#อู่ซ่อมรถมาถึงที่อู่อลันก็มาดื่มกับเพื่อนจริงๆ ไม่มีผู้หญิง รู้สึกว่าฉันถูกสายตาเพื่อนทั้งสองคนของอลันมองแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ เรานั่งกันบนโต๊ะหินอ่อน ที่นั่งจะเป็นสี่มุมหันหน้าเข้ากัน ฉันนั่งข้างๆ กับอลัน “มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถามเพื่อนของอลันคนที่ชื่อกัน เพราะเขามองฉันบ่อยว่าอีกคนที่ชื่อตุล “ผมแค่ไม่คิดว่าพี่จะมากับมันด้วย” “…อ๋อ” ฉันพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “พอดีวันนี้ว่างน่ะก็เลยมา” “ดื่มไหม ?” อลันหันมาถามฉัน “อื้อดื่มนิดนึงก็ได้” จริงๆ วันนี้ไม่อยากดื่มเท่าไหร่แต่เห็นคนอื่นๆ ดื่มกัน อลันเปิดกระป๋องเบียร์แล้วยื่นมาให้ฉันที่นั่งข้างๆ “ไอ้อลันไปคุยกับกูหน่อย” กันเรียกให้อลันไปคุยกับตัวเองอีกมุมหนึ่ง สร้างความแปลกใจให้ฉันพอสมควร เขามีความลับอะไรถึงพูดตรงนี้ไม่ได้ “พี่จะกลับพร้อมมันหรือกลับก่อน ?” ตุลเพื่อนอีกคนของอลันถามฉัน “รอกลับพร้อมอลัน เขาสัญญาไว้แล้วว่าจะพาไปกินเนื้อย่าง” “ไอ้อลันเนี่ยนะกินเนื้อย่าง” เหมือนเขาจะตกใจไม่น้อยที่ได้ยินฉันพูดไปแบบนั้น “อื้อ ทำไมหรอ” “พวกผมชวนมันไม่เคยไปกินด้วยมันบอกไม่ชอบ พี่ชวนมันยังไงถึงยอม” “…….” พอได้ยินเพื่อนของอลันพูดแบบนั้นหัว
“อลันอย่าโหดสิ ชอบทำตัวโหดตลอดเลยนะ” เค้กเธอพูดขึ้น ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องพูดแทรกทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ทำไมถึงไม่ชวนกันคุยทั้งๆ ที่เป็นแฟนของเธอ ตั้งแต่มานั่งฉันเห็นแต่ชวนอลันคุย “เค้ก” กันเรียกเค้กเธอจึงหันไปมอง ฉันเห็นกันส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่เข้าใจความหมายเหมือนกันว่าสื่อถึงอะไร อลันลุกขึ้นยืนโดยไม่ได้บอกว่าจะไปไหนฉันจึงรีบถามเขา “จะไปไหน” “สูบบุหรี่” “ขอไปด้วยได้ไหม” ฉันไม่อยากนั่งตรงนี้คนเดียว ไม่รู้สิแต่มันรู้สึกแปลกๆ “จะไปไมมันเหม็น” “ฉันทนได้” เหมือนอลันจะไม่ค่อยพอใจแต่เขาก็ไม่ห้ามก่อนจะเดินแยกตัวออกไป ฉันจึงรีบลุกขึ้นเดินตามไปติดๆ เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วสูบมัน ฉันอยากห้ามนะแต่เด็กคนนี้คงไม่ฟังหรอก “มีอะไรจะพูด ?” อลันหันมาถามขณะที่กำลังพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก เขารู้สินะว่าฉันกำลังมีคำถามมากมายอยู่ในใจ “เค้กรู้จักกับพวกนายมานานแล้วหรอ คือ…ฉันเห็นว่าเธอดูสนิทกับพวกนายเป็นพิเศษเลยถามน่ะ” “อืม ก็รู้จักตั้งแต่เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัย คณะเดียวกัน”“อ๋อ” “คิดอะไรอยู่ ?” อลันเลิกคิ้วถาม “ฉันคงคิดมากไปเอง อย่าใส่ใจเลย” ฉันยิ้มจางๆ ให้อลัน เขาจ
