ห้องอาหารของโรงแรมที่นี่ปิดในเวลา 10.30 น. ปลายฟ้าจึงไม่ได้รีบร้อนเท่าไหร่เพราะวันนี้เธอมีเวลาว่างตลอดทั้งวัน โปรแกรมเที่ยวก็ไม่มีอะไรมาก หญิงสาวคิดว่าจะเช่าจักรยานยนต์ซักคันและขี่เที่ยวบริเวณตัวเมือง ส่วนตอนเย็นก็คิดว่าจะไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่แหลมพรหมเทพ
เธอลงมาที่ห้องอาหารในเวลา 9 โมงกว่า เมื่อตักอาหารเช้าแล้วก็เดินไปหาที่นั่งยังทานเงียบๆ ยังทานอาหารที่ตักมาได้ไม่ถึงครึ่งก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะนั่งอยู่
“พี่ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”
ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นแล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนี้คือพี่แดน คนที่เธอนั่งคุยกับเขาอยู่หลายชั่วโมง
“ได้ค่ะ พี่เพิ่งมาเหมือนกันเหรอคะ”
“ครับ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่”
“ฟ้าล่ะ หลับสบายดีไหม”
“ฟ้าหลับเป็นตายเลยค่ะ สงสัยจะดื่มไปเยอะ”
“แล้วเช้านี้เป็นไงบ้างล่ะ ปวดหัวไหม”
“ไม่ค่ะ เช้านี้ก็ปกติดีว่า แต่พี่แดนล่ะคะแฮงค์หรือเปล่า”
“ไม่หรอกน่าเบียร์แค่นั้นทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก วันนี้แพลนไปเที่ยวที่ไหนบ้างล่ะฟ้า” แดเนียลถามขณะตักอาหารเข้าปากอย่างไม่รีบร้อน
“ว่าจะเช่ามอเตอร์ไซค์แล้วก็ขี่เที่ยวรอบๆ เมืองค่ะ”
“ฟังดูน่าสนใจดีนะ”
“แล้วพี่แดนล่ะคะ มีแพลนไปไหนบ้าง พี่มาถึงที่นี่ก่อนฟ้าสองวันคงเที่ยวทั่วแล้วสิคะ”
“เพิ่งได้เที่ยวไม่กี่ที่เอง วันแรกที่มาถึงก็นอนอย่างเดียวเลยเพิ่งจะออกเที่ยวเมื่อวาน”
“มีที่ไหนน่าสนใจบ้างคะฟ้า ไม่ได้มาภูเก็ตนานแล้ว”
“ก็มีหลายที่นะ ถ้าไม่ติดปัญหาอะไรเราไปเที่ยวด้วยกันไหมล่ะ”
ปลายฟ้าไม่รู้จะตัดสินใจยังไง ใจหนึ่งก็อยากเที่ยวคนเดียวอยากสนุกให้เต็มที่แต่อีกใจก็อยากจะมีคนเที่ยวด้วยเพราะบางครั้งการไปนั่งคาเฟ่คนเดียวมันก็รู้สึกแปลกๆ
“ถ้าฟ้าไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไรนะ เราต่างคนต่างเที่ยวก็ได้” แดเนียลเห็นเธอมีท่าทางอึดก็เลยไม่อยากจะรบกวน
“เปล่าหรอกค่ะ ฟ้ากำลังคิดว่าการมีเพื่อนเที่ยวก็ดีเหมือนกัน”
“พี่ขอถามฟ้าให้หน่อยสิ ทำไมถึงตัดสินใจมาเที่ยวคนเดียว”
“ก็อย่างที่ฟ้าเล่าไปเมื่อคืนเลยค่ะ เพื่อนๆ เขาก็ไปเที่ยวกับแฟนกันหมดส่วนพ่อแม่ก็ไปทำงาน”
“แล้วจะอึดอัดไหมถ้าพี่จะไปด้วย”
“มันก็ไม่เชิงอึดอัดหรอกค่ะ เอาจริงๆ นะคะ ตอนแรกหนูกะว่ามาเที่ยวที่นี่คนเดียวจะสนุกให้สุดเหวี่ยงและจะทำทุกอย่างให้มันสุดโลกไปเลยเพราะยังไงก็ไม่มีคนรู้จักที่นี่อยู่แล้ว”
“อ๋อ ก็เลยไม่อยากไปกับพี่ใช่ไหมล่ะ”
“ค่ะ”
“ฟ้าจะกลัวอะไร เราเที่ยวเสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้ายฟ้าก็สนุกได้เต็มที่เลย พี่เองก็จะปลดปล่อยอารมณ์ให้เต็มที่เหมือนกันกลับไปจะได้ลุยงานต่อ”
“นั่นสินะคะ” ปลายฟ้าคิดตามที่เขาพูดเธอไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วเขาก็คือนักท่องเที่ยวคนหนึ่งส่วนเธอก็คือนักท่องเที่ยว
“หนูไปเที่ยวกับพี่ก็ได้ค่ะ แล้วพี่มีแพลนว่ายังไงบ้าง”
“จริงๆ แล้ววันนี้พี่ว่าจะเช่ามอเตอร์ไซค์ขับรถเที่ยวรอบเมือง แวะถ่ายรูปบ้างแวะหาอะไรกินบ้างฟ้าคิดว่าแบบนี้โอเคไหม”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ วันนี้เราเที่ยวในเมืองก่อนตอนเย็นไปแหลมพรหมเทพกันไหม”
“ได้นะ เราเที่ยวในเมืองกันสักสองวันแล้ววันมะรืนไปดำน้ำกันไหมเขามีทัวร์ไปดำน้ำด้วย”
“ดีเหมือนกันค่ะ ฟ้าเองก็อยากไปแต่ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ หนูกลัวไม่สนุกก็เลยยังไม่ได้จองทัวร์เลย”
