ถ้าหากไม่เป็นความจริง มณีรัชดาก็มีสิทธิ์ค้านและโต้เถียงรวมทั้งบอกความจริงได้ เพราะมณีรัชดาบอกกับตัวเองไว้ว่า หล่อนไม่เป็นคนที่โกหกแก่ตัวเอง และความจริงหล่อนก็ไม่คิดจะโกหกด้วยเพราะมณีรัชดาไม่มีอุปนิสัยเช่นนี้ พอเข้าใจแล้ว ปันณชาจึงเอ่ย “อ๋อ เด็กใหม่ของพี่เองจ้ะ หนูกิ๊กขอโทษนะจ้ะ แกยังไม่คล่องสักเท่าไหร่” ปันณชาตอบแก้ตัวแทนพนักงานคนใหม่ของหล่อนมากกว่า เพราะหล่อนก็เข้าใจพื้นอารมณ์ของดาราสาวผู้นี้ดี หล่อนอารมณ์เสียง่ายและเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร วีนเหวี่ยงเก่ง เพราะถือว่าหล่อนเป็นดาราที่มีชื่อเสียงปันณชาไม่อยากจะเข้าไปยุ่งนัก และไม่อยากให้พนักงานคนใหม่ของหล่อนเข้าไปยุ่งด้วย แม้ปันณชาจะเอ่ยคำนี้ ก็ไม่ทำให้กาญจนรัตน์นั้นรู้สึกดีขึ้นมาหรอก หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยอารมณ์โกรธอย่างไม่มีต้นสายปลายเหตุ เหตุที่หล่อนขุ่นเคืองเป็นเพราะเด็กสาวที่หน้าตาหมดจดคนนี้ไงบอกแล้วไง ว่าถ้าได้รับการขัดสีฉวีวรรณเข้าหน่อย หญิงสาวผู้นี้จะโดดเด่นทีเดียว กาญจนรัตน์จึงมองด้วยสายตาที่ไม่ชื่นชอบและกดเอาไว้ หันมามองจ้องหญิงสาวพนักงานคนใหม่ ด้วยแววตาที่ไม่ได้เป็น
“เอ้อ รู้สึกว่าคุณณี เอ้อ จะลืมอะไรไปสักอย่างหรือเปล่าครับ” เสียงหยอดกลับมาพร้อมชั่งใจและประเมินดูท่าทีของหล่อน คิดแน่ใจด้วยว่าหล่อนกำลังจะลืมแน่ ไม่ลืมหรือแกล้งลืมล่ะ แต่วันนี้ก็ยอมรับว่า มณีรัชดาทำงานหนักและเหนื่อยแต่ก็สนุก จนหล่อนแทบจะลืมเรื่องอื่นทิ้งไปเลย“ณีลืมอะไรหรือคะ คุณวิภัส” ทวนถามกลับให้แน่ใจ พร้อมกับขมวดคิ้ว “ไหนลองคิดดูอีกทีสิครับ ว่า เอ้อ เมื่อวานนี้ คุณให้สัญญากับผมว่าอย่างไร” มณีรัชดาเพิ่งถึงบางอ้อ เมื่อทวนคำแล้วจริงสินะ หลุดปากออกไป ขอโทษเขาที่เผลอลืมไปหน่อย “ตายจริง อุ้ย ขอโทษค่ะ ณีก็เกือบลืมไปจริงๆ ตายแล้วด้วยขอบคุณนะคะที่คุณวิภัสมาเตือนความทรงจำ พอเลิกงานแล้ว ดิฉันจะรีบไป” มณีรัชดาละล่ำละลักบอก เมื่อนึกได้ “ดีมากครับขอให้มาเร็วๆหน่อยนะครับ เพราะผมเองก็กำลังเดินทางมาแล้ว” “ตายจริงคุณวิภัส ดิฉันยังไม่ได้เลิกงานเลย” หล่อนบอกสารภาพถึงความจริงว่ายังไม่เลิกงาน ชายหนุ่มจึงบอก “งั้นเอาอย่างนี้ ผมจะไปรับคุณที่บริษัทได้ไหม ห้ามว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะครับ นี่คุณก็ต้องคิดว่าที่เป็
