LOGINShare
บทที่ 52 จัดการร้าน
Last Updated:
2025-03-14 01:49:27
Related chapters
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 53 เดินทางไกล
รถม้าโคลงเคลงไปตามทางขรุขระ เซี่ยซูเหยาไม่รู้ว่าพวกนางออกเดินทางมานานแค่ไหนแล้ว รู้เพียงว่าอีกไม่นานก็จะถึงเมืองข้างหน้า แม่ทัพเสวี่ยจึงส่งคนไปแจ้งท่านเจ้าเมือง เพื่อไม่ให้ชาวบ้านที่ได้พบตื่นตระหนกที่พบเจอกองทัพทหารนับพันนายเซี่ยซูเหยาเลิกผ้าม่านที่ถูกนำมาติดไว้ก่อนออกเดินทาง ด้านหน้าอีกไม่กี่ลี้ก็ถึงหน้าประตูเมือง ยามนี้แสงแดดก็เริ่มหมดแล้ว แม่ทัพเสวี่ยจึงต้องหาที่พักให้ทุกคนทหารและองครักษ์ที่ตามขบวนมีจำนวนหนึ่งพันนาย ทำให้ไม่สามารถเข้าพักในโรงเตี๊ยมได้ แม่ทัพเสวี่ยถึงจะเร่งการเดินทางแต่ว่าทหารก็ต้องหยุดพัก พรุ่งนี้เช้าค่อยออกเดินทางต่อ“หยุด!”“หยุดดดดด”เสียงตะโกนจากหน้าขบวนทำให้ม้าที่ขี่ตามกันมาหยุดวิ่งและตะโกนบอกกันเป็นทอดๆ บริเวณด้านหน้าเป็นพื้นหญ้าที่เหมาะสำหรับพักผ่อนยามกลางคืนของเหล่าทหารในขบวนเซี่ยซูเหยาเดินลงจากรถม้าหลังเห็นว่ามีหลายคนลงจากม้า เซี่ยซูเหยียนก็เดินตามน้องสาว ไม่นานสาวใช้อย่างหลิวซิ่นและหม่าลี่หลินก็เดินมาตามประกบ ทั้งหกคนจึงเดินไปที่หน้าขบวน เนื่องจากเพื่อป้องกันจากอันตราย รถม้าของเซี่ยซูเหยาจึงอยู่กลางขบวนที่ล้อมไปด้วยทหาร“ท่านแม่ทัพ”“อีกไม่นานแสงจะหมดแ
Last Updated : 2025-03-14เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 54 สะกดรอยตาม
กลางดึกเงียบสงัดทหารยามนับร้อยคนต่างผลัดเปลี่ยนเวรยามกับสหายเฝ้ายามแทนตน คบเพลิงถูกจุดล้อมรอบกระโจมที่พักของเหล่าคนในขบวนที่เดินร่วมทางกันมาเซี่ยซูเหยานอนบนรถม้าส่วนตัวของนางพร้อมสาวใช้อย่างหลิวซิ่นที่นอนอยู่ด้านนอกรถม้า และฟางไฉ่ที่นอนอยู่ด้านล่าง เพราะรถม้ามีขนาดเล็กทำให้ไม่สามารถที่จะนอนรวมกันได้หลายคน และเกรงว่าเด็กสาวจะนอนไม่สบายตัว หลิวซิ่นจึงอาสาที่จะนอนบนที่นั่งคนบังคับม้าไม่นอนพักในกระโจมเหมือนกับเหล่าทหารทว่าก็ไม่น่าเป็นห่วงมากนักพวกนางนำผ้าที่เย็บไว้ใช้งานขึงกั้นลม อีกทั้งยังหมดช่วงฤดูหนาวแล้วด้วย พอฟางไฉ่เห็นว่าคุณหนูและสาวใช้ที่เขาติดตามไม่ได้เข้าไปนอนพักในกระโจม ก็เลือกที่จะมานอนพักใต้รถม้าแทนข้างๆ กันก็ยังมีรถม้าของเซี่ยซูเหยียนที่กำลังนอนพักอยู่ รวมทั้งหม่าลี่ปิงและหม่าลี่หลิน ซึ่งแน่นอนว่ารถม้าทั้งสองอยู่ท่ามกลางกระโจมนับร้อยของทหารเซี่ยซูเหยาลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืด ลางสังหรณ์บางอย่างที่บอกไม่ถูกเข้าเกาะกุมจิตใจ เสียงลมด้านนอกแทบจะไม่ได้ยิน จึงเอื้อมมือเลิกผ้าม่านบริเวณที่สาวใช้นอนพักอยู่เพื่อสะกิดนาง“คุณหนู”หลิวซิ่นงัวเงียลุกขึ้นนั่งเมื่อถูกปลุก เดินทางมาทั้งว
Last Updated : 2025-03-14เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 55 เข้าวัง
