ตอนที่ 6. นิ้วมือเล็กๆ

            “กั๋ว-จาง-หย่ง- กั๋ว-จาง-ลี่” 

หญิงสาวพูดพลางให้เด็กๆ จับดินสอเขียนชื่อตัวเอง  นิ้วมือเล็กๆ จับดินสออย่างตั้งใจ หลายวันก่อนซื้ออุปกรณ์สำหรับฝึกเขียนอักษร  รวมทั้งหนังสือคัดอักษร  เด็กแฝดทั้งสองหัวไวกว่าที่เธอคิดไว้มาก ซ้ำยังสนุกกับการขีดๆ เขียนๆ  รวมทั้งวาดรูปจนเลอะเทอะให้ป้าฮุ่ยชิวบ่นอุบอยู่บ้าง แต่ก็ทำให้บ้านเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

“เดี๋ยวฉันเย็บผ้ากันเปื้อนให้เด็กๆใส่แล้วกัน เวลาเด็กๆ ทำเลอะจะได้ไม่เลอะไปถึงเสื้อผ้า”

“ก็ดีเจ้าค่ะ”

ป้าฮุ่ยชิวหัวเราะเบาๆ นางก็บ่นไปอย่างนั้น แต่บ้านที่มีเสียงหัวเราะแบบนี้สิ ถึงจะเป็นบ้าน นางทำงานที่นี่ตั้งแต่สาวยันแก่ บรรยากาศในบ้านมักจะเงียบนิ่งเสมอ แม้กระทั่งก่อนหน้านี้ก็ตาม วันๆ คุณนายก็เอาแต่ตามหาสามีที่หายไป นางเข้าใจคนมั่นในรักอย่างหลินเหยาซื่อ แต่สามีที่หายไปสามปี หากยังมีชีวิตอยู่ก็ควรกลับมาหาลูกหาเมียสิ แต่นี่หายไปไร่ร่องรอยเหมือนคนไม่ต้องการกลับมาที่นี่อีก  แต่หลังจากคุณนายฟื้นขึ้นก็ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เลิกตามหาคุณผู้ชาย และทุ่มเทดูแลคุณหนูคุณชายน้อยทั้งสอง  เห็นเช่นนี้แล้วนางก็พลอยดีใจกับคุณหนูทั้งสองที่ได้มารดากลับคืน

“หลิน-เหยา-ซื่อ”  หญิงสาวมองลายมือโยเยของลูกๆ ที่ฝึกเขียนชื่อของเธอ “เด็กๆ เก่งมากๆเลย”

“เด็กๆ?”  ป้าฮุ่ยชิวหันไปมองอย่างแปลกใจ

“เด็กๆ ก็ลูกๆ ไง”  หลินเหยาซื่อนึกได้ก็แสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน เธอเลี้ยงเด็กจนชิน พอได้สวมบทคุณแม่ยังสาวก็ลืมไปบ้าง

“นี่ชื่อคุณแม่ นี่ชื่อจางลี่ นี่ชื่อจางหย่ง”  เด็กหญิงตัวน้อยใช้นิ้วจิ้มๆไปที่ตัวอักษรตรงหน้า

“ชื่อคุณพ่อล่ะฮะ”  จางหย่งเอียงคอมองอย่างสงสัย

“อ้อ! ชื่อคุณพ่อ” 

หลินเหยาซื่อแย้มยิ้มแต่ในใจแอบก่นด่าผู้ชายคนนั้น เธอนั่งอ่านสมุดบันทึกของ ‘หลินเหยาซื่อ’ ทุกอย่างจดบันทึกอย่างละเอียด เรียกได้ว่า เธอซึ่งไม่เคยรู้จัก ‘ผู้ชายคนนั้น’ ก็พอจะนึกออกมาเป็นคนเย็นชามากแค่ไหน นอกจากขยันทำมาหากินดูแลกิจการในส่วนที่บิดามอบให้อย่างดีแล้ว เรื่องอื่นก็นึกไม่ออก ผู้หญิงดีๆ อย่างหลินเหยาซื่อทำไมถึงตกหลุมรักผู้ชายเย็นชาอย่างนั้นได้นะ ถ้าเป็นเธอนะเหรอ หาผู้ชายดีๆไม่ได้ก็อยู่โสดๆ สวยๆ และรวยๆ ดีกว่า

แต่เรื่องดีเรื่องเดียวที่เธอนึกออกก็คือ คู่แฝดสองคนนี้ ลูกชายหล่อ ลูกสาวสวย เห็นแล้วเจริญหูเจริญตาจริงๆ

“กั๋ว-คัง-เหริน”

หลินเหยาซื่อเขียนชื่อสามีที่เธอไม่นับเป็นสามี แอบกัดฟันกรอดอยู่ในใจทั้งที่ต้องฉีกยิ้มเปี่ยมสุข อย่างไรเขาเป็น ‘พ่อ’ ของเด็กแฝด เธอไม่ควรเอาความเกลียดชังของตัวเองไปยัดเหยียดใส่เด็ก...เอ่อ...ลูก

“กั๋ว-คัง-เหริน”  จางลี่จางหย่งออกเสียงพร้อมกันแล้วค่อยๆ ลากเส้นเป็นชื่อของบิดา

“คุณแม่ฮะ เราชวนคุณพ่อไปสวนสนุกด้วยกันนะฮะ”

“ใช่ค่ะคุณแม่ พาคุณพ่อไปสวนสนุกด้วยนะคะ”

