บทที่ 10 ผู้ใดเล่าจะกล้าขัดคำสั่ง

บทที่ 10 ผู้ใดเล่าจะกล้าขัดคำสั่ง

ฝั่งด้านเหลียงอวี้หลังจากที่เขากลับมาจากจวนหลิวไท่หยางเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องของจางอวิ๋นหลิง ดวงตาของนางว่างเปล่าใบหน้าอมทุกข์ไร้ชีวิตชีวายิ่งทำให้เขาเป็นห่วงนางจับใจ หากจะคิดหาหนทางช่วยเหลือนางออกมาก็กลัวถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏพาบุตรสาวของศัตรูหลบหนี แต่ก็อดเป็นห่วงนางไม่ไหวตัดสินใจไปหานางที่จวนของแม่ทัพไท่หยาง เขาไม่เชื่อว่าสหายของเขาจะหมดรักนางรวดเร็วป่านนี้เพียงเพราะยามนี้ใจของไท่หยางมีความแค้นต่อพ่อของนางมากกว่า

แดดเริ่มแรงเมื่อถึงยามอู่ (11.00) วันนี้อากาศแปรปรวนลมพัดแรงอีกทั้งยังมีเมฆครึ้มจับตัวเป็นก้อน ๆ คล้ายจะมีพายุฝน

“ท่านแม่ทัพจะปล่อยให้นางนั่งอยู่เช่นนั้นหรือขอรับ ข้าว่าอากาศเริ่มไม่ดีแล้ว”

“เจ้าจะไปห่วงนางทำไมกัน ในเมื่อนางปากแข็งไม่ยอมรับในสิ่งที่ตนเองรู้อยู่แก่ใจแถมยังเสแสร้งอีก ในเมื่อนางอวดดีก็ปล่อยให้นางนั่งอยู่เช่นนั้นต่อไป ไม่ว่าจะเกิดพายุโหมกระหน่ำหรือหิมะตกลงมาอย่างบ้าคลั่งก็ปล่อยให้นางนั่งอยู่หน้าห้องจนกว่าข้าจะได้ยินคำอ้อนวอนยอมแพ้ของนางถึงจะยอมสั่งให้นางเข้าร่ม”

ไท่หยางเหลือบตามองไปด้านนอกเห็นสตรีที่ดื้อด้านไม่ยอมเอ่ยคำยอมแพ้ออกมายิ่งทำให้เขาโมโหมากกว่าเดิม เพียงแค่คำเดียวนางยังทำไม่ได้จะรักศักดิ์ศรีไปถึงไหน

‘เพียงศักดิ์ศรีจะรักไปทำไมในเมื่อชีวิตของเจ้าเจ้ายังไม่รักอยากตายหนีข้าในทุกเมื่อที่มีโอกาส’ ไท่หยางคิดในใจก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีไปที่ห้องอ่านตำราเขาจะรอจนกว่าได้ยินคำอ้อนวอนของอวิ๋นหลิงถึงจะพอใจ

เวลาผ่านไปไม่นานจู่ ๆ ลมพัดกระโชกแรงฝุ่นฟุ้งกระจายท้องฟ้ามืดครึมที่แต่อวิ๋นหลิงไม่แม้แต่จะรู้สึกกลัว

“วันนี้อากาศคงจะช่วยข้าไม่ให้ข้าได้ตากแสงแดดทั้งวัน หากเป็นเช่นนี้วันนี้ข้าคงไม่สลบไปเช่นดั่งวันนั้น” นางเอ่ยพึมพำก่อนจะก้มหน้าลงต่ำเช่นเดิม

ทว่า 2 ยามผ่านไปท้องฟ้าไร้แสงแดดมีเพียงก้อนเมฆปกคลุมท้องฟ้าเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายลงมาไม่แรงนัก หลวนฮวานเห็นอาการไม่ดีจึงได้รีบเดินไปแจ้งท่านแม่ทัพไท่หยางอีกครั้ง ใบหน้าของอวิ๋นหลิงแดงออกไหม้จากแสงแดดหากสตรีนางนี้ถูกน้ำฝนตกใส่นางอาจจะจับไข้ได้

