LOGINShare
บทที่ 26
Last Updated:
2025-03-29 10:26:05“อืม แต่ฉันหิวกว่า ขอกินเธอก่อน”
“ไม่ค่ะ คุณใหญ่”“น่า ไม่นาน” เขารุกเร้าเอาแต่ใจ ร่างหนาใหญ่เคลื่อนมาทาบทับ นิ้วแกร่งเคลื่อนสู่ใจกลางกายเธอ ปิ่นลดาบีบต้นขาอวบแน่น หากมืออีกข้างของเขายันไว้ ก่อนผลักหน้าขาเธอเปิดออก เร่งเร้าด้วยเรียวนิ้วจนเธอพร้อมรองรับ จากนั้นจึงส่งแก่นกายใหญ่ที่ขยายเหยียดยาวกดแทรกลงไปอย่างแม่นยำและมาดหมาย“อ๊า คุณใหญ่”มือหนาหยาบระคายกอบกำอกอวบ บีบเคล้นเร้าอารมณ์ประสานกัน จนหญิงสาวต้องเปล่งเสียงครางระงมอย่างไม่อาจกลั้น ยกบั้นท้ายงามงอนขึ้นรองรับเขาอย่างถนัดถนี่โดยไม่รู้ตัวรัชตะโจนจ้วงไม่ยั้งตัวเองอีก แรงกระแทกส่งผลให้ร่างน้อยสั่นสะเทือน สายตาคมจับจ้องทรวงอกงามที่กำลังกระเพื่อมไหว โน้มตัวลง ครอบครองเม็ดทับทิมสีสดที่ชูชันท้าทายด้วยเรียวปากหยัก ดูดดึงไว้ในอุ้งปาก ส่งเรียวลิ้นสากระคายดันดุนลากไล้วนทั่ว ประสานกับสะโพกแกร่งที่เคลื่อนไหวกระแทกหนักหน่วง จนร่างสาวสะท้านเยือกปิ่นลดาหวีดร้องเมื่อความซ่านเสียวจุดประทุ แตกซ่านออกมาทั่วทุกอณูเนื้อ ร่างน้อยบีบรัดแน่น กระตุกเกร็งเมื่อสายรุ้ง
Related chapters
เบี้ยปรารถนา บทที่ 27
เท่านั้นเอง ปิ่นลดาก็เดินลงน้ำหนักเท้าไปยังอาหารที่จัดรอ แต่เลือกนั่งบนโซฟาเดี่ยวที่คิดว่าไกลและปลอดภัยจากเขาแต่คิดหรือว่าคนตัวโตจะยอมรัชตะย่างเท้าเอื่อยตรงมา คนตัวเล็กมองตาม เกร็งตัวรับ แม้ไม่อาจคาดเดาว่าเขาจะทำอะไรเธออีก และพอมาถึง ร่างใหญ่ก็โน้มลง สอดลำแขนช้อนร่างกลมกลึงขึ้นอย่างง่ายดายและอ่อนโยน ก่อนจะหมุนกาย เดินมาแค่สองก้าวแล้วโยนเธอโครมลงบนโซฟายาวหนานุ่มอย่างไม่เบามือ“ว้าย!” ปิ่นลดาร้องอุทาน ทั้งตกใจและโมโห กลบความเจ็บเสียจนมิดทำไมชีวิตเธอต้องมาเจอคนบ้าแบบนี้ด้วย!ร่างสูงยืนค้ำอยู่เหนือศีรษะ เป็นนาทีเขาถึงหย่อนกายลงนั่ง หญิงสาวตั้งตัวไม่ทัน ทำท่าจะขยับหนี แต่อ้อมแขนแข็งแรงรั้งเอวบางไว้แน่น แล้วดึงมาแนบชิดกาย“เธอหนาว นั่งใกล้กันจะได้อุ่น”เหตุผลของเขา พร้อมฝ่ามือใหญ่ลูบไล้สีข้างเนียนนวลอย่างถือสิทธิ์ ทำให้ปิ่นลดาสะกดใจไม่ยกมือขึ้นข่วนใบหน้าคมที่โน้มมาใกล้ให้เลือดซิบแทบไม่ไหว“ฉันไม่หนาว แต่ตอนนี้หิวข้าว ถ้าคุณยังนั่งอยู่อย่างนี้ ฉันกินไม่ลง”หล่อนพยายามว่าเสียงเข้ม แต่ดูจะทำได้ไม่ดี เพร
Last Updated : 2025-03-30เบี้ยปรารถนา บทที่ 28