อลันท้าให้ฉันเปิดดูกล้อง ฉันเปิดดูแน่แต่ไม่ใช่ตรงนี้ ไม่อยากมาทะเลาะกันต่อหน้าคนอื่นแบบเมื่อกี้อีก “ฉันจะกลับ” ฉันพูดย้ำอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ “ห้องใคร ?” อลันถามด้วยน้ำเสียงปนหาเรื่อง “ห้องนายก็ได้เพราะฉันจะไปเก็บเสื้อผ้า” อลันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรแต่เลือกเดินไปที่รถ พอเห็นอลันเดินไปฉันก็รีบเดินตามเขา “นายรู้อยู่แล้วว่าในรถมีกล้อง ถ้าคนจะทำอะไรกันก็คงลงจากรถไปทำ” กล้องมันไม่ได้เห็นภาพในรถแต่เสียงทุกอย่างที่คุยได้ยินชัดเจน แล้วคนฉลาดเรื่องผู้หญิงอย่างอลันมีหรอจะทำให้ตัวเองถูกจับได้ “จะโทษให้ได้เลย ?”“ฉันพูดไปตามนิสัยของนาย”“ถ้ารู้นิสัยดีขนาดนั้นแล้วทำไมถึงชอบ ?” อลันเดินมาใกล้ๆ ฉันจึงรีบถอยหนีจนแผ่นหลังติดกับประตูรถ “ฉันชอบนายได้ก็เลิกชอบได้เหมือนกัน อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันจะรู้สึกไปตลอด”“แล้วตอนนี้ทำได้ไหมล่ะ เลิกชอบได้ไหม” เขาถามพร้อมกับขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันเงียบมันคือคำตอบที่ไม่อยากจะเอ่ย ว่าในตอนนี้ฉันทำไม่ได้ ฉันเลิกชอบเขาไม่ได้…“กะ กลับห้องได้หรือยัง” ฉันถามพร้อมกับใช้มือดันอกแกร่งของอลันออกห่าง “ขึ้นรถ” เขาออกคำสั่งก่อนจะถอยห่าง
ไม่คิดว่าจะได้ยินคำว่าขอโทษหลุดออกมาจากปากของอลัน ทำให้ฉันสะตั้นไปทำอะไรไม่ถูก “….ขอโทษงั้นหรอ” ฉันทวนคำพูดของอลัน “มันแปลก ?” อลันเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม “ใช่สิ แปลกมากๆ” “ไม่เคยพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน” “ฉันต้องหวั่นไหวกับคำพูดของนายหรือเปล่า”“แล้วใจเต้นแรงไหม ?” “นายก็แค่พูดเพื่อรั้งฉันเอาไว้” ทั้งที่อ่านเกมออกแต่ฉันก็ยังไม่ถอดใจ “อยากจบว่างั้น ?” “……” พออลันเปิดทางให้พูด ก็เป็นฉันอีกนี่แหละที่ไม่กล้ายืนยันว่าอยากจบ ทั้งที่ก่อนหน้านี้หนักแน่นว่าจะไปจากเขา “นายจะมีผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยๆ ทั้งที่มีฉันอยู่ตรงนี้หรือเปล่า” “จะพยายามปฏิเสธ”“ทำไมต้องพยายาม ทำไมถึงชัดเจนแค่กับฉันไม่ได้”“บอกไปแล้วไม่ใช่ว่าไม่ทำแต่กำลังพยายาม”“พยายามที่ไม่เคยพยายามน่ะหรอ ?” ฉันเกลียดตัวเองที่รู้ทุกอย่างแต่ก็ยังเอาแต่หวั่นไหวกับเด็กคนนี้ อลันไม่ตอบอะไรแต่กลับล้วงมือเข้ามาในเสื้อของฉัน ฉันจึงรีบรั้งมืออลันเอาไว้ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิด “ขอโทษเพราะอยากทำเรื่องบนเตียงใช่ไหม” “ก็ทำบ่อยอยู่แล้ว ทำไมต้องคิดแบบนั้น”“แต่วันนี้ฉันไม่อยากทำ” อลันเงียบไปครู่หนึ่ง เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะดึงมือกลับแล้วลุ
