บทที่ ๑ ท้าดวล

เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นในค่ำคืนนั้น..

“พี่หนูนา แอบเข้าเมืองแบบนี้ไม่กลัวแม่ใบบัวดุหรือ”

“เอ๊ะ!” คนถูกถามเท้าสะเอว ตาเขียวปั๊ด “ถ้าเอ็งกลัวนักก็กลับไปไอ้ปื๊ด เสียเวลาข้า”

“โธ่พี่หนูนา ปื๊ดก็แค่เป็นห่วง” ปื๊ดหัวหด ไม่กล้าต่อปากต่อคำเพราะกลัวถูกเบิ๊ดกะโหลกยุบ ไม่ก็ถูกทิ้งไว้ข้างทาง

หนูนาชี้หน้าน้องชายจอมขลาด ปื๊ดเกิดช้ากว่าเธอแค่ปีเดียว เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็ก และมีดวงหน้าหน้าอ่อนหวานเหมือนเด็กผู้หญิง หนูนาไปเจอปื๊ดถูกเด็กผู้ชายรุมรังแกเพราะรูปร่างอ้อนแอ้น เพราะความเป็นคนดีในส่วนลึกจึงช่วยมันไว้ ไม่คิดว่าเลยว่ามันจะซึ้งใจจนผันตัวมาเป็นลูกน้องเดินตามตูดต้อย ๆ แบบนี้

แม่ใบบัวกับพ่อราชันเห็นเข้าก็เอ็นดู ทั้งสองรับปื๊ดเป็นลูกบุญธรรม หลังจากนั้นหนูนาก็มีน้องชายเพิ่มเข้ามา

“แม่ไม่รู้หรอกถ้าเอ็งไม่บอก ป่านนี้แม่นอนไปแล้ว กว่าจะตื่นก็คงตีสี่ตีห้า เวลานั้นเอ็งกับข้าคงกลับไปนอนตีพุงแล้ว”

“ปื๊ดไม่บอกหรอกจ้ะ”

เพราะถ้าขืนบอก ก็คงไม่แคล้วถูกทำโทษที่หนีเที่ยวแบบนี้ แม่ใบบัวบอกเสมอว่าถ้าหากทำผิดด้วยกันก็ต้องโดนทั้งคู่ ไม่สนว่าใครเริ่มใครตาม ใครลูกในไส้ใครลูกบุญธรรม หากทำผิดจะโดนลงโทษอย่างเท่าเทียม

ข้อหาหนีออกจากบ้านกลางค่ำกลางคืนแบบนี้โทษเบาที่สุดคือถูกดุ หนักหน่อยก็ถูกกักบริเวณเป็นอาทิตย์ หรือไม่ก็ต้องอดกินข้าวฝีมือแม่ใบบัวเป็นเดือน ซึ่งข้อหลังเป็นข้อที่ปื๊ดกลัวที่สุด

“ดี” หนูนากอดอก ยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ “อย่างนั้นก็เงียบปาก เรารีบเที่ยวแล้วรีบกลับคงไม่มีอะไร”

หนูนา คะนึงนิจ ลูกสาวคนสุดท้องของทนายราชันและหมอสมุนไพรใบบัว น้องสาวของช้างหรือคชสาร นักเลงใหญ่ที่วัน ๆ ไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากมีเรื่องกับเขาไปทั่ว หนูนาเกิดหลังพี่ชายหกปีกว่า ๆ แต่กลับสนิทสนมเหมือนวัยเดียวกัน

หนูนาติดพี่ชายมาก เพราะช้างคอยสอนศิลปะการต่อสู้ให้น้องสาวตั้งแต่เด็ก ๆ แม้หนูนาจะตัวเล็กเหมือนแม่ ใบหน้าสะสวยอย่างที่หนุ่มใดมาเห็นเป็นต้องตกหลุมรักทุกราย ทว่านิสัยของคนสวยนั้นไม่ตรงปกเอาเสียเลย

ทั้งห่าม ปากจัด เตะต่อยไม่เป็นรองใคร ยิงหนังสติ๊กและปืนแม่น ใช้ดาบได้คล่อง เรื่องขี่ม้าก็นับว่าขั้นครูเพราะหัดมาตั้งแต่เด็ก ๆ