ที่หล่อนไม่รู้สึกชอบใจสักนิด ถ้าใครยัดเยียดคำพูดที่ไม่ดีใส่หูหล่อน พลอยทำให้เจ้าของร้านนึกกระหยิ่มยิ้มขำอยู่ในใจ ในความเด็ดเดี่ยวของหญิงสาวร่างบางระหงที่ดูสวยคนนี้อย่างอึ้งและแกมทึ่งที่หล่อนช่างหาทางออกได้ดี แบบไม่กลัวใคร และปัณนชาได้มองเห็นความชาญฉลาด และเป็นตัวเองอยู่ลึกๆของพนักงานสาวคนใหม่คนนี้ ร่างสูงเพรียวของวิภัสมาถึงเขาก็รีบเข้าไปทักคุณปัณนชาแล้วเอ่ยขอตัวกับหล่อน พร้อมผายมือเปิดประตูให้มณีรัชดาขึ้นไปนั่งหล่อนจำเป็นต้องทำตามเขา เพราะนึกหวั่นกับสายตาหลายคู่ที่มองจ้องมายังภาพนี้ มณีรัชดาไม่อยากให้ใครมองจ้องหล่อนด้วยสายตาที่น่าเกลียด วิภัสออกรถทันทีหญิงสาวชำเลืองมองดูเขาแวบหนึ่ง ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะซ่อนความนิ่งและดูขรึมแย้มยิ้มออกมาเพียงน้อย เขาคิดอะไรของเขากัน มณีรัชดาอยากจะคิดตามเหมือนกันแววตาที่ดูแปลกและรู้สึกอ่านยากเพราะเขาเงียบ หากแต่ใบหน้าที่คมคายดูหล่อเหลาและเกลี้ยงเกลา ก็ไม่ผิดหรอกที่เธอชม แต่บางครั้งบางคราวแววตานั้นก็กระด้างขึ้นมา ชวนตกใจ หล่อนไม่คาดคิดสักนิด ว่าเขาเป็นอะไรของเขา แต่ก็ไม่พยายามจะคิดให้หนักหัว
“ก็ดีค่ะ”เขาหยิบแผ่นซีดีมาเปิดเพลงที่ค่อนข้างไปในทางโรแมนติกจังหวะแผ่วพลิ้วไพเราะด้วยเนื้อหาของเพลงสากล ซึ่งหล่อนก็ชอบฟัง right here waiting กับ sorry seem to be the hardes wold เพลงเก๋ากึ๊กแต่คงความโรแมนติกด้านภาษาและอรรถรสของริชาร์ดมาร์ค กับเอลตันจอห์น ถึงเสียทีนั่งรถจนเมื่อย ก็จบเพลงพอดี หลังจากที่มือของเขาเอื้อมปิดอีกครั้ง และมณีรัชดานึกถึงความโรแมนติกที่บังเกิดขึ้น และในหัวใจของหล่อนก็โรแมนติกจริงๆเช่นกันตามบทเพลงที่ฟังและเคลิบเคลิ้มอ่อนไหว กระทั่งได้ฟังจนจบ กระทั่งเผลอร้องคลอฮัมไปตามเสียงเพลงเช่นเดียวกับเขา มีความรู้สึกว่า เขานั้นชอบสิ่งเดียวกับหล่อนเลยล่ะ จากนั้นเมื่อก้าวเข้าไปในร้านมณีรัชดาทรุดนั่งลงพร้อมกับเขา ก่อนที่จะสั่งอาหารสังเกตดูเหมือนว่า เขาจะคุ้นและเคยชินเป็นอย่างมาก คงมาบ่อยครั้ง ดูจากพนักงานเสิร์ฟที่ห้อมล้อมเรียกเขาอย่างสนิทสนมแต่สำหรับมณีรัชดา การมาที่นี่คือครั้งแรกของหล่อน หากว่าวิภัสไม่ทวงบุญคุณต่อหล่อน และจ้างให้มณีรัชดาก็ไม่มาด้วยหรอก นี่หล่อนก็ยังนึกถึงเขา เป็นคนแปลกหน้าดั่งเดิม เป็นเพราะหล่อนนั้นยินยอมรับ