หลินเหยาซื่อยิ้มแข็งค้าง คงเพราะความรักอันเปี่ยมล้นของเจ้าของร่างนี้ที่มีต่อสามีในนามคนนั้น คงจะเล่าบรรยายแต่เรื่องดีงามทำให้ลูกๆ ถึงยิ้มทุกครั้งที่พูดถึงพ่อที่ไม่เคยเจอหน้า จะว่าไปก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย เธอจะไปทำลายมโนภาพของเด็กๆไม่ได้

“ได้จ๊ะ คุณพ่อกลับมาเราจะไปเที่ยวด้วยกัน”

“ในรูปถ่ายไม่มีรูปคุณพ่อเลย”  จางลี่ทำเสียงเศร้า

“นั้นสิๆ ไม่มีรูปคุณพ่ออยู่กับพวกเราเลย”

ป้าฮุ่ยซิวสบตากับคุณผู้หญิง เด็กสามขวบอยู่ในวัยช่างถาม นางก็ไม่รู้จะช่วยอธิบายอย่างไรดี

หลินเหยาซื่อยังคงฉีกยิ้มอ่อนโยน ในยุคของเธอถ้ามีโน้ตบุ๊คสักเครื่อง เธอก็ตัดต่อภาพได้สบายๆ อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ เท่าที่มองเห็นก็มีเครื่องพิมพ์ดีดในบ้าน โทรทัศน์ขาวดำ แล้วก็โทรศัพท์บ้าน เธอเหลือบมองไปรอบตัวก็แล้วนึกได้

“ได้จ๊ะ” หลินเหยาซื่อตอบทันที ป้าฮุ่ยซิวถึงกับมีสีหน้าประหลาดใจ

“คุณผู้หญิงจะทำอย่างไรเจ้าคะ”

“ทำได้สิ ลูกๆก็ทำได้นะ”  หลินเหยาซื่อพูดแล้วหยิบกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งมาวางตรงหน้า แล้วหยิบดินสอของลูกมาใช้ก่อน  “เราก็วาดรูปคุณพ่อเพิ่มลงไปไงล่ะ”

“จริงด้วย เราวาดรูปคุณพ่อได้นี่น่า”  จางลี่ทำตาโต

“วาดรูปๆ”  จางหย่งพูดแล้วเดินไปหยิบสีไม้มาวางบนโต๊ะ

“ใช่แล้ว เราจะวาดรูปคุณพ่อกัน ลี่ลี่กับหย่งหย่งอยากให้คุณพ่ออยู่ตรงไหนเอ่ย” 

“คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ตรงกลาง ลี่จะอยู่กับคุณพ่อ หย่งหย่งอยู่ข้างคุณแม่”

“ไม่เอาๆ หย่งหย่งจะอยู่กับคุณพ่อ!”

“ลี่ลี่จะอยู่กับคุณพ่อ!” 

เด็กสองคนเริ่มแยกเขี้ยวใส่กัน

“อ้าว! ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณแม่เหรอคะ”  หลินเหยาซื่อแกล้งทำน้ำเสียงน้อยใจ เด็กทั้งสองเลิกทะเลาะกันทันทีแล้ววิ่งอ้อมโต๊ะเขียนหนังสือมากอด

“พวกเราจะอยู่กับคุณแม่!”

“ไม่หลอกแม่นะ”  หลินเหยาซื่อถาม เด็กแฝดพยักหน้าพร้อมกัน “ถ้าอย่างนั้น เราวาดรูปลูกๆ อยู่ตรงกลางแล้วพ่อกับแม่กอดลูกๆ ดีไหม”

“ดีครับ/ค่ะ”

ยังไม่ทันลงมือวาดรูป ก็มีเสียงกริ่งดังที่หน้าบ้าน ป้าฮุ่ยซิวเดินออกไปดู ครู่หนึ่งก็มีชายวัยประมาณสามสิบปีคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวตัวหลวมกับกางเกงสแลคสีดำเข้ากับรองเท้าหนังที่สวมอยู่  เพียงเห็นเธอเขาก็เปิดรอยยิ้มดีใจสาวเท้าเข้ามาเร็วๆ ยื่นมือมาจะจับมือของเธอ แต่หลินเหยาซื่อไม่ชอบให้ใครถูกเนื้อถูกตัวนัก แม้เป็นนักแสดงตัวประกอบ หากนอกบทเธอก็ไม่ชอบให้คนอื่นมาถูกตัว ปฏิกิริยาขยับตัวถอยหนีจึงเกิดขึ้นทันที ทำให้ชายคนนั้นชะงักไป เขาชักมือกลับอย่างเก้อเขินแล้วหัวเราะน้อยๆ

“ขอโทษด้วย พี่ดีใจที่เห็นน้องเหยาซื่อฟื้นเป็นปกติ”

“พี่...”   หลินเหยาซื่อทำหน้างงแล้วปรายตามองไปทางป้าฮุ่ยซิว

“คุณนายไม่สบายหลายวัน ความจำสับสนไปบ้าง” ป้าฮุ่ยซิวเองก็ไม่ค่อยพอใจนัก ตอนที่บ้านนี้ลำบาก นางบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากหลายๆคน แต่ไม่มีใครมาดูดำดูดีเลย แต่เวลานี้คุณนายดีขึ้นแล้ว กลับเพิ่งมีคนโผล่หน้ามา “นี่คุณกั๋วซีฮัน เป็นพี่ชายคุณผู้ชายเจ้าค่ะ”