Mag-log inShare
4ฉันเรื่องมากตรงไหนวะ?...
Huling Na-update:
2025-03-07 22:13:16Chapter 4
“พี่ปั้นสิบให้กูดูแลมึง กูไปไม่ได้หรอกถ้ากูไปแล้วใครจะดูแลมึงล่ะ”
“ไม่ต้องมาดูแลกู!” ปั้นจั่นผลักบ่าฉันแรง ๆ เจ็บวะ! เจ็บเชี่ย ๆ ที่เห็นคนที่รักทำแบบนี้
“ปั้นจั่น”
“คำว่าเพื่อนมันจบลง ตั้งแต่มึงบอกว่ารักกูแล้วแหละ”
“มันต้องจบอยู่แล้วเพราะกูคิดกับมึงมากกว่าเพื่อน ให้กูคิดกลับไปเป็นเพื่อนกูทำไม่ได้จริง ๆ”
“มึงจะไปไหนก็ไปหมอกต่างคนต่างอยู่ ต่อไปนี้เลิกข้องเกี่ยวกัน”
“มึงคิดหรือเปล่า? ก่อนที่มึงจะพูดออกมา”
“กูคิดดีแล้ว”
“ไหนมึงบอกว่าเราจะไม่ทิ้งกันไงไอ้ปั้นจั่น”
“คำพูดนั้นกูเคยพูดกับเพื่อนกู ตอนนี้มึงไม่ใช่แล้ว”
“มึงต้องการแบบนั้นใช่ไหมปั้นจั่น? มึงต้องการให้กูออกไปจากชีวิตมึงใช่ไหม? มึงแค่พูดออกมาเลย กูจะได้ไม่ต้องทนกับความรู้สึกเจ็บปวดที่กูต้องมองมึงพลอดรักกับคนอื่น กูจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับมึงอีก”
ฉันพูดพร้อมกับจ้องหน้าปั้นจั่นด้วยความเจ็บปวด ถ้าเขาพูดออกมาว่า ต้องการให้ฉันออกไปจากชีวิตเขาฉันก็จะไป มันคงไม่มีอะไรเจ็บไปมากกว่านี้แล้วแหละ
ฉันควรจะออกไปจากชีวิตของปั้นจั่นตั้งนานแล้ว เพราะความรักงี่เง่าของฉัน ที่ฉันต้องทนมองดูคนที่ฉันรักรักกับคนอื่น เพราะคำว่าเพื่อนที่เขามอบให้ฉัน เพราะฉันกลัวที่จะเสียเขาไป
“มึงไปไหนก็ไป ในเมื่อมึงคิดกับกูมากกว่าเพื่อนแล้ว กูกับมึงคงกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วแหละ” คำพูดของเขาทำเอาฉันชาวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า สุดท้ายแล้วเขาต้องการให้ฉันออกไปจากชีวิตของเขาจริง ๆ
“ได้ ในเมื่อมึงต้องการแบบนี้ กูจะทำให้มึง ต่อไปนี้มึงก็คิดเสียว่ากูเป็นแค่อากาศธาตุที่ไร้ตัวตน มึงอยากจะใช้ชีวิตยังไงมึงก็ใช้ไปเลย ถ้าจะให้ดีมึงก็ไปอ้อนวอนกราบตีนริสา ให้มันกลับมาหามึงด้วยแล้วกัน” ฉันพูดเสียงสั่นเครือปนสะอื้นก่อนจะผลุนผลันออกจากห้องทันที ฉันรีบวิ่งมาที่ป้ายรถเมล์ แล้วปล่อยน้ำตามันไหลอาบแก้ม ในเมื่อเขาต้องการแบบนี้ฉันก็จะทำให้ ฉันนั่งรถเมล์ไปบริษัทเพื่อยื่นใบลาออก เพื่อยุติเรื่องทุกอย่าง
“พี่ปั้นล่ะคะ” ฉันถามพี่อินทิรา วันนี้พี่อินทิรา นั่งอยู่ในห้องของพี่ปั้นสิบ
“ติดประชุมด่วน มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?”
“หมอกมายื่นใบลาออกค่ะ”
“ทำไมล่ะ มีปัญหากับใครหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ”
“ต้องการแบบนี้จริง ๆ หรือหมอก มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นบอกพี่ได้นะ” พี่อินทิราพูดกับฉัน ในขณะที่ฉันยื่นใบลาออกให้พี่เขา
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพื่อนหมอกให้ไปช่วยงานค่ะ” ฉันโกหก ฉันไม่มีเพื่อนที่ไหนบอกทั้งนั้นแหละ ฉันอยากจะตัดขาดกับปั้นจั่น ในเมื่อมันเกิดเรื่องแบบนี้แล้ว ฉันก็ควรเดินออกมา ถ้าฉันยังทำงานอยู่ที่นี่ ฉันก็ยังจะเจอเขา มันยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดมากกว่าเดิม ฉันเลือกถอยดีกว่า เผื่อทุกอย่างมันดีขึ้น
“อืม อินเสียดายคนเก่ง ๆ แบบหมอกจัง หมอกทำงานเก่ง ออกแบบสวย พี่อยากให้หมอกอยู่ต่อ”
“หมอกอยู่ไม่ได้ค่ะ ขอโทษพี่อินด้วยจริง ๆ”
“จ้ะ ถ้าหมอกไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอินก็จะไม่บังคับ เอาเป็นว่าอินจะบอกปั้นสิบให้นะ”
“ค่ะ ส่วนเรื่อง เอ่อ… เรื่องที่พี่ปั้นให้หมอกดูแลปั้นจั่น หมอกขอโทษที่หมอกทำให้ไม่ได้”
”ไม่เป็นไร เดี๋ยวอินบอกให้”
”ค่ะ งั้นหมอกขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ”
“จ้ะ!” ฉันเดินออกมาแล้วมาเก็บของของตัวเอง ทำแบบนี้ก็ดีนะ จะได้เลิกวุ่นวายกันสักที
“ไปไหนหมอก” พี่ธานินทร์เพื่อนพี่ปั้นสิบถามฉัน ขณะที่ฉันเก็บของลงกล่อง
“หมอกลาออกแล้วค่ะพี่”
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ”
“อืม แล้วไปทำไหนล่ะ?”
