“ฉันเคยคิดนะว่าแค่จะเอาเธอเล่นๆ เบื่อฉันก็จะเขี่ยเธอทิ้ง เหมือนกับผู้หญิงที่ผ่านมา” พี่คริสเงียบไปสักพักแล้วพูดต่อ “แต่ทุกวันนี้ ฉันแม่งปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ ว่ะ ฉันอยากเห็นหน้าเธอทุกวัน ฉันหวงฉันหึง ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเธอ ฉันอยากให้เธอเป็นของฉันแค่คนเดียว”“ฉันแสดงออกไม่เก่งเธอก็รู้..เชี้ย!! ฉันแม่งไม่ชอบเลยที่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้ !!”ฉันสังเกตเห็นหน้ากับหูพี่คริสแดงมาก นี่พี่คริสเขินอยู่งั้นหรอ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นพี่คริสเขินแบบนี้“พี่เขินเป็นด้วยหรอ...” พอฉันท้วงพี่คริสก็รีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง“ว๊าว หูแดงมาก นี่พี่เขินจริงๆ ด้วย ^_^” ฉันยิ้มกว้างออกมา เวลาเห็นพี่คริสมีอาการแบบนี้มันมีความสุขจังพี่คริสหันหน้ามา พรึ่บ~ เขาดึงฉันเข้าไปใกล้ๆ จนปลายจมูกฉันกับเขาแทบจะชนกันอยู่แล้ว พี่คริสจับปลายคางฉันให้เงยขึ้นไปมองเขา เราสองคนจ้องตากัน แววตาแบบนี้ของพี่คริสฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย จริงๆ แววตาพี่คริสดูจริงจังมาก มากซะจนมันทำให้หัวใจดวงน้อยของฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ“สรุปเธอกับฉันเป็นแฟนกันแล้วนะ”“ได้ไง หนูยังไม่ตอบอะไรเลย”“ฉันไม่สน ว่าคำตอบคืออะไร เพราะยังไงเธอก็ต้องคบก
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะกดโทรหาพี่คริส แต่จู่ๆก็มีคนมาเดินกระแทกแขนฉัน ทำให้โทรศัพท์ตกกระแทกพื้นหน้าจอแตก คือโทรศัพท์เครื่องนี้พี่คริสเพิ่งซื้อให้ฉันยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำแล้วเครื่องหนึ่งก็ไม่ใช่ ถูกๆ พี่คริสต้องดุฉันแน่เลยฉันหันไปมองคนที่เดินมากระแทกฉัน พวกนั้นคือกลุ่มของแก้ว คู่อริฉันเอง ไม่รู้ฉันไปทำอะไรให้พวกมันถึงได้จิกไม่ปล่อยแบบนี้ “อุ้ย...อุตส่าห์มีวาสนาได้ใช้ของแพงๆ แต่ดันมาตกแตกซะงั้น” “จะเอายังไง ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้ใช่ไหมห๊ะ” ฉันตะคอกถามอย่างเหลืออด“ก็ไม่เอาไง แค่หมั่นไส้” ดูมันตอบสิน่าโดนตบมั้ยล่ะ “...ฉันไม่ทนแกแล้วนะอีแก้ว !!”“ทำไมแกอย่าคิดว่าแกมีอลินกับอลันอยู่ในกลุ่มแล้วพวกฉันจะกลัวนะ ก็แค่พวกอยากอวดรวย” มันแสยะยิ้มมองฉันสายตาเหยียดๆ แล้วพูดต่อ “ได้ข่าวว่าพวกแกไปขายตัวที่คลับไม่ใช่หรอ โทรศัพท์นี่ก็คงจะเอาตัวไปแลกมางั้นสิ งั้นถ้าอยากได้ใหม่ก็ไปขาย...เหมือนเดิมก็ได้แล้วแหละ จะเดือดร้อนทำไม” หลังจากที่แก้วมันพล่ามคำสวะพวกนี้ออกมา ฉันบอกตรงๆ ว่าวันนี้ถ้าฉันไม่ได้เอาเลือดปากมันออกฉันไม่ยอมจบแน่ คิดว่าตัวเองรวยแล้วจะดูถูกใครยังไงก็ได้รึไงฉันมองไปที่ลูกน้องของพ
ผ่านไปประมาณ 20นาทีได้ พี่คริสก็ออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็เดินมานั่งข้างๆ ฉัน พร้อมกับเอามือมากอดเอวฉันไว้เหมือนเดิม “ใครสั่งให้เธอเอาเสื้อออก” พี่คริสถามเสียงแข็งและจ้องหน้าฉันตาเขียวปั๊ดเลย“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ได้อยู่ด้านนอกสักหน่อย”พี่คริสยังคงมองฉันแบบดุๆ แล้วก็เอาเสื้อขึ้นมาคลุมตัวให้ฉันเหมือนเดิม “หนูร้อนนี่นา” ฉันดึงเสื้อออก ไม่ได้ร้อนอะไรหรอกฉันแค่อยากจะแกล้งพี่คริสแค่นั้นเอง เวลาพี่คริสงอนมันหน้ารักดี พี่คริสเบือนหน้าหนีฉัน พอฉันเอามือพี่คริสมากอดเอวฉันแต่พี่คริสก็ปัดมือออก งอนจริงจังมาก“มึงจะหวงอะไรหนักหนา”“เออนั่นดิ ที่นี่ก็มีแค่พวกกู”“พวกมึงแหละตัวดีสัส !!”“กูยอมรับว่ากูเคยอ่านกินเมียมึง แต่นั่นมันก็เมื่อก่อน ตอนนี้กูไม่คิดแล้วมึงสบายใจได้” พี่คลาสพูดติดตลก แถมยังหันมายิ้มหวานให้ฉันด้วย “ไอ้เหี้ยคลาส!!” พี่คริสชี้หน้าพี่คลาส“มึงสองคนไม่น่าเกิดมาเป็นแฝดกันเลยจริงๆ” พี่มังกรส่ายหัวไปมาฉันนั่งมองหน้าพี่คลาสแล้วก็พี่คริส คือมันแปลกดีเนอะ เกิดมาเป็นแฝดกันแท้ๆ แต่บุคลิกต่างกันสิ้นเชิง ไม่ต้องมองหน้ายังแยกออกว่าใครคนไหนคริสคนไหนคลาส จากนั้นพวกพี่คริสเขาก็คุยๆกันไปเรื่
[Talk.. Chris] ณ..ประเทศฮ่องกงตอนนี้ผมไอ้คลาสแล้วก็ไอ้มังกร กำลังคุมลูกน้องอยู่ที่โกดังเก็บอาวุธ “เมื่อวานลูกน้องที่เฝ้าหน้าโกดังถูกยิงตาย3คนว่ะ” ไอ้มังกรพูด“มึงสองคนว่าฝีมือใคร ?” ไอ้คลาสถาม“ไอ้สิงห์!!” ผมกับไอ้มังกรตอบอย่างมั่นใจ “กูก็คิดว่าเป็นมันเหมือนกัน !!”“หายไปตั้งนานกูคิดว่ามันตายห่าไปแล้วซะอีก”“ครั้งนี้ถ้ามันไม่เลิกยุ่งกูเอามันตายแน่”“ว๊าว โหดสัสๆ” ไอ้คลาสเรื่องอะไรก็เล่นไปหมดสะทุกเรื่องจริงๆ ผมไม่น่ามีมันเป็นน้องเลย ไม่น่าเกิดมาหน้าเหมือนกันด้วยผมกับไอ้มังกรมองหน้าไอ้คลาสแบบจริงจัง “เออๆ กูแค่ไม่อยากให้ซีเรียสกันไง”กริ่ง~ โทรศัพท์ผมเข้า ลูกน้องที่ผมสั่งให้คอยดูเมียผมไว้โทรมา ไม่ใช่ว่าเมียผมแอบหนีเที่ยวนะ ถ้าเป็นแบบนั้นโดนดีแน่ เพราะก่อนมาผมเตือนแล้ว ผม: มีอะไร ลูกน้อง: นายครับเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ เสียงลูกน้องผมดูกระวนกระวายมาก ผม: เรื่องอะไร ลูกน้อง: คะ..คุณหนู คุณหนูถูกรถชนครับ ตอนนี้อยู่ห้องicu อาการสาหัสมาก ผม: มะ..มึงวะ..ว่าไงนะ ลูกน้อง: คุณหนูถูกรถชนครับอาการหน้าเป็นห่วงมากตอนนี้ ผมกดวางสายผมช๊อค หน้าชาไปหมด ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้ แล้วทำไมเรื