รัชตะกลับเข้าคฤหาสน์ในเวลารุ่งสาง โดยทิ้งหญิงสาวในบ้านสีฟ้าไว้ หลังจากแนบชิดหล่อนอยู่ทั้งคืนชายหนุ่มเปิดประตูเข้าห้องนอนที่อยู่ชั้นสองทางปีกขวา รูดผ้าม่านหนาหนักออกมา ทอดสายตามองไกลออกไปที่แห่งนี้เป็นสถานที่แห่งความทรงจำของพ่อและแม่เขา ที่ดินผืนงามกลางหุบเขาที่ยังอุดมสมบูรณ์ ด้านหน้ามีลำธารใหญ่ที่น้ำไม่เคยแห้งขอด“ฉันได้ทุกอย่างไว้ในมือ ขณะที่นายเล็กยังต้องดิ้นรนเพราะเงื่อนไขบ้าๆ นั่น...ดังนั้นปิ่นลดา เธอมีหน้าที่ต้องช่วยฉันทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ”ดวงตาคมดูมุ่งมั่นและเยียบเย็น เมื่อนึกถึงสิ่งที่จะได้มาโดยสมบูรณ์และคงอยู่ตลอดไปหากห้วงความคิดขณะนั้นกลับไม่มีภาพของสาวสวยที่เขาเพิ่งผละจากมา แม้จะกอบโกยความสุขจากเรือนกายเธออยู่ทั้งคืนก็ตามชายหนุ่มเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเอง แล้วลงมาชั้นล่างในเครื่องแต่งกายสมาร์ตและภูมิฐาน ด้วยเสื้อเชิ้ตเนื้อดีราคาแพงและกางเกงสแล็กแบรนด์ดัง ยิ่งอยู่บนเรือนกายใหญ่ที่มีส่วนสูงถึงร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตร กายแกร่งอุดมด้วยกล้ามเนื้ออย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ ทุกอย่างช่างเหมาะเจาะ เสริมส่งให้เขากลายเป็
Last Updated : 2025-03-31เบี้ยปรารถนา บทที่ 1
สายลมหนาวกระโชกแรง เสียดเสียงหวีดหวิวเป็นระยะ ท่ามกลางความเงียบสงัดที่โอบล้อมบ้านปูนชั้นเดียวขนาดหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำและหนึ่งห้องรับแขก ขนาดช่างกะทัดรัดเหมาะเจาะกับการอยู่คนเดียวเสียจริง ปิ่นลดาคงอุ่นใจกว่านี้หากที่พักพิงแห่งใหม่จะมีเพื่อนบ้านในระยะสายตามองเห็น...ไม่ใช่ตั้งอยู่ชิดขอบกำแพงสูงที่ล้อมคฤหาสน์ใหญ่ที่เห็นดำทะมึนอยู่เบื้องหน้าคฤหาสน์ใหญ่โต หรูหรา ดูมีชีวิตชีวาในตอนกลางวัน หากมืดสนิทในทุกค่ำคืนหญิงสาวเอื้อมปิดหน้าต่าง ปิดกั้นความหนาวเย็นและมืดสนิทของบรรยากาศด้านนอกที่จะแทรกผ่านเข้ามา แล้วมองหนังสือในมือจากแสงนวลของโคมไฟส่อง หนังสือเล่มเดียวที่ติดกระเป๋าเสื้อผ้ามาจากบ้านซึ่งสร้างความเพลิดเพลิน สิ่งเดียวที่ช่วยคลายเหงาและลดทอนความหวาดหวั่นที่มักจู่โจมเข้ามายามความคิดระแวงผุดแทรก และเหมือนมันจะถี่ขึ้นในพักหลังอย่างที่เธอไม่อาจหักห้ามตัวเอง“งานพี่เลี้ยงเด็ก” เธอพึมพำกับตัวเอง ก้มมองร่องรอยการใช้งานอย่างหนักของหนังสือ ไล้มุมกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกพับ ใช้เรียวนิ้วคลี่มันออก แล้วปิดลง หยิบวางตรงโต๊ะหัวเตียง ปีนขึ้นเตียง ทอดกายนอน พยายามหลับตา กว่าชั่วโมงที่เธอจะหลับใหล ไม่ต่า
Last Updated : 2025-03-19เบี้ยปรารถนา บทที่ 2
หากทั้งหมดนั้น มันเกิดเมื่อสิบกว่าวันก่อน ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนรู้สึกในเวลานี้ปิ่นลดาเดินทอดฝีเท้าเดินจากบ้านหลังเล็กสีฟ้าเรื่อยๆ จนมาถึงเขตสวนดอกไม้ด้านข้างคฤหาสน์ คะเนด้วยสายตาเฉพาะสวนดอกไม้แห่งนี้ก็น่าจะกินพื้นที่กว่าสองไร่ ทุกอย่างช่างงดงามและสมบูรณ์แบบ หากเธอรู้ว่ามันจะสร้างความประทับใจแต่แรกเห็นเท่านั้น แต่หลังจากนั้นมันคือความเงียบสงัด