ตอนที่ 6 ละครฉากใหญ่

ณ บ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่ภายในบริเวณคฤหาสน์หลังใหญ่

          “ยัยมิ้นท์! นั่นลูกเป็นอะไร!!”

          “มะ-แม่” น้ำเสียงแหบแห้งร้องเรียกผู้เป็นแม่ เอมิกาพยายามประคองตัวเองเดินเข้ามา หลังจากที่เธอได้ให้แท็กซี่มาส่ง ร่างอันบอบช้ำเดินโซซัดโซเซเข้ามาภายในบ้าน

          “แม่โทรหาลูกก็ไม่รับสาย เลยคิดว่าถ้าลูกไม่กลับมาแม่ก็จะไปหาลูกที่โรงแรมแล้วนะ แล้วนี่ลูกเป็นอะไรทำไมสภาพของลูกถึงเป็นแบบนี้”

มาลินีสำรวจผู้เป็นลูกตั้งแต่หัวจรดเท้า หัวใจของเธอพลันหล่นวูบลงทันที เมื่อประเมินสภาพของลูกสาว

          “แม่...” น้ำตาที่คิดว่าเหือดแห้งไปหมดแล้วกลับไหลทะลักลงมาอีกครั้งความเจ็บปวดที่ได้รับครั้งนี้มันสาหัสที่สุดแล้วสำหรับเอมิกา เธอโดนข่มขืนอย่างโหดร้ายจากลูกชายเจ้าของบ้านที่เธอกับแม่ได้อาศัยอยู่นี้ตลอด 19 ปีที่ผ่านมา

          “ลูกเป็นอะไรมิ้นท์ ทำไมลูกถึง...”

          “คุณธารณ์ค่ะแม่...ฮือ ฮือ เขา...”

เอมิกาโผเข้ากอดผู้เป็นแม่ โดยเอมิกาไม่รู้จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอตอนนี้ได้อย่างไร

          “เขาทำอะไรลูกของแม่ แล้ว...มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ไหนคุณหญิงท่านบอกแค่ให้ลูกไปเข้าพิธีแทนคุณหนูสิตาล่ะ...”

          “ฮือ ฮือ ฮือ” เอมิกาเอาแต่ร้องไห้ สิ่งที่เธอสูญเสียไปนั้น ไม่มีวันที่มันจะกลับมาเหมือนเดิมได้อีกแล้ว

          “ใจเย็นๆ นะ ค่อยๆ เล่าให้แม่ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

มาลินีปลอบลูกสาว จากสภาพที่เธอเห็นนั้นคงแปลความหมายเป็นอื่นไปไม่ได้เลย ‘มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงกัน’

........................

          และ...เช้าวันต่อมา...ณ...โรงแรมหรู

          “ตื่นเถอะค่ะ...ที่รัก”

เสียงหวานออดอ้อนกระซิบข้างหูร่างกำยำที่กำลังทอดกายอยู่บนเตียงกว้าง

          “อึ้มม์” เสียงพึมพำเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูป ดวงตาของเขายังคงปิดสนิท และเริ่มรู้สึกตื่นตัวเมื่อมืออันซุกซนของอีกฝ่ายกำลังลูบไล้ไปทั่วแผงอกกว้าง ขนสีอ่อนนุ่มบนแผงอกลุกชันทันทีเมื่อโดนสัมผัส

          “ธารณ์คะ”

เสียงหวานเริ่มแหบพร่าเมื่อมือของเธอลูบไล้ลงไปยังเบื้องล่างและพบกับบางอย่างกำลังตื่นตัว รสิตายอมรับว่าตัวเองมีความต้องการเจ้าสิ่งนี้อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ถ้าจะพูดตรงๆ ล่ะก็ เธอมีความต้องการทางเพศสูงนั่นเอง ด้วยเหตุนี้เธอถึงต้องมีคู่ขาประจำของเธอไว้เพื่อเติมเต็มในสิ่งที่เธอต้องการ

          “สิตา...” ธารณ์ลืมตาขึ้นมา เขาก็พบว่าหญิงสาวที่เกยบนตัวเขานั้นกลับไม่ใช่ผู้หญิงคนเมื่อคืน นี่คือเจ้าสาวตัวจริงของเขา และรสิตามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน

          “เหนื่อยใช่มั้ยคะ ธารณ์เล่นเอาสิตาลุกไม่ไหวเหมือนกันนะคะเนี่ย...แต่ว่าสิตาก็มีความสุขนะคะ”

          “คุณเข้ามาได้ยังไงและเข้ามาตอนไหนกันสิตา”

เมื่อคืนเขารู้ว่าตัวเองเมามากแต่ก็พอจะจำเหตุการณ์บางอย่างได้แต่ในช่วงที่เขาหลับไปภาพสุดท้ายที่เขาเห็นก็คือ ‘เด็กรับใช้คนนั้น’

          “อะไรกันคะธารณ์ เมื่อคืนสิตาเข้ามาและเราก็ยัง...เอ่อ... มีอะไรกันอยู่นี่คะ เราร่วมรักกันจนสิตาเมื่อยไปหมดแล้วนะคะ”

 รสิตาพยายามจัดละครฉากใหญ่ เพื่อให้อีกฝ่ายมึนงงและเพื่อเธอจะได้ตีบทแบบใสๆ ได้แนบเนียนขึ้น

          “คุณไปไหนมา...สิตา...บอกความจริงผมมา!”

เมื่อได้สติร่างกำยำก็ผุดลุกจากเตียงใหญ่และก้าวไปยืนอยู่กลางห้อง สายตาคมหรี่มองคนที่อยู่ตรงหน้า ถ้าจำไม่ผิดเขารู้ว่ารสิตาหนีช่วงงานเลี้ยงของงานแต่งงานเขาและเธอไป

          “โอเคๆ ค่ะ สิตาบอกก็ได้ค่ะ คือ เมื่อวานสิตาไปนั่งเม้าท์กับเพื่อนของสิตาที่กลับจาก *เมกาค่ะ อืม...ยัยลิลลี่สิคะ ชวนสิตาดื่มฉลอง สิตาก็เลยปฏิเสธยัยนั่นไม่ได้ค่ะ และสุดท้ายก็เมากันทั้งคู่เลยกลับมาเข้าพิธีของเราไม่ทันไงคะ สิตาขอโทษนะคะธารณ์ แต่พอสิตาหายเมาแล้ว สิตาก็รีบกลับมานี่ไงคะ”

รสิตาจำเป็นจะต้องสร้างละครฉากใหญ่ขึ้นมาใหม่ มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดไว้แต่แรกเสียแล้ว

          “คุณให้เหตุผลง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอสิตา”

เมื่อคืนเขายอมรับว่าตัวเองเมาและเกิดอารมณ์กับเด็กนั่นจนเลยเถิดและสิ่งที่เขาลืมไปสนิท คือเขาไม่ได้ป้องกันเลย

          “สิตาเข้ามาก็เจอยัยเด็กรับใช้บ้านของธารณ์ ยัยนั่นยังเรียกเงินกับสิตาเลยนะคะ สิตาก็เลยให้เงินมันไป ตอบแทนที่เข้าพิธีแทนสิตาในช่วงงานเลี้ยงค่ะ”

          “เรียกเงินงั้นเหรอ?”

ชายหนุ่มหรี่ตาคมกริบ พลางทำหน้าฉงน

          “ก็ใช่สิคะ ตอนแรกสิตาเห็นก็ตกใจนะคะ ที่เห็นธารณ์กับนังนั่นทำอะไรกัน แต่พอมันเรียกเงินกับสิตา...อืม...สิตาก็เข้าใจเลยค่ะ มันคงอยากได้เงินค่ะธารณ์”

          “แต่เมื่อคืน...”

ธารณ์กำลังลำดับเหตุการณ์ค่ำคืนที่ผ่านมา เธอร้องไห้และต่อต้านเขา นี่คือการแสดงของเธอหรืออย่างไร แต่ว่าเขาก็มั่นใจนะ ว่าเขาคือคนแรกของเธอ อะไรกัน? ทำเพื่อเงินงั้นหรือ? เธอไม่ผิดไปจากที่เขาคิดไว้เลย งั้นเขาก็คงไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้วสินะ

          “สิตาไม่โกรธธารณ์หรอกนะคะ นังเด็กนั่นได้เงินไปแล้วค่ะ สิตาคิดว่ามันก็คงเคยขายมาจนชินแล้วมั้งคะ ธารณ์อย่าคิดมากเลยนะคะ สิตาขอโทษนะคะ คราวหน้าสิตาจะไม่ดื่มแบบนี้อีกนะคะ”

ร่างอรชรลุกจากเตียงและเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอในทางนิตินัยอย่างสมบูรณ์ รสิตาอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ สายตาของเธอจับจ้องไปที่ร่างใหญ่ กล้ามเนื้อเป็นมัดปรากฏชัดเจน ไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่น้อย เผยโครงกล้ามเนื้อชัดเจน ร้อนแรง เห็นแนวเส้นเลือดจางๆ รสิตากลืนน้ำลายลงคอในทันทีที่เห็นภาพอันเซ็กซี่ยั่วใจเธอนั้น

          “สิตา...” น้ำเสียงแหบพร่าครางอย่างเจ็บปวดเมื่อเบื้องล่างของชายหนุ่มโดนโจมตีด้วยมืออันบอบบางของอีกฝ่าย นิ้วเรียวยาวสะกิดเข้ากับปลายกระบอกใหญ่ ร่างกำยำสะท้านในทันที

          “สิตาต้องการคุณค่ะธารณ์...”

เสียงหวานออดอ้อนพร้อมกับร่างอรชรแนบชิดเรือนกายกำยำ ในขณะที่มือของเธอกำลังนวดคลึงแท่งเหล็กลำใหญ่นั้นอย่างหนักหน่วง ความกระสันสวาทครอบงำเธออย่างรวดเร็ว

          “อึ้มม์...หยุดเถอะ!”

ธารณ์ขืนตัวเองออกจากร่างอวบอิ่ม ถึงแม้ว่าร่างกายเขาจะมีปฏิกิริยากับสิ่งที่เธอกระตุ้น แต่ทว่าจิตใจของเขาตอนนี้กลับแบ่งออกเป็นสองทาง เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่รสิตาพูดเป็นความจริงหรือเปล่า แต่บางอย่างในใจของเขากลับรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

          “ธารณ์คะ สิตาต้องการธารณ์นะคะ อูยย์...”

เสียงหวานครวญครางออกมาเพราะความกระสันรัญจวน ร่างอรชรร้อนแรงเพราะไฟราคะของเธอ รสิตาพยายามรุกเร้ามือไม้ของเธอลูบไล้ไปที่ร่างกำยำเพื่อเร่งกำหนัดของอีกฝ่าย

          “พอเถอะสิตา ตอนนี้ผมไม่ต้องการ”

          “ทำไมคะ แต่ว่าเจ้านี่ของคุณมันต้องการนะคะ”

มือบางลูบไล้แท่งเหล็กใหญ่ไปมา มันแข็งชันสู้มือของเธอ แต่ทว่าเจ้าตัวกลับปฏิเสธงั้นหรือ รสิตาพยายามเล้าโลมเพื่อกระตุ้นสัญชาตญาณดิบของความเป็นชายออกมา ‘ผู้ชาย! ร้อยทั้งร้อยก็ต้องการสิ่งนี้กันทั้งนั้น’

          “นั่นมันเป็นเพราะคุณต่างหากล่ะสิตา ผมว่าคุณควรจะเคลียร์สิ่งที่คุณทำไว้เมื่อคืนดีกว่านะ...อ่อ...และควรจะไปอธิบายแม่ของผมด้วยว่าอยู่ดีๆ ทำไมคุณถึงออกไปดื่มกับเพื่อนทั้งที่ควรอยู่งานแต่งของเรา...สิ่งที่คุณทำเมื่อคืน มันทำให้ผมรู้สึกว่า การดื่มของคุณ...สำคัญกว่างานแต่งงานของเรามาก”

          “อุ้ย...ธารณ์คะ อย่าพึ่งโกรธสิตาสิคะ ถ้าคุณข้องใจเรื่องที่สิตาออกไปดื่มกับยัยลิลลี่ล่ะก็ เดี๋ยวสิตาจะพายัยลิลลี่มายืนยันค่ะว่าสิตาไม่ได้ไปไหนนะคะ”

          “ใจความสำคัญสำหรับผมมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเรื่องของคุณจะจริงหรือไม่จริงนะ...สิ่งที่ผมติดใจก็คือพิธีงานแต่งงานของเรา มันไม่ได้สำคัญสำหรับคุณหรอกหรือไง คุณถึงทิ้งมันไป...”

อารมณ์ของธารณ์ตอนนี้กับเมื่อคืนนั้นแตกต่างกันมาก ในช่วงเช้านี้เขามีสติมากพอที่จะไตร่ตรองอะไรบางอย่างได้บ้างแล้ว ถ้าธารณ์สำคัญกับรสิตาจริงๆ เธอคงไม่ทิ้งเขาไปและให้เขาต้องเข้าพิธีงานแต่งกับเด็กรับใช้ในบ้าน ซึ่งมันทำให้ธารณ์รู้สึกเสียหน้าราวกับถูกหยามเกียรติแบบนี้

.......................

กดหัวใจ คอมเมนท์ = หนึ่งกำลังใจนะคะ

ฝากกดติดตาม เพิ่มเข้าชั้น

และรับแจ้งเตือนตอนใหม่ เรื่องใหม่ค่ะ