แม้ว่าจะมีทหารจากเมืองเวินหลายพันนายที่ตามคุ้มกันขบวนทว่าก็ยังมีนักฆ่าถูกส่งมาเรื่อยๆ บางวันก็มีโจรมาดักปล้นทั้งที่ไม่เคยมีมาก่อน จากที่หนึ่งเดือนควรจะเดินทางไปถึงเมืองหลวง ขบวนเดินทางก็ใช้เวลาเกือบห้าสิบวันเลยทีเดียว“พรุ่งนี้จะถึงเมืองหลวงแล้ว วันนี้ควรพักผ่อนให้เต็มที่ หรือหากอยากได้อะไรก็ให้องครักษ์ไปซื้อให้ ไม่อย่างนั้นก็ต้องนำองครักษ์ไปด้วยหลายนาย” แม่ทัพเสวี่ยที่ยืนอยู่ด้านหน้าเอ่ยบอกสองพี่น้องเมื่อท้องฟ้าใกล้มืดแม่ทัพเสวี่ยจึงตัดสินใจพักอยู่เมืองข้างๆ ก่อนเข้าเมืองหลวง อีกอย่างพวกเขาก็เร่งเดินทางมาตลอดสองวันยังไม่ได้พักผ่อน จึงตัดสินใจที่จะหยุดพักที่นี่และได้ส่งทหารเข้าไปแจ้งล่วงหน้าว่าใกล้ถึงแล้ว“อาเหยารับทราบแล้วเจ้าค่ะ”ระหว่างเดินทางมีหลายเมืองที่ต้องเดินผ่านและพักอยู่บริเวณทางเข้าเมือง เซี่ยซูเหยาชอบออกไปเดินเลือกซื้อของจนกระทั่งได้ซื้อรถม้าเพิ่ม แม้จะเป็นภาระในการเดินทางทว่ากลับไม่มีใครกล้าบ่น อีกอย่างก็เป็นเหล่าองครักษ์เสวี่ยที่ตามนางเข้าเมืองเป็นคนบอกให้เลือกซื้อ ทำให้ตลอดหนึ่งเดือนมานี้พวกนางสนิทกลับเหล่าองครักษ์มาก“พี่ใหญ่”เซี่ยซูเหยาเอ่ยเรียกพี่ชายที่นั่งเล่นหมา
Last Updated : 2025-03-14เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 1 เนเน่ เนตรนภา
หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ทุก ๆ ครั้งที่มหาวิทยาลัยมีโครงงานศึกษาดูงานต่างประเทศ เนเน่จะเป็นตัวเลือกคนแรกที่ถูกอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกเข้าพบ แม้เธอจะไม่ต้องการก็ตามลำพังแค่ใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยจนขึ้นปีสองคนเดียวก็ยากแล้ว เพื่อนในสาขาที่เรียนด้วยกันยังเหมือนจะไม่ชอบเธออีก เธอจึงชอบตัดปัญหาโดยการไม่สุงสิงกับใคร“นะ เนตรนภา เธอก็รู้ว่ายังไงถ้าไม่อ้างอิงตามคะแนนของรายวิชา เธอก็ผ่านไปได้อยู่แล้ว”เนตรนภาคือชื่อจริงของเนเน่ เธอเรียกว่าเป็นตัวท็อปอันดับต้น ๆ ของสาขาเลยก็ว่าได้ อีกอย่างก็เป็นเด็กกิจกรรมที่เข้าร่วมไม่เคยขาดจนเป็นที่เอ็นดูของเหล่าอาจารย์ครั้งนี้มหาวิทยาลัยสามารถพานิสิตไปศึกษางานเกี่ยวกับอดีตและยุคสมัยได้ถึงสิบคน ที่ไม่รวมกับอาจารย์ที่ปรึกษาของรายวิชาและอาจารย์อีกสองท่าน อาจารย์กมลนิลจึงเรียกเธอเข้ามาพูดคุย“อีกตั้งหลายวันจะมีการทำงานกลุ่มน่าจะเป็นงานสุดท้ายที่ตัดสินหรือเปล่าคะ? หนูขอกลับไปถามครอบครัวก่อนเพราะประเทศจีนต้องเดินทางไกล ค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีก หนูกลัวว่าที่บ้านจะไม่อนุญาตค่ะ”“ได้ ๆ”เพราะสามารถพาไปได้หลายคนเหล่าอาจารย์จึงปรึกษากันว่าคะแนนเก็บใครเยอะสุดคนน
Last Updated : 2025-02-14เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 2 เซี่ยซูเหยา