เพราะเขาต้องการให้หล่อนตกหลุมพรางเหลี่ยมเล่ห์ที่เขาพยายามแสดงออกมาให้แนบเนียนที่สุด แต่สิ่งที่บอกเขาในยามนี้ มณีรัชดานั้นไม่ใช่คนโง่สักนิด และคงจะยากที่หล่อนจะทิ้งปล่อยวางหรือยอมไว้ใจใครง่ายดังนั้นเขาจึงควรจะเริ่มต้นสานความสัมพันธ์ตรงนี้ก่อน ก็เพื่อที่หล่อนจะได้ไว้วางใจเขาไง และไม่ตะขิดตะขวงใจเขา หรือเหมือนว่าหล่อนมากับเขาแบบความรู้สึกที่ฝืนใจไปหน่อย ครั้นเมื่ออาหารมาถึงแล้ว ฝ่ายจอมภูหรือวิภัสเขาจึงพยายามเอาใจใส่หล่อน ด้วยการตักอาหารใส่จานให้แบบเทกแคร์ หากมณีรัชดาก็รู้สึกแปลกใจ เพราะไม่เคยมีใครนั้นมาเอาอกเอาใจกับหล่อนถึงขนาดนี้เลยจึงรู้สึกเขิน แม้แต่ภูวพลก็ไม่ถึงขนาดนี้ แต่ชายหนุ่มคนนี้นั้นดูเหมือนเขามีความกล้าอย่างทีเดียว และเขาตักต้มยำที่มีเนื้อกุ้งล้วนส่งให้หล่อน และต่อมาก็ตักปูอบวุ้นเส้นพร้อมแกะเนื้อปูให้หล่อนทาน จนมณีรัชดารู้สึกอึ้ง ไม่เคยมีผู้ชายคนไหน ทำให้หล่อนถึงขนาดนี้ทำให้หล่อนรู้สึกหวั่นไหวข้างในเหมือนกันเพียงแต่ไม่ได้แสดงออกมาเท่านั้น พร้อมด้วยกันนั้น เขาถือวิสาสะคุยด้วยและสรรหาเรื่องมาคุยเรื่อยเปื่อยที่คิดว่าตรงใจของหล่อนมากที่สุด
เขาหรี่ดวงตาคมมองหล่อนรู้สึกขวางหล่อนเต็มประดาในใจนี่มณีรัชดาคิดจะสั่งเขางั้นหรือหล่อนถึงได้คิดจะชี้แนะอย่างนี้ และอีกอย่างเขาก็บอกกับตัวเองไว้ว่า ต้องหนีบเอาความเป็นสุภาพบุรุษเอาไว้มากที่สุด แล้วจากนั้นด้านความร้ายกาจกระโจนเถื่อนเหี้ยมเกรียมใส่ ก็คอยนำมาใช้ เมื่อถึงเวลาสมควรของมัน เพราะผู้หญิงอย่างหล่อน เขาคิดว่ามันคงไม่มีดีอะไรไปกว่ากับการที่หวังคิดร่ำรวยทางลัดและคิดมักง่ายเหมือนคนอื่นๆที่มองเห็นเงินแล้วตาโต ต้องการอะไรก็คงไม่มีทางขัดขืนได้ เพราะผู้หญิงอย่างหล่อนลึกๆแล้วก็น่าจะบูชาเงินเป็นพระเจ้าไม่ต่างไปจากคนอื่น “โถ ทำไมคุณใจร้ายกับผมเหลือเกินคุณณี” เขาตัดพ้ออีกครั้ง เลยทำให้มณีรัชดาชะงักอีกครั้ง กับน้ำเสียงนุ่มสุภาพน่าฟังหากว่าหล่อนกำลังถามใจตัวเองว่า นี่หล่อนทำผิดอีกแล้วหรือกับการที่คิดปฏิเสธเขาแล้วทำไมหล่อนต้องตอบรับเขาด้วยละ มณีรัชดา เอ นี่ เขามีอิทธิพลใดเหนือใจหล่อนยังงั้นหรือดังนั้นจึงกลับไม่มีคำตอบในใจของหล่อน หากแต่ความรู้สึกของหล่อนนั้นก็มีบ้างที่แกว่งไกวไหววูบไปตามอารมณ์เช่นกัน ยอมรับว่ามณีรัชดานั้น ยอมที่จะหวนเก็บตัวเ
“คงไม่ต้องหรอกค่ะคุณวิภัส ขอบใจที่กรุณามาส่ง นี่ก็ถึงบ้านของณีแล้ว แค่เดินไปแป๊บอีกอย่างณี ขอตัว เพราะมีธุระเข้าร้านสะดวกซื้อ” หญิงสาวบอกเหตุผล แม้จะรู้สึกขัดใจต่อความรู้สึกของวิภัสบ้าง เพราะค่ำคืนและค่อนข้างจะดึกในยามนี้ หล่อนเป็นผู้หญิงเดินคนเดียวมันอันตราย แม้จะมีดวงไฟรอบถนนสาดเป็นทางยาวก็ดี แต่ค่อนข้างจะไม่มีใครเดินผ่านเลย จึงดูเปลี่ยวในความคิดของวิภัส