12

รู้สึกชื่นชอบสาวไทย แต่ความเป็นจริงก็เป็นได้แค่นั้น

เพราะคนไทยกับคนญี่ปุ่น มีประเพณีวิถีชีวิต ความเป็นอยู่สังคมแวดล้อม ที่สำคัญขนบธรรมเนียมประเพณีต่างกัน เป็นอย่างมาก 

 กลัวว่าความแตกต่างทางฐานะจะทำให้ไปด้วยกันไม่รอด  หลายคู่หลายคนทีเดียว

ที่เป็นเพื่อนรุ่นพี่หรือรุ่นน้าและลุง

ที่โทชินาดะให้ความสนิทสนมคุ้นเคย ท่านเหล่านั้นเคยแต่งงานกับสาวไทย   แต่ใช่ว่าจะมีพลัดพรากแตกแยกไปหมดคู่ 

คู่รักหนุ่มญี่ปุ่นสาวไทยที่ครองรักครองเรือนจนแก่เฒ่าและตายจากกันก็มากมี 

ในประเทศญี่ปุ่นที่มีประชากรคนไทยปะปนนอกจากทำงานเป็นแม่บ้าน ยังมีสาวเสิร์ฟสาวขายบริการ พนักงานบริษัท โดยเฉพาะเครือข่ายสำนักงานใหญ่ในญี่ปุ่น

มักจะส่งลูกจ้างคนงานไทยเข้ามาเรียนรู้งานครั้งละสิบยี่สิบคน แต่ละบริษัท  ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่มีค่าครองชีพสูงลิบลิ่ว

“ส่วนฉันชอบสาวไทยรูปร่างผอม บางเพรียวคนนั้นมากกว่า  เพิ่งได้เห็นว่า มีผู้หญิงหน้าตาดีๆแบบนี้อยู่แถวนี้ด้วย ชักอยากจะรู้จักแล้วสิ ขอเบอร์โทร.ดีไหม?”

สองหนุ่มต่างภาษาสนทนากันเรื่องหุ่นและสรีระของสองสาวตรงหน้า

ด้วยความสนุกปากเป็นอาหารตาของทั้งคู่

แต่นึกไปในสายตาของปางภู ก็บังเกิดความสนใจในตัวของสาวสวยที่เอ่ยปากไปเมื่อครู่ 

รู้สึกว่ามีหน้าตาที่สะดุดตา จนอยากจะรู้จักชื่อ

“ฉันอยากจะรู้จักชื่อแล้วสิ  ถามใครกันดีนะโทชิ ถึงจะได้รู้ว่าสาวร่างเพรียวระหงคนนี้เป็นใคร”

“ก็เป็นพนักงานบริษัทไง อาจจะเป็นเจ้าหน้าที่สักตำแหน่ง  หรือเลขา และแต่งกายด้วยชุดฟอร์มของบริษัท  นายก็อ่านเดาหรือไม่ก็ถามแม่บ้านคอนโคตรงหน้านี้สิ เผื่อจะรู้ความจริง”

โทชินาดะให้ความสนใจตอบเพื่อนเช่นกัน 

เมื่อเห็นนักเขียนหนุ่มเพื่อนรัก มีอาการอยากสนใจสาวขึ้นมาอีกคราว

“ก็มีรักเผื่อเอาไว้ตอนที่เราอกหัก จะช่วยดามใจเอาไว้ก่อนนะ เพราะดูท่าว่านายไม่ค่อยมีเปอร์เซ็นต์ไม่ใช่หรือ คุณเพิร์ลของนาย  ยิ่งอยู่กันไกลลิบลับตาอย่างนี้แล้ว นายก็ไม่รู้ว่าอยู่ทางโน้นเธอทำอะไร”

โทชินาดะเอ่ยเพียงเท่านี้

ไม่อยากจุดประกายความร้าวให้เพื่อนไม่สบายใจและเสียใจ 

ดูจากสีหน้าก็คาดเดาได้ เกี่ยวกับความรักครั้งนี้ที่ยังไม่มีคำตอบว่าสมหวัง 

คงมีแต่เพียงความหวังที่ยังลมๆแล้งๆ

โทชิชะงักปากค้างไว้ หรี่สายตามองเพื่อนหยุดคำพูดแค่นั้น

และปางภูนักเขียนหนุ่มพยักหน้าใส่เพื่อน กล่าวยืดอกตอบความจริง

“มันก็ใช่นะ ระยะนี้ฉันมีความรู้สึกอย่างนั้น แต่อีกอย่างหนึ่งนะ โทชิ ที่ฉันบอกนาย คือว่าฉันไม่ใช่คนเจ้าชู้  ถ้าฉันจะรักใคร ฉันรักทีละราย ไม่ใช่มั่วหรือแอบมีกิ๊ก ให้อีกฝ่ายขุ่นใจ ฉันไม่มีนิสัยอย่างนี้หรอก อยากให้นายจดจำไว้ เพราะคำว่าความรักมันสูงค่าสำหรับฉันเสมอ คิดว่า เมื่อเราให้ความซื่อสัตย์ไว้วางใจเขา เขาก็ต้องเกรงใจและให้สิ่งเดียวกันตอบแทนกลับมาหาเราบ้าง”

