ตอนนี้ทุกคนในคลับต่างให้ความสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กลัวก็กลัวอายก็อาย “มีอะไรกัน” เสียงทุ้มของเฮียเฟยท้วงขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดตรงโต๊ะฉัน แล้วมองอลันที่จับแขนฉันอยู่ด้วยสีหน้าที่เข้มขรึม “ไอ้นี่มันเอาขวดฟาดหัวผมครับเสี่ย” นักร้องหนุ่มรีบฟ้องเฮียเฟยทันที เฮียเฟยมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินมาหาอลัน ฉันรู้ดีว่าเฮียเฟยเวลาโกรธนั้นน่ากลัวขนาดไหนจึงรีบมายืนบังอลันไว้เพราะถ้าเป็นฉันเฮียคงไม่กล้าทำอะไร“มึงมีปัญหาอะไรกับคนของกู” เสียงทุ้มของเฮียเฟยถามอลัน อลันไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนๆ ของเขาก็เงียบ ไม่มีใครปริปากพูดรวมถึงเพื่อนฉันด้วย “กูถามทำไมมึงไม่พูด!!” พออลันไม่ยอมตอบเฮียเฟยก็ตวาดเสียงดัง“เฮียคะแพรขอโทษแทนอลันด้วยนะคะที่ทำให้วุ่นวายวันนี้” ฉันยอมขอโทษแทนไม่อย่างนั้นอลันเจอหนักแน่ๆ “มันเป็นอะไรกับแพร ?” เฮียเฟยขมวดคิ้วถาม ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรเสียงของอลันก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน “เป็นผัว” “เฮียไม่คิดว่าแพรจะชอบพวกอันธพาลแบบนี้นะ” “….….” ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง ไม่ได้อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเลย ไม่คิดว่าอลันจะทำถึงขั้นนี้“ยุ่งอะไรไม่ทราบ อยากได้เมียคนอื่นว่างั้น ?” อลันถามเฮียเ
อลันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เหมือนเขากำลังไม่โอเคกับคำพูดของฉัน ซึ่งฉันมองว่ามันไม่ผิดอะไรเลยในเมื่อเขาหยุดไม่ได้ ต่อให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะหยุดที่ฉัน เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องเซฟความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน ถึงจะทำแบบนั้นยากก็ตาม วันนี้ฉันถอยไม่ได้ก็จะเดินหน้าไปให้สุดทาง…เดินไปจนกว่าจะถึงทางตัน “นายบอกฉันว่าต้องใช้เวลา เวลาที่ว่าคือนายจะหยุดเจ้าชู้เพราะฉันงั้นหรอ”“ถ้าถึงวันนั้นจะรู้เอง” อลันยังไงก็คืออลัน เขาไม่เคยทำให้ฉันหายสงสัยในทุกๆ เรื่องที่ถามบางครั้งฉันคิดว่าตัวเองรู้จักเขาดี แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าฉันไม่รู้จักเขาเลย “วันนั้นที่ว่ามันอีกนานหรือเปล่าล่ะ ถ้านานมากๆ ฉันคงไม่รอ” ฉันพูดไปตามตรง ในเมื่อรู้สึกฉันรอให้เขาจัดการตัวเองได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะรอไปตลอด คงไม่มีใครอยากเดินย้ำๆ อยู่กับที่ ฉันรู้ว่าไม่ควรเสี่ยงกับเสือตัวนี้ แต่ฉันเลือกเดินเข้ามาในกรงแล้วนี่ “หยุดพูดเรื่องนี้แล้วคุยเรื่องไอ้นักร้องนั่นดีกว่าไหม” อลันบอกเสียงเย็น เขาแกะมือที่ฉันสวมกอดออก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนจ้องฉันเขม็ง “ฉะ ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ”“ไม่ได้ตั้งใจ เหอะ! ถ้าตั้งใจจะ