แต่หญิงสาวก็ดื้อเหลือเกินและวิภัสแอบเหยียดริมฝีปากในความมืดอีกอย่างเคย เมื่อลงมาส่งหล่อน และยืนอยู่ใกล้พร้อมกับกวาดตามองสภาพความเป็นอยู่ของผู้คนในละแวกนี้ เขาอยากจะรั้งหรือยื้อหล่อนให้ไปที่ไหนต่อด้วยกันแต่มณีรัชดาไม่ใช่คนที่กล่อมง่าย หล่อนรั้นและเด็ดเดี่ยว เขากลัวจะต้องผิดหวัง จึงได้ปล่อยเลยตามเลยและให้ตามใจของหล่อนไปก่อน สักระยะ ถ้าอะไรเข้าที่เข้าทาง สนิทสนมกับหล่อนมากเพียงพอเขาจะให้หล่อนตามใจเขาบ้าง และเขาจะได้จัดการในสิ่งที่ตัวเองปรารถนาและคิดในใจเอาไว้ว่า คนอย่างมณีรัชดาหนีไม่พ้นเงื้อมมือเขาแน่ ฮึ ทำเป็นเก่งไปเหอะ อวดดีและปากดีนัก ในวันนั้นเขาอยากจะรู้นักว่า หล่อนจะรู้สึกอย่างไรกันหนอ เพราะต
หล่อนนึกแล้วไม่ผิดว่าน้าสาวของหล่อนจะต้องถามด้วยประโยคอย่างนี้ ซอกแซกซึ่งทำให้มณีรัชดารู้สึกเก้อ และกระอักกระอ่วนในสีหน้าไม่น้อย และอึดอัด เพราะไม่อยากจะตอบออกมาสักเท่าไหร่ที่ผู้เป็นน้า ตีความหมายไปแบบนั้น หล่อนจะไม่พยายามนำพาเก็บอะไรคิดด้วยซ้ำ แต่คนเป็นน้าก็ทำให้หล่อนต้องย้อนคิดอีกครั้งแล้วหล่อนก็เบือนไปทางอื่น พร้อมกับส่ายหน้า “ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอกค่ะ และเขาไม่ใช่คนพิเศษสำหรับณี” หล่อนเน้นคำพูดนี้ “และสำหรับณี ก็ไม่ได้คิด ด้วยฐานะเขาคงจะแตกต่างจากเราแน่คะ เพราะเขาเป็นนักธุรกิจที่ดูเหมือนจะมีบริษัทใหญ่โต เป็นปึกแผ่นของตัวเอง” หล่อนพยายามตอบอย่างเจียมตัวมากที่สุดไม่ให้น้าสาวพยายามคิดว่าหล่อนจะคิดไปไกลนอกกว่านั้น คืออาจเอื้อมหรือใฝ่ทะเยอทะทาน เพราะว่ามณีรัชดาชอบความก้าวหน้า ที่จะใฝ่ทะยานและก้าวหน้าแน่แต่คงไม่ใช่วิธีแบบนี้ อาบน้ำอีกครั้ง ร่างกายรู้สึกปลอดโปร่งแต่มณีรัชดากลับมานั่งนึกถึงภาพ ที่ชวนประทับใจในวันนี้อีกครั้งถ้าจะให้คาดเดา ทำให้ทราบว่าคุณวิภัสกำลังจีบหล่อน แค่นี้ก็ทำให้ความคิดของมณีรัชดาสะดุดลงจีบหล่อนหรือ.. นี่คงเป็นเพ
เขาประคองมณีรัชดาเป็นความผูกพันลึกซึ้งยามอยู่ห่างไกลบ้าน มณีรัชดาคิดถึงพ่อแม่คิดถึงกรุงเทพ แต่แน่นอนละภาวะของหล่อนคือคนมีครรภ์อดฟุ้งซ่านไม่ได้และจอมภูพยายามทำดีกับหล่อนสารพัดทุกอย่าง ที่เขาแสนจะเอาใจ จนมณีรัชดายากที่จะปฏิเสธได้ หล่อนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้หากจอมภูถึงกับเสียสละทุกอย่าง บางทีทิฐิมันเหมือนกับน้ำกรดราดรดดวงใจตัวเองเหมือนกัน หล่อนครุ่นคิด แต่ถึงกระนั้น หล่อนก็ควรที่จะให้บทเรียนอันแสนจะเจ็บปวดให้เขาด้วยเหมือนกันจนกระทั่งมณีรัชดาคลอดบุตรที่โรงพยาบาลเป็นลูกสาวในอีกสามวันต่อมา