LOGINShare
ตอนที่ 6 หนทางสู่ความอิสระ
Last Updated:
2024-12-12 21:56:41“อะไร?เจ้ามองหน้าข้าแบบนั้นทำไม”
“พระสนม…”
“จะมาโทษข้าไม่ได้นะก็นางมาก่อกวนข้าก่อนนี่นา”
“พระสนมเก่งมากเลยเพคะ แต่ท่านก็รู้ว่าฮ่องเต้โปรดปรานสนมลิ่งเฟยมากท่านอาจได้รับโทษก็เป็นได้นะเพคะ”
“ข้าไม่กลัว ฆ่าข้าให้ตายไปเสียเลยสิ”
“ไม่ได้สิหากข้าต้องโทษจริง ห่วงก็แต่เจ้าก็ต้องมาเดือดร้อนเพราะข้าอีกคน โว้ยยยย! หากไม่ใช่ว่านางมาหาเรื่องข้าก่อนมีหรือที่ข้าจะอารมณ์เสียได้ถึงเพียงนี้กัน”
“แต่หากว่าข้าถูกทำโทษจริงเจ้าก็ไม่ต้องห่วงไปหรอก ข้าจะฟาดเจ้าด้วยไม้ท่อนนี้ให้พวกเขาเข้าใจว่าข้าสติไม่ดีทำร้ายคนไปทั่ว ตัวเจ้าเองก็จะรอดจากการถูกลงโทษในครั้งนี้แล้ว”
“พระสนม!”
“พอแล้วเลิกเรียกข้าเสียที เจ้าก็ดูต้นทางไปเผื่อมีทหารมาจะได้เริ่มแผนการเมื่อครู่ได้ทัน”
“โธ่พระสนมหากว่าท่านถูกลงโทษข้าก็ยินดีรับโทษไปพร้อมท่านนะเพคะ พวกเราพูดความจริงทำไมต้องกลัวก็พระสนมลิ่งเฟยชอบมาข่มขู่ท่านทั้งยังใช้งานท่าน ทั้งๆที่ท่านเองก็มีตำแหน่งเทียบเท่ากับนางเพียงแค่ไม่ได้รับการโปรดปรานจากฝ่าบาทเหมือนกับนางก็เท่านั้นเอง”
“ช่างเถอะข้าไม่สนใจหรอก ตอนนี้ที่ข้าสนใจคือข้าจะหาเงินจากที่ไหนมาไถ่ตัวเองออกจากวังแห่งนี้ได้เร็วๆกัน”
‘เฮ้อ ไหนๆก็ตายแล้วเหตุใดไม่ให้ข้าตายไปให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะจะส่งข้ามาที่นี่ทำไมกัน ให้ถูกกักขังแบบนี้สู้ตายไปเลยเสียยังดีกว่า คนอื่นข้ามภพมามีอุปกรณ์เต็มไม้เต็มมือแล้วเหตุใดข้าถึงมามือเปล่ากันเล่า สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย!’
“เฮ้อ….”
ซั่วอิงนั่งมองพระสนมของตัวเองที่เอาแต่ทอดถอนหายใจไปรอบที่ร้อยของเช้าวันนี้แล้ว นางเองก็ทุกข์ใจและอยากจะออกจากวังหลวงแห่งนี้ไม่ต่างจากพระสนมของนางเช่นกัน
จ้าวซูหลินที่เบื่อๆจึงออกเดินเล่นไปทั่วตำหนักจนมาสุดอยู่ที่ด้านหลังของตำหนักที่ห่างไกลออกมาจากตัวตำหนักพอสมควร
“ซั่วอิงนั่นอะไรอ่ะ”
“อะไรหรือเพคะ”
“นั่นไงเล่า”
จ้าวซูหลินรีบเดินไปยังด้านหลังบริเวณที่มีรั้วไม้กั้นเอาไว้ทันที เมื่อเข้าไปมองดูใกล้ๆถึงได้รู้ว่าคือสมุนไพรทั้งที่นางรู้จักและไม่รู้จักถูกปลูกเอาไว้หลากหลายชนิดนัก
“อะไรกันเนี่ย!”
