บทที่ 8 นางเพียงเสแสร้ง

บทที่ 8 นางเพียงเสแสร้ง

ครานั้นอวิ๋นหลิงเดินตามหลังของหลวนฮวานจนมาถึงศาลารับลม เหลียงอวี้สายตาจ้องมองไปยังนางตอนนี้ไม่มีเค้าสตรีบุตรสาวขุนนางเสียแล้ว ใบหน้าที่เคยงดงามแจ่มใสเต็มไปด้วยเครื่องประทิ่นบนใบหน้าให้ชวนมอง บัดนี้มีเพียงใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากแห้งแตก ดวงตาหมองคล้ำคล้ายคนที่ไม่ได้พักผ่อนเต็มที่ไร้ชีวิตชีวาเสมือนร่างไร้จิตวิญญาณ

“นางเปลี่ยนไปมากจริง ๆ เจ้าไม่เจ็บปวดบ้างหรือที่จ้องมองใบหน้าของนาง”

“ข้านะหรือจะเจ็บปวด ไม่! ข้ามีเพียงแต่ความแค้นเท่าที่รอวันสะสางไปทีละนิด”

“ท่านแม่ทัพข้าพาอวิ๋นหลิงมาแล้วขอรับ”

“มาแล้วหรือ ? เจ้ามานี่สิคิดว่าสองวันมานี้ข้าไม่สั่งงานเจ้าคงไม่คิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าใช้ชีวิตสุขสบายหรอกนะ ! นั่นเห็นดอกบัวในบึงนั่นหรือไม่ ? ข้าอยากได้มันเพื่อไปไหว้ป้ายชื่อท่านแม่ลงไปเอามาให้ข้าเดี๋ยวนี้” ปลายนิ้วของเขาชี้ไปที่ดอกบัวที่ออกดอกอยู่กลางบึงทันที่ที่อวิ๋นหลิงเห็นนางเริ่มใจสั่นเพราะนางว่ายน้ำไม่เป็นแต่หากเป็นเช่นนี้ก็ดีเช่นกันมิใช่หรือ ? นางจะได้ตายสมใจหวังและเป็นเขาเองที่เป็นคนสั่งให้นางทำ

“เจ้าค่ะ ข้าจะรีบลงไปเอามาให้เดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเบาหวิวคล้ายคนหมดแรงจนเหลียงอวี้เริ่มเป็นห่วงและเห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยทักขึ้น

“ไท่หยางเพียงดอกบัวเจ้าให้ผู้อื่นหรือทหารที่แข็งแกร่งเอามาให้เจ้าไม่ดีกว่าหรือ ? ”

“ไม่หากข้าต้องการเช่นนั้นคงไม่ตามนางมาหรอก เจ้าไม่ต้องห่วงจางอวิ๋นหลิงนะนางว่ายน้ำเก่งเจ้าเองก็เคยเห็นมิใช่หรือ” น้ำเสียงเย็นยะเยือนเอ่ยออกมาไม่รู้ร้อนรู้หนาวเพราะเขาทั้งสามเคยเที่ยวเล่นด้วยกัน เหลียงอวี้คอยลอบมองอวิ๋นหลิงบ่อย ๆ และแอบชอบนางมาตลอดแต่เขาก็หักห้ามใจเมื่อรู้ว่าสหายของตนเองรักนางมากเพียงใด จึงยอมเป็นสหายอยู่ข้าง ๆ ทั้งสองมาโดยตลอด

ตู้ม !! เสียงน้ำที่ถูกร่างของอวิ๋นหลิงกระโดดลงกระเด็นเซ็นซ่าน ค่อย ๆ เดินลงไปที่กลางบึงบัว ตอนนี้จิตใจของนางเริ่มสงบเย็นเมื่อเดินไปกลางบึงระดับน้ำเริ่มถึงปลายคาง

