17

ถ้าเป็นแบบสวรรค์สี ผู้หญิงกร้านกล้าเจนจัดแบบนั้น เอาไปไกลๆเขาเลย

 เขาไม่ใช่พวกคลำไม่เป็นหางเป็นใช้ได้อย่างธีรคาม

อย่างน้อยเรื่องนี้ เขาต้องสะอาดและคัดเลือก 

ไม่บ่อยครั้งนักที่เขาอยากจะปลดเปลื้อง แลกความเป็นหนุ่มแน่นของตนเองกับสาวสวยที่ไหนแลกร่างกายกันด้วยเซ็กซ์  นอกจากคราวก่อน ก็หลายปีมาแล้ว สองสามครั้ง  

ช่วงนั้นเขายังมีภามิญาอยู่  แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วล่ะ

พันธะหัวใจของหล่อนกับเขามันขาดผึงไปทันที  ตั้งแต่ที่ทราบข่าวว่า หัวใจของหล่อนไปอยู่กับคนอื่น

เลยเตลิดไปไกลต่อไกล เพราะสังคมแบบนั้นก็เอื้ออำนวยให้ผู้ชายผู้หญิงมีเซ็กซ์กันง่าย  วัฒนธรรมมันเปิดอิสระเสรี

เรื่องแบบนี้ผู้ชายผู้หญิงเขาเห็นกันเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนกินข้าวไปเที่ยว

เฮอะ เขาจะมานั่งตอกย้ำตัวเองไปทำไม แค่นี้มันเจ็บปวดไม่เพียงพอหรือไง 

เขากระอักเลือดไม่พอล่ะสิ  ถึงดิ้นรนหาเรื่องที่จะทำให้ตัวเองน้ำตาไหลออกมา

คำว่าบาดเจ็บจากการอกหัก มันก็มีพิษสงร้ายแรง

จนเขาต้องจัดการระบายหาทางออกให้ตัวเองในบางสิ่งบางอย่าง  เพราะห่างร้างไปนาน เหมือนปลุกอารมณ์อีกครั้ง

ในเมื่อธีรคามบอก ผู้หญิงที่เป็นชิ้นเนื้อสด  จะนอนคอยเขาที่โรงแรมประจำ ซึ่งมันไปใช้บริการบ่อย จึงจำได้ขึ้นสมอง เป็นโรงแรมม่านรูดหรูระดับห้าดาว  รถแท็กซี่หรือส่วนตัวสามารถแล่นโฉบผ่านถึงหน้าห้อง มีลิฟต์ให้บริการ แต่ราคาต่อคืนต่อครั้ง ถือว่าแพงโขทีเดียว  แต่เขายินยอมเสีย  แต่ที่นึก ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงเท่านั้น พอเห็นแล้วเขาจะให้ผ่านมั๊ย  คำตอบรออยู่

“นายอยู่ที่ไหนล่ะป้าง”โทชินาดะถามเขา

“อยู่ข้างนอก “

นึกแปลกใจ เพราะเพื่อนรักเป็นคนบอกว่าจะใช้เวลาเขียนหนังสือในช่วงนี้

“อ้าว  ไหนว่า นายต้องมีเวลาเขียนหนังสือ”

“ตอนนี้ทิ้งไว้ก่อน  หาอะไรสนุกๆทำ”

เขาตอบเพื่อน

“เออว่ะ เที่ยวบ้าง ดีกว่าอุดอู้อยู่ในห้อง สมองนายอาจจะแจ่มใสมากกว่าเดิม อาจจะได้ไอเดียพร็อตเขียนเรื่องอีกเยอะ”

“ขอบใจนายมาก ที่พอจะรู้นี่ ว่าชีวิตนักเขียนเขาเป็นยังไง”

“เอ๊ะ ท่าทางนายไม่สบายฉันสังเกตจากน้ำเสียง”

“ขอบคุณ ถูกล่ะเพื่อนฉันก็ไม่สบายใจจริงๆ ถึงดันทุรังออกมาเที่ยวนอกบ้าน ถ้าเป็นปกติ นายก็รู้ว่าฉันจมอยู่กับโต๊ะเขียนหนังสือ”

“กันก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน  ขอให้นายเที่ยวให้สนุกก็แล้วกันนะ  ส่วนฉันขอหลับพักผ่อนก่อน  พรุ่งนี้มีโปรแกรมเที่ยวเยอะ  เสียดายนายไม่ได้มาด้วย จะอย่างไรก็ตาม จะเที่ยวเผื่อด้วยนะโว้ย”

“เออ ฉันคงอิ่มเที่ยวไปกับนายด้วยล่ะโทชินาดะ ถ้าเป็นอย่างนั้น  โชคดีว่ะ”

เขาตอบเพื่อนเย้าออกไปอย่างมีอารมณ์ขำ  ทั้งที่ในเวลานี้ตัวเองขำไม่ออกสักเท่าไหร่  แต่น้ำคำของเพื่อนก็ยังทำให้หัวเราะขำรื่นอารมณ์ออกมา

เพื่อนรักชาวซากุระ ให้กำลังใจแก่เขาไม่ใช่น้อยเลย เป็นความสุขที่ไม่รู้ตัว เข้าไปในห้องแล้ว กดล็อกปิดประตูแล้วชายหนุ่มก็นั่งเงียบ นั่งมองขวดเบียร์ตรงหน้า เพราะเขาไม่ใช่คอแอลกอฮอล์ 