“ท่านแม่ทัพยามนี้ท้องฟ้าเริ่มมีฝนโปรยปราย ได้โปรดสั่งการให้นางกลับไปพักเถอะขอรับข้าเกรงว่านางจะจับไข้เอาได้ยิ่งร่างกายของนางอ่อนแออยู่ด้วย” ไท่หยางวางตำราลงจ้องมองไปนอกหน้าต่างแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

“เจ้าจะสนใจไปใยนางเป็นเพียงเชลยไม่มีความสำคัญต่อข้า ข้าบอกแล้วอย่างไรต่อให้ฟ้าจะทล่มลงมาหากนางยังไม่เอ่ยปากออกมาแม้แต่คำเดียวก็ปล่อยให้นางอยู่เช่นนั้น” หลวนฮวานประสานมือก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปที่หน้าตำหนักครานั้นเห็นไป๋หนิงซินกำลังเดินไปหาอวิ๋นหลิงและเกลี้ยกล่อมให้นางยอมรับและเอ่ยปากอ้อนวอนต่อท่านแม่ทัพ

“อวิ๋นหลิงยามนี้ฝนเริ่มลงเม็ดมาแล้วเจ้ารีบขอโทษและอ้อนวอนต่อท่านแม่ทัพเสียเถอะ อย่าได้ปากแข็งและรักศักดิ์ศรีเลย ”

“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมข้าต้องขอโทษด้วยเล่า ในเมื่อเขาต้องการให้ข้านั่งอยู่เช่นนี้ข้าจะไม่ยอมลุกจนกว่าเขาจะพึงพอใจ เจ้าก็รู้นี่ยังไงนายท่านของเจ้าไม่ยอมปล่อยข้าไปง่าย ๆ เขาไม่ยอมให้ข้าตายง่าย ๆ หรอกเจ้ามิต้องเป็นห่วงกลับไปที่ห้องเถิดเดี๋ยวเจ้าจะเปียกเอา” ริมฝีปากแห้งผากตอบกลับไป๋หนิงซินด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ไป๋หนิงซินส่ายหัวไปมาไม่เข้าใจทั้งสองคนนี่เลย ในเมื่อเป็นเช่นนี้นางจะทำอะไรได้นอกจากลุกขึ้นและเดินจากไปก่อนจะเดินจากไปนางได้หันมาพูดกับอวิ๋นหลิงหนึ่งประโยค

“ข้าหวังว่าสิ่งที่เจ้าต้องการจะมาถึงในเร็ววัน ข้าไม่อยากเห็นเจ้าต้องเจ็บปวดอีกต่อไปในเมื่อสิ่งนั้นคือความปรารถนาของเจ้า แต่ใจจริงของข้าไม่ได้อยากให้เป็นเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย” อวิ๋นหลิงยิ้มจาง ๆ ให้ไป๋หลินซินพลางจ้องมองแผ่นหลังของนางจนกระทั่งฝนเริ่มลงเม็ดใหญ่กว่าเดิมอีกทั้งยังมีลมแรงกระหน่ำมา ทำให้ร่างกายที่ถูกแดดมาครึ่งวันเริ่มหนาวสั่นถึงกระดูก นางเงยหน้ามองท้องฟ้าน้ำฝนหล่นลงบนใบหน้า นางมีหรือจะกลั่นอารมณ์ยามนั้นไหว ขนาดท้องฟ้ายังร่ำไห้อวิ๋นหลิงสะอึกสะอื้นน้อยใจโชคชะตาและเจ็บปวดในสิ่งที่กำลังถูกกระทำอยู่เช่นนี้

ครั้นนั้นสายฝนใกล้ตัวนางกลับหยุดลงนางคิดว่าฝนหยุดตกแต่เมื่อมองไปรอบ ๆ ฝนยังคงตกและตกมากกว่าแรงด้วยซ้ำ