ตรวจคำผิดย้อนหลังนะคะ ยุ่งๆ กับการแพ๊คหนังสืออยู่♥️ยังดีที่อลันเลือกทำให้ฉันสบายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหนฉันจะเป็นทุกข์เพราะเขาอีก อีกหนึ่งสิ่งที่ฉันรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทำได้คือกำจัดเสือตัวนี้ให้สยบ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ แกร็ก! ให้หลังจากที่อลันเดินออกไปจากห้องไม่นานเขาก็เปิดประตูแล้วโผล่แคาหน้าเข้ามาบอก“หิวข้าว” “สั่งสิ นี่มันยุคไหนแล้ว” “อยากให้ทำให้กินไม่ได่อยากสั่งกิน”“ฉันกำลังจะอาบน้ำนอน”“ทำข้าวผัดให้กินด้วย” พอสั่งเสร็จอลันก็ปิดประตูราวกับไม่ได้ยินที่ฉันพูด ถึงจะอยากใจแข็งขนาดไหนสุดท้ายฉันก็ใจอ่อนอยู่ดีนั่นแหละ ฉันเปิดประตูออกมาจากห้องเห็นอลันกำลังถอดเสื้ออยู่ แถมพอถอดแล้วเขาก็เอาทิ้งไว้ไม่เป็นที่เป็นทางเหมือนเดิม “จะต้องมีตะกร้าผ้าวางไว้ทั้วห้องเลยไหมนายถึงจะรู้จักถอดเสื้อไว้ดีๆ” “ก็ดี”“สกปรก” พอฉันบอกแบบนั้นอลันก็เดินมาใกล้ๆ สายตาคู่นั้นที่จ้องมองฉันอยู่มันอันตรายจนฉันต้องรีบถอยหนีแต่ถอยได้แค่ไม่กี่เก้าแผ่นหลังก็ชนเข้ากับประตูห้อง “ว่าสกปรก ?” อลันเลิกคิ้วถามม“กะ ก็มันจริง” “ตัวหอมขนาดนี้สกปรกได้ไง” ฉันไม่เถียงหรอกว่าตัวเขาหอม หอมมากๆ ด้วย “อย่าแกล้งฉัน”“แกล้งอะไ
“เล่นตุกติก ?” อลันเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ยอมให้ตัวเองของฉัน“นายชนะงั้นหรอ ?” ฉันแสร้งถามไปงั้นทั้งที่รู้ดีอยู่แล้ว “อืม” “แต่รางวัลที่ฉันบอกจะให้ไม่ใช่เรื่องบนเตียง”พอได้ยินฉันบอกแบบนั้นอลันก็ขมวดคิ้วมองหน้าฉันอย่างเอาผิด ก่อนจะพูดคำสั้นๆ ที่ฟังแล้วขนลุก “จะเอา” “ดะ เดี๋ยวสิ เอาไว้อีกสองวันฉันก็ไปนอนห้องนาย ค่อยทำก็ได้” “วันนี้แข่งรถชนะ” เขาย้ำคำพูดนี้ทำไมกันก็ไม่รู้ “แต่นายบอกจะมาที่ห้องฉันตอนสี่ทุ่ม นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ”“เพื่อนชวนดื่ม”“รู้แล้วว่าดื่มมา สภาพแบบนี้ใครดูไม่ออกก็บ้า” หมับ!! อลันคว้ามือมาดึงแขนฉันพาเดินมาที่ห้องนอน ขนาดเมายังแรงเยอะฉันพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด “อลันนายเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ”“ของรางวัลคนชนะกำหนดเอง”“เจ้าเล่ห์!! ถ้าจะคิดแบบนั้นจะมาถามมาหาของรางวัลกับฉันทำไม” เด็กบ้า!! เอาตัวเองเป็นใหญ่ในทุกๆ เรื่องจริงๆ ร่างของฉันถูกดันให้นอนราบลงมาบนเตียง จากนั้นอลันก็ถอดเสื้อของตัวเองออก ค่ำคืนนี้คงปฏิเสธไม่ได้แล้วสินะ ฉันลุกขึ้นนั่งประจันหน้าเข้าหาแผงอกแน่นๆ ของอลันที่กำลังยืนอยู่ ก่อนจะยกมือขึ้นมาสัมผัสที่กล้ามหน้าท้องของเขา “ซี๊ด~” เพียงสัมผ