‘ถึงเวลาแล้วที่ข้าจะได้ทำอย่างที่ข้าหวังมาตลอดความปรารถนาหนึ่งเดียวของข้า ใต้น้ำนี้คงเป็นที่ที่สงบเงียบและเย็นข้าชอบเหลือเกินที่จะหลุดพ้นจากชายโหดเหี้ยมอย่างเขา ไม่ว่าจะมีอีกกี่ภพกี่ชาติข้ามิขอเกิดอีกแล้ว สวรรค์โปรดเมตตาข้าด้วย’ นางครุ่นคิดในใจหลับตาลงใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะจมดิ่งลงใต้แม่น้ำที่ไหลเวียนไปเรื่อย ๆ สายตาเลือนลางหูได้ยินเสียงเพียงของกระแสน้ำที่ไหลวนและร่างกายของสตรีกำลังดิ่งลงใต้น้ำอย่างเชื่องช้าสองมือมิได้ตะเกียกตะกาย คว้าอะไรรอบๆ ขาของนางไม่พยายามถีบให้ตนเองลอยปล่อยให้เคลื่อนต่ำลงสู่ก้นบ่อ เมื่อจมูกอยู่ต่ำกว่าผิวน้ำทำให้ร่างกายกลั้นหายใจอย่างอัตโนมัติ ตอนนี้ร่างกายของนางเริ่มเหนื่อยหัวใจเต้นแรงขึ้น ชั่วพริบตาเดียวนางรู้สึกเหนื่อยมากจนกลั้นหายใจไม่ไหวอีกต่อไปจนทำให้น้ำเข้าสู่ลำคอจนนางสำลักออกมา

นางรู้สึกถึงความเงียบสงบภายในน้ำตอนนี้ร่างกายของนางเริ่มแสบจมูกแสบคอและแสบในศีรษะดวงตาเบิกโพลง นางไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ทั้งสิ้น รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้นางได้หายใจเอาของเหลววิ่งผ่านหลอดลมเข้าไป ร่างกายของนางจมลงไปเรื่อย ๆ จนใกล้จะถึงก้นบ่อสมองตัดการรับรู้ สติเลือนรางก่อนที่นางจะหลับไป..

ความปรารถนาของนางได้สมหวังแล้ว

ทว่าบนบกกลับร้อนใจเมื่อเห็นนางเงียบหายไปในแม่น้ำ จึงเอ่ยถามสหายด้วยความมั่นใจอีกครา

“ไท่หยางเจ้าไม่ผิดสังเกตเลยหรือทำไมสายตาของข้ามองไม่เห็นอวิ๋นหลิงเลยหรือว่านางจะจมน้ำ”

“ฮึ สตรีที่ว่ายน้ำเก่งเช่นนางนะหรือจะจมน้ำ นางเพียงแค่แสร้งทำเท่านั้น” แม้วาจาจะเอ่ยไปเช่นนั้นทว่าใจของไท่หยางกลับร้อนรุ่มไม่ต่างกัน เขายืนขึ้นมองไปยังบึงบัวแม้แต่ฟองอากาศก็ไม่มีโผล่เหนือน้ำ ร่างของนางไม่มีแม้เงาครั้นนั้นเขาก็ฉุดคิดขึ้นมานางเคยคิดฆ่าตัวตายจากน้ำมาแล้วครั้งหนึ่งนี่คงมิใช่ว่านางจะตั้งใจจมดิ่งลงแม่น้ำเพื่อหนีจากเขาอีกหรอกหรือ? ใจของชายเหี้ยมโหดเริ่มกระวนกระวายกำลังออกคำสั่งให้ทหารลงไปนำนางขึ้นมา แต่ก็ไม่ทันการแล้วเพราะตอนนั้นเหลียงอวี้ที่อดทนดูความร้ายกาจและใจร้ายของสหายไม่ไหวและกลัวว่าอวิ๋นหลิงจะเกิดอันตรายเขากระโดดน้ำไปหาร่างของนางทันที

ตู้ม ! เขาพยายามลืมตาจ้องมองหาร่างของนางในน้ำอย่างทุลักทุเลแต่ไม่นานเขาได้เห็นร่างของอวิ๋นหลิงอยู่ไม่ไกล รีบแวกว่ายผ่านสายบัวไปโอบอุ้มร่างของอวิ๋นหลิงขึ้นบนฝั่ง

