ตอนที่ 7 พระสนมผู้มีสติฟั่นเฟือน

-เจ็ดวันผ่านไป-

“ซั่วอิง เจ้าบอกว่าข้าไปเอาเมล็ดพันธ์พวกนั้นมาจากวัดอะไรนะ?”

“วัดฮุ่ยหลอเพคะ อยู่บนเนินเขาทางตอนเหนือของเมืองหลวง วัดแห่งนั้นส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครไปกันหรอกนะเพคะ”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็ที่นั่นมีเพียงเจ้าอาวาสคนเดียวเท่านั้น อารามก็เก่าทรุดโทรมแล้วไม่ได้งดงามเหมือนวัดเล่อฉีที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของเมืองหลวงเพคะ”

“ไม่มีใครไปก็ดีแล้วนี่ ไม่วุ่นวายดี”

 “เจ้าไปเอาเหล้าที่หมักไว้ออกมาสักสองไหที แล้วก็หยิบไหเล็กมาอีกสองไหด้วยนะเผื่อเอาไว้ให้ใต้เท้าโจวนะ”

“ได้เพคะ”

ซั่วอิงรีบเดินไปนำไหเหล้าองุ่นที่พวกนางหมักเอาไว้เป็นเวลากว่าเจ็ดวันแล้ว ที่ชั้นวางของในห้องครัวบริเวณปีกซ้ายของตำหนักหนิงเซียง 

ไม่นานนักนางก็หิ้วไหเหล้ามาพร้อมๆกันทั้งสี่ไหอย่างทุลักทุเลพอสมควร ซั่วอิงก้าวเดินด้วยความเชื่องช้าด้วยกลัวว่าไหเหล้าเหล่านั้นจะตกลงพื้นไปเสียก่อน

“มาแล้วเพคะพระสนม”

“ไหนมาให้ข้าชิมดูก่อนซิ”

จ้าวซูหลินรีบหยิบไหเหล้าใบเล็กใบหนึ่งมาจากมือของซั่วอิงด้วยความว่องไว ก่อนจะเปิดผ้าที่ใช้ปิดฝาไหออกแล้วสูดดมกลิ่นของมันทันที

“อืมม..หอมเสียจริง” นางดมกลิ่นสุราองุ่นก่อนจะเทลงไปในจอกใบเล็กเพียงครึ่งจอกแล้วลิ้มรสไปทีละนิด

“เป็นเช่นใดบ้างหรือเพคะ”

“ต้องใช้เวลาหมักให้นานกว่านี้ถึงจะได้รสชาติที่กลมกล่อมละมุนลิ้นไม่ฝาดคอเกินไป แม้จะมีวัตถุดิบน้อยไปหน่อยแต่รสชาติที่ได้ไม่เลวเลย”

“เจ้าก็ลองชิมดูสิ”

“หม่อมฉันไม่กินเหล้าเพคะ”

“อะไรกันพลาดของดีๆไปได้อย่างไร"

ขณะที่จ้าวซูหลินนั่งดื่มเหล้าองุ่นอย่างสบายใจอยู่นั้น ก็นึกขึ้นได้ว่านางอยากจะไปที่วัดนั้นดูสักครั้ง

"ซั่วอิงข้าอยากไปที่นั่น พาข้าไปที”

“ไปไหนหรือเพคะ”

“วัดฮุ่ยหลออย่างไรเล่า”

“ท่านจะไปอีกทำไมกันล่ะเพคะ หากไปแล้วไม่พบเจ้าอาวาสจะไม่เสียเวลาแย่หรอกหรือ”

“เสียเวลาอะไรข้าต้องทำอะไรที่ไหนกัน เห็นหรือไม่วันๆก็เอาแต่อยู่ในตำหนักเงียบเหงาจะตายไป ข้าเบื่อจะแย่อยู่แล้ว”

แม้จะโล่งอกที่ไม่มีใครมาก่อกวนแต่ภายในใจของนางกลับรู้สึกว่ามันเงียบมากเกินไปมากจนนางเองก็รู้สึกระแวงอยู่ไม่น้อย

“จะว่าไปแล้วนะซั่วอิงเจ้าว่ามันแปลกหรือไม่ หลายวันมานี้เหตุใดตำหนักของเราถึงได้เงียบสงบเช่นนี้ล่ะ”

“คือว่า”

“มีอะไรหรือเปล่า”

“ครั้งที่หม่อมฉันไปห้องเครื่อง ได้ยินมาว่าฮ่องเต้มีรับสั่ง….”

“รับสั่งอะไร?”

“ก็เพราะเหตุการณ์ในวันนั้นพระสนมลิ่งเฟยจึงไปฟ้องร้องฝ่าบาท ฝ่าบาทจึงมีรับสั่งไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้ตำหนักหนิงเซียงเพคะ เห็นรับสั่งว่าเพราะพระสนมซูหลินมีสติฟั่นเฟือนอาจจะทำร้ายผู้คนที่เข้าใกล้ได้”

พรู๊ดดด….~

“แค่กๆ”

“ตรัสเช่นนั้นเลยหรือ?”