น้ำตาพี่เค้กไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง“ไม่เลย..ไม่เจ็บแล้ว พี่เค้กอย่าร้องสิ”“ไม่ต้องมาอวดเก่งเลย พี่รู้ว่าเราเจ็บ” พี่เค้กเอามือลูบหัวฉันเบาๆ“หนูไม่อยากให้พี่เค้กคิดมากหนิ ไม่อยากให้พี่เค้กเป็นห่วง”“จะไม่ให้พี่ห่วงได้ไง พี่เหลือแค่เรานะคะนิ้ง ตอนพี่รู้ว่าเราถูกรถชนพี่แทบอยากจะกลับไทยสะตอนนั้นเลย แต่ก็ทำไม่ได้เพราะติดเรียนแถมยังลางานกระทันหันไม่ได้ด้วย” “หนูปลอดภัยแล้วนี่ไง ต่อไปหนูจะดูแลตัวเองดีๆหนูสัญญา” ฉันเอื้อมมือไปปาดน้ำตาออกจากแก้มพี่เค้ก“ดีมากเจ้าเด็กดื้อของพี่” พี่เค้กเอานิ้วมาเขี่ยจมูกฉันเบาๆ“พอหนุ่มแฟนเอ็งไปไหนแล้วละคะนิ้ง?” ยายถาม“ไปธุระจ้ะยาย” “จริงสิได้ข่าวว่าไปแอบมีแฟนไม่บอกพี่สักคำเลยนะ” พี่เค้กยืนกอดอกมองหน้าฉัน“งื้อ หนูตั้งใจจะบอกพี่เค้กแล้วแต่ไม่มีเวลาสักที”“เขาเป็นคนดีไหม ?”คำถามนี้ตอบยากจังแหะ เป็นคนดีไหม มันก็ไม่ ไม่เชิงจะเป็นคนดี แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ถ้าตอนยังไม่คบกันก็เลวมาก เลวสุดๆ แต่พอได้คบกับพี่คริสแล้ว พี่คริสก็ดีกับฉันนะ ถึงเขาจะเย็นชามากๆๆๆ ก็เหอะ“อื้ม..ดีสิเค้าดีกับหนูมากๆเลยแหละ ไม่เชื่อถามยายดูสิ”พี่เค้กหันไปมองยาย ยายยิ้มแล้วพยักหน้าใ
วันต่อมา ช่วงดึกๆ.... ฉันโทรหาพี่คริสทั้งวันพี่คริสรับสายฉันอยู่แค่ครั้งเดียวบอกว่าติดธุระ เสร็จแล้วจะโทรกลับ ฉันก็รอแล้วรออีกรอจนค่ำ แต่พี่คริสก็ไม่มีวี่แววจะโทรมาเลย โทรไปหาก็ไม่รับ ฉันนอนมองประตูห้องทั้งวันหวังว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาจะเป็นพี่คริส แต่ก็ผิดหวังตลอด…“หายไปไหนนะ ทำไมไม่เคยบอกกันเลย เฮ้อ” ฉันถอนหายใจออกมายาวๆน้อยใจอีกแล้วสิเรา บางทีพี่คริสอาจจะติดธุระจริงๆก็ได้...ฉันแค่คิดมากไปเอง ฉันคิดมากเรื่องพี่คริสจนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนได้ยินเสียงคนคุยกันดังเข้ามาในหู ทำให้ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆ ห้อง ภายในห้องเปิดไฟสะหลัวสะหลัวอยู่ ฉันมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นจะมีใคร แล้วเสียงคนคุยกันมันมาจากไหน..รึว่า ผะ ผี จะหลอกฉันรีบดึงผ้าขึ้นมาจะปิดหน้าแต่หางตาดันไปสะดุดตรงระเบียง มันเป็นเงาของผู้ชายกับผู้หญิง พอเห็นแค่นั้นฉันก็รู้ทันทีว่าคนที่อยู่ตรงด้านนอกระเบียงคือ พี่คริส กับพี่เค้ก พี่คริสมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วทำไม ทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้นกับพี่เค้ก ฉันพยายามเงียบฟังว่าเขากำลังคุยอะไรกัน หัวใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเลยตอนนี้ “พี่ค
