ตอนที่ 9.คุณพ่อกลับมาแล้ว

            หลินเหยาซื่อทำแป้งโดว์ให้เด็กทั้งสองเล่นและสอนปั้นเป็นรูปทรงต่างๆ จางหย่ง จางลี่ ต่างก็ชื่นชอบกันมาก

            “ไม่คิดว่าแป้งสาลี่จะเอามาทำแป้งปั้นแบบนี้ได้นะคะ” 

            “ใช้ดีกว่าดินน้ำมันอีก”   หลินเหยาซื่อหัวเราะคิกคัก นั่งมองเด็กๆ ปั้นแป้งเป็นรูปสัตว์ต่างๆ “ให้เด็กๆ เล่นหน้าบ้านสักยี่สิบนาทีแล้วพาเข้าบ้านนะคะ ฉันจะไปทำงานก่อน”

            “เจ้าค่ะ คุณผู้หญิง” ป้าฮุ่ยชิวนั่งดูเด็กๆ ปั้นดิน ตอนนี้หลินเหยาซื่อใช้ห้องนั่งเล่นเป็นห้องทำงานตัดเย็บเสื้อผ้าตัวอย่าง จึงไม่อยากให้เด็กๆ เข้าไปรบกวนเวลาทำงาน

            “ไข่ น้องไก่ไข่แล้วไปเก็บไข่กัน”  จางลี่พูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแม่ไก่ร้องกระต๊ากๆ

            “เก็บไข่ๆ” จางหย่งพูดขึ้นและทำท่าจะวิ่งไปที่เล้าไก่ใกล้ๆ

            “ใจเย็นๆค่ะคุณหนูคุณชาย”  ป้าฮุ่ยชิวหัวเราะออกมา จางลี่เป็นผู้หญิงแต่นิสัยใจกล้าอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กผู้ชาย แต่จางหย่งเป็นเด็กชายกลับนิสัยอ่อนโยนว่าง่ายราวเด็กผู้หญิง

            “เดี๋ยวป้าเก็บเอง คุณๆ รออยู่ตรงนี้ อ้อ เล่นลูกบอลนี้ก็ได้ค่ะ”  ป้าฮุ่ยชิวส่งลูกบอลให้จางหย่งแล้วเดินไปทางเล้าไก่ ครั้งก่อนให้เด็กๆ เก็บไข่เอง ทำไข่แตกคามือ จางหย่งเสียใจจนน้ำตาร่วง  คราวนี้นางจึงไปเก็บเอง

            จางลี่แย่งลูกบอลให้มือจางหย่ง จางหย่งมองมือที่ว่างเปล่าแล้วก็ได้สติ วิ่งไล่แย่งลูกบอลจากจางลี่ เด็กสองคนวิ่งเล่นแย่งลูกบอลส่งเสียงหัวเราะสดใส ใครเดินผ่านไปผ่านมาต้องหยุดมองด้วยรอยยิ้ม จางหย่งแย่งลูกบอลกลับมาได้ จางลี่แย่งกลับคืน แล้วเด็กหญิงตัวน้อยก็โยนลูกบอลขึ้นก่อนจะใช้ปลายเท้าเตะไปสุดแรงเลียนแบบที่เคยเห็นในโทรทัศน์ แต่หนูน้อยเสียหลัก หงายหลังก้นกระแทกพื้น ลูกบอลกระเด็นกระดอนออกนอกรั้ว จางหย่งหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะช่วยพี่สาวหรือลูกบอลก่อนดี

            “ไปเก็บลูกบอล” จางลี่รีบสั่งการ “เดี๋ยวถูกคุณแม่ดุเอาอีก”

            ทั้งสองสร้างวีกรรมเล่นของเล่นแล้วพังคามือมานับไม่ถ้วน 

            จางหย่งวิ่งตามลูกบอลที่กลิ้งไปอยู่นอกรั้วบ้าน เขาอาศัยรูปร่างเล็กและปราดเปรียวมุดช่องว่างของรั้วหน้าบ้านวิ่งตามลูกบอลไป สายตาของเด็กชายตัวน้อยอยู่ที่ลูกบอลลูกนั้น เขาวิ่งไปตะครุบไว้ได้ทัน แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นรถยนต์คันหนึ่งตรงมาทางเขาแล้ว

            รวดเร็วจนเด็กชายตัวน้อยยังไม่ทันกะพริบตา ร่างของเขาก็ลอยละลิ่วขึ้นทั้งที่กอดลูกบอลอยู่

            เสียงกดแตรรถยนต์หน้าบ้านดังลั่น  หลินเหยาซื่อที่กำลังตัดผ้าถึงกับทิ้งกรรไกรแล้ววิ่งออกมาดูทันที แรกทีเดียวเธอเกือบโล่งอกแต่กลับเห็นเพียงจางลี่นั่งอยู่บนสนามหญ้าหน้าบ้าน แต่ไม่เห็นเงาร่างของจางหย่ง  ป้าฮุ่ยชิววิ่งหน้าตาตื่นออกมาพร้อมไข่ไก่ในมือก็ตกใจ ทั้งสองสบตากันแล้วมองไปที่นอกรั้วบ้าน

            “หย่งหย่ง!”

            หลินเหยาซื่อวิ่งไปที่หน้าบ้าน เธอแทบกระชากประตูรั้วให้เปิด ทว่าเบื้องหน้ามีชายหนุ่มอุ้มจางหย่งนั่งบนท่อนแขนของเขา ในมือลูกชายยังกอดลูกบอลอยู่  เด็กชายเห็นมารดาก็ยิ้มกว้าง

            “แม่ครับ”

            “หย่งหย่ง! ทำไมทำแบบนี้!” 