เย็นชาและมืดมิด ไร้อิสระโดยสิ้นเชิงลูกจ้างที่ไหนกันถึงห้ามออกพ้นเขตรั้วบ้าน เราไม่ใช่นักโทษสักหน่อย ถึงจะจ้างด้วยค่าจ้างสูงลิบ แต่สิทธิพื้นฐานของลูกจ้างยังต้องมีเหมือนกัน ถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเจออย่างนี้ ไม่มีทางมาหรอก คนหน้าหวานมุ่ยหน้าลง เมื่อประจักษ์กับความจริงในข้อนี้ เธอกำลังจะหันกายกลับเมื่อรับรู้ว่าได้ล่วงล้ำเข้ามาในเขตพื้นที่ด้านหน้าแล้ว เพราะศจีสาวใหญ่ร่างผอมบางที่เธอพูดคุยอยู่ทุกวันได้บอกเป็นเชิงห้ามเอาไว้หากว่าความอยากรู้อยากเห็นก็ทำให้เธอต้องชะงักพลันคนร่างสูงใหญ่ในเครื่องแต่งกายกางเกงยีนส์กระชับตัวกับเสื้อทีเชิ้ตสีน้ำเงินไว้ข้างใน สวมทับด้วยแจ๊กเกตสีน้ำตาลเนื้อหนาที่ดูน่าจะเหมาะสำหรับการบุกงานอยู่กลางแจ้งหรือลุยเข้าป่ามากกว่าเดินอยู่ใน
Last Updated : 2025-03-19เบี้ยปรารถนา บทที่ 3
“ช่างเถอะ แกจะรู้หรือไม่รู้มีค่าเท่ากัน” นายวัฒนะบอกปัด ภรรยาก็ไม่เซ้าซี้ถาม ในเมื่อเธอได้ในสิ่งที่ต้องการและหมายตามานาน เรื่องอื่นก็ไม่น่าสนใจอีก…แต่ยังมีอีกอย่างที่สงสัยอยู่“แล้วเงินล่ะคะ เงินที่เราเอาของคุณรัชภาคย์มา ป่านนี้รวมดอกเบี้ยตั้งเท่าไหร่แล้ว จะคืนเขายังไง”“ไม่ต้องคืน เราล้างหนี้ไปแล้ว”“เมื่อไหร่คะ คุณเอาเงินที่ไหนไปคืน ฉันจำได้ว่าที่หยิบยืมเขาส่งให้ยายแหววเรียนต่อตั้งแต่มัธยมจนจบปริญญาที่ต่างประเทศมันก้อนใหญ่มาก ไหนเงินที่คุณเอาไปไถ่ถอนบ้านจากธนาคารเมื่อ 2-3 ปีก่อนอีก คุณเอาเงินตั้งมากมายมาจากไหน” “ไม่ต้องสงสัยหรอก คุณรู้แค่ว่าผมหาเงินพวกนั้นมาได้ ไม่ได้คดโกงจี้ปล้นใครก็พอ เจ้าของเงินเต็มใจให้เรา แลกกับของที่ผมส่งไป จากนี้ไปบ้านหลังนี้เป็นสิทธิ์ของผมกับคุณ หนี้ที่ส่งเสียยายแหววก็เคลียร์แล้วเหมือนกัน”“ค่ะ ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันรู้ ฉันก็ไม่ต้องการรู้ ฉันไว้ใจคุณ ส่วนบ้าน ฉันจะเริ่มเคลียร์ของออกตั้งแต่พรุ่งนี้” ดวงหน้าอูมอิ่มของหญิงวัยกลางคนดูเบิกบาน หากเป็นครู่ก็เปลี่ยนเป็นระแวงขึ้นอีก “แล้วแน่ใจนะว่าคุณรัชภาคย์ไม่ตามมาทวงหนี้คุณ พูดก็พูดเถอะ ฉันกลัวเขาจริงๆ ดูป่าเถื่อนช
Last Updated : 2025-03-19เบี้ยปรารถนา บทที่ 4
ปิ่นลดาครางกับตัวเอง นอกจากหลงมาอยู่ในที่แปลกประหลาด แต่ละคนที่หล่อนเจอก็เหมือนหลุดจากโลกที่เธอไม่คุ้นเคยด้วยศจีไม่ต่อล้อต่อเถียง หิ้วปิ่นโตเดินไปในห้องครัว คงจะจัดอาหารให้เธออย่างที่เคยทำนี่เป็นหน้าที่ของศจีใช่ไหม ใครเป็นคนสั่งมา หรือจะเป็นคุณใหญ่คนนั้น“ฉันอยากพบคุณใหญ่ค่ะ” ปิ่นลดาต้องพูดซ้ำถึงสามครั้งกับคนสามคนในเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเดินมายังคฤหาสน์ใหญ่ คนแรกที่เจอเมื่อเข้ามาถึงเขตต้องห้ามตามที่ศจีเคยบอก