บทที่ 30 ขับไล่

"ซู๊ด!"

คนทั้งหมดสูดปาก กระทั่งครอบครัวฉินชิงยังถลึงตาโต

สีหน้าคนตระกูลฉินเปลี่ยนไปมาอย่างยอดเยี่ยมเป็นพิเศษ

พวกเขาเพิ่งจะแดกดันหลี่เฟิงอยู่แท้ๆ บอกว่าเขาซื้อเครื่องเรือนสิบล้านไม่ไหว ตอนนี้แค่เครื่องเรือนห้องหนังสือของเขากลับราคาถึงสิบล้าน!

หลี่เฟิงเดินมาตรงหน้าผู้เฒ่าฉิน ยิ้มๆ ถามขึ้นมา "ท่านผู้เฒ่า บ้านหลังนี้ใหญ่ดีไหม?"

"ใหญ่สิ ไม่ใช่แค่บ้านที่ใหญ่นะ ทะเลสาบข้างนอกก็ใหญ่ด้วย เหอะๆ"

ท่าทีต่อเขาของผู้เฒ่าฉินเกรงใจขึ้นมามากเลย

หลี่เฟิงยิ้มถาม "หรูหราดีไหม?"

"แน่นอนสิ บ้านหรูห้าสิบล้าน คนตั้งมากมายไม่มีใครกล้าคิดหรอก!"

หลี่เฟิงยังถามกลับยิ้มๆ "ถ้ามาพักรับรองมีหน้ามีตาแน่กระมัง?"

"ก็ต้องมีหน้ามีตาสิ ตระกูลที่ซื้อไหวในเมืองหลันมีไม่กี่คนหรอก"

ผู้เฒ่าฉินพยักหน้าหงึกหงัก ยังคิดว่าหลี่เฟิงถามแบบนี้ เพราะตัดสินใจจะเชิญเขามาอยู่ด้วย ใบหน้าจึงยิ้มแป้นแล้น

หลี่เฟิงจู่ๆ ก็เก็บรอยยิ้มลง เอ่ยขึ้นเรียบๆ "แต่ของพวกนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนี่?"

แต่ของพวกนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ?

หลี่เฟิงพูดออกมาอย่างสบายๆ คำหนึ่ง และทำเอาทั้งบ้านหรูนิ่งเงียบเป็นเป่าสาก

"หลี่เฟิงแกหมายความว่าอย่างไร!" ผู