บทที่ 29 เครื่องเรือนสามