เธอไม่คู่ควร

บรรยากาศในคาเฟ่ของมหาวิทยาลัยยังคงคึกคัก นักศึกษาทุกคนกำลังสนุกสนานกับการสนทนาและเสียงหัวเราะ ขณะเดียวกัน กรุงโรมยืนอยู่กับเพื่อนสนิทอย่างยูโรและใบม่อนที่มุมหนึ่งของร้าน พวกเขากำลังมองไปที่ปานตะวันที่นั่งอยู่คนเดียวและจิบกาแฟอย่างเงียบ ๆ

“เฮ้ย นั่นมันน้องคนนั้นที่มึงสนใจนิ?” ยูโรถามขณะยิ้มให้กับกรุงโรม

“กูเห็นแล้ว มองใกล้ๆแม่งน้องโคตรสวย” กรุงโรมตอบ ก่อนจะทำสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล

“เข้าไปทักไหม? น้องเขานั่งคนเดียวพอดีเลย” ใบม่อนถามด้วยเสียงเชียร์

"หรือมึงไม่กล้า?" ยูโร

“ไม่รู้สิ กับคนนี้กูใจสั่นชิบหาย ไม่กล้าจู่โจม กลัวว่าจะทำให้น้องเขาอึดอัด” กรุงโรมตอบเสียงต่ำ หัวใจกล้าๆกลัวๆอย่างบอกไม่ถูก

“แค่เข้าไปทักเอง ถามเรื่องเรียนหรือเรื่องทั่วไปก็ได้ ระดับมึงกลัวเป็นด้วยเหรอ” ยูโรแนะนำ

“เออว่ะ มึงไม่เคยลังเลเลยไม่ใช่เหรอ คาสโนว่าอย่างมึงแค่นี้ กลัว?” ใบม่อนเสริม 

“ถ้าน้องเขาไม่สนใจล่ะ กูไม่หน้าแหกเลยเหรอ?” กรุงโรมได้แต่มองปานตะวัน ในใจเขายังลังเลไม่กล้าที่จะเข้าไปทัก

“เอาน่า! ลองดู ไม่ลองก็ไม่รู้” ยูโรกระตุ้นอีกครั้ง ยิ่งเห็นกรุงโรมประหม่าเขายิ่งนึกสนุก 

"เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน"

ในขณะที่กรุงโรมเตรียมตัวที่จะลุกไปทักปานตะวัน โลกันต์เดินเข้ามาในคาเฟ่ สีหน้าของเขาแสดงถึงความไม่พอใจ เมื่อเห็นกรุงโรมจ้องมองไปที่ปานตะวัน

“ทำอะไรกัน?” โลกันต์ถามเสียงเข้ม ขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา

“กำลังพูดถึงน้องปานน่ะ” ยูโรตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก “ไอ้โรมกำลังจะเข้าไปทัก”

โลกันต์เลิกคิ้วแล้วจ้องไปที่กรุงโรม “ทักทำไม? ไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหน”

“มึงไม่สน แต่กูสนไง สเปคกู" กรุงโรมตอบเสียงมั่นใจ ก่อนจะหันไปมองปานตะวันอีกครั้ง

“ทักแล้วได้อะไร? เด็กนั่นไม่ใช่คนที่มึงควรไปยุ่งเกี่ยวด้วย” โลกันต์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปหาคนที่เหมาะสมกว่านี้เถอะ”

“ทำไมมึงถึงพูดแบบนี้วะ?” ยูโรถามอย่างสงสัย

“นั่นสิ..แค่ทักทายกันก็ไม่เห็นเป็นไร” ใบม่อนเสริมขึ้น

“กูแค่ไม่อยากให้มึงเสียเวลา” โลกันต์ตอบ โดยไม่สนใจคำพูดของยูโร

“เสียเวลาก็ช่างแม่ง  มันจะเสียสักแค่ไหนกันเชียว ” กรุงโรมพูดด้วยความมุ่งมั่น “ยังไงวันนี้กูต้องเข้าไปทำความรู้จักกับน้องเขาให้ได้”

ในขณะที่กรุงโรมยืนยันในการที่จะเข้าไปทักทายปานตะวัน โลกันต์กลับขมวดคิ้วและยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ แสดงให้เห็นว่าเขากำลังพยายามจะคุมสถานการณ์ไว้ไม่ให้มีใครเข้าใกล้ปานตะวัน

