LOGINShare
บทที่ 30
Last Updated:
2025-04-02 10:27:18รัชตะเออออตามอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะคว้าร่างเธอมากอดเต็มรัก แล้วดึงลงมานอนอยู่บนพื้นเตียง ก่อนปีนป่ายทาบทับทั้งร่าง จนหญิงสาวไม่อาจกระดิกกระเดี้ย
“สักวัน เธอจะรู้ว่าแม้แต่คนในไร่ของฉันยังจริงใจกับเธอ มากกว่าคนที่เธอคิดว่าเขาเป็นคนให้ชีวิตและอนาคต” รัชตะพรมจูบใบหน้านวลที่กำลังทอความสงสัยและกังขา เขาจูบปลายจมูกโด่งเล็ก ก่อนปัดไล้ริมฝีปากอิ่มสวยที่ยังเจ่อด้วยพิษจุมพิต “ที่นี่เป็นบ้านของเธอ ตราบเท่าที่ฉันต้องการให้เป็น”ขัดใจคำพูดเขาอยู่หรอก แต่เมื่อถูกประชิดตัว โลมไล้อย่างไม่ผ่อนปรน ปิ่นลดาจึงลืมสิ้นทุกอย่าง หัวใจและอารมณ์คล้อยตามผู้ชายร่างใหญ่ที่กำลังร่ายมนตร์อยู่เหนือกายเธอรัชตะออกไปทำงานแล้ว วันนี้เขาออกไปตั้งแต่ฟ้าสางพร้อมคนติดตาม อย่างที่พวงทิพย์รู้ทันทีว่าเป้าหมายไม่ใช่โรงแรมกลางเมืองเชียงราช
จนเมื่อสาย รถเบนซ์คันสีบรอนซ์เงินถึงคลานมาเทียบจอดหน้าคฤหาสน์ เธอเดินออกมารับอย่างจดจำเสียงรถได้“คุณชัญญา เชิญเข้ามาในบ้านก่อนค่ะ”แม่บ้านวัยกลางคนตรงไปต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและกระตือรือร้น ด้วยท่า
Related chapters
เบี้ยปรารถนา บทที่ 31
“อีกไม่นานค่ะ อีกไม่นานคุณใหญ่จะว่างจากงาน คุณชัญญารอหน่อยนะคะ ดิฉันรับรองอีกแรงว่าทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิมในอีกไม่กี่เดือน”“คุณใหญ่ซุ่มทำกิจการใหม่อีกแล้วหรือคะ”คราวนี้ชัญญาเบิกตาโต สีหน้ามีทั้งความตื่นเต้นและชื่นชม แต่อีกคนนั้นหรือ ต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะเก็บความกระอักกระอ่วนไว้ข้างในอย่างมิดชิด“ใช่ค่ะ ทุกอย่างที่ทำเพื่ออนาคตของราชเกียรติกูร คุณใหญ่มีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบ มีคนให้ดูแลมากมาย สงสารและเข้าใจเธอด้วยนะคะ คุณชัญญา”“ค่ะ คุณทิพย์ ชัญญาเข้าใจคุณใหญ่ วันนี้ชัญญากลับก่อน สายมากแล้ว ต้องไปรอรับคุณแม่ที่สนามบิน ท่านกำลังกลับจากเยี่ยมเพื่อนสมัยเรียนที่มาเลเซียค่ะ”“งั้นเชิญค่ะ ว่างๆ แวะมาอีกนะคะ เนินคุ้มหมอกยินดีต้อนรับคุณชัญญาเสมอ”เช่นตอนเข้ามา พวงทิพย์ถือเป็นหน้าที่ตามส่งสาวสวยถึงรถคันหรูที่มีคนขับพร้อม หญิงสาวเข้าไปนั่งตอนหลังอย่างสง่างาม ก่อนรถคันนั้นจะเคลื่อนจากไป โดยคนข้างหลังยังมองตามด้วยสีหน้าและแววตาชื่นชมและคาดหวังแม่บ้านวัยกลางคนกลับเข้าคฤหาสน์ไปแล้ว
Last Updated : 2025-04-03เบี้ยปรารถนา บทที่ 32
