ตอนที่7

" หลายปีที่ผ่านมาฟ่าบาททรงเมตตาส่งเจ้าสาวไปให้หม่อมฉัน "

พอพูดถึงเรื่องนี้ทุกคนก็พากันตื่นตระหนกแม้แต่อู๋เทียนหลงกับเมิ่งจิ่งหลานก็นั่งแทบไม่ติด เพราะเจ้าสาวที่ส่งไปทุกคนล้วนถูกฆ่าตายกันหมด สวี่หานกลับเมืองหลวงในรอบหลายปีแถมยังพากองทัพมานับพัน คงไม่ใช่จะมาต่อว่าเรื่องนี้เฉยๆหรอกใช่ไหม

" ข้า ข้าเห็นว่าเจ้าถึงวัยที่ต้องมีชายาได้แล้ว ข้าก็เลย ในเมื่อเจ้าไม่ชอบข้ารับปากว่าจะไม่ส่งใครไปให้เจ้าอีก"

" ฟ่าบาทหวังดีกับเจ้า อยากให้เจ้าได้มีชายาเคียงข้าง เวลาเจ้ากลับจากศึกเหน็ดเหนื่อยจะได้มีนางคอยปรนนิบัติ อีกอย่างภายภาคหน้าเจ้าจักต้องมีทายาทสืบสกุล"

" หม่อมฉันเคยส่งสาล์นมาบอกแล้ว ว่าชายาของหม่อมฉัน หม่อมฉันจักเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง แล้วเหตุใดไม่ฟัง ยังส่งไปให้อีก เป็นความคิดของฮองเฮารึ "

น้ำเสียงเยือกเย็นของสวี่หานทำให้เมิ่งจิ่งหลานเย็นสันหลังวาบ อู๋เทียนหลงเห็นท่าไม่ดีรีบพูดขึ้นมา

" เอาหล่ะ ข้ารับปากว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นอีก เจ้ารักใครชอบใครก็เลือกตามใจเจ้าเลย ข้ากับฮองเฮาจะไม่ยุ่งกับเจ้าอีก "

" ดี ในเมื่อทรงตรัสเช่นนี้แล้วก็ตามนั้น ในเมื่อพระองค์อยากให้หม่อมฉันมีชายานักหม่อมฉันก็น้อมรับพระบัญชา "

" เจ้า เจ้าพูดอีกทีสิ ที่เจ้าพูดเมื่อกี้ เจ้า "

อู๋เทียนหลงแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง สวี่หานบอกว่าจะมีชายาแล้ว เขาจะยอมแต่งงานแล้ว

" ที่หม่อมฉันกลับมาคราวนี้ ก็เพื่อแต่งงานแล้วพานางไปอยู่แดนใต้ด้วยกัน "

" ได้ ได้สินางเป็นใคร เพียงเจ้าบอกมา ข้าจะจัดงานให้เจ้าอย่างยิ่งใหญ่เลย "

" ขอบพระทัยฟ่าบาท ข้าต้องการแต่งงานกับ"

สวี่หานกวาดสายตาไปทั่วงานก่อนจะหยุดลงที่อันชิงเหมย ทั้งสองสบตากัน อันชิงเหมยใจเต้นแรง ตึกตัก ตึกตัก ไม่ใช่หรอก เขาไม่ได้มองนางหรอกมั้ง สวี่หานชี้มาที่อันชิงเหมย

" นาง "

ทุกคนในงานส่งเสียงฮือฮามองมาที่อันชิงเหมย ต่างพากันวิพากวิจารณ์ อันซูหลุนกับอันเฟยเทียนตกใจมองหน้ากัน

" เจ้าหมายถึงนางคนนั้นรึ นางเป็นใครกัน"

อันเฟยเทียนดึงอันชิงเหมยมาหลบข้างหลังตนบังสายตาของสวี่หาน แล้วแสร้งมองไปทางอื่น

" นางคือสตรีที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังพี่ชายของนางอันเฟยเทียน เป็นบุตรสาวของแม่ทัพอันซูหลุน "

สวี่หานพูดเสียงดังฟังชัดทุกคนในงานต่างมองไปที่สามพ่อลูกเป็นตาเดียว ในงานเงียบกริบไม่มีใครส่งเสียงออกมาแม้แต่แอะราวกับโลกหยุดหมุน 

อันเฟยเทียนไม่พอใจทำไมต้องเป็นน้องสาวของเขาด้วย เขาไม่ยอม กำลังจะพูดขึ้นมาแต่ถูกอันซูหลุนจับแขนไว้ส่ายหน้าบอกว่าไม่ต้องพูดอะไร อันซูหลุนก้าวไปข้างหน้า

" ทูลฟ่าบาท เรื่องแต่งงานคงต้องถามความเห็นของบุตรสาวกระหม่อมอีกที การแต่งงานแบบบีบบังคับไม่เป็นผลดีกับทั้งสองฝ่าย เรื่องนี้กระหม่อมคิดว่าชินอ๋องเองก็ทราบดี เพราะท่านเองก็ไม่ชอบถูกบังคับ ลูกสาวข้าเองก็เช่นกัน"