ประเทศที่หล่อนอาศัยอยู่ณบัดนี้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว หนาวเหน็บจัดพร้อมด้วยหิมะโปรยปราย จอมภูพยายามใช้การกระทำของเขามากกว่าคำพูด ให้มันราดรดในดวงใจของหล่อนถึงความซื่อสัตย์และภักดีตลอดกาล เพื่อทดแทนสิ่งที่ผิดพลาด ณเสี้ยวหนึ่งของหัวใจหล่อนรับทราบแล้วว่า เขาเป็นคนที่ดีมากพอ แต่ในด้านเลวร้ายนั่นล่ะ ซาตานดีๆนี่เอง หล่อนจะไม่พยายามคิดในเมื่อความดีของเขาก็ราดรดลงไปในหัวใจของหล่อน ให้ความอบอุ่นดูแลลูกสาว ในฐานะของพ่อเกินที่มณีรัชดาจะท้วงหรือปราม เขาทำไปด้วยความสุจริตใจหล่อนรับรู้ตลอดเวลาที่มีเข
จนกระทั่งมณีรัชดาคลอดบุตรที่โรงพยาบาลเป็นลูกสาวในอีกสามวันต่อมา ประเทศที่หล่อนอาศัยอยู่ณบัดนี้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว หนาวเหน็บจัดพร้อมด้วยหิมะโปรยปราย จอมภูพยายามใช้การกระทำของเขามากกว่าคำพูด ให้มันราดรดในดวงใจของหล่อนถึงความซื่อสัตย์และภักดีตลอดกาล เพื่อทดแทนสิ่งที่ผิดพลาด ณเสี้ยวหนึ่งของหัวใจหล่อนรับทราบแล้วว่า เขาเป็นคนที่ดีมากพอ แต่ในด้านเลวร้ายนั่นล่ะ ซาตานดีๆนี่เอง หล่อนจะไม่พยายามคิด เมื่อเขาชี้แจงว่า “ผมมาจากเมืองไทยที่อยู่ทราบจากคุณรังสินัย” เมื่อเอ่ยอ้างถึงหลานชายของหล่อน ทำให้คุณนันทนิจรับทราบ “ผมมีปัญหาบางอย่างที่ต้องปรับใจกับณี” เขาเอ่ย ทำให้คุณนันทนิจเข้าใจทันที “มณีรัชดา” หล่อนอุทาน “ใช่ครับ ผมเป็นสามี เธอหนีจากผมมา” “หนีหรือคะ” “ผมขออนุญาตได้ไหม”เขาเอ่ยหลังจากที่ชี้แจง ไม่มีการบอกกล่าวมาล่วงหน้าเพื่อตรวจดูความผิดพลาด คุณนันทนิจขอตัวโทร.ทางไกลไปเมืองไทยเพื่อถามหลานชาย ได้รับคำตอบแบบเดียวกันคือ ยืนยันถึงความเป็นสามีของลูกจ้างสาว “ดิฉันไม่ทราบหรอกนะคะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หลานชายต้องการพึ่งพา ให้พา
“เขาให้แม่มาไกล่เกลี่ยหรือไงคะ”มณีรัชดาเอ่ยโดยไม่ยอมเอ่ยชื่อเขา นางรัชนีถอนใจ กับลูกสาวที่เริ่มจะทิฐิขึ้นมา“นี่แม่นะนี่แม่ของแก จะดีจะชั่วยังไงก็ยอมรับว่าแกเป็นลูก” มณีรัชดากำลังทำใจอย่างหนัก การที่มารดามาที่นี่เหมือนท่านบุกเข้ามาหาหล่อนที่คอนโดไม่เคยมีใครทราบมาก่อน และเขาคนเดียวเท่านั้นที่พามา มันเป็นเรื่อง ที่ตัดสินใจลำบากทั้งเรื่องส่วนตัวเหตุผลอีกทั้งความรัก รวมทั้งความเจ็บแค้นที่ผสมผสานกันและความผิดของเขาเกิดขึ้นมานาน และสะสมสั่งเอาไว้พอกพูนจนมันเต็มไปด้วยอัตราของความแค้นที่เหมือนไฟเผาผลาญจู่ๆหล่อน