“อวิ๋นหลิง เจ้าฟื้นสิทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้” เหลียงอวี้อุ้มร่างของนางวางบนพื้นไม้ของศาลาก่อนจะใช้มือทั้งสองประสานกันดันที่อกของนางเพื่อช่วยชีวิต กดลงด้วยแรงทั้งหมดที่มีครั้งแล้วครั้งเล่าในใจภาวนาให้นางฟื้นขึ้นมาเขาไม่ชอบเลยที่นางต้องมาพบเจอเรื่องเช่นนี้ ไม่ยุติธรรมต่อนางสักนิด

“นางเพียงสำออยเท่านั้นเจ้ามิเห็นต้องทำเป็นตื่นตระหนก”

“หากเจ้าไม่ช่วยนางสมควรหุบปากเสีย ๆ ของเจ้าไปซะคอยดูเอาไว้เถิดวันหนึ่งเจ้าจะเจ็บปวดยิ่งกว่านางร้อยเท่าพันเท่า” เหลียงอวี้หันขวับไปมองไท่หยางครู่หนึ่งก่อนที่จะจับจ้องสตรีที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าอย่างไรเขาจะช่วยให้นางรอดให้ได้และก็เป็นอย่างที่เขาหวังเมื่อร่างบางสำลักน้ำออกมา เขารีบประคองร่างของนางขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนทันที

“แค่ก ๆ เฮือก”

“เจ้าฟื้นแล้ว อวิ๋นหลิงเจ้าฟื้นแล้ว” อวิ๋นหลิงได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนต่างจากอีกคนที่มีน้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นด้วย

“ฮึ นางแค่เสแสร้งแกล้งทำให้เจ้าเห็นใจเท่านั้น อวิ๋นหลิงเจ้าช่างเป็นสตรีที่มารยาแพศยาเสียจริง ทั้ง ๆ ที่เจ้าว่ายน้ำเก่งกว่าพวกข้าทั้งสองแต่เจ้ากล้าปล่อยให้ตนเองดิ่งลงก้นบ่อหรือเจ้าตั้งใจทำเช่นนั้นเพื่อหนีข้ากัน” นางลืมตาจ้องมองดวงตาเริ่มคลอนี่นางทำไม่สำเร็จอีกแล้วเช่นนั้นหรือ ? ทว่ายามนี้นางเหนื่อยเหลือเกินที่จะต่อปากต่อคำถกเถียงกับเขา นางทำได้เพียงหลับตาลงอีกครั้งกับลมหายใจที่โรยริน

“ไท่หยางเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ หากเจ้าไม่ช่วยนางก็โปรดอย่าต่อว่ายามนี้ร่างกายของนางมิอาจจะต่อต้านหรือแม้แต่โต้เถียงกับเจ้าที่ไร้สติมีเพียงความเคียดแค้นบดบัง ห้องของนางอยู่ที่ใดข้าจะไปส่งนางเอง”

“ไม่ใช่หน้าที่ของท่านองค์ชายสาม นางเป็นเชลยในจวนข้าข้าจัดการเองได้ หลวนฮวานอุ้มนางไปที่ห้องและเรียกให้ไป๋หนิงซินช่วยจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ให้นางเสีย ” ไท่หยางหงุดหงิดใจเหลือทนจ้องมองไปที่เหลียงอวี้เขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับนางไฉนถึงทำตัวใกล้ชิดปานนางเป็นสตรีที่รักของเขาเช่นนี้ รีบสั่งการให้ลูกน้องพาร่างของอวิ๋นหลิงไปที่ห้องทันที เหลียงอวี้มองแผ่นหลังของหลวนฮวานที่อุ้มร่างอวิ๋นหลิงไปด้วยความเป็นห่วงและนึกโมโหสหายของเขา

“ครั้งนี้ข้าว่าเจ้าทำเกินไป ไม่ว่านางจะเป็นเชลยของเจ้าแต่อย่างน้อยนางก็เคยเป็นคนที่เจ้ารัก หากเจ้าหมดรักนางอย่างที่เจ้าว่าจริง ๆ ก็จัดการนางให้นางตามท่านพ่อของนางไปเสียที” เหลียงอวี้เดินชนแผ่นอกของไท่หยางเต็มแรงก่อนจะเดินไปยังคอกม้าและสั่งให้ทหารนำม้าออกมา เขาไม่อยากจะมองและเสวนากับแม่ทัพไร้ใจเช่นนี้อีกแล้ว