บทที่ 1.2 อัยย์ อคิราห์

ระหว่างที่อัยย์กำลังเก็บของเตรียมปิดร้าน ก็มีเพื่อนที่ทำงานด้วยกันเดินเข้ามาประชิดตัว ส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ตนอยากรู้

"นี่อัยย์"

"หืม? มีอะไรเหรอ" เด็กหนุ่มหยุดมือที่เก็บแก้วบนโต๊ะ หันมองเด็กหนุ่มหน้าหวานข้าง ๆ

"วันนี้ได้ขึ้นไปเสิร์ฟที่ชั้นสองใช่ไหม เห็นว่าเป็นห้องของเฮียเขมกับคุณชัช"

"อ่า ก็ใช่ทำไมเหรอ"

"เป็นไงบ้าง คุณชัชน่ะ หล่อไหม"

สายตาบ่งบอกถึงความอยากรู้อยากเห็นอย่างชัดเจน ฟองเป็นเด็กใหม่ที่เข้ามาทำงานหลังอัยย์ได้ไม่นาน แต่กลับรู้จักชัชวินก่อนเขาเสียอีก

"ก็ดูดีนะ" เลี่ยงที่จะพูดออกไปตรง ๆ ว่าหล่อหรือไม่หล่อ เพราะเขาไม่รู้ว่ามาตรฐานความหล่อของคนตรงหน้าเป็นยังไง

"เราอยากมีวาสนาเจอคุณชัชบ้างจัง นี่ได้ยินพวกพนักงานรุ่นพี่คุยกันว่าคุณชัชเพิ่งกลับมาจากประเทศ นาน ๆ ทีจะได้เห็นหน้า ปกติคนที่เข้าร้านจะเป็นเฮียเขมมากกว่า"

อัยย์ทำเพียงยืนฟังอีกคนพูด ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใด ๆ ออกไปเพราะเขาไม่ได้รู้จักชัชวินมาก่อน ไม่เคยถามเขมทัศน์เกี่ยวกับเจ้านายคนนี้ด้วยซ้ำ

ฟองเอาแต่ยืนเพ้อฝันพร่ำพูดถึงชัชวินในเรื่องที่ตนรู้ให้อัยย์ฟัง แม้จะเข้าหูบ้างไม่เข้าหูบ้าง อัยย์ก็ไม่ได้ขัดอะไร ปล่อยให้อีกคนได้พูดต่อไปตามที่ต้องการ

วันนี้กว่าจะเก็บร้านเสร็จก็เกินเวลาเลิกงานไปเกือบครึ่งชั่วโมง เด็กหนุ่มเดินออกมายืนอยู่หน้าร้านก่อนรถเบนซ์คันสีดำป้ายทะเบียนคุ้นตาจะขับมาจอดเทียบอยู่ตรงหน้า

"ไปครับอัยย์ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

เพราะรู้ว่าปฏิเสธไม่ได้จึงยอมขึ้นรถเขมอย่างว่าง่าย อีกอย่างเวลานี้ไม่มีวินมอเตอร์ไซค์แล้วด้วย จะให้เรียกแท็กซี่หรือแกร็บก็เสียดายเงิน

"เดี๋ยวพี่เขมไปส่งอัยย์ที่บ้านก็ได้ครับ วันนี้ว่าจะนอนที่นั่น"

"ทำไมไม่กลับไปนอนที่ค่ายมวยล่ะ?"

"อัยย์ลืมกุญแจรั้วน่ะครับ ป่านนี้ทุกคนคงนอนกันหมดแล้วเลยไม่อยากกวน"

เขมทัศน์พยักหน้าตอบรับอย่างเข้าใจ ส่วนอัยย์เองก็ส่งข้อความไปบอกครูชัยกับเต้เป็นที่เรียบร้อย อย่างน้อยตอนเช้าตื่นมาเห็นข้อความจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะพรุ่งนี้เช้าเขามีไปทำงานที่ร้านขนมต่อ จะได้กลับค่ายก็คงตอนเย็นหลังเลิกงาน

“จอดตรงนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวอัยย์เดินไปเอง”

ครั้นถึงหน้าปากซอยทางเข้าบ้านก็ขอลงแค่ตรงนี้ แค่เขมทัศน์ขับรถมาส่งเกือบทุกวันหลักเลิกงานก็เกรงใจจะแย่

“แต่ในซอยมันมืดนะ ให้พี่ไปส่งดีกว่า”

“ไม่เป็นไรครับ บ้านอัยย์เดินไปนิดเดียวก็ถึงบ้านแล้ว อัยย์ว่าจะแวะซื้อข้าวก่อนเข้าบ้านด้วย นี่ก็ดึกแล้วพี่เขมกลับบ้านเถอะครับ ขอบคุณมาก ๆ ที่มาส่งอัยย์”