วันต่อมาฉันตื่นขึ้นมาภายในห้องที่ว่างเปล่า อลันไม่ได้อยู่ในห้อง แค่ขยับตัวความปวดร้าวก็เข้ามาเล่นงาน มันเจ็บปวดไปทั้งร่างกายและเจ็บตรงนั้นเป็นพิเศษ “อื้อ~” ฉันร้องในลำคอขณะที่กำลังพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ตอนนี้ร่างกายไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น เมื่อลุกขึ้นได้ฉันก็มองหาโทรศัพท์ก่อนอันดับแรก จากนั้นก็หยิบมาเช็คดูว่ามีข้อความอะไรหรือเปล่า ฉันเลื่อนดูข้อความในโทรศัพท์เป็นข้อความจากมินนี่และขวัญส่งมา และข้อความจากอลันที่บอกว่าเขาไปมหาวิทยาลัยแล้ว ฉันเลือกที่จะเปิดอ่านแชตของเพื่อน เป็นแชตกลุ่มของเรา มินนี่: เป็นไงบ้างยัยแพรรายงานตัวด้วย ขวัญ: เงียบไปเลยแกโอเคหรือเปล่า ทั้งขวัญและมินนี่แท็กชื่อฉัน พอเปิดอ่านแล้วฉันก็ตอบกลับไปเพียงข้อความสั้นๆ ฉัน: ฉันโอเค หลังจากตอบแชตเพื่อนแล้วฉันก็กดปิดจอโทรศัพท์แล้วพยุงตัวเองลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ ตอนนั่งฉี่บอกตามตรงว่าเจ็บตรงนั้นจนน้ำตาคลอ เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ฉันเข็ดหลาบ ไม่อยากเจออะไรที่รุนแรงแบบนั้นอีก อลันไม่เห็นใจฉันเลยสักนิด แถมยังทำจนเกือบจะเช้าจริงๆ เพิ่งสังเกตเห็นตอนกำลังจะอาบน้ำว่าที่ขาอ่อนของฉันมีคราบเลือดติดอยู่ด
ไม่คิดว่าอลันจะจมูกดีขนาดนั้นหรือว่าเขาแค่หาเรื่อง แล้วถ้าฉันบอกว่าเฮียเฟยกอดถึงได้ติดกลิ่นน้ำหอมมาคงจะซวยมากแน่ๆ “กะ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่ไหนอย่ามาหาเรื่องสิ” “ทำอะไรกับมัน ?” ทั้งที่เฮียเฟยแก่กว่าตั้งหลายปีแต่อลันกลับใช้คำว่ามันอย่างไม่รู้เกรงกลัว เขามันคนอันธพาลอย่างที่เฮียเฟยว่า “ฉันแค่ไปคุยเรื่องเมื่อคืน ไม่ได้ทำอะไร” “ถ้าแค่คุยทำไมถึงมีกลิ่นน้ำหอมผู้ชายคนอื่นติดเสื้อ ?” “กลิ่นน้ำหอมนายหรือเปล่า”“ไม่ใช่กลิ่นนี้แน่!!” ฉันลอบถอนหายใจออกมาหนักๆ เมื่ออลันกำลังบีบให้จนมุม “เรื่องแค่นี้ตอบไม่ได้หมายความว่ายังไง ห๊ะ!!” “ละ แล้วนายจะขึ้นเสียงทำไม”“ถ้าคุยตรงนี้ไม่สะดวกกลับไปคุยที่ห้องดีไหม ?” ฉันเกลียดน้ำเสียงแบบนี้ของอลันที่สุด มันเหมือนความซวยจะกำลังมายืนในเวลาอันแสนใกล้นี้ “นะ นายไม่ไปเรียนหรอ” “ไม่ต้องห่วง มีเรียนแค่ตอนช่วงเช้า” พูดจบอลันก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากด้านหน้าคลับ ตลอดทางจนมาถึงที่คอนโดเราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย ฉันก็เอาแต่นั่งเกร็งไปทั้งตัว #คอนโดของอลัน เมื่อประตูห้องถูกปิดลงอลันก็เริ่มถามฉันอย่างหาเรื่องอีกครั้ง “ไปทำอะไรกับมันมา” อลันเดินมากระชากแขนฉันอย่