“ทำไมว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ”
“เป็นค่ะแต่มันรู้สึกแปลกๆ เพราะไปทำกิจกรรมแบบนั้นส่วนใหญ่เขาจะมากันเป็นคู่หรือไม่ก็มากันเป็นกลุ่มไปคนเดียวมันก็จะเขินๆ หน่อย”
“ตอนนี้เราไม่มีตอนนี้เราไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนี่ ระหว่างนี้เราสองคนเป็นบัดดี้เที่ยวกันตกลงไหมล่ะ” เพราะชอบในความสดใสร่าเริงด้วยความเปิดเผยของปลายฟ้าแดเนียลจึงชวนหญิงสาวเที่ยวอย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่เหงาและคิดถึงเรื่องเดิมๆ อีก
“พี่แน่ใจนะคะจะเป็นบัดดี้กับหนู”
“ทำไมล่ะหรือฟ้าคิดว่าเที่ยวกับพี่มันจะน่าเบื่อ”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ หนูกลัวพี่จะเบื่อหนูมากกว่า”
“ลองบอกมาสิว่าทำไมพี่ถึงจะเบื่อ”
“หนูค่อนข้างจะงี่เง่านิดหน่อยค่ะ บางครั้งก็เอาแต่ใจตัวเอง”
“พี่เข้าใจนะมันเป็นนิสัยของผู้หญิงที่จะงี่เง่ากับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง”
“แล้วแฟนเก่าพี่งี่เง่าไหมคะ”
“ก็ประมาณหนึ่งแหละ แต่ในเมื่อเรารักเขาแล้วเรื่องงี่เง่าของเคขาเราก็มองเป็นเรื่องน่ารัก”
“โห...พี่แดนน่ารักและใจดีแบบนี้เขาไม่น่าทิ้งพี่แดนไปเลยนะคะ” ปลายฟ้าพูดโดยไม่ได้คิดอะไรแต่คนฟังสีหน้าสลดลงไปเล็กน้อย
“หนูขอโทษค่ะ” หญิงสาวรีบกล่าวขอโทษเมื่อเห็นเขาเงียบไป
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก”
“พี่แดนคงยังเจ็บอยู่ไหมคะ”
“มันไม่ได้เจ็บเท่าไหร่หรอกนะฟ้า แต่พี่แค่รู้สึกเสียดายเวลา”
“หนูว่าพี่อย่าคิดมากไปเลยค่ะ หน้าตาดีๆ อย่างพี่เดี๋ยวก็หาแฟนใหม่ได้”
“พี่คิดว่าจะพักเรื่องแฟนไปก่อนโฟกัสเรื่องงานดีกว่า”
“แล้วกลับไปทำงานจะไม่เหงาเหรอคะ”
“มันก็คงจะเหงาบ้าง แต่พี่โตแล้วคิดว่ายังไงก็น่าจะปรับตัวให้ชินกับมันได้แล้วฟ้าล่ะปิดเทอมอีกตั้งหลายเดือนไม่เหงาแย่เหรอ”
“ก็คงจะเหงาค่ะ แต่หนูว่ากลับจากภูเก็ตจะไปช่วยพ่อกับแม่ทำงานดีกว่า อย่างน้อยก็ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์”
“คิดได้แบบนี้ก็ดีแต่อย่าปล่อยให้ตัวเองเหงาจนเป็นโรคซึมเศร้าก็แล้วกัน”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูยังมีพ่อมีแม่ และเพื่อนให้โทรหาพี่นั่นแหละกลับไปจะเหงาเอานะคะ”
“ถ้าเหงาเราไลน์คุยกันดีไหม” เขาถามไปแบบนั้นเพราะคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแดเนียลอยากมีใครสักคนที่คุยได้ทุกเรื่อง
ชายหนุ่มไม่ได้บอกปลายฟ้าว่างานใหม่ที่เขากำลังจะเริ่มทำนั้นอยู่ที่กรุงเทพเพราะคิดว่ายังไงคงไม่ได้เจอกันอีกแน่ๆ
“ก็ดีเหมือนกันนะคะ เราไลน์คุยกันได้”
ปลายฟ้าแลกไลน์กับแดเนียลก่อนจะนั่งทานอาหารต่อจนกระทั่งใกล้ถึงเวลาห้องอาหารปิด ทั้งสองคนแยกย้ายไปเตรียมก่อนจะนัดกันอีกครั้งในเวลาเที่ยง
แดเนียลเช่าจักรยานยนต์คันโตจากนั้นก็พาปลายฟ้าไปทานอาหารตามรีวิวที่เขากับเธอช่วยกันอ่าน ก่อนจะไปนั่งคาเฟ่จิบกาแฟกันในตอนบ่าย พอถึงเวลาเย็นก็พากันไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่แหลมพรหมเทพชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายมากแม้จะเพิ่งรู้จักกับปลายฟ้าแต่การได้เที่ยวด้วยกันแบบนี้มันก็ทำให้ทั้งสองสนิทสนมกันเร็วขึ้น ปลายฟ้าเป็นเด็กสาวที่ร่าเริงสดใสมองโลกในแง่ดีทำให้เขาเองรู้สึกสบายใจแต่ก็ไม่คิดจะจีบผู้หญิงคนนี้เพราะยังเข็ดกับเรื่องความรักอยู่มากวันรุ่งขึ้นทั้งสองก็ไปเที่ยวในตัวเมืองและทานกาแฟตามคาเฟ่ต่างๆ อีกพอตกเย็นก็กลับมาโรงแรมและนัดกันออกมานั่งดื่มที่ผับแห่งเดิมที่ทั้งสองเจอกันในคืนแรกพออีกวันก็พากันดำน้ำ ตลอดทั้งวันเขาได้ยินแต่เสียงหัวเราะสดใสของปลายฟ้ามันทำให้ชายหนุ่มลืมเรื่องของคนรักไปทีละนิดเขารู้สึกขอบคุณหญิงสาวมากที่มากเป็นความสดใสในวันที่เศร้าหมองของเขาคืนนี้ชายหนุ่มเลยนัดเธอมาอย่างร้านอาหารหรูของโรงแรมเพื่อเลี้ยงหญิงสาวเพื่อเป็นการตอบแทนที่ทำให้ชีวิตในแต่ละวันคงเขามีความสุข“พี่แดนไม่เห็นต้องพาหนูมาเลี้ยงร้านหรูแบบนี้เลย หนูเกรงใจจังค่ะ” ปลายฟ้าคิดว่าเขานัดมาทานอาหารที่ร้านอาหารธรรมดาทั่วไป แต
