญ่ของบ้านไป นาทีทองพลันบังเกิด“อ๊ะ! พี่รัช”เรือนร่างนุ่มนิ่มเนียนลื่นภายใต้ชุดนักศึกษาถูกฝ่ามือร้อนๆ ล้วงเข้าหาแล้วลูบไล้อย่างหยอกเย้า เมื่อเธอและเขาพากันย้ายงานเข้ามาทำในห้องส่วนตัวนิรัชยันแขนคร่อมทับกักตัวณภัทรไว้กลางเตียงกว้าง เขาโน้มใบหน้าลงต่ำเข้าใกล้พวงแก้มนวลเนียน นัยน์ตาคู่ดุสีดำเข้มซึ่งคาดเดาความคิดได้ยากสะกดตรึงเธอเอาไว้ไม่ให้ขยับไปทางใดทั้งสองเปลี่ยนสถานที่ทำงานแล้วอย่างสิ้นเชิงต้นความคิดคือนิรัชที่ถือวิสาสะหอบงานของณภัทรขึ้นมาข้างบน แต่เจ้าของห้องส่วนตัวแห่งนี้คือณภัทร เธอลากนิรัชเข้ามาในห้องตัวเองเพื่อความสะดวกในการเอาตัวรอด เพราะห้องของเธอมีตำแหน่งตรงกับโรงจอดรถพอดี หากพ่อแม่กลับมาจะมีแสงไฟจากหน้ารถยนต์ส่องสว่างขึ้นมาเป็นสัญญาณให้เห็นได้ทันที“เธอควรสนใจพี่มากกว่านี้”นิรัชถามอย่างเสียงเบาแหบห้วนอยู่ริมหูของณภัทรหลังจากก้มลงกดจูบเธออย่างหนักที่ริมฝีปากก่อนลากไล้ปลายลิ้นอุ่นชื้นมาถึงเนื้ออ่อนของติ่งหูที่กำลังขึ้นสีแดงก่ำ“ก็สนใจแล้วไง อ๊ะ!”จังหวะที่ณภัทรห่อไหล่อย่างเสียวสยิว นิรัชถอดชุดเธอออกอย่างรวดเร็ว...เร็วเสียจนต
บราสีขาวที่โอบอุ้มสองเต้าอวบอิ่มเอาไว้ไร้ประสิทธิภาพ กางกั้นเสน่หาจากเพลิงพิศวาสไม่ได้อย่างสิ้นเชิงณภัทรเอื้อมมือกอบกุมขยุ้มเส้นผมนุ่มลื่นของนิรัชเอาไว้“อา...”เธอรู้สึกปวดหนึบตรงบริเวณท้องน้อยจนต้องแอ่นอกยกขาเหยียดปลายเท้าเพื่อจิกเล็บกับเตียงนอน หวังระบายความรู้สึกที่ยากจะบรรยายให้ออกไปนิรัชเงยหน้าขึ้นจากเนินอกกลมกลึงแต่เต่งตึงทะลุบราเพื่อมองสีหน้าเคลิบเคลิ้มของคนใต้ร่าง เมื่อเห็นเธอหลับตาแหงนหน้าหอบหายใจครวญคราง สองตาก็ยิ่งทอประกายร้อนแรงตะขอบราถูกเรียวนิ้วเกี่ยวจนหลุดออกไป บราถูกถอดโยนเอาไว้ด้านข้างอย่างไม่ไยดี ยอดถันสีชมพูเข้มตั้งเด่นชูชันล้อสายตาได้ทุกคราที่เปิดเปลือยชายหนุ่มก้มหน้าดูดกลืนเม็ดเย้ายวนเข้าอุ้งปากร้อน ตวัดลิ้นชิมรสหวานล้ำเป็นจังหวะลึกลับทำเอาณภัทรยิ่งแอ่นอกยกกาย ปลายเท้ายิ่งจิกเล็บกับเตียงจนปวดเกร็ง แม้ยังไร้เดียงสาในเรื่องอย่างว่า แต่การตอบรับตามอารมณ์ปรารถนากลับแสดงออกได้อย่างเป็นธรรมชาติหญิงสาวบิดตัวอย่างต้องการเรียกร้อง เธอกำลังรู้สึกเหมือนอะไรขาดหายไปตรงส่วนสงวนกลางกาย ทำให้เธอปวดหนึบจนไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่าการเกร็งกล้ามเนื้อท้องน้อยที