“ก็สมุนไพรที่พระสนมทรงปลูกเอาไว้อย่างไรล่ะเพคะ”
“ไม่ใช่ ข้าหมายถึง…”
‘หืม? เจ้าของร่างนี้มีความรู้เรื่องการใช้สมุนไพรด้วยหรือนี่ ให้ตายสิแบบนี้ข้าก็ใช้ชีวิตแบบไม่ลำบากเท่าไหร่แล้วกระมัง’
“ข้าปลูกเอาไว้เองอย่างนั้นหรือ”
“ก็เวลาที่พระสนมหรือข้าป่วย ท่านก็จะมาเก็บสมุนไพรตรงนี้ไปใช้แทนยารักษาที่จะไปขอจากหมอหลวงอย่างไรล่ะเพคะ”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะทุกครั้งที่ข้าไปเรียกหมอหลวงเพื่อมาตรวจอาการท่าน หมอหลวงพวกนั้นต่างก็อ้างว่าต้องไปตรวจรักษาเหล่าสนมคนอื่น ไม่มีใครว่างสักคนเป็นแบบนี้หลายครั้งเข้าท่านจึงปลูกสมุนไพรไว้ใช้เองเพคะ”
“เป็นหมอหลวงคนเจ็บป่วยไม่ยอมมารักษาได้อย่างไร”
“นั่นอาจจะมีใครบางคนสั่งการเอาไว้ แต่ก็มีเพียงหมอหลวงจางคนเดียวเท่านั้นที่แอบมารักษาให้นะเพคะ”
“หมอหลวงจางงั้นหรือ”
“ใช่เพคะ แต่หมอหลวงผู้นี้ไม่ค่อยอยู่สำนักหมอหลวงนักได้ยินมาว่าฮ่องเต้มีบัญชาให้เขาออกไปประจำที่โรงหมอในเมืองหลวงน่ะเพคะ นานๆจะกลับวังหลวงที”
“อืม ได้ออกจากวังหลวงช่างดีเสียจริง แล้วเหตุใดข้าถึงมาปลูกที่ไกลลับตาเช่นนี้กันเดินไปๆกลับๆก็เหนื่อยเอาเรื่องอยู่นะ”
“ที่ต้องปลูกเอาไว้หลังตำหนักเพราะเกรงว่าสนมลิ่งเฟยมาพบเข้า นางจะกลั่นแกล้งท่านด้วยการเหยียบสมุนไพรพวกนี้จนเสียหายหมดเลยเพคะ”
“อะไรนะ! นี่นางบ้าจริงๆงั้นหรือ ให้ตายสิคนอะไรช่างชั่วร้ายชะมัด” บ่นๆไปสักพักหางตาของนางก็เหลือบไปเห็นแปลงไม้เลื้อยที่มีผลไม้ที่คุ้นตาเต็มละลานตาไปหมด
“นั่น! เป็นไปได้อย่างไรมันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกันเนี่ย”
“หืม อ้อผลไม้นั่นหรือเพคะก็พระสนมทรงปลูกเอาไว้ด้วยตัวเองจำไม่ได้แล้วหรือเพคะ”
“ข้าเนี่ยนะ?”
“ใช่แล้ว พระสนมน่าจะจำอะไรไม่ได้อีกเยอะเลยใช่หรือไม่เพคะ ทั้งสมุนไพรทั้งผลไม้พวกนี้พระสนมลงมือปลูกด้วยตัวเองทั้งนั้นเลยนะเพคะ”
‘เป็นไปได้อย่างไร แล้วนางไปเอาเมล็ดพันธ์มาจากที่ไหนกันยุคนี้มีเจ้าสิ่งนี้เกิดขึ้นแล้วหรือ?’
“พระสนม….”
“นี่ซั่วอิง แล้วข้าเอาเมล็ดพันธ์พืชพวกนี้มาจากที่ไหนหรือ”
“พระสนมท่านลืมไปแล้วจริงๆหรือเพคะ ของพวกนี้ท่านบอกว่านำมาจากเจ้าอาวาสที่วัดฮุ่ยหลอ เมล็ดพันธ์บางส่วนที่ปลูกไม่หมดท่านเก็บไว้ในกล่องไม้จันทร์ในห้องนอนอย่างไรเล่าเพคะ”
“อ่อ…ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าคงลืมไปน่ะเจ้าช่วยไปเอาตระกร้ามาทีนะ ข้าจะเก็บสมุนไพรกับผลไม้พวกนี้เสียหน่อย”
“เพคะพระสนม”
ซั่วอิงเดินหายเข้าไปในตำหนักเพียงไม่นานก็กลับมาพร้อมกับตะกร้าไม้สานใบไม่ใหญ่มากกับมีดเล่มเล็กอีกสองเล่ม
“ได้แล้วเพคะ”
“ดีมาก”
“ให้หม่อมฉันช่วยนะเพคะ”
“เจ้าเก็บผลไม้ตรงนี้ส่วนข้าจะเก็บสมุนไพรตรงนั้น เก็บเสร็จแล้วค่อยนำไปล้างน้ำแล้วนำไปใส่ในตระกร้าที่สะอาดข้าจะใช้หมักทำไวน์เข้าใจหรือไม่”
“หมักอะไรนะเพคะ”
‘อ้าวให้ตายสิ ลืมไปได้อย่างไรว่ายุคนี้ไม่มีไวน์’
“ข้าหมายถึงเหล้าน่ะข้าจะหมักเหล้าองุ่น ไปกันเถอะ”
“เพคะ”
“ซั่วอิงหากข้าทำเหล้าองุ่นขายให้ร้านค้านอกวังจะได้หรือไม่นะ พวกเราแอบเอาออกไปขายเก็บเงินเอาไว้จะได้ออกจากวังเร็วๆอย่างไรล่ะ”
“ความจริงแล้วก็ไม่มีกฎใดบ่งบอกว่านางกำนัลจะขายสิ่งของไม่ได้นะเพคะ แต่ท่านจะแอบออกไปข้างนอกอีกแล้วหรือหากว่าโดนจับได้…..”