หนูนาเก่งกาจรอบด้านในวัยเพียงยี่สิบปี แต่กลับเก่งในเรื่องที่ผู้หญิงไม่ควรเก่ง ส่วนเรื่องที่ผู้หญิงควรเก่งนั้นเข้าขั้นติดลบ

งานบ้านงานเรือนทำไม่เป็น กับข้าวกับปลาก็ฝีมือย่ำแย่ เย็บปักถักร้อยไม่ต้องพูดถึง แค่ใส่ด้ายยังทำไม่ได้

ใบบัวกับราชันปลงแล้วว่าหนูนาคงออกเรือนไม่ได้ ผู้หญิงที่มีนิสัยเหมือนม้าดีดกะโหลก ทำอะไรไม่เป็นแบบนี้บ้านไหนจะต้อนรับ

“อยากกินยาดอง!”

ดวงตาลูกกวางที่ถอดแบบแม่มาเป๊ะ ๆ ทว่าเจ้าเล่ห์กว่าหลายเท่าลุกวาวเมื่อเห็นซุ้มยาดอง ในนั้นมีกลุ่มชายฉกรรจ์นั่งดวลยาดองกันหลายคน เห็นแล้วหนูนาก็เกิดเปรี้ยวปากขึ้นมา

อยากลองว่ายาดองในเมืองจะอร่อยเท่ายาดองที่หมู่บ้านหรือเปล่า

“พี่หนูนา ไม่เอานะ” ปื๊ดส่ายหน้ายิก ๆ ซุ้มยาดองมีแต่คนน่ากลัว ถึงพี่หนูนาจะเก่งกาจแต่ก็ตัวเล็กจิ๊ดเดียว ส่วนปื๊ดยิ่งแล้วใหญ่ มันก็ผอมแห้งแบบนี้จะดูแลหนูนาได้ยังไง

“ขี้ขลาดก็อยู่ตรงนี้แหละ”

หนูนาไม่ฟังคำห้ามของน้อง ร่างเล็กสะบัดแขนจากคนตาขาว เดินดุ่ม ๆ ไปที่ซุ้มยาดองก่อนจะวางเงินลงไป

“ลุง ขอแรงที่สุดมาสองเป๊ก”

เสียงของผู้หญิงทำให้กลุ่มชายฉกรรจ์หันมามองด้วยความสนใจ ใบหน้าที่งดงามกว่าใครที่เคยพบเจอทำให้หนุ่มกลัดมันตาวาว

ช่างเป็นผู้หญิงสวยจนหาที่ติแทบไม่เจอ เรือนกายเล็กกระทัดรัดไม่สูงไม่เตี้ยเกินไป ไม่อ้วนและไม่ผอมกำลังพอดี เส้นผมดำยาวตรงถึงกลางหลัง ผิวขาวผุดผาดอมชมพูทั้งตัว ดวงหน้าหวานซึ้งสวยสะกด ดวงตาสุกสกาวแวววาวราวกับดวงตาของลูกกวาง คิ้วโก่งเรียว จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากอวบอิ่มสีสด และพวงแก้มขาวอมชมพูระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติ

สวยกว่าใครที่เคยเจอ คนสวยแบบนี้ไปหลบอยู่ที่ไหนมาตั้งนานนม

“น้องสาวจ๊ะ” ผู้กล้าคนแรกเดินเข้ามาใกล้ เพราะมั่นใจว่ารูปร่างหน้าตาของตนเองคงทำให้คนสวยสนใจไม่น้อย “มาคนเดียวหรือจ๊ะ มานั่งกับพี่ไหม”

“ไม่ล่ะ เหม็นสาบ”

“ทำไมถึงได้ปากดีแบบนี้ พี่อยากรู้นักว่าปากดี ๆ แบบนี้จะหวานแค่ไหน” แม้จะรู้สึกขุ่นเคือง ทว่าความสวยของหนูนาก็ทำให้ชายฉกรรจ์กัดฟันทน คอยดูเถิด ปากดี ๆ แบบนี้จะจับทำเมียเสียให้เข็ด