ณภัทรถึงขั้นเย็นโล่งช่วงล่างฉับพลัน แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้น ชายหนุ่มเหนือร่างก็เติมเต็มความเย็นโล่งหวามไหวนี้จนเต็มอัตราด้วยความร้อนผ่าวชวนให้อึดอัดไปถึงกลางอกทะลุหัวใจเขาสอดกายแข็งร้อนตอกตรึงอย่างลึกซึ้งถึงในกายนุ่มเสียงกรีดร้องเบาๆ เกิดขึ้นพร้อมกับเสียงครางทุ้มในลำคอความเสียวสะท้านฉีดพล่านไปทั่วร่างของทั้งสอง ดั่งไฟร้อนลามเลียแผดเผาหลอมละลายในเสี้ยวเวลา ทว่ากลับรู้สึกได้ว่าคงอยู่แม้ร้อนจนละลายแหลกเหลว แต่ความรู้สึกดีนี้ไม่ไปไหนณภัทรสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ สองแขนโอบรอบบ่าหนา เล็บมือจิกลงบนไหล่กว้างอย่างแรง เธอทำแผ่นหลังเขาเป็นรอย...หญิงสาวสูดปากครางเสียวออกมาอย่างสุดจะกลั้น“โอ...พี่รัช”นิรัชหยุดนิ่งไม่ขยับเมื่อรับรู้ได้ถึงความคับแน่นแห่งกายสาว ช่องทางนี้ตอดรัดหนักหน่วงดั่งบ่วงร้อนที่พร้อมดูดกลืนทุกสรรพสิ่งนี่คือความจริง ไม่ใช่ความฝันการตอดอย่างรุนแรงและรัดแน่น มันกำลังตอกย้ำว่าคืนนั้นก็ไม่ใช่ความฝันเช่นกันเขาไม่คิดจะทำรุนแรงอย่างลืมตัวเหมือนคืนนั้นที่เมามาย แต่สองแขนยังคงกักขังคนตัวหอมเอาไว้ในอ้อมกอดไม่คิดคลายทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่ง ภายในห้องนอนเงียบสงัด ได้ยิ
“เดี๋ยวใส่ให้ดู” เขายิ้มร้ายเปี่ยมเสน่ห์ “แต่คราวหน้าภัทรต้องใส่ให้พี่นะ”คนถูกมอบหมายหน้าที่สำคัญยิ่งตาโตนิรัชรับอุปกรณ์ป้องกันมาแล้วใช้ฟันกัดฉีกซองก่อนจะพยายามสวมให้ตัวตนใหญ่ยักษ์อย่างยากลำบาก“คราวหน้าขอเบอร์ใหญ่กว่านี้นะภัทร”“หา!” ณภัทรตกใจ “แล้วจะเป็นไรไหม?”ชายหนุ่มยิ้มขัน “ไม่เป็นไร แม้จะเล็กไปนิดแต่ก็พอใส่ได้ พี่จะระวังไม่ให้มันแตกแล้วกัน”กล่าวพลางค่อยๆ โน้มตัวลงหอมแก้มคนกำลังทำหน้ามึนงงไม่ค่อยเข้าใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งอีกหนึ่งที ก่อนขยับเอวโยกบั้นท้ายส่งตัวตนแข็งขึงร้อนฉ่าเข้าหาเนิบช้า บดคลึงกดปลายแก่นกายแข็งร้อนสอดใส่เนินนุ่มอ่อนไหวอีกครา ก่อเกิดความปรารถนาเกินทานทนอีกครั้ง“อ๊ะ! พี่รัช!”นิรัชแช่นิ่ง จมดิ่งลึกแน่นไม่ขยับ ปล่อยให้รสสัมผัสซาบซ่านติดค้างเนิ่นนานน้ำเสียงทุ้มต่ำราบเรียบถามอย่างมาดมั่นว่า “เจ็บไหม?”“อืม...”เสียงทุ้มน่าฟังกล่อมเด็กสาวใต้ร่างให้ยินยอมพร้อมใจ “พี่จะทำเบาๆ” ว่าพลางขยับเนิบนาบแต่เสียวซ่านขั้นสุด“รู้สึกดีขึ้นไหม?”ณภัทรหยักหน้าเล็กน้อยจนแทบมองไม่เห็น เธอกำลังลังเลไม่แน่ใจ ระหว่างความเจ็บแปลบกับเสียดเสียว ความอึดอัดกั