“หมอกจะไปทำกับเพื่อนค่ะ” โกหกครั้งที่หนึ่งก็มีครั้งที่สอง เฮ้อ! เหนื่อยใจจัง ไม่อยากจะโกหกเลยแต่มันจำเป็น
“อืม โชคดีนะ”
“ค่ะ ไปแล้วนะหวาน” ฉันพูดกับเพื่อนร่วมงาน
“อืม โชคดี”
ฉันเดินออกมาจากบริษัทแล้วมานั่งที่ป้ายรถเมล์ เพื่อขึ้นรถกลับห้องของตัวเอง ผ่านไปสักพักรถเมล์สายที่ฉันประจำก็มา ฉันรีบขึ้นเพราะกลัวไม่มีที่นั่งกลัวคนนั่งเต็มหมด
และแล้วคนเต็มอย่างที่ฉันคิดเลย ฉันวางกล่องลงพื้นแล้วยืนโหนรถเมล์อย่างจำใจ
ฉันต้องรีบหางานให้เร็วที่สุด ฉันเป็นคนมีความสามารถ ฉันคงหางานได้ไม่ยาก
ฉันลงจากรถเมื่อรถเมล์มาจอดป้ายที่ฉันต้องการ ฉันเดินเข้ามาในซอยห้องเช่า พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดตัวเองเพื่อเรียกกำลังใจของตัวเอง ฉันทำถูกแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้ ถ้าฉันจะตัดฉันควรเลิกยุ่งกับปั้นจั่นทุกอย่าง
ฉันเปิดประตูห้องของตนเองแล้ววางกล่องเอาไว้ ฉันนั่งลงบนเตียงน้ำตาสีใสไหลรินอาบแก้ม เมื่อคำพูดของปั้นจั่นลอยวนอยู่ในหัว คำว่าเพื่อนของฉันมันพังทลาย เมื่อฉันคิดกับเขามากกว่าเพื่อน ฉันอดทนเก็บความรู้สึกตั้งหลายปี ฉันอดทนต่อไปไม่ได้จริง ๆ
Rrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็กดรับ
“ฮัลโหล”
(“เป็นจั่งได่หมอก สบายดีบ่ลูก”)
“สบายดีจ้ะ”
(“แม่บ่ทันมีเงินค่าปุ๋ยแหม่หล่า เงินออกส่งมาให้แม่แหน่เด้อ”)
“จ้า แล้วพ่อไปไส”
(“ไปเกี่ยวหญ้า”)
“บอกอีพ่อกับน้ำค้างแหน่เด้อว่าหมอกคิดฮอด”
(“จ้า เฮ็ดงานสาลูก”) ฉันกดวางก่อนจะทิ้งตัวลงนอน เงินที่ฉันทำงานค้างไว้ ฉันจะส่งไปบ้าน อีกไม่กี่เดือนก็ได้เกี่ยวข้าวแล้ว แม่ของฉันต้องใช้เงินเยอะกว่านี้แน่
พรุ่งนี้ฉันจะไปสมัครงานแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรูปฉันกับปั้นจั่นที่เคยถ่ายด้วยกันเรียนมหาลัย ฉันลุกขึ้นแล้วเก็บมันไว้ในตู้ ฉันต้องตัดใจให้ได้ ในเมื่อเขาต้องการให้ฉันเลิกยุ่งกับเขาฉันก็จะทำ
ฉันเปิดกระเป๋าตังค์ของตัวเอง ตอนนี้เงินทั้งเนื้อทั้งตัวมีไม่ถึง800 อีก10 วัน เงินที่ฉันทำงานกับบริษัทพี่ปั้นสิบก็จะออกฉันจะส่งกลับบ้าน ฉันลบเบอร์โทรปั่นจั่น บล็อคไลน์ บล็อคเฟซ
วันต่อมาฉันเริ่มออกไปหางาน ฉันสมัครงานหลายที่ แต่ก็รอสัมภาษณ์ เฮ้อ! เหนื่อยใจจัง
ผ่านไป1อาทิตย์
เงินที่ฉันมีก็เริ่มหมด ฉันคิดถูกหรือคิดผิดวะที่ลาออก งานแม่งก็หายาก ฉันทรุดกายลงนั่งที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย ฉันหิวจนไส้จะขาดแล้ว
“เล็กน้ำตกค่ะ”
“ได้ครับ” ฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สักพักก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟ ขณะที่ฉันกำลังตักเครื่องปรุง ฉันก็ดูรายชื่อบริษัทที่เขารับสมัครพนักงานด้วย เหลืออีกบริษัทที่ไม่ไกลจากห้องพักของบริษัทฉันเป็นบริษัทสุดท้าย ฉันรีบกินก๋วยเตี๋ยวแล้วเดินเข้าไปสมัครงาน ในใจได้แต่ท่องพุทโธ ธัมโม สังโฆ เข้าไปด้วย
“มาสมัครงานเหรอคะ?”
“ค่ะ”
“เชิญข้างในเลยค่ะ” ผู้หญิงหน้าตาสระสวยผายมือเชิญฉันเข้าไปข้างใน
“สวัสดีค่ะ” ฉันยังมือไหว้ชายหนุ่มหน้าตาดีสองคนนั่งอยู่ ทั้งสองหน้าเหมือนกันเป็นอย่างมาก มองจนแทบจะเป็นคนเดียวกัน แต่แตกต่างที่บุคลิก คนหนึ่งจะยิ้มแย้มส่วนอีกคนจะไม่ค่อยยิ้ม
“เชิญนั่งครับ”
“ค่ะ”
“คุณมาสมัครงานใช่ไหมครับ?”
“ค่ะ นี่เอกสารของฉันค่ะ” ฉันยื่นเอกสารให้ผู้ชายทั้งสอง
“เอาเป็นว่าเรารับคุณทำงานเลย คุณพักอยู่ที่ไหนครับ?”
“ไม่ไกลค่ะ ว่าเเต่คุณจะไม่ดูเอกสารของฉันหน่อยหรือคะ?”
“ไม่ครับ ผมรู้ว่าคุณเคยทำงานบริษัทเจเจกรุ๊ป ทางบริษัทของเรามีห้องพักให้พนักงาน ถ้าอยากทำงานที่นี่ก็ต้องย้ายไปอยู่ที่นั้น”
“พนักงานทุกคนต้องย้ายไปอยู่ที่นั้นเหรอคะ?”
