เมียโลกันต์

ที่ลานคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัย

ข่าวลือเรื่องการหมั้นหมายระหว่างโลกันต์และใบม่อนแพร่กระจายไปทั่ว เพื่อนๆ ในกลุ่มต่างพากันแซวเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกัน กรุงโรมและยูโร เพื่อนสนิทของโลกันต์ ไม่พลาดโอกาสแหย่

“อ้าว! ท่านว่าที่เจ้าบ่าวมาแล้ว!” กรุงโรมพูดเสียงดัง พร้อมยกมือทำท่าคารวะ “โลกันต์ กฤษณะโยธิน ผู้ชายที่กำลังจะขายตัวเพื่อธุรกิจ!”

"ขายตัวพ่อง!มึงดิ!"

เสียงหัวเราะจากกลุ่มเพื่อนดังขึ้น ยูโรเสริมทันที “ใบม่อนนะ ใบม่อน! ทำไมมึงไม่บอกพวกกูว่ามึงจะกินคนใกล้ตัวขนาดนี้"

ใบม่อนที่ยืนอยู่ข้างโลกันต์ ยิ้มเขินอย่างมีความสุข ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อจากคำแซวของเพื่อนๆ

“พวกมึงก็แซวเกินไป” เธอตอบเสียงอ่อน ขณะเหลือบมองโลกันต์ที่ยืนนิ่งข้างๆ แต่แทนที่โลกันต์จะเล่นตามน้ำ เขากลับตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“มันเป็นเรื่องของสองตระกูล หมั้นกันเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ”

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบลงในทันที รอยยิ้มบนใบหน้าของใบม่อนค่อยๆ จางหายไป เธอหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด

“โลกันต์...” ใบม่อนพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่เขากลับไม่ได้สนใจเธอ

“กูมีงานต้องไปทำก่อนเข้าเรียนบ่าย พวกมึงเล่นกันไปเถอะ” โลกันต์พูดตัดบท แล้วเดินออกไปทันที ปล่อยให้ใบม่อนยืนอยู่กับเพื่อนๆ ที่ยังคงมองตามเขาด้วยความงุนงง

ใบม่อนยิ้มจางๆ พยายามเก็บความรู้สึกผิดหวังเอาไว้ เธอรู้ดีว่าโลกันต์ไม่ได้ยินดีกับการหมั้นครั้งนี้ แต่คำพูดของเขาต่อหน้าเพื่อนๆ ทำให้เธออายจนแทบอยากหายตัวไป

กรุงโรมกระแอมเบาๆ เพื่อทำลายความเงียบ “เอ่อ... เดี๋ยวกูตามไอ้กันต์ไปนะ  กูอยู่กลุ่มเดียวกันกับมัน ถ้าไม่ช่วย เดี๋ยวมันไล่กูออกจากกลุ่ม”

ยูโรหันมาพูดกับใบม่อน “ไม่ต้องคิดมากหรอก ใบม่อน ไอ้กันต์มันก็เป็นแบบนี้แหละ ปากเสียแต่ใจดี”

แต่คำปลอบใจนั้นดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร ใบม่อนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลง เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโลกันต์ ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอหวัง... และอาจไม่มีวันเป็นแบบนั้นได้เลย

@บ่ายของวัน ณ ลานกิจกรรมของมหาวิทยาลัย

ปานตะวันเดินผ่านกลุ่มนักศึกษาที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินไปจากตรงนั้น สายตาของใบม่อนก็จ้องมาที่เธออย่างไม่เป็นมิตร ใบม่อนยิ้มอย่างแสนจะเจ้าเล่ห์ก่อนจะเรียกชื่อปานตะวันเสียงดัง

“ปานตะวัน!”  เสียงแหลม ทำให้ทุกคนหันมามองทันที

ปานตะวันหยุดเดินและหันกลับไปมอง ใบม่อนเดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางที่ไม่แยแส นัยน์ตาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย และการถากถาง

“จะไปไหนล่ะ?” ใบม่อนถามพร้อมกับยิ้มเย้ยหยัน “คุณหนูจากบ้านกฤษณะโยธิน คิดว่าตัวเองเป็นใครกันนะ คุณหนูเหรอ?”

ปานตะวันรู้สึกถึงความเย็นชาจากน้ำเสียงของใบม่อน แต่เธอเลือกที่จะไม่ตอบโต้และยังคงยืนเงียบ ใบม่อนที่เห็นปานตะวันไม่ตอบโต้เธอมองไปที่กลุ่มนักศึกษาที่กำลังทำกิจกรรมอยู่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าปกติ

“เธอเป็นแค่คนรับใช้ที่บ้านของโลกันต์ไม่ใช่เหรอ? เขาสั่งอะไร เธอก็ต้องทำตามเขาทุกอย่าง ยิ่งกว่าทาสรับใช้ ก็แบบนี้แหละเนาะ คนไม่มีบ้าน ไม่มีครอบครัวเป็นของตัวเอง ก็ต้องอาศัยใบบุญของคนอื่น”

ปานตะวันกัดฟันแน่น แต่พยายามเก็บความรู้สึกไว้ไม่ให้แสดงออกไป

“ยังไงแล้วในอนาคตฉันก็ต้องเป็นเมียของโลกันต์ เธอเองก็จะต้องทำตามคำสั่งของฉันในฐานะเจ้านาย”

คำพูดของใบม่อนเจาะลึกเข้าไปในหัวใจของปานตะวันเหมือนกับมีดที่กรีดลึกลงไป เธอไม่อาจห้ามน้ำตาที่จะรินไหล แต่ยังพยายามข่มมันไว้ไม่ให้ไหลออกมา

นักศึกษาหลายสิบคนมองเหตุการณ์นี้อย่างสนุกสนานบางคนยังแอบหัวเราะ ซุบซิบนินทากันอย่างสนุกปาก ไม่มีใครกล้าเข้าไปขัดคำพูดของใบม่อน  ปานตะวันได้แต่ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตาที่ใกล้จะไหลออกมา

"คุณทำแบบนี้ทำไม...?"