ถึงอย่างไรก็เป็นความหมายที่สวยหรูของปางภูเช่นกัน

แน่ล่ะ หนุ่มหล่อเอาไว้ปลอบใจตัวเอง

สร้างด่านปลุกมโนภาพ เอาคำสวยหรูมาเป็นข้ออ้าง เพื่อทำให้ตนเองรู้สึกดีขึ้น 

เพราะเขาไม่อยากปรักปรำภามิญา ว่าเธอมีความผิด

ทั้งที่ไม่เคยทราบต้นสายสาเหตุมาก่อน

เมื่อโทชินาดะหยุด เขาไม่อยากจะพูดมาก กลัวเพื่อนระคายและไม่สบายใจ 

แต่ถ้าปางภูกล้ายอมรับความจริงได้ก็ดี อย่างทระนงองอาจ

เขาขอชื่นชมและสดุดีเพื่อนด้วย ที่กล้าหาญจริง 

แต่หนุ่มญี่ปุ่นอย่างเขา คงไม่ใจดีและใจอ่อนมากขนาดนั้น

“ถ้านายสนใจ เอาไหม ฉันจะช่วย จะยากอะไรกัน นายก็พาตัวเองเข้าไปทำความรู้จักหล่อนเลยสิป้าง..ช่วงนี้หล่อนยังไม่ได้กลับออกไปหรอก แต่ถ้าไปแล้วนายก็อาจจะชวด ถ้าหากนายไม่แสดงความใจกล้าออกมาตอนนี้”

ใบฟางแสดงกิริยางุนงงเมื่อมีหนุ่มหล่อยื่นมือเข้าช่วยยกแฟ้มเอกสารที่หนักอึ้ง ซึ่งยังไม่แล้วเสร็จ

ใครจะรู้ว่าเยอะขนาดนี้  ถ้าทราบจากพี่ปุ๊กก่อน

หล่อนคงไม่ต้องออกแรงขนาดนี้หรอก.. 

นี่ใช้แรงงานเกินหน้าที่ประชาสัมพันธ์ ที่หล่อนสมัครเข้ามา อดบ่นไม่ได้ แต่ก็รู้สึกขวยเขิน จนนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก

กับสองชายหนุ่มแปลกหน้าคนแรกเป็นคนไทย ผิวขาวลูกตาดำคมมีเสน่ห์บวกกับความสูงที่มากกว่าหล่อน สง่า เส้นผมเรียบตรง

แต่ก็ดีล่ะ  เมื่ออาสาเข้ามาแล้ว ก็จะใช้แรงงานให้เข็ด 

ทั้งที่สาวสวยคิดว่าเขาเป็นนอก ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานการของหล่อน แต่เรื่องน้ำใจหล่อนก็ถือว่าดี

และแฟ้มเอกสารเหล่านี้ คนช่วยกลับมีพ่อบ้านอยู่คนเดียว ส่วนแม่บ้านไม่ว่าง คงง่วนอยู่กับการถูพื้นห้องและบริเวณลานด้านหน้าของล้อบบี้  

ถ้าหล่อนกับหฤทัยออกแรงเอง  เกือบบ่ายสองโมงครึ่งแน่ถึงจะได้กลับ  ไหนพี่ปุ๊กบอกว่าเอกสารมีหน่อยเดียว นี่มันเกือบจะครึ่งคันรถแล้วนะ 

ออกแรงยกกันสามคน ยังไม่พอเลย นี่มีหนุ่มแปลกหน้ายื่นเข้ามาช่วย ทั้งที่ไม่รู้จักว่าเป็นใคร

อ้อ ลืมบอกไป อีกหนุ่มหนึ่งสังเกตแล้วหน้าตาโครงสร้างแบบนี้ไม่เหมือนคนไทยแท้ และสำเนียงที่พยายามจะพูดไทยก็ไม่ชัด 

หน้าออกไปทางเกาหลีและญี่ปุ่น หล่อนเดาเอาไว้ก่อน 

สูงโปร่งไม่แพ้หนุ่มไทย แต่นัยน์ตาเจ้าชู้กริ่มไม่น้อย

ซึ่งแบบนี้ใบฟางไม่ชอบ  หล่อนอยากจะบอกเขาด้วยว่าหล่อนมีแฟนแล้ว  แล้วแฟนก็หน้าตาดีมากด้วย

เหนื่อยหอบกว่าจะเสร็จร่วมชั่วโมง 

จึงพักเหนื่อยแล้วเอ่ยขอบคุณสองหนุ่มแปลกหน้า

เรือนใกล้ที่อยู่ตรงกันข้ามซี่งเป็นคอนโดหรู 

หล่อนปักใจว่าเขาพักอยู่ที่นี่แน่  นั่งพักเหนื่อยหอบด้วยกันบนเก้าอี้หินอ่อนใต้ร่มเงาไม้ประดู่ และต้นหนวดปลาหมึก

ใบฟางยืนจ้องหน้านิ่งอีกครั้ง  นอกจากรู้สึกเขินที่ถูกจ้องมองด้วยสายตาแบบนั้น

ขอบคุณที่อุตส่าห์ช่วยโดยไม่ได้ขอร้องหรือเรียก

พร้อมด้วยเพื่อนสนิทของเขา  

นักเขียนหนุ่มจับจ้องใบหน้าหวานเช่นเดียวกัน มีรอยยิ้มพริ้มละไมที่มุมปากนิดหนึ่ง บ่งบอกถึงพอใจที่แสดงให้เห็น

 แต่ว่าเวลาเหล่านั้นมีไม่มากนัก  เสร็จแล้วจึงรีบจากไป โดยที่ปางภูลืม

ที่จะขอเบอร์ส่วนตัวของหล่อนด้วยซ้ำ

ตามที่ตกลงไว้กับโทชินาดะ  เมื่อนึกขึ้นมาได้รู้สึกขำตัวเอง

แต่โอกาสหน้า น่าจะมีใหม่ หล่อนอาจจะหวนกลับมาที่นี่อีกครั้ง  

เพราะระหว่างที่ถือโอกาสช่วย เขาก็สื่อสารกับหล่อน แม้ดูแล้วหล่อนจะขี้อาย พูดน้อย ถามคำตอบคำ