“ใช่” ทั้งสองตอบพร้อมกัน
“เอ่อ…” ฉันลังเล รู้สึกแปลก ๆ กับเหตุการณ์ตอนนี้ แต่ถ้าฉันไม่ตกลง ฉันกลัวจะไม่ได้งาน ครอบครัวทางบ้านของฉันก็ต้องใช้เงิน
“ถ้าตกลงผมสองคนจะจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้คุณสามเดือน เผื่อคุณต้องการใช้เงิน นี่เงินเดือนล่วงหน้า” เขายื่นซองสีขาวให้ฉัน มีที่ไหนวะจ่ายเงินเดือนล่วงหน้า เอาวะในเมื่อเลือกไม่ได้ ฉันก็ต้องทำ
“ทำไมมันแปลก ๆ คะ”
“แปลกอะไร? พนักงานทุกคนผมก็ให้ไปอยู่ที่นั่นเหมือนกัน”
“มันแปลกตรงจ่ายล่วงหน้า”
“พนักงานทุกคนผมก็ทำแบบนี้”
“ค่ะ ว่าเเต่คุณทั้งสองชื่ออะไรคะ?”
“ผมชื่อสายฟ้า ส่วนคนที่นั่งหล่อ ๆ ชื่อพายุ”
“ค่ะ ฉันชื่อม่านหมอกนะคะ”
“ครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมให้คนงานไปขนมาวันนี้”
“เอ่อ… คือ”
“เอาเป็นว่าตามนี้ อย่ามาเรื่องมาก” คนที่ชื่อพายุพูดขึ้น ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไป
ฉันเรื่องมากตรงไหนวะ?...
Kaugnay na kabanata
เพื่อน(ไม่)รัก 5มาทำงานได้แล้วเหรอ ไอ้ตัวดี
Chapter 5ม่านหมอก… TALK...“นี่คีย์การ์ดห้องคอนโดดีดิว ห้องของเธอ” คนที่ชื่อสายฟ้ายื่นคีย์การ์ดให้ฉัน“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือไว้อย่างนอบน้อม ส่วนคุณพายุเดินเข้ามา แล้วไปหยุดยืนที่หน้าต่าง เขาหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาสูบ แล้วพ่นควันขาวลอยคลุ้ง แค่ได้กลิ่นฉันจะเป็นลม ฉันไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ มันเหม็นแค่ได้กลิ่นฉันก็จะตายแล้ว ฉันยกมือขึ้นมาปิดจมูกอย่างอดไม่ได้ สายตาคมเข้มนั้นตวัดมองฉันสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหันไปมองผ่านอากาศอันเวิ้งว้างนอกกระจกใส“ลูกน้องของผมน่าจะกำลังไปขนของเธอไปที่คอนโดแล้ว ไปดูความเรียบร้อย พรุ่งนี้มาทำงาน” คุณสายฟ้ายิ้มให้ฉัน ฉันยังงง ๆ เขารู้ได้ไงว่าฉันพักที่ไหน ฉันได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ“ขอบคุณค่ะ งั้นฉันกลับก่อนนะคะ” ฉันยกมือไหว้อีกครั้ง“ครับ” ฉันหยิบซองเงินเดือนล่วงหน้าและคีย์การ์ดออกมาด้วย ในใจก็คิดไปเรื่อย ให้ฉันไปอยู่คอนโด คงจะเป็นคอนโดธรรมดาไม่หรูอะไรหรอก แค่พนักงาน เขาคงไม่ให้อยู่เลิศหรูหรอกมั้ง ฉันนั่งรถมาที่ห้องเช่าของตัวเอง ปรากฏว่ามีผู้ชาย5-6คน ขนของฉันมาไว้บนรถเรียบร้อยแล้ว“จะไปพร้อมพวกผมเลยไหมครับ?” ชายเสื้อลายถามฉัน ฉันยังงงกลางดงผู้ชายอยู่เลย
Huling Na-update : 2025-03-07เพื่อน(ไม่)รัก 6เดี๋ยวก็รู้
Chapter 6ม่านหมอก… TALK...“หมอก ตรงนี้ผมว่าแก้ก็ดีนะ”“แต่หมอกว่ามันโอเคแล้วนะคะคุณสายฟ้า” ฉันพูดขณะยื่นภาพภาพสินค้าตัวใหม่ที่ฉันออกแบบอีกอันให้คุณสายฟ้าดูบริษัทที่ฉันทำงาน ทำเกี่ยวกับส่งออกสินค้าพวกของเล่นเด็ก ส่งออกไปทั่วโลก“แต่ผมว่ามันแปลก ๆ อยู่ดี”“แปลกยังไงคะ? หมอกว่าโอเคแล้ว เพราะมันปลอดภัยกับเด็กด้วย อุปกรณ์ที่เราจะเอามาผลิตก็มีคุณภาพ ตามสโลแกนของบริษัทเลยค่ะ ปลอดภัย มีคุณภาพ และคุ้มค่า“พายุมาดูให้กูหน่อย” คุณสายฟ้าเอ่ยกับคุณพายุ ฉันหันไปมองเขา เขาเอนกายพิงพนักพิงพร้อมใช้ขาพาดบนโต๊ะทำงานอย่างสบายอารมณ์“มึงว่าไงก็ตามนั้นแหละ” คุณพายุพูดออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน เฮ้อ! สบายเหลือเกินพ่อคุณ“งั้นหมอกแก้ตรงนี้นิดหน่อยนะ”“ก็ได้ค่ะ”“ครับ” ฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้อง ฉันทรุดกายลงบนโต๊ะทำงานแล้วก็ทำงานต่อ“แก้งานเหรอ?” พี่ต่อถามฉันขณะจิบกาแฟไปด้วย“ค่ะ”“สู้ ๆ นะ”“ขอบคุณค่ะ” ฉันยิ้มให้พี่ต่อ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานตั้งแต่ที่ฉันมาทำงานที่บริษัทของคุณสายฟ้ากับพายุ ฉันก็เข้ากับทุกคนได้เป็นอย่างดี ทุกคนเป็นมิตรกับฉันมาก มันทำให้ฉันลืมความทุกข์ระหว่างฉันกับปั้นจั่นไปได้
Huling Na-update : 2025-03-07เพื่อน(ไม่)รัก 7อย่ายุ่ง