อลันค่อยๆ ยกหัวขึ้นมามองหน้าฉัน สภาพของเขาตอนนี้เหมือนคนใกล้จะหลับเต็มที “รอย ?” อลันถามก่อนจะซบหน้าลงเพราะความเมาและความง่วง “ที่หลังของนายมันมีรอยแดงอยู่ คล้ายเล็บผู้หญิง!!” หัวคิ้วหนาขมวดชนกันยุ่งเหยิงเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน แต่แล้วอลันก็เงียบไม่ได้ตอบอะไร ผ่านไปครู่หนึ่งเสียงกรนของเขาก็ดังขึ้น !!!!!!! ฉันแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ เขาจะมาหลับเวลาแบบนี้ไม่ได้ ฉันใช้มือเขย่าแขนของอลันจนตัวเขาสั่นคลอนแต่ก็ไร้วี่แววว่าจะตื่นขึ้น นอนทั้งที่ยังเปลือยเปล่าอยู่แบบนี้มันทุเรศจริงๆ เลย ยิ่งเห็นรอยแดงยาวบนแผ่นหลังของอลันฉันก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่รู้ว่าที่หลับนี่เป็นแค่การแสดงเพราะหาคำแก้ตัวไม่ได้ หรือง่วงจนไม่ไหวจริงๆ ฉันลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมตัวอลันไว้แล้วเดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนที่พับไว้ในตู้เสื้อผ้ามา จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ไม่อยากจะนอนร่วมเตียงกับผู้ชายมักมากอย่างอลัน ถ้าเกิดว่าฉันเห็นรอยนั่นเร็วกว่านี้หน่อยก็คงไม่ยอมให้เขาทำเรื่องแบบนั้นหรอก คืนนี้เขาหลับไม่เป็นไร แต่พรุ่งนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ารอยบนแผ่นหลังของอลันเกิดจากอะไร ถ้าเป็นอย่างที่คิดจริงๆ ครั้งนี้ฉันค
อลันขบกรามแน่น เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างเดือดดาล ใบหน้าหล่อเหลาปะปนไปด้วยความอำมหิต “หายไปทั้งคืนกลับมาคอแดง ?” น้ำเสียงอำมหิตเอ่ยถามฉันพร้อมกับใบหน้าคมคายที่ก้มลงมามองใกล้ๆ คออย่างพิจารณา “คอฉันแดงหรอ อ่า! ไปโดนอะไรมานะ โอ้ย!!” จู่ๆ อลันก็กระชากร่างของฉันให้เดินตามตัวเองมาที่โซฟา จากนั้นเขาก็เหวี่ยงร่างฉันกระแทกลงที่โซฟาตัวใหญ่อย่างแรง “ไปเอากับใครมา!!” เขาตวาดถาม ขนาดว่าฉันไม่เคยไปยุ่งกับใคร ไม่เคยขึ้นเตียงกับใครนอกจากเขา ยังคิดได้ว่าฉันไปทำอะไรกับผู้ชายมา สิ้นคิดจริงๆ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วก้มหน้าตอบ “…ฉันจำไม่ได้”“มันเป็นใคร!!” “ไม่รู้ ฉันจำไม่ได้” “จำไม่ได้หรือตั้งใจไม่พูด!!” “ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยล่ะ ฉันก็ทำเหมือนอย่างที่นายทำไง” หลังจากที่ก้มหน้าครู่หนึ่งฉันก็เชิดหน้าขึ้นจ้องมองอลันอย่างไม่เกรงกลัว “ทำบ้าอะไรวะรู้ตัวไหม!!” เป็นอีกครั้งที่อลันตวาดออกมาอย่างหัวเสีย เขาแทบจะควบคุมสติของตัวเองไม่ได้ “รู้สิ มันรู้สึกดีมากกว่าตอนทำกับนายซะอีก” พูดจบฉันก็แสยะยิ้มให้ แต่การตอบกลับไปแบบนั้นยิ่งทำให้อลันเดือดดาลขึ้น “ไหนบอกจำไม่ได้ ?”“ฉันจำไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่จำความร