ธีรคามหนุ่มเลวถอนใจอย่างยากลำบากเมื่อการกระทำของเขาบรรลุผลสำเร็จ เมื่อเขาเอ่ยคะยั้นคะยอให้สาวสวยอยู่ต่อ

อ้อนหล่อนด้วยคำหวาน จนใบฟางตกหลุมเล่ห์และคล้อยตาม

เนื่องจากเห็นว่าคนรักต้องการนั่งฟังเพลงต่อ ที่ร้านอาหารกึ่งบาร์  เขาบอกอยากทานเหล้า 

หล่อนก็นั่งดูเขา สักพักหนึ่งเขายื่นแก้วน้ำส้มคั้นให้หล่อนบอกว่า

“เย็นเจี๊ยบเลย แก้กระหาย พี่อยากเอาใจฟางจ๊ะ ก็ในเมื่อคนดีของพี่อุตส่าห์มาด้วย ตามใจพี่ทุกอย่าง  ทำให้พี่มีความสุขทุกข์ครั้งเลย”

หล่อนยิ้มให้กับใบหน้าที่เสแสร้งของเขา ที่อ่านไม่ออก คนตรงหน้าแสดงละครเก่ง แนบเนียน จนไม่รู้สึก สังเกตได้ ไม่รู้ว่านั้นคือพิษสงเบื้องลึกที่ธีรคามต้องการให้หล่อนตกหลุมพรางกับดัก 

เมื่อธีรคามลอบยิ้มผ่านสีหน้า  มือเรียวของสาวสวยยกก้านแก้วบางของน้ำส้มคั้นจิบลงคออย่างรู้สึกว่ารสชาติดีและสดชื่น 

นึกในใจเป็นห่วงเป็นใยเขาเช่นกัน ที่เทกแคร์ดูแลหล่อน

สักพักนั้นเวลาผ่านไป ใบฟางรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นกับตัวเอง คือจู่นั้นรู้สึกมึนที่ศีรษะอย่างแรง  จนบังคับตัวเองไม่ได้

และดูเหมือนสติสัมปชัญญะกำลังจะดับวูบไปในทันที  เมื่อร่างของหล่อนล้มพับกับพนักเบาะ 

พร้อมใบหน้าที่ยิ้มอย่างสะใจของธีรคาม เมื่อมองเห็นสาวสวยสิ้นฤทธิ์

แผนการชั่วของเขาก็ดำเนินต่อด้วยการกดเบอร์มือถือไป  เพราะคนอย่างเขาไม่กล้าเล่นตุกติกหรือเบี้ยวกับเจ้าพ่อใหญ่ทางการพนันที่เงินหนา 

ซึ่งเขาจะต้องอาศัยเป็นขุมทรัพย์ เพื่อช่วยเหลือตัวเองในยามเดือดร้อน  เพราะการพนันที่สิงสู่ในใจของเขาจนเลิกไม่ได้นั่นเอง

“เสี่ยครับ  เรียบร้อยแล้ว เสี่ยสามารถรับสินค้าที่ดิ้นได้ ชิ้นงามนี้ที่โรงแรม ที่ผมเปิดห้องรอให้แล้ว ตอนนี้เสี่ยอยู่ไหนครับ”

“ฉันเพิ่งขับรถมาถึง”

“งั้น เสี่ยขึ้นไปรอที่ห้อง ชั้นสามได้เลยครับ ที่ห้องสวีท ผมโทร.ไปจองแล้ว อีกสักสิบห้านาที ผมจะไปถึงพร้อมของขวัญที่คุ้มค่ากับเงินของเสี่ยที่เสียไป”

“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ เรื่องเงินสำหรับฉันมันจิ๊บจ๊อย  ถ้านายรู้จักฉันดีนะธีรคาม  คงรู้ว่าฉันไม่ชอบลูกไม้ที่เล่นไม่ซื่อ  ถ้าคิดจะคบกับฉันยาวนาน อย่าเล่นเหลี่ยม”

ฝ่ายนั้นเอ่ย เสียงตึงขึงขัง

ซึ่งธีรคามรู้ดี

“รู้แล้วน่าเสี่ย สิ่งที่ผมแลกเปลี่ยนและลงทุนไป ผมก็ย่อมอยากได้กำไรติดตัวกลับมา เท่าที่ผมพอใจ และเสี่ยให้ได้  ผมจะได้มีเวลาเอาไปถอนทุนต่อ  คิดว่าคราวนี้โชคคงเป็นของผมบ้างล่ะ”

ผีการพนันที่ปางภูไม่อยากจะคิด

 เพราะเขาก็คนหนึ่งในจำนวนนั้น ได้มาแล้วก็เสียไป คนที่มีเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงไหวพริบเท่านั้น ที่จะล้มคู่ตรงกันข้ามได้ด้วยไพ่ และฝีมือ

 ต้องเป็นระดับชั้นเซียน ซึ่งปางภูถือว่าเขาเก่งกาจในเรื่องนี้คนหนึ่ง  แต่เขาไม่ได้ติดมัน เขาจะมาแค่ครั้งคราวเมื่อตนเองรู้สึกเบื่อ