จะมาอภัยให้เขาง่ายๆในสิ่งที่เขาทำกับหล่อนอย่างเจ็บปวด “แม่ไปถามผู้ชายคนที่เขาบอกที่อยู่ของหนูสิคะว่าเขาทำอะไรลงไปบ้าง” มณีรัชดากลับตอบไปอย่างนั้นทำให้รัชนีเงียบ และเริ่มเข้าใจถึงสภาพจิตใจของบุตรสาว “ถึงอย่างไรแม่ก็ไม่อยากให้แก หนีแม่ไปอีก อย่าไปเลยนะลูก เมืองนงเมืองนอก แม่ห่วง ไปดูหมอเขาทักไว้ว่า ลูกไม่ควรเดินทางออกไปต่างประเทศ อย่าขึ้นเครื่องบิน” มณีรัชดาตกใจอย่างมากที่สุดกับคำกล่าวของมารดาไม่เคยทราบด้วยว่า ท่านจะเอาดวงของหล่อนไปให้ห
ความจริงที่ว่าคือเขารักมณีรัชดาอย่างมาก ต้องการครองคู่ อยู่กับหล่อนตลอดไปในเส้นทางอนาคต ทำให้จอมภูต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของมารดาคลายลงจากคำพูดที่น้องชายเอ่ยออกมาพร้อมแฟนสาวช่วยสนับสนุนในรักครั้งนี้ของเขา อีกทั้งช่วยแก้ต่าง ให้กับมณีรัชดา ภรรยาของเขาให้พ้นผิดด้วย เพราะภรรยาของเขานั้น หล่อนไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนกำลังกล่าวหาสักนิด หล่อนสะอาดและบริสุทธิ์เสมอ อย่างที่เขาเองก็นึกไม่ถึงเช่นกัน ในอดีตเขาเคยร่ำร้อง ที่จะเดียดฉันท์ โกรธอาฆาตแค้นหล่อนที่กลายเป็นนางแม่มดเจ้าเสน่ห์เพื่อหลอกล่อให้น้องชายของเขามาตกหลุมรักเพราะหวังในความสุขสบาย เพราะภูวพลมีฐานะร่ำรวยเป็นทายาท ของนักธุรกิจชื่อดังของเมืองไทย นี่คือความโง่เขลาอย่างมากที่สุดที่เขาได้ทำมา จนจอมภูอยากเขกหัวของตัวเอง ย้อนหลังกลับไปสองร้อยกว่าครั้งถึงจะสาสม กับความผิด และความโง่ของเขาด้วยซ้ำ เวลาเนิ่นนานที่เขามีอคติต่อหล่อน กลายเป็นคนที่โง่บรมโง่ เหลือเกิน ยอมรับว่าเขาหูตามืดมัวเพราะรักและห่วงน้องชาย คนเดียวที่กลัวจะตกเป็นเหยื่อและเป็นคำสั่งของมารดา ที่ท่านต้องการจะกีดกันทั้
“ทำไม?ผมถามคุณไม่ตอบล่ะว่าไปอยู่ที่ไหนและผมไม่ยอมให้คุณไปอยู่ที่ไหนอีกแล้วนะต้องอยู่กับผมตลอดไปจะต้องช่วยเลี้ยงลูกของเรา ให้เจริญเติบโตเป็นคนดี” “ฉันไปพักอยู่กับเพื่อนรุ่นที่ ที่เขาใจดีมากค่ะ เขาเป็นพี่ชายที่ฉันเคารพรักและมีบุญคุณเสมอมา” “แล้วเขาเป็นใครล่ะ” “เขาชื่อ คุณรังสินัยค่ะ” “คราวหลัง ถ้าผมได้เจอเขาแล้วนั้นผมจะขอบคุณเขาอย่างมากที่ช่วยดูแล เมียผมกับลูกผมให้ปลอดภัย” คราวนี้มณีรัชดาหันมามองเขาสายตาของหล่อนเงยขึ้น “คุณไม่ตะขิดตะขวงหรือยังไงคะที่ฉันไปอยู่อย่างนั้น” “คงไม่หรอก ผมรู้ว่า ผมนั้นทำผิดอะไร” จอมภูตอบเสียงนุ่มอย่างรู้ดีว่า เขาทำผิดอะไร “แล้ว ขอให้ผมได้ไถ่โทษความผิดครั้งนี้ด้วยการขอคุณแต่งงานได้ไหม ผมจะไม่รีรอเลยนะณีและต้องการให้เรื่องนี้เร็วที่สุด” มณีรัชดาถึงกับอึ้งที่เขาพูดเช่นนี้ยิ้มอย่างอายและเขิน “เอ้อ ค่ะ” “ผมดีใจที่คุณเข้าใจผมและเข้าใจความรู้สึกของเรา คงไม่โกรธใช่ไหม กับเรื่องที่ผ่านมา เอ้อที่ผมล่วงเกินคุณ ใครล่ะจะอดใจได้ ก็คุณสวยขนาดนั้น” จอมภูกระซิบพร่ำที่ริมกกหูของ
