อย่าไฝ่สูง

ปานตะวันเดินกลับบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เธอรู้ดีว่าชีวิตของเธอไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรมากนัก แต่คำพูดของโลกันต์วันนี้กลับยิ่งย้ำเตือนถึงสถานะของเธอในสายตาของเขา เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ให้ได้ แต่เมื่อถึงบ้าน เธอก็ไม่สามารถห้ามความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาได้

"เธอไม่ใช่คนหรือไงปานตะวัน ต่ำต้อยจนไม่สามารถยืนอยู่บนดินเหมือนพวกเขาได้เลยหรือ อึกๆ"

เธอทรุดตัวลงนั่งที่หน้าประตู สายตาเหม่อลอยไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว หากเธอมีทางเลือก เธออยากจะไปให้ไกลจากที่นี่ แต่เธอกลับถูกพันธนาการไว้ด้วยคำว่า "บุญคุณ" และความรัก

ในอีกด้านหนึ่ง โลกันต์กลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว เขาทิ้งตัวลงบนโซฟา พลางขบคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ แม้เขาจะบอกตัวเองว่าทุกอย่างที่เขาทำไปนั้นถูกต้อง แต่ลึกๆ ในใจกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดพลาด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดความคิดของเขา เขาหยิบมันขึ้นมาดู ชื่อของ "กรุงโรม" ปรากฏอยู่บนหน้าจอ โลกันต์ถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะกดรับสาย

"มึงมีอะไร?" โลกันต์พูดเสียงเรียบ

"กูมีอะไรจะถามมึง" เสียงของกรุงโรมเต็มไปด้วยความจริงจัง "มึงคิดยังไงกับปานตะวันกันแน่วะ?"

คำถามนั้นทำให้โลกันต์นิ่งไปชั่วขณะ เขาไม่เคยถูกถามตรงๆ แบบนี้มาก่อน และเขาเองก็ไม่รู้จะตอบยังไง

"เธอเป็นแค่เด็กที่อาศัยอยู่ในบ้านกู แค่นั้น" โลกันต์ตอบเสียงแข็ง

"แค่นั้นจริงๆ เหรอ? กูว่าไม่ใช่ว่ะ มึงทำตัวเหมือนเจ้าข้าวเจ้าของ แต่กลับดูถูกเธอในเวลาเดียวกัน มึงแน่ใจเหรอว่ามึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย?"

"เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้วไอ้โรม กูไม่มีเวลามาเล่นกับมึง" โลกันต์พูดจบก็ตัดสายทิ้ง เขาโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด

ในคืนนั้น เขาพลิกตัวไปมาบนเตียงกว้าง ความรู้สึกผิดแปลกในใจหลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังคงวนเวียนอยู่ เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเขาถึงต้องใส่ใจปานตะวันมากขนาดนี้ ทั้งที่เธอควรเป็นเพียง "เด็กรับใช้" ที่เขาไม่เคยแม้แต่จะมองเป็นคนสำคัญ

เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงตีสอง โลกันต์ตัดสินใจลุกขึ้น เขาเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องของปานตะวัน เธอควรได้รับบทเรียนว่าโลกนี้ไม่ได้สวยงามสำหรับคนแบบเธอ แต่เมื่อมือของเขาเอื้อมไปผลักประตูที่ไม่ได้ล็อก เสียงหายใจแผ่วเบาของเธอที่กำลังหลับสนิทกลับทำให้เขาใจหายเธอดูสงบและอ่อนแอในเวลาเดียวกัน ภาพของเธอในตอนกลางวันที่พยายามกลั้นน้ำตา ทำให้เขารู้สึกถึงบางอย่างที่อธิบายไม่ได้

โลกันต์ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่มีเธอนอนหลับอยู่ข้างกัน เขากอดเธอเอาไว้ลวมๆ ปลายจมูกคมคลอเคลียสูดดมไปตามลำคอขาว ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัว

"ขะ..คุณ!

"อย่าเสียงดัง ถ้าไม่อยากให้คนอื่นตื่นมาได้ยิน" เขากระซิบข้างหูเธอเบาๆ ก่อนจะคลอเคลียที่ลำคอขาวของเธอไม่หยุด

"ปล่อยปานเถอะค่ะ อย่าทำแบบนี้อีกเลย"

"ทำไมล่ะ หรือเธอโกรธเรื่องเมื่อตอนกลางวัน"

"ปานไม่มีสิทธิ์นั้นหรอกค่ะ"

"ใช่ เธอไม่มีสิทธิ์ อย่าโกรธฉันเลย ฉันแค่หวังดี ไม่อยากให้เธอต้องมานั่งเสียใจทีหลัง ระหว่างเธอกับมันไม่มีทางเป็นไปได้"

"ปานรู้ค่ะ และปานก็ไม่เคยคิดที่จะปีนขึ้นไปในที่ของพวกคุณ"

"รู้ก็ดี จำเอาไว้นะปานตะวัน อย่าไฝ่สูงจนเกินตัว เพราะสุดท้ายคนที่จะเจ็บก็คือตัวเธอเอง"

"ค่ะ"