หนูนาไม่ใคร่ใส่ใจคำพูดนั้น มือเล็กกระดกยาดองเข้าคอที่เดียวหมดแก้ว เพียงแค่ลิ้นได้สัมผัสรสชาติใบหน้างดงามตราตรึงก็บิดเบ้ทันที

แหวะ ไม่เห็นอร่อย นี่แรงที่สุดแล้วหรือ จืดชืดเหมือนน้ำเปล่า กินแล้วไม่เห็นรู้สึกอะไรสักอย่าง ยาดองที่หมู่บ้านเธออร่อยกว่าไม่รู้กี่เท่า

“เอาอีกหรือไม่หนู”

“ไม่ล่ะลุง” หนูนาโบกมือปฏิเสธ ขืนให้กระดกอีกคงได้ขย้อนออกมาตรงนี้ ถึงจะแก่นแก้วแต่เธอก็ไม่ได้ไร้มารยาท

“เดี๋ยวสิคนสวย”

ในตอนที่ร่างเล็กลุกขึ้นเพื่อไปเดินเล่นในงานต่อนั้น ฝ่ามือหยาบกร้านก็คว้าข้อมือเธออย่างไร้มารยาท ฉุดรั้งไม่ให้เธอจากไป

“จะรีบไปไหน ไม่อยากอยู่สนุกกับพวกพี่หรือ”

“ไม่ บอกแล้วว่าเหม็นสาบ” หนูนาไม่ได้โกหก แต่เธอได้กลิ่นสาบจริง ๆ ทั้งกลิ่นเหงื่อทั้งกลิ่นยาดอง

และเพราะเป็นคนพูดตรงถึงได้พูดออกไปแบบไม่ไว้หน้า อีกอย่าง ฝั่งนั้นก็รุ่มร่ามกับเธอก่อน

คนฟังนึกโกรธ มือหยาบกร้านบีบแขนเรียวเล็กจนเป็นรอยแดงเถือก

“สองรอบแล้วนะที่ว่าพี่แบบนี้ อยากโดนดีหรือ”

“หยุดไร้สาระได้แล้ว ปล่อย”

หนูนามีสีหน้าเรียบเฉยไร้ความหวาดกลัว เธอสะบัดแขนหนี แรงของหญิงสาวตัวเล็กมีมากจนอีกฝ่ายตะลึงงัน พลางคิดหาวิธีเอาชนะผู้หญิงปากดี เพราะใช้กำลังคงไม่ได้ผล แถมของสวย ๆ งาม ๆ จะชอกช้ำจนหมดค่าหมดราคาเสียก่อน

“เดี๋ยวก่อน”

“อะไรอี๊ก!” หนูนาหน้าหันใบหน้าบึ้งตึงกลับไปมอง หงุดหงิดเต็มทนกับพวกที่พูดไม่รู้เรื่อง

“พี่เห็นน้องกินยาดอง แรงขนาดนั้นยังกระดกได้สบาย ๆ ท่าทางคงจะเก่งใช่เล่น อย่างนั้นดวลกับพี่สักยกได้หรือไม่ ใครเมาก่อนคนนั้นแพ้ หากน้องชนะพี่จะไม่วุ่นวายอีก”

หนูนากรอกตาอย่างเอือมระอา กับอีแค่แข่งกินยาดอง พวกมันคงไม่รู้จักหนูนาคอทองแดง ที่ลงแข่งกี่ครั้งก็ไม่เคยแพ้ ขนาดพี่ช้างเธอยังล้มมาแล้ว เรื่องฝีมือเธอไม่ได้กลัวสักนิด แต่สิ่งที่ทำให้ลังเล ก็คงไม่พ้นรสชาติที่เหมือนน้ำล้างมือนั่น

และที่สำคัญ เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรไร้สาระแบบนี้เลย เสียเวลาเที่ยวเล่นเปล่า ๆ

“ไม่ล่ะ ฉันไม่จำเป็นต้องแข่งกับใคร”

“กลัวหรือ” อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ “พี่คงเข้าใจผิดไปเองว่าน้องเก่ง ที่แท้ก็แค่ผู้หญิงทั่วไป”

“ผู้หญิงแล้วทำไม!” หนูนาตาวาว ตะคอกถามด้วยความไม่พอใจ

ผู้หญิงแล้วยังไง หนักหัวใครที่ไหน!

