8ไม่ไว้ใจใคร

Chapter 8

ปั้นจั่น...

ผมประคองร่างบาง ที่กำลังเมามายของม่านหมอกขึ้น ทุกคำพูดทุกการกระทำที่เธอทำกับผม  ทำไมผมถึงรู้สึกแปลก ๆ ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึก ผมเป็นเพื่อนกับม่านหมอกมาตั้งหลายปี ผมเสียเพื่อนที่สนิทที่สุดไป จะให้ผมไม่รู้สึกอะไรมันก็คงจะไม่ใช่

แต่จะให้ผมทำอย่างไร ในเมื่อผมเป็นฝ่ายไล่เธอไปเอง

ภาพเธอกำลังร้องไห้ชี้หน้าผมแล้ววิ่งออกไปจากห้อง มันเป็นภาพที่อยู่ในหัวของผมอยู่ตลอด ผมทำเกินไปไหม? ที่ตัดสัมพันธ์กับเธอแบบนั้น โดยไม่รักษาน้ำใจของเธอเลยแม้แต่น้อย

 แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อผมคิดกับเธอแค่เพื่อน มันเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถึงแม้ว่าความรู้สึกของผม มันจะอดเคว้งคว้างที่ไม่มีเธอไม่ได้ก็ตาม

ชีวิตที่ผ่านมา ผมกลับม่านหมอก จะทำงานกินข้าวดูหนังฟังเพลง ทำแทบทุกอย่างร่วมกัน มันก็ไม่แปลกหรอกถ้าใครคนหนึ่งหายไป เราจะรู้สึกเคว้งคว้าง

ผมพ่นลมหายใจออกมาแรง พร้อมกับจ้องใบหน้าของม่านหมอก เธอพยายามแกะผมมือผมออกจากตัวของเธอ

“ปล่อยกู” 

“กูจะพามึงไปล้างตัวเอง” 

“ไม่ต้องยุ่ง!” 

“ไม่ยุ่งไม่ได้! เมาเป็นหมาขนาดนี้ จะ ไปห้องน้ำเองได้ยังไงวะ กูบอกว่าอย่าดื่มเยอะมึงก็ไม่เชื่อกู แล้วดูสภาพมึงตอนนี้สิ ดูได้ที่ไหนล่ะ” ผมบ่นกระปอดกระแปด รั้งร่างเธอขึ้นจนสำเร็จ

“กูจะดูได้ หรือดูไม่ได้มันก็เรื่องของกูมึงไม่ต้องมาสนใจกูหรอก มึงไปสนใจริสาโน้นคนที่มึงฟูมฟายร่ำร้องหาแต่มันโน้น! ฮึก!” ม่านหมอกสะอื้นในลำคอเบา ๆ เฮ้อ! เจ็บสัส! เวลาใครมาสะกิดแผลของผม ด้วยคำพูดเรื่องริสา ผมก็เจ็บทุกครั้ง

“ต่อให้กูฟูมฟายร้องไห้จะเป็นจะตาย เขาก็ไม่กลับมาหากูหรอก ในเมื่อริสา เขาคิดว่าเขาเจอคนที่ดีที่สุดสำหรับเขาไปแล้ว ส่วนกูมันก็แค่คนที่เขาไม่เอา”

“สมน้ำหน้า   มึงมันสมควรโดนมากกว่านี้”     ม่านหมอกพูดเสียงอ้อแอ้  เฮ้อ! เมาจนทรงตัวไม่อยู่แล้ว ยังจะปากดีเถียงผมอีก มันน่าจับตีก้นเหมือนเด็กเสียจริง

“ไปล้างตัวกัน”

“อย่ายุ่ง!”

“กูทำเอง”    ไอ้พายุเอ่ยแล้วเข้ามาประคองร่างของม่านหมอก มันจ้องหน้าผมด้วยเสียงหน้าเรียบตึง  ไอ้เวรนี่ก็ไม่รู้อะไร? 

“เพื่อนกู กูจะพาไปเอง”  

“เพื่อนมึงแล้วไง? ตอนนี้เธอเป็นคนของกู”    ห้ะ! ของมันม่านหมอกไปเป็นของมันตั้งแต่ตอนไหน คำพูดของมันขัดหูของผมอยู่ไม่น้อยเลย 

“ก็แค่พนักงานบริษัทมึง” 

“อาจจะมากกว่านั้นก็ได้”      คำพูดของไอ้พายุ  ทำไมผมถึงรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจ  ไปเป็นคนของพายุได้ยังไง  ในเมื่อเดือนก่อน  เธอยังบอกว่าคิดกับผมมากกว่าเพื่อนอยู่เลย อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไปง่ายดาย จนไอ้พายุพูดแบบนี้