‘เธอเป็นแฟนพี่แล้วนะ...’ชายเหนือร่างถามก่อนก้มหน้าบดจูบ ใช้ริมฝีปากแนบสนิท สะกิดความรู้สึกทั้งหมดที่มี การจูบสามารถบอกได้ถึงอะไรมากมาย เราสองคนกอดจูบกันอย่างอ่อนหวานละมุนละไมเป็นเวลานาน มีอารมณ์บางอย่างที่ชัดเจนและสับสนปนเปอยู่ในความคิดยามนั้นณภัทรไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธประโยคคำสั่งนั้นของนิรัช เธอเพียงปล่อยตัวปล่อยใจไปกับการแนบชิดคลอเคลียอันอบอุ่น มีความสุขจากแรงปรารถนาทางเพศหลังสุขสมและรับรู้ได้ถึงอ้อมแขนที่รัดแน่นอย่างหวงแหน เธอก็ได้แต่กัดปากอดทนกับความปวดแปลบในใจที่เพียรซ่อนเร้นแน่นอนว่าเธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่ากำลังรู้สึกชอบพี่ชายคนนี้เข้าอย่างจังและยังคิดไม่ออกว่าจะถอนใจยังไงหรือต่อให้คิดออกก็ไม่แน่ว่าจะถอนใจออกมา แต่พวกเรายังเป็นเพียงเด็กหนุ่มเด็กสาวที่ยังมีเรื่องราวให้ได้เจอะเจอมากมายและอนาคตยังอีกยาวไกลเกินจะมองเห็นปลายทาง ว่าจะสิ้นสุดลงที่ตรงไหนในขณะที่พ่อกับแม่ของพวกเรากำลังแก่ตัวลงทุกวัน ความสุขในบั้นปลายชีวิตของพวกท่านไม่ได้ยาวนานสักเท่าไหร่ไม่ง่ายเลยที่แม่จะได้เจอผู้ชายสุดประเสริฐอย่างเสี่ยวิชัย...ถึงแม้ลูกติดพ่อหรือติดแม
เขาพยักหน้าเห็นด้วย “ดีเหมือนกัน พาไปปีนเขาล่องไพร ปล่อยให้ลูกชายตัวดีลำบากสักหน่อยจะได้ละลายพฤติกรรม”ชายวัยกลางคนนิ่งคิดภาพจำลองของการละลายพฤติกรรมระหว่างนิรัชกับณภัทรเป็นฉากๆ อย่างใจเย็นซึ่งดูเชิงแล้วแค่พาไปละลายพฤติกรรมวันหยุดสุดสัปดาห์คงไม่พอ เขาควรเคลียร์งานแล้วหยุดยาวเพื่อวางแผนเอาไว้สำหรับปิดเทอมในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าจะดีกว่าเขายังจะให้พวกลูกๆ พาเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัยไปด้วยเพราะบางทีคนวัยเดียวกันอาจจะช่วยเสริมเติมความรักได้ดีกว่าพวกเขาที่เป็นคนแก่รุ่นเก่าไม่ค่อยเข้าใจวัยรุ่นสมัยนี้เท่าไหร่วิชัยหันไปบอกภรรยา“เรารีบเคลียร์งานกันเถอะ จะได้มีเวลาให้ลูกๆ”ลินดาพยักหน้าไม่พูดอะไรต่อ แต่สายตายังคงมองณภัทรอย่างไม่สบายใจ หากนิรัชให้ความรู้สึกปลอดภัยกับณภัทรไม่ได้ เธอจะพาลูกจากไปทันที…เพราะณภัทรถูกนิรัชเคี่ยวกรำเรื่องงานจนเสร็จสิ้นอย่างเหน็ดเหนื่อย พรุ่งนี้ยังมีเรียนตั้งแต่เช้าถึงบ่ายสาม ต้องเข้าร่วมกิจกรรมต้อนรับน้องใหม่อีกณภัทรจึงก้มหน้าก้มตากินข้าวเย็นไม่พูดไม่จาแล้วรีบขึ้นไปอาบน้ำหมายนอนหลับพักผ่อนแต่หัวค่ำวันหยุดสุดสัปดาห์นี้เธอถูกพี่ชายเล่นงานหนักเกินไปจริงๆทำยังไงพี่รั