“จะสนใจทำไมเล่าพวกเราก็ใช้เส้นทางที่ใต้เท้าโจวพาออกไปอย่างไรล่ะ ไม่มีทหารป้วนเปี้ยนแถวนั้นออกไปได้สบายๆอยู่แล้ว”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่…ลงมือกันเถอะ”
“แต่ท่านเป็นถึงพระสนมเลยนะเพคะ จะนำของไปขายได้อย่างไร”
“พระสนมที่ถูกทอดทิ้งเช่นข้าก็ต้องดิ้นรนเอาตัวรอดแบบนี้ล่ะเร็วเข้ารีบไปเก็บกัน หมักเสร็จจะได้เอาไปให้ใต้เท้าโจวชิมดูก่อนถึงจะไปขายได้”
“ว่าแต่จวนใต้เท้าโจวไปทางไหนล่ะวันนั้นข้าก็ลืมถามไปเลย”
“ก็…”
“ช่างเถอะไว้เจ้าไปเฝ้าแถวนั้นเผื่อสักวันจะเจอท่านใต้เท้าค่อยถามอีกที”
“เพคะ”
จ้าวซูหลินและซั่วอิงลงมือเก็บผลอุง่นและสมุนไพรในแปลงปลูกทันที ซั่วอิงสังเกตสีหน้าของนายสาวที่ดูจะสดใสร่าเริงกว่าเมื่อครู่ขึ้นมากทีเดียว
‘รู้เช่นนี้พาพระสนมมาดูหลังตำหนักก่อนก็ดี จะได้อารมณ์ดีกว่าเมื่อก่อนนี้บ้าง’
ใช้เวลาเก็บไม่นานพวกนางก็นำผลไม้และสมุนไพรไปล้างก่อนจะนำสมุนบางส่วนไปตากแดดเอาไว้ เมื่อทำงานเรียบร้อยแล้วจ้าวซูหลินก็นั่งดูผลงานที่ได้ในวันนี้อย่างอารมณ์ดี ภายใต้สายตาขององค์รักษ์เงาดำที่เร้นกายเฝ้ามองดูคนในตำหนักแห่งนี้ก่อนจะหายออกไปเพื่อรายงานต่อฮ่องเต้
‘ฮิๆ หนทางที่ข้าจะได้ออกจากวังหลวงแห่งนี้เริ่มใกล้เข้ามาแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า’
Related chapters
เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 1 ทะลุมิติ
“คุณหมอคะ คุณหมอ”“มีอะไรเหรอคะ?”“มีเคสผ่าตัดด่วนเข้ามาค่ะ”“เวลานี้เป็นเวรหมอจุนไม่ใช่หรือ?”“ใช่ค่ะแต่ตอนนี้คุณหมอจุนยังมาไม่ถึงโรงพยาบาลเลยค่ะ คุณไข้อาการสาหัสรอไม่ได้แล้วนะคะ”“ได้ งั้นรีบไปกัน”“ค่ะ”นางพยาบาลรีบเดินตามคุณหมอไปอย่างรีบเร่งก่อนจะอธิบายเคสฉุกเฉินนี้ให้เธอฟังคร่าวๆ“เคสนี้เป็นเคสฉุกเฉินคนไข้เป็นทายาทของตระกูลโจวซึ่งเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้ด้วยค่ะ”“โอเค เตรียมชุดกับเครื่องมือเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”“ค่ะคุณหมอ”จ้าวซูหลินเป็นหมอหญิงที่มีฝีมือผ่าตัดเป็นอันดับหนึ่งของเมืองลั่วหนานแห่งนี้ เธอจำเป็นต้องเข้าผ่าตัดให้ทายาทตระกูลโจวที่โด่งดังที่สุดในประเทศนี้แทนคุณหมอจุนเป็นการฉุกเฉินแม้จะรู้สึกตื่นเต้นมากแต่เธอก็พยายามทำทุกอย่างอย่างระมัดระวังและตั้งใจที่สุดการผ่าตัดใช้เวลายาวนานร่วม12ชั่วโมงในที่สุดการผ่าตัดก็เสร็จสิ้นลงและสำเร็จไปได้ด้วยดี จ้าวซูหลินออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยอาการเหนื่อยล้าเป็นอย่างยิ่ง“คุณหมอจ้าว ขอบคุณที่เข้าผ่าตัดแทนผมนะครับ”“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันได้ยินว่าคุณประสบอุบัติเหตุเป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ”“อ๋อ พอดีว่ามีรถชนกันตรงกลางสะพานน่ะครับรถหลายคันรวมถึงของผมด้ว
