บทที่ ๔ คุณนายสารวัตร

เวลาตีสามของวันที่แสนธรรมดา ลูกสาวคนเดียวของทนายราชันถูกปลุกขึ้นมาอาบน้ำเย็น ๆ ที่กว่าหนูนาจะยอมอาบได้ก็เล่นเอาปื๊ดแทบขาดใจ จากนั้นร่างเล็กก็ถูกพามาที่กระจกบานใหญ่ ปื๊ดกดไหล่ทั้งสองข้างให้หนูนานั่งลงตรงนั้น

“ฮ๊าววววว”

“พี่หนูนา หาวปากกว้างน่าเกลียด” ปื๊ดถึงกับรับไม่ได้ มีอย่างที่ไหนโตเป็นสาวอายุยี่สิบปี จนวันนี้จะแต่งงานออกเรือนแล้วยังหาวปากกว้างแบบนี้

“ก็คนมันง่วง ง่วง! ง่วง! ง่วง! ง่วง! ได้ยินไหมวะว่าข้าง่วง!! อยากนอนต่อ ได้ยินไหม!!”

“ได้ยินแล้วจ้า ๆ แต่วันนี้เป็นวันแต่งงานของพี่กับสารวัตรศิลานะ ต้องรีบแต่งหน้าแต่งตัว ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันฤกษ์ทันยาม”

“ก็ช่างมันสิ”

“พี่หนูนา!”

“ทำไมเล่า!”

“ทะเลาะอะไรกันแต่เช้า”

เสียงเย็น ๆ เอ่ยขึ้นเพื่อห้ามศึกน้ำลายของคนสองคน บานประตูไม้สักถูกเปิดออกกว้าง คนที่ก้าวเข้ามาเป็นคนแรกคือใบบัว ตามด้วยป้ามะลิ และพี่สาวคนสวยอย่างพี่เอื้อ

“แล้วนั่นพี่ช้างเข้ามาทำไม” หนูนาถามคนที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าพี่ชายเข้ามาในห้องทำไม แต่ก็อดแกล้งไม่ได้

เอาแต่เดินตามพี่เอื้อต้อย ๆ ตามจีบตั้งแต่พี่เอื้ออายุสิบแปดจนป่านนี้ก็ยังจีบไม่ติด แต่ก็สมควรแล้ว พี่เอื้อเป็นถึงลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน จะมาสนอะไรกับนักเลงหัวไม้ที่มีเรื่องกับคนอื่นไปวัน ๆ งานการไม่มีทำแบบนี้

“นั่นสิ พ่อช้างเข้ามาทำไมลูก น้องต้องแต่งตัวนะ ผู้ชายอยู่ไม่ได้”

“แต่ไอ้ปื๊ดก็อยู่นี่จ๊ะแม่” ช้างเถียงแม่ ไอ้ปื๊ดเป็นชายเหมือนกันยังนั่งหน้าสลอนอยู่ได้ เขาที่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ก็ต้องอยู่ได้เหมือนกัน

“ปื๊ดอยู่ได้เพราะปื๊ดเป็นน้อง..”

“อย่างนั้นหนูก็อยู่ได้เพราะหนูเป็นพี่”

“เอ๊ะ! พ่อช้างนี่!”

“พี่ช้างจ๊ะ” เสียงอ่อนหวานเอ่ยเรียกเบา ๆ เพียงแค่นั้นคนดื้อดึงก็ตาหวานเยิ้ม เลิกเถียงแม่ทันทีทันใด “พี่ช้างออกไปรอด้านนอกก่อนเถอะนะจ๊ะ คนในนี้เยอะเกินไป จะแต่งตัวให้น้องได้ไม่สะดวก”

“ก็ได้จ้ะน้องเอื้อ พี่จะออกไปรอน้องเอื้อข้างนอกนะจ๊ะ”

เอื้อทำเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่นั่นก็ทำให้ช้างลิงโลดไปแล้วว่าน้องเอื้อมีใจให้!