ภาพร่างเปลือยเปล่าขาวโพลนในกระจกสะท้อนเข้ามา เมื่อเปลือกตาบางขยับเปิดปรือ หลังจากเธอหลับตาทบทวนนิ่งนาน แม้คำตอบจะชัดอยู่ในหัวมาสักพักแล้ว แต่เพราะความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เธอจึงเลือกที่จะหลอกตัวเองมากกว่ายอมรับความจริง...ความจริงที่ขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆสายตากวาดทั่วดวงหน้านวลผ่อง ทุกส่วนที่ประกอบเป็นเธอยังเหมือนเดิม หากจะเปลี่ยนก็คงเป็นดวงตาหวานซึ้งที่มีรอยครุ่นคิดมากขึ้น ประกายกล้าทอแสงแห่งชีวิตชีวานั้นจางลงอย่างน่าใจหายสามเดือนที่อยู่ในบ้านสีฟ้า ภายในรอบรั้วกำแพงสูง สามเดือนที่เธอไม่เคยออกไปพบปะผู้คน เป็นสามเดือนที่เธอไม่เคยมีอิสระอย่างแท้จริงหากทุกวันที่ผ่านไป เธออยู่มาได้ด้วยความหวัง แม้จะริบหรี่ แต่เพราะภาพลวงที่ตนเพียรสร้างขึ้นมา กระตุ้นให้จิตใจหลงคล้อยตาม...ภาพลวงตาที่เข้ามาเติมเต็มอยู่ทุกคืนวันถ้าปิ่นลดาจะเปิดดวงตาและหัวใจให้กว้างกว่านี้ เธอคงได้คำตอบสำหรับตัวเองนานแล้ว“เราไม่มีทางเปลี่ยนแปลงใครได้ ไม่มีทางเขาจะมองเราเป็นคนสำคัญ เพราะไม่อย่างนั้น เราคงไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างนี้มาตั้งสามเดือน”สายตากดต่ำ มองหน้าท้องเนียนนุ่ม สิ่งท
Last Updated : 2025-04-04เบี้ยปรารถนา บทที่ 33
ปิ่นลดาตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ด้วยความรู้สึกว่าได้นอนเต็มอิ่ม หล่อนพลิกตัวออกจากเขาเบาๆ ด้วยเกรงคนตัวโตที่อุทิศต้นแขนให้เธอหนุนทั้งคืนจะตื่นขึ้นมาแสงสว่างเพียงนิดที่ส่องจากด้านนอก ทำให้เธอพินิจดวงหน้าคมได้จนอิ่มใจ คิ้วเข้มหนาเหนือกรอบดวงตายามนี้ปิดสนิท ไล่มาเป็นจมูกโด่งตรงรับกับริมฝีปากหยักที่สามารถสร้างความรุ่มร้อนและวาบหวิวให้หล่อนอย่างง่ายดายปิ่นลดาชะงักมือที่เผลอยื่นหา ใกล้จะแตะแก้มสากระคาย มองสันกรามที่มีเคราสั้นๆ ขึ้นหนาจนเขียวเป็นปื้นอย่างชินตาทุกเช้าที่ตื่นมาเห็น ก่อนจะดึงมือกลับ วางประกบหน้าท้องเนียนเธอรู้ว่าอนาคตตัวเองในบ้านหลังนี้ไม่แน่นอนและไม่มั่นคงเอาเสียเลย แต่จะเดินหน้าต่อในเส้นทางที่เลือกแล้ว คนเรามีสิทธิ์เลือกเดินในทางที่หวังไม่ใช่หรือเธอยอมเป็นผู้หญิงใจง่าย ไร้ยางอาย หลงรักผู้ชายที่ไม่เคยยื่นสิ่งดีงามให้เลย หากจะชั่งน้ำหนัก สิ่งที่เขาทำกับเธอ เอนเอียงไปในทางเลวร้ายเสียมากกว่ารักด้วยหัวใจ...คงเป็นอย่างนี้เองดวงหน้านวลแย้มละไม ดวงตาหวานทอดมองแผงอกหนา แววตาเหมือนคนตกอยู่ในโลกของตัวเอง เธอดูอ่อนหวานและสดใส แสนบริสุทธิ์งดงามในยามเ
Last Updated : 2025-04-05เบี้ยปรารถนา บทที่ 34