Chapter 7ฉันแต่งตัวในชุดธรรมดา ธรรมดามากกกก ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้น แต่งหน้าอ่อน ๆ รวบผมเป็นหางม้า ฉันหยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ส่วนกระเป๋าอีกข้างใส่เงิน200 แต่งแบบบ้านสุด ๆ ฉันหยิบคีย์การ์ดแล้วใส่กระเป๋าข้างที่ฉันใส่เงินแล้วเดินออกมา ฉันขี้เกียจสะพายกระเป๋า เพราะต่อให้เอาไปก็ไม่มีของอะไรมากมายที่จะใส่ โทรศัพท์ของฉันก็รุ่นธรรมดาพอใช้ได้ มีตังค์แค่ 200 พกติดตัวไปก็พอแล้วก๊อก! ก๊อก! แกร่ก! เสียงเปิดประตูเข้ามา เป็นแพรว ที่อยู่ในชุดเดรสสีแดงกระโปรงคลุมเข่า ใบหน้าทรงผมจัดหนักจัดเต็มดูสวยมาก ๆ ซึ่งมันต่างกับฉันลิบลับฉันดูธรรมดามากจนไม่รู้จะธรรมดายังไง“แกแต่งชุดอะไรวะ” แพรวขมวดคิ้วเป็นปมเอ่ยถามฉัน“ก็แค่ไปฉลองวันเกิด จะอะไรกันนักหนา แต่งแบบไหน ก็ไปได้หมดแหละ” “ก็ไม่อะไร แต่มันเชย” “ช่างเถอะ ไปกันดีกว่า” “อืม แล้วกระเป๋าแกล่ะ” “ไม่เอา ไปแบบนี้แหละ เอาเงินกับโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงไปก็พอ” “แกนี่ง่ายชะมัด” “อืม ไปเถอะ” “ห้องแกทำไมดีจังวะ ห้องฉันฉันไม่หรูเท่าแกเลย”“ไม่รู้” ฉันพูดพร้อมกับเดินไปที่ลิฟท์ ฉันยืนเงียบคิดอะไรไปเรื่อย พอลิฟท์เปิดออก ฉันก็มายืนรอกับพวกพี่ก้องกับพี
Huling Na-update : 2025-03-07เพื่อน(ไม่)รัก 8ไม่ไว้ใจใคร
Chapter 8ปั้นจั่น...ผมประคองร่างบาง ที่กำลังเมามายของม่านหมอกขึ้น ทุกคำพูดทุกการกระทำที่เธอทำกับผม ทำไมผมถึงรู้สึกแปลก ๆ ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึก ผมเป็นเพื่อนกับม่านหมอกมาตั้งหลายปี ผมเสียเพื่อนที่สนิทที่สุดไป จะให้ผมไม่รู้สึกอะไรมันก็คงจะไม่ใช่แต่จะให้ผมทำอย่างไร ในเมื่อผมเป็นฝ่ายไล่เธอไปเองภาพเธอกำลังร้องไห้ชี้หน้าผมแล้ววิ่งออกไปจากห้อง มันเป็นภาพที่อยู่ในหัวของผมอยู่ตลอด ผมทำเกินไปไหม? ที่ตัดสัมพันธ์กับเธอแบบนั้น โดยไม่รักษาน้ำใจของเธอเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อผมคิดกับเธอแค่เพื่อน มันเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถึงแม้ว่าความรู้สึกของผม มันจะอดเคว้งคว้างที่ไม่มีเธอไม่ได้ก็ตามชีวิตที่ผ่านมา ผมกลับม่านหมอก จะทำงานกินข้าวดูหนังฟังเพลง ทำแทบทุกอย่างร่วมกัน มันก็ไม่แปลกหรอกถ้าใครคนหนึ่งหายไป เราจะรู้สึกเคว้งคว้างผมพ่นลมหายใจออกมาแรง พร้อมกับจ้องใบหน้าของม่านหมอก เธอพยายามแกะผมมือผมออกจากตัวของเธอ“ปล่อยกู” “กูจะพามึงไปล้างตัวเอง” “ไม่ต้องยุ่ง!” “ไม่ยุ่งไม่ได้! เมาเป็นหมาขนาดนี้ จะ ไปห้องน้ำเองได้ยังไงวะ กูบอกว่าอย่าดื่มเยอะมึงก็ไม่เชื่อกู แล้วดูสภาพมึงตอนนี้สิ ดูได้ท
Huling Na-update : 2025-03-07เพื่อน(ไม่)รัก 9ผมเป็นบ้าอะไร
Chapter 9ผมอุ้มร่างบางของเธอไปวางที่รถ ส่วนพี่สาวของผม ขึ้นรถขับแล่นออกไป ผมรีบปิดประตูรถแล้ววิ่งไปฝั่งคนขับ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะขึ้นรถ ร่างสูงใหญ่ของผม ก็ถูกกระชากเสียก่อน“มึงจะทำอะไร?” คนที่กระชากผมคือไอ้พายุ มันนี่เสร่อทุกเรื่อง มันจ้องหน้าผมด้วยความไม่พอใจ“กูจะพาเธอกลับห้อง” ผมตอบเสียงเรียบนิ่ง แล้วหันหลังให้มันกำลังจะเปิดประตู“ห้องไหน?” ไอ้พายุกระชากคอเสื้อผมแล้วเอ่ยถาม มันทำหน้าตาได้หน้าถีบมาก ๆ “ห้องของม่านหมอก” “มึงรู้เหรอว่าเธออยู่ไหน?” มันย้อนถามผม ผมไม่รู้หรอกว่าเธออยู่ไหน? แต่ผมไม่ไว้ใจพวกมันผมไม่ไว้ใจใคร ยิ่งม่านหมอกเมามายไร้สติแบบนี้ ผมก็ยิ่งห่วงใยเธอ“ไม่! แต่กูจะพาเธอไปบ้านของกูก่อน”“มึงไปเอาไปไว้บ้านมึง กูก็ไม่ไว้ใจเหมือนกันนั่นแหละ เพราะฉะนั้นกูจะไปส่งเธอเองมึงไม่ต้องยุ่ง จำใส่สมองมึงไว้ด้วยว่าเธอไม่ใช่ลูกน้องของมึงแล้วตอนนี้เธอเป็นลูกน้องของกู เป็นคนของกู มึงห้ามยุ่ง” “ทำไมกูจะยุ่งไม่ได้ ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนกู” ผมตะเบ็งเสียงใส่มัน ถึงแม้ความเป็นเพื่อนรัก เพื่อนสนิทที่ผมกับม่านหมอกมีต่อกัน มันสิ้นสุดลง แต่ความห่วงใยแบบเพื่อนของผม
Huling Na-update : 2025-03-07เพื่อน(ไม่)รัก 10อย่ามายุ่งกับกูอีก