“ขยับออกไปหน่อยได้ไหม นั่งใกล้แบบนี้มันไม่ดีเลย เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดว่าพี่กำลังจะทำอะไรหนูนะคะ”“ใครเขาจะเข้าใจผิดกันล่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายที่มาเที่ยวแบบนี้เขาไม่สนใจหรอกนะฟ้าว่าจะทำอะไรกันบ้าง”“พี่แดนคงไม่คิดจะทำอะไรกับหนูใช่ไหม พี่ก็รู้ว่าหนูยังเด็ก”“เด็กที่ไหน 20 ปีบรรลุนิติภาวะแล้วนะ” เขาพูดแล้วหัวเราะร่วน“พี่แดนขยับออกไปก่อนเถอะ หนูว่ามันไม่ดีเลยที่เรานั่งใกล้กันแบบนี้”“กลัวพี่เหรอ”“ไม่ได้กลัวหรอกค่ะ หนูแค่ไม่ชอบให้ใครอยู่ใกล้ ๆ”“เขาเรียกว่ากลัว”“หนูไม่ได้กลัวพี่” หญิงสาวพยายามเถียง“งั้นก็บอกพี่มาซิว่าทำไมถึงไม่อยากเที่ยวกับพี่ต่อ”“ถ้าหนูบอกความจริงพี่เหยียบไว้ตรงนี้เลยนะ”“สัญญาเลยจะเหยียบไว้”“คือจริงๆ การมาเที่ยวครั้งนี้หนูตั้งใจจะทำอะไรบางอย่าง มันอาจจะฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่”“ไหนลองบอกมาสิว่าอยากจะทำอะไรเผื่อพี่จะอยากทำด้วย”“พี่แดนอย่าทำอย่าอยากทำแบบหนูเลยค่ะ”“ฟ้ายิ่งพูดพี่ก็ยิ่งอยากรู้บอกพี่มาดีๆ ถ้าไม่บอกพี่จะจูบตรงนี้จริงๆ ด้วย”“หนูว่าพี่คงไม่ทำอะไรหนูหรอกมั้ง”“ก็ถ้ายังยึกยักไม่ยอมบอกมันก็ไม่แน่นะฟ้า”“บอกก็ได้ห้ามหัวเราะเยาะนะคะ”“โอเค พี่จะไม
“สอบเสร็จแล้วไปเที่ยวทะเลกันไหม” ปลายฟ้านักศึกษาปี 2 คณะบริการธุรกิจชวนเพื่อนหลังจากออกมาจากห้องสอบกันครบทุกคนแล้ว“ฉันอยากไปนะฟ้า แต่คุณแฟนไม่ว่าง” ก้องเกียรติเพื่อนชายคนเดียวในกลุ่มปฏิเสธเป็นคนแรก“เราก็ไปเที่ยวกันเฉพาะเพื่อนสิๆ แฟนก็ส่วนแฟน”“ไม่อะ ฉันอยากอยู่กับแฟนมากกว่า” ก้องเกียรติเป็นคนติดแฟนมาก แม้จะพักอยู่ด้วยกันตลอดก็ตาม“แล้วเปรี้ยวกับเข็มล่ะว่าไง ไปเที่ยวด้วยกันนะ” ปลายฟ้าหันมาถามและหวังว่าคงจะมีสักคนที่ว่าง เพราะบิดามารดามักเดินทางไปติดต่อธุรกิจที่ต่างประเทศ ปลายฟ้าเลยไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว“เข็มก็อยากไปเที่ยวกับฟ้านะ แต่พี่กันต์บอกว่าจะพาเข็มไปเที่ยวบ้านที่ต่างจังหวัด” เข็มจิรายิ้มหวานเมื่อพูดถึงแฟนหนุ่มรุ่นพี่คณะวิศวะที่ครอบครัวของทั้งสองได้หมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว“แล้วเปรี้ยวล่ะ” ปลายฟ้ายังไม่ล่ะความพยายามที่จะชวนเพื่อนไปเที่ยว“เปรี้ยวจะกลับบ้านไปหาพี่หมอ” เปรี้ยวหรือชลธิชามีแฟนเป็นหมอซึ่งทำงานประจำอยู่จังหวัดบ้านเกิดของเธอ หญิงสาวจึงอยากจะกลับบ้านมากกว่าไปเที่ยวกับเพื่อนเพราะปิดเทอมใหญ่หลายเดือนแบบนี้ก็อยากมีเวลาให้กันอย่างเต็มที่“เฮ้อ ไม่มีใครว่างเที่ยวกั
