ตอนที่1

"คุณหนู คุณหนูเจ้าขา" เสียงสาวใช้คนสนิทร้องเรียกมาแต่ไกล จนอันชิงเหมยที่กำลังปักถุงหอมอยู่ ต้องละสายตาเงยหน้าขึ้นมามอง

" มีอะไร แล้วทำไมวิ่งหน้าตาตื่นมาอย่างนั้นเล่า วิ่งเร็วแบบนั้น เดียวก็หกล้มหรอก "

" ข่าวดี ข่าวดีเจ้าค่ะคุณหนู ท่านรอง ท่านรองแม่ทัพ กลับมาแล้วเจ้าค่ะ ตอนข้าไปตลาดขบวนเคลื่อนผ่าน เห็นท่านรองแม่ทัพนั่งอยู่บนหลังม้า ผู้คนแห่ไปต้อนรับกันเยอะแยะไปหมดเลยเจ้าค่ะ นี่ขบวนก็น่าจะใกล้ถึงจวนของเราแล้ว " 

ซีหว่านพูดไปหอบก็หอบไป

เสิ่นหว่านอี้ ท่านกลับมาแล้วอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไม ถึงไม่ส่งจดหมายมาบอกข้าก่อน หรือว่าเขาต้องการให้ข้าแปลกใจนะ

นึกถึงอดีต เสิ่นหว่านอี้เป็นเพียงนายกองเล็กๆ แต่เพราะสร้างผลงานในการรบครั้งก่อน นำกองกำลังบุกตีฝ่าวงล้อมข้าศึก ไปช่วยกองทัพเอาไว้ได้ทัน ทำให้ได้รับชัยชนะ แต่ศึกครั้งนั้นก็ทำให้รองแม่ทัพฟู่ต้องตาย ส่วนแม่ทัพอันบิดาของนาง ก็ได้เขารับคมหอกคมดาบแทน จนเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสหนัก นอนรักษาตัวอยู่แรมเดือน ขาของเขาถูกตัดเส้นเอ็นขาดไปบางส่วน แม้จะหายดีแต่ก็ไม่เหมือนเดิม ขาของเขาเวลาเดินก็จะกะโผลกกะเผลก

ด้วยความชอบของเขาในครั้งนั้น กอปรกับตำแหน่งรองแม่ทัพว่าง หลังพิธีศพของรองแม่ทัพฟู่ ฮ่องเต้ก็ได้มีราชโองการประทานยศเลื่อนขั้นให้ นายกองเสิ่นหว่านอี้ดำรงตำแหน่งรองแม่ทัพ

ช่วงที่เขาบาดเจ็บพักรักษาตัว นางได้แวะเวียนไปดูแลเขาที่จวนแทบทุกวัน เพื่อตอบแทนที่เขาช่วยชีวิตบิดาของนาง ด้วยความใกล้ชิด ทำให้เขากับนางมีใจให้กัน บิดาของนางก็ดูออก จึงเอ่ยปากยกนางให้หมั้นหมายกับเขา

เมื่อเขาหายดี จึงได้ส่งแม่สื่อมาทาบทามขอหมั้นพร้อมสินสอดอีกหลายหีบ ทรัพย์สินเงินทองล้วนได้มาจากที่ฮ่องเต้พระราชทานรางวัลให้ เขาเอามามอบให้นางทั้งหมด

ตั้งแต่นั้นมาทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็รับรู้ ว่าเขากับนางเป็นคู่รักที่หมั้นหมายกันแล้ว นางไม่รังเกียจเขา ที่เวลาเขาเดิน ขาจะลากพื้นต้องเดินกะโผลกกะเผลก เขาเองก็ดูแลเอาใจใส่นางเป็นอย่างดี มาหานางที่จวนทุกวัน การกระทำของเขาเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด

จนกระทั่งเกิดศึกที่เมืองหนานหยาง ทำให้เขาต้องออกศึก นางจำคำมั่นสัญญาที่เขาให้ไว้กับนางก่อนไปได้ดี

" เหมยเอ๋อ พี่ไปครานี้ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไหร่ แต่พี่อยากให้เจ้าจำเอาไว้ ไม่ว่าพี่จะอยู่ที่ไหน แต่ใจของพี่จะอยู่ที่เจ้า "

" เจ้าจงรอพี่ เสร็จศึกกลับมาครานี้ เราจะแต่งงานกันทันที  พี่สัญญาว่าจะรักและซื่อสัตย์กับเจ้า จะมีเพียงเจ้าเป็นภรรยาของพี่แค่คนเดียว "