“น้าล่ะปวดหัว”

เมื่อลูกชายยอมออกไปใบบัวก็อดหันไปบ่นกับเอื้อไม่ได้ มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าช้างชอบเอื้อ และมีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าเอื้อไม่ได้เล่นด้วย ทุกคนรู้ ยกเว้นช้างนั่นแหละที่ชอบคิดว่าเอื้อมีใจให้ แค่ยิ้มให้ก็คิดไปถึงวันแต่งงานโน้นแล้ว

ปวดหัวจริง ๆ

“รีบแต่งหน้าทำผมให้หนูนาดีกว่าใบบัว นั่น.. หลับน้ำลายยืดไปแล้ว” มะลิเอ่ยเตือน ใบหน้าดูลำบากใจไม่น้อยกับสภาพหลานคนนี้..

นี่ก็อีกคน

ใบบัวถอนหายใจ เธอเหนื่อยใจเกินจะกล่าว มีลูกสองคนสร้างแต่เรื่องปวดหัวมาให้ไม่หยุดไม่หย่อน นึกแล้วก็อิจฉามะลิกับสอง มีลูกแค่คนเดียวแต่เป็นเด็กดี เป็นกุลสตรีที่ใคร ๆ ก็อยากได้มาเป็นสะใภ้ และแน่นอนว่าใบบัวเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

แต่พอหันกลับไปมองลูกชายที่เบ่งออกมาเองก็จำต้องถอดใจ ช้างเป็นแบบนี้ใครเขาจะอยากฝากชีวิตด้วย ให้เด็กดีอย่างเอื้อไปเจอคนที่ดีกว่านี้คงจะดีกว่า..

หนูนาถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งหลังจากแต่งหน้าทำผมเสร็จ เพราะใบบัวรู้ว่าตัวเธอคนเดียวคงจับลูกแต่งหน้าไม่ได้ง่าย ๆ จึงได้วานให้มะลิกับเอื้อมาช่วย ตลอดเวลาที่แต่งหน้าทำผมหนูนาหลับตลอด ปื๊ดต้องคอยช่วยจับไม่ให้ว่าที่เจ้าสาวคอพับลงไประหว่างมวยผมสูง

“อึดอัด”

“แม่บอกแล้วว่ามื้อเย็นอย่ากินเยอะ” ใบบัวจับลูกสาวหมุนไปมา “สวยมากลูกสาวแม่”

“สวยจริง ๆ หลานป้า ยิ่งแต่งชุดไทยแบบนี้ยิ่งสวย”

“พี่เอื้อ หนูนาสวยไหม”

“สวยจ้ะ สวยมากจริง ๆ”

ได้ยินแบบนั้นว่าที่เจ้าสาวก็ยืดอกสูง ผู้หญิงที่ไหนจะไม่อยากสวย ถูกชมแบบนี้ก็ชักจะอยากเห็นตัวเองบ้างแล้ว

หนูนาเดินไปที่กระจกขนาดใหญ่กว่าตัว ดวงตากวางซุกซนกวาดมองหญิงสาวในนั้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงสวยหวานเหมือนนางฟ้าคนนั้นจะเป็นเธอจริง ๆ

เธออยู่ในชุดไทยสีงาช้าง สไบมีสีเข้มกว่าตัวชุดเล็กน้อย ปักด้วยบางอย่างแวววาวเป็นรูปดอกไม้เล็ก ๆ กระจายไปทั่ว เครื่องประดับตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเป็นทองคำแท้ ชุดนี้เป็นชุดที่สารวัตรสั่งตัดให้ และคนที่ตัดเย็บให้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล พี่เอื้อกับป้ามะลิคนสวยพี่สาวของหนูนาเอง

ทั้งสองยินดีทำชุดให้หนูนาที่แต่งงานออกเรือนเป็นคนแรก ตอนแรกใบบัวจะเป็นคนทำให้ลูกสาวเอง แต่เธอต้องเตรียมงานจนไม่มีเวลา สองแม่ลูกจึงอาสาจัดการเรื่องชุดให้