ปานตะวันรู้สึกเจ็บกับคำพูดของเขา เพราะนั่นมันหมายถึงระหว่างเธอกับเขามันเป็นไปไม่ได้เช่นกัน ถึงแม้จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมานานกว่าครึ่งปี แต่สุดท้ายเขาก็มองเธอเป็นแค่ "คนต่ำต้อย" เด็กในบ้านที่ไม่อาจเป็นเมียตัวจริงของเขาได้

"ฉันยาก คืนนี้ฉันนอนที่นี่นะ"

"แต่ว่าปานเป็นประจำเดือนนะคะ"

"เธอเป็นมาสี่วันแล้ว วันนี้คงมาไม่เยอะ"

"แต่ปาน...." เธอพยายามพูด แต่เสียงของเธอแผ่วเบาเกินกว่าจะหยุดเขาได้

"ให้ฉันเช็คดู เดี๋ยวก็รู้ว่าได้หรือไม่ได้" โลกันต์กระซิบข้างหู ก่อนจะกดจูบที่ซอกคอของเธอ ความร้อนจากลมหายใจของเขาทำให้เธอสั่นไหวเขาใช้ปลายจมูกคมและริมฝีปากหนาดูดเม้มคลอเคลียไปทุกส่วนของร่างกายเธอ มือหนาล่วงเข้าไปใต้ร่มผ้า ก่อนจะใช้ปลายนิ้วชี้สำรวจปริมาณของรอบเดือนเธอ  

"คุณกันต์ ปะ..ปาน.."

"นิดเดียวเองปาน ฉันไม่ติด"

เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่น ริมฝีปากของเขาทาบลงบนริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสแรกนั้นเต็มไปด้วยความอุ่นวาบและความอ่อนหวาน ราวกับเขากำลังสำรวจความรู้สึกของตัวเอง แต่เพียงไม่นาน ความอ่อนโยนกลับถูกแทนที่ด้วยความเร่าร้อน ริมฝีปากของเขากดแน่นขึ้น ปลายลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของเธอเพื่อค้นหาความลึกซึ้ง เธอพยายามหายใจ แต่กลับถูกดึงดูดเข้าสู่แรงปรารถนาที่เขามอบให้

เมื่อเขาผละริมฝีปากออก เธอหอบหายใจหนัก ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาคู่งามจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

"อย่าไปใช้สายตาแบบนี้กับใคร นอกจากฉัน เข้าใจไหม"

ปานตะวันพยักหนารับ ลมหายใจของทั้งคู่ประสานกันในความเงียบยามค่ำคืน ร่างหนาโหมแรงกระแทกไม่หยุดหย่อน เสียงครางทุ่มสลับกับเสียงหวาน ทุกสัมผัสที่เขามอบให้ทำให้เธอหลอมละลายไปในอ้อมแขนของเขา

แสงแดดอ่อนของเช้าวันใหม่

ปานตะวันลุกจากเตียงด้วยร่างกายที่ยังคงรู้สึกเจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดจากร่างกายไม่ได้เทียบเท่ากับความรู้สึกในหัวใจที่เหมือนถูกบีบจนแทบแตกสลาย  สายตาของเธอสะดุดกับกระดาษโน้ตใบหนึ่งบนโต๊ะข้างเตียง ใกล้กันมีเงินจำนวนหนึ่งหมื่นบาทวางไว้เรียงอย่างเป็นระเบียบ ตัวหนังสือบนกระดาษเขียนด้วยลายมือคุ้นตาของเขา

"ค่าตัวเธอ ถ้าไม่พอค่อยมาขอเพิ่ม"

เธออ่านจบ หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ มือสั่นเทาขณะที่หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้กลับร่วงหล่นไม่หยุด

"ค่าตัวงั้นเหรอ?"

น้ำเสียงสั่นไหว รู้สึกเหมือนถูกกรีดลึกลงไปในจิตวิญญาณ  เธอเดินไปที่ประตู ร่างสูงของโลกันต์เดินออกไปพร้อมกับใบหน้าที่ดูสงบนิ่ง ไม่มีแม้แต่การหันกลับมามองเธออีกครั้ง ราวกับว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีความหมายอะไรสำหรับเขา

"เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นอะไรมากกว่านี้เลยใช่ไหม?"

เธอพึมพำเสียงสั่นคลอน มองตัวเองในเงาสะท้อน ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้ ผิวที่ยังมีร่องรอยจากค่ำคืนที่ผ่านมา เธอรู้สึกเหมือนเป็นของเล่นชิ้นหนึ่งที่ถูกใช้แล้วทิ้ง

ปานตะวันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ความรัก ความหวัง และความเจ็บปวดทั้งหมดของเธอรวมกันเป็นหนึ่งเดียว เธอไม่รู้ว่าเธอจะยังรักเขาได้อีกนานแค่ไหน หรือจะต้องใช้เวลานานเพียงใดในการหลุดพ้นจากความทรมานนี้ แต่ตอนนี้ เธอทำได้เพียงก้มหน้ารับความจริงที่ว่า ในสายตาของโลกันต์ เธออาจเป็นเพียงของเล่นชั่วคราว ที่ไม่มีวันได้รับความรักหรือคุณค่าใดๆจากเขาเลย