“เกิดอะไรขึ้นทำไมเจ้าถึงได้มานั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้องของไท่หยางทั้ง ๆ ที่ฝนตกเช่นนี้ เจ้าไม่รักตนเองเลยหรือไง หรือเพราะว่าไท่หยางลงโทษเจ้าอีกแล้วสินะ ข้ารู้ว่าเจ้าเจ็บปวดแต่อย่างทำเช่นนี้เลยลุกขึ้นเถิด ข้าจะช่วยพูดกับไท่หยางเอง” เส้นเลือดปูดบวมในมือกำร่มคันเล็กยื่นมาปิดบังน้ำฝนไม่ให้โดนตัวของอวิ๋นหลิง น้ำเสียงเกรี้ยวกราดจ้องมองลงมายังนางที่นั่งคุกเข่าอยู่ท่ามกลางสายฝน ตอนที่เขามาถึงหน้าจวนของไท่หยางเริ่มเห็นว่าท้องฟ้าอึกครึ้ม

เขาเดินมาเรื่อย ๆ ได้ยินเสียงพูดคุยของสาวใช้กำลังพูดถึงเรื่องของเชลย เขารีบเข้าไปถามและได้รู้ว่าตอนนี้นางถูกลงโทษให้นั่งคุกเข่าตั้งแต่ช่วงเช้ามืด จนถึงตอนนี้แม้แต่น้ำหยดเดียวก็ไม่ให้นางได้กิน ทำให้เขาโมโหเพราะเมื่อวานนางพึ่งผ่านความเป็นความตายมา แม้จะรู้ว่าสหายจะเสียใจและเจ็บแค้นเพียงใด แต่ทำถึงเพียงนี้มันไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยหรือ ? ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมอยู่เฉย ๆ แน่ต่อให้ต้องตัดขาดกับสหายรักเขาก็จะยอม

“อย่าเลยเพคะ หม่อมฉันไม่อยากให้องค์ชายต้องผิดใจกับสหายของท่าน ความหนาวเหน็บหรือแม้แต่ความทุกข์ทรมานที่หม่อมฉันพบเจอคงยังไม่สาสมแก่ใจของท่านแม่ทัพ อีกอย่างหม่อมฉันเป็นเชลยต่อให้ต้องนั่งตากแดดตากฝนอยู่เช่นนี้สามวันสามคืนหม่อมฉันก็มิอาจขดคำสั่งได้ อีกอย่างหม่อมลำบากมามากพอแล้วหากจะเป็นการดีถ้าสวรรค์ได้ยินคำอ้อนวอนให้หม่อมฉันและให้ร่างกายรับไม่ไหวจับไข้จนหมดลมหายใจท่ามกลางสายฝนในครั้งนี้ หม่อมฉันเหนื่อยเหลือเกินเพคะ” เสียงสั่นสะอื้นนัยน์ตาคลอแดงความเจ็บปวดของนางและความขมขื่นที่นางพบเจอส่งผ่านคำพูดและแววตาของนางจนหมด ทำให้เหลียงอวี้มิอาจจะทนดูได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

“ข้าองค์ชายสามเหลียงอวี้ขอสั่งให้เชลยนางนี้ลุกขึ้นกลับห้องพัก ไม่ว่าจะเป็นคำสั่งของผู้ใดที่สั่งลงโทษนางหากผู้ใดขัดคำสั่งข้าเท่ากับดูหมิ่นไม่ฟังคำพูดของเชื้อพระวงศ์ถือว่าตั้งตนเป็นกบฏกับข้าทันที ” เสียงน่าเกรงขามดังขึ้นทหารที่อยู่แถวนั้นเริ่มมองหน้ากันไปมา ไม่ว่าจะทางไหนเขาก็ไม่อยากจะขัดคำสั่งเพราะกลัวถูกลงโทษ