“เพคะ แต่หม่อมฉันว่าก็ดีแล้วไม่ใช่หรือเพคะหลายวันมานี้ก็ไม่มีผู้ใดเข้ามารบกวนท่านเลย อีกทั้งทางด้านตำหนักของฮองเฮาเองก็ไม่ได้ส่งผ้ามาให้ท่านปักอีก”

“ใช่ มันก็ดีอยู่หรอก แต่อีตาบ้านั่นหาว่าข้าสติฟั่นเฟือนเลยอย่างนั้นหรือ อย่าให้แม่เจอนะจะต่อยหน้าสักทีโทษฐานกักขังหน่วงเหนี่ยวและกล่าวร้ายข้า”

“อะ อะไรนะเพคะ?”

“เฮ้อ…ช่างเถอะ ออกไปนอกวังกันข้าต้องเอาเหล้าไปขายก่อนจะแวะไปที่วัดฮุ่ยหลอต่อ ชักช้าจะเสียเวลา”

“เพคะ”

จ้าวซูหลินเก็บยาสมุนไพรที่จัดเตรียมเอาไว้เป็นชุดเล็กๆสำหรับพกพาหากเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้ใช้ทัน นางนำยาเหล่านั้นใส่ไว้ในห่อผ้าเล็กๆแล้วมอบให้ซั่วอิงเป็นคนดูแล พวกนางรีบเดินออกจากตำหนักหนิงเซียงมุ่งสู่เส้นทางประตูลับที่เคยใช้กับใต้เท้าโจวด้วยความรวดเร็วประหนึ่งกลัวใครจะพบเห็นเข้า

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูไม้บานนั้นไม่ทันที่นางจะได้เปิดประตูออกไป ก็ได้ยินเสียงบุรุษผู้หนึ่งเรียกนางเอาไว้ก่อน

“แม่นางซูพวกเจ้าจะไปไหนงั้นหรือ? แล้วนั่นถืออะไรกัน”

“ใต้เท้าโจว ท่านนี่เองข้าก็นึกว่าใคร”

“ทำไม คิดว่าเป็นทหารเฝ้ายามหรือ”

“ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ”

“ความจริงแล้วเส้นทางนี้มีทหารยามมาตรวจวันละครั้งเท่านั้นล่ะ แค่ตอนเช้าครั้งเดียวเพราะเป็นเส้นทางที่ฮ่องเต้เคยใช้เพื่อออกไปตรวจชาวบ้านน่ะ”

“เส้นทางที่ฮ่องเต้ใช้เช่นนั้นหรือเจ้าคะ!”

“ใช่แล้วล่ะ”

“แล้วหากฮ่องเต้รู้ว่าข้า”

“อือ ไม่รู้หรอกข้าไม่พูดเจ้าไม่พูดพระองค์จะรู้ได้อย่างไรล่ะจริงไหม”

“ว่าแต่พวกเจ้าจะไปไหนกันล่ะ”

“ข้าจะเอาเหล้าองุ่นไปขายในเมืองเจ้าค่ะ”

“ลืมไปเลยนี่สำหรับท่านเจ้าค่ะใต้เท้า ข้าหมักเองกับมือเลยนะเจ้าคะ”

“เจ้าว่าคือเหล้าอะไรนะ”

“เหล้าองุ่นเจ้าคะ ท่านลองชิมดูสิ”

ฮ่องเต้เปิดผ้าที่ปิดปากไหเหล้าออก กลิ่นของเหล้าโชยออกมาช่างหอมยั่วยวนน้ำลายยิ่งนัก เขารีบยกขึ้นมาดื่มทันที

“รสชาติไม่เลวเลย กลมกล่อมกว่าเหล้านารีแดงเสียอีก”

“จริงหรือเจ้าค่ะ ดีเลยพวกข้าจะนำเหล้าพวกนี้ออกไปขายข้างนอกเจ้าค่ะ ข้าไปก่อนนะ”

“เดี๋ยวสิ เจ้าจะนำเหล้าพวกนี้ไปขายเช่นนั้นหรือ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ท่านอย่าไปบอกใครนะเจ้าคะข้ากำลังรวบรวมเงินเพื่อไถ่ตัวเองออกจากวังแห่งนี้อยู่”

“อะ ออกจากวังเช่นนั้นหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไรกันเจ้าเป็นถึงพระ….”

“หืม?”

“เอ่อ…ข้าหมายถึงเป็นถึงนางกำนัลจะออกจากวังไปได้อย่างไรกัน หรือที่ที่เจ้าอยู่ไม่สุขสบายเช่นนั้นหรือ”

จ้าวซูหลินไม่ได้ตอบกลับเขาไป นางเพียงแค่ส่งยิ้มให้เล็กน้อยเท่านั้นก่อนจะหันหลังเดินออกจากประตูวังไปด้วยความรวดเร็วทันที

ฮ่องเต้มองแผนหลังที่ก้าวเดินอย่างคล่องแคล่วออกไปจากรั้ววังแห่งนี้ทีละก้าว ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าแสงที่สะท้อนบนแผ่นหลังบอบบางนั้นถึงได้ดูมีชีวิตชีวามากกว่าตอนที่นางอยู่ในเขตรั้ววังหลวงเสียอีก

“อยู่ในวังหลวงนางอึดอัดใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ หรือว่าการปลดปล่อยเจ้าไปจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับเจ้ากันแน่นะ”