Last Updated : 2024-12-09เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 2 ซวยซ้ำซวยซ้อน
“ข้าอาจจะเป็นอย่างที่เจ้าว่าจริงๆ นั่นแหละตอนนี้ข้าก็จำอะไรไม่ได้เลย ไหนเจ้าลองเล่ามาสิว่าข้านั้นคือใครแล้วทำไมถึงต้องมาอยู่ที่นี่”“ท่านคือคุณหนูรองตระกูลจ้าวบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านเสนาบดีจ้าวเพคะ ท่านเข้าวังมาพร้อมกับสหายเพียงคนเดียวของท่านก็คือพระสนมลิ่งเฟยแต่ตอนนั้นพระสนมลิ่งเฟยได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทเพียงผู้เดียวเพราะว่าท่านยอมสละค่ำคืนอันมีค่าให้แก่นาง ตอนนี้ท่านก็เลยต้องมานั่งหงอยเหงาอยู่ตำหนักท้ายวังเพียงลำพังโดยไร้ซึ่งนางกำนัลดูแลจะมีก็เพียงแค่หม่อมฉันคนเดียวเท่านั้นที่อยู่กับท่านจนถึงทุกวันนี้เพคะ”“สหายของข้างั้นหรือ?”“ก็พระสนมลิ่งเฟยคนที่ผลักท่านตกน้ำอย่างไรล่ะเพคะ”“อ้าว!แล้วทำไมนางถึงผลักข้าล่ะ”“คงจะกลัวว่าฝ่าบาทจะได้พบท่านกระมังเพคะ ท่านออกจะงดงามถึงเพียงนี้หากฝ่าบาทได้พบเห็นย่อมได้เป็นที่โปรดปราณของพระองค์เป็นแน่”‘อ่า…โดนสกัดดาวรุ่งว่างั้นเถอะ เฮอะๆ ’“ไม่รับใช้ฝ่าบาทก็ต้องอยู่เดียวดายเช่นนี้หรือ ข้าไม่ต้องทำอะไรหรอกหรือ”“ทำสิเพคะ ท่านต้องปักผ้าส่งไปให้ฮองเฮาในทุกๆ เดือนเลยนะเพคะ ท่านทำได้ดีเชียวล่ะถึงยังได้อยู่ที่ตำหนักแห่งนี้ต่อมีกินมีใช้จนถึงทุกวันนี้โดยไ
Last Updated : 2024-12-09เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 3 เที่ยวงานเทศกาลโคมไฟ
“เจ้าเป็นใครเหตุใดถึงออกมาเดินยามค่ำมืดเช่นนี้?”“เอ่อ...คือว่า”“ใต้เท้าของข้าถามพวกเจ้าเหตุใดถึงไม่ตอบ”“ไม่ต้องกลัวข้าไม่บอกใครหรอกว่าพบพวกเจ้าที่นี่เพียงแค่ห่วงว่าพวกเจ้าจะเป็นอันตรายก็เท่านั้น เป็นเพียงผู้หญิงมากันลำพังสองคนไม่กลัวหรืออย่างไร”“แล้วท่านเป็นใครกันเจ้าคะมาทำลับๆ ล่อๆ ตรงรั้วราชวังทำไมกัน”“นี่เจ้า! ใต้เท้าของข้าถามพวกเจ้าอยู่นะเหตุใดเจ้าถึงมาถามพวกข้ากลับกันเล่า”“กงอี้ ถอยไป”“ขอรับใต้เท้า”“ข้าเป็นเพียงขุนนางเล็กๆ ไม่ได้เป็นคนใหญ่คนโตอะไรหรอกก็เพียงแค่แวะมาหาหลานสาวข้าที่เป็นนางกำนัลตรงตำหนักของพระสนมลิ่งเฟยก็เท่านั้นเอง”“อย่างนี้นี่เอง”“แล้วตกลงว่าพวกเจ้า?”“พวกข้าเป็นนางกำนัลตำหนักหนิงเซียงเจ้าค่ะ”“ตำหนักหนิงเซียงงั้นหรือ?”บุรุษหน้าตาหล่อเหลาผู้นั้นรีบหันไปมองใบหน้าของผู้ติดตามของเขาทันที“ข้าว่าข้าก็คุ้นชื่อตำหนักแห่งนี้อยู่บ้างขอรับใต้เท้า”“ช่างเถอะ ว่าแต่พวกเจ้าสองคนจะไปไหนกันถึงได้ออกมาเดินค่ำๆ มืดๆ เช่นนี้ เจ้านายของพวกเจ้าอนุญาตให้ออกมาเช่นนั้นหรือ”“ก็ที่ทำลับๆ ล่อๆ ก็เพราะว่าแอบออกมานี่ล่ะเจ้าค่ะ”“ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นสินะข้าก็คิดเอาไว้แล้วเชียว แล้วพวกเ