เนเน่ขยับตัวด้วยความอ่อนล้า ความจำล่าสุดของเธอก่อนที่จะหมดสติคือการที่เธอกลัวความมืดและกรีดร้องจนหมดสติ แต่พอลืมตาขึ้นมามันทำให้เธอถึงกับชะงัก เธอยังไม่ได้ออกจากบ้านร้างที่เก่าแก่?แต่พอมองรอบ ๆ แล้วเนเน่ต้องขยี้ตาหลายรอบ ต่อให้เป็นความมืดแต่สิ่งที่เธอจำได้ก็คือ บ้านหลังนั้นมันรกมากและกลิ่นอับชื้นก็ตีขึ้นจมูก แต่ที่นี่ไม่ใช่ และเธอยังจำได้อีกว่าเธออยู่ที่หน้าประตู ตอนนี้เธอกลับนอนอยู่บนเตียงที่มีเศษผ้าเก่า และรู้สึกถึงมือที่เล็กลง“อึก!”เนเน่ยกมือขึ้นกุมขมับทันทีที่ครามทรงจำบางอย่างไหลเข้าหัว มันเป็นความเจ็บปวดที่ร่างกายแทบจะทนไม่ไหว เกือบสิบนาทีที่เนเน่ต้องทนเจ็บปวดก่อนที่ความเจ็บปวดมันจะหายไป‘มันคืออะไร’เนเน่นอนนิ่งก่อนจะทบทวนความทรงจำที่ได้รับมา ดูเหมือนว่าเธอจะตายในบ้านที่ถูกผลักเข้าไป และตื่นขึ้นมาบนร่างของ เซี่ยซูเหยา เด็กน้อยวัยสิบหนาวในแคว้นหนาน แคว้นที่เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ของพืชผักและกำลังทหารเซี่ยซูเหยาเป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัวสกุลเซี่ย เป็นสกุลเล็ก ๆ ทางตอนใต้ของแคว้น และอยู่ในเมืองที่เลือกได้ว่ายากจนที่สุด ต่อให้แคว้นอุดมสมบูรณ์มากแค่ไหนแต่พอห่างไกลจากเมืองหลวง
Last Updated : 2025-02-14เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 3 เซี่ยซูเหยาหายป่วย
เซี่ยซูเหยาท้าวคางมองหน้าบ้านด้วยความเบื่อหน่าย เข้าวันที่เจ็ดแล้วที่นางได้มาอยู่ที่นี่ แต่เพราะมีร่างกายที่อ่อนแอจึงถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไปไหน แม้แต่แสงแดดก็ห้ามโดนจนกว่าอาการจะดีขึ้นแต่ยามนี้อาการนางดีขึ้นมากแล้วเพราะได้กินน้ำแกงไก่บำรุงร่างกายเกือบทุกวัน ไหนจะการที่นางลอบออกกำลังกายในห้องนอนอีก อาการต่าง ๆ จึงไม่ค่อยมีแล้ว คงจะมีแต่ความเบื่อนี่แหละ“พี่สาว อาเหยาเบื่ิอ” เซี่ยซูเหยาหันไปบอกเซี่ยซูเจี๋ยที่ล้างผักอยู่ ผักพวกนี้จะถูกนำไปดองเก็บไว้กิน“อาเหยาเบื่อหรือ แต่ท่านพ่อไม่ให้อาเหยาออกไปไหน” เซี่ยซูเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมองแม้ตัวน้องสาวจะบอกว่าหายดีแล้วแต่เซี่ยซูเจี๋ยกับผู้เป็นพ่อและน้องชายก็ไม่เชื่อ อาเหยาชอบบอกว่าหายดีแล้วเพราะไม่อยากให้เป็นห่วง“เฮ้อ”เซี่ยซูเหยาถอนหายใจครั้งที่เท่าไรของวันแล้วก็ไม่รู้ นางเบื่อจริง ๆ นะ แม้แต่งานในครัวพี่สาวก็ไม่ยอมให้นางแตะ ให้เหตุผลว่ารอให้อากาศดีกว่านี้เสียก่อน“งั้นมาช่วยพี่สาวล้างผักดีไหม พรุงนี้พี่สาวจะทำเกี่ยมฉ่าย กับซึงไฉ่ เก็บไว้กินเดือนหน้า” เซี่ยซูเจี๋ยบอกน้องสาวนางสามารถออกไปไหนมาไหนได้ แต่อาเหยาไม่สามารถออกไปได้เพราะทุกคนเป็นห่วง เซี
Last Updated : 2025-02-14เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 4 เข้าป่า