Chapter 10“น้ำค้าง” ยิ่งพยายามผลักไสเธอก็ยิ่งบดเบียดร่างกายแน่งน้อยอรชรกับร่างกายของของผม ดอกบัวตูมคู่งามแนบชิดอกแกร่ง เธอดิ้นไปมา จนจมูกของเธอขึ้นมาอยู่ที่ต้นคอของผม ลมหายใจร้อนเป่ารดที่ต้นคอของผมเบาๆ ความรู้สึกของผมจวนเจียนจะคลั่งตาย“ไม่ได้ไอ้จั่น” ผมผลักร่างเธอออกอีกครั้ง ปทุมถันคู่งามอะร้าอร่ามอวดความงามอยู่ตรงหน้า ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อไม่ให้ผมทำกับเธอไปมากกว่าเพื่อน“ค้าง ไอ้เฉิดเฉลาอยู่ไหนวะ พ่อเอาไปเลี้ยงไหน?” ม่านหมอกพูดเสียงอ้อแอ้กอดกระชับผมแน่นกว่าเดิม ผมได้แต่ท่องพุทโธธรรมโม สังโฆ ในใจ “นิ่งไว้ลูกพ่อ นิ่งไว้” “อื้อ มาให้พี่หอมหน่อยสิ” เธอถูจมูกที่ซอกคอผมอีกครั้ง ผมรู้สึกสะยิวจนขนลุกเป็นเกลียว เธอจงใจทำแบบนี้ และผมจะไม่ทน ผมใช้มือหยาบของตนจับไปที่ปทุมถันก่อนจะบีบมันเบา ๆ แล้วพลิกกายขึ้นมาคร่อมร่างบาง ผมก้มขบเม้มเนินอกจนเป็นรอยแดง เลื่อนลงงับยอดอก พร้อมกับตวัดลิ้นดูดดุน วันนี้ผมต้องปลดปล่อย ผมจะไม่ทนความปวดร้าวของความเป็นชายแน่ ในเมื่อเธอยั่วผมขนาดนี้“มึงอย่ามาโทษกูแล้วกัน” ร่างกายของผมร้อนผะผ่าว เกิดความปรารถนาจนมิอาจห้ามปรามได้ แก่นกายร้อ
Huling Na-update : 2025-03-07เพื่อน(ไม่)รัก 11“ถ้าเธอชอบ ฉันจะยิ้มให้เธอทุกวันเลย”
Chapter 11ปั้นจั่น…ผมรีบใส่เสื้อผ้า แล้ววิ่งตามม่านหมอกลงมาแต่ก็ไม่เจอแล้ว ไม่รู้ว่าเธอวิ่งไปทางไหน ผมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็ไร้วี่แวว “เฮ้อ” ผมพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ผมยืนอยู่หน้าคอนโดสักพัก แล้วเดินเข้ามาในคอนโด เอาไว้เธอใจเย็นกว่านี้ผมจะอธิบายให้เธอฟังเอง ผมรู้ว่าเธอกำลังโกรธ ผมอธิบายยังไงเธอก็ไม่เข้าใจหรอก และเรื่องราวมันจะลุกลามใหญ่โตมากกว่าเดิมผมเข้าไปในลิฟท์พร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอฉีกยิ้มให้ผม ร่างบางของเธอบิดไปมาราวกับพยาธิไชก้น หึ! ปิดเป็นมอไซร์เชียวนะ“อยู่คอนโดนี่เหมือนกันเหรอคะ” “อืม” “ชื่อวีนัสนะคะ คุณชื่ออะไร? แล้วอยู่ชั้นไหนคะ” เธอเอียงหน้าถาม ผมไม่สนใจผมทำหน้าบึ้งตึงใส่เธอทันที ผมไม่สนใจ ผู้หญิงพวกนี้ก็มีแต่อยากเข้าหาผมทั้งนั้น หาความจริงใจไม่ได้เลย เมื่อก่อนตอนที่ผมปิดบังตัวตน ไม่เห็นจะมีใครอยากจะมาสนใจผม ผมเบือนหน้าไปทางอื่นไม่อยากจะเห็นหน้าหรือสายตาของผู้หญิงคนนี้ที่ส่งยิ้มหวานหยดย้อยมองหน้าผมอย่างสื่อความหมาย ผู้หญิงที่จริงใจนอกจากครอบครัวแล้ว ก็มีม่านหมอกที่จริงใจกับผม เธอคือเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมมีติ้ง! พอลิฟท์เปิดออก ผมก็รีบมาที่ห้องของ
Huling Na-update : 2025-03-07เพื่อน(ไม่)รัก 12ฉันชอบเธอนะม่านหมอก
Chapter 12ม่านหมอก…“เดี๋ยวหมอกไปเอาน้ำมาให้นะคะ” “ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันไปเอาเอง” “เดี๋ยวหมอกไปเอามาให้คุณพายุดีกว่า หมอกเองก็กำลังคอแห้งพอดี” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเอาเอง” คุณพายุยิ้มแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น เขาหยิบน้ำแล้วเดินมาหาฉัน ”นี่ของหมอก” “ขอบคุณค่ะ” ฉันรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะ คุณพายุนั่งบนโซฟาแล้วหยิบอาหารออกมาจากถุง“วันนี้มีอาหารอีสาน มีส้มตำ มีลาบ มีต้ม มีไก่ย่างด้วย วันนี้ฉันตั้งใจมากินกับเธอเลยนะ ถุงนั้นเอามาฝาก แต่ถุงนี้เอามากินด้วยกัน” “คุณพายุทานอาหารอีสานเป็นด้วยเหรอคะ?” ฉันเอียงคอถามคุณพายุพร้อมกับทำหน้าฉงน ทายาทมหาเศรษฐีหมื่นล้าน กินอาหารอีสานเป็นด้วยเหรอ? แบบเขามันต้องอาหารหรูๆ พวกสเต็กพวกคาเวียร์ มันถึงจะเหมาะกับเขา“ไม่เคย แต่อยากจะลองดูว่ามันจะอร่อยไหม? ฉันเห็นคนอีสานเขาชอบซื้อกินกัน” “คนอีสานก็ชอบอาหารอีสาน เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ” “น่าจะใช่” คุณพายุพยักหน้าเบา ๆ“แล้วสั่งแบบไหนมาบ้างคะ?” ฉันเอ่ยถาม เพราะดู ๆ แล้ว อาหารมันหลายถุงมาก“ฉันไปสั่งตอนแรก ฉันบอกร้านเขาว่า อาหารที่คนอีสานชอบกินกัน เขาเลยจัดให้ มีข้าวเหนียวด้วย แต่