เอ่ยพูดยาวเหยียดให้อีกคนคล้อยตาม ซึ่งก็เป็นอย่างนั้น แม้จะเป็นห่วงแต่เขมก็ไม่อยากขัดความต้องการของอัยย์ เกรงว่าครั้งต่อไปอีกคนจะปฏิเสธน้ำใจของเขาหากไม่ทำตามที่บอก

“ก็ได้ งั้นอัยย์ก็เดินกลับดี ๆ ระวังตัวด้วย เข้าใจไหม”

“ครับ”

มือหนาวางลงบนศีรษะพลางโยกเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะดึงมือกลับปล่อยให้น้องได้ลงจากรถ

อัยย์โบกมือลามองรถหรูขับออกไปจนลับตา ถึงจะเดินไปสั่งข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งหน้าปากซอย แม้ตอนนี้เวลาเลยเที่ยงคืนมาแล้วแต่ก็ยังเปิดอยู่ คงเป็นร้านเดียวในละแวกนี้ที่ยังไม่ปิดร้าน

“เอาอะไรดีจ๊ะหนู”

“ผัดกะเพราหมูไม่เผ็ดหนึ่งกล่องครับ”

“นั่งรอแป๊บหนึ่งนะจ๊ะ”

เด็กหนุ่มยกยิ้มให้ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ทางร้านตั้งไว้ให้สำหรับลูกค้าที่ไม่ได้นั่งทานในร้าน เพียงไม่ก็ได้ข้าวที่สั่งไป ก่อนจะเดินกลับไปที่บ้าน

เสียงดังตึงตังออกมาจากภายในบ้าน คิ้วสวยกระตุกขึ้นอย่างสงสัย ตั้งแต่พ่อเสียเขาก็ย้ายไปอยู่ที่ค่ายมวยครูชัย บ้านหลังนี้ที่พ่อซื้อเอาไว้มีแค่พี่ชายคนเดียวของเขาที่อาศัยอยู่ แต่ปกติแล้วก็ไม่ค่อยจะกลับมา รู้ข่าวทีไรก็อยู่กับเพื่อนทุกครั้ง ส่วนอัยย์เองก็กลับมานอนบ้านบ้างบางครั้ง เช่นวันนี้ที่เลิกงานดึก

นึกสงสัยอยู่สองอย่าง หากเสียงที่ได้ยินจากในบ้านไม่ใช่เสียงของอาร์มพี่ชายของเขา ก็คงเป็นโจร

ร่างบางย่องเบาเดินเข้ามาภายในบ้านอย่างระมัดระวัง กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทว่าเสียงที่ได้ยินกลับอยู่ชั้นสอง

เด็กหนุ่มวางถุงข้าวไว้บนโต๊ะก่อนจะขึ้นมาถึงชั้นสองก็เดินตรงไปยังต้นเสียง ซึ่งเป็นห้องนอนของเขาเอง

“พี่อาร์ม!”

คนตัวเล็กเอ่ยเรียกพี่ชายตัวเองที่กำลังรื้อข้าวของในห้องจนเละเทะ คล้ายกำลังหาสิ่งใดอยู่ ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นหูร่างสูงก็หยุดชะงักหันกลับมามองผู้เป็นน้องชาย

“อัยย์! มึงไปไหนมากูโทรไปทำไมไม่รับ”

“อัยย์ทำงาน” เพราะในเวลางานเขาไม่ค่อยได้จับโทรศัพท์อยู่แล้ว จึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากใครโทรเข้ามาแล้วเขาไม่ได้รับสาย “แล้วนี่พี่เข้ามารื้ออะไรในห้องอัยย์”

เด็กหนุ่มกวาดตามองข้าวของเครื่องใช้ที่กระจัดกระจายอยู่ไม่เป็นที่ผิดวิสัยคนเรียบร้อยแบบเขา

“มึงมาก็ดี ตอนนี้กูมีเรื่องเดือดร้อน ยืมเงินมึงก่อนดิ”

ที่บอกว่ายืมมันไม่เคยจริงเลยสักครั้ง เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้คืน และเขาเองก็ไม่ได้คิดจะท้วงคืนด้วย

“อัยย์ไม่มีหรอก”

“โกหก!”

