บทที่ 297

เมื่อเห็นการกระทําของฉู่เฉิน โหวเหลยตกใจและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ไอ้หนุ่ม แกทำอะไรน่ะ? เขาเรียกหาปรมาจารย์ฉู่ของตระกูลฉิน ไม่ใช่แก!"

"ฉันคือปรมาจารย์ฉู่" ฉู่เฉินยิ้มบางๆ ก่อนก้าวเท้าขึ้นไปบนเวที

"นายน้อยหวัง ไอ้หนุ่มคนนี้เป็นบ้าใช่ไหม ถึงได้คิดว่าตัวเองก็คือปรมาจารย์ฉู่?" เฉินย่าและกัวรุ่ยเบิกตากว้างแล้วพูด

หวังซวี่ก็ตกใจเหมือนกัน จากนั้นก็ยิ้มเย็นชา

ไอ้หนุ่มคนนี้โดนตบจนสมองกลับเหรอ? กล้าดียังไงมาแกล้งเป็นปรมาจารย์ฉู่!

ปรมาจารย์ฉู่เป็นใครกัน ถึงสามารถทำให้ตระกูลฉินยอมก้มหัว และทำให้ตระกูลจ้าวหวาดกลัว

มีข่าวลือว่าเขาไม่เพียงแต่มีทักษะการต่อสู้เท่านั้น แต่ยังสามารถควบคุมสายฟ้าได้ด้วย ซึ่งทำให้ไม่ต่างจากเทพเจ้า

สำหรับเจ้าเด็กหนุ่ม ฉู่เฉิน แม้ว่าจะเริ่มฝึกฝนตั้งแต่อยู่ในท้องของแม่ ก็ยังห่างไกลจากขั้นนี้มาก

เสี่ยวเสว่คว้ามุมเสื้อผ้าของฉู่เฉิน แล้วพูดด้วยหน้าซีดเซียว: "คุณฉู่ อย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่นค่ะ"

เธอคิดว่าฉู่เฉินเป็นคนดี ดังนั้นจึงไม่อยากเห็นอะไรเกิดขึ้นกับเขา

“ฉันไม่ได้หุนหันพลันแล่น อย่ากังวลไปเลย”

ฉู่เฉินยิ้มและลูบหัวของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง ก่อนมุ่งหน้าไปตามทางเดินตรงกลาง