อันซูหลุนพูดเสียงหนักแน่น ประโยคหลังหันไปพูดและจ้องตากับสวี่หาน อันชิงเหมยเป็นแก้วตาดวงใจของเขา หากนางไม่ยินยอมเขาก็พร้อมทำศึก ใครบ้างไม่รู้ถึงกิตติศัพท์ของสวี่หานว่าโหดเหี้ยมไร้ปราณีขนาดไหนเขาไม่ยอมส่งอันชิงเหมยเข้าปากเสือหรอก เจ้าสาวกี่คนที่ส่งไปก็ล้วนตายด้วยน้ำมือของบุรุษจิตวิปริตเช่นเขา ไหนจะข่าวลือว่าหน้าตาอัปลักษณ์อีก หลุดพ้นจากคู่หมั้นหน้าบากขาเป๋มาแล้ว ยังจะไปพัวพันกับบุรุษอัปลักษณ์ใจคอโหดเหี้ยมอีก โธ่ เวรกรรมอันใดของบุตรรสาวเขาก็ไม่รู้ 

เขาเป็นแม่ทัพแดนเหนือคุมกำลังพลนับแสน อันเฟยเทียนเป็นแม่ทัพทิศตะวันตกคุมกำลังพลนับแสนเช่นกัน สองแม่ทัพรวมกันมีรึจะสู้สวี่หานแม่ทัพแดนใต้ไม่ได้ ถึงต่อให้เก่งกาจสักแค่ไหน แต่ถ้ากำลังคนน้อยกว่าก็มีโอกาสพ่ายแพ้สูงได้

ทุกคนต่างฮือฮา อันซูหลุนพูดแบบนี้ไม่ต่างกับเปิดศึกกับชินอ๋องสวี่หานหรอกเรอะ อีกคนเป็นแม่ทัพแดนเหนือส่วนอีกคนเป็นแม่ทัพแดนใต้ หากเกิดปะทะกันแน่นอนว่าอันเฟยเทียนแม่ทัพแดนตะวันตกจะต้องเข้าร่วมกับอันซูหลุนแน่ ทีนี้ก็จะต้องเกิดศึกใหญ่เพื่อแย่งชิงสตรีนางเดียว

" เจ้าก้าวออกมาให้ข้าดูหน้าให้ชัดหน่อย"

อู๋เทียนหลงพูดขึ้นมา อันชิงเหมยเดินออกมาจากหลังอันเฟยเทียน สบตากับสวี่หานก่อนจะเงยหน้าขึ้นให้อู๋เทียนหลงดูให้ชัดๆ

" อืม งดงามยิ่งนัก นับว่าสวี่หานตาแหลมช่างเลือก เลือกได้ดี "

" เจ้าจะว่าอย่างไรที่สวี่หานเลือกเจ้าให้เป็นชายาของเขา เรื่องนี้ข้ากับฟ่าบาทจะไม่บังคับเจ้า แต่อยากให้เจ้าคิดให้ดีๆ "

คำพูดของเมิ่งจิ่งหลานแฝงความหมายในนั้น ถ้าอันชิงเหมยปฏิเสธจะต้องเกิดศึกใหญ่

" เหมยเอ๋อไม่ต้องกลัว ตอบไปเลยพี่กับพ่อพร้อมอยู่ข้างเจ้า"

อันเฟยเทียนจับแขนน้องสาวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาพร้อมจะปกป้องนาง

เสิ่นหว่านอี้มองอันชิงเหมยตาแทบไม่กระพริบ ร้อนรนในใจราวกับมีมดมากัดแทะคันยุบยิบแทบทนไม่ไหว ภาวนาให้นางปฏิเสธหากสวี่หานไม่ยอมรับต้องการพาตัวนางไปจริงๆ เขาก็พร้อมเปิดศึกเพื่อนาง

" หม่อมฉันยอมรับการแต่งงานครั้งนี้เพคะ "

ภายใต้หน้ากากสีเงินสวี่หานยกยิ้มพอใจ

" เจ้าว่าอะไรนะ เหมยเอ๋อทำไมถึง"

อันเฟยเทียนไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงตอบตกลง ส่วนอันซูหลุนได้แต่พยักหน้ายอมรับการตัดสินใจของนาง

" หากเจ้าตัดสินใจแล้วพ่อก็ตามใจเจ้า พ่อรู้ว่าเจ้าต้องมีเหตุผลถึงได้ตัดสินใจแบบนี้"

" ไว้กลับจวนข้าจะบอกเหตุผลท่านพ่อกับพี่ใหญ่เจ้าค่ะ"

" ดี ดีมาก ฮ่าฮ่า งั้นข้าจะเร่งจัดงานแต่งให้เจ้าทั้งสอง ฮ่าฮ่า ในที่สุดลูกของข้าคนนี้ก็จะได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาซะที"

อู๋เทียนหลงหัวเราะชอบใจใหญ่ 

" ฟ่าบาท หากยี่เฟยยังอยู่นางก็คงดีใจมากเช่นกัน"

" ทูลฟ่าบาท ยามนี้แดนใต้สถานการณ์ไม่สงบนัก หม่อมฉันคงอยู่ที่เมืองหลวงไม่ได้นาน"

" ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะเร่งงานแต่งให้เจ้า อีกสามวันข้างหน้าเป็นยังไง"

" ไม่ดี "

" ว่า ว่ายังไงนะ งั้น"

" พรุ่งนี้ หม่อมฉันจะแต่งงานพรุ่งนี้"