คนตรงหน้าพุ่งเข้ามากระชากกระเป๋าในมือไปอย่างไม่ไยดี พยายามค้นหาสิ่งที่ต้องการในกระเป๋า แม้อัยย์จะเขามาแย่งคืนก็ไม่เป็นผล ทั้งยังโดนผลักออกทุกครั้ง

ครั้นอีกฝ่ายเปิดซิปเทกระเป๋า ของทุกอย่างก็หล่นลงบนพื้น สิ่งแรกที่อาร์มรีบคว้าก็คือซองเงิน

“นี่ไง!! เดี๋ยวนี้มึงกล้าโกหกกูเหรออัยย์”

“พี่เอาไปไม่ได้ เงินก้อนนี้อัยย์ต้องเอาไปใช้หนี้”

แม้หนี้ที่ว่าจะไม่ใช่ของตัวเอง แต่เขาก็จำเป็นต้องใช้คืน เพราะก่อนที่พ่อจะเสียไป พ่อได้ไปกู้เงินเพื่อซื้อบ้านหลังนี้ไว้ และต่อให้ตายไปแล้ว ลูกชายแท้ ๆ อย่างเขาที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องชดใช้คืน จะหวังพึ่งให้อาร์มช่วยก็ไม่ได้ เพราะแม้แต่ตัวของอาร์มเองก็ยังเอาไม่รอด

“มึงก็หามาใหม่สิวะ ตอนนี้ก็จำเป็นต้องใช้เงิน กูขอก่อนแล้วกัน”

ไม่ว่าอัยย์จะพยายามแย่งมาเท่าไรก็ไม่สำเร็จ เขาไม่ได้อยากใช้ความรุนแรงกับพี่ชาย จึงทำได้แค่มองอีกฝ่ายเอาเงินออกไปจากบ้านเงียบ ๆ

ตั้งแต่วันที่ขาดเสาหลักของบ้าน ทุกคนในครอบครัวก็เสียศูนย์ไปพักใหญ่ พอเสร็จงานศพอาร์มก็เริ่มไปทำงานกับเพื่อน นับแต่นั้นก็เหมือนหน้ามือกลายเป็นหลังมือ จากที่เคยดีแสนดีก็เละเทะไม่เป็นท่า ทั้งเล่นพนัน ติดหนี้ และคงมีอะไรอีกหลายอย่างที่อัยย์เองก็ไม่รู้

ภาระหนี้สินทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่อัยย์ โชคดีที่ได้ครูชัยรับมาเลี้ยงดู คอยสอนมวยให้จนมีวิชาติดตัว แต่เด็กอายุเพียงสิบห้าปีจะไปทำอะไรได้มาก ตอนนั้นทางเดียวที่ได้เงินคือช่วยครูชัยดูแลนักมวยในค่าย จึงพอได้ค่าตอบแทนอยู่บ้าง

ส่วนอาร์มเองครูชัยก็อยากจะพามาอยู่ด้วยกัน แต่อีกคนไม่รักดีทำตัวเหลวไหลจนเอาไม่อยู่ อีกอย่างอาร์มเองก็อายุมากกว่าอัยย์ถึงแปดปี ครูชัยเห็นว่าอาร์มก็ต่อพอที่จะดูแลตัวเองได้จึงปล่อยให้อีกคนได้ทำในสิ่งที่เจ้าตัวเลือก

พอเรียนจบมอหกอัยย์ก็ตัดสินใจไม่เรียนต่อ มุ่งหน้าหางานทำเพื่อใช้หนี้ แต่รายรับกับรายจ่ายก็ช่างต่างกันเหลือเกิน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะใช้เวลาแค่สองสามปีเพื่อปลดหนี้เกือบล้านที่รวมทั้งต้นทั้งดอก

แม้ตอนนี้จะลดลงไปบ้างแล้ว ทว่าพอถึงเวลาจ่ายแต่ละเดือนบางครั้งมันก็ยังไม่พอ อาจจะเป็นโชคดีอีกอย่างที่เจ้าหนี้ของพ่อคนนี้อะลุ่มอล่วยให้เขาบ้าง

เรื่องราวในอดีตไหลย้อนเข้ามาเป็นฉาก ๆ ความทุกข์ยากที่ตัวเองต้องพบเจอมันบั่นทอนเด็กคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่เคยจะพูดมันออกมาให้ใครฟัง

อัยย์เก็บข้าวของที่กระจัดกระจายภายในห้องเข้าที่อย่างเงียบ ๆ พลางก้มลงเก็บรูปภาพครอบครัวที่ตกอยู่ข้างเตียง ร่างเล็กนั่งลงบนเตียงมองบุคคลในรูปทั้งสี่ที่กำลังยิ้มมีความสุข ก็หลุดคิดไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้น

ตอนนั้นคงเป็นความสุขครั้งสุดท้ายที่เขาจำได้…

“อัยย์คิดถึงพ่อจัง”

รอยยิ้มบนใบหน้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้ม พลันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ วางกรอบรูปไว้ที่หัวเตียงดังเดิม

จัดแจงเตรียมตัวอาบน้ำจะได้เข้านอน พรุ่งนี้เขายังมีงานที่ต้องทำ จะมานั่งคิดฟุ้งซ่านแบบนี้นาน ๆ คงไม่ได้