เธอเห็นผู้ชายที่คงเป็นคนสวนง่วนอยู่กับการดูแลสวนดอกไม้ที่เคยเผลอเดินเข้ามาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งพอสังเกตใกล้ ปิ่นลดาก็นึกทึ่งว่าแท้จริงนอกจากไม้ดอกและไม้ประดับที่พอคุ้นตาแล้ว ยังมีพืชผักต่างๆ ปลูกเป็นแปลงยาว ดูเป็นระเบียบ สวยงามไม่ต่างกันหากว่ารายแรกนั้น เมื่อเธอถามก็ต้องอารมณ์เสียสุดฤทธิ์ นอกจากเธอจะถูกมองเหมือนเป็นสัตว์ประหลาด แล้วถูกเดินหนีอีกต่างหากมันน่าหงุดหงิดนักเชียว หญิงสาวถึงฮึดมาถึงหน้าระเบียงคฤหาสน์ คราวนี้เป็นผู้หญิงรุ่นเดียวกัน เห็นเธอแล้วทำหน้างุนงง ก่อนเดินมาถามอย่างลังเล และปิ่นลดาก็ต้องพูดประโยคนั้นเป็นครั้งที่สองผลที่ได้นั่นหรือ...เลวร้ายไม่ต่างกับรายแรก...จะด
Last Updated : 2025-03-19เบี้ยปรารถนา บทที่ 5
พวงทิพย์เดินกลับเข้าโถงคฤหาสน์ด้วยอาการคอแข็งจัด เธอไม่สบอารมณ์กับเหตุการณ์เมื่อครู่ แม่คนที่คุณใหญ่เลือกมาดูจะหัวแข็งไม่น้อย เธอหวั่นว่าสิ่งที่คิดว่าจะควบคุมได้ง่าย มันอาจไม่ใช่เสียแล้ว“เป็นอะไรคุณทิพย์ ฉันเรียกไม่ได้ยินหรือ” เสียงห้าวทุ้มดังจากคนร่างสูงตรงในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงสแล็กสีดำทำให้เจ้าตัวยิ่งดูแข็งแกร่งเคร่งขรึมขึ้นไปอีก พี่เลี้ยงเก่าแก่ที่พ่วงตำแหน่งแม่บ้านใหญ่ถึงกับสะดุ้ง ดูน่าตลกในสายตาคนมอง หากใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มด้วยการผสมอย่างลงตัวของเลือดตะวันตกและตะวันออกนั้นแค่แย้มขบขันนิดเดียว ก่อนเลือนหาย กลายเป็นสีหน้าแห่งความเรียบเฉยเหมือนเดิม“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร คุณใหญ่บอกเรียกดิฉัน ต้องการอะไรหรือคะ”“ไม่มีหรอก แต่คุณทิพย์เดินหน้าเครียดเข้าบ้าน คิดว่าจะมีปัญหาแก้ไม่ตก ฉันจะได้ช่วย” เจ้าของคำพูดหยอกเล่นอย่างที่น้อยครั้งจะได้เห็นเดินนำไปทางระเบียงด้านข้างของคฤหาสน์ซึ่งดูเป็นสัดส่วนพอควร ทรุดกายนั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะที่จัดไว้สำหรับรับประทานอาหาร“อุ๊ย! คุณใหญ่ไม่ต้องช่วยหรอกค่ะ ดิฉันจะไม่มีปัญหาอะไร ที่คิดๆ อยู่ก็เป็นเรื่องคุณใหญ่ทั้งนั้น”“คิดเรื่องของฉัน...บอก
Last Updated : 2025-03-19เบี้ยปรารถนา บทที่ 6
“ไม่...ไม่มี ฉันกลับละ”“งั้นเชิญ กลับไปเลย ไม่ต้องมาอีกยิ่งดี ฉันเบื่อหน้าคนขี้ขลาด ไม่มีหัวใจอย่างศจีเต็มทีแล้ว” คนไล่สะบัดหน้าพรืดเข้าบ้าน ท้ายเสียงเครืออย่างระงับไม่อยู่สองเท้าพาร่างบางเข้าห้องนอน แทนที่จะตรงไปยังห้องครัว เพราะความหิวมันหายไปหมดแล้ว กระแทกกายนั่งบนเตียง แล้วพ่นถ้อยคำระบายอารมณ์“เหมือนกันทั้งเจ้านายลูกน้อง ลึกลับ ทึมทื่อ เป็นผีดิบกันทั้งบ้าน ถามอะไรไม่รู้เรื่องสักคน”ใกล้ค่ำ รัชตะกลับมาถึงคฤหาสน์ราชเกียรติกูร