11

“ดีล่ะที่นายมาถึง ยังดีกว่าไม่มา”

“เอ ไม่มาได้ยังไงโทชินาดะ บอกมาก็ต้องมาสิ  คนอย่างฉันนัดคำไหนเป็นคำนั้น”

โทชินาดะดูเหมือนจะสัมผัสความรู้สึกและตัวตนเพื่อนคนเดิมเมื่อครั้งเรียนอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นเป็นอย่างดี 

ปางภูเป็นคนที่พูดจริงทำจริง อารมณ์มุทะลุบ้าง ไม่ชอบทำอะไรค้างคา

“นายก็ยังเป็นปางภู คนเดิม”

“กับแฟนสาวของนายล่ะ”

โทชินาดะรับรู้ว่าปางภูมีแฟนสาว

แล้วตั้งแต่เรียนอยู่ด้วยกันที่ต่างประเทศ ก่อนจะจบและจากกันมา  เพราะมีอะไรนั้น ปางภูไม่ค่อยที่จะปิดบังเพื่อนรักชาวอาทิตย์อุทัย 

เช่นเดียวกับโทชินาดะเช่นกัน ทั้งคู่จึงคบกันได้สนิทใจและเปิดเผย

“เธออยู่ที่ต่างประเทศ ทำงานอยู่ แล้วฉันกับเธอ ก็ห่างกันสักพักหนึ่งแล้ว”

“อ้อ เหรอ เพราะทีแรกนึกว่านายแต่งงานแล้ว”

โทชินาดะพยักหน้ารับ

หลังจากได้ยินฟังอารมณ์เศร้าจากน้ำเสียงที่เรียบเป็นปกติ

“ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกโทชินาดะ เคยบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเราจะแต่งงานกับใคร คงต้องโทร.ไปบอกนายก่อน นายอยากจะมาร่วมงานแต่งของเราไม่ใช่หรือ”

ปางภูก็พูดเผื่ออนาคต เพราะยังไม่มีวี่แววบังเกิด งานเขียนที่ค่อนหนักซึ่งเขารับผิดชอบ มันก็รัดตัวพอสมควร กับพอๆกับงานธุรกิจส่วนตัว

ที่เขาต้องการทำให้ออกมาดีที่สุด ทั้งสองอย่าง เพราะคิดว่าเรื่องแค่นี้ น่าจะไม่พ้นหนึ่งสมองสองมือเขาได้ 

ปางภูมักจะคิดอย่างนี้กับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่มนุษย์อย่างเขาจะกระทำไม่ได้ 

ถ้าหากปรารถนา นอกเว้นเสียจากมันสุดวิสัยซึ่งมนุษย์จะกระทำได้  เช่นคว้าดาวเดือนมาเป็นของตนเอง

“แล้วนายล่ะ เมื่อไหร่จะมีข่าวดี”

หนุ่มผิวขาวจากแดนอาทิตย์อุทัยยิ้มใส ด้วยทรงผมตั้งเท่แบบทันสมัย ผ่านการย้อมสีทองดูมีเสน่ห์ไม่น้อย

“ฉันกับมิชิโกะจะแต่งงานปลายปีนี้ ที่ทาคางาวะ กลางกรุงโตเกียว ต้นฤดูหิมะตก อย่าลืมล่ะ นายต้องไปงานของฉันให้ได้”

เมื่อเพื่อนบอกข่าวดี

เขาก็ดีใจแทนเพื่อนด้วย

“ดีใจอย่างมากว่ะ ในที่สุดข่าวดี ของนายเกิดขึ้นก่อนฉันอีก

โทชินาดะ ไม่ลืมแน่ ฉันจะรีบบึ่งไปเลย เมื่อถึงเวลาในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าว ที่สนิทสนมคบหากันมานาน”

โทชินาดะยิ้มให้อีกครั้งก่อนเอ่ย

“ไปครั้งนี้ นายอย่าลืมจูงมือสาวไทยคนสวย ว่าที่แฟนนายไปร่วมงานด้วยนะ เพื่อนๆหลายคนก็อยากจะอวยพรอยากพบเจอนายด้วย”

ปางภูพยักหน้า

ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ตระเตรียมงานสะสางเรื่องยุ่ง ไว้ล่วงหน้า 

ส่วนต้นฉบับคงจะพกโน๊ตบุ๊คเครื่องโปรด เดินทางไปด้วย

ไม่แน่ล่ะดินแดนสุขสงบของดอกเบญจมาศและชาวอาทิตย์อุทัย  คงทำให้เขาเพริดตะลึงกับฉากนิยายเรื่องใหม่

ที่เขาแอบสรรสร้าง ฉากเล็กฉากใหญ่ในประเทศญี่ปุ่นสักครั้ง  และเมื่อมีโอกาสเที่ยว คงอยู่นานเป็นอาทิตย์ สองอาทิตย์

 อีกอย่างเกาะฮอนชู กับฮอกไกโดทางตอนใต้ของประเทศเห็นว่าสวยงามตามคำร่ำลือก็อยากจะไปเยือน 