เซี่ยซูเหยาอดตื่นเต้นไม่ได้ นับรวมจากที่ได้คุยกับผู้เป็นพ่อ วันนี้ก็เข้าวันที่สิบแล้ว อากาศเย็นสบาย ไม่ร้อนหรือไม่หนาวจนเกินไป เซี่ยห้าวไห่จึงบอกให้ลูกชายและลูกสาวเตรียมตัว เพราะจะไปด้วยกันทั้งหมดเซี่ยห้าวไห่ไม่ค่อยเป็นห่วงเซี่ยซูเหยียนเพราะไปด้วยกันทุกวัน จะเป็นห่วงก็แต่ลูกสาวอีกสองคน คนโตไม่เท่าไรเพราะเขาเชื่อว่านางเอาตัวรอดได้ ต่างจากอาเหยาที่เป็นครั้งแรกของการเข้าป่าวันนี้เซี่ยห้าวไห่จะพาไปก็จริงแต่เขาจะให้อยู่เพียงตีนป่าเท่านั้น ข้างในมันอันตราย เขาไม่สามารถช่วยลูก ๆ ได้ทั้งหมดหากเกิดอะไรขึ้นมา ลำพังพาลูกชายไปด้วยทุกวันก็ยังเป็นห่วง“พี่สาวห่อข้าวไปด้วยหรือ” เซี่ยซูเหยาเอียงคอถามจนเซี่ยซูเจี๋ยเอื้อมมือมาบีบแก้มน้องสาว น้องสาวของนางเดิมทีก็น่ารักอยู่แล้ว พอทำท่าทางแบบนี้ยิ่งน่ารักไปใหญ่“แก้มอาเหยา!” เซี่ยซูเหยาพองแก้มพลางเท้าเอว“ฮ่า ฮ่า วันนี้ท่านพ่อให้พี่สาวทำอาหารไปเผื่อด้วย” เซี่ยซูเจี๋ยตอบปกติเซี่ยห้าวไห่กับเซี่ยซูเหยียนไม่ได้ห่อกับข้าวไปด้วย เพราะทั้งสองจะกลับมากินข้าวที่บ้านทุกวัน จะมีก็แต่ยามขึ้นเขาไปล่าสัตว์เท่านั้นที่เซี่ยห้าวไห่จะให้ลูกสาวทำไว้ให้“อ๋อ”เซี่ยซูเหยา
Last Updated : 2025-02-14เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 5 ไก่ย่างสมุนไพร
ทุกคนดูชอบกุ้งนึ่งกับน้ำจิ้มที่เซี่ยซูเหยาทำมาก โดยเฉพาะเซี่ยห้าวไห่ที่เอ่ยชมลูกสาวไม่หยุด ซึ่งถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี เซี่ยซูเหยาจะทำอาหารให้คนในครอบครัวกินบ่อย ๆ ยามที่จะเปิดร้านอาหารจะได้ไม่มีใครกังวล และจะได้สนับสนุนนางวันนี้ทั้งเซี่ยห้าวไห่กับเซี่ยซูเหยียนออกไปรับจ้างนอกบ้านไม่ได้เข้าป่าล่าสัตว์ เซี่ยซูเจี๋ยก็นำตะกร้าผ้าไปซักที่ลำธาร ซึ่งที่บ้านก็เหลือเพียงเซี่ยซูเหยาผ่านมาสามวันแล้วพ่อของนางก็ยังไม่พานางเข้าป่าอีกครั้ง แต่นางเห็นว่ายุ่งเลยไม่ได้ไปอ้อนให้พาไป กุ้งกับปลาที่จับมายังไม่หมด เปลี่ยนน้ำทุกวันจึงยังไม่ตายและสดอยู่เซี่ยซูเหยาอาศัยช่วงที่ไม่มีใครอยู่บ้านออกไปหาผักในแปลงผัก เซี่ยซูเจี๋ยจะย่างไก่ป่าที่ได้มาหลายวันก่อนแต่นางไปซักผ้าอยู่ เซี่ยซูเหยาเบื่อย่างแบบเกลือแล้วนางเห็นว่าแปลงผักมีผักหลายชนิดที่เป็นสมุนไพร สามารถนำมาปรุงอาหารได้ ไหน ๆ ในอนาคตนางต้องการจะเปิดร้านอาหารอยู่แล้ว เลยคิดค้นเมนูใหม่ของที่บ้าน แม้อาจเป็นเมนูที่หลายร้านมีก็ตาม เซี่ยซูเหยาคิดว่าต่อให้ชื่อเหมือนกันแต่วิธีปรุงหรือสูตรมันต่างกันก็เพียงพอแล้วเซี่ยซูเหยาเก็บเจียง หนันเจียง และหนิงเหมิงเฉ่า จา
Last Updated : 2025-02-14
Latest chapter
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 55 เข้าวัง
แม้ว่าจะมีทหารจากเมืองเวินหลายพันนายที่ตามคุ้มกันขบวนทว่าก็ยังมีนักฆ่าถูกส่งมาเรื่อยๆ บางวันก็มีโจรมาดักปล้นทั้งที่ไม่เคยมีมาก่อน จากที่หนึ่งเดือนควรจะเดินทางไปถึงเมืองหลวง ขบวนเดินทางก็ใช้เวลาเกือบห้าสิบวันเลยทีเดียว“พรุ่งนี้จะถึงเมืองหลวงแล้ว วันนี้ควรพักผ่อนให้เต็มที่ หรือหากอยากได้อะไรก็ให้องครักษ์ไปซื้อให้ ไม่อย่างนั้นก็ต้องนำองครักษ์ไปด้วยหลายนาย” แม่ทัพเสวี่ยที่ยืนอยู่ด้านหน้าเอ่ยบอกสองพี่น้องเมื่อท้องฟ้าใกล้มืดแม่ทัพเสวี่ยจึงตัดสินใจพักอยู่เมืองข้างๆ ก่อนเข้าเมืองหลวง อีกอย่างพวกเขาก็เร่งเดินทางมาตลอดสองวันยังไม่ได้พักผ่อน จึงตัดสินใจที่จะหยุดพักที่นี่และได้ส่งทหารเข้าไปแจ้งล่วงหน้าว่าใกล้ถึงแล้ว“อาเหยารับทราบแล้วเจ้าค่ะ”ระหว่างเดินทางมีหลายเมืองที่ต้องเดินผ่านและพักอยู่บริเวณทางเข้าเมือง เซี่ยซูเหยาชอบออกไปเดินเลือกซื้อของจนกระทั่งได้ซื้อรถม้าเพิ่ม แม้จะเป็นภาระในการเดินทางทว่ากลับไม่มีใครกล้าบ่น อีกอย่างก็เป็นเหล่าองครักษ์เสวี่ยที่ตามนางเข้าเมืองเป็นคนบอกให้เลือกซื้อ ทำให้ตลอดหนึ่งเดือนมานี้พวกนางสนิทกลับเหล่าองครักษ์มาก“พี่ใหญ่”เซี่ยซูเหยาเอ่ยเรียกพี่ชายที่นั่งเล่นหมา
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 54 สะกดรอยตาม
กลางดึกเงียบสงัดทหารยามนับร้อยคนต่างผลัดเปลี่ยนเวรยามกับสหายเฝ้ายามแทนตน คบเพลิงถูกจุดล้อมรอบกระโจมที่พักของเหล่าคนในขบวนที่เดินร่วมทางกันมาเซี่ยซูเหยานอนบนรถม้าส่วนตัวของนางพร้อมสาวใช้อย่างหลิวซิ่นที่นอนอยู่ด้านนอกรถม้า และฟางไฉ่ที่นอนอยู่ด้านล่าง เพราะรถม้ามีขนาดเล็กทำให้ไม่สามารถที่จะนอนรวมกันได้หลายคน และเกรงว่าเด็กสาวจะนอนไม่สบายตัว หลิวซิ่นจึงอาสาที่จะนอนบนที่นั่งคนบังคับม้าไม่นอนพักในกระโจมเหมือนกับเหล่าทหารทว่าก็ไม่น่าเป็นห่วงมากนักพวกนางนำผ้าที่เย็บไว้ใช้งานขึงกั้นลม อีกทั้งยังหมดช่วงฤดูหนาวแล้วด้วย พอฟางไฉ่เห็นว่าคุณหนูและสาวใช้ที่เขาติดตามไม่ได้เข้าไปนอนพักในกระโจม ก็เลือกที่จะมานอนพักใต้รถม้าแทนข้างๆ กันก็ยังมีรถม้าของเซี่ยซูเหยียนที่กำลังนอนพักอยู่ รวมทั้งหม่าลี่ปิงและหม่าลี่หลิน ซึ่งแน่นอนว่ารถม้าทั้งสองอยู่ท่ามกลางกระโจมนับร้อยของทหารเซี่ยซูเหยาลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืด ลางสังหรณ์บางอย่างที่บอกไม่ถูกเข้าเกาะกุมจิตใจ เสียงลมด้านนอกแทบจะไม่ได้ยิน จึงเอื้อมมือเลิกผ้าม่านบริเวณที่สาวใช้นอนพักอยู่เพื่อสะกิดนาง“คุณหนู”หลิวซิ่นงัวเงียลุกขึ้นนั่งเมื่อถูกปลุก เดินทางมาทั้งว
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 53 เดินทางไกล
รถม้าโคลงเคลงไปตามทางขรุขระ เซี่ยซูเหยาไม่รู้ว่าพวกนางออกเดินทางมานานแค่ไหนแล้ว รู้เพียงว่าอีกไม่นานก็จะถึงเมืองข้างหน้า แม่ทัพเสวี่ยจึงส่งคนไปแจ้งท่านเจ้าเมือง เพื่อไม่ให้ชาวบ้านที่ได้พบตื่นตระหนกที่พบเจอกองทัพทหารนับพันนายเซี่ยซูเหยาเลิกผ้าม่านที่ถูกนำมาติดไว้ก่อนออกเดินทาง ด้านหน้าอีกไม่กี่ลี้ก็ถึงหน้าประตูเมือง ยามนี้แสงแดดก็เริ่มหมดแล้ว แม่ทัพเสวี่ยจึงต้องหาที่พักให้ทุกคนทหารและองครักษ์ที่ตามขบวนมีจำนวนหนึ่งพันนาย ทำให้ไม่สามารถเข้าพักในโรงเตี๊ยมได้ แม่ทัพเสวี่ยถึงจะเร่งการเดินทางแต่ว่าทหารก็ต้องหยุดพัก พรุ่งนี้เช้าค่อยออกเดินทางต่อ“หยุด!”