สวยถูกใจเจ้าบ่าว ถ้าได้เห็นตอนอยู่บนตัวเจ้าสาวแล้วคงตะลึงกว่าตอนเห็นแค่ชุดอย่างเดียวแน่นอน

“ศาลาวัดตาถึงนะเนี่ย” หนูนาจุ๊ปากชม หมุนตัวมองชุดอย่างชอบใจ

“สวยใช่ไหมลูก แม่ว่าเข้ากับลูกมากเลยนะ”

“สวยจ้ะ แต่แม่ว่าแบบนี้จะขายต่อได้เท่าไหร่”

“หนูนา!”

“ล้อเล่นจ้า”

เจ้าสาวหัวเราะคิกคักเพราะได้แกล้งแม่ หนูนาอารมณ์ดีขึ้นเยอะเพราะวันนี้ตัวเองสวย ใบหน้าที่ไม่เคยเจอเครื่องสำอางถูกแต่งอย่างปราณีตงดงาม ขนาดเธอนั่งหลับตลอดเวลา ป้ามะลิกับพี่เอื้อยังแต่งออกมาได้สวยขนาดนี้

“อีกไม่เกินชั่วโมงสารวัตรก็มาแล้ว แม่ไปแต่งตัวก่อน หนูนาอย่าแอบนอนนะลูก เดี๋ยวผมพัง”

“ไม่นอนแล้วจ้ะแม่ หายง่วงแล้ว”

“ดีแล้ว” ใบบัวลูบหลังลูกสาวเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับทุกคน

ว่าที่เจ้าสาวในชุดไทยเดินไปหยุดที่ริมหน้าต่าง แสงแรกของพระอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้ารำไร ดวงตากวางมองไปทั่วบริเวณเรือนที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สวยงาม เวลาเดินเร็วจนน่าใจหาย อีกไม่นานเธอก็ต้องจากเรือนหลังนี้ไปแล้ว เพราะต้องไปใช้ชีวิตกับสารวัตรในตัวเมือง

แม้ใจไม่อยากไปแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ตามธรรมเนียมผัวเมียต้องอยู่ด้วยกัน แต่สารวัตรศิลามาอยู่ที่นี่ไม่ได้เพราะต้องทำงาน หนูนาได้แต่ปลอบตัวเองว่าแค่สามเดือนเท่านั้น เมื่อไหร่ที่รู้ว่าไม่ท้องเธอจะรีบขอหย่าทันที หลังจากนั้นก็จะรีบกลับมาอยู่ที่นี่ อยู่กับแม่ พ่อ พี่ชาย และน้องเหมือนเดิม

ที่ยอมแต่งงาน เพราะเธอไม่อยากได้ยินคำนินทาพล่อย ๆ จากคนอื่น ว่าลูกสาวทนายราชันถูกตำรวจเจาะไข่แดงแล้วทิ้ง งานแต่งในครั้งนี้เกิดขึ้นเพื่อรักษาหน้าตาของพ่อกับแม่ไว้เท่านั้น หนูนาไม่เคยสนใจถ้าใครจะนินทาว่าร้ายตนเอง แต่เธอทนไม่ได้ถ้าครอบครัวที่รักมากกว่าชีวิตถูกแตะต้อง พ่อกับแม่เป็นคนดี ทั้งสองช่วยเหลือทุกคนด้วยใจเสมอ ไม่สมควรถูกว่าร้ายเลยสักนิด

ความคิดที่ล่องลอยไปไกลถูกดึงกลับมาด้วยเสียงก๊อกแก๊กหน้าประตู ก่อนจะตามมาด้วยเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยของพี่ชายร่วมสายเลือด

“หนูนา ให้พี่เข้าไปนะ”

“เข้ามาเลยพี่ช้าง”