 หรือว่าทั้งสองฟิตเจอริ่งกันแล้ว แต่มันจะเป็นไปได้เหรอ? ม่านหมอก ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้นสักหน่อย

“มากกว่านั้นคืออะไร?”  ผมกำมือแน่น พร้อมกับจ้องมองหน้าไอ้พายุ นี่ผมเป็นบ้าอะไรกัน? ถึงรู้สึกว่าไม่ชอบคำพูดหรือการกระทำที่มันแสดงออกต่อม่านหมอก

“กูไม่จำเป็นต้องตอบ    แต่มึงคงรู้ว่ากูหมายถึงอะไร? มึงคิดว่ากูกับม่านหมอกเป็นอะไรกัน นั่นคือสิ่ง ที่เป็นคำตอบแล้ว” 

“ไอ้พายุ!” ผมขบกรามแน่น ไอ้เวรนี่มันจงใจกวนตีนผม ผมอยากจะตะบันหน้ามันเสียงจริง

“ทะเลาะบ้าอะไรกัน? เดี๋ยวหนมชั้นผ้าม่านหมอกไปล้างเอง ส่วนพายุ นายก็ไปล้างด้วยนะ ดูซิ ม่านบอกอาเจียนใส่เต็มเสื้อเลย”  

“กูจะพาไปล้างเอง   มึงไม่ต้องยุ่งหรอกขนมชั้น”     ผมพูดด้วยน้ำเสียงห้วน มองขนมชั้นกับไอ้พายุอย่างไม่พอใจ

“หนมชั้นก็จะให้พวกนายสองคนทะเลาะกันไง อยากทะเลาะกันมากไม่ใช่เหรอ? ก็ทะเลาะกันสิ ส่วนม่านหมอกขนมชั้นจะพาไปล้างเอง พวกนายเป็นผู้ชายจะมาล้างให้ผู้หญิงได้ยังไง มีสมองหัดคิดบ้าง” แม่ดาราสาวมองหน้าผม หึ! 

“ไม่กูจะพาเธอไปล้างเอง เมื่อก่อนกูกับม่านหมอก ใช้ชีวิตร่วมกันแทบจะ 24 ชั่วโมงช่วงอ่านหนังสือสอบ เรื่องแค่เช็ดอ้วกเช็ดอะไรกูทำได้หมดแหละ”

“ใครก็ทำได้ แกก็ทำได้ พายุก็ทำได้ แต่เข้าใจไหมว่าม่านหมอกคือผู้หญิง พวกนายเป็นผู้ชายควรให้เกียรติเธอ”

“ก็ได้วะ!” ผมพูดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยอมปล่อยร่างของม่านหมอก ให้พี่สาวตัวดีของผม

ขนมชั้นประคองร่างม่านหมอกเข้าไปในคฤหาสน์ ผมกอดอกมองหน้าไอ้พายุทันที มันกระตุกยิ้มที่มุมปากจ้องหน้าผมไม่ต่างกัน

“มึงเลิกยุ่งกับม่านหมอกซะ”

“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกูให้เลิกยุ่งกับม่านหมอก เธอเป็นพนักงานบริษัทกู กูมีสิทธิ์ยุ่ง” 

“ตอนนี้มึงกำลังเกินคำว่าเจ้านายลูกน้อง”

“อ๋อเหรอ?” 

“กูรู้ว่ามึงกำลังคิดมากกว่าเป็นแค่พนักงานบริษัท   ถ้ามึงคิดจะทำมิดีมิร้ายกับม่านหมอกกูจัดการมึงแน่ไอ้พายุ”      ผมชี้หน้ามัน พร้อมกับพูดเสียงแข็งกระด้าง ผมออกตัวปกป้องสุดฤทธิ์ ม่านหมอกมันยิ่งบ้านนอก ถึงแม้จะมาเรียนกรุงเทพฯหลายปี แต่ก็ไม่ทันใครหรอกนะ

“มึงจะมารู้กว่ากูได้ยังไง? มึงรู้ได้ยังไง?ว่ากูคิดอะไรกับม่านหมอก”

“กูกับมึงรู้จักกันมานานขนาดไหนแล้ว ไม่ใช่ว่ากูไม่รู้จักสันดานมึง มึงอย่ายุ่งกับเธอไอ้พายุ”

“มึงพูดราวกับว่ากูเป็นคนร้ายกาจขนาดนั้น กูสนใจม่านหมอกมึงจะว่าอะไรไหม? ม่านหมอกเป็นผู้หญิงที่สวย ตัวเล็กน่ารักสเปคกูเลยว่ะ ไม่ว่าจะมองตรงไหนเธอก็สวย ดูดีไปหมด ถึงแม้ว่าวันนี้เธอจะแต่งตัวธรรมดา บ้าน ๆ แต่เธอดูดีในสายตากูมาก” 

“ไอ้พายุ!”