แม้ปากจะบอกว่ากลัวตัวเองจะต้องจมลงทะเลหึงหวงจากบรรดาสาวๆ ที่อยากได้นิรัชเป็นพ่อของลูกในอนาคตแต่เมื่อณภัทรได้เห็นกับตาว่ามีผู้หญิงหลายคนเอียงคอมองตามร่างสูงของผู้ชายที่ชื่อนิรัชอย่างร้อนแรงแฝงไว้ด้วยท่าทางที่เรียกว่า ‘ตั้งใจอ่อยผัวชาวบ้าน’ เธอก็หน้าบึ้งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้“พี่รัชเดินมาส่งภัทรแค่หน้าตึกตรงนี้ก็พอค่ะ ขืนเดินเข้าไปลึกกว่านี้ พวกเด็กปีหนึ่งทุกคนคงลากพี่รัชเข้าไปขย้ำในห้องน้ำอ่ะ”ณภัทรพูดอย่างหมั่นไส้ในความหล่อเหลือร้ายของผู้ชายที่ต้องการทำตัวเป็นแฟนกันเมื่ออยู่ในมหาลัยถึงขั้นเดินมาส่งในตึก“พูดอย่างกับตัวเองไม่ใช่เด็กปีหนึ่ง”นิรัชแซวขำๆ ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง มีแค่รอยยิ้มเล็กน้อยประดับตรงมุมปาก และนั่นกลับเรียกได้ว่าทรงเสน่ห์อย่างมาก เปี่ยมพลังทำลายล้างอย่างรุนแรง ทำเอาผู้หญิงที่แอบชำเลืองมองตอนเดินผ่านแทบจะกรีดร้องณภัทรยิ่งถลึงตา มองหน้านิรัชอย่างไม่พอใจ“ไปหล่อไกล ๆ เลยไป”แต่คนถูกไล่ยิ่งอารมณ์ดี เขาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่ายัยภัทรขี้หึงผลพวงของการมีผู้ชายสูงสง่าหน้าตาหล่อเหลาขวัญใจสาวๆ ระดับนายแบบมาส่งถึงตึกเรียนวันนี้ทั้งวันณภัทรจึงถูกแก๊งชะนีแท้และชะนีเทียมรุมตอมอย่างก
หญิงสาวก้มหน้าทำงาน พยายามไม่คิดมากอีกทว่าท้ายที่สุด เธอก็พ่ายแพ้ให้แก่หัวใจไม่รักดีของตัวเองเรียวนิ้วเปิดโปรแกรมเฟสไทม์ ทำใจดีสู้เสือโทรออกไป นานครู่ใหญ่จนเกือบจะถอดใจ ในที่สุดปลายสายก็กดรับภาพของคนคุ้นเคยสุดแสนจะคิดถึงก็ปรากฏ “ว่าไงภัทร?”หญิงสาวกะพริบตา มือบีบโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอพยายามข่มใจไม่คิดมากกับคำถามชวนคิดมากแบบนี้“ก็ไม่ว่าไง พี่รัชทำอะไรอยู่เหรอ?”“ช่วงนี้พี่กำลังยุ่งมากเลยภัทร ไม่ว่างโทรหาเลย”คนฟังมุ่นคิ้ว เธอก็ยุ่งเหมือนกันนี่นา...หญิงสาวกำลังจะเอ่ยปากบอกไปตามตรงว่าเธอเองก็ยุ่งเหมือนกันไง ทำไมยังโทรหาเขาได้ เสียงหวานหนึ่งพลันเอ่ยแทรก“รัช...ไปกันเถอะ”เสียงของผู้หญิงไม่ผิดแน่ ณภัทรยังเห็นภาพเธอจากในโทรศัพท์ด้วย ผู้หญิงคนนั้นคือชัญญ่า...อดีตพี่รหัสของณภัทรนั่นเอง“อ้าว! น้องภัทรเหรอ? สวัสดีจ๊ะ” แค่นั้น ชัญญ่าทักทายเพียงแค่นั้น ก่อนหันไปทางนิรัช “รัช...เราไปกันเถอะ”“อืม...แค่นี้ก่อนนะภัทร”ปลายสายตัดไป ณภัทรได้แต่อึ้ง เธอเห็นภาพที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ที่นั่นคือห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ห้องเรียนแน่นอน...ธุรกิจเบเกอรี่ที่ณภัทรร่วมหุ้นกับภานียังคงไ