บ้านที่สร้างไว้เพื่อระลึกถึงมารดาชาวแคนาดาที่จากโลกนี้ไปเมื่อห้าปีก่อน เขามีความทรงจำดีๆ กับมารดา แถมด้วยญาติสนิททางนั้น และยิ่งมากขึ้นเป็นทวีเมื่อเทียบกับญาติทางฝั่งบิดา บิดาถือกำเนิดในราชสกุลชั้นสูงของเมืองไทย แต่ถูกขับไล่ทั้งครอบครัวเพราะเลือกแต่งงานกับมารดาที่เป็นชาวต่างชาติ แทนที่จะเป็นคนสายสกุลใกล้ชิดกันที่ถูกวางตัวไว้เพื่อจะหนุนงานด้านการทูต มันคือความผิดที่รัชตะไม่ต้องการรับรู้ ไม่อยากเข้าไปยุ่ง อีกทั้งยิ่งหาข้อมูลหลายด้านก็ทำให้มั่นใจว่าอยู่ห่างกันไว้เป็นดีที่สุด เพราะไม่มีทางเลยที่เขาหรือคนอื่นจะรับรู้ถึงความจริงจากเหตุการณ์ซับซ้อนพวกนั้น แม้ ‘พ่
Last Updated : 2025-03-19
Latest chapter
เบี้ยปรารถนา บทที่ 28
รัชตะกลับเข้าคฤหาสน์ในเวลารุ่งสาง โดยทิ้งหญิงสาวในบ้านสีฟ้าไว้ หลังจากแนบชิดหล่อนอยู่ทั้งคืนชายหนุ่มเปิดประตูเข้าห้องนอนที่อยู่ชั้นสองทางปีกขวา รูดผ้าม่านหนาหนักออกมา ทอดสายตามองไกลออกไปที่แห่งนี้เป็นสถานที่แห่งความทรงจำของพ่อและแม่เขา ที่ดินผืนงามกลางหุบเขาที่ยังอุดมสมบูรณ์ ด้านหน้ามีลำธารใหญ่ที่น้ำไม่เคยแห้งขอด“ฉันได้ทุกอย่างไว้ในมือ ขณะที่นายเล็กยังต้องดิ้นรนเพราะเงื่อนไขบ้าๆ นั่น...ดังนั้นปิ่นลดา เธอมีหน้าที่ต้องช่วยฉันทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ”ดวงตาคมดูมุ่งมั่นและเยียบเย็น เมื่อนึกถึงสิ่งที่จะได้มาโดยสมบูรณ์และคงอยู่ตลอดไปหากห้วงความคิดขณะนั้นกลับไม่มีภาพของสาวสวยที่เขาเพิ่งผละจากมา แม้จะกอบโกยความสุขจากเรือนกายเธออยู่ทั้งคืนก็ตามชายหนุ่มเข้าห้องน้ำ จัดการตัวเอง แล้วลงมาชั้นล่างในเครื่องแต่งกายสมาร์ตและภูมิฐาน ด้วยเสื้อเชิ้ตเนื้อดีราคาแพงและกางเกงสแล็กแบรนด์ดัง ยิ่งอยู่บนเรือนกายใหญ่ที่มีส่วนสูงถึงร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตร กายแกร่งอุดมด้วยกล้ามเนื้ออย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ ทุกอย่างช่างเหมาะเจาะ เสริมส่งให้เขากลายเป็
เบี้ยปรารถนา บทที่ 27
เท่านั้นเอง ปิ่นลดาก็เดินลงน้ำหนักเท้าไปยังอาหารที่จัดรอ แต่เลือกนั่งบนโซฟาเดี่ยวที่คิดว่าไกลและปลอดภัยจากเขาแต่คิดหรือว่าคนตัวโตจะยอมรัชตะย่างเท้าเอื่อยตรงมา คนตัวเล็กมองตาม เกร็งตัวรับ แม้ไม่อาจคาดเดาว่าเขาจะทำอะไรเธออีก และพอมาถึง ร่างใหญ่ก็โน้มลง สอดลำแขนช้อนร่างกลมกลึงขึ้นอย่างง่ายดายและอ่อนโยน ก่อนจะหมุนกาย เดินมาแค่สองก้าวแล้วโยนเธอโครมลงบนโซฟายาวหนานุ่มอย่างไม่เบามือ“ว้าย!” ปิ่นลดาร้องอุทาน ทั้งตกใจและโมโห กลบความเจ็บเสียจนมิดทำไมชีวิตเธอต้องมาเจอคนบ้าแบบนี้ด้วย!ร่างสูงยืนค้ำอยู่เหนือศีรษะ เป็นนาทีเขาถึงหย่อนกายลงนั่ง หญิงสาวตั้งตัวไม่ทัน ทำท่าจะขยับหนี แต่อ้อมแขนแข็งแรงรั้งเอวบางไว้แน่น แล้วดึงมาแนบชิดกาย“เธอหนาว นั่งใกล้กันจะได้อุ่น”เหตุผลของเขา พร้อมฝ่ามือใหญ่ลูบไล้สีข้างเนียนนวลอย่างถือสิทธิ์ ทำให้ปิ่นลดาสะกดใจไม่ยกมือขึ้นข่วนใบหน้าคมที่โน้มมาใกล้ให้เลือดซิบแทบไม่ไหว“ฉันไม่หนาว แต่ตอนนี้หิวข้าว ถ้าคุณยังนั่งอยู่อย่างนี้ ฉันกินไม่ลง”หล่อนพยายามว่าเสียงเข้ม แต่ดูจะทำได้ไม่ดี เพร