หนูนายิ้มกว้างเมื่อได้เห็นชุดที่พี่ชายใส่ พอใส่ชุดไทยแบบนี้แล้วพี่ช้างดูโตขึ้นเป็นกอง รวมถึงสีหน้าจริงจังเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ที่ช่วยส่งเสริมให้บุคลิกของช้างเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

วันนี้พี่ช้างหล่อมาก แบบนี้พี่เอื้อต้องใจเต้นแรงบ้างแหละ เธอจะได้มีพี่สะใภ้สักที

“น้องสาวพี่สวยมาก”

“เพิ่งรู้หรือ”

“หึ รู้ตั้งแต่หนูนาอยู่ในท้องแม่แล้ว”

“ขี้โม้จริง ๆ โอ๊ะ!”

เจ้าสาวร้องเสียงหลง เมื่อถูกพี่ชายดึงเข้าไปกอดแน่นจนแทบจมหายเข้าไปอกกว้าง

“หนูนา พี่ต้องคิดถึงน้องมากแน่ ๆ”

“พี่ช้าง ทำเหมือนว่าตัวเมืองอยู่ไกล แค่ไม่กี่กิโลเอง หนูนาจะกลับมาบ้านทุกวันเลย”

“ได้ยังไง แต่งงานแล้วก็ต้องอยู่กับผัว มีผัวแล้วจะกลับบ้านทุกวันไม่ได้”

“อี๋ ผัวอะไรเล่า” หนูนารีบดันพี่ชายออกเมื่อได้ยินถ้อยคำแสลงหู ผัวเผออะไร ขนลุก!

“อ้าว น้องแต่งงานกับสารวัตรศิลาแล้วก็ต้องเป็นผัวเมียกันสิ”

“พอเลยพี่ช้าง ไม่อยากฟังแล้ว”

“ฮะฮ่า เฮ้อ.. พี่รักหนูนานะ”

พูดจบช้างก็รั้งร่างน้อยเข้ามากอดอีกครั้ง ไม่วายลอบหอมหัวน้องเบา ๆ เหมือนเมื่อครั้งที่ยังเป็นเด็ก

ใจหายเหลือเกิน เหมือนเพิ่งวิ่งเล่นไล่จับกันเมื่อวาน วันนี้น้องโตจนมีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว

“หนูนาก็รักพี่ช้าง พี่ช้างเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก”

“ถ้ามีเรื่องทุกข์ใจก็กลับมาที่นี่ได้ทุกเมื่อ และถ้าไอ้สารวัตรมันนอกกายนอกใจไปติดสาวที่ไหนเมื่อไหร่น้องรีบมาบอกพี่ พี่จะพาพวกไปกระทืบมัน พี่ยอมติดคุกข้อหากระทืบตำรวจ!”

“เรื่องนั้นไม่ต้องถึงมือพี่ช้างหรอก”

หนูนาพูดเรียบ ๆ แต่เธอพร้อมจะทำจริง ๆ ถึงเราจะแต่งงานกันเพราะความจำใจ แต่ช่วงที่ยังไม่หย่าร้างไอ้ศาลาวัดนั่นก็ไม่มีสิทธิ์นอกกายนอกใจเธอ

ถ้าทำ เธอจะตัดไอ้นั่นมาสับให้เละเลยคอยดู

“รู้ใช่ไหมว่าไม่ว่าเมื่อไหร่เรือนนี้ก็ต้อนรับน้องเสมอ”

“หนูนารู้ดีที่สุด ว่าไม่มีที่ไหนดีกว่าเรือนหลังนี้อีกแล้ว”

.

.