เช้า... พี่เค้กกลับบ้านเห็นว่าตอนบ่ายจะมาหาฉันใหม่เมื่อคืนฉันแทบไม่ได้นอนเลยเกือบทั้งคืน สภาพจิตใจตอนนี้มันแย่มากจริงๆ ภาพพี่คริสกับพี่เค้กและคำพูดทุกคำพูดของพี่คริสยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉัน ฉันเหมือนคนจิตตก เหม่อลอย ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากนอนนิ่งๆ แล้วมองไปที่เพดานห้อง น้ำตายังคงไหลลงมาอาบแก้มไม่หยุด การร้องไห้ที่ไม่มีเสียงสะอื้น ฉันเพิ่งรู้ว่ามันทรมานมากกว่าร้องไห้ออกมาดังๆ สะอีก"พี่ไม่สน...พี่..พี่..ยังชอบเค้กอยู่นะ พี่ไม่เคยลืมเค้ก ""พี่จะเลิกกับคะนิ้ง" คำพูดของพี่คริส ทำไมถึงพูดได้แบบไม่ลังเลขนาดนี้นะ ที่ผ่านมาไม่เคยรักฉันเลยหรอ แล้วที่ขอฉันคบที่มาหวงมาหึงฉัน มันคืออะไร มาหลอกให้ฉันรักแล้วจะมาทิ้งกันง่ายๆแบบนี้หรอ ไม่ถามฉันหน่อยหรอว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันอยากเลิกรึป่าว ถ้าถามฉันตอนนี้ฉันคงตอบได้แบบไม่ลังเลว่า ฉันรักพี่คริส ฉันไม่อยากให้พี่คริสไปจากฉัน ถึงมันจะเจ็บที่ฉันรับรู้เรื่องเมื่อคืน แต่ฉันยอม ฉันยอมโง่ บางทีพี่คริสอาจจะแค่สับสนก็ได้...แกร็ก(เสียงประตูห้องเปิดเข้ามา) ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากแก้มตัวเอง แล้วมองไปตรงประตู ภาพที่เห็นคือพี่คริสกำลังเดินตรงมาที่ฉัน เห็นหน
หลังจากพี่คริสออกไปก็เหลือแค่ฉันกับพี่เค้กสองคน “พี่เค้ก...”ฉันชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะพูด“หื้อ..มีอะไรหรอ ?”ฉันกลั้นหายใจก่อนจะถามคำถามที่คาใจออกไป “พี่เค้กกับพี่คริส ปะ เป็นอะไรกัน…” พี่เค้กชะงักแล้วมองหน้าฉัน “ทำไมถามพี่แบบนี้?”“ระ เรื่องเมื่อคืน...ที่พี่คริสกับพี่เค้กคุยกันหนูได้ยินทั้งหมด” พอพูดจบน้ำตาฉันมันก็เอ่อล้นเต็มสองตา พี่เค้กนั่งลงข้างเตียงแล้วจับมือฉันแน่น “ฟังพี่นะ พี่กับพี่คริสไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น พี่คริสเคยมาสาระภาพรักกับพี่แต่พี่มีคนที่พี่ชอบอยู่แล้วพี่ไม่เคยคิดอะไรกับพี่คริสเลย”“ตอนที่เราบอกว่าพี่คริสเป็นแฟนเราพี่แอบตกใจนิดหน่อย แต่พี่คิดว่าพี่คริสคงไม่อะไรกับพี่แล้วแหละ พี่ไม่คิดเลยว่าพี่คริสจะพูดอะไรแบบนั้นออกมา”เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง ถึงว่าทำไมตอนพี่คริสเจอพี่เค้กถึงตกใจขนาดนั้น แบบนี้พี่คริสคงชอบพี่เค้กมากเลยสินะตัดใจไม่ได้แล้วมาคบทำฉันเพื่ออะไร มาทำให้ฉันรักทำไมกัน มันเจ็บนะที่รู้ว่าเเฟนตัวเองชอบพี่สาวของตัวเองอะ ถ้าเป็นคนอื่นฉันจะไม่เจ็บเท่านี้เลย“พี่คริสชอบพี่เค้กมากเลยใช่ไหม” พูดจบน้ำตาฉันไหลมาอาบแก้มพี่เค้กถอนหายใจออกมายาวๆ “ทั้งๆ ที่รู้อยู