Huling Na-update : 2025-03-07
Pinakabagong kabanata
เพื่อน(ไม่)รัก ตอนพิเศษ5
วันเวลาผ่านไปอีก3เดือนค่ะ ฉันกลับมาใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับปั้นจั่นที่กรุงเทพโดยที่พ่อของฉันไม่ขัดข้องประการใดค่ะ ฉันมีความสุขมากๆเลยค่ะ ที่พ่อของฉันไม่เกลียดปั้นจั่นเหมือนแต่ก่อน ปั้นจั่นคงจะทำให้ท่านเห็นว่าเขายังมั่นคงกับฉัน เพราะเขาแสดงออกว่าเขารักฉันกับลูกตอนที่ไปบ้านพ่อแม่ฉันถึงแม้ว่าฉันกับเขาจะเลิกรากันไปถึง 10 ปีปั้นจั่นไม่มีใคร ฉันเองก็ไม่มีเหมือนกัน พ่อก็คงจะใจอ่อนให้เขา และสิ่งที่เขากระทำตลอดหลายปีที่ผ่านมาคือเขาไปหาอันนาอยู่เสมอ เขาไม่เคยรับผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทรกเลยความรักครั้งใหม่สดใสอีกครั้ง ฉันเลือกที่จะอภัยเพราะมันถึงเวลาที่ควรอภัยแล้ว เขาปรับปรุงตัวและไม่มีใคร ถึงมันจะเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัย แต่ฉันก้าวผ่านและอภัยให้เขาแล้วฉันยังมั่นคง ไม่มีใครลืมรักแรกได้ ฉันไม่เคยลืมและไม่มีใคร ไม่ใช่ว่าตลอดระยะเวลา10ปีฉันเฝ้ารอเขานะคะ ฉันไม่ได้รอเขาหรอก แต่ฉันไม่สามารถรับใครเข้ามาในหัวใจได้ฉันรับน้ำค้างมาอยู่ที่บ้านแล้วนะคะ ถึงแม้ว่าตอนแรกเธอจะไม่อยากมา อิดออดมากเลยค่ะเพราะเธออยากอยู่ใกล้คุณพายุ แต่ในเมื่อฉันกลับมาอยู่กับปั้นจั่นแล้ว ฉันก็ไม่อยากให้น
เพื่อน(ไม่)รัก ตอนพิเศษ4
ม่านหมอกเเสงแดดอุ่นๆแผ่เข้ามากระทบร่าง ฉันซุกหน้ากับอกแกร่งของปั้นจั่น อกที่คุ้นเคยอกนี้มันอุ่นมากเลยค่ะ อุ่นสุด ๆ เลยค่ะหลังจากที่จบศึกสวาทกันฉันก็หมดแรง คนที่นอนอยู่ข้างๆทั้งถึกทั้งทน ฉันถึงกับอ่อนเปลี้ยเพลียแรงฉันเงยหน้าจ้องใบหน้าคมคายของเขา ตอนนี้ปั้นจั่นหลับตาอมยิ้มที่มุมปากน้อยๆ เขาดูมีความสุขมากเลยค่ะ ซึ่งมันไม่ต่างจากฉันตอนนี้ ฉันมีความสุขมากที่ได้กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเขา ถึงแม้ว่าใจของฉันมันจะสับสน แล้วรู้สึกหวาดหวั่นกับสิ่งที่เขาทำ แต่ที่ผ่านมาเขาก็ได้พิสูจน์ให้ฉันได้เห็นว่า เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีจริงๆ“จ้องการแบบนี้มาขี่ม้ากันเลยดีกว่า” เขาพูดพร้อมกับ เปิดเปลือกตาขึ้นต้องมองฉัน ฉันนี่เขินหน้าดำหน้าแดงเลยค่ะ“บ้าน่า” ฉันค้อนใส่เบาๆก่อนจะค่อยๆคลายกอดเขา ฉันหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงหมับ!“ว้าย!” ฉันกรีดร้องอย่างตกใจ ปั้นจั่นคว้าตัวของฉันเอาไว้ พร้อมกับฝังจมูกไปตามพวงแก้มของฉัน“กลิ่นตัวหมอกหอมจัง” เขาพูดจมูกก็เริ่มซุกไซร้ตามเนื้อตัวของฉัน ไม่นะ! ไม่ เรื่องบนเตียงตอนนี้ต้องพักก่อน มือของเขาเริ่มลูบไปตามเนื้อตัวของฉัน ยุกยิกเป็นหนวดปลาหมึกเชียวค่ะ“ไปอ
เพื่อน(ไม่)รัก ตอนพิเศษ3
ปั้นจั่นTALKผมจูบหมอกเร่าร้อนราวทะเลเดือด จูบราวกับสูบวิญญาณเธอออกจากร่าง ผมประคองใบหน้าของหมอก จูบเน้นๆแล้วสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอม่านหมอกขัดขืนในตอนแรกพยายามผลักผมออก แต่ผมไม่ยอมหรอกครับ วันนี้ผมต้องได้เมียคืน พี่ชายพี่สาวพ่อแม่และทุกคนๆช่วยกันวางแผนขนาดนี้ผมต้องตีมึนเอาไว้ผมดันเธอไปชิดกำแพงในขณะที่จูบเธอไปด้วย มือของผมเลื่อนลงต่ำมาบีบเค้นที่อกอวบของเธอ มืออีกข้างก็ถลกกระโปรงแล้วสอดมือเข้าไปในแพนตี้ตัวจิ๋วม่านหมอกสะดุ้งทันทีที่มือผมสัมผัส ผมกดคลำลากตามร่องยาวปริ่มน้ำ ม่านหมอกพยายามต่อต้าน ร่างกายเธอเริ่มบิดไปมาผมกรีดนิ้วจนกระทั่งเจอเม็ดทับทิม“อ้ะ ...ปะ... ปั้นจั่น” ม่านหมอกครางเบาๆ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดเมื่อปากเป็นอิสระ ผมทนมามากพอแล้ว ผมไม่ได้ปลดปล่อยมา10ปี และวันนี้ผมจะไม่ทน“หมอกจ๋า จั่นอยาก” ผมพูดเสียงกระเส่า รู้สึกต้องการเรื่องอย่างว่า แก่นกายของผมมันปวดหนึบจนแทบจะปริแตก มันผงาดชี้โด่พร้อมกับมีน้ำใสๆ ไหลเยิ้มออกมา“พะ... พอ... ยะ... หยุดสักที”“หยุดทำไม? นี่คือความสุขนะหมอก”“มะ... ไม่เอา พะ... พอ” ม่านหมอกพูดอยู่แค่นั้นวนไปมา ผมไ