ระยะเวลาที่ห่างกัน จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งเดือน จากนั้นก็เลื่อนเป็นหนึ่งปีสองปีตามลำดับ ณภัทรยังคงคิดถึงนิรัชเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเริ่มเคยชินรถซุปเปอร์คาร์สีเหลืองสดแซ่บจี๊ดวนเข้ามาจอดด้านหน้าของภัตตาคารหรูแห่งหนึ่ง ประตูเปิดออกโดยบริกรที่มาคอยให้บริการ สาวสวยดูดีในมาดนักธุรกิจรุ่นใหม่ค่อยๆ ก้าวเท้าลงมา เธอสวมสูทสไตล์แฟชั่นล้ำสมัย ซึ่งเป็นการรังสรรค์เสื้อผ้าอันโดดเด่นที่มีส่วนช่วยให้เกิดความประทับใจต่อผู้ติดต่อทางธุรกิจ และยังสะท้อนทัศนคติไร้ขีดจำกัดให้กับผู้หญิงยุคนี้ที่บทบาททางสังคมเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจนแตกต่างจากในอดีตเธอคือณภัทร ผู้สลัดลุคนักศึกษาสาววัยใสกลายเป็นสาวสวยมั่นใจเต็มวัย แต่งหน้าทาปากเข้มขึ้นจนมองอายุจริงไม่ออก เสื้อผ้าหน้าผมล้วนได้โมรินช่วยดีไซน์และจัดการให้วันนี้เธอต้องมาเจรจาธุรกิจแทนวิชัยสาเหตุเป็นเพราะอีกฝ่ายออกรอบตีกอล์ฟกับเพื่อนเพลินเกินไปหน่อย กระทั่งเอวเคล็ดกระดูกเคลื่อนเล็กน้อยจนต้องแอดมิทโรงพยาบาล ในขณะที่ลินดาป่วยเข้าโรงพยาบาลไปแล้วก่อนหน้าณภัทรรู้ดีว่ามารดาของตนสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง เนื่องจากต้องตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ตอนอายุน้อยอีกทั้งยังตรากตร
หญิงสาวเต้นพองาม คลอกับเพลงที่เปิดอยู่ โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังทำให้คนอีกฝั่งแทบคลั่งนิรัชขบกราม กอบกุมแก่นกายแน่น “ดี...แบบนี้ล่ะภัทร”เธอถามเสียงกระเส่า “พี่รัชไม่ต้องไปเรียนหรือไง?”“เดี๋ยวค่อยไป มโนว่าเอากับภัทรก่อน”หญิงสาวขำพรืด “บ้า”“พี่จะกล่อมภัทรให้นอนหลับสบายไง”ณภัทรยิ่งหน้าแดง และแน่นอนเธอยินยอม“ภัทร...”“หืม...”“นิ่งพิงหัวเตียง ถอดผ้า อ้าขา”“อืม...”ณภัทรถอดชุดนอนออกเผยหน้าอกอวบสวยเด้งดึ๋งโดดเด่น นิ้วเล็กเริ่มแตะแต้มน่องขาด้านใน แหวกขอบผ้าตัวบางจิ๋วออกช้าๆ“ภัทรเริ่มแล้วนะ”จบคำมือหนึ่งก็ค่อยๆ ขยำทรวงอกอิ่ม อีกมือเลื่อนลงต่ำ กรีดเรียวนิ้วกับเนินเนื้ออุ่นชื้น ค่อยๆ สอดใส่เข้าไป“คิดถึงพี่ ภัทร...” นิรัชสั่งเสียงทุ้มลึกณภัทรรับคำเสียงหวาน “อา...พี่รัช”ภาพของคนในจอคล้ายหลุดออกมาขยี้ขยำลูบคลำเธอ อุ้งปากร้อนๆ กำลังครอบครองยอดถัน ณภัทรสูดหายใจเข้าลึกยาว เมื่อความรู้สึกร้อนผ่าวจากส่วนสงวนชื้นแฉะกลางกายแล่นไปทั่วตัวตามปลายนิ้วที่เริ่มระรัว เธอรู้สึกเสียวนิรัชก็เช่นกัน เขารูดแก่นกายขึ้นลง สูดปากเบาๆ“อ้าขาอีกสิครับ”“อืม...พี่รัชอ่ะ”เธอแยกขากว้างขึ้นเพื่อเขา“พี่กำลั
