บทที่ ๕ คืนเข้าหอ

“หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก”

ไม่ให้อภัยหรอก จะเรื่องขี้ปะติ๋วหรือเรื่องใหญ่ก็ไม่ให้อภัยทั้งนั้น

“มีชีวิตคู่ที่ยืนยาว ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร”

ใครเขาจะอยากมีชีวิตคู่ยืนยาวกับตำรวจกัน

“มีหลานให้แม่อุ้มเร็ว ๆ มีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมืองนะ”

ถ้าแม่อยากมีหลาน ไปสู่ขอพี่เอื้อให้พี่ช้างยังจะง่ายกว่า

“เจ้าสาว เอาแต่ขมุบขมิบปากไม่หยุด นินทาแม่หรือ”

“โธ่แม่จ๋า ลูกที่ไหนจะนินทาแม่” หนูนารีบประจบ ออดอ้อนจนใบบัวใจอ่อนยวบ “หนูนาแค่ขอบคุณแม่ที่อวยพรต่างหาก”

“ขอบคุณแล้วก็ฟังด้วยนะ จากนี้ไปลูกไม่ใช่เด็กสาวตัวเปล่าที่จะซุกซนเอาแต่ใจได้แล้ว ทำอะไรนึกถึงหน้าสารวัตรเขาบ้าง อย่างไรผัวเราก็เป็นถึงนายตำรวจยศสูง อย่าทำให้ผัวขายขี้หน้า”

อีกแล้ว

ทั้งย่าอ่อนและแม่ใบบัวเอาแต่ย้ำให้เธอระวังกิริยาเพราะมีผัวเป็นถึงนายตำรวจยศใหญ่ ไม่รู้จะอะไรนักหนากับยศถาบรรดาศักดิ์จอมปลอมพวกนั้น ไม่ใช่ตำรวจพวกนี้หรือที่เคยเกือบทำลายหมู่บ้านกอบัวจนไม่เหลือซาก เคยเกือบฆ่าพ่อของเธอ เคยเกือบฆ่าลุงสอง และเคยเกือบฆ่าชาวบ้านที่บริสุทธิ์ ไม่ใช่ตำรวจพวกนี้หรือที่ใช้อำนาจรีดไถเงินทองจากชาวบ้าน สร้างความเดือดร้อนจนพ่อเธอต้องกลายเป็นโจร ออกปล้นเพื่อช่วยเหลือคนยากจน ไม่ใช่ตำรวจพวกนี้หรือที่ทำให้ช่วงชีวิตหนึ่งของพี่ช้างไม่ได้อยู่กับพ่อ

ถึงหนูนาจะเกิดไม่ทัน แต่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยปิดบังเรื่องนี้กับลูก ๆ พี่ช้างที่ตอนนั้นพอจะรู้ความ เคยเล่าให้เธอฟังว่าต้องทนคิดถึงพ่อมากแค่ไหน ในตอนที่พ่อราชันต้องจากครอบครัวไปไกลแสนไกลเพราะติดคุก พี่ช้างกับแม่ใบบัวต้องอยู่ด้วยกันเพียงลำพังตั้งหลายปี

ถ้าไม่มีพวกตำรวจเลว ๆ ครอบครัวของเธอคงไม่ต้องแยกจากกันแบบนี้

หนูนาเกลียดตำรวจ ตั้งแต่รู้เรื่องราวในอดีตเธอก็รังเกียจอาชีพนี้เสมอมา โดยเฉพาะพวกตำรวจยศใหญ่ ๆ ที่มักจะได้ตำแหน่งเพราะเส้นสาย เข้ามานอนกินเงินเดือนไปวัน ๆ ไม่เคยทำอะไรเพื่อราษฎรเลย

“หนูนา” ใบบัวสะกิดลูกสาวเบา ๆ “พ่อกับแม่ไปแล้วนะลูก”

หนูนาตื่นจากภวังค์ มัวแต่คิดถึงเรื่องอื่น ไม่ได้ฟังด้วยซ้ำว่าแม่กับพ่ออวยพรว่าอะไรต่อ