จอมภูจึงขับรถมุ่งตรงไปที่บ้านเช่าของเธอที่เคยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับบิดามารดา และเขาเคยมาแล้วหนหนึ่งแต่ว่าไม่พบกับมณีรัชดาซึ่งบิดาและมารดาของเธอก็ไม่สามารถให้คำตอบเขาได้เช่นกัน เขามั่นใจว่ามณีรัชดาต้องอยู่ เพราะว่าเขารู้สึกไม่สบายใจเลยที่ทำแบบนี้กับหล่อน แม้แต่คาดคิดก็ตามและมณีรัชดาก็เช่นกัน เขาคิดว่าหล่อนคงจะเป็นเหมือนเขา ที่เป็นอย่างนี้เพราะเขาแน่ใจอย่างนั้นว่าเขารักหล่อนมาก มันไม่ใช่เรื่องที่หลอกลวง หรืออยากจะแก้แค้นหล่อน ความรักที่บริสุทธิ์นั้น ยากที่จะบอกได้ ซึ่งขับรถมุ่งตรงมาที่บางแค ก็ด้วยความหวัง ขณะเดียวกันนั้นมณีรัชดาลงจากรถแท็กซี่แล้วเดินเข้าไปในบ้าน ทำให้นางรัชนีกับนายมิ่งผู้เป็นบิดาต่างมองด้วยความตกใจและดีใจเช่นกันเมื่อได้มองเห็นชัดเจนว่า ลูกสาวตั้งท้อง จึงเป็นคำตอบที่ทราบดีว่าที่ลูกสาวหายไปจากบ้านเป็นเพราะสาเหตุนี้ นางรัชนีปรามผู้เป็นสามีและทั้งคู่ปรึกษากันว่าจะไม่ซักถามมณีรัชดาที่เพิ่งมาถึง เพราะกลัวว่าลูกสาวจะเตลิดไปไกลอีกนางรัชนีกับไพจิตรจึงพยายามพูดดีๆ “กลับมาแล้วเหรอเข้าไปพักผ่อนข้างในก่อนเถอะลูก มีอ
และมณีรัชดาพยายามเอ่ยกับเขาอย่างมีสติมากที่สุด และไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรของเขา ถึงได้เอาชีวิตของเขามาเสี่ยงกับหล่อน“ณี คิดว่าไม่เหมาะสม” “ไม่เหมาะสมยังไงครับ”เขาหันหน้าไปทางมณีรัชดา และหล่อนพยายามหาคำตอบให้เขา “เอ้อ คิดว่า มันเป็นไปไม่ได้ แล้วคุณก็มีพระคุณมากล้นอย่างนั้น ณี ย่อมทำไม่ได้อย่างแน่นอน” เสียงของหล่อนเข้มชัดเจน และเป้าหมายเป็นอย่างนั้นทำให้รังสินัยยิ้มออกมา “ผมเพียงแค่ลองใจคุณณีเล่นเท่านั้น แต่ไม่ทำจริงหรอกครับ เพราะรู้คำตอบดีแล้ว” ที่เขาเอ่ยทำให้หล่อนต้องตกใจ “คุณนัยลองใจณีดูหรือคะ” “ก็ใช่นะสิครับ อยากรู้ความจริง” “ความจริงเรื่องอะไรคะ” “ก็ที่คุณณีไม่ยอมบอกผมจริงๆว่าใครกันแน่ ที่เป็นพ่อของเด็กในท้องของคุณ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะจับเขามาซ้อมหรอกครับ” ทำให้มณีรัชดาไม่ขำด้วยแต่หล่อนทำสีหน้าบึ้ง และตึงใส่เขา “คุณนัย นี่อย่าทำเล่นอย่างนี้สิคะ” “ถ้าไม่ให้ผมทำเล่น ผมทำจริงก็ได้ อ้าวคุณก็ยอมยกหน้าที่ให้ผม เป็นพ่อของลูกในท้องคุณหรือเปล่า?” เมื่อเขาถามคำนี้อีกครั้งด้วยสีหน้าที่