ทั้งตกใจทั้งโกรธ หลินเหยาซื่ออยากจะตีลูกตัวเองนัก ถ้าถูกรถชนขึ้นมา เธอจะทำยังไง แค่คิดหัวใจก็เจ็บ น้ำตาก็รื้นขึ้นมาทันที

            “แม่...” จางหย่งเสียงอ่อนลง แค่เห็นตาสวยๆ ของแม่มีน้ำตา ตัวเองก็พาลจะร้องไห้ไปด้วย “ขอโทษครับแม่”

            หญิงสาวยื่นมือไปรับ แต่ชายหนุ่มยังกอดเด็กชายไว้ คิ้วเรียวงามเลิกขึ้นประหลาดใจ เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาดำลึกล้ำคู่นั้นอย่างไร้ความหวาดกลัว พลันรู้สึกคุ้นหน้าอยู่บ้าง เหมือน...เหมือนเคยเจอที่ร้านกาแฟหลายวันก่อน

            “ขอบคุณที่ช่วยนะคะ แต่ส่งลูกชายฉันคืนมาด้วยค่ะ”

            ชายหนุ่มยังคงนิ่งงัน แต่หลินเหยาซื่อขึงตาใส่

            “คุณ! ฟังไม่เข้าใจเหรอ”

            “แม่...นี่คุณพ่อไง”

            คราวนี้หลินเหยาซื่อเป็นฝ่ายนิ่งไปบ้าง เธอพิเคราะห์คนตรงหน้าอีกครั้ง จะว่าไปก็หน้าตาคล้ายๆ กับคนในรูปถ่ายงานแต่งงานอยู่นะ แต่คนนี้ดูผิวเข้ม ผอมลง แต่ท่อนแขนเต็มไปด้วยมัดกล้าม

            ไม่ละมั้ง คนหน้าคล้ายมีเยอะไป

            ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก เด็กชายที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ ได้เต็มปากเต็มคำ แต่คนที่เป็น ‘ภรรยา’ กลับทำหน้าเหมือนไม่เคยรู้จักกัน ต่อให้โกรธเกลียดกันขนาดไหนก็ไม่ใช่ว่าจะทำเป็นไม่รู้จักกันเช่นนี้

            ป้าฮุ่ยชิวอุ้มจางลี่ออกมาดูที่หน้าบ้าน ดวงตานางเบิกกว้างก่อนจะพูดออกมา

            “คุณผู้ชาย! คุณผู้ชายกลับมาแล้ว”

            ชายหนุ่มคนเดิมจ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยที่หน้าตาพิมพ์เดียวกับเด็กชายที่เขาอุ้มอยู่  จางลี่ยื่นมือไปข้างหน้า หลินเหยาซื่อรับลูกสาวมาอุ้มไว้เองแล้วกวาดสายตามองอีกฝ่ายเต็มตา เท่าที่เคยอ่านในไดอารี่ของ ‘หลินเหยาซื่อ’ เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่ากำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ   วันที่ตำรวจแจ้งเรื่องอุบัติเหตุ เธอไปดูที่เกิดเหตุและสภาพรถรวมทั้งศพผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนนั้น  เธอหน้ามืดเป็นลมไป ตำรวจจึงพาส่งโรงพยาบาลและทำให้รู้ว่าตอนนั้นเธอตั้งท้องลูกได้สามเดือนแล้ว การที่รู้ว่าตั้งครรภ์กลายเป็นแรงผลักดันให้เธอพยายามที่จะมีชีวิตอยู่

            เขาหายไปกี่ปีกัน

ใบหน้าเด็กฝาแฝดดูอย่างไรก็เห็นโครงหน้าละม้ายคล้ายเขาอยู่หลายส่วน

            “ลูก...” 

กว่าจะค้นหาเสียงจนพูดออกมาได้ก็ทำเอาชายหนุ่มข่มความรู้สึกบางอย่างลงไป ไม่คิดว่า แค่ ‘คืนเดียว’ ที่มีความสัมพันธ์กันและเขาก็เมามาก จะทำให้มีเด็กน่าตาน่าเอ็นดูถึงสองคนอย่างนี้

“คุณพ่อ!”  จางลี่พูดออกมา “คุณพ่อกลับมาแล้ว”

“เข้าไปในบ้านก่อนเถอะค่ะ” 

ป้าฮุ่ยชิวพูดขึ้น นางกลัวว่าคุณผู้หญิงจะโกรธจนไล่คุณผู้ชายออกไป อย่างไรก็เป็นสามีภรรยากัน คุยกันปรับความเข้าใจกันจะดีกว่า อย่างน้อยก็เห็นแก่หน้าลูกที่เพิ่งจะได้พบพ่อครั้งแรก แต่นี่ก็เพราะคุณนายชอบคุยกับเด็กๆ ให้ดูรูปทุกวันจนพวกเขาจำได้ว่า ‘พ่อ’ หน้าตาเป็นอย่างไร

หลินเหยาซื่อได้สติก็พยักหน้ารับ เป็นฝ่ายเดินนำเขาเข้ามาในบ้าน ชายหนุ่มคนนั้นยังคงอุ้มจางหย่งอยู่เพราะเด็กชายก็กอดคอเขาไม่ยอมปล่อย