รู้ตัวอีกทีทั้งสองก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมตัวออกจากห้องแล้ว

“ห๊า! ดะ เดี๋ยวสิจ๊ะ อวยพรเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“นี่ลูกไม่ได้ฟังพ่อกับแม่เลยหรือ?” ใบบัวเลิกคิ้วสูง เธอกับราชันอวยพรรวมถึงพร่ำสอนลูกสาวและลูกเขยไปตั้งเยอะ แต่ลูกสาวกลับทำหน้าทำตาเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“หนูนาเหม่อนิดหน่อยจ้ะ”

“จริง ๆ เลยลูกคนนี้”

“แม่กับพ่อพูดอีกรอบได้ไหมจ๊ะ เอาแบบยาว ๆ เลยนะ ยิ่งยาวเท่าไหร่ก็ยิ่งดี หนูนาอยากได้คำแนะนำเยอะ ๆ”

หญิงสาวร้องขอตาปริบ ๆ เธอยังไม่พร้อมจะอยู่กับศิลาตามลำพัง แม้จะเคยผ่านค่ำคืนที่ร้อนแรงมาด้วยกันแล้ว แต่ตอนนั้นสติเธอไม่คงที่ ภาพตัดไปตัดมาขาด ๆ หาย ๆ ไม่ค่อยชัดเจน ดังนั้นถ้านับจริง ๆ นี่จะเป็นคืนแรกที่เธอได้นอนร่วมห้องกับสารวัตรศิลา

“คุณน้าทั้งสองไม่ต้องพูดซ้ำหรอกครับ ผมจำได้ทุกอย่าง ไว้ผมจะบอกหนูนาเอง”

“เอาแบบนั้นหรือจ๊ะ”

“ครับ”

“แม่จ๋า แต่ว่า..”

“วันนี้คุณน้าทั้งสองเหนื่อยมามากแล้ว เราไม่ควรรบกวนเวลาพักผ่อนของท่าน” สารวัตรหนุ่มเตือนเจ้าสาว จ้องตากวางที่แสนดื้อดึงอย่างไม่ยอมอ่อนให้ “ให้พวกท่านไปพักผ่อนได้แล้วหนูนา”

ใบบัวสบตาราชัน คิ้วเข้มของคู่ชีวิตขมวดแน่นเป็นปม ในขณะที่คนเป็นเมียเอาแต่แย้มยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้นน้าฝากน้องด้วยนะพ่อศิลา”

“ครับ”

“พ่อจ๋า”

เมื่อรู้ว่าแม่คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วจึงหันไปออดอ้อนพ่อแทน ราชันมีสีหน้าตึงเครียดเพราะหวงลูก อดีตจอมโจรยอมรับโดยไม่อายว่ายังทำใจไม่ได้ ลูกที่เฝ้าถนอมมาตั้งแต่ตัวแดง ๆ จะต้องออกจากอกไปอยู่กับชายอื่น จะมีชายใดดูแลลูกได้ดีเท่าพ่อคนนี้

“หนูนา..”

“ไปกันเถิดพี่ราชัน ลูก ๆ คงอยากใช้เวลาร่วมกันตามลำพังแล้ว”

“แต่ว่า..”

“พี่ราชัน กลับห้องเราเถอะนะจ๊ะ”

แม้จะรู้สึกใจหายที่ต้องปล่อยให้ลูกเป็นของชายอื่น แต่เมื่อมือน้อย ๆ เอื้อมมาจับแล้วออกแรงกระตุกเบา ๆ คนตัวใหญ่ก็ยินยอมเดินตามใบบัวไปอย่างง่ายดายเหมือนร่างกายไร้น้ำหนัก

“พ่อ แม่”

หนูนาคอตก มองตัวช่วยสุดท้ายที่เดินตามแม่ต้อย ๆ อย่างเชื่อฟัง หญิงสาวถอนหายใจอย่างปลงตก ถึงจะรักลูกมากแค่ไหน แต่หนูนาก็สู้ผู้หญิงที่ชื่อใบบัวไม่ได้อยู่ดี