" คุณหนู รีบไปหน้าจวนเร็วเถอะเจ้าค่ะ ไปรอรับท่านรองแม่ทัพกัน "

ซีหว่านจูงมืออันชิงเหมยเร่งเดินไปหน้าจวน

เมื่อมาถึงหน้าจวน ขบวนกองทัพก็มาถึงพอดี อันชิงเหมยสบตากับตาคมของเสิ่นหว่านอี้ที่หันมามองนางพอดี เสิ่นหว่านอี้กระตุกเชือกม้าดึงเข้าข้างทาง กระโดดลงจากหลังม้า เดินยิ้มเข้ามาหานาง

" เหมยเอ๋อ พี่กลับมาแล้ว "

" ท่านไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม "

อันชิงเหมยใช้สายตาสำรวจทั่วตัวของคนรัก เขาดูซูบไป ผอมลงนิดหน่อย ผิวก็คล้ำลงไปมาก รอยบากที่หน้านั่นเป็นรอยแผลเป็นใหม่แน่ นางเอามือลูบแผลเป็นบนใบหน้าของเขาเบาๆ เสิ่นหว่านอี้จับมือของนางมากุมเอาไว้

" แผลนี้ ข้าได้มาเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนนี้มันกลายเป็นแผลเป็นแบบนี้ เจ้ารังเกียจพี่หรือเปล่าที่พี่อัปลักษณ์ "

อันชิงเหมยส่ายหน้า ต่อให้เขาต้องพิการหรืออัปลักษณ์กว่านี้ นางก็ยังรักเขาเหมือนเดิม

" พี่ต้องเข้าวังไปเฝ้าฮ่องเต้ ตอนเย็นๆพี่จะมาหาเจ้า"

" ไม่ต้องเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าไปหาท่านที่จวนท่านเอง ข้าทำขนมเอาไว้มาก ตั้งใจจะเอาไปฝากท่านป้าอยู่พอดี "

" งั้นก็ได้ ถ้าอย่างนั้นพี่ไปก่อนนะ"

" เจ้าค่ะ"

อันชิงเหมย เหลือบไปเห็นรถม้าจอดอยู่ไม่ไกลผ้าม่านในรถเปิดออก หญิงสาวนางหนึ่งชะโงกหน้าออกมามอง สายตาสบเข้ากับนางพอดี ไม่รู้ว่านางคิดไปเองหรือเปล่า นางเห็นแววตาไม่พอใจปรากฎออกมา ก่อนที่สตรีนางนั้นจะปิดผ้าม่านลง รถม้าก็เคลื่อนไปพร้อมกับเสิ่นหว่านอี้ 

" ข้าเห็นรถม้าคันนั้น มาพร้อมกับขบวนกองทัพด้วย พอท่านรองแม่ทัพมาหาคุณหนู รถม้าก็ไปจอดรออยู่ตรงมุมนั้น ในรถม้านั่นมีสตรีนางหนึ่งด้วยเจ้าค่ะ เหตุใดจึงมาด้วยกันได้ " 

พอซีหว่านพูดมาแบบนั้น นางก็รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ

อันซือหรูมาที่จวนของเสิ่นหว่านอี้ มีการตกแต่งจวนรอรับการกลับมาของเสิ่นหว่านอี้ นางเดินเข้าไปที่ห้องโถง เท้าสองข้างก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้สบตากับสตรีคนนั้นอีกครั้ง สตรีที่อยู่บนรถม้า เหตุใดนางถึงได้มาอยู่ที่นี่ นางเป็นใครกัน

" เหมยเอ๋อมาแล้วเหรอ มาๆมานั่งตรงนี้ "

เสิ่นเย่วชิง มารดาของเสิ่นหว่านอี้กวักมือเรียกอันชิงเหมยไปนั่งข้างๆ นางเดินไปนั่งลงตามคำชวน สายตายังคงจับจ้องหญิงคนนั้นไม่วาง หญิงคนนั้นก็มองนางไม่ยอมถอนสายตาเช่นกัน ต่างคนต่างไม่ยอมละสายตาไปไหน ไม่มีคำพูดจาใดๆมีแต่สายตาเชือดเฉือนกัน จนบรรยากาศเริ่มตึงเครียด

เสิ่นเย่วชิงเลิ่กลั่ก นางไม่รู้จะบอกกับอันชิงเหมยอย่างไรดี เรื่องที่บุตรชายของนางพาสตรีอีกคนมาด้วย เอาไว้ให้เขาอธิบายกับนางเองละกัน นางได้แต่ภาวนาให้บุตรชายของนางกลับมาเร็วๆ 

สวรรค์ช่วยนางแล้ว เสิ่นหว่านอี้มานู่นแล้ว