พิธีแต่งงานผ่านไปอย่างเรียบง่าย หนูนาและศิลาในชุดไทยสีงาช้างคลานเข่าเข้าไปกราบผู้ใหญ่ทั้งสามคนจากฝั่งเจ้าสาว ทว่าในส่วนของเจ้าบ่าวนั้นกลับไม่มีญาติมาร่วมงานแม้แต่คนเดียว

ทุกคนเข้าใจว่าครอบครัวศิลานั้นอยู่ไกล เดินทางลำบาก คงมีแค่ศิลาคนเดียวที่รู้เหตุผลจริง ๆ

“หนูนา”

“ย่าอ่อนจ๋า”

หนูนาซบตักย่าอ่อนอย่างออดอ้อน คงจะมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่เด็กแสบอย่างหนูนาไม่เคยแสดงท่าทีดื้อด้านต่อหน้า เมื่อไหร่ที่มีย่าอ่อนอยู่ด้วย เด็กดื้อจะกลายเป็นเพียงหญิงสาวน่ารัก ขี้อ้อน อ่อนหวาน และว่าง่าย

“แต่งงานแล้วอย่าดื้อด้านนัก”

แต่คนอย่างย่าอ่อนย่อมรู้ดีว่าหลานคนนี้มีนิสัยแบบไหน ถึงจะแก่ตัวลงมาก แต่หญิงชราคนนี้ก็แทบไม่ต่างจากอดีต ไม่มีเรื่องไหนที่ย่าอ่อนไม่รู้ เพียงแต่จะพูดออกหรือไม่นั่นก็อีกเรื่อง

“หนูนาไม่ดื้อ”

“ให้มันจริงเถิด” มือเหี่ยวย่นลูบผมหลานรักเบา ๆ “อย่างน้อย ๆ ก็เป็นถึงคุณนายสารวัตรแล้ว อย่าทำอะไรให้ผัวต้องขายหน้านัก พึงระลึกไว้ว่าอย่างไรผัวก็มีลูกน้องมากมายที่ต้องปกครอง ให้เกียรติซึ่งกันและกัน ชีวิตคู่จะได้ราบรื่นยืนยาว”

“จ้ะ ย่าอ่อน”

แม้จะคันปากยุบยิบ อยากเถียงแทบตายว่าเธอไม่มีทางอยู่กินกับตำรวจยืนยาวหรอก แต่หนูนาไม่กล้าแผลงฤทธิ์กับย่าอ่อน ได้แต่ตอบรับเสียงอ่อย

“สารวัตร”

หญิงชราใช้ดวงตาฝ้าฟางจ้องมองชายหนุ่มผู้ที่กลายมาเป็นหลานเขย ดวงตาคู่นั้นแม้จะใช้งานได้ไม่ดีเท่าเก่า แต่สารวัตรศิลากลับรู้สึกเหมือนตัวเองถูกมองจนทะลุปรุโปร่ง

เรื่องที่ย่าอ่อนอ่านความคิด อ่านอนาคตได้ คงไม่ได้เป็นแค่ข่าวลือโคมลอย

“หนูนายังเด็ก อาจจะดื้อไปบ้างแต่ไม่ใช่คนพูดไม่รู้เรื่อง หนูนามีเหตุผล เพียงแต่เอาติดแต่ใจไปหน่อย อย่างไรก็ฝากหลานฉันด้วยนะ”

“ครับ ผมจะดูแลหนูนาให้ดีที่สุด”

ได้ยินแบบนั้นคนดื้อก็หันไปค้อนขวับ รีบกระซิบบอกคู่ชีวิตหมาด ๆ เสียงแข็ง

“ไม่ต้องมาดูแล ฉันดูแลตัวเองได้!”

ศิลาทำเป็นไม่ได้ยิน เขายกมือไหว้ย่าอ่อนอย่างนอบน้อม

“ได้ฤกษ์จดทะเบียนสมรสแล้วครับ”

นายอำเภอนำเอกสารสำคัญเข้ามาวางตรงหน้า หนูนารีบรับปากกามากระหวัดเขียนชื่อลงไปโดยไม่คิดอะไร มีเพียงสารวัตรหนุ่มที่ใช้เวลาคิดเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ยอมจรดปากกาลงเป็นลายลักษณ์อักษร

“ยินดีด้วยครับ สารวัตรศิลากับคุณคะนึงนิจ ทั้งคู่เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้วนะครับ”