ราชันยังคงคลั่งรักเมียเหมือนเดิม และเหมือนจะมากกว่าเดิมขึ้นทุกวัน

ในที่สุดห้องหอก็เหลือเพียงบ่าวสาวมือใหม่ ศิลาไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปเปล่า ๆ เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วถามเสียงเรียบ

“จะอาบน้ำก่อน หรือให้ผมอาบก่อน”

“ฉันอาบก่อน เหนียวตัวจะแย่.. โอ้ย! ซี้ดดด”

เพียงแค่ขยับจะลุกขึ้นยืน ร่างเล็ก ๆ ก็เป็นอันต้องล้มลงไปนั่งท่าเดิมอย่างหมดท่า หนูนาร้องเสียงดังพร้อมกับน้ำตาที่ซึมออกมา เธอเจ็บเหมือนถูกหักขาออกเป็นสองท่อน ใบหน้าเหยเกเหมือนจะร้องไห้โฮให้ได้

“คุณไหวหรือเปล่า”

สารวัตรศิลารีบรุดเข้าไปดูอาการภรรยา ดูจากท่าทางแล้วหนูนาคงเป็นตะคริวเพราะนั่งท่าเดิมนานเกินไป เขามีประสบการณ์เรื่องนี้ดีเพราะสมัยฝึกตำรวจเป็นบ่อย

“ไหว.. โอ้ย! เจ็บ!!”

“ผมช่วย” ศิลาอาสาช่วยเหลือ แต่กลับถูกภรรยาหมาด ๆ ตวัดสายตามองเหมือนเขาเป็นต้นเหตุของตะคริวนี้

“ไม่ต้อง!” หนูนาตวาดแหว เจ็บให้ตายเธอก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากตำรวจ “นายไปอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน ฉันขอนั่งพักสักพัก”

“แต่..”

“ไปซี่!” พูดพลางบุ้ยปากไปที่ประตูห้องน้ำ “ห้องน้ำอยู่ทางนั้น เชิญ”

“อืม”

ศิลาเหนื่อยเกินจะโต้เถียงต่อ เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำของภรรยาอย่างว่าง่าย วันนี้งานถูกจัดขึ้นที่บ้านเจ้าสาว เรือนหอก็เป็นห้องนอนของเจ้าสาว พรุ่งนี้สาย ๆ พวกเขาถึงจะเดินทางเข้าตัวเมือง เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตคู่อย่างจริงจังที่บ้านพักตำรวจของศิลา

หลังจากนี้คงมีแต่เรื่องวุ่น ๆ ไม่หยุด นี่แค่วันแรกยังขนาดนี้..

ศิลาคิดขณะที่ตักน้ำราดตัว สายน้ำสะอาดไหลผ่านร่างกายสูงใหญ่บึกบึน ที่ผ่านการฝึกมาเป็นอย่างหนักจนผิวที่เคยขาวกลายเป็นสีน้ำผึ้ง ร่างกายของสารวัตรหนุ่มเล็กกว่าช้างเพียงเล็กน้อย แต่กล้ามเนื้อดูจะมีมากกว่าเพราะทำงานหนัก หกก้อนบนหน้าท้องนี้ศิลาก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันมี แต่พอต้องซ้อมมาก ๆ เข้ามันก็ขึ้นมาเองและไม่เคยหายไปอีกเลย

มือแกร่งลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อ ไล่ตั้งแต่ช่วงลำคอ หน้าอก แขน และขา ผ่านจุดสำคัญไปก่อนจะวกกลับมาทำความสะอาดมัน

ซ่า..