“อย่ามาใส่ใจกับคนที่มึงไม่เห็นค่าหน่อยเลย ต่อไปนี้กูจะจีบเธอ   ขอตัวก่อนแล้วกัน    กูจะไปดูม่านหมอก”    มันพูดแล้วก้าวเท้ายาว ๆ เดินเข้าไปในคฤหาสน์  ผมกำหมัดแน่น มองตามแผ่นหลังของไอ้พายุ จนลับสายตา  

นี่ผมเป็นบ้าอะไร?  ทำไมผมกลับมารู้สึกหวงเพื่อนด้วยนี่

ผมกวาดสายตาไปมองรอบ ๆ บริเวณ ทุกคนกำลังสนุกสนาน ผมก้าวเท้าเขาไปในคฤหาสน์ พร้อมกับกวาดสายตามองหาม่านหมอก แต่ก็ไม่เจอ

 ผมตรงไปที่ห้องน้ำ แต่ก็ไม่เจอใครอยู่ดี ผมเลยตัดสินใจเดินขึ้นไปข้างบน ผมเจอม่านหมอก กำลังถูกประคองเข้าไปในห้อง

“พวกมึงจะพาเธอไปไหน?”  ผมถามขนมชั้นกับไอ้พายุ

“กูเอาไปนอนน่ะสิ   เมาขนาดนี้จะให้เอาไว้ไหน?” 

“กูจะพาเธอกลับเองไม่ต้องยุ่ง” 

“มึงนั่นแหละที่ไม่ต้องยุ่ง”    พายุพูดอย่างไม่พอใจ

“นั่นดิ อย่ามายุ่ง”   พี่สาวตัวดีของผมพูดเสริม  ผมไม่ยอมหรอก  ผมรีบเดินตามเข้าไปในห้อง  ทั้งสองเอาม่านหมอกนอนลงบนเตียง  เสื้อสีขาวที่ใส่ก็เปียกจนเห็นเนิ่นอกขาวที่ซุกซ่อนอยู่ในเสื้อยืดราคาถูก 

“อะไรของมึง?”  มันถามผมขณะที่ผมหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างให้เธอ เมาไม่มีสติสตังเลยให้ตายเถอะ! ยิ่งผมเห็นสภาพเธอแบบนี้ก็ยิ่งโมโห เป็นผู้หญิงมาเมาจนหลับไม่รู้เรื่องแบบนี้ได้ยังไง

“กูห่มผ้าให้หมอก มันแปลกเหรอวะ?” 

“ก็ไม่แปลกหรอกที่ห่มให้   แต่มันแปลกตรงที่มึงมาใส่ใจเธอ   ไหนเธอพูดว่ามึงกับเธอไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว” 

“กูแค่ทะเลาะกันตามประสาเพื่อน” 

“ทะเลาะอะไรกันเหรอ?”  พี่สาวจอมจุ้นของผมเอ่ยถาม  

“เรื่องไม่เป็นเรื่อง มึงจะอยากรู้ทำไม? “ 

“เรื่องอะไร   ใจมึงรู้ดี”   ไอ้พายุพูด  หึ่ม! ไอ้ห่านี่มันยังไงวะ!! หรือมันต้องการกวนตีนผมวะ! 

“แล้วยังไง?”

“เลิกทะเลาะกันแล้วออกไปจากห้องทุกคนเลย   ให้หมอกพักผ่อนก่อน   สร่างเมาค่อยว่ากัน”

“กูไม่ไม่ไป!” ผมพูดขึ้น ใครจะปล่อยให้ม่านหมอกมานอนอยู่แบบนี้ล่ะ  ผมไม่ไว้ใจเลย ไม่ไว้ใจไอ้พายุ ไม่ไว้ใจผู้ชายบ้านนี้

“อย่าให้ต้องพูดร่ำไร   ออกไปได้แล้ว   ทั้งสองเลย” 

“ไม่!” 

“ไอ้ปั้นจั่น แกนี่มันจริง ๆ เลย   ออกไปได้แล้ว”     พี่สาวของผมพยายามลากแขนของผมออกไป  

“ก็บอกว่าไม่ไป”

“ฉันจะดูหมอกเอง”   พี่สาวผมเท้าสะเอวมองหน้าผมอย่างไม่พอใจ ผมกำลังใช้ความคิด ถ้าผมยังดึงดันที่จะอยู่ห้องนี้ ก็จะทะเลาะกับพี่สาวแล้วก็ไอ้พายุอยู่ดี ผมควรล่าถอยไปตั้งหลักก่อน แล้วผมจะเอาเธอไปส่งห้อง อยู่ที่นี่ผมไม่ไว้ใจไอ้พายุมัน

“ได้” 

“พายุก็เหมือนกัน   ไปดูแขกได้แล้ว   วันนี้วันเกิดของตัวเองนะรู้ไหม? ต้องดูแลอย่างเต็มที่” 