เบี้ยปรารถนา บทที่ 26
“อืม แต่ฉันหิวกว่า ขอกินเธอก่อน”“ไม่ค่ะ คุณใหญ่”“น่า ไม่นาน”เขารุกเร้าเอาแต่ใจ ร่างหนาใหญ่เคลื่อนมาทาบทับ นิ้วแกร่งเคลื่อนสู่ใจกลางกายเธอ ปิ่นลดาบีบต้นขาอวบแน่น หากมืออีกข้างของเขายันไว้ ก่อนผลักหน้าขาเธอเปิดออก เร่งเร้าด้วยเรียวนิ้วจนเธอพร้อมรองรับ จากนั้นจึงส่งแก่นกายใหญ่ที่ขยายเหยียดยาวกดแทรกลงไปอย่างแม่นยำและมาดหมาย“อ๊า คุณใหญ่”มือหนาหยาบระคายกอบกำอกอวบ บีบเคล้นเร้าอารมณ์ประสานกัน จนหญิงสาวต้องเปล่งเสียงครางระงมอย่างไม่อาจกลั้น ยกบั้นท้ายงามงอนขึ้นรองรับเขาอย่างถนัดถนี่โดยไม่รู้ตัวรัชตะโจนจ้วงไม่ยั้งตัวเองอีก แรงกระแทกส่งผลให้ร่างน้อยสั่นสะเทือน สายตาคมจับจ้องทรวงอกงามที่กำลังกระเพื่อมไหว โน้มตัวลง ครอบครองเม็ดทับทิมสีสดที่ชูชันท้าทายด้วยเรียวปากหยัก ดูดดึงไว้ในอุ้งปาก ส่งเรียวลิ้นสากระคายดันดุนลากไล้วนทั่ว ประสานกับสะโพกแกร่งที่เคลื่อนไหวกระแทกหนักหน่วง จนร่างสาวสะท้านเยือกปิ่นลดาหวีดร้องเมื่อความซ่านเสียวจุดประทุ แตกซ่านออกมาทั่วทุกอณูเนื้อ ร่างน้อยบีบรัดแน่น กระตุกเกร็งเมื่อสายรุ้ง
เบี้ยปรารถนา บทที่ 25
มือแข็งแรงบีบเคล้นบั้นท้ายงามงอน ไม่ใส่ใจคนใต้ร่างที่นอนคว่ำหน้าซึ่งกำลังดิ้นรนหนี โดยไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทำได้สร้างความสำราญให้คนกุมเกมสักแค่ไหน ดวงตาคมหรี่มองภาพสวยงาม มือหนากอบกำท่อนเนื้อขนาดเขื่องของตัวเอง สอดลำแขนใต้สะโพกผายตึง ดึงจนบั้นท้ายลอยเด่น แล้วผลักดันแก่นกายเข้าสู่ช่องทางสวรรค์อย่างแม่นยำปิ่นลดาสะดุ้งเมื่อความใหญ่โตดุนดันเข้ามา ส่งเสียงร้องเมื่อรู้สึกถึงแรงชำแรกเข้าสู่ช่องทางที่ยังบอบช้ำ เธอครวญสะอื้น สองมือบางที่ยันค้ำกับที่นอนสั่นระริก เข่ามนที่สัมผัสพื้นเตียงนอนนั้นอ่อนแรงจนพานจะพับลงมากองเสียให้ได้ หากไม่มีแรงมหาศาลรั้งเธออยู่หญิงสาวนิ่วหน้า รอรับความเจ็บปวดปานร่างถูกฉีกเป็นเสี่ยงๆ อย่างคืนนั้นที่ยังจำไม่ลืมหากผ่านไปหลายวินาที เธอถึงรู้ว่าสิ่งที่กลัวฝังใจกลับไม่เกิดขึ้น“คุณใหญ่”เสียงหวานเรียกแผ่วเบา ก่อนเจ้าหล่อนจะปล่อยเสียงครางจากลำคอระหง เมื่อท่อนเหล็กกล้าค่อยๆ ไหลชำแรกสู่กายบางอย่างมั่นคง นุ่มนวลทว่าหนักหน่วงและแข็งแกร่ง เติมเต็มจนอัดแน่นรัชตะหอบหายใจ จับสะโพกผายตึงไว้แน่น ผลักดันเข้าไปในตัวเธออีก
เบี้ยปรารถนา บทที่ 24