หนูนาที่เริ่มเดินไหวมองบานประตูที่ปิดสนิท ได้ยินแต่เสียงตักน้ำซ่า ๆ ไม่หยุด สารวัตรเข้าไปอาบน้ำนานจนตะคริวเธอหายแล้ว แต่มันจะนานเกินไปหรือเปล่า? ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยเจอผู้ชายที่อาบน้ำนานขนาดนี้มาก่อน ขนาดปื๊ดยังใช้เวลาน้อยกว่า

“เหอะ! ลูกคุณหนู” หนูนาเบะปากใส่คนที่อยู่หลังประตูบานนั้นก่อนจะเบือนหน้าหนี

หญิงสาวเดินกระย่องกระแย่งไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเอาชุดใส่นอนย้วย ๆ ตัวโปรดมาถือไว้พร้อมผ้าถุง เมื่อหันกลับมาอีกทีบานประตูห้องน้ำก็เปิดออกแล้ว

“โห”

เจ้าสาวที่ยังอยู่ในชุดเจ้าสาวเต็มยศร้องอุทาน ริมฝีปากจิ้มลิ้มห่อตัวเป็นวงกลม ดวงตากวางเบิกกว้างประกายระยิบระยับ หลุดพูดสิ่งที่คิดไว้ออกมาอย่างลืมตัว

“น่ากินมาก”

“อะไรนะ”

“ท้องนั่น..”

สารวัตรหนุ่มมองตามสายตาคู่นั้นด้วยความไม่เข้าใจ หนูนากำลังให้ความสนใจหน้าท้องที่เปลือยเปล่าและเต็มไปด้วยหยาดน้ำของเขา

แต่หน้าท้องเขามีอะไร? หรือเธอกำลังหวาดกลัวร่องรอยแผลเป็นที่เขามี ก็เขาเป็นตำรวจ ทั้งยังลงพื้นที่กับลูกน้องทุกครั้ง ก็ต้องมีบาดเจ็บบ้างเป็นเรื่องปกติ

แต่หนูนาไม่ได้สนใจรอยแผลเป็นหลายต่อหลายจุดนั่น เธอมัวแต่มองก้อนกล้ามเนื้อที่เห็นชัดเจนของสารวัตรหนุ่ม พลางคิดว่ามันจะแข็งสู้มือแค่ไหนถ้าได้จับ..

“คุณ”

“..อะไร”

“น้ำลายคุณยืด”

“ห๊า!”

หญิงสาวรีบยกมือขึ้นเช็ดมุมปาก ให้ตาย.. เธอกำลังน้ำลายยืดจริง ๆ ด้วย

“คุณเป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า”

“เปล๊า! ฉันแค่ร้อน” มันเป็นคำแก้ตัวที่แย่ที่สุดในชีวิต แต่เธอคิดอะไรไม่ออกแล้ว “มันร้อน ใช่! ฉันร้อนมาก ฉันอยากอาบน้ำจนน้ำลายไหลเลยเนี่ย นายนั่นแหละอาบน้ำชักช้า”

น่าอาย น่าอายที่สุด

หนูนาก่นด่าตัวเองในใจ เก็บอาการหน่อยสิ ถึงหุ่นสารวัตรจะน่ากินมากแค่ไหน แต่นั่นตำรวจนะ.. ตำรวจที่เธอเกลียดนักหนา เธอไม่ควรอยากกินคนที่ตัวเองเกลียดสิ อันที่จริงไม่ควรมองด้วยซ้ำ!

แต่สารวัตรศิลาเป็นผัว เป็นผัวเมียกันแล้ว เธอก็มีสิทธิ์มองไม่ใช่หรือ?

อีกเสียงในใจแย้งขึ้นทันที หนูนาสะบัดหัวแรง ๆ แล้วรีบเดินไปที่ห้องน้ำ หวังว่าอาบน้ำแล้วจะช่วยให้ความคิดบ้าบอพวกนี้หายไปได้

แปะ..

“คุณ!?”