“ลูกน้องก็มีช่วยอยู่ ไอ้สายฟ้าก็อยู่” 

“พายุ ไปดีกว่านะ หนมชั้นว่ามันไม่เหมาะสม ที่พายุจะมาดูแลหมอก หมอกเป็นผู้หญิงนะ” 

“อืม  งั้นก็ได้  ฝากดูหมอกแล้วแล้วกัน” 

“อืม” 

ผมเดินลงมาข้างล่าง แล้วนั่งบนโซฟา แล้วครุ่นคิด ผมกำลังคิดว่าผมจะเอาม่านหมอกกลับคอนโดด้วยวิธีใด มาพักอยู่บ้านไอ้พายุผมไม่ไว้ใจมันหรอก ถึงแม้ว่าจะรู้นิสัยกันมาตั้งแต่เด็ก ผมก็ไม่ไว้ใจมันอยู่ดี

“มึงไม่ออกไปข้างนอกเหรอ?”  ไอ้พายุมันถามผม แต่น้ำเสียงมันห้วนหน้าถีบมาก

“กูไม่ไปหรอกกูจะนั่งเล่นอยู่ตรงนี้แหละ ถ้าจะให้ดีบอกลูกน้องมึงเอาเหล้ามาเสิร์ฟกูด้วยแล้วกัน” 

“ได้ถ้างั้นกูจะออกไปหาคนอื่นก่อน” 

“เออ”    มันเดินออกไปผ่านไปไม่นานลูกน้องของมันก็เอาเหล้ามาเสิร์ฟผม ผม กำลังคิดหาวิธีที่จะเอาม่านหมอกลงมา

ผู้หญิงบ้านนอกอย่างม่านหมอก จะไปทันใคร บ้านนี้มีผู้ชายตั้งเยอะลูกน้องอีกไม่รู้กี่สิบ ไอ้สายฟ้ากับไอ้พายุ และไอ้วิคเตอร์จอมวายร้าย มันไว้ใจได้ซะที่ไหน 

ไอ้วิคเตอร์มันเป็นคนที่ไม่ใช่คน แล้วไอ้คนนั้นมันเลว ผมยิ่งไม่ไว้ใจใคร

ถึงแม้ว่าม่านหมอกกับผมจะกลับไปเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดังเดิมไม่ได้ แต่ผมก็ไม่อาจปล่อยให้เธอมานอนอยู่แบบนี้ อันตรายเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ

ผมนั่งอยู่สักพัก ก่อนจะต่อโทรศัพท์หาขนมชั้น ผ่านไปสักพักปลายสายก็รับ

(“มีอะไรวะ?”)

“อินทัชรออยู่บ้าน” 

(“บ้าน่ะ เขาอยู่เมืองนอก จะรอฉันอยู่บ้านได้ยังไง?”)

“เห็นว่าบินด่วนมาที่บ้าน อีกประมาณ 30 นาทีก็จะกลับแล้ว” 

(“จริงดิ”)

“อืม” 

(“พูดจริงปะ?”)

“ถ้าไม่เชื่อก็โทรเช็คเลย” 

(“หนมชั้นเชื่อ   งั้นเดี๋ยวหนมชั้นกลับเลย”)

“เราเอาหมอกกลับด้วยเลยเนาะ”

(“แต่หมอกหลับอยู่นะ”)

“เดี๋ยวกูไปอุ้มเอง”

(“เออ ๆ เร็ว ๆ แล้วกัน”)

“อืม” ผมดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟา แล้วรีบสาวเท้าขึ้นบันไดอย่างรีบเร่ง เพื่อไปห้องที่ม่านหมอกนอนอยู่ พี่สาวของผมยิ้มแก้มแทบแตกเมื่อได้รู้ว่าพี่อินทัชมา

พี่สาวผมเป็นคนไม่ฉลาด ผมโกหกก็เชื่อแล้วฮ่า ๆ ๆ สงสัยตอนแม่คลอด พี่สาวผมลืมเอาสมองออกมาด้วย ผมช้อนตัวของม่านหมอกขึ้นในอ้อมแขน จากนั้นก็รีบเดินดุ่ม ๆ ลงมาข้างล่างทันที เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้เธอมานอนอยู่ที่ดงเสือแบบนี้ล่ะ

ไอ้สายฟ้าผมไม่ห่วงหรอกเพราะมันเป็นคนค่อนข้างที่จะไม่หยาบกระด้าง ไอ้พายุก็เลวระดับ 1 ส่วนไอ้วิคเตอร์เลวเลวแล้วก็เลว ผมคงไม่ปล่อยเธอเอาไว้ที่นี่หรอก ผมไม่ไว้ใจใคร ผมรีบออกไปทางด้านหลัง แล้วอุ้มเธอไปขึ้นรถทันที