ร่างในอ้อมกอดเริ่มขยับ คนที่นอนซ้อนหลังเฝ้าจับมองปฏิกิริยาของหล่อนอย่างไม่คลาดสายตา แสงนวลที่ส่องจากหัวเตียงทำให้เขาเห็นทุกท่าทาง อารมณ์ที่แสดงผ่านสีหน้าและลูกแก้วกลมใสภายใต้แผงขนตายาวที่กระพือถี่ ก่อนเจ้าหล่อนจะตื่นเต็มตาเมื่อรับรู้ว่าคนบุกรุกเข้ามายามเธอหลับใหล หญิงสาวก็รีบหันมองแววตาตื่นตระหนกอย่างที่เขาคาดไว้ไม่ผิด“คุณ”“เป็นไง หลับนานเชียว ฉันรอเธอตื่นนานแล้วนะ รับผิดชอบด้วยที่ทำให้ฉันเสียเวลา”“คุณเข้ามาได้ยังไง”“เธอนี่ถามตลกจริง นี่บ้านของฉัน ฉันจะเข้ามาหาผู้หญิงของฉัน ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ”“อ๋อ แค่คืนเดียวแต่ซ้ำหลายครั้ง ไม่ทำให้เธอจำใช่ไหม งั้นฉันจะประทับรอยบนร่างกายเธอบ่อยๆ เธอจะได้จำติดตรึง แบบลืมไม่ลง”เสียงห้าวพร่าดังพร้อมกับแววตาคมกริบที่ทอประกายหื่นกระหายบ่งบอกความต้องการอย่างโจ่งแจ้ง ทำให้คนร่างเล็กรีบขยับตัว ทำท่าจะผละออก แต่เธอไม่อาจทำได้สำเร็จรัชตะรั้งร่างนุ่มนิ่มเข้าสู่อ้อมกอดแน่นขึ้น พลิกกายหนาทาบทับทันทีและเป็นไปอย่า
เบี้ยปรารถนา บทที่ 23
ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียวก้าวพ้นประตูห้องน้ำ หยาดน้ำเกาะพราวพร่างทั่วแผงอกกำยำ มือหนายกผ้าขนหนูขึ้นมาขยี้เรือนผมซับหยาดน้ำจนแห้งหมาดด้วยท่าทีผ่อนคลายกว่าเดิม แต่แล้วก็ปาผ้าขนหนูสุดแรงลงกับพื้นพรมเมื่อความว่างเปล่าเข้ามาเกาะจับหัวใจกะทันหันปัญหาและภาระหน้าที่ที่บางครั้งทำให้เกิดคำถามขึ้นในหัว โดยเฉพาะในระยะหลังมีถี่ขึ้นว่าแท้จริงเขาจะทำเพื่อใคร...เพื่อรัชภาคย์ น้องชายคนเดียวอย่างนั้นหรือรัชตะหลับตา แล้วหัวเราะหยันเขาคงไม่โบ้ยให้รัชภาคย์ต้องรับมันแน่…และเชื่อว่าฝ่ายนั้นก็ไม่เต็มใจรับเหมือนกันพลันใบหน้ากระจ่างใสของใครบางคนผุดขึ้นมาแทน คราวนี้ชายหนุ่มต้องหัวเราะอีกครั้ง แต่เป็นการนึกขำตัวเองมากกว่าเจ้าตัวจะรู้ไหมว่าตามติดในความคิดของเราอยู่สามวันสามคืนเต็มๆ“ปิ่นลดา... ปิ่นลดา”เสียงทุ้มครางคล้ายละเมอหา ก่อนจะส่ายหน้าให้ตัวเอง เมื่อคิดว่าอาการที่เป็นอยู่ไม่ต่างกับเด็กหนุ่มริรัก...ช่างน่าขายหน้าจริงๆแม้จะคิดดังนั้น แต่ปฏิกิริยาที่เกิดต่อมาเหมือนว่าเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ชายหนุ่มตรงเข้าห้องแต่ง
เบี้ยปรารถนา บทที่ 22
“คุณอย่าโกรธฉันเลย เรื่องของเจ้านาย คนทำงานอย่างฉันหรืออีกหลายคนในบ้านไม่กล้ายุ่งหรอก”“แม้ว่าเขาจะฆ่าแกงใครให้ตายต่อหน้าต่อตาใช่ไหม” ปิ่นลดาว่าเสียงแข็ง เห็นสาวใหญ่ชะงักจากหางตา ก่อนได้ยินเสียงตอบ“คุณใหญ่ไม่เคยทำร้ายใคร”ได้ยินชื่อคนคนนี้ ปิ่นลดามีปฏิกิริยาขึ้นมาทันควัน แม้ไม่ต้องทนเห็นเขาถึงสามวัน...