ปลายฝนต้นหนาว สายฝนนอกหน้าต่างยังคงสาดซัด สร้างความหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจในห้องนอนส่วนตัว ณภัทรยังคงสะอึกสะอื้นนั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำการบ้านโดยมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คอยู่เป็นเพื่อนเอกสารงานแปลไม่ได้มากมายอะไรเธอทำเสร็จแล้วทั้งหมดแค่รอส่งเท่านั้น ทุกอย่างจึงถูกจัดเก็บเรียบร้อยเมื่อร้องไห้คิดถึงนิรัชจนเหนื่อยล้าก็รีบปาดน้ำตาก่อนฝืนใจกินข้าวสองสามคำ จากนั้นก็นำลงไปเก็บที่ครัว แล้วหมุนตัวขึ้นห้องนอนอย่างรวดเร็วเธออยากอยู่คนเดียวหญิงสาวอาบน้ำ สวมชุดนอนกระโปรงตัวเก่ง มุดเข้าผ้าห่ม พยายามข่มตาหลับให้ลงเหมือนเช่นเคยทว่าก็ไม่เคยหลับลงสักทีเข็มนาฬิกาเดินทางมาค่อนข้างดึกมากแล้ว ณภัทรยังคงพลิกตัวไปมาอยู่ใต้ผ้าห่มที่ไม่เคยอุ่นอีกเลยตั้งแต่ใครบางคนจากไปจังหวะนั้นใครบางคนก็เฟสไทม์มา เธอรีบกดรับอย่างเร็ว ทว่าพูดอะไรไม่ออกสักคำ“ภัทร...”เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากปลายสาย ส่งผลให้น้ำใสที่แห้งไปแล้วเริ่มเอ่อคลอตรงขอบตากลมอีกครา“พี่...”เสียงเธอเจือสะอื้นเล็กน้อย ทั้งๆ ที่เพียรสะกดกลั้นเอาไว้ แต่มันยากเกินไป “พี่รัช...”น้ำเสียงแบบนี้ของณภัทร ทำเอาความเงียบพลันปกคลุมรอบด้านอยู่อึดใจใหญ่ ส่งผ
ทุกวัน ณภัทรมักจะเห็นทุกสิ่งเป็นร่องรอยของคนคุ้นเคยอยู่ตลอดเวลาทุกกิจกรรม ทุกการกระทำ ทุกซอกทุกมุมที่กวาดตามอง ยิ่งนานยิ่งติดตรึงในความทรงจำที่โซฟาห้องนั่งเล่น ร่างสูงโดดเด่นมักจะพักผ่อนอยู่ตรงนั้น เขามองมาทางเธอด้วยสองตาดำจัดคมดุที่คนอื่นมองไม่ออกว่ามีความนัยอะไรในสระว่ายน้ำสีคราม สัดส่วนสมบูรณ์แบบที่เปิดเปลือยเผยมัดกล้ามตึงแน่นล่อตาลวงใจที่เขาชอบทำที่โต๊ะอาหาร เขามักกินข้าวแค่เงียบๆ น้อยครั้งถึงจะพูดจา ทว่าก็มักจะคอยมองเธอว่ากินอิ่มหรือยัง จะได้ไปเรียนพร้อมกันยังมีมุมโต๊ะทำงาน หน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น... คนตัวโตมักจะมีสีหน้าเรียบเฉย นั่งฟังเธออ่านบทความอย่างเย็นชาเพื่อรอพิมพ์เอกสาร ยามที่เธอกำลังอ่านบทความ สายตาของเขาคล้ายไม่ใส่ใจอะไรรอบกายเลย ทว่าสมาธิทั้งหมดกลับตกอยู่ที่เธอ ตั้งใจฟังแค่เพียงน้ำเสียงของเธอณภัทรเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเรื่องสมัครงานพิเศษวันนั้นเป็นเพราะนิรัชหวังจะได้อยู่กับเธอสองต่อสอง มีเวลาทำอะไรๆ ร่วมกัน โดยไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตต่อพ่อกับแม่ให้เธอต้องลำบากใจยังมีเรื่องที่พาไปเที่ยวทะเล เขาต้องหาสารพัดวิธีเพื่อที่จะพาเธอไปได้อย่างถูกต้องแต่กว่าจะไ