“อะ อ๋อ ยุง ฉันตบยุงให้น่ะ” หนูนายกมือที่ว่างเปล่าขึ้นโบกให้อีกคนดู “ฉันไปอาบน้ำละ”

พูดจบก็รีบเผ่นเข้าห้องน้ำทันที เธอลูบอกตัวเองให้ใจเย็นลง เมื่อครู่เธอใจร้อนจนเผลอเอามือไปจับก้อนกล้ามเนื้อหน้าท้องสารวัตรเข้า ดีนะที่อ้างได้ว่าตบยุง

แต่พอจับแล้วรู้สึกดีจัง ดีกว่าที่คิดไว้อีก

“ฉันไม่ผิดนะ ใครใช้ให้หุ่นน่ากินเล่า”

มิน่า.. คืนนั้นเราถึงได้ทำกันตั้งสี่รอบ หนูนาเริ่มจำได้ลาง ๆ แล้วว่าสารวัตรศิลาเด็ดดวงแค่ไหน หุ่นล่ำกำยำ แถมยังรุนแรงดุเดือดถึงใจ ทั้งอึดทั้งแข็งแรง ทำตั้งสี่รอบแต่ยังไม่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนให้เห็นเลย เธอเสียอีกที่ทนไม่ไหวหลับตาอกเขาก่อน

อยากทำแบบนั้นอีก ตอนนี้เป็นผัวเมียกันแล้วจะทำเยอะแค่ไหนก็ได้

ตอนแรกเธอมีปณิธานแน่วแน่ว่าจะไม่ให้ตำรวจคนนั้นแตะต้องร่างกายได้อีก ตั้งใจว่าจะต่างคนต่างอยู่ไม่ข้องเกี่ยวกันจนถึงวันหย่า แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนใจแล้ว ในเมื่อแต่งงานกันแล้วก็ต้องได้กิน ใช่ว่าไม่เคยเสียเมื่อไหร่ ของมันเคย ๆ กันแล้ว หวงตัวไปก็ไม่มีประโยชน์ สู้หาความสุขซาบซ่านใส่ตัวดีกว่า

เริ่มจากคืนนี้เลยก็แล้วกัน

.

.

ทุเรศ!

ไอ้ตำรวจทุเรศ!!

หนูนาเดินกระแทกเท้าไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ดวงตากวางมองคนที่นอนหลับไปแล้วผ่านกระจกอย่างเคียดแค้น เธอทั้งโกรธทั้งโมโห อยากจะจับมาเขย่า ๆ แล้วถามว่ากล้าดียังไง

กล้าดียังไงมาหลับก่อนกันแบบนี้! นี่มันคืนเข้าหอนะ!

“หึ้ย! ไม่ได้เรื่อง”

หนูนาป้ายครีมลงผิวหน้าแรง ๆ มุมของโต๊ะเครื่องแป้งทำให้เห็นคนที่นอนหันหลังให้ชัดเจน ยิ่งเห็นก็ยิ่งเคือง มีอย่างที่ไหนมาหลับในคืนแต่งงานแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหลับเดินยั่วอวดหุ่นให้เธอน้ำลายหกแบบนั้น

ยั่วให้อยากแล้วก็จากไป เธอบอกแล้วว่าตำรวจมันนิสัยแย่ทุกคน!

หนูนาทิ้งตัวลงบนเตียงแรง ๆ หวังว่าสารวัตรจะตื่น แต่เขากลับนอนนิ่งเหมือนตาย หลับลึกแบบนี้เป็นตำรวจได้ยังไง

“หรือตายแล้วจริง ๆ”

คนตัวเล็กกว่าตวัดขาขึ้นคร่อม ปีนป่ายจนร่างกายไหลลงอีกข้างของที่นอนฝั่งที่ศิลาหันตัวไป ใช้มืออังจมูกเพราะกลัวว่าศิลาจะตายแล้วจริง ๆ

ตายที่ไหนไม่ว่า แต่อย่ามาตายที่นี่ เธอไม่ถูกกับผีเท่าไหร่

“ก็ยังหายใจนี่”

เพื่อความมั่นใจต้องฟังเสียงหัวใจเต้นด้วย หัวกลมขยับเข้าไปใกล้แผ่นอกกว้างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจดังตึกตักเบา ๆ หนูนาขมวดคิ้วงุนงง ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เสียงหัวใจของสารวัตรมันเต้นเร็วแปลก ๆ

“มีปัญหาสุขภาพหรือเปล่าเนี่ยศาลาวัด ไม่สิ.. คนมีปัญหาสุขภาพที่ไหนจะดุขนาดนั้น”