แต่ความหวาดหวั่นก็ไม่ได้จางจากหัวใจ“เขาทำร้ายฉันแล้ว ศจีอย่าพูดปกป้องเขาให้ฉันได้ยินอีก ไม่งั้นจะไม่ให้เข้าบ้านหลังนี้” เสียงต่อว่าพาลๆ ทำให้ศจีหัวเราะออกมาได้ อย่างน้อยก็ผ่อนคลายบรรยากาศ“แล้วกันสิคุณ ถ้าฉันไม่มาทำงานในบ้านนี้แล้วจะเอาเงินที่ไหนให้เด็กๆ ไปโรงเรียนกัน”พอมองอีกด้านของชีวิต ปิ่นลดาก็ทอดถอนใจ ปลงตกว่าจะหวังพึ่งใครไม่ได้อีก นอกจากตัวเธอเอง“ศจีมีลูกด้วยหรือ ไม่เห็นเคยพูดถึง”“มีสองคน อยู่กับตายายบนที่ราบด้านล่าง ใกล้เมือง ไปโรงเรียนสะดวก พอปิดเทอมก็มาอยู่ด้วย รับจ้างคุณใหญ่เก็บลูกพลับ ผลเบอร์รีในไร่ สนุกไป”แต่พอเล่า ก็ดันพาดพิงถึง
เบี้ยปรารถนา บทที่ 21
“ปล่อยนะ ปล่อยฉันลง”ปิ่นลดาดิ้นรน ยิ่งตกใจเมื่อเห็นว่าเป้าหมายของเขาเป็นห้องนอน ที่ที่เธอไม่อยากเฉียดใกล้เมื่อมีเขาอยู่ แต่พอรู้ว่าต่อต้านอย่างไรก็ไม่มีผล แถมเหตุการณ์เมื่อคืนยังตอกย้ำชัดเข้ามา ปิ่นลดาถึงกับร้องไห้โฮ“ไม่นะ อย่าทำฉันอีก ฉันกลัว ไม่เอา”ร่างน้อยถูกวางกลางเตียง เจ้าหล่อนรีบพลิกกาย กระถดหนี แต่ข้อเท้ากลมกลึงกลับถูกจับแน่น แล้วกระชากกลับ จนไถลลงนอนอย่างหมดท่ารัชตะรับรู้ถึงร่างกายสั่นเทาของเธอ ดวงหน้าทอความหวาดกลัว จนเขาต้องถอนหายใจ ไม่อยากบอกเลยว่าท่าทางของเจ้าหล่อนช่างสั่นคลอนจิตใจของเขาจริงๆ“ถ้าเธอไม่ดื้อ ฉันก็ไม่ทำอะไรเธอ” เขาบอก บางอย่างในสีหน้าและแววตาทำให้ปิ่นลดานิ่ง มองอย่างประเมิน...แต่เธอมีทางเลือกอื่นที่ไหนกันล่ะ นอกจากทำตามที่เขาว่า เผื่อตนจะรอด“เมื่อคืนเธอไม่ได้พักทั้งคืน” น้ำเสียงเขาโลมไล้ อย่างที่ปิ่นลดาเปลี่ยนอารมณ์มาเป็นแช่งชักหักกระดูกอยู่ในใจ และยังทอดนุ่มนวล “วันนี้คงอ่อนเพลีย แถมเพิ่งยอมทานข้าว เธอไม่เป็นลมล้มพับก็บุญเท่าไหร่แล้ว ฉันไม่ทำอะไรเธอตอนนี้หรอก&rd
เบี้ยปรารถนา บทที่ 20
“ศจีอย่าเพิ่งไป” เสียงเรียกนั้นทำให้คนที่ย่างเท้ามาถึงประตูครัวต้องหันกลับ “วันนี้อยู่เป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”“เอ่อ...” ศจีอึกอัก เพราะเห็นร่างสูงตรงของเจ้านายยืนกอดอกพิงผนัง ทอดมองออกนอกหน้าต่างเหมือนกำลังรอคนในห้องครัวอยู่“ฉันไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพัง หรือศจีจะไล่เขาให้ฉัน”“ตายแล้วคุณ อย่าพูดอย่างนี้นะ เดี๋ยวคุณใหญ่ได้ยิน” ศจีตกอกตกใจ ปรี่ไปหาคนบนเก้าอี้แล้วก้มหน้ากระซิบด้วยท่าทางกริ่งเกรง แต่มีหรือที่อีกคนจะรู้สึกเหมือนปิ่นลดาวางช้อน หยิบน้ำมาดื่ม หมดความอยากอาหารขึ้นมาดื้อๆ“ได้ยินแล้วเป็นไง เขาโหดร้ายขนาดจะฆ่าฉันกับศจีไหม”เงียบ...ไม่มีเสียงตอบ แต่เห็นทางหางตาว่าศจีค่อยๆ ยืดกายแล้วเดินออกไป ปิ่นลดานิ่วหน้า เม้มริมฝีปากแน่นที่นี่ก็มีแต่คนของเขา จะหาใครที่เห็นใจเธอก็ไม่มีเลยสักคน“อิ่มแล้วใช่ไหม” เสียงห้าวทุ้มดังขึ้น แม้จะเป็นคำถามห้วนๆ แต่มีแววอ่อนโยนเจืออยู่...จนหล่อนยิ่งขัดใจที่รู้สึกว่ากระแสเสียงนั้นกำลังโลมไล้เข้าไปถึงหัวใจและจิตว