“ไม่ค่ะ ไม่ท้อง” หล่อนส่ายหน้า ก้มมองมือที่ประสานกันบนตัก เป็นพักถึงเงยหน้าขึ้น “ฉันไม่ท้อง เพราะรอบเดือนมาเมื่อวาน ฉัน...ฉันเลยไม่พร้อมนอนกับคุณ”ปิ่นลดาอยากจะเชื่อว่าตนตาไม่ฝาด สีหน้าเขาเหมือนผิดหวัง หากแค่ชั่ววินาทีแต่แล้วต้องปัดสิ่งนี้ออกจากใจ เพราะมันไม่แน่นอนเลย ไม่มีอะไรที่หล่อนเชื่อมั่นและมั่นใจในตัวผู้ชายคนนี้อย่าคิดเข้าข้างตัวเองสิ ถ้าไม่อยากเจ็บ...เขายันกายลุกขึ้น คว้าเสื้อคลุมมาสวม ปิ่นลดาเบือนหนี จับฟังเสียงความเคลื่อนไหว จนคิดว่าเขาจัดการตัวเองเสร็จ จึงหันมามอง“คุณใหญ่จะกลับแล้วหรือคะ”“อืม พักผ่อนแล้วกัน อยากได้อะไรบอกศจี ฉันไม่กวนเธอละ” เขาว่าและคงหมายความตามนั้นจริงๆเสียงประตูห้องนอนปิด กระชากหัวใจของปิ่นลดาให้หลุดปลิวตามวันนั้นทั้งวันปิ่นลดาอยู่กับความคิดสับสน พยายามดึงสมาธิมาอยู่กับการถักนิตติงอยู่หลายรอบ แรกๆ หล่อนทำได้ดีอยู่หรอก แต่พอใกล้เย็น ความคาดหวังและรอคอยเริ่มรุนแรงขึ้น จนต้องวางมือศจีที่เดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าในมือสองข้างที่วางบนโต๊ะไม้เนื้อแข็งตร
Last Updated : 2025-04-06เบี้ยปรารถนา บทที่ 35
เช้าตรู่ในคฤหาสน์ราชเกียรติกูรแห่งเนินคุ้มหมอก รถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อคันใหญ่แล่นผ่านประตูรั้วเข้ามาแล้วเทียบจอดด้านหน้าตึกคนร่างใหญ่เปิดประตูรถลงมา แล้วถามหาเจ้าของสถานที่กับเด็กรับใช้คนแรกที่เจอ เมื่อรู้ว่าคนเป้าหมายอยู่ที่ไหน เจ้าตัวก็ตรงไปหาอย่างไม่รีรอเสียงผลักประตูเปิด ทำให้คนข้างในรู้ตัว ก่อนจะมองแล้วทักถามอย่างแปลกใจ“มาตั้งแต่เช้าเชียวนายเล็ก”รัชตะมองน้องชายฝาแฝดที่ปรากฏกายตรงประตูห้องฟิตเนสชั้นล่างของคฤหาสน์ ซึ่งนานๆ ครั้งเขาจะได้ใช้ เพราะติดการออกกำลังกายในที่แจ้งมากกว่า“ถ้ารู้ว่าเมื่อคืนนายอยู่ตึกใหญ่ทั้งคืน ฉันมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”เสียงยียวนดังจากคนทอดฝีเท้าเอื่อยมาหา ดวงตาคมมองพี่ชายอย่างล้อเลียนรัชตะวางบาร์เบลลง ไถลตัวออกมา หยิบผ้าขนหนูมาคล้องคอ ยกชายผ้าซับเหงื่อบนใบหน้าที่ไหลซึม“มีอะไรหรือเปล่า”“ออกไปคุยข้างนอก ฉันกำลังหิวติดหมัด จะได้กินไปด้วย”“นายนี่ ตะกละจริงๆ”“ฉันมันคนป่าคนดอย ไม่ได้อยู่อย่างอุดมสมบู
Last Updated : 2025-04-06เบี้ยปรารถนา บทที่ 36
กว่ารัชภาคย์จะคุยธุระสำคัญเสร็จ ก็เป็นเวลาสายมากแล้ว จากนั้นจึงขับรถออกไป ท่าทีที่แฝงความเคร่งเครียดของเขา แฝดผู้พี่รับรู้ได้ไม่ยากรัชตะไม่อาจละเลยความเป็นไปของน้องชายเพราะความรู้สึกส่วนตัวได้อีกแล้วหากพอจะออกไปทำงานของตัวเองบ้าง ก็พบว่าแขกสาวสวยที่ไม่ได้เจอหน้ามาพักใหญ่ และรู้จากพวงทิพย์ว่าหล่อนแวะมาเยี่ยมเยียนหาบ่อยครั้ง ที่สำคัญเจ้าหล่อนยังอยู่ในหัวข้อสนทนากับน้องชายเมื่อครู่ด้วยสิ ทำให้รัชตะต้องอยู่ทำหน้าที่เจ้าของบ้านที่ดีต่อชัญญาเอาตะกร้าของฝากจากทางใต้ที่มารดาหอบหิ้วมาให้ หลังกลับจากพักผ่อนกับญาติๆ แล้วนั่งพูดคุยกันอย่างที่รัชตะเองไม่รู้สึกฝืนใจ หากกลับเพลิดเพลินไปกับเธอมีไม่กี่คนหรอกที่จะพูดคุยและเข้าถึงชายหนุ่ม อย่างที่เธอทำได้...