#อู่ซ่อมรถมาถึงที่อู่อลันก็มาดื่มกับเพื่อนจริงๆ ไม่มีผู้หญิง รู้สึกว่าฉันถูกสายตาเพื่อนทั้งสองคนของอลันมองแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ เรานั่งกันบนโต๊ะหินอ่อน ที่นั่งจะเป็นสี่มุมหันหน้าเข้ากัน ฉันนั่งข้างๆ กับอลัน “มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถามเพื่อนของอลันคนที่ชื่อกัน เพราะเขามองฉันบ่อยว่าอีกคนที่ชื่อตุล “ผมแค่ไม่คิดว่าพี่จะมากับมันด้วย” “…อ๋อ” ฉันพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “พอดีวันนี้ว่างน่ะก็เลยมา” “ดื่มไหม ?” อลันหันมาถามฉัน “อื้อดื่มนิดนึงก็ได้” จริงๆ วันนี้ไม่อยากดื่มเท่าไหร่แต่เห็นคนอื่นๆ ดื่มกัน อลันเปิดกระป๋องเบียร์แล้วยื่นมาให้ฉันที่นั่งข้างๆ “ไอ้อลันไปคุยกับกูหน่อย” กันเรียกให้อลันไปคุยกับตัวเองอีกมุมหนึ่ง สร้างความแปลกใจให้ฉันพอสมควร เขามีความลับอะไรถึงพูดตรงนี้ไม่ได้ “พี่จะกลับพร้อมมันหรือกลับก่อน ?” ตุลเพื่อนอีกคนของอลันถามฉัน “รอกลับพร้อมอลัน เขาสัญญาไว้แล้วว่าจะพาไปกินเนื้อย่าง” “ไอ้อลันเนี่ยนะกินเนื้อย่าง” เหมือนเขาจะตกใจไม่น้อยที่ได้ยินฉันพูดไปแบบนั้น “อื้อ ทำไมหรอ” “พวกผมชวนมันไม่เคยไปกินด้วยมันบอกไม่ชอบ พี่ชวนมันยังไงถึงยอม” “…….” พอได้ยินเพื่อนของอลันพูดแบบนั้นหัว
“อลันอย่าโหดสิ ชอบทำตัวโหดตลอดเลยนะ” เค้กเธอพูดขึ้น ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องพูดแทรกทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ทำไมถึงไม่ชวนกันคุยทั้งๆ ที่เป็นแฟนของเธอ ตั้งแต่มานั่งฉันเห็นแต่ชวนอลันคุย “เค้ก” กันเรียกเค้กเธอจึงหันไปมอง ฉันเห็นกันส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่เข้าใจความหมายเหมือนกันว่าสื่อถึงอะไร อลันลุกขึ้นยืนโดยไม่ได้บอกว่าจะไปไหนฉันจึงรีบถามเขา “จะไปไหน” “สูบบุหรี่” “ขอไปด้วยได้ไหม” ฉันไม่อยากนั่งตรงนี้คนเดียว ไม่รู้สิแต่มันรู้สึกแปลกๆ “จะไปไมมันเหม็น” “ฉันทนได้” เหมือนอลันจะไม่ค่อยพอใจแต่เขาก็ไม่ห้ามก่อนจะเดินแยกตัวออกไป ฉันจึงรีบลุกขึ้นเดินตามไปติดๆ เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วสูบมัน ฉันอยากห้ามนะแต่เด็กคนนี้คงไม่ฟังหรอก “มีอะไรจะพูด ?” อลันหันมาถามขณะที่กำลังพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก เขารู้สินะว่าฉันกำลังมีคำถามมากมายอยู่ในใจ “เค้กรู้จักกับพวกนายมานานแล้วหรอ คือ…ฉันเห็นว่าเธอดูสนิทกับพวกนายเป็นพิเศษเลยถามน่ะ” “อืม ก็รู้จักตั้งแต่เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัย คณะเดียวกัน”“อ๋อ” “คิดอะไรอยู่ ?” อลันเลิกคิ้วถาม “ฉันคงคิดมากไปเอง อย่าใส่ใจเลย” ฉันยิ้มจางๆ ให้อลัน เขาจ