“ก็อ่อนแอ ขี้แพ้อย่างไรเล่า”

ดวงตากวางวาวโรจน์ด้วยความไม่พอใจ เกลียด.. เกลียดที่สุด เธอชิงชังสังคมชายเป็นใหญ่มาแต่ไหนแต่ไร สังคมที่มองว่าผู้หญิงจะต้องเป็นเพศที่อ่อนแอกว่าผู้ชายเสมอ หรือไม่ก็เป็นเพศที่มีค่าแค่ให้กำเนิดลูก

อ่อนแอ? เพศที่ต้องอุ้มท้องเด็กคนหนึ่งเป็นเวลาเก้าเดือน ทนเจ็บปางตายตอนคลอด แบบนี้เรียกว่าอ่อนแอได้หรือ?

“ตกลง!” หนูนารับคำท้า แค่ยาดองจืด ๆ กินสิบไหก็ไม่เมาหรอก

จะได้รู้กันว่าผู้หญิงไม่ใช่เพศที่ใครจะมาข่มเหงได้

“ดี” ชายตรงหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ “เฮ้ยพวกมึง! ไปเตรียมยาดองให้กูกับน้องสาวคนสวยสิวะ”

“จ้ะพี่!”

.

.

ปื๊ดยืนมองพี่สาวที่นั่งประจันหน้ากับชายฉกรรจ์ด้วยสายตาเป็นกังวล ทั้งคู่จ้องตากันไม่กระพริบ กระดกยาดองแก้วแล้วแก้วเล่าลงคอไม่มีทีท่าว่าจะเมามาย ไหที่หนึ่ง.. ไหที่สอง.. จนกระทั่งเข้าไหที่สามก็เริ่มมีชาวบ้านเข้ามาวางเงินพนัน และส่วนมากก็ไม่พ้นพนันเข้าข้างผู้ชาย เพราะมั่นใจว่าผู้หญิงคงไม่มีทางชนะได้

นั่นยิ่งทำให้หนูนาเดือดดาล

“เอามาอีก!”

ไหที่ห้าถูกวางลงตรงหน้า ทว่าครานี้แทนที่ผู้ชายตรงหน้าจะกินด้วยกัน มันกลับสั่งให้ลูกน้องเอายาดองอีกไหมาวางแทน

“รอบนี้คนละไหเลยดีกว่า”

หนูนาหรี่ตาลง เธอมองไหตัวเองสลับกับไหของอีกฝ่าย ก่อนจะทำการสับเปลี่ยนอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครห้ามทัน

“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยเล่า ยาดองนี่ยังไงก็เหมือน ๆ กัน สลับไหกันคงไม่เป็นไร ใช่ไหม?”

หนูนารอบคอบเสมอ เธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะมีกลโกงอะไรบ้าง กันไว้ย่อมดีกว่าแก้

อีกฝ่ายเถียงไม่ออก การประลองดำเนินต่อไปอย่างเข้มข้น หนูนากระดกยาดองเข้าปากเรื่อย ๆ เธอยังคงไร้ความรู้สึกเมามายแม้กระเพาะจะเต็มไปด้วยน้ำเมา

“ดูเหมือนอีหนูนั่นจะไม่เมาง่าย ๆ เลยว่ะ แต่ไอ้สักมันเริ่มตาแดงแล้ว เราลงพนันผิดข้างหรือเปล่าวะ”

“เฮ้ย เป็นไปไม่ได้หรอกที่ผู้หญิงจะชนะ มึงคอยดู เดี๋ยวอีหนูมันก็ยอมแพ้”

เสียงพูดคุยของชาวบ้านยิ่งทำให้หนูนาไม่พอใจ หญิงสาวทุบโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะยกไหยาดองขึ้น กรอกน้ำเมาลงคอจนหมดโดยไม่ใช้แก้วให้เสียเวลา

ชาวบ้านอ้าปากค้าง รวมถึงฝ่ายที่เข้ามาท้าประลองด้วย หนูนามองใบหน้าดิบเถื่อนของอีกฝ่าย พลางยักคิ้วขึ้นอย่างผู้ชนะ

“จะยอมแพ้ได้หรือยะ.. อึก!”