Last Updated : 2024-12-09เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 4 สนมผู้ถูกลืมเลือน
เมื่อปล่อยโคมไฟกันเรียบร้อยแล้วจ้าวซูหลินก็พาคนอื่นๆ เดินเที่ยวทั่วทั้งงานอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ระหว่างทางก็หยุดแวะซื้อของกินเล่นไปพลางๆ จนซั่วอิงต้องคอยห้ามอยู่บ่อยครั้ง“กินของกินเล่นมาตลอดทางเจ้าอิ่มแล้วหรือไม่”“ยังเจ้าค่ะ ข้าก็ยังรู้สึกหิวอยู่ดี”ใต้เท้าโจวทองใบหน้าที่ทะเล้นของนางก่อนจะหลุดขำทันที“เอาเถอะมื้อนี้ข้าเลี้ยงพวกเจ้าเอง แวะโรงเตี๊ยมข้างหน้านี้กันเถอะ”จ้าวซูหลินหันมองไปตามฝ่ามือที่ผายออกไปทันที ปรากฎให้เห็นเป็นโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงแห่งนี้ หน้าโรงเตี๊ยมมีแม่น้ำไหลตัดผ่านมีเรือโดยสารแล่นผ่านไปทีละลำ บริเวณประตูหน้าประดับประดาไปด้วยโคมไฟสีแดงดูสวยงามยิ่งนัก ป้ายหน้าโรงเตี๊ยมเขียนชื่อไว้เพียงสามคำว่า ‘ฟู่อันหลง’“มันจะดูหรูหราเกินไปหรือไม่เจ้าค่ะใต้เท้า ข้าออกมาไม่ได้เอาเงินมาเยอะเสียด้วยสิ”“ก็บอกแล้วว่าข้าจะเลี้ยงพวกเจ้าเอง มาเถอะน่าอย่ากังวลไปเลย”“เช่นนั้นมื้อนี้ข้าคงต้องฝากท้องกับท่านแล้วนะเจ้าค่ะ”“ด้วยความยินดีขอรับ”น่าแปลกที่อาหารมื้อนี้พวกเขารู้สึกว่าเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เมื่อกินอาหารกันเสร็จก็เดินย่อยกันสักพักจนมาสุดท
Last Updated : 2024-12-09เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 5 คิดจะรังแกข้า ง่ายไปหรือไม่
จ้าวซูหลินไม่ได้ออกจากตำหนักหนิงเซียงมาเป็นเวลามากกว่าห้าวันแล้วจนนางรู้สึกเบื่อหน่ายยิ่งนักนางเอาแต่นอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าตำหนักหนิงเซียงมาตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ดวงตาหงส์งามล้ำจับจ้องไปที่มวลไม้ดอกไม้ประดับที่เจ้าของร่างเดิมลงทุนปลูกด้วยตัวเองเต็มตำหนักไปหมดนางคงจะมีความเหมือนกับเจ้าของร่างเดิมอยู่แค่เพียงชื่นชอบการปลูกไม้สวนไม้ประดับเท่านั้น นอกจากความสามารถนี้แล้วนางก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้เหมือนเจ้าของร่างเดิมนี้ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นเย็บปักถักร้อย เขียนกลอน ร่ายรำทำเพลง แต่ก็มีอยู่อย่างหนึ่งที่นางถนัดนั่นก็คือวิชาแพทย์‘หากจะเปิดโรงหมอก็ต้องใช้ทุนเยอะสินะ’ “เฮ้อ…”ทะลุมิติมาอยู่ในร่างนี้ก็ร่วมหลายวันมาแล้วแต่เหตุใดถึงได้ไม่มีความทรงจำของนางหลงเหลืออยู่เลยล่ะ ไม่รู้จักตัวตนของนางเลยแม้เพียงนิดแบบนี้ข้าก็อึดอัดแย่เลยสิ“เฮ้อ….”ในนิยายที่เคยอ่านๆผ่านมาไฉนเลยนางเอกคนอื่นๆถึงได้มีมิติวิเศษติดตัวไปด้วยเล่า แล้วเพราะเหตุใดกันข้าถึงได้มาตัวเปล่า มีก็แต่เพียงมันสมองที่บรรจุเพียงความรู้ทางการแพทย์ติดตัวมาด้วยเท่านั้น จะไปมีประโยชน์อะไรกับในวังหลวงที่สุดแสนจะน่าเบื่อหน่ายแห่งนี้กัน“เฮ