แต่ไม่ว่าจะมีใครมาบอกเธอยังไง คนที่ทำให้เธอหวั่นไหวและเชื่อใจได้กลับมีเพียง...นิรัช...พี่ชายตามกฎหมายคนนี้คนเดียวณภัทรรักนิรัชแค่คนเดียวเท่านั้น ทว่าความรักสำหรับเธอไม่ใช่การยึดติดปิดกั้นหรือครอบครองเอาไว้ข้างกายตลอดเวลา แต่เป็นการมองคนรักด้วยความหวังดีตลอดไปต่างหากหญิงสาวค่อยๆ กล่อม “พี่รัชฟังภัทรนะ คนเรายังต้องเผชิญอีกหลายเหตุการณ์ระหว่างเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ใช่ปัญหาแค่มือที่สามมือที่สี่ที่จะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา แต่มันอาจมีปัญหามากมายรุมเร้า ซึ่งนั่นก็มากพอที่จะทำให้ชีวิตคู่พบทางตัน กระทั่งต้องหันหลังคุยกัน เกราะป้องกันที่ดีคือต้องฝึกฝนแก้ปัญหาเอาไว้แต่เนิ่นๆ ไม่ต้องรอจนความรักเดินทางมาไกลเกินแก้ไข”นิรัชอึ้งงัน ได้ยินเสียงใสกังวานอ่อนหวานแต่หนักแน่นว่า “ภัทรขอสัญญาจะรอพี่รัชอยู่ตรงนี้ เป็นความมั่นคงของพี่ตลอดไป ไม่ว่าพี่ต้องเจอกับปัญหาอะไร หันมาก็จะเจอภัทรเสมอ ตกลงไหม”ณภัทรเป็นคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องคำสัญญา เธอนำพาชีวิตให้อยู่กับปัจจุบัน ตั้งมั่นบนโลกความจริงในแต่ละวันตามหลักการและเหตุผลอันสมควร ไม่ใช้อารมณ์ฝันเฟื่องอย่างเรื่องลมปากที่พ่นออกมาพร้อมกับคำว่า ‘สัญญ
ผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง...คนสองคนที่ทะเลาะกันแทบตาย สุดท้ายก็นอนกอดกันอย่างหมดเรี่ยวแรง เหลือเพียงรสสัมผัสหวามไหวติดค้างชายหนุ่มครางเบาๆ ขยับลึกอีกครั้งก่อนค่อยๆ ถอดถอนตัวตนแผ่วช้า เหงื่อซึมทั่วร่างหนา หยาดไหลร่วมกับร่างบางอ่อนนุ่มหลังจากลมหายใจร้อนๆ กลับมาเป็นปกติ นิรัชถึงได้จูบซับหยดเหงื่อระเรื่อยไปตามข้างขมับให้ณภัทรสาวน้อยปรือตาฉ่ำเยิ้มมองคนขี้งอน “หายโกรธหรือยัง?”“ยัง!”เสียงทุ้มพร่าติดจะแหบห้วนอยู่มาก นิรัชกระชับอ้อมแขนกอดคนตัวนุ่มแน่นขึ้นไม่คิดปล่อยความหวงแหนก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงในทุกวัน ความรู้สึกเป็นเจ้าของก็เช่นกัน ณภัทรทำนิรัชแทบคลั่งได้ทุกครั้งแค่ก้มมองแล้วถ้าเธอไม่ได้อยู่ในสายตา ถ้าไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้กอด...คำถามแสนง่ายแต่กลับยากมากที่จะหาคำอธิบายมาบรรยายความรู้สึกแค่นึกภาพว่าสิ่งสำคัญที่สุดได้ขาดหายไปในชีวิตประจำวัน แค่นั้นความอึดอัดทรมานที่ยากจะเอ่ยก็กดทับจนหายใจไม่ออกชายหนุ่มกำลังคิดว่า หากเขาต้องอยู่ห่างเธอคนละฟากฟ้าก็โปรดกรุณาเอามีดมาเฉือนหัวใจเขาแทนเถอะ!ณภัทรย่อมเข้าใจนิรัชเป็นอย่างดี ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้จะไม่เข้าใจได้ยังไง ทว่าเธอก็ยังต้องปล่อยเขาไปเรียนต