เพื่อน(ไม่)รัก ตอนพิเศษ2
“หมอกไปกรุงเทพก่อนนะพ่อ” ฉันเอ่ยกับพ่อสุนทรในขณะที่ท่านกำลังง่วนอยู่กับการสั่งงานลูกน้อง วันนี้ท่านให้คนมาทำถนนทางไปบ้านของฉันกับบ้านที่ปั้นจั่นเคยอาศัยอยู่ และคนงานกำลังฟังอย่างตั้งใจ“อันนารบเร้าให้พาไปหาพ่อมันละสิ”“ใช่ค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับมองแผ่นหลังของพ่อ พ่อไม่ชอบปั้นจั่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ท่านอาจจะไม่พอใจที่ฉันจะพาอันนาไปหาเขา“...”“พ่อคะ...” ฉันเม้นปากพร้อมกับเรียกท่าน“ไปเถอะ ผ่านมาหลายปีดีดักแล้ว หมอกมั่นคงกับมัน มันก็มั่นคงกับหมอก พ่อคงไม่ห้ามอะไรแล้ว เพราะที่ผ่านมามันก็พิสูจน์ตัวให้พ่อเห็นแล้ว”“ค่ะ”“รักคุณตาที่สุดเลยค่ะ” อันนาเช้าไปกอดพ่อสุนทร“รักเหมือนกันครับ ไปกับคุณแม่ก็บอกคุณแม่ให้ขับรถดีๆด้วยนะ”“ค่ะ”“ให้ไอ้วัดไปขับรถให้ไหม? ““ไม่เป็นไรค่ะ หมอกขับเองดีกว่า”“อืม รีบไปเถอะ เดี๋ยวพ่อคุยงานกับพวกคนงานก่อน”“ค่ะ”“รีบไปเถอะค่ะแม่”ฉันรีบพาบุตรสาวไปขึ้นรถจากนั้นก็ขับออกไปโดยที่มีสาวใช้คนสนิทตามไปด้วย“ ซื้อของฝากไปฝากคุณย่าด้วยนะแม่”“ได้จ้ะ” ฉันขับรถไปถึงร้านของฝากแล้วพาบุตรสาวไปเลือกของตามต้องการ“เอาไปเยอะๆเลยนะคะคุณแม่”“จ้า”ผ่านไปหลายชั่วโมง
เพื่อน(ไม่)รัก ตอนพิเศษ1
ปั้นจั่นTALK“ปั้นจั่น เดือนนี้จะไปหาหมอกกับลูกใหม่?” แม่ผมเอ่ยถามขณะที่เดินเข้ามาในบริษัทพร้อมกับพี่สาวของผม“ผมอยากไปจะแย่แล้วครับแม่ คราวก่อนเหมือนหมอกจะใจอ่อนกับผมแล้ว ถ้าผมไปพูดหยอดเธอบ่อยๆ อีกไม่นานคงจะใจอ่อน” ผมเอ่ยกับมารดายิ้ม ๆ ก่อนจะก้มหน้าเซ็นเอกสารกองโตที่อยู่ตรงหน้า งานเยอะมาก เยอะสุด ๆ เลยครับ“เดี๋ยวแม่โทรไปชวนหมอกมาเที่ยวดีกว่า หลายปีแล้วนะที่หมอกไม่มากรุงเทพ แม่อยากให้หมอกมาอยู่กรุงเทพมาก ๆ อยากให้หลานมาเรียนที่นี่ด้วย”“หมอกก็คงปฏิเสธเหมือนทุกครั้งแหละครับ เฮ้อ!”“แต่แม่อยากให้หมอกกับแกคืนดีกันสักที”“ผมก็พยายามอยู่ครับ”“แกพยายามไม่มากพอนะสิ แม่อยากให้หมอกมาอยู่ที่นี่แล้ว” แม่ผมทำหน้าเศร้า“แกก็ช่วยทำให้ความฝันของแม่เป็นจริงหน่อยสิวะ” พี่ปั้นสิบเดินเข้ามา วันนี้วันอะไร ทำไมทุกคนถึงพร้อมใจกันมาหาผม“ทำยังไง?” ผมขมวดคิ้วเข้มชนกัน “มึงก็เอาม่านหมอกกับมาเป็นเมียมึงสิวะ ผ่านมาหลายปีแล้ว กูว่าม่านหมอกคงใจอ่อนแล้วแหละ” พี่ปั้นสิบเอ่ย“บ้าน่า หมอกโกรธกูจะทำยังไงล่ะ กูกลัวเธอโกรธ” ผมเอ่ย ผมกลัวหมอกโกรธจริง กลัวมากเพราะหมอกเป็นคนค่อนข้างใจแข็ง ถ้าได้โกรธผมเอง เธอคง
เพื่อน(ไม่)รัก 60รักสิครับ
Chapter 60ฉันมองปั้นจั่นที่ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ฉันรู้ว่าเขาเจ็บแต่ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันต้องให้เขาออกไปจากชีวิตฉันตามที่เขาสัญญาเอาไว้ ฉันดูใจร้ายมากไหมคะ? ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันต้องทำ มันต้องจบได้แล้ว “หมอก ฮึก” ปั้นจั่นร้องไห้สะอึกสะอื้นหัวใจของฉันเจ็บหนึบ ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่รักเขา มันคือความรักที่มั่นคงมาก ฉันไม่สามารถเอาใครมาแทนเขาได้ และฉันไม่สามารถกลับไปหาเขาได้เหมือนกัน“กลับไปทำหน้าที่ลูกเถอะ กูจะบอกเขาว่ามึงเป็นพ่อ กูสัญญาจะดูแลเขาให้ดี”“ฮึก ๆ ฮื่อ ๆ” ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ปั้นจั่นมองหน้าฉันด้วยสายตาเจ็บปวด เขาต้องเจ็บอยู่แล้ว การจากลามันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก เขาจูบที่หน้าผากลูกของฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะส่งลูกให้แม่ของฉัน เขามองหน้าฉันแล้วเดินมาหาฉันหมับ!เขาสวมกอดฉันแล้วร้องไห้ออกมา ฉันร้องไห้ไม่ต่างกัน มันเจ็บนะคะที่ยังรักแต่ต้องจากกัน ฉันกอดตอบเขาอ้อมกอดนี้มันเคยเป็นเป็นของฉัน แต่มันเป็นเพียงอดีตแล้ว มันเจ็บนะคะที่ต้องจากทั้งที่ยังรัก แต่วันเวลาผ่านไปทุกความเจ็บปวดมันจะผ่านพ้นไป “ขอให้มึงโชคดี ไปทำหน้าที่ของมึงซะเถอะ” ฉันพูดเสียงส