สิ่งนี้ชัญญารู้ดี“ถ้าการติดต่อธุรกิจกับทางฝั่งโน้นเกิดติดขัดยังไง บอกชัญญาได้นะคะ ชัญญาเต็มใจช่วย ถือว่าได้เรียนรู้งานจากคุณใหญ่ไปในตัวด้วย”เธอหมายถึงธุรกิจในประเทศเพื่อนบ้านที่รัชตะไปลงทุนไว้เมื่อปีก่อน“ขอบคุณครับ เท่าที่เป็นตอนนี้ผมได้รับความสะดวกดี แต่ถ้ามีปัญหา
Last Updated : 2025-04-07เบี้ยปรารถนา บทที่ 37
พวกเขาต้องการเด็กที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของรัชตะเพื่อนำไปแสดงตัว รับสมบัติจากใครสักคน แล้วหล่อนก็ถูกเลือกให้มาเป็นแม่พันธุ์...เราหลงมาติดกับพวกเขาได้อย่างไรกัน“โหดร้ายทุกคนเลย ทำไมเราต้องเจอเรื่องพวกนี้ด้วย”มือเรียวบางเลื่อนมาจับหน้าท้องตัวเอง เจ็บแปลบทั้งหัวใจ สิ่งที่เคยนึกระแวง แต่หล่อนพยายามปัดออกจากใจ แท้จริงมันเกิดขึ้นแล้วด้วยซ้ำถ้ายังอยู่ในเขตรั้วกำแพงนั้น จะมีอะไรเกิดกับเธอต่อไป รัชตะจะพรากสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตของเธอไปใช่ไหม สู้หนีออกมาดีกว่าอยู่ให้เป็นเครื่องมือคนใจร้าย เพราะถ้าเขาทำได้สำเร็จ เธอก็จะอยู่ในสภาพตายทั้งเป็นชั่วชีวิต“คนใจร้าย ฉันเกลียดคุณ ไม่รักคุณอีกแล้ว”หล่อนคร่ำครวญ ยอมให้ตัวเองเป็นผู้หญิงโง่เขลาแค่วันนี้วันสุดท้าย ต่อจากนี้อย่าหวังเลยว่าจะกลับไปลุ่มหลงในตัวเขาอีกหล่อนป้ายน้ำตา เบือนมองทางข้างหน้า ถ้อยคำของศจีเป็นแรงผลักดันให้เธอหนีไปเรื่อยๆ‘ไกลที่ไหนกันคุณ คนแถบนี้เดินกันเป็นปกติ คนงานไร่บางคนเดินไปขึ้นสองแถวตรงถนนใหญ่หน้าไร่เกือบสองกิโลฯ ก็ยังเดินกันไหว ค
Last Updated : 2025-04-07เบี้ยปรารถนา บทที่ 38
ประตูรถเปิดออกกว้าง ตามด้วยร่างสูงใหญ่ที่ก้าวลงมา พร้อมร่างหนึ่งแบกไว้บนบ่าเหมือนวัตถุไร้น้ำหนัก ก้าวสู่คฤหาสน์รูปทางเมดิเตอร์เรเนียนที่โอบล้อมด้วยขุนเขา สาวเท้ายาวๆ ขึ้นบันได ไม่สนใจคนงานที่วิ่งออกมาดูด้วยสีหน้าแตกตื่น จนถึงห้องนอนใหญ่บริเวณปีกขวา เปิดประตูกว้าง ร่างนุ่มนิ่มที่เพิ่งรู้สึกตัวดิ้นรนขลุกขลักพอให้รำคาญ ชายหนุ่มทุ่มลงอย่างไม่อนาทรกลางเตียงนอนใหญ่หญิงสาวพลิกตัวมานอนคู้ตะแคง เจ็บแปลบตรงข้อมือที่ถูกมัดไพล่หลัง พยายามยันกายขึ้นนั่ง ไม่พยายามมองคนป่าเถื่อนคนนั้นที่เห็นทางหางตาว่ากำลังยืนมองเธออยู่กลางห้อง“เป็นบ้าอะไร ปิ่นลดา ถึงได้หนีทะเล่อทะล่าออกไป เธอจะสร้างปัญหาให้ฉันเพื่ออะไร”ปิ่นลดายันกายขึ้นนั่งได้สำเร็จ ปรายตามองเขาอย่างชิงชัง เขาคิดว่าเป็นเจ้าของชีวิตหรืออย่างไรที่เธอต้องยอมทนรับการกระทำอย่างต่ำช้าอยู่ทุกคืนวัน แล้วยังหวังให้เธอรับสภาพอย่างไม่มีปากมีเสียง ยอมทนทุกอย่างตามแต่เขาต้องการอีก“หุบปากอยู่ทำไม พูดสิว่าต้องการอะไร”“ฉันไม่ต้องการอยู่ในขุมนรกบ้านี่ ฉันไม่ต้องการให้คุณมาทำกับฉันเหมือนสัตว์เลี้ยง คุณไม่