“ถ้าไปทักแล้วเขาไม่สนใจมึงล่ะ? มีแต่จะอับอาย ” โลกันต์พูดเสียงต่ำ

“ทำไมมึงถึงคิดอย่างนั้นละ มึงรู้จักน้องเขาเหรอ?” ยูโรย้อนถาม 

“ดูท่าทางก็รู้แล้วไหมว่าเด็กคนนั้นคนละระดับกับมึง” โลกันต์พูดก่อนจะหันไปมองกรุงโรม

"แล้วไง...ถ้าจะบอกว่าเธอจน กูก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ เพราะบ้านกูรวย"

“ถ้าคิดแบบนั้นก็เรื่องของมึง กูเตือนมึงแล้วนะ”

“อย่าห่วงเลยเพื่อน ต่อให้โดนหลอก ขนหน้าแข้งกูก็คงไม่ร่วงเพราะผู้หญิงคนเดียวหรอก” กรุงโรมไม่สนใจคำเตือนของโลกันต์ เขาหมายมั่นที่จะเข้าไปทักปานตะวัน

ในขณะที่โลกันต์มองตามกรุงโรมด้วยความไม่พอใจ กรุงโรมเดินเข้าไปยังโต๊ะของปานตะวัน ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“สวัสดีครับ น้องชื่อปานตะวันใช่ไหม”

“อ่อ...ค่ะ” ปานตะวันตอบเสียงเบา ไม่แน่ใจว่าเขาเข้ามาทักเธอทำไม

“พี่ชื่อกรุงโรมนะครับ หรือเรียกโรมเฉยๆ ก็ได้” เขาแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร แต่ในใจของปานตะวันกลับรู้สึกตึงเครียดเมื่อได้ยินชื่อของเขา เธอนึกถึงคำสั่งของโลกันต์ที่ห้ามเธอทำความรู้จักกับคนๆนี้

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ปานตะวันถาม ด้วยน้ำเสียงที่พยายามแสดงความกล้าหาญ แม้ภายในจะรู้สึกไม่สบายใจ

“พอดีพี่เห็นน้องปานนั่งอยู่คนเดียว เลยเข้ามาทัก” กรุงโรมพูดเสียงสุภาพ

"คะ?" ปานตะวันทำสีหน้าราวกับไม่เข้าใจในเจตนาของเขา

“พูดตรงๆ เลยนะ น้องน่ารัก พี่สนใจน้องเลยอยากทำความรู้จัก”

คำชมที่ออกจากปากของกรุงโรมทำให้ปานตะวันนิ่งไป ไม่คิดว่าเขาจะพูดตรงขนาดนี้ ในขณะเดียวกันเธอรู้สึกถึงสายตาของโลกันต์ที่จ้องมองมาจากมุมหนึ่งของคาเฟ่ สายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและอำนาจ เขาเหมือนกำลังคอยจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเธอ

“ขอบคุณค่ะ...” ปานตะวันตอบเสียงแผ่ว รู้สึกอึดอัด “แต่ว่าปาน...”

“ไม่ต้องกลัวพี่นะ พี่แค่อยากรู้จัก น้องเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ” กรุงโรมพูดต่อ เมื่อเห็นท่าทีที่ลังเลของปานตะวัน ท่าทางแบบนั้นของเธอยิ่งทำให้เขาอยากทำความรู้จักกับเธอให้มากขึ้น

“พี่เห็นน้องมานั่งคนเดียว เลยอยากชวนคุย ไม่รู้ว่านัดกับใครเอาไว้หรือเปล่า?”

“ปานไม่ได้นัดกับใครค่ะ” เธอตอบเสียงเบา แม้จะพยายามปิดบังความวิตก แต่เธอก็รู้ดีว่าโลกันต์กำลังจับตามองเธออยู่

“งั้นดีเลย! พี่อยากชวนไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อ เป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดี น้องจะว่ายังไง?”

กรุงโรมพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจเพราะตั้งแต่เกิดและโตไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขา ด้วยรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา และฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย

ปานตะวันนิ่งไป เมื่อภาพของโลกันต์และคำสั่งที่เขาให้ไว้กลับเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง

“ไม่ดีมั้งคะ ปานคงไม่สะดวก"

“แค่กินข้าวกันเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ” กรุงโรมพยายามทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

“พี่แค่คิดว่าน้องน่าสนใจ เลยอยากรู้จักมากขึ้น”

ในขณะเดียวกัน โลกันต์ที่นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของคาเฟ่เริ่มรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น เขาเห็นกรุงโรมเข้ามาคุยกับปานตะวันอย่างสนิทสนม รอยยิ้มของกรุงโรมและท่าทีของปานตะวัน ทำให้เขาไม่พอใจ เห็นอย่างนั้นเขาจึงไม่สามารถนั่งเฉยได้อีกต่อไป