แต่ช่วงหลังมานี้ณภัทรกินยาคุมอย่างเคร่งครัด จึงอนุญาตให้นิรัชได้ทำตามใจเป็นบางครั้ง เธอย่อมไร้กังวล“ภัทรทำอะไร?”หญิงสาวถามอย่างใสซื่อ เธอไม่รู้สึกรู้สาว่าได้ปล่อยระเบิดใส่อีกฝ่ายในเรื่องสนับสนุนให้เขาไปเรียนต่อทันทีที่เรียนจบตรีคนถูกถามสะกดเธอไว้ด้วยนัยน์ตาลุ่มลึกในระยะประชิด “ภัทรรู้ดีว่าพี่ต้องการรออีกสองปีเพราะอะไร”แน่นอนว่าการไปเรียนต่อเมืองนอกจะอย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น วิชัยกำหนดเอาไว้ตายตัวตั้งแต่ลูกชายสุดรักอายุไม่เท่าไหร่ด้วยซ้ำ คำพูดโต้แย้งของนิรัชจึงไม่ควรมีแต่แรก และณภัทรก็ไม่มีความคิดที่จะรั้งเขาเอาไว้อย่างเห็นแก่ตัว เธอต้องมองให้ทั่วๆ ไม่ใช่แค่ตัวเอง อนาคตของปัญจรักษ์ขึ้นอยู่กับทายาทสายตรงหนึ่งเดียวอย่างนิรัช“ภัทรรู้ แต่...อ๊ะ! พี่รัช เบาๆ”คนกดกระแทกด้วยความมันเขี้ยว ส่งเสียงทุ้มพร่า “รู้? แล้วทำไมไม่ช่วยกันพูด”“จะให้ช่วยพูดอะไร? อื้อ...”น้ำเสียงแม้สั่นเครือเพราะความเสียวรุมเร้า แต่ประโยคที่เอ่ยหนักแน่นและจริงจัง “พี่รัชก็แค่รีบไปเรียนแล้วก็รีบกลับมา”“ห้าปี...” รวมเรียนและฝึกงานอยู่ต่างประเทศตามกำหนด “ไม่ต่ำกว่านั้นแน่...” ห้าปีทีเดียวไม่ใช่ห้าวันหรือห้าเดือน“มันนา
แม้เรื่องผู้หญิงจะเคลียร์จนสะอาดเรียบไปแล้ว ทว่านิรัชยังคงมีเรื่องค้างคาใจกับณภัทร ซึ่งไม่อาจคลีนโดยง่าย ดังนั้นทันทีที่สาวน้อยเดินขึ้นบันไดชั้นสองแล้วเลี้ยวขวา ข้อมือเล็กพลันถูกฝ่ามือใหญ่จับกระชากแล้วลากเข้าห้องมา“อ๊ะ! พี่รัช!”เสียงอุทานเกิดขึ้นแผ่วเบา เพราะไม่ต้องการให้ใครได้ยิน แต่คิดอีกทีก็คงไม่มีใครได้ยินหรอก เนื่องจากพี่แววกับป้าแหวนกลับเรือนพักด้านหลังแล้วเรียบร้อย พ่อกับแม่ก็อยู่ในห้องนั่งเล่นข้างล่าง และฝนข้างนอกยังตกหนักซะขนาดนี้“มีอะไร? ลากภัทรเข้าห้องพี่มาทำไมเนี่ย”คำตอบที่ได้รับคือริมฝีปากนุ่มชื้นกับลมหายใจอุ่นจัดที่ประกบแนบชิดอย่างร้อนแรงแฝงความเอาแต่ใจ พร้อมด้วยอารมณ์เคืองขุ่นที่ปะทุอัดแน่นคล้ายระเบิดเวลาและตอนนี้ระเบิดเวลาที่ว่าถูกเปิดสลักดังตูมแล้วนิรัชจูบณภัทรแนบแน่นอย่างเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟัน จับเธออุ้มจนตัวลอยมาโยนลงบนเตียงกว้างแล้วโน้มตัวลงคร่อมทับอย่างเร็ว กักคนตัวเล็กไว้ตลอดแนวร่างกาย“พี่รัช ทำอะไร ที่นี่บ้านนะ ไม่ใช่เพ้นท์เฮ้าส์”สาวน้อยตกอกตกใจยกใหญ่ ดิ้นขลุกขลักไปมา ทว่าไม่อาจรอดพ้นอ้อมแขนแข็งแรงได้นาทีนี้นิรัชกำลังโกรธจนหน้ามืดแล้วจริงๆ ทำไมยัยตัวยุ่งข