Last Updated : 2025-04-08
Latest chapter
เบี้ยปรารถนา บทที่ 58
“ใช่พี่ แม่บอกว่าเขาย้ายไปอยู่ออสเตรเลียแล้ว พี่ลดาไม่รู้หรือ ตอนแรกนัทยังอิจฉาพี่เลยว่าได้ไปอยู่เมืองนอกกัน”“ไม่ พี่ไม่รู้”“งั้นกลับเถอะพี่ อย่าเข้าไปเลย มันไม่ใช่บ้านของพี่ลดาแล้ว”เมื่อเห็นว่าเธอยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และรถบรรทุกข้างในกำลังแล่นออกมา เด็กหนุ่มจึงคว้าข้อมือหญิงสาวจูงให้พ้นรัศมี ก่อนจะปล่อยเธอ“พี่...เอ่อ พี่พักที่ไหน แล้วจะกลับยังไง”หล่อนส่ายหน้า สมองตื้อ คิดอะไรไม่ออก เด็กหนุ่มมอง แล้วพอปะติดปะต่อหลายอย่างได้ก็รู้สึกสงสารจับใจ นั่นคือการแสดงน้ำใจได้เท่าที่ตนสามารถ“ตรงนี้อากาศร้อน ไปที่ร้านก่อนดีกว่า พี่หน้าซีด เดี๋ยวจะเป็นลม”ปิ่นลดารู้สึกตัว กำมือแน่นอย่างเรียกกำลังใจ ถึงอย่างไรเธอต้องเดินต่อ จะหยุดชีวิตไว้ตรงนี้ได้อย่างไรกันพอจะย่างเท้ากลับไปทางต้นซอย รถหรูคันสีดำติดฟิล์มมืดสนิทก็แล่นมาจอดใกล้ ปิ่นลดาหลบทางให้ ตั้งท่าจะเดินต่อ หากต้องชะงัก เท้าหยุดนิ่งทั้งสองข้าง มองคนที่เปิดประตูก้าวออกมาด้วยความรู้สึกช็อก“พี่ลดา เราไปกันเถอะ”
เบี้ยปรารถนา บทที่ 57
“ปล่อยเธอไป” รัชตะมองผ่านผนังกระจกของห้างไปยังรถที่เคลื่อนออก ยกมือห้ามคนติดตามที่ทำท่าจะออกวิ่งตาม ขณะมือหนาลดโทรศัพท์มือถือลงมา หลังจากฟังการเคลื่อนไหวของหญิงสาวจากคนขับรถที่รายงานทันทีที่เธอเปิดประตูลงไปเครื่องบินโบอิ้งเหินตัวออกจากท่าอากาศยานนานาชาติเชียงราช ซึ่งเป็นท่าอากาศยานเปิดใหม่ที่มีความทันสมัยได้มาตรฐานอีกแห่งของโลกปิ่นลดาหลับตาเมื่อเครื่องไต่ระดับจนถึงเพดานบิน ฟังคนนั่งเก้าอี้แถวเดียวกันพูดคุย พวกเขาคงเดินทางมาด้วยกันหัวใจที่เต้นรัวด้วยความหวาดหวั่นและลุ้นระทึกเริ่มคลายลง หากเกิดความรู้สึกใหม่ขึ้นมาแทน ใจหายและวูบหวิว เสี้ยววินาทีหนึ่งใจแทบจะขาดรอนด้วยความโหยหาที่พุ่งเข้ามาโดยที่ปิ่นลดาไม่ทันเตรียมตัวรับว่าจะเกิดกับตนได้ภาพรถแท็กซี่จอดตรงจุดส่งผู้โดยสาร ขณะที่เธอเปิดกระเป๋าสะพายแล้วหน้าเสีย ไม่รู้จะบอกคนขับว่าอย่างไรดี พลันก็มีพนักงานสาวในฟอร์มของท่าอากาศยานสองคนก้าวตรงมา พวกเธอคุยกับคนขับแท็กซี่แล้วมองมาทางตอนหลังของรถ ยิ้มให้เธอ แล้วหนึ่งในนั้นก็พูดขึ้น‘สวัสดีค่ะคุณปิ่นลดา ดิฉันมาจากคุณชัญญา เชิญตามเร
เบี้ยปรารถนา บทที่ 56