“แล้วเธอจะทำไม? ในเมื่อฉันเป็นคนที่โลกันต์เลือก... ส่วนเธอก็แค่คนที่ไม่มีค่าอะไร อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอแอบอ่อยคู่หมั้นของฉัน!”

คำพูดของใบม่อนเหมือนจะกระทบใจปานตะวันอย่างรุนแรง แม้จะพยายามยิ้ม แต่ใบหน้าของเธอก็แทบไม่สามารถซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ได้

"ในฐานะที่ฉันก็ถือว่าเป็นเจ้านายของเธอ งั้นฉันจะให้เธอทำงานที่เธอถนัดก็แล้วกัน"

"งานอะไร?"

"ยกอุปกรณ์พวกนี้ไปไว้ที่โรงยิม เธอต้องทำให้เสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง"

"แต่มันไม่ใช่หน้าที่ฉัน"

"เธอเป็นคนใช้ไม่ใช่เหรอ กล้าขัดคำสั่งของเจ้านาย?"

"คุณไม่ใช่เจ้านายฉัน"

"งั้นฉันจะบอกโลกันต์  คงจะรู้นะว่าระหว่างฉันที่เป็นคู่หมั้นกับเธอที่เป็นคนใช้ เขาจะเลือกใคร"

ปานจะวันนิ่งไปเพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่สามารถเทียบกับใบม่อนได้ จำใจที่จะทำตามคำสั่งของว่าที่เมียโลกันต์  ใบม่อนที่เห็นเธอไม่กล้าโต้เถียงจึงเริ่มกลั่นแกล้งปานตะวันอย่างไร้ความเมตตา โดยสั่งให้เธอทำงานที่ต้องใช้แรงอย่างหนัก และต้องตากแดดเป็นเวลานาน หวังจะทำให้ปานตะวันอับอายและรู้สึกด้อยค่าต่อหน้าคนอื่น เธอออกคำสั่งให้ปานตะวันยกอุปกรณ์ต่างๆในห้องชมรมไปเก็บที่โรงยิมซึ้งระยะทางไกลกว่าห้าร้อยเมตร เธอจะต้องขนไปเก็บอยู่หลายรอบในขณะที่อากาศร้อนจัด 

ในขณะที่ปานตะวันทำตามคำสั่งของใบม่อนอย่างไม่เต็มใจ สภาพร่างกายเริ่มทรุดโทรมจากความร้อนและความอ่อนเพลีย เธอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะหมดแรง แต่ก็ยังคงทำต่อไปเพราะไม่สามารถขัดคำสั่งใบม่อนได้

จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานเกือบจะครบชั่วโมง ร่างกายของปานตะวันเริ่มอ่อนแอลงจากการทำงานหนักและตากแดด ต่อมาความเหนื่อยล้าก็ทำให้เธอล้มลงกลางลานของคณะ

"ตุบ!!!

"ปานตะวัน!"

"น้องปาน!!"

โลกันต์และกรุงโรมเดินผ่านมาพอดี เห็นปานตะวันล้มลงกับพื้น เขารีบวิ่งไปหาเธอทันที

“ปานตะวัน!” โลกันต์ตะโกนเรียก พร้อมกับเขย่าตัวเธอเบาๆ”

เห็นปานตะวันที่ไม่ได้สติ เหงื่อท่วมตัว ใบหน้าแดงจัดจากการตากแดดเป็นเวลานาน เขารู้สึกถึงความโกรธที่เริ่มก่อตัวในใจ สายตาของเขาจ้องไปที่ใบม่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ ท่าทางเย็นชาและไม่แสดงความห่วงใยใดๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบม่อนยืนอยู่เงียบๆ แต่เมื่อเห็นท่าทางของโลกันต์ก็เริ่มมีความรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน

"มึงทำอะไรปานตะวัน!"

"กูก็แค่ให้เธอยกของไปเก็บ แค่นี้ทำเป็นอ่อนแอ ตอแหลล่ะสิไม่ว่า"

"ไอ้ม่อน  มึงมีสิทธิ์อะไรมาใช้คนของกู!"

เขาพูดกับใบม่อนอย่างเด็ดขาด สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เธออย่างโกรธเคือง ใบม่อนยืนตัวแข็งทื่อ เพราะเธอไม่เคยเห็นโลกันต์โกรธขนาดนี้มาก่อน รู้สึกเหมือนเขากำลังแสดงให้เห็นว่าปานตะวันเป็นคนของเขาและไม่มีใครสามารถทำร้ายเธอได้ นอกจากตัวเขาเอง