พูดไม่ทันจบ ใบหน้าสวยสดของหนูนาก็บิดเบี้ยว เธองอตัวลงเล็กน้อย ร่างกายร้อนผ่าวเหมือนโดนสุมไฟ เหงื่อกาฬไหลอาบใบหน้าทั้ง ๆ ที่อากาศยามดึกค่อนข้างเย็น

มันไม่ใช่อาการเมา ไม่ใช่..

กึก

“จะไปไหนหรือน้องสาว”

“เยี่ยว” เธอตอบเรียบ ๆ ไม่ยอมแสดงอาการแปลก ๆ ออกมาแม้ร่างกายจะร้อนรุ่มแค่ไหน “พักสักครู่ ขอไปปลดทุกข์ก่อน เดี๋ยวมา”

“อย่านานนะ พี่รออยู่”

หนูนาไม่ได้ตอบอะไร เธอเดินดุ่ม ๆ ผ่านปื๊ดไปที่ห้องน้ำ แต่แทนที่หนูนาจะเข้าห้องน้ำใกล้งานตามปกติ เธอกลับเดินเลยไปยังห้องน้ำที่ไกลกว่ามากและไม่ค่อยมีใครใช้จนโดนทิ้งร้าง โดยที่มีปื๊ดรีบวิ่งตามมาติด ๆ ด้วยความเป็นห่วง

"แฮ่ก! อึก!!"

“พี่หนูนา!”

เมื่อพ้นสายตาผู้คนหนูนาก็หมดแรงควบคุมตัวเองทันที ร่างน้อยแทบทรุดลงไปกองกับพื้น โชคดีที่ปื๊ดไหวตัวทันรีบเข้ามาช่วยพยุง เธอจึงไม่ต้องนอนกับพื้นสกปรกแบบนี้

“พี่หนูนา เป็นอะไร ทำไมตัวร้อนแบบนี้”

“ปื๊ด อึก”

“จ๊ะ? พี่หนูนาเจ็บป่วยตรงไหน”

“ข้า อึก! ขะ ข้าโดนยาปลุก” เธอตอบเสียงกระท่อนกระแท่น พยายามห้ามใจอย่างหนักไม่ให้ดึงปื๊ดเข้ามากอดจูบคลายความกำหนัด

มันร้อน ร้อนจนแทบทนไม่ไหว หนูนาต้องการใครสักคนมาช่วยคลายความร้อนนี้

“อะไรนะ!”

“จะ เจ็บใจนัก อึก ทั้ง ๆ ที่ระวังตัว อื้อ ดีแล้วแท้ ๆ”

สติที่พร่าเลือนลงทุกทียังมีความคับแค้นใจเด่นชัด หนูนาไม่คิดเลยว่าจะพลาดให้กับลูกไม้ตื้น ๆ แบบนี้

“ละ แล้วเราควรทำยังไงดีจ๊ะ”

“ข้าต้องซ่อนตัวอยู่ในนี้ พวกมันคงไม่คิดว่า.. อึก ข้าจะเข้าห้องน้ำร้างแบบนี้ อื้อ ทำไมร้อนแบบนี้นะ!”

หนูนานึกอยากดึงทึ้งเสื้อผ้าออกให้หมด ร่างกายเล็ก ๆ สั่นระริกอย่างน่าสงสารเพราะฤทธิ์ยา สติที่มีก็เริ่มน้อยลงทุกที

“พี่หนูนา ไหวไหมจ๊ะ”

“เอ็งออกไปก่อน อื้อ ข้าขออยู่คนเดียวสักพัก ไปตามคนที่ไว้ใจได้มาช่วย อึก ที”

“แต่ว่า..”

