ลูกจ้างบนเตียง

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ตั้งแต่คืนนั้น โลกันต์ก็ไม่เคยพูดหรือส่งข้อความหาปานตะวันอีกเลย เขาแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ลึกๆ ในใจของเขากลับรู้สึกไม่สงบเลยสักนิด

โลกันต์เดินผ่านสวนที่จัดไว้อย่างเรียบหรู แสงแดดยามเย็นสาดส่องผ่านต้นไม้สูงใหญ่ ทอดเงาลงบนทางเดินหินที่สะอาดสะอ้าน เขาก้าวเท้าหนักแน่นไปตามทาง ด้วยความคิดที่ยุ่งเหยิงในหัว

ในจังหวะนั้นเอง เขาเห็นร่างของปานตะวันเดินมาในทิศทางตรงกันข้าม เธอสวมชุดเรียบง่าย มือถือถาดอาหารเอาไว้แน่น ใบหน้าของเธอดูอ่อนล้า แต่ก็ยังมีความเข้มแข็งที่พยายามปกปิดความเจ็บปวด

เมื่อสายตาของทั้งคู่สบกัน โลกันต์กลับไม่ได้หยุดหรือแสดงท่าทีใดๆ เขาเพียงแค่ก้าวต่อไปอย่างเฉยชา ราวกับเธอเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไม่มีความสำคัญ

ปานตะวันหยุดเดินชั่วขณะ เธอมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความเจ็บปวดในใจ แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธออีกครั้ง

ความเย็นชาของโลกันต์ยังคงเหมือนเดิม เหมือนกำแพงหนาที่เขาสร้างขึ้นเพื่อปิดกั้นทุกอย่างจากเธอ และเธอก็รู้ดีว่ามันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป

หัวใจของปานตะวันเหมือนถูกบีบรัด เธอสูดลมหายใจลึก พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกในใจ ก่อนจะตัดสินใจก้าวเดินต่อไปเช่นกัน เธอบอกตัวเองว่า

 "ถ้าเขาไม่สนใจ ก็ไม่ควรสนใจเขาอีกต่อไป" แต่ลึกๆ แล้ว เธอรู้ดีว่าการลืมผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และอาจเป็นสิ่งที่เธอไม่มีวันทำได้เลย

@ตกดึก

ถึงแม้จะดูเหมือนว่าโลกันต์กับปานตะวันห่างเหินกันในตอนกลางวัน แต่ในยามค่ำคืน ทุกอย่างกลับแตกต่างออกไป ราวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาถูกแบ่งออกเป็นสองโลก โลกหนึ่งคือเจ้านายและลูกจ้างที่เคร่งขรึม เย็นชา และไร้หัวใจ อีกโลกหนึ่งคือความสัมพันธ์ที่ไม่มีคำจำกัดความชัดเจน เป็นเพียงร่างกายสองร่างที่มาพบกันในความเงียบ

โลกันต์ยังคงแอบเข้ามาในห้องของปานตะวันทุกคืน เงาของเขาปรากฏที่ปลายเตียงในเวลาที่เธอเกือบจะหลับสนิท กลิ่นหอมจางๆ ของน้ำหอมเขาและเสียงฝีเท้าเบาๆ เป็นสิ่งที่ปานตะวันเริ่มคุ้นชิน

เขาไม่พูดอะไร และเธอก็ไม่ถามอะไร ความเงียบระหว่างพวกเขาเหมือนข้อตกลงที่ไม่มีใครเอ่ยปาก แต่ทั้งคู่ก็ยังปล่อยให้มันดำเนินไป

"สถานะของพวกเขายังคงเหมือนเดิม—เจ้านายและลูกจ้างบนเตียง"

หลังจบกิจกรรมบนเตียง ปานตะวันนอนมองเพดานในความมืด เธอได้ยินเสียงลมหายใจของโลกันต์ที่อยู่ใกล้ แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนเขาอยู่ห่างออกไปไกลแสนไกล เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ หรือว่าความสัมพันธ์แบบนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่

"ปานเป็นอะไรสำหรับคุณกันแน่?" คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเธอทุกคืน แต่เธอไม่กล้าพูดออกไป

ส่วนโลกันต์เอง แม้จะนอนอยู่ข้างเธอ แต่สายตาของเขากลับมองออกไปในความมืด เขาไม่เคยพูดถึงความรู้สึกของตัวเอง และดูเหมือนจะไม่ยอมให้ตัวเองแสดงออกถึงความอ่อนแอ

ทั้งคู่ยังคงอยู่ในวงจรเดิม ไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ในขณะเดียวกัน ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเป็นคนจบมันจนกระทั่ง

เช้าวันถัดมา

บรรยากาศในบ้านใหญ่ของตระกูลกฤษณะโยธินเต็มไปด้วยความคึกคัก ใบม่อน เพื่อนสนิทที่เติบโตมาพร้อมกับเขา เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับครอบครัวของเธอ ทุกคนดูสนิทสนมราวกับเป็นครอบครัวเดียวกัน เสียงหัวเราะและบทสนทนาเป็นกันเองทำให้บ้านดูอบอุ่น แต่กลับสร้างความอึดอัดในใจให้กับปานตะวัน

ปานตะวันกำลังยืนอยู่ที่มุมห้อง เธอคอยรับใช้แขกตามหน้าที่ พลางแอบมองโลกันต์ที่นั่งอยู่ตรงกลางวงสนทนา เขาไม่ได้พูดอะไรมาก แต่สายตาและสีหน้าเรียบนิ่งของเขาทำให้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ปกติ

“ถ้าหลานทั้งสองหมั้นกัน ก็ดีเลยนะ” เสียงผู้ใหญ่ฝ่ายใบม่อนพูดขึ้น “ครอบครัวเรารู้จักกันมานาน เป็นทองแผ่นเดียวกันก็คงจะดี”

“ใช่แล้ว” คุณย่าของโลกันต์เสริมด้วยรอยยิ้ม “ย่าก็เห็นด้วย ถ้าโลกันต์กับใบม่อนหมั้นกัน มันจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก”

ปานตะวันรู้สึกเหมือนถูกตีด้วยคำพูดนั้น เธอหยุดมือที่กำลังถือแก้วน้ำอย่างไม่รู้ตัว หันไปมองโลกันต์อย่างไม่ตั้งใจ

"โลกันต์ว่าไงล่ะ?" คุณย่าถามเสียงนุ่ม แต่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

โลกันต์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ "ครับ... ถ้าทุกคนเห็นว่าเหมาะสม ผมก็ไม่มีปัญหา"

ใบม่อนยิ้มกว้างออกมาทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดีใจที่เกินจะเก็บไว้ได้ "โลกันต์พูดแบบนี้ ม่อนก็ดีใจค่ะ"

ปานตะวันที่ยืนฟังอยู่ไม่ไกล เผลอกำแก้วน้ำในมือแน่นจนเธอไม่ทันระวัง และเสียง เพล้ง! ดังขึ้น แก้วในมือของเธอตกลงพื้นแตกกระจาย ทุกคนหันมามองเธอทันที

“ปานตะวัน!” คุณย่ามองเธอด้วยความไม่พอใจ “ทำไมถึงซุ่มซ่ามแบบนี้?”

“ขอโทษค่ะ... ปานไม่ได้ตั้งใจ” ปานตะวันรีบก้มลงเก็บเศษแก้วด้วยมือที่สั่นเทา

โลกันต์หันมามองเธอเพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะเบือนสายตากลับไป ไม่มีคำพูดใดจากเขา

ความเงียบในห้องเหมือนกดดันปานตะวัน เธอก้มหน้าทำงานของตัวเองโดยไม่กล้าเงยขึ้นมามองใครอีก แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เธอไม่สามารถอธิบายได้

"เขาไม่มีปัญหาอะไรกับการหมั้นหมายงั้นเหรอ?" คำถามนี้สะท้อนอยู่ในหัวเธอ ขณะที่หัวใจของเธอเหมือนถูกบดขยี้จนแทบไม่เหลือชิ้นดี