Last Updated : 2024-12-11
Latest chapter
เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 6 หนทางสู่ความอิสระ
“อะไร?เจ้ามองหน้าข้าแบบนั้นทำไม”“พระสนม…”“จะมาโทษข้าไม่ได้นะก็นางมาก่อกวนข้าก่อนนี่นา”“พระสนมเก่งมากเลยเพคะ แต่ท่านก็รู้ว่าฮ่องเต้โปรดปรานสนมลิ่งเฟยมากท่านอาจได้รับโทษก็เป็นได้นะเพคะ”“ข้าไม่กลัว ฆ่าข้าให้ตายไปเสียเลยสิ”“ไม่ได้สิหากข้าต้องโทษจริง ห่วงก็แต่เจ้าก็ต้องมาเดือดร้อนเพราะข้าอีกคน โว้ยยยย! หากไม่ใช่ว่านางมาหาเรื่องข้าก่อนมีหรือที่ข้าจะอารมณ์เสียได้ถึงเพียงนี้กัน”“แต่หากว่าข้าถูกทำโทษจริงเจ้าก็ไม่ต้องห่วงไปหรอก ข้าจะฟาดเจ้าด้วยไม้ท่อนนี้ให้พวกเขาเข้าใจว่าข้าสติไม่ดีทำร้ายคนไปทั่ว ตัวเจ้าเองก็จะรอดจากการถูกลงโทษในครั้งนี้แล้ว”“พระสนม!”“พอแล้วเลิกเรียกข้าเสียที เจ้าก็ดูต้นทางไปเผื่อมีทหารมาจะได้เริ่มแผนการเมื่อครู่ได้ทัน”“โธ่พระสนมหากว่าท่านถูกลงโทษข้าก็ยินดีรับโทษไปพร้อมท่านนะเพคะ พวกเราพูดความจริงทำไมต้องกลัวก็พระสนมลิ่งเฟยชอบมาข่มขู่ท่านทั้งยังใช้งานท่าน ทั้งๆที่ท่านเองก็มีตำแหน่งเทียบเท่ากับนางเพียงแค่ไม่ได้รับการโปรดปรานจากฝ่าบาทเหมือนกับนางก็เท่านั้นเอง”“ช่างเถอะข้าไม่สนใจหรอก ตอนนี้ที่ข้าสนใจคือข้าจะหาเงินจากที่ไหนมาไถ่ตัวเองออกจากวังแห่งนี้ได้เร็วๆกัน”‘เฮ้อ ไหน
เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 5 คิดจะรังแกข้า ง่ายไปหรือไม่
จ้าวซูหลินไม่ได้ออกจากตำหนักหนิงเซียงมาเป็นเวลามากกว่าห้าวันแล้วจนนางรู้สึกเบื่อหน่ายยิ่งนักนางเอาแต่นอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าตำหนักหนิงเซียงมาตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ดวงตาหงส์งามล้ำจับจ้องไปที่มวลไม้ดอกไม้ประดับที่เจ้าของร่างเดิมลงทุนปลูกด้วยตัวเองเต็มตำหนักไปหมดนางคงจะมีความเหมือนกับเจ้าของร่างเดิมอยู่แค่เพียงชื่นชอบการปลูกไม้สวนไม้ประดับเท่านั้น นอกจากความสามารถนี้แล้วนางก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้เหมือนเจ้าของร่างเดิมนี้ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นเย็บปักถักร้อย เขียนกลอน ร่ายรำทำเพลง แต่ก็มีอยู่อย่างหนึ่งที่นางถนัดนั่นก็คือวิชาแพทย์‘หากจะเปิดโรงหมอก็ต้องใช้ทุนเยอะสินะ’ “เฮ้อ…”ทะลุมิติมาอยู่ในร่างนี้ก็ร่วมหลายวันมาแล้วแต่เหตุใดถึงได้ไม่มีความทรงจำของนางหลงเหลืออยู่เลยล่ะ ไม่รู้จักตัวตนของนางเลยแม้เพียงนิดแบบนี้ข้าก็อึดอัดแย่เลยสิ“เฮ้อ….”ในนิยายที่เคยอ่านๆผ่านมาไฉนเลยนางเอกคนอื่นๆถึงได้มีมิติวิเศษติดตัวไปด้วยเล่า แล้วเพราะเหตุใดกันข้าถึงได้มาตัวเปล่า มีก็แต่เพียงมันสมองที่บรรจุเพียงความรู้ทางการแพทย์ติดตัวมาด้วยเท่านั้น จะไปมีประโยชน์อะไรกับในวังหลวงที่สุดแสนจะน่าเบื่อหน่ายแห่งนี้กัน“เฮ
เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 4 สนมผู้ถูกลืมเลือน
เมื่อปล่อยโคมไฟกันเรียบร้อยแล้วจ้าวซูหลินก็พาคนอื่นๆ เดินเที่ยวทั่วทั้งงานอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ระหว่างทางก็หยุดแวะซื้อของกินเล่นไปพลางๆ จนซั่วอิงต้องคอยห้ามอยู่บ่อยครั้ง“กินของกินเล่นมาตลอดทางเจ้าอิ่มแล้วหรือไม่”“ยังเจ้าค่ะ ข้าก็ยังรู้สึกหิวอยู่ดี”ใต้เท้าโจวทองใบหน้าที่ทะเล้นของนางก่อนจะหลุดขำทันที“เอาเถอะมื้อนี้ข้าเลี้ยงพวกเจ้าเอง แวะโรงเตี๊ยมข้างหน้านี้กันเถอะ”จ้าวซูหลินหันมองไปตามฝ่ามือที่ผายออกไปทันที ปรากฎให้เห็นเป็นโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงแห่งนี้ หน้าโรงเตี๊ยมมีแม่น้ำไหลตัดผ่านมีเรือโดยสารแล่นผ่านไปทีละลำ บริเวณประตูหน้าประดับประดาไปด้วยโคมไฟสีแดงดูสวยงามยิ่งนัก ป้ายหน้าโรงเตี๊ยมเขียนชื่อไว้เพียงสามคำว่า ‘ฟู่อันหลง’“มันจะดูหรูหราเกินไปหรือไม่เจ้าค่ะใต้เท้า ข้าออกมาไม่ได้เอาเงินมาเยอะเสียด้วยสิ”“ก็บอกแล้วว่าข้าจะเลี้ยงพวกเจ้าเอง มาเถอะน่าอย่ากังวลไปเลย”“เช่นนั้นมื้อนี้ข้าคงต้องฝากท้องกับท่านแล้วนะเจ้าค่ะ”“ด้วยความยินดีขอรับ”น่าแปลกที่อาหารมื้อนี้พวกเขารู้สึกว่าเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เมื่อกินอาหารกันเสร็จก็เดินย่อยกันสักพักจนมาสุดท
เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 3 เที่ยวงานเทศกาลโคมไฟ
“เจ้าเป็นใครเหตุใดถึงออกมาเดินยามค่ำมืดเช่นนี้?”“เอ่อ...คือว่า”“ใต้เท้าของข้าถามพวกเจ้าเหตุใดถึงไม่ตอบ”“ไม่ต้องกลัวข้าไม่บอกใครหรอกว่าพบพวกเจ้าที่นี่เพียงแค่ห่วงว่าพวกเจ้าจะเป็นอันตรายก็เท่านั้น เป็นเพียงผู้หญิงมากันลำพังสองคนไม่กลัวหรืออย่างไร”“แล้วท่านเป็นใครกันเจ้าคะมาทำลับๆ ล่อๆ ตรงรั้วราชวังทำไมกัน”“นี่เจ้า! ใต้เท้าของข้าถามพวกเจ้าอยู่นะเหตุใดเจ้าถึงมาถามพวกข้ากลับกันเล่า”“กงอี้ ถอยไป”“ขอรับใต้เท้า”“ข้าเป็นเพียงขุนนางเล็กๆ ไม่ได้เป็นคนใหญ่คนโตอะไรหรอกก็เพียงแค่แวะมาหาหลานสาวข้าที่เป็นนางกำนัลตรงตำหนักของพระสนมลิ่งเฟยก็เท่านั้นเอง”“อย่างนี้นี่เอง”“แล้วตกลงว่าพวกเจ้า?”“พวกข้าเป็นนางกำนัลตำหนักหนิงเซียงเจ้าค่ะ”“ตำหนักหนิงเซียงงั้นหรือ?”บุรุษหน้าตาหล่อเหลาผู้นั้นรีบหันไปมองใบหน้าของผู้ติดตามของเขาทันที“ข้าว่าข้าก็คุ้นชื่อตำหนักแห่งนี้อยู่บ้างขอรับใต้เท้า”“ช่างเถอะ ว่าแต่พวกเจ้าสองคนจะไปไหนกันถึงได้ออกมาเดินค่ำๆ มืดๆ เช่นนี้ เจ้านายของพวกเจ้าอนุญาตให้ออกมาเช่นนั้นหรือ”“ก็ที่ทำลับๆ ล่อๆ ก็เพราะว่าแอบออกมานี่ล่ะเจ้าค่ะ”“ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นสินะข้าก็คิดเอาไว้แล้วเชียว แล้วพวกเ
เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 2 ซวยซ้ำซวยซ้อน