เพื่อน(ไม่)รัก 59ถึงเวลาแล้ว
Chapter 59ม่านหมอกTALKใครจะว่าฉันใจดำฉันก็ไม่สนหรอกค่ะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้ ฉันมีสิทธิ์ที่จะรักตัวเอง การที่ไม่พาตัวเองไปเจ็บปวดมันดีที่สุดแล้ว ผู้หญิงอย่างเราถ้ามีรักดีก็จะมีแค่รักเดียวแต่ถ้ามันไม่ดีเราก็ขอเลือกรักตัวเองและก้าวไปข้างหน้าดีกว่าฉันจะไม่อยู่เพื่อคบกับใครคนไหนอีก แต่ฉันจะอยู่เพื่อลูก ฉันจะอยู่เพื่อเป็นแม่ที่ดีให้กับเขา ส่วนพ่อของลูกที่เคยกระทำเรื่องเลวทรามฉันจะปล่อยให้มันผ่านไปถ้าเขาอยากมาหาลูกฉันก็จะให้เขามา ฉันจะไม่กีดกันเขาแต่ขออย่างเดียวให้เขาเลิกพยายามที่จะเอาฉันกลับไปเป็นครอบครัวเดิมกับเขา เพราะมันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบไปแล้วและมันไม่สามารถ กลับไปเป็นได้อีกฉันรักเขามากนะคะ แต่ฉันต้องเลือกแบบนี้ฉันไม่สามารถอยู่กับคนที่เคยหักหลังฉันได้ และผู้หญิงอย่างเรา ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องจมปลักดักดาน เราไม่จำเป็นต้องมีชีวิตคู่หรอกค่ะถ้าชีวิตคู่มันเฮงซวย เราใช้ชีวิตเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงดูลูกของเราให้มีความสุข และนั่นมันจะเป็นความสุขที่สุดของผู้หญิงอย่างเราฉันปฏิญาณกับตัวเองเอาไว้แล้วว่า ภายภาคหน้าต่อให้มีคนเข้ามาในชีวิตฉันอีก ฉันก็จะไม่แต่งงานก
เพื่อน(ไม่)รัก 58ดีใจ
Chapter 58ผมจ้องหน้าม่านหมอกน้ำตาคลอ เธอยื่นข้อเสนอแบบนี้มาผมควรทำอย่างไร ผมควรออกไปจากชีวิตของเธอตามที่เธอขอร้อง หรือผมควรยื้อเวลาออกไปให้นานกว่าเดิม“มะ... หมอก”“ถ้าทำไม่ได้ก็ไสหัวไป!” ม่านหมอกเอ่ยเสียงกร้าวจ้องมองผมด้วยแววตากระด้าง“หมอกอย่าต่อรองกับจั่นแบบนี้เลยนะ ให้จั่นไปกับหมอกด้วยนะ ฮึก” ผมพูดเสียงสั่นเครือ รู้สึกปวดหัวใจมากเลยครับ ผมอยากไปกับหมอกแต่ผมไม่อยากจากหมอกกับลูกไป ผมอยากดูแลอยากทำหน้าที่ผัวหน้าที่พ่อ ผมอยากชดใช้และแก้ตัวในสิ่งที่ผมทำผิดพลาด แต่เหมือนผู้หญิงตรงน่าจะไม่ให้โอกาสผมเลย“มึงอยากดูลูกมึง ทำไมมึงไม่ไปดูกับริสาผู้หญิงคนนั้นก็ท้องลูกของมึงเหมือนกัน ลูกของมึงไม่ได้มีแค่กับกูหรอก ลูกของมึงยังมีอยู่กับริสามึงไปดูแลซะเลิกมายุ่งวุ่นวายกับกูเสียที” เธอพูดเสียงสั่นพร้อมกับผินหน้าไปมองอย่างอื่น ผมรู้ว่าเธอเจ็บปวดและไม่สามารถเชื่อใจผมได้ ผมทำผิดจริง แต่ผมอยากได้โอกาสและผมจะไม่มีวันทำมันอีก“ที่ผ่านมาจั่นโง่เอง จั่นคิดว่าริสาท้องลูกของจั่นเพราะเธอเอาหลักฐานมายืนยัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วเธอไม่ได้ท้องลูกของจั่น”“มึงรักมันมากไม่ใช่เหรอ? มึงก็ไปเลี้ยงดูมันสิ”“ห
เพื่อน(ไม่)รัก 57ออกไปจากชีวิตกู
Chapter 57ปั้นจั่นผมมองไปที่หน้าต่างอย่างเสียดาย ม่านหมอกปิดหน้าต่าง ไม่สนใจที่จะปรายตาผมเลยแม้แต่น้อย“เฮ้อ” ผมก้มหน้าก้มตาทำงานครับหลังจากม่านหมอกไม่สนใจ ในเมื่อผมต้องการที่จะง้อเธอผมก็ต้องทำงานให้ดีไม่อย่างนั้นตาสุนทรก็คงจะด่าผมเปิงครับ“เอาไม้ไผ่ไปผ่าให้หน่อย” คนงานอีกคนสั่งผม ผมรีบทำครับ แต่ติดปัญหาตรงที่ผมทำไม่เป็น“มันทำยังไงครับ?”“โอ้ยยยย พวกคนกรุงเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อจริง ๆ มาดูวิธีสิ จะได้ทำเป็น เขาจ้างมาทุกคนมาทำงาน นายจะมากินแรงคนอื่นไม่ได้หรอกนะจะบอกให้” ชายรูปร่างกำยำผิวพรรณหยาบกระด้างเลยพร้อมกับทำท่าทางไม่พอใจ เขาหยิบมีดขึ้นมา พร้อมกับทาไม้ไผ่ดังโป๊ะเลยครับ“ผ่ายาวเลยใช่ไหม?”“เออ รีบทำ จะมาทำเล่นๆแบบนี้ไม่ได้นะ มันเสียเวลาคนอื่น”“ครับ” ผมผ่าไม้ไผ่ตามที่เขาบอก และแน่นอนมันทำให้มือผมถูกคมของไม้ไผ่บาดมือจนเลือดสาดเลยครับ“ตายแล้วเลือดออก” ป้ามณีพูดเสียงดัง “ติดพาสเตอร์ก่อนเร็ว” ชายคนงานอีกคนรีบเอาพาสเตอร์มาเเปะแผลให้ผม อย่างน้อยทุกคนยังมีน้ำใจครับ“ทำอะไรก็ต้องระวังนะจะมาทำเล่นๆไม่ได้เดี๋ยวมือขาดไม่รู้ตัว การทำงานทุกอย่างมันต้องมีสติและระมัดระวัง” ผู้ชายฟันเหยินๆพูดกั