“หยุดดดดด”เสียงตะโกนจากหน้าขบวนทำให้ม้าที่ขี่ตามกันมาหยุดวิ่งและตะโกนบอกกันเป็นทอดๆ บริเวณด้านหน้าเป็นพื้นหญ้าที่เหมาะสำหรับพักผ่อนยามกลางคืนของเหล่าทหารในขบวนเซี่ยซูเหยาเดินลงจากรถม้าหลังเห็นว่ามีหลายคนลงจากม้า เซี่ยซูเหยียนก็เดินตามน้องสาว ไม่นานสาวใช้อย่างหลิวซิ่นและหม่าลี่หลินก็เดินมาตามประกบ ทั้งหกคนจึงเดินไปที่หน้าขบวน เนื่องจากเพื่อป้องกันจากอันตราย รถม้าของเซี่ยซูเหยาจึงอยู่กลางขบวนที่ล้อมไปด้วยทหาร“ท่านแม่ทัพ”“อีกไม่นานแสงจะหมดแ
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 52 จัดการร้าน
มีเวลาเพียงห้าวันในการจัดการร้าน เซี่ยซูเหยาจึงทำการปิดเหลาอาหารชั้นหนึ่งระหว่างที่นางสอนสาวใช้ทำอาหาร ส่วนชั้นสองของเหลาอาหารยังเปิดทำการปกติ เพราะลูกค้าจ่ายเงินไว้แล้ว เซี่ยซูเหยาจึงขายเพียงบนชั้นสองโชคดีที่อาหารบนชั้นสองขายเพียงสิบรายการเท่านั้น เซี่ยซูเหยาจึงใช้เวลาหลังเตรียมอาหารให้ลูกค้า สอนสาวใช้ในครัวทั้งห้าคน จริงๆ สาวใช้หรือก็คือแม่ครัวทำอาหารที่เหลาอาหารมีเพียงสามนาง ทว่าเซี่ยซูเหยาจะไม่อยู่ จึงให้อาซินและอาโหย่วสาวใช้ในจวนเข้ามาช่วยที่นี่แทนเซี่ยซูเหยาหยิบเนื้อหมูยื่นให้หลิวซิ่นจัดการหั่นเต๋าให้สาวใช้ที่เหลือดู เป็นการหั่นเต๋าที่มีขนาดพอดีคำ นางจะนำไปทำหมูตุ๋นน้ำตาล อาหารขึ้นชื่อของเหลาอาหาร อันที่จริงสาวใช้ก็รับรู้ขั้นตอนการทำบ้าง ทว่าวันนี้เซี่ยซูเหยาจะสอนอย่างละเอียด“หั่นชิ้นพอดีคำ และหนึ่งจานจะมียี่สิบชิ้นพอดี ห้ามขาดและห้ามเกิน” เซี่ยซูเหยาเน้นย้ำ เหลาอาหารของนางลูกค้าที่สั่งจะได้รับอาหารในปริมาณเท่าๆ กันและรายละเอียดจำนวนชิ้นต่อจานนางก็สั่งให้พี่ชายของนางเขียนให้ด้วย ถ้าขาดก็เป็นความผิดของเหลาอาหาร ทว่าหากเกินก็ไม่มีอะไรมาก“คุณหนูเจ้าคะ ทำไมเราต้องนับจำนวนชิ้นด้
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 51 ทายาทของท่านหญิง
หลังจากให้คนส่งนางซือหลิงไปให้ทางการพร้อมทั้งแจ้งข้อหาของนางเสร็จ เซี่ยซูเหยาก็ยืนมองคนในบ้านรองเซี่ยที่ช่วยกันพัดให้ย่าเซี่ย นางทำเพียงมองนิ่งๆ เท่านั้น“เจ้าหมายความว่ายังไงที่ย่าสามีของข้าเคยเป็นทาสมาก่อน”เซี่ยซูเหยามองสตรีที่ถามนางอย่างใช้ความคิด นางไม่คุ้นสตรีตรงหน้าทว่าก็คงเป็นสะใภ้คนเล็กของย่าเซี่ย และวันที่นางแต่งเข้าบ้านรองบ้านหลักเซี่ยก็ไม่ได้เข้าร่วม“ไม่ลองถามบิดาของสามีท่านดู” สตรีนางนี้ยังไม่เคยทำอะไรให้นาง เซี่ยซูเหยาจึงยอมพูดคุยด้วยพลางมองไปยังปู่เซี่ยที่เริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าและแผ่นหลัง เรื่องนี้มีเพียงไม่กี่คนและแต่ละคนก็ล้วนเสียชีวิตแทบจะหมดแล้ว!เซี่ยซูเหยารู้ได้อย่างไร หรือปู่ของนางเป็นคนบอก ทว่าปู่เซี่ยไม่กล้าสอบถามและไม่กล้าพูด ถ้าเขาตอบก็หมายความว่าเขายกทาสเป็นภรรยาจริงๆ! ถึงจะได้สัญญาทาสคืนแล้วก็ตาม สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของปู่เซี่ย ช่างทำให้เซี่ยซูเหยาอารมณ์ดีเสียจริง“หึๆ เดี๋ยวข้าจะส่งคนไปบอกเซี่ยหยุนหรงให้นะเจ้าคะ ว่ามารดาของเขาถูกจับส่งทางการไปแล้ว” นางทิ้งท้ายให้คนบ้านรองเซี่ยร้อนรน เพราะทุกคนคาดหวังในตัวเขามาก ซึ่งเซี่ยซูเหยาก็ไม่ได้จะส่งคนไ