ครานั้นไท่หยางได้ยินเสียงดังเอะอะแข่งกับเสียงของสายฝนเขาเดินออกมาเห็นเหลียงอวี้ยืนถือร่มให้อวิ๋นหลิงและคำพูดของเขาเมื่อครู่ เขาได้ยินชัดเจนพยักหน้าให้ทหารยอมทำตามคำสั่งขององค์ชายสาม เขาจ้องมองไปยังร่างกายที่เปียกโชกราวกับไก่ต้มใบหน้าแดงจากแดดไหม้แต่ก็ซีดขาวไร้เลือดฝาดตัวสั่นเทาในร่มใต้เงาของเหลียงอวี้

“ผู้ใดจะกล้าขัดคำสั่งขององค์ชายสามกันเล่า ข้าจะยอมยกโทษครั้งนี้ให้แก่นางเพราะเห็นแก่องค์ชายก็แล้วกัน เชิญท่านเข้ามาด้านในก่อนเถอะส่วนเจ้าคงยังมีเรี่ยวแรงเดินกลับห้องอย่ามาโอดครวญทำเป็นไร้เรี่ยวแรงให้ผู้ใดสงสารอีก ” อวิ๋นหลิงเงยหน้าไปสบตากับไท่หยางใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทำให้ใจของเขาสั่นไหวและเจ็บจี้ดที่กลางหน้าอกรีบหันหน้าหนีนางและเดินเข้าห้อทันที

“กลับไปที่ห้องอย่าลืมกินยาด้วยล่ะ เปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ของเจ้าและนอนพักเรื่องวันนี้เจ้ามิต้องคิดมากและกลัวว่าจะสร้างปัญหาให้แก่ข้า ข้าเต็มใจช่วยเหลือเจ้าเสมอ” น้ำเสียงอ่อนนุ่มแววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเอ่ยกับอวิ๋นหลิงทำให้นางอบอุ่นหัวใจอย่างน้อยในชีวิตครั้งนี้มีคนที่ใจดีกับนางอยู่บ้าง นางพยักหน้าลุกขึ้นยอบตัวลงเพื่อขอบคุณน้ำใจไมตรีของเขาในครั้งนี้และครั้งที่แล้ว

“ไม่ว่าจะเป็นเมื่อวานหรือวันนี้ล้วนเป็นท่านที่ยื่นมือช่วยเหลือหม่อมฉัน หม่อมฉันจะจดจำใส่ใจเอาไว้มิขอลืมเพคะ”

“ตอนนี้เจ้าติดหนี้บุญคุณข้าแล้ว หากเจ้าอยากตอบแทนข้าอยากให้เจ้าเลิกมีแววตาที่หมองหม่นโศกเศร้าและชีวิตต่อจากนี้ให้มีความสุขแม้ว่าเจ้าจะเป็นเชลยก็ตาม ข้าสัญญาข้าจะหาทางช่วยเหลือเจ้าออกจากจวนแห่งนี้เอง ” เพียงได้ยินคำปลอบโยนราวกับว่าเขามอบชีวิตใหม่ให้แก่นาง หากเขาทำเช่นนั้นได้นางจะเปลี่ยนความคิดใหม่ และพยายามรักษาชีวิตให้อยู่รอดจนกว่าองค์ชายสามจะช่วยนางออกไปจากที่นี่ หากออกไปได้เมื่อไหร่นางจะขอใช้ชีวิตอยู่เงียบ ๆ ทำราวไม่มีตัวตนอีกเลย ในเมื่อการตายมันยากนักต่อจากนี้นางจะมีชีวิตอยู่ต่อไป

“หากทำได้ชั่วชีวิตนี้ข้าก็ไม่ต้องการอะไรแล้วเพคะ หม่อมฉันหวังว่าวันนั้นจะมาถึงในเร็ววัน และข้าจะรักษาชีวิตรอวันที่ท่านช่วยปลดปล่อยข้าออกไปได้นะเพคะ” นางยอบตัวลงก่อนจะเดินจากเหลียงอวี้นางยิ้มจาง ๆ ให้เขารู้ว่านางเริ่มเปลี่ยนใจและอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ทำให้เขาเริ่มรู้สึกดีใจและมีกำลังใจที่จะทำให้นางต่อจากนี้ไม่ว่าจะวิธีใดเขาจะช่วยนางสุดกำลัง