“ไป!” หนูนาตะคอก ทว่าเสียงที่เปล่งออกมามันช่างแหบพร่าและแผ่วเบา “รีบไป ก่อนที่เอ็งจะได้ข้าเป็นเมีย”

ปื๊ดได้ยินแบบนั้นก็รีบปล่อยมือจากร่างร้อนผ่าวโดยไม่ต้องบอกซ้ำสอง

“จ้ะ! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ พี่หนูนาอดทนนะ ฉันจะรีบกลับมา”

“อืม ปะ ไป รีบไป”

ปื๊ดรีบแจ้นออกจากห้องน้ำไปทันที มันชะงักกึกเมื่อเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ยืนดักรอหน้าห้องน้ำใกล้กับงาน จริงอย่างที่พี่หนูนาว่า พวกมันไม่คิดว่าหนูนาเข้าห้องน้ำร้างถึงได้ไปรอกันที่นั่น

เด็กหนุ่มพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลางตัวไม่ให้คนพวกนั้นมองเห็น เมื่อพ้นจุดอันตรายมันก็รีบวิ่งไปโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลนัก เพื่อตามหมอและพยาบาลมาช่วยหนูนาที่อาการกำลังย่ำแย่

.

.

ทางด้านของหนูนา ร่างเล็กวักน้ำขึ้นล้างหน้าจนเปียกปอนไปครึ่งตัว ทว่าอาการร้อนระอุข้างในมันกลับไม่หายไป หญิงสาวสบถคำหยาบคายออกมา ยาที่พวกนั้นใส่แรงกว่าที่คิด ไม่รู้ว่าผิดพลาดที่ตรงไหนเธอถึงได้พลาดท่าแบบนี้

แกรก..

จู่ ๆ ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก หนูนาหัวใจหล่นวูบเพราะคิดว่าเป็นคนพวกนั้นที่ตามมาถึงที่นี่ แต่ก็ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ไม่ใช่..

ร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นคนที่หนูนาไม่คิดว่าจะได้เจอกันในสถานการณ์แบบนี้ ใบหน้าหล่อคมเข้มที่นึกหมั่นไส้ตั้งแต่แรกเจอเธอคุ้นเคยดี อีกฝ่ายอยู่ในชุดลำลองธรรมดา ทว่าข้างกายยังคงเหน็บปืนพกติดตัวไว้ตามประสาตำรวจอวดเบ่ง

“ที่นี่ห้องน้ำร้าง” น้ำเสียงของอีกฝ่ายราบเรียบ ไม่ได้มีท่าทีตื่นตกใจเมื่อเจอผู้หญิงคนนี้ในห้องน้ำรกร้างที่ไม่มีใครอยากเข้า “ไม่คิดว่าคุณจะสร้างปัญหาแม้กระทั่งในห้องน้ำ”

“ไอ้! อื้อ”

คนเก่งที่ตั้งท่าจะชี้นิ้วด่าทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดท่า ความเสียดเสียวแล่นผ่านท้องน้อยลงไปที่จุดอ่อนไหวทำให้ขาเรียวอ่อนแรง เหงื่อมากมายไหลทะลักท่วมผิวกายขาวผ่อง เธอขบกัดกลีบปากอิ่มเพื่อสะกดกลั้นเสียงครางน่าอับอาย

“คุณ! เป็นอะไรไป”

ถึงไม่ถูกกัน แต่ศิลาก็รีบพุ่งตัวเข้าไปช่วยเหลือหนูนาทันที โดยที่ไม่รู้เลยว่าดวงตากวางคู่นั้นฉ่ำเยิ้มเพียงใดเมื่อถูกมืออุ่น ๆ สัมผัสร่างกาย

ลืมไปหมดแล้วว่าตัวเองไม่ชอบคน ๆ นี้มากแค่ไหน ตอนนี้หนูนาต้องการเพียงร่างกายแข็งแกร่งของสารวัตรศิลา เพื่อใช้ตอบสนองความต้องการอันมากมายของตัวเอง

“อึก..”

เธอต้องการเขา ต้องการคน ๆ นี้

ตอนนี้

เดี๋ยวนี้

อย่างอื่นช่างมัน

“สารวัตร..”

น้ำเสียงแหบพร่าหวานจับใจ แปลกประหลาดจนนายตำรวจหนุ่มเลิกคิ้วสูง แต่ศิลาคิดในแง่ดีว่าบางทีตัวแสบตรงหน้าอาจจะเลิกทำตัวมีปัญหาแล้วก็ได้

“ครับ”

“ช่วยหน่อย”

“คุณจะให้ผมช่วยอะไร”

“พาฉัน อึก ออกไปจากที่นี่ที อา นะคะ”