อลันท้าให้ฉันเปิดดูกล้อง ฉันเปิดดูแน่แต่ไม่ใช่ตรงนี้ ไม่อยากมาทะเลาะกันต่อหน้าคนอื่นแบบเมื่อกี้อีก “ฉันจะกลับ” ฉันพูดย้ำอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ “ห้องใคร ?” อลันถามด้วยน้ำเสียงปนหาเรื่อง “ห้องนายก็ได้เพราะฉันจะไปเก็บเสื้อผ้า” อลันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรแต่เลือกเดินไปที่รถ พอเห็นอลันเดินไปฉันก็รีบเดินตามเขา “นายรู้อยู่แล้วว่าในรถมีกล้อง ถ้าคนจะทำอะไรกันก็คงลงจากรถไปทำ” กล้องมันไม่ได้เห็นภาพในรถแต่เสียงทุกอย่างที่คุยได้ยินชัดเจน แล้วคนฉลาดเรื่องผู้หญิงอย่างอลันมีหรอจะทำให้ตัวเองถูกจับได้ “จะโทษให้ได้เลย ?”“ฉันพูดไปตามนิสัยของนาย”“ถ้ารู้นิสัยดีขนาดนั้นแล้วทำไมถึงชอบ ?” อลันเดินมาใกล้ๆ ฉันจึงรีบถอยหนีจนแผ่นหลังติดกับประตูรถ “ฉันชอบนายได้ก็เลิกชอบได้เหมือนกัน อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันจะรู้สึกไปตลอด”“แล้วตอนนี้ทำได้ไหมล่ะ เลิกชอบได้ไหม” เขาถามพร้อมกับขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันเงียบมันคือคำตอบที่ไม่อยากจะเอ่ย ว่าในตอนนี้ฉันทำไม่ได้ ฉันเลิกชอบเขาไม่ได้…“กะ กลับห้องได้หรือยัง” ฉันถามพร้อมกับใช้มือดันอกแกร่งของอลันออกห่าง “ขึ้นรถ” เขาออกคำสั่งก่อนจะถอยห่าง
ไม่คิดว่าจะได้ยินคำว่าขอโทษหลุดออกมาจากปากของอลัน ทำให้ฉันสะตั้นไปทำอะไรไม่ถูก “….ขอโทษงั้นหรอ” ฉันทวนคำพูดของอลัน “มันแปลก ?” อลันเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม “ใช่สิ แปลกมากๆ” “ไม่เคยพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน” “ฉันต้องหวั่นไหวกับคำพูดของนายหรือเปล่า”“แล้วใจเต้นแรงไหม ?” “นายก็แค่พูดเพื่อรั้งฉันเอาไว้” ทั้งที่อ่านเกมออกแต่ฉันก็ยังไม่ถอดใจ “อยากจบว่างั้น ?” “……” พออลันเปิดทางให้พูด ก็เป็นฉันอีกนี่แหละที่ไม่กล้ายืนยันว่าอยากจบ ทั้งที่ก่อนหน้านี้หนักแน่นว่าจะไปจากเขา “นายจะมีผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยๆ ทั้งที่มีฉันอยู่ตรงนี้หรือเปล่า” “จะพยายามปฏิเสธ”“ทำไมต้องพยายาม ทำไมถึงชัดเจนแค่กับฉันไม่ได้”“บอกไปแล้วไม่ใช่ว่าไม่ทำแต่กำลังพยายาม”“พยายามที่ไม่เคยพยายามน่ะหรอ ?” ฉันเกลียดตัวเองที่รู้ทุกอย่างแต่ก็ยังเอาแต่หวั่นไหวกับเด็กคนนี้ อลันไม่ตอบอะไรแต่กลับล้วงมือเข้ามาในเสื้อของฉัน ฉันจึงรีบรั้งมืออลันเอาไว้ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิด “ขอโทษเพราะอยากทำเรื่องบนเตียงใช่ไหม” “ก็ทำบ่อยอยู่แล้ว ทำไมต้องคิดแบบนั้น”“แต่วันนี้ฉันไม่อยากทำ” อลันเงียบไปครู่หนึ่ง เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะดึงมือกลับแล้วลุ