…

เช้ารุ่งขึ้นอัยย์รีบแต่งตัวอาบน้ำ เก็บเสื้อผ้าชุดเมื่อคืนใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินออกไปหน้าปากซอย เรียกวินมอเตอร์ไซค์ให้ขับมาส่งที่ร้านเบเกอรี่ ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากค่ายมวยเท่าไรนัก

“สวัสดีครับพี่ผึ้ง”

เด็กหนุ่มยกมือไว้พี่เจ้าของร้าน ก่อนจะได้รับยิ้มหวานทักทายกลับอย่างเช่นทุกครั้ง

“สวัสดีจ้ะน้องอัยย์”

เอ่ยตอบพลางถือถาดขนมที่ทำเมื่อคืนเข้าตู้กระจกเพื่อวางขาย อัยย์รีบเอาของไปเก็บหลังร้าน ใส่เสื้อกันเปื้อนเรียบร้อยก็ออกมาปัดกวาดเช็ดถูเพื่อเตรียมเปิดร้านในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“เดี๋ยววันนี้ช่วงสาย ๆ พี่จะออกไปทำธุระข้างนอก อาจจะกลับมาเย็น ๆ ฝากอัยย์ดูร้านด้วยนะ”

“ได้ครับ”

เพราะทำงานด้วยกันมานานถึงครึ่งปี อัยย์กับผึ้งจึงสนิทกันพอสมควร เธอเหมือนพี่สาวอีกคนของอัยย์เลยก็ว่าได้ แม้ว่านอกจากอัยย์แล้วจะมีพนักงานอีกคนแต่ผึ้งก็ยังไว้เนื้อเชื่อใจอัยย์มากกว่า

ตั้งแต่เช้าลูกค้าเข้าไม่ขาดสาย แม้ร้านเบเกอรี่ของผึ้งจะเป็นร้านเล็ก ๆ ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ตั้งอยู่ในทำเลที่ดี ถึงได้มีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาตลอด

กริ่ง~

“สวัสดีครับ รับอะไรดี.. ครับ”

ครั้นได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตู ก็รู้ได้ทันทีว่ามีลูกค้าเข้าร้าน คนที่กำลังวุ่นอยู่กับการล้างแก้วจึงรีบวางทุกอย่างพร้อมเช็ดมือ ก่อนหันมาต้อนรับลูกค้า ทว่ากลับตกใจเล็กน้อยที่คนตรงหน้าเขาเพิ่งรู้จักไปเมื่อคืนนี้เอง

“เอสร้อนหนึ่งดื่มที่นี่”

“เดี๋ยวนั่งรอสักครู่นะครับ”

ชัชวินนั่งลงที่โต๊ะใกล้เคาน์เตอร์กาแฟ ทอดสายตามองเด็กหนุ่มที่กำลังทำกาแฟให้เขาอย่างเงียบ ๆ

“พี่อัยย์ครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม”

พัดพนักงานรุ่นน้องอีกคนในร้านที่เข้ามาถามไถ่หลังจากจัดการหน้าที่ของตัวเองหลังร้านเสร็จเรียบร้อย

“งั้นเดี๋ยวพัดเอานี่ไปเสิร์ฟให้ลูกค้า พี่จะได้ล้างแก้วต่อ”

“พี่อัยย์เอาไปเสิร์ฟดีกว่า เดี๋ยวแก้วพวกนี้พัดล้างเอง”

เด็กหนุ่มว่าพลางยกยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะหันไปเปิดน้ำล้างแก้วในซิงค์

อัยย์จึงจำเป็นต้องนำกาแฟมาเสิร์ฟให้ลูกค้าที่นั่งอยู่คนเดียวในร้านตอนนี้

“เอสร้อนครับ”

แก้วกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะค้อมศีรษะลงเล็กน้อยทำท่าจะเดินไป ทว่าไม่ทันย่างได้ถึงสองก้าว ก็ต้องหยุดนิ่งหันกลับมาตอบคำถามชัชวินเสียก่อน

“ปกติทำงานที่นี่ทุกวันด้วยหรือเปล่า”

“ทุกวันครับ ยกเว้นเสาร์อาทิตย์”

“แล้วที่คลับ”

“ทำทุกคืนเหมือนกันครับ”

“อ๋อ อือ.. ขยันดี”

ว่าเพียงเท่านั้นก็ยกกาแฟขึ้นดื่ม อัยย์ยกยิ้มให้เล็กน้อยตามมารยาทก่อนเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์

ไม่รู้ว่าชัชวินถามไปทำไม แต่หากคิดในแง่ดีก็คงถามไถ่ตามมารยาทคนที่รู้จักกัน...

 ถึงจะเพิ่งรู้จักเมื่อคืนก็เถอะ