“เป็นอะไรหรือเปล่า ปิ่นลดา”รัชตะถามเมื่อสังเกตว่าหญิงสาวนิ่งเงียบตั้งแต่กลับจากงานเลี้ยงเมื่อคืน จนถึงบ้านอาบน้ำและเข้านอนไปพร้อมกัน ในตอนนั้นเขาไม่คิดจะถามเพราะเข้าใจว่าเธอเหนื่อย จึงให้พักผ่อนแต่พอเช้าวันรุ่งขึ้น ท่าทางของปิ่นลดายังไม่เปลี่ยนจากเดิม นิ่งเหมือนตกในภวังค์อยู่บ่อยครั้ง ผิดวิสัยของเธอ ที่ไม่ว่าจะพอใจ ดีใจหรือเศร้าใจ มักจะแสดงอารมณ์ออกมาทั้งสีหน้าและท่าทางอย่างไม่ต้องคิดเดาไปเอง“หรือเหนื่อย อ่อนเพลียอยู่ วันนี้จะพักอยู่บ้านไหม อยากกินอะไรบอกแม่ครัว หรือถ้าที่นี่ไม่มี ฉันจะให้โรงแรมเอามาส่ง”“ไม่ ไม่ค่ะ ฉัน...ฉันอยากออกไปข้างนอกมากกว่า”“งั้นไปได้แล้ว บ่ายนี้ฉันต้องไปเคลียร์งานที่โรงงานด้วย”หากพอนั่งรถออกจากคฤหาสน์เนินคุ้มหมอก รถผ่านประตูรั้วหญิงสาวเหลียวมองข้างหลัง ทอดสายตาที่อัดด้วยความรู้สึกข้างในออกมาอย่างไม่อาจกลั้น จนลับหายเธอจึงเบือนหน้ากลับมา นั่งกอดกระเป๋าสะพายที่เขาจัดหามาให้อย่างพร้อมเพรียงก้มมองรองเท้าเข้าชุดกันกับเสื้อผ้าที่พอจะให้คนท้องอ่อนๆ สวมใส่สบายที่มีดีไซน์สวยงามแ
เบี้ยปรารถนา บทที่ 55
งานเลี้ยงของภรรยาผู้ว่าฯ จัดในเขตรั้วบ้านหลังใหญ่ปลูกสร้างตามสถาปัตยกรรมของภาคเหนือ ใหญ่โตหรูหรา ไม่ใช่จวนผู้ว่าฯ อย่างที่ปิ่นลดาเข้าใจแต่แรก“คุณนายเป็นคนเมืองนี้ สามีจะเกษียณในปีหน้าเลยขอย้ายกลับมาอยู่บ้านในบั้นปลายชีวิตข้าราชการ”ปิ่นลดาพยักหน้าเมื่อได้ยินคำอธิบายจากคนข้างกาย ก่อนเขาจะเปิดประตูรถ แล้วอ้อมมารับเธอในงานนั้น หญิงสาวพบเจอคนมากมาย และดูรัชตะจะเป็นคนกว้างขวางไม่น้อย มีคนมาทักทายเขาไม่ขาดสาย ทั้งวัยหนุ่มสาวและผู้ใหญ่กว่า ยังไม่รวมถึงคนต่างชาติต่างภาษา โดยกลุ่มหลังปิ่นลดาเดาว่าน่าจะคนในแวดวงธุรกิจไม่กี่นาทีเจ้าภาพวัยกลางคนก็ควงคู่ลูกสาวเข้ามาในงาน โดยที่สามีของเธอรับรองแขกเหรื่ออยู่ก่อนแล้ว ความสวยเฉิดฉายของหญิงสาวที่เคียงข้างเจ้าภาพนั้นทำให้ปิ่นลดามองอย่างชื่นชม และยอมรับว่ามีความอิจฉาอย่างหักห้ามใจไม่ไหวอยู่ในอารมณ์นั้นด้วย เมื่อคิดต่อว่าหล่อนมีความสนิทสนมกับผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ยืนกุมมือตนเพียงไร เพราะไม่ว่าจะได้ยินเขาพูดถึง ‘คุณชัญญา’ สักกี่ครั้ง แม้จะบอกว่าเป็นแค่คนรู้จัก หากปิ่นลดายังรับรู้ถึงความชื่นชมและให้เกียรติ
เบี้ยปรารถนา บทที่ 54
ปิ่นลดาซุกกายอยู่กับอกกว้าง หลับตาอย่างหมดเรี่ยวแรงหลังสิ้นจากกิจกรรมในอ่างอาบน้ำ เขาจับเธอล้างตัวจนสะอาด เช็ดผมและผิวบางจนแห้งสบาย ก่อนจะห่อกายสาวด้วยเสื้อคลุมแล้วยกอุ้มมาวางบนเตียงนอนหล่อนคิดว่าคงได้หลับพักผ่อน หากไม่ใช่เลย เมื่อคนร่างใหญ่เคลื่อนขยับมาทาบทับ เกมรักดำเนินตามครรลอง รุกเร้าผลักดันเธอจนสุขสมใจอีกครั้ง ก่อนผล็อยหลับในอ้อมกอดแข็งแรงด้วยใจเต็มอิ่มร่างขาวโพลนพลิกกายหนีเมื่อสัมผัสถึงความสากระคายเลื่อนไล้ตามแก้มและซอกคอ“ตื่นได้แล้ว