“ข้าอาจจะเป็นอย่างที่เจ้าว่าจริงๆ นั่นแหละตอนนี้ข้าก็จำอะไรไม่ได้เลย ไหนเจ้าลองเล่ามาสิว่าข้านั้นคือใครแล้วทำไมถึงต้องมาอยู่ที่นี่”“ท่านคือคุณหนูรองตระกูลจ้าวบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านเสนาบดีจ้าวเพคะ ท่านเข้าวังมาพร้อมกับสหายเพียงคนเดียวของท่านก็คือพระสนมลิ่งเฟยแต่ตอนนั้นพระสนมลิ่งเฟยได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทเพียงผู้เดียวเพราะว่าท่านยอมสละค่ำคืนอันมีค่าให้แก่นาง ตอนนี้ท่านก็เลยต้องมานั่งหงอยเหงาอยู่ตำหนักท้ายวังเพียงลำพังโดยไร้ซึ่งนางกำนัลดูแลจะมีก็เพียงแค่หม่อมฉันคนเดียวเท่านั้นที่อยู่กับท่านจนถึงทุกวันนี้เพคะ”“สหายของข้างั้นหรือ?”“ก็พระสนมลิ่งเฟยคนที่ผลักท่านตกน้ำอย่างไรล่ะเพคะ”“อ้าว!แล้วทำไมนางถึงผลักข้าล่ะ”“คงจะกลัวว่าฝ่าบาทจะได้พบท่านกระมังเพคะ ท่านออกจะงดงามถึงเพียงนี้หากฝ่าบาทได้พบเห็นย่อมได้เป็นที่โปรดปราณของพระองค์เป็นแน่”‘อ่า…โดนสกัดดาวรุ่งว่างั้นเถอะ เฮอะๆ ’“ไม่รับใช้ฝ่าบาทก็ต้องอยู่เดียวดายเช่นนี้หรือ ข้าไม่ต้องทำอะไรหรอกหรือ”“ทำสิเพคะ ท่านต้องปักผ้าส่งไปให้ฮองเฮาในทุกๆ เดือนเลยนะเพคะ ท่านทำได้ดีเชียวล่ะถึงยังได้อยู่ที่ตำหนักแห่งนี้ต่อมีกินมีใช้จนถึงทุกวันนี้โดยไ
เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ ตอนที่ 1 ทะลุมิติ
“คุณหมอคะ คุณหมอ”“มีอะไรเหรอคะ?”“มีเคสผ่าตัดด่วนเข้ามาค่ะ”“เวลานี้เป็นเวรหมอจุนไม่ใช่หรือ?”“ใช่ค่ะแต่ตอนนี้คุณหมอจุนยังมาไม่ถึงโรงพยาบาลเลยค่ะ คุณไข้อาการสาหัสรอไม่ได้แล้วนะคะ”“ได้ งั้นรีบไปกัน”“ค่ะ”นางพยาบาลรีบเดินตามคุณหมอไปอย่างรีบเร่งก่อนจะอธิบายเคสฉุกเฉินนี้ให้เธอฟังคร่าวๆ“เคสนี้เป็นเคสฉุกเฉินคนไข้เป็นทายาทของตระกูลโจวซึ่งเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้ด้วยค่ะ”“โอเค เตรียมชุดกับเครื่องมือเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”“ค่ะคุณหมอ”จ้าวซูหลินเป็นหมอหญิงที่มีฝีมือผ่าตัดเป็นอันดับหนึ่งของเมืองลั่วหนานแห่งนี้ เธอจำเป็นต้องเข้าผ่าตัดให้ทายาทตระกูลโจวที่โด่งดังที่สุดในประเทศนี้แทนคุณหมอจุนเป็นการฉุกเฉินแม้จะรู้สึกตื่นเต้นมากแต่เธอก็พยายามทำทุกอย่างอย่างระมัดระวังและตั้งใจที่สุดการผ่าตัดใช้เวลายาวนานร่วม12ชั่วโมงในที่สุดการผ่าตัดก็เสร็จสิ้นลงและสำเร็จไปได้ด้วยดี จ้าวซูหลินออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยอาการเหนื่อยล้าเป็นอย่างยิ่ง“คุณหมอจ้าว ขอบคุณที่เข้าผ่าตัดแทนผมนะครับ”“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันได้ยินว่าคุณประสบอุบัติเหตุเป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ”“อ๋อ พอดีว่ามีรถชนกันตรงกลางสะพานน่ะครับรถหลายคันรวมถึงของผมด้ว