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 50 สกุลเซี่ยถึงคราวแตกหัก
เซี่ยซูเหยามองใบหน้าที่ซีดเซียวของบิดา ผ่านไปไม่ถึงชั่วยามเซี่ยห้าวไห่ที่หลับไปด้วยฤทธิ์ยาก็รู้สึกตัว นางที่หลับไปไม่นานก็ถูกปลุกด้วยฝีมือของพี่มี่ถิง“ท่านพ่อ”ตามร่างกายของบิดามีผ้าพันแผลพันรอบกาย ไม่ต้องพูดก็สามารถรับรู้ได้ว่าบิดาของนางถูกทำร้ายอย่างหนัก นางรีบนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง“แค่กๆ อาเหยา” เซี่ยห้าวไห่ต้องการลุกขึ้นนั่ง จึงถูกมี่ถิงที่ยืนรออยู่ช่วยประคองดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตาเมื่อเห็นบิดาได้รับบาดเจ็บมากกว่าที่คิด ภายในอกราวกับถูกบดขยี้ด้วยอะไรสักอย่าง เป็นนางที่ชะล่าใจเกินไปที่คิดว่าบิดาของนางเก่ง จึงไม่ได้ส่งคนมาเฝ้าที่จวน“ท่านพ่อเจ็บมากหรือไม่เจ้าคะ”กลิ่นสมุนไพรคละคลุ้งไปทั่วห้องนอนของบิดา เป็นกลิ่นที่พวกนางคุ้นเคยกันดี เซี่ยซูเหยาหยิบถ้วยกระเบื้องเคลือบราคาแพงที่นางซื้อกลับมาด้วยให้บิดาจิบน้ำอุ่นที่นางสั่งให้ต้มเอาไว้“ขอบคุณอาเหยา”ภายในห้องมีเพียงเซี่ยซูเหยา เซี่ยห้าวไห่ และมี่ถิงเท่านั้น หม่าลี่หลินขอกลับไปดูอาการของพี่ชาย ส่วนแม่ทัพเสวี่ยกล่าวว่าเซี่ยห้าวไห่คงอยากคุยกับบุตรสาวมากกว่า“ท่านพ่อรู้หรือไม่เจ้าคะว่าเป็นผู้ใดที่ทำร้ายท่าน” มองดูบาดแผลแล้วคนร้า
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 49 เป็นห่วง
“เมื่อครู่เจ้าว่าอันใดนะ!”มือที่กำลังหยิบผลไม้เข้าปากชะงักค้าง ใบหน้าเล็กรีบหันไปมองฟางไฉ่ที่เอ่ยรายงาน เมื่อวานบิดาของนางไม่ได้นำของมาส่ง เซี่ยซูเหยาจึงต้องให้เขาไปดู“นายท่านถูกทำร้ายได้รับบาดเจ็บขอรับ! โชคดีที่ท่านแม่ทัพเสวี่ยไปหาที่บ้านพอดี จึงได้รับการช่วยเหลือจากหมอหลวง” ฟางไฉ่พยักหน้าเมื่อทวนคำพูดจบเซี่ยซูเหยามองพี่ชายที่หน้าซีดเผือด นางเองก็มีอาการไม่ต่างกันเพียงแต่นางมีสติมากกว่า อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้และบิดาของนางก็เตือนเอาไว้แล้วทว่าคนเป็นลูกอย่างพวกนางเมื่อได้รับข่าวก็ต้องกลับไป! นางพยักหน้าให้ฟางไฉ่ออกจากห้องโถง ส่วนนางหันกลับมาหาพี่ชายที่หยุดรับประทารอาหารมื้อเย็นแล้ว“ท่านพ่อ ท่านพ่อจะเป็นอะไรมากหรือไม่” เซี่ยซูเหยียนพึมพำเซี่ยอยู่เหยานั่งนิ่งอย่างใช้ความคิด พรุ่งนี้ที่ร้านนางต้องทำอาหารให้ห้องบนชั้นสองไม่มากและมีทำอาหารเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย เห็นทีคงต้องกลับไปหาบิดา นางไม่เชื่อว่าจะเป็นการทำร้ายร่างกายธรรมดา“พรุ่งนี้หลังทำอาหารให้ลูกค้าบนชั้นสองเสร็จ อาเหยาจะกลับบ้านเจ้าค่ะ”“พี่ไปด้วย!”“ไม่ได้เจ้าค่ะ พี่ชายมีทดสอบสำคัญไม่ใช่หรือเจ้าคะ” เซี่ยซูเหยารีบปฏิเสธ ก่อนหน