ทุ่มกว่าแล้ว ลุกมาแต่งตัว”เสียงทุ้มแทรกเข้ามา เจ้าของร่างยิ่งกระถดหนีทั้งที่ตายังหลับ ทำให้เกิดเสียงหัวเราะอยู่ใกล้หู จนเธอต้องปัดป้องเจ้าเสียงก่อกวนนั้น“ไม่เอา ไม่ลุก จะนอน”“ฉันไม่อนุญาต ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ อย่าทำลูกฉันขี้เกียจนะ เร็วเข้า ชุดไปงานก็เตรียมไว้ให้แล้ว” เสียงสั่งเข้ม จนคนนอนขี้เซาต้องมุ่นคิ้วสงสัย หรี่ตามองอย่างอยากรู้“งานที่ไหนคะ แล้วชุดอะไร”“งานเลี้ยงวันเกิดภรรยาผู้ว่าฯ ฉันต้องไป เธอก็จะไปกับฉันด้วย”ปิ่นลด
เบี้ยปรารถนา บทที่ 53
งานเลี้ยงของภรรยาผู้ว่าฯ จัดในเขตรั้วบ้านหลังใหญ่ปลูกสร้างตามสถาปัตยกรรมของภาคเหนือ ใหญ่โตหรูหรา ไม่ใช่จวนผู้ว่าฯ อย่างที่ปิ่นลดาเข้าใจแต่แรก“คุณนายเป็นคนเมืองนี้ สามีจะเกษียณในปีหน้าเลยขอย้ายกลับมาอยู่บ้านในบั้นปลายชีวิตข้าราชการ”ปิ่นลดาพยักหน้าเมื่อได้ยินคำอธิบายจากคนข้างกาย ก่อนเขาจะเปิดประตูรถ แล้วอ้อมมารับเธอในงานนั้น หญิงสาวพบเจอคนมากมาย และดูรัชตะจะเป็นคนกว้างขวางไม่น้อย มีคนมาทักทายเขาไม่ขาดสาย ทั้งวัยหนุ่มสาวและผู้ใหญ่กว่า ยังไม่รวมถึงคนต่างชาติต่างภาษา โดยกลุ่มหลังปิ่นลดาเดาว่าน่าจะคนในแวดวงธุรกิจไม่กี่นาทีเจ้าภาพวัยกลางคนก็ควงคู่ลูกสาวเข้ามาในงาน โดยที่สามีของเธอรับรองแขกเหรื่ออยู่ก่อนแล้ว ความสวยเฉิดฉายของหญิงสาวที่เคียงข้างเจ้าภาพนั้นทำให้ปิ่นลดามองอย่างชื่นชม และยอมรับว่ามีความอิจฉาอย่างหักห้ามใจไม่ไหวอยู่ในอารมณ์นั้นด้วย เมื่อคิดต่อว่าหล่อนมีความสนิทสนมกับผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ยืนกุมมือตนเพียงไร เพราะไม่ว่าจะได้ยินเขาพูดถึง ‘คุณชัญญา’ สักกี่ครั้ง แม้จะบอกว่าเป็นแค่คนรู้จัก หากปิ่นลดายังรับรู้ถึงความชื่นชมและให้เกียรติ
เบี้ยปรารถนา บทที่ 52
ปิ่นลดาซุกกายอยู่กับอกกว้าง หลับตาอย่างหมดเรี่ยวแรงหลังสิ้นจากกิจกรรมในอ่างอาบน้ำ เขาจับเธอล้างตัวจนสะอาด เช็ดผมและผิวบางจนแห้งสบาย ก่อนจะห่อกายสาวด้วยเสื้อคลุมแล้วยกอุ้มมาวางบนเตียงนอนหล่อนคิดว่าคงได้หลับพักผ่อน หากไม่ใช่เลย เมื่อคนร่างใหญ่เคลื่อนขยับมาทาบทับ เกมรักดำเนินตามครรลอง รุกเร้าผลักดันเธอจนสุขสมใจอีกครั้ง ก่อนผล็อยหลับในอ้อมกอดแข็งแรงด้วยใจเต็มอิ่มร่างขาวโพลนพลิกกายหนีเมื่อสัมผัสถึงความสากระคายเลื่อนไล้ตามแก้มและซอกคอ“ตื่นได้แล้ว ทุ่มกว่าแล้ว ลุกมาแต่งตัว”เสียงทุ้มแทรกเข้ามา เจ้าของร่างยิ่งกระถดหนีทั้งที่ตายังหลับ ทำให้เกิดเสียงหัวเราะอยู่ใกล้หู จนเธอต้องปัดป้องเจ้าเสียงก่อกวนนั้น“ไม่เอา ไม่ลุก จะนอน”“ฉันไม่อนุญาต ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ อย่าทำลูกฉันขี้เกียจนะ เร็วเข้า ชุดไปงานก็เตรียมไว้ให้แล้ว” เสียงสั่งเข้ม จนคนนอนขี้เซาต้องมุ่นคิ้วสงสัย หรี่ตามองอย่างอยากรู้“งานที่ไหนคะ แล้วชุดอะไร”“งานเลี้ยงวันเกิดภรรยาผู้ว่าฯ ฉันต้องไป เธอก็จะไปกับฉันด้วย”ปิ่นลด