เมื่อปัณนชาเอ่ยเสริมและพูดแบบนี้ ทำให้มณีรัชดานิ่ง และหล่อนเริ่มสูดลมหายใจเข้าปอด “สิ่งที่พี่ปัณได้ยินหรือได้ฟังจากเขามันอาจจะเป็นแค่เรื่องจอมปลอม หรือการแสดงละครเล่นเท่านั้นแหละค่ะ”สิ่งที่มณีรัชดาเอ่ย ทำให้ปัณนชาแปลกใจเหมือนกัน เพราะเธอก็เก็บความสงสัยนี้เอาไว้นานเช่นเดียวกับเพื่อนน้องชายจอมภูที่รู้สึกแปลกใจกับการวุ่นวายเที่ยวตามหาตัวมณีรัชดา ยิ่งมณีรัชดาพูดเช่นนี้ด้วย เหมือนกับห่างเหินและปนด้วยความชิงชังลึกๆหรือว่าทั้งคู่มีอะไรที่ผิดข้องหมองใจกัน และบาดหมางหัวใจกันอย่างรุนแรง “เกิดอะไรขึ้นกันแน่จ้ะ ณีสามารถบอกกับพี่ได้หรือเปล่า” เมื่อปัณนชาถามด้วยความห่วงใยอย่างนี้ทำให้ มณีรัชดาเงียบแต่หล่อนพยายามตัดบท “เอ้อ ขอบคุณพี่ปัณ มากนะคะ ที่สนใจเป็นห่วงทุกข์สุขของณีเหลือเกินและตลอดมาด้วย” “ก็พี่เป็นห่วงณีและคิดกับณีเหมือนน้องสาวคนหนึ่งไงจ้ะ” “ขอบคุณนะคะพี่ปัณ ณีจะจดจำคำนี้และไม่ลืมเลือนเลย” มณีรัชดาตอบและรีบตัดบท เพราะกลัวจะแสดงความอ่อนแอมา รังสินัยแวะมาที่คอนโดของหล่อน หลังจากที่เขานึกเป็นห่วงหล่อนในอาการที่ไม่สบาย มณีรัชดาจึง
“งั้นเราต้องแวะเข้าไปที่บริษัทคุณปันที่คุณว่า จะได้สอบถามข่าวของคุณณีปัญหาอยู่ที่ว่าเราไม่ทราบเลยค่ะว่าคุณณี อยู่ที่ไหนกันแน่” ภูวพลถอนใจออกมาและเห็นด้วย “นั่นน่ะสิครับ” และนารถน้ำค้างนึกขึ้นมาได้ “แล้วบ้านคุณณี ล่ะคะ คุณพอจะรู้ไหมว่า อยู่แถวไหน”เมื่อแฟนสาวเอ่ยเช่นนี้ ทำให้ภูวพลขมวดคิ้ว “เคยได้ยินณี พูดเหมือนกันว่าอยู่แถวบางแค นานแล้วแต่ผมไม่รู้ว่าอยู่ซอยไหน แต่คนที่รู้ผมคิดว่าเป็นพี่ชายของผมเราต้องไปถามพี่ใหญ่ดู” “งั้นเราจะต้องไปถามพี่ชายของคุณสิคะเรื่องนี้จะปล่อยช้าไม่ได้”นารถน้ำค้างพูดด้วยความรู้สึกที่เธอเป็นห่วงหญิงสาวที่รู้จักมาไม่นานเช่นกัน เมื่อรู้ว่าเธอเป็นคนดี และไม่มีอะไรเกี่ยวพันกับชายหนุ่มที่เธอรัก รวมทั้งภูวพลก็กล้าที่จะบอกความจริงแล้วว่า เขารักแต่เธอเพียงคนเดียว เช้าต่อมามณีรัชดาตัดสินใจโทร.เข้าไปหาเจ้าของบริษัทอีกครั้งและฝ่ายปัณนชาก็ดีใจมาก เพราะไม่ได้ทราบข่าวคราวของมณีรัชดาจึงอยากรู้ “พี่ปัณคะ” “เอ้อ ณีเอง พี่ดีใจเหลือเกินที่ณี โทร.มารู้ไหม ทุกคนตามหาตัวณีกันใหญ่”เมื่อปัณนชาเอ่ยคำนี้ ทำให้หล่อนนิ่งเงี