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 48 ท่านหญิงหมิงเมี่ยวผิง
กว่าท่านแม่ทัพใหญ่เสวี่ยจะรู้สึกตัวก็ผ่านไปเป็นเดือนแล้ว และกว่าจะตอบสนองได้ก็ราวๆ สองเดือน เรื่องนี้มีเพียงขุนนางคนสำคัญที่รับรู้ ไม่เช่นนั้นวังหลวงคงปั่นป่วนแล้วท่านแม่ทัพใหญ่เสวี่ยเดินวนด้านหน้าตำหนักทรงอักษรขององค์ฮ่องเต้ ถึงจะยังไม่หายดีทว่าเรื่องราวที่รับรู้มาก็สำคัญยิ่ง! คนที่ช่วยชีวิตหลานชายคนเล็กของเขามาจากสกุลเซี่ย เซี่ยห้าวไห่! หลายปีก่อนเขาเป็นคนพาท่านหญิงหมิงเมี่ยวผิงหลบหนีไปโชคช่างไม่เข้าข้างท่านแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นหนานมากนักเมื่อองค์ฮ่องเต้ที่มาขอเข้าเฝ้ายังไม่ทรงงาน เวลานี้เห็นว่ายังไม่ออกจากตำหนักของฮองเฮาที่เสด็จไปหาตั้งแต่เมื่อคืน“ท่านพ่อ นั่งก่อนหรือไม่ขอรับ”แม่ทัพเสวี่ยที่ตามมาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง บิดาของเขาเพิ่งลุกขึ้นมาได้ก็ฝืนร่างกายมาที่วังหลวงแล้ว แม้ว่าตัวเขาอาสาจะมาให้แทนก็ไม่ยอมท่านแม่ทัพใหญ่เสวี่ยส่ายหน้า จริงๆ ขันทีหน้าตำหนักก็เชิญให้เข้าไปนั่งรอด้านในแล้ว ทว่าฝ่าบาทไม่อยู่ ถึงเขาจะมีศักดิ์เป็นลุงของอีกฝ่ายก็ไม่ควรทำตัวไม่เหมาะสม“ฮ่องเต้เสด็จจจจจ”เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งก้านธูป เสียงขานแหลมสูงของขันทีหน้าขบวนเสด็จของฮ่องเต้หมิงหลงอันก็ดังขึ้นมา บรรดานา
เด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา บทที่ 47 เกลือเป็นหนอน
เพราะชื่อเสียงข้าวไข่ตุ๋นของบ้านเซี่ย ทำให้เหลาอาหารขนาดเล็กที่ปรับปรุงขึ้นใหม่และใช้ชื่อว่าเหลาอาหารเซี่ย ได้มีโอกาสได้ต้อนรับลูกค้าอย่างล้นหลาม เหลาอาหารเปิดตัวได้เพียงหนึ่งเดือนทว่าห้องอาหารส่วนตัวที่มีเพียงสองห้อง ก็ถูกจองยาวเกือบสามร้อยชื่อแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าการจองที่ว่าก็ไม่ได้จองปากเปล่าชั้นสองของเหลาอาหารเซี่ยมีสองห้อง เซี่ยซูเหยาจึงรับลูกค้าเพียงสองชื่อต่อวันเท่านั้น และการจองของนางก็ต่างจากคนอื่น เพราะผู้ที่จองต้องเป็นหนึ่งในคนที่เข้าใช้งาน ลงชื่อจองว่ามากี่คน รับอาหารรายการไหนบ้าง และต้องมัดจำไว้ครึ่งหนึ่งของราคาอาหารหากมีจำนวนคนเพิ่มและอาหารเพิ่ม เมื่อถึงวันนั้นก็ต้องจ่ายเพิ่มเป็นสองเท่า เพราะข้อตกลงนี้ลูกค้าได้อ่านแล้ว ซึ่งใครที่คิดว่าเหลาอาหารเอาเปรียบก็ไม่สามารถจองได้ปัญหาต่างๆ แทบไม่มีเลย หรืออันที่จริงมีหลายคนรู้มาว่านางเป็นสหายของหลานสาวท่านแม่ทัพใหญ่เสวี่ยจึงไม่กล้าหาเรื่องแน่นอนว่าพอเป็นเหลาอาหารแล้วเซี่ยซูเหยาก็เพิ่มราคาอาหารขึ้นเป็นเท่าตัว อย่างข้าวไข่ตุ๋นที่ราคาไม่ถึงร้อยอีแปะ เซี่ยซูเหยาก็เพิ่มเป็นถ้วยละหนึ่งตำลึงเงิน! ซึ่งนางต้องขนผัก ขนกุ้งมาจากบ้าน ราคาจะ