เบี้ยปรารถนา บทที่ 51
เป็นอันว่าปิ่นลดาคงไม่ได้กลับไปบ้านหลังสีฟ้า...อย่างน้อยก็ชั่วระยะนี้ เมื่อศจีกลับมาทำหน้าที่ของเธอเต็มตัว แต่เปลี่ยนสถานที่เป็นคฤหาสน์ราชเกียรติกูรหากไม่กังวลถึงสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าซึ่งไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่าง และไม่มองย้อนว่าเธอมาอยู่ในที่แห่งนี้ได้อย่างไร ปิ่นลดาก็เป็นหญิงสาวที่มีความสุขกับปัจจุบันคนหนึ่งทุกวันในรอบรั้วกว้างใหญ่ เธอมีอิสระพอที่จะทำอะไรได้ แถมในบางเวลาคนตัวใหญ่มักพาเธอออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก ยิ่งทำให้ปิ่นลดาหลงรักเมืองเชียงราชมากขึ้น...แต่ไม่แปลกหรอก เป็นใครจะอดใจไหวกับเมืองที่ทันสมัยแต่มีความสมบูรณ์ทางธรรมชาติพร้อมทว่ายังมีสิ่งที่หญิงสาวไม่ชินเอาเสียเลย นั่นคือหน้าที่ใหม่ในแต่ละวันที่ต้องดูแลรัชตะ แม้จะจำกัดแค่ตอนอยู่ด้วยกันตามลำพัง อย่างเช่นเวลานี้เมื่อเขากลับจากทำงานตอนใกล้หกโมงเย็นฝ่ามือบางนุ่มไล้เนื้อกายกำยำ กลิ่นหอมของสบู่อบอวลทั่วห้องน้ำ ชายหนุ่มหลับตา ความเหน็ดเหนื่อยและเคร่งเครียดที่เจอมาทั้งวันจางหาย ความผ่อนคลายเข้ามาแทนที่“อืม ดี”เขาครางในลำคอ ปล่อยคนร่างอวบอิ่มตามภาวะความเป็นมารดาได้ทำหน้าที่ของเธ
เบี้ยปรารถนา บทที่ 50
“คุณจะไปไหนคะ”“อย่าบอกนะว่าคิดถึงฉันจนไม่อยากให้ห่างตัว”“ไม่ใช่สักหน่อย แค่จะบอกว่าฉันเปลี่ยนใจ” หล่อนอุบอิบบอกชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เจ้าหล่อนช้อนตามอง กลั้นใจพูดต่อ “ที่บอกว่าอิ่มผลไม้จนตื้อน่ะ ตอนนี้มันย่อยหมดแล้ว ฉันหิวมากเลย”พอรู้ปัญหาของเธอ รัชตะก็หัวเราะอย่างกลั้นไว้ไม่ไหว ผู้หญิงคนนี้หลากหลายอารมณ์จนตามไม่ทันจริงๆ“เอาสิ ลงไปด้วยกัน อยากกินอะไรเดี๋ยวให้คนหามาให้ รับรองอร่อยไม่แพ้แม่ครัวในโรงแรม”“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นค่ะ ฉันไม่ใช่คนกินยากสักหน่อย แค่กับข้าวพื้นๆ สองอย่างก็พอแล้ว”หล่อนออกตัวได้อย่างน่ารักในความรู้สึกของคนฟัง!แล้วนายใหญ่แห่งคฤหาสน์ราชเกียรติกูรถึงกับงุนงง ไปไม่เป็นเอาเสียเลยเมื่อเจอกับปัญหาที่คาดไม่ถึงบนโต๊ะอาหารที่พาหญิงสาวลงมารับประทานในมื้อเที่ยงของวันนั้นแค่เห็นอาหารเมนคอร์สที่จัดไว้อย่างน่ารับประทาน เจ้าหล่อนก็โผเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง!“บอกแล้วว่าอยากกินกับข้าวพื้นๆ สองอย่าง”