พอหนูนาหยุดพูด ทุกอย่างก็กลับไปเงียบสงัดตามเดิม มีแค่เสียงลมหายใจที่ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายยังหายใจอยู่จริง ๆ

“เฮ้อ นึกแล้วก็เสียดาย วันนี้อดกินเลย”

พูดจบคนที่เหนื่อยมาทั้งวันก็หาววอดใหญ่ จากนั้นก็ขยับขึ้นคร่อมคนหลับไปแล้วอีกครั้งเพื่อปีนกลับที่เดิม

ไฟในห้องดับลง คนที่หวังจะกินคนอื่นแต่ไม่ดูสังขารตัวเองหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอนเพราะความเหนื่อย ต่างจากอีกคนที่ลืมตาโพลงในความมืด

ขาหนัก ๆ ยกขึ้นก่ายเหมือนศิลาเป็นหมอนข้าง ชายหนุ่มค่อย ๆ พลิกตัวกลับไปมอง ดวงหน้าสวยหวานในความมืดยังคงสวยโดดเด่นเหมือนเคย ดวงตากวางปิดลงเหลือเพียงเปลือกตาสีน้ำนม และขนตางอนยาวที่ทาบไปกับแก้มนุ่ม

“ตัวแสบ”

เหมาะแล้วที่เขาเรียกว่าตัวแสบ หนูนาเป็นคนที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลย นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ นึกอยากจะคร่อมก็คร่อม ไม่รู้หรือว่ามันอันตราย

“พอหลับแบบนี้แล้วนิสัยค่อยเข้ากับหน้าหน่อย”

ศิลายิ้มบาง ๆ เป็นรอยยิ้มที่ถ้าลูกน้องมาเห็นคงตกใจ สารวัตรศิลาผู้ยิ้มยากกำลังยิ้มให้ภรรยาตัวเองที่หลับปุ๋ยเหมือนเด็ก ๆ

“แจ๊บ ๆ”

“ขนาดนอนยังน้ำลายไหล”

“งืม”

“ยิ้มด้วย?”

ศิลานึกสงสัยว่าภรรยาของเขากำลังฝันถึงเรื่องอะไร ความฝันแบบไหนที่ทำให้ทั้งน้ำลายยืด ทั้งยิ้มออกมาแบบนี้

“แจ๊บ ๆ ศาลาวัด งืมม”

“ครับ เรียกผมทำไม”

“อยากกิน”

“หืม อยากกินอะไร ไว้ผมจะให้แม่บ้านเตรียมไว้ต้อนรับคุณพรุ่งนี้”

นายตำรวจคุยกับภรรยาเป็นตุเป็นตะ เขาคิดว่าหนูนาตื่นแล้ว แม้ดวงตาทั้งสองข้างยังปิดสนิทแต่พูดคุยกันรู้เรื่อง

“อยากกิน อันนั้น”

“อันไหน”

“อันใหญ่ ๆ ไส้กรอก ใหญ่ ๆ”

“ได้ ผมจะให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้”

“เอาใหญ่ ๆ”

“ครับ ใหญ่ ๆ” ศิลายกยิ้มเอ็นดู ก่อนจะทิ้งตัวนอนเงียบ ๆ

แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แย่อย่างที่คิด อย่างน้อย ๆ เธอก็ไม่ได้เลี้ยงยาก กินง่าย นอนง่าย เวลาหลับก็น่าเอ็นดู

ยกเว้นเรื่องรุ่มร่ามปีนตัวที่ศิลาอาจจะต้องตักเตือนบ้าง เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนมาจากไหน หนูนาเอ่ยปากแต่แรกแล้วว่าเราจะแต่งงานกันแค่ในนาม สามเดือนก็จะหย่าขาดทันที เขาไม่อยากเอาเปรียบให้เธอต้องเสียหายเป็นครั้งที่สอง

แม้ว่าฝ่ายนั้นจะเป็นคนเริ่มเอง รวมถึงเนื้อตัวนุ่มนิ่มและกลิ่นหอม ๆ จะคอยรบกวนจิตใจเขาตลอดเวลาก็ตาม