พอออกจากมหาวิทยาลัยปลายฟ้าก็ไปส่งเข็มจิราและชลธิชาเก็บของใช้จำเป็นที่หอพักก่อนที่สามสาวจะมายังคอนโดมิเนียมของปลายฟ้า ซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่มากเท่าไหร่ทั้งสามคนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็สั่งอาหารขึ้นมาทานบนห้องเพราะไม่อยากจะออกไปไหนอีกเข็มจิราและชลธิชาอยากให้เวลากับปลายฟ้าอีกสักนิดเพราะรู้ว่าถ้าพวกเธอกลับไปแล้วหญิงสาวจะเหงามากเนื่องจากบิดามารดาของปลายฟ้าเป็นนักธุรกิจพวกเขาจึงไม่ได้อยู่กับปลายฟ้าแม้ว่าจะเป็นช่วงปิดเทอมก็ตามปลายฟ้าเองก็รู้เรื่องนี้ดี หญิงสาวจึงไม่ได้กลับไปบ้านเหมือนกับเพื่อนคนอื่นและเลือกที่จะอยู่คอนโดแห่งนี้ เพราะว่ามันใกล้แหล่งช้อปปิ้งและเดินทางไปมหาวิทยาลัยสะดวก การอยู่ในห้องเล็กจึงรู้สึกดีกว่าการอยู่บ้านหลังใหญ่“ฟ้าเราคิดอะไรออก” จู่ๆ ชลธิชาก็พูดขึ้นมาระหว่างที่เพื่อนอีกสองคนกำลังดูภาพยนตร์เรื่องที่เพิ่งเข้าฉายบนแอปพิเคชันหนึ่งบนทีวีจอใหญ่“คิดอะไรออกอีกเหรอเปรี้ยว อย่าคิดอะไรแผลงๆ เหมือนก้องนะฟ้าไม่เอาด้วยหรอก”“ไม่ใช่แบบนั้น เปรี้ยวว่าปิดเทอมฟ้าไปอยู่กับเปรี้ยวที่บ้านดีไหมเปรี้ยวจะพาเที่ยวให้ทั้งนครสวรรค์เลย”“น่าสนใจดีนะ” เข็มจิราก็เห็นด้วยเพราะไม่อยากให้เ
“ฟ้าไม่เป็นอะไรนะ” เมื่อพูดออกไปแล้วเข็มจิราก็เป็นห่วงความรู้สึกของปลายฟ้าแต่จะไม่เล่าก็อดไม่ได้“ไม่เป็นไรหรอกฟ้าสบายดีแล้ว เข็มกับเปรี้ยวก็เห็นนี่ว่าที่ผ่านมาฟ้าไม่เคยคิดถึงเขาอีกเลย”“แต่ฟ้าก็ไม่ยอมมีแฟนสักที เข็มก็กลัวว่าเพราะฟ้ายังรักพี่แชมป์อยู่ถึงไม่ยอมเปิดใจรับผู้ชายคนอื่นเข้ามา”“ฟ้าก็ไม่เคยลืมเขาหรอกนะ” ปลายฟ้าไม่อยากจะโกหกเพื่อนจึงพูดออกไปแบบนั้น“อะไรนะฟ้า อย่าบอกนะยังรักผู้ชายคนนั้นอยู่” ชลธิชาตกใจมากที่ได้ยินปลายฟ้าบอกว่ายังไม่ลืมคนรักเก่า“ไม่ใช่จะเปรี้ยว ที่ฟ้าบอกว่าฟ้าว่าฟ้าไม่เคยลืมเขาเลยเพราะเขาเป็นบทเรียนที่สำคัญของฟ้าไงล่ะ”“เฮ้อ...โล่งใจไปทีนึกว่ายังรักผู้ชายคนนั้นอยู่ เปรี้ยวเกลียดนักเชียวผู้ชายที่เห็นแก่ตัวแบบนั้น” เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตชลธิชาก็โมโหขึ้นมา“แต่ฟ้าว่าเราจะโทษพี่แชมป์คนเดียวก็ไม่ถูกหรอก เป็นที่ฟ้าเองไม่รู้จักแบ่งเวลาดีๆ” ปลายฟ้าไม่อยากจะโทษว่าเป็นความผิดของเขาทั้งหมด“แต่ถ้าเขาเข้าใจฟ้าสักนิดไม่เอาเวลาฟ้าไปแบบนั้นฟ้า ก็คงได้เรียนคณะที่ตัวเองชอบในมหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทย”“เข็มก็เห็นด้วยกับเปรี้ยวนะ”“เขาอาจจะมีส่วนก็จริง แต่ฟ้าว่า
ปิดเทอมมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้วปลายฟ้าค่อนข้างเหงาแต่ยังโชคดีที่วันนี้บิดามารดากลับจากการทำงานต่างประเทศหญิงสาวเลยไปหาท่านทั้งสองที่บ้าน“สวัสดีค่ะแม่ สวัสดีค่ะพ่อ”“เป็นไงมั่งล่ะลูกสาวของพ่อ ปิดเทอมแล้วอยากไปเที่ยวที่ไหนไหม”“หนูอยากไปเที่ยวทะเลค่ะ แม่กับพ่อไปกับหนูไหม”“แม่ก็อยากไปนะลูก แต่งานของแม่ก็รัดตัวเหลือเกินนี่แม่กับพ่อก็กลับมาพักที่เมืองไทยอีกสามวันเราก็จะต้องไปสิงคโปร์กันอีกแล้ว”“แม่กับพ่อคงเหนื่อยมากๆ เอาไว้หนูจะรีบเรียนจบแล้วมาช่วยแม่ทำงานนะคะ”“เรียนจบแล้วแม่อยากให้หนูต่อปริญญาโท”“แต่หนูอยากช่วยงานแม่กับพ่อนี่คะ หนูอยากทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เรียนที่เมืองไทยก็ได้ค่ะ หนูจะได้เข้าไปช่วยงานที่บริษัทนะคะ”“พ่อสอนงานหนูให้เก่งเลยแล้วต่อไปหนูจะเป็น CEO สาวที่สวยที่สุด”“ขอเป็นแค่ CEO สาวได้ไหมคะ หนูไม่อยากแย่งตำแหน่งสวยที่สุดไปจากแม่”“แต่หนูฟ้าของพ่อก็สวยจริงนะ สวยเหมือนแม่เลยไม่มีผิดเลย นี่อายุเยอะแล้วยังสวยเหมือนสาวๆ ทำให้พ่อตกหลุมรักได้ทุกวัน”“คุณก็พูดอะไรแบบนั้นต่อหน้าลูกนะคะ” เพ็ญนภาเอามือตีไปที่แขนของสามีเบาๆ“ก็มันจริงนี่คุณสวยสำหรับผมที่สุดเลยนะ” เฮนรี่ชมภรรยาสาวที่ย