เสียงปรบมือดังก้อง หนูนามีสีหน้าไม่ยินดียินร้าย ส่วนศาลวัตรศิลาก็มีใบหน้าที่เรียบนิ่ง

เมื่อเสร็จสิ้นพิธีสำคัญปื๊ดก็อาสาประคองย่าอ่อนกลับเรือน คนแก่ออกมาตากแดดนาน ๆ เริ่มไม่สบายตัว เมื่อไร้คนที่คอยควบคุมหนูนาก็กลับมาดื้อเหมือนเดิม ใบบัวส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้ามุ่ย ๆ ของลูกสาว กำปั้นน้อยทุบน่องตัวเองไม่หยุด คงเมื่อยและร้อนน่าดู

“สารวัตร ฉันฝากลูกด้วยนะ หากทนไม่ไหวก็แค่เอามาคืนที่นี่ อย่าได้ถึงขั้นทำร้ายร่างกายกันเลย”

“แม่ หนูนาไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายร่างกายได้หรอกจ้ะ” หนูนารีบร้องขัด อย่างเธอน่ะหรือจะยอมให้ใครมาทำร้ายร่างกายได้ฝ่ายเดียว ไม่มีทางเสียหรอก

“สบายใจเถอะครับคุณน้าใบบัว ผมไม่มีวันทำร้ายร่างกายภรรยาตัวเอง ผมสาบาน”

ได้ยินคำมั่นสัญญาที่หนักแน่นคนเป็นแม่ก็ยิ้มจนแก้มปริ เริ่มรู้สึกพอใจลูกเขยขึ้นมาอีกหลายส่วน เธอประทับใจศิลาตั้งแต่วันที่เสนอตัวรับผิดชอบหนูนาโดยไม่ต้องถามแล้ว ยิ่งช่วงเตรียมงานที่ได้เจอกันบ่อย ๆ ก็ยิ่งประทับใจ

ผู้ชายแบบนี้นี่แหละ ที่เธอจะไว้ใจและฝากลูกสาวเพียงคนเดียวไว้ได้

ราชันที่นั่งเงียบมานานเริ่มทนไม่ไหว เขาขยับเข้าไปใกล้คู่ชีวิต ก่อนจะจูบแก้มเนียนเบา ๆ ให้ลูกหลานและชาวบ้านเห็น

เขาเคืองที่ใบบัวยิ้มให้ลูกเขยมากเกินไป ให้มันรู้เสียบ้างว่าใบบัวคนนี้เป็นของใคร ฮึ่ม!

“โอ้ย! พ่อกับแม่ยังไม่เลิกหวานกันอีก ลูกโตจนแต่งงานแล้วน้า” หนูนาได้ทีก็รีบกระเซ้า เห็นภาพแบบนี้บ่อยจนชิน แต่ก็อดเย้าไม่ได้ แม่ใบบัวเวลาเขินน่ารักจะตายไป

“พี่ราชันก็..” ใบบัวตีอกแกร่งเบา ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับลูกเขยเสียงหวาน “พ่อศิลาก็หอมแก้มน้องบ้างสิจ๊ะ”

“ห๊า!”

ครั้งนี้หนูนาร้องเสียงหลง หน้าตาเลิ่กลั่กเหลอหลาจนคนเป็นแม่ยิ้มขำ หญิงสาวรู้ทันทีว่าถูกแม่แกล้งกลับเสียแล้ว!

“วันนี้วันแต่งงานของลูก ๆ แต่เจ้าบ่าวเจ้าสาวยังไม่ได้หอมแก้มกันเลยนะ หอมกันสิจ๊ะ จะจูบก็ได้นะ อย่างไรก็เป็นผัวเมียกันแล้ว”

ใบบัวเอ่ยยิ้ม ๆ ต่างจากลูกสาวที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“แม่จ๋า หนูนาไม่เอานะ ไม่หอมไม่จูบอะไรทั้งนั้น อย่านะ!! ห้ามเข้ามาใกล้ฉันนะสารวัตร!”