แต่เขาจะไปหาคู่รักหรือแฟนสาวจากที่ไหน

ตามคำบัญชาของเพื่อน  เขาก็นึกไม่ออก 

ภามิญาอยู่ไกลจากเขา เกินกว่าที่จะเรียกร้อง

ขอร้องให้เธอเดินทางกลับมา เพื่อร่วมงานวันแต่งเพื่อนรักคนนี้พร้อมกับเขา

มันคงจะเป็นเรื่องยาก เพราะภามิญามักปฏิเสธเสมอว่า ไม่ว่าง 

ปางภูก็เหนื่อยหน่าย การที่ภามิญาจางหายเหมือนหลุดลอยผ่านจากความรู้สึก

เขาก็มีความคิดความรู้สึกเช่นเดิม

คือไม่ได้มีความรู้สึกอย่างที่กระวนกระวาย อาวรณ์ห่วงหามีบ้าง  แต่มันก็ไม่ได้มากมาย เหมือนคราวแรกที่กินไม่ได้นอนไม่หลับ

อีกอย่าง คนอย่างเขา เวลาเหงาเงียบไม่ค่อยมีเท่าไหร่

เพราะเอาเวลาไปทุ่มเท ใส่นิยายจนหมด นี่คือความรัก 

ปางภูบอกออกมาจากหัวใจส่วนลึกของตนเอง ระหว่างงานเขียนที่ตนเองรัก กับคนรักมันมีค่าเท่ากัน

ในความคิดเขา สุดแท้แต่ว่าฝ่ายคนรัก

จะทำให้เขาอนาทร หรือสนใจหล่อนมากเพียงไร

เขาพบพานเพื่อนมากมาย ที่เป็นตัวละครของตนเอง มีความสุขกับคนเหล่านั้น ที่ลิขิตรังสรรค์ผ่านปลายหมึกของตนเอง

แบบนี้ล่ะที่เขาอนาทร และดูเหมือนจะมีความสุขมากกว่าตัวตัวของมนุษย์ที่มีจิตวิญญาณ

เพราะอย่างน้อยตัวละครของเขา มันดิ้นหนีไปจากเขาไม่ได้ ถูกกักขังอยู่ในโลกจินตนาการ ที่พร่ำเพ้อ ถึงกี่ครั้ง กี่รอบไม่มีวันจบ และวันจาง 

และอีกอย่าง มันไม่มีวันทรยศ และคิดคดเหมือนใจคน

ที่มีเลือดเนื้อได้ เขาคิดว่าตัวละครพวกนี้ มีความบริสุทธิ์  พร้อมที่เขาจะทุ่มเทรักคนเหล่านี้

ด้วยหัวใจรักที่เต็มเปี่ยม 

ถึงเขาทุ่มเทแรงใจเป็นร้อย  เขาก็ไม่เคยได้รับความผิดหวังเสียใจกลับมา

“เรื่องงานเขียนของนายเป็นอย่างไรบ้าง”

เขาส่งข่าวคราวเกี่ยวกับงานเขียนของตนเอง ให้เพื่อนคนนี้ทราบอยู่ตลอดเวลา

โทชินาดะจึงถาม

“ก็เรื่อยๆ เขียนด้วยใจสนุก ตอนนี้ออกมาห้าเล่มแล้ว “

“โอ้โฮ เก่งจัง แบบนี้ระดับเบสเซลเลอร์แล้วนะ”

เพื่อนหนุ่มนักเขียนยิ้มตอบเบา

“โน่นใครกันนะ ผู้หญิงชาวไทยทั้งสองคนนั้นสวยน่ารักจริง   หน้าหวานกิริยาก็งดงาม นายรู้จักเคยเห็นหน้าหรือเปล่า ป้าง”

โทชินาดะเรียกชื่อเล่น ที่ปางภูเคยแนะนำให้เรียกและออกเสียงให้ฟัง 

ยิ้มให้เพื่อนนิดหนึ่งก็ใช้สายตาสำรวจพุ่งตรงไปยังสาวที่กำลังก้าวพาร่างระหงในชุดเครื่องแบบยูนิฟอร์มของพนักงานก้าวเข้ามาภายในอาคารซึ่งเป็นโรงแรมกึ่งคอนโด

หลังจากที่โทชินาดะชี้มือพร้อมบุ้ยใบ้ให้มอง 

สาวสวยที่เดินเคียงคู่กัน  สาวหนึ่งค่อนข้างเตี้ย แต่อีกสาวที่ดูสูง ถ้าเทียบกันไล่เลี่ยกับเขา ระหงหน้าหวาน  กำลังสนใจกับกองเอกสารที่ช่วยกันขนยกจากข้างใน 

พร้อมด้วยพนักงานชายอีกสองคน มีเสียงพูดสนทนาที่ดังเล็ดลอดผ่าน ใกล้เข้ามาให้เขาได้ยิน

และพอจับน้ำเสียงได้ยินบ้าง

“นายสนใจหรือยังไง”

เขาส่ายหน้าปฏิเสธ  

แต่คิ้วเข้มดกดำของหนุ่มหล่อต่างแดนเงยขึ้น หรี่สายตามองเพื่อน

“ใช่ ฉันรู้สึกชอบ สาวไทยหุ่นเตี้ยคนนั้น เธอมีหุ่นเหมือนมิชิโกะแฟนฉันไม่มีผิดเลย แต่ถึงยังไงมิชิโกะยังน่ารักกว่า”

ท้ายสุดอดให้ความสำคัญแก่แฟนสาวผู้มาก่อนไม่ได้ 

ชื่นชมเป็นอาหารหวานทางสายตาเท่านั้น