เวลาสามวันที่บิดามารดาอยู่ที่บ้านผ่านไปอย่างรวดเร็ววันนี้เฮนรี่และเพ็ญนภามารดาของปลายฟ้าก็ต้องเดินทางไปทำงานอีกแล้ว“แม่จะกลับมาเมื่อไหร่คะ”“น่าจะอีกสองอาทิตย์จ้ะลูก ถ้าหนูเหงาจะบินตามแม่ไปก็ได้นะลูก”“แม่คะ ช่วงที่กับพ่อไม่อยู่หนูขอไปเที่ยวภูเก็ตได้ไหมคะ”“กับใครละใช่เพื่อนที่มหาวิทยาลัยหรือเปล่า”“ไปคนเดียวค่ะแม่”“ไปคนเดียวเหรอลูก แม่ว่าให้พี่ฝนไปด้วยดีไหม” คุณเพ็ญนภาหมายถึงเด็กรับใช้ที่อายุมากว่าปลายฟ้าแค่ไม่กี่ปี“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ไปเที่ยวคนเดียวหนูว่ามันน่าจะสะดวกกว่า”“แล้วฟ้าได้ที่พักหรือยัง”“ได้แล้วค่ะ “ ปลายฟ้าบอกชื่อโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่บนชายหาดป่าตองให้กับมารดา“แม่นึกว่าฟ้าจะพักที่โรงแรมของเพื่อนพ่อ”“ไม่ดีกว่าค่ะแม่หนูเกรงใจ เอาไว้เราไปเที่ยวเป็นครอบครัวค่อยไปพักที่นั่นก็ได้ค่ะ”“หนูไปคนเดียวแม่ก็อยากให้หนูพักที่เดิม ไปพักที่อื่นแบบนี้แม่ห่วงแย่”คุณเพ็ญนภาเป็นห่วงลูกสาวคนเดียวถึงแม้ปลายฟ้าจะเก่งเดินทางคนเดียวมาตลอดแต่เธอก็เป็นผู้หญิงและยังสวยมากๆ อีกด้วย“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะแม่ แม่ก็รู้ว่าหนูดูแลตัวเองได้”“นั่นสินะ แม่ทิ้งให้ฟ้าดูแลตัวเองมาตั้งหลายปีแม่ขอโทษนะฟ้าที่มีเ
“ขอเหมือนเดิมอีกหนึ่งแก้วค่ะ” ปลายฟ้าสั่งเครื่องดื่มแก้วที่สามกับบาร์เทนเดอร์“คุณมาเที่ยวที่นี่บ่อยเหรอ” ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เริ่มต้นบทสนทนาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวสั่งเครื่องเหมือนกับมาที่นี่เป็นประจำปลายฟ้าหันไปมองด้วยความแปลกใจเพราะใบหน้าของเขามองยังไงก็ไม่ใช่คนไทยแต่กลับพูดภาษาไทยชัดแจ๋ว“ไม่หรอกค่ะ คุณล่ะคะ” หญิงสาวถามกลับ ตอนนี้เธอกำลังอยากมีเพื่อนคุยอยู่พอดี“ผมก็เพิ่งมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรก ผมว่าบรรยากาศที่นี่ดีเหมือนกันนะ คนไม่เยอะเท่าไหร่”“ก็ประมาณนั้นค่ะ” ปลายฟ้าไม่อยากให้เขารู้ว่าจริงๆ แล้วตนเองเพิ่งเคยมาเที่ยวที่นี่เป็นครั้งแรก“คุณเป็นคนพื้นที่หรือเป็นนักท่องเที่ยวครับ” อีกฝ่ายยังคงถามต่อ คืนนี้แดเนียลรู้สึกเหงาและต้องการใครสักคนมาคุยด้วย เขาเดินทางมาเที่ยวภูเก็ตได้สองวันแล้วเมื่อคืนก่อนก็ไปเที่ยวผับแห่งหนึ่งแต่ไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่คืนนี้เขาเลยเปลี่ยนมาเที่ยวที่นี่และก็ไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงมานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้“ฉันมาเที่ยวค่ะ คุณล่ะคะ”“ผมมาเที่ยวครับ คิดว่าจะเที่ยวที่นี่ซักอาทิตย์แล้วถึงแล้วค่อยกลับคุณล่ะจะอยู่เที่ยวที่นี่นานไหม”“ก็น่าจะเที่ยวจนกว่าจะหายเบื่อแล้วค่ะ” ปลา
“ขยับออกไปหน่อยได้ไหม นั่งใกล้แบบนี้มันไม่ดีเลย เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดว่าพี่กำลังจะทำอะไรหนูนะคะ”“ใครเขาจะเข้าใจผิดกันล่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายที่มาเที่ยวแบบนี้เขาไม่สนใจหรอกนะฟ้าว่าจะทำอะไรกันบ้าง”“พี่แดนคงไม่คิดจะทำอะไรกับหนูใช่ไหม พี่ก็รู้ว่าหนูยังเด็ก”“เด็กที่ไหน 20 ปีบรรลุนิติภาวะแล้วนะ” เขาพูดแล้วหัวเราะร่วน“พี่แดนขยับออกไปก่อนเถอะ หนูว่ามันไม่ดีเลยที่เรานั่งใกล้กันแบบนี้”“กลัวพี่เหรอ”“ไม่ได้กลัวหรอกค่ะ หนูแค่ไม่ชอบให้ใครอยู่ใกล้ ๆ”“เขาเรียกว่ากลัว”“หนูไม่ได้กลัวพี่” หญิงสาวพยายามเถียง“งั้นก็บอกพี่มาซิว่าทำไมถึงไม่อยากเที่ยวกับพี่ต่อ”“ถ้าหนูบอกความจริงพี่เหยียบไว้ตรงนี้เลยนะ”“สัญญาเลยจะเหยียบไว้”“คือจริงๆ การมาเที่ยวครั้งนี้หนูตั้งใจจะทำอะไรบางอย่าง มันอาจจะฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่”“ไหนลองบอกมาสิว่าอยากจะทำอะไรเผื่อพี่จะอยากทำด้วย”“พี่แดนอย่าทำอย่าอยากทำแบบหนูเลยค่ะ”“ฟ้ายิ่งพูดพี่ก็ยิ่งอยากรู้บอกพี่มาดีๆ ถ้าไม่บอกพี่จะจูบตรงนี้จริงๆ ด้วย”“หนูว่าพี่คงไม่ทำอะไรหนูหรอกมั้ง”“ก็ถ้ายังยึกยักไม่ยอมบอกมันก็ไม่แน่นะฟ้า”“บอกก็ได้ห้ามหัวเราะเยาะนะคะ”“โอเค พี่จะไม
แดเนียลเช่าจักรยานยนต์คันโตจากนั้นก็พาปลายฟ้าไปทานอาหารตามรีวิวที่เขากับเธอช่วยกันอ่าน ก่อนจะไปนั่งคาเฟ่จิบกาแฟกันในตอนบ่าย พอถึงเวลาเย็นก็พากันไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่แหลมพรหมเทพชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายมากแม้จะเพิ่งรู้จักกับปลายฟ้าแต่การได้เที่ยวด้วยกันแบบนี้มันก็ทำให้ทั้งสองสนิทสนมกันเร็วขึ้น ปลายฟ้าเป็นเด็กสาวที่ร่าเริงสดใสมองโลกในแง่ดีทำให้เขาเองรู้สึกสบายใจแต่ก็ไม่คิดจะจีบผู้หญิงคนนี้เพราะยังเข็ดกับเรื่องความรักอยู่มากวันรุ่งขึ้นทั้งสองก็ไปเที่ยวในตัวเมืองและทานกาแฟตามคาเฟ่ต่างๆ อีกพอตกเย็นก็กลับมาโรงแรมและนัดกันออกมานั่งดื่มที่ผับแห่งเดิมที่ทั้งสองเจอกันในคืนแรกพออีกวันก็พากันดำน้ำ ตลอดทั้งวันเขาได้ยินแต่เสียงหัวเราะสดใสของปลายฟ้ามันทำให้ชายหนุ่มลืมเรื่องของคนรักไปทีละนิดเขารู้สึกขอบคุณหญิงสาวมากที่มากเป็นความสดใสในวันที่เศร้าหมองของเขาคืนนี้ชายหนุ่มเลยนัดเธอมาอย่างร้านอาหารหรูของโรงแรมเพื่อเลี้ยงหญิงสาวเพื่อเป็นการตอบแทนที่ทำให้ชีวิตในแต่ละวันคงเขามีความสุข“พี่แดนไม่เห็นต้องพาหนูมาเลี้ยงร้านหรูแบบนี้เลย หนูเกรงใจจังค่ะ” ปลายฟ้าคิดว่าเขานัดมาทานอาหารที่ร้านอาหารธรรมดาทั่วไป แต
ห้องอาหารของโรงแรมที่นี่ปิดในเวลา 10.30 น. ปลายฟ้าจึงไม่ได้รีบร้อนเท่าไหร่เพราะวันนี้เธอมีเวลาว่างตลอดทั้งวัน โปรแกรมเที่ยวก็ไม่มีอะไรมาก หญิงสาวคิดว่าจะเช่าจักรยานยนต์ซักคันและขี่เที่ยวบริเวณตัวเมือง ส่วนตอนเย็นก็คิดว่าจะไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่แหลมพรหมเทพเธอลงมาที่ห้องอาหารในเวลา 9 โมงกว่า เมื่อตักอาหารเช้าแล้วก็เดินไปหาที่นั่งยังทานเงียบๆ ยังทานอาหารที่ตักมาได้ไม่ถึงครึ่งก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะนั่งอยู่“พี่ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นแล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนี้คือพี่แดน คนที่เธอนั่งคุยกับเขาอยู่หลายชั่วโมง“ได้ค่ะ พี่เพิ่งมาเหมือนกันเหรอคะ”“ครับ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่”“ฟ้าล่ะ หลับสบายดีไหม”“ฟ้าหลับเป็นตายเลยค่ะ สงสัยจะดื่มไปเยอะ”“แล้วเช้านี้เป็นไงบ้างล่ะ ปวดหัวไหม”“ไม่ค่ะ เช้านี้ก็ปกติดีว่า แต่พี่แดนล่ะคะแฮงค์หรือเปล่า”“ไม่หรอกน่าเบียร์แค่นั้นทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก วันนี้แพลนไปเที่ยวที่ไหนบ้างล่ะฟ้า” แดเนียลถามขณะตักอาหารเข้าปากอย่างไม่รีบร้อน“ว่าจะเช่ามอเตอร์ไซค์แล้วก็ขี่เที่ยวรอบๆ เมืองค่ะ”“ฟังดูน่าสนใจดีนะ”“แล้วพี่แดนล่ะคะ มีแพล
“หนูยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ แล้วก็ไม่คิดจะมีด้วย”“ทำไมล่ะ พี่ว่าฟ้าก็สวยนะ ไม่น่าจะยังโสด” เขาชมออกมาจากใจจริงเพราะเธอคนนี้สวยและดูมีเสน่ห์มากๆ“เราเพิ่งรู้จักกันเอง หนูคงบอกพี่ไม่ได้ทุกเรื่อง”“แต่พี่ว่าเพราะเราเพิ่งรู้จักกันหนูน่าจะบอกพี่ได้ทุกเรื่อง”“หมายความว่ายังไงคะ”“ก็เพราะเราสองคนมาเที่ยวไงล่ะ ต่างคนต่างก็มาจากคนละที่พอเที่ยวเสร็จต่างก็แยกย้ายกันไป การเล่าเรื่องของกันและกันให้อีกฝ่ายฟังมันก็เป็นการระบายออกอย่างหนึ่งและมั่นใจได้ไงว่าเขาจะไม่เอาเรื่องของเราไปพูดต่อที่ไหนเพราะคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”“พี่พูดเหมือนอยากเล่าอะไรให้หนูฟังเลยนะคะ”“อยากฟังเรื่องของพี่ไหมล่ะ มันเป็นตลกร้ายในชีวิตพี่นะ”“ถ้าพี่คิดว่าเล่าให้หนูฟังแล้วมันโอเค หนูฟังก็ได้เพราะยังไงคืนนี้หนูก็ไม่มีที่ไปอยู่แล้ว”แดเนียลเล่าเรื่องราวความรักของตนเองตั้งแต่เริ่มต้นจีบวรัญญาในตอนที่หญิงสาวไปเรียนต่อที่อเมริกา และพอหญิงสาวเรียนจบกลับมาที่เมืองไทยเขาก็ตามเธอกลับมาด้วยเขามาสมัครเป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือและทำธุรกิจโรงเรียนสอนภาษาร่วมกับเธอและเพื่อนอีกหนึ่งคน เขาเล่าอย่างไม่มีปิดบังขณะที่เล่าน้ำ
“ขอเหมือนเดิมอีกหนึ่งแก้วค่ะ” ปลายฟ้าสั่งเครื่องดื่มแก้วที่สามกับบาร์เทนเดอร์“คุณมาเที่ยวที่นี่บ่อยเหรอ” ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เริ่มต้นบทสนทนาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวสั่งเครื่องเหมือนกับมาที่นี่เป็นประจำปลายฟ้าหันไปมองด้วยความแปลกใจเพราะใบหน้าของเขามองยังไงก็ไม่ใช่คนไทยแต่กลับพูดภาษาไทยชัดแจ๋ว“ไม่หรอกค่ะ คุณล่ะคะ” หญิงสาวถามกลับ ตอนนี้เธอกำลังอยากมีเพื่อนคุยอยู่พอดี“ผมก็เพิ่งมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรก ผมว่าบรรยากาศที่นี่ดีเหมือนกันนะ คนไม่เยอะเท่าไหร่”“ก็ประมาณนั้นค่ะ” ปลายฟ้าไม่อยากให้เขารู้ว่าจริงๆ แล้วตนเองเพิ่งเคยมาเที่ยวที่นี่เป็นครั้งแรก“คุณเป็นคนพื้นที่หรือเป็นนักท่องเที่ยวครับ” อีกฝ่ายยังคงถามต่อ คืนนี้แดเนียลรู้สึกเหงาและต้องการใครสักคนมาคุยด้วย เขาเดินทางมาเที่ยวภูเก็ตได้สองวันแล้วเมื่อคืนก่อนก็ไปเที่ยวผับแห่งหนึ่งแต่ไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่คืนนี้เขาเลยเปลี่ยนมาเที่ยวที่นี่และก็ไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงมานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้“ฉันมาเที่ยวค่ะ คุณล่ะคะ”“ผมมาเที่ยวครับ คิดว่าจะเที่ยวที่นี่ซักอาทิตย์แล้วถึงแล้วค่อยกลับคุณล่ะจะอยู่เที่ยวที่นี่นานไหม”“ก็น่าจะเที่ยวจนกว่าจะหายเบื่อแล้วค่ะ” ปลา
เวลาสามวันที่บิดามารดาอยู่ที่บ้านผ่านไปอย่างรวดเร็ววันนี้เฮนรี่และเพ็ญนภามารดาของปลายฟ้าก็ต้องเดินทางไปทำงานอีกแล้ว“แม่จะกลับมาเมื่อไหร่คะ”“น่าจะอีกสองอาทิตย์จ้ะลูก ถ้าหนูเหงาจะบินตามแม่ไปก็ได้นะลูก”“แม่คะ ช่วงที่กับพ่อไม่อยู่หนูขอไปเที่ยวภูเก็ตได้ไหมคะ”“กับใครละใช่เพื่อนที่มหาวิทยาลัยหรือเปล่า”“ไปคนเดียวค่ะแม่”“ไปคนเดียวเหรอลูก แม่ว่าให้พี่ฝนไปด้วยดีไหม” คุณเพ็ญนภาหมายถึงเด็กรับใช้ที่อายุมากว่าปลายฟ้าแค่ไม่กี่ปี“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ไปเที่ยวคนเดียวหนูว่ามันน่าจะสะดวกกว่า”“แล้วฟ้าได้ที่พักหรือยัง”“ได้แล้วค่ะ “ ปลายฟ้าบอกชื่อโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่บนชายหาดป่าตองให้กับมารดา“แม่นึกว่าฟ้าจะพักที่โรงแรมของเพื่อนพ่อ”“ไม่ดีกว่าค่ะแม่หนูเกรงใจ เอาไว้เราไปเที่ยวเป็นครอบครัวค่อยไปพักที่นั่นก็ได้ค่ะ”“หนูไปคนเดียวแม่ก็อยากให้หนูพักที่เดิม ไปพักที่อื่นแบบนี้แม่ห่วงแย่”คุณเพ็ญนภาเป็นห่วงลูกสาวคนเดียวถึงแม้ปลายฟ้าจะเก่งเดินทางคนเดียวมาตลอดแต่เธอก็เป็นผู้หญิงและยังสวยมากๆ อีกด้วย“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะแม่ แม่ก็รู้ว่าหนูดูแลตัวเองได้”“นั่นสินะ แม่ทิ้งให้ฟ้าดูแลตัวเองมาตั้งหลายปีแม่ขอโทษนะฟ้าที่มีเ
ปิดเทอมมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้วปลายฟ้าค่อนข้างเหงาแต่ยังโชคดีที่วันนี้บิดามารดากลับจากการทำงานต่างประเทศหญิงสาวเลยไปหาท่านทั้งสองที่บ้าน“สวัสดีค่ะแม่ สวัสดีค่ะพ่อ”“เป็นไงมั่งล่ะลูกสาวของพ่อ ปิดเทอมแล้วอยากไปเที่ยวที่ไหนไหม”“หนูอยากไปเที่ยวทะเลค่ะ แม่กับพ่อไปกับหนูไหม”“แม่ก็อยากไปนะลูก แต่งานของแม่ก็รัดตัวเหลือเกินนี่แม่กับพ่อก็กลับมาพักที่เมืองไทยอีกสามวันเราก็จะต้องไปสิงคโปร์กันอีกแล้ว”“แม่กับพ่อคงเหนื่อยมากๆ เอาไว้หนูจะรีบเรียนจบแล้วมาช่วยแม่ทำงานนะคะ”“เรียนจบแล้วแม่อยากให้หนูต่อปริญญาโท”“แต่หนูอยากช่วยงานแม่กับพ่อนี่คะ หนูอยากทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เรียนที่เมืองไทยก็ได้ค่ะ หนูจะได้เข้าไปช่วยงานที่บริษัทนะคะ”“พ่อสอนงานหนูให้เก่งเลยแล้วต่อไปหนูจะเป็น CEO สาวที่สวยที่สุด”“ขอเป็นแค่ CEO สาวได้ไหมคะ หนูไม่อยากแย่งตำแหน่งสวยที่สุดไปจากแม่”“แต่หนูฟ้าของพ่อก็สวยจริงนะ สวยเหมือนแม่เลยไม่มีผิดเลย นี่อายุเยอะแล้วยังสวยเหมือนสาวๆ ทำให้พ่อตกหลุมรักได้ทุกวัน”“คุณก็พูดอะไรแบบนั้นต่อหน้าลูกนะคะ” เพ็ญนภาเอามือตีไปที่แขนของสามีเบาๆ“ก็มันจริงนี่คุณสวยสำหรับผมที่สุดเลยนะ” เฮนรี่ชมภรรยาสาวที่ย
“ฟ้าไม่เป็นอะไรนะ” เมื่อพูดออกไปแล้วเข็มจิราก็เป็นห่วงความรู้สึกของปลายฟ้าแต่จะไม่เล่าก็อดไม่ได้“ไม่เป็นไรหรอกฟ้าสบายดีแล้ว เข็มกับเปรี้ยวก็เห็นนี่ว่าที่ผ่านมาฟ้าไม่เคยคิดถึงเขาอีกเลย”“แต่ฟ้าก็ไม่ยอมมีแฟนสักที เข็มก็กลัวว่าเพราะฟ้ายังรักพี่แชมป์อยู่ถึงไม่ยอมเปิดใจรับผู้ชายคนอื่นเข้ามา”“ฟ้าก็ไม่เคยลืมเขาหรอกนะ” ปลายฟ้าไม่อยากจะโกหกเพื่อนจึงพูดออกไปแบบนั้น“อะไรนะฟ้า อย่าบอกนะยังรักผู้ชายคนนั้นอยู่” ชลธิชาตกใจมากที่ได้ยินปลายฟ้าบอกว่ายังไม่ลืมคนรักเก่า“ไม่ใช่จะเปรี้ยว ที่ฟ้าบอกว่าฟ้าว่าฟ้าไม่เคยลืมเขาเลยเพราะเขาเป็นบทเรียนที่สำคัญของฟ้าไงล่ะ”“เฮ้อ...โล่งใจไปทีนึกว่ายังรักผู้ชายคนนั้นอยู่ เปรี้ยวเกลียดนักเชียวผู้ชายที่เห็นแก่ตัวแบบนั้น” เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตชลธิชาก็โมโหขึ้นมา“แต่ฟ้าว่าเราจะโทษพี่แชมป์คนเดียวก็ไม่ถูกหรอก เป็นที่ฟ้าเองไม่รู้จักแบ่งเวลาดีๆ” ปลายฟ้าไม่อยากจะโทษว่าเป็นความผิดของเขาทั้งหมด“แต่ถ้าเขาเข้าใจฟ้าสักนิดไม่เอาเวลาฟ้าไปแบบนั้นฟ้า ก็คงได้เรียนคณะที่ตัวเองชอบในมหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทย”“เข็มก็เห็นด้วยกับเปรี้ยวนะ”“เขาอาจจะมีส่วนก็จริง แต่ฟ้าว่า
พอออกจากมหาวิทยาลัยปลายฟ้าก็ไปส่งเข็มจิราและชลธิชาเก็บของใช้จำเป็นที่หอพักก่อนที่สามสาวจะมายังคอนโดมิเนียมของปลายฟ้า ซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่มากเท่าไหร่ทั้งสามคนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็สั่งอาหารขึ้นมาทานบนห้องเพราะไม่อยากจะออกไปไหนอีกเข็มจิราและชลธิชาอยากให้เวลากับปลายฟ้าอีกสักนิดเพราะรู้ว่าถ้าพวกเธอกลับไปแล้วหญิงสาวจะเหงามากเนื่องจากบิดามารดาของปลายฟ้าเป็นนักธุรกิจพวกเขาจึงไม่ได้อยู่กับปลายฟ้าแม้ว่าจะเป็นช่วงปิดเทอมก็ตามปลายฟ้าเองก็รู้เรื่องนี้ดี หญิงสาวจึงไม่ได้กลับไปบ้านเหมือนกับเพื่อนคนอื่นและเลือกที่จะอยู่คอนโดแห่งนี้ เพราะว่ามันใกล้แหล่งช้อปปิ้งและเดินทางไปมหาวิทยาลัยสะดวก การอยู่ในห้องเล็กจึงรู้สึกดีกว่าการอยู่บ้านหลังใหญ่“ฟ้าเราคิดอะไรออก” จู่ๆ ชลธิชาก็พูดขึ้นมาระหว่างที่เพื่อนอีกสองคนกำลังดูภาพยนตร์เรื่องที่เพิ่งเข้าฉายบนแอปพิเคชันหนึ่งบนทีวีจอใหญ่“คิดอะไรออกอีกเหรอเปรี้ยว อย่าคิดอะไรแผลงๆ เหมือนก้องนะฟ้าไม่เอาด้วยหรอก”“ไม่ใช่แบบนั้น เปรี้ยวว่าปิดเทอมฟ้าไปอยู่กับเปรี้ยวที่บ้านดีไหมเปรี้ยวจะพาเที่ยวให้ทั้งนครสวรรค์เลย”“น่าสนใจดีนะ” เข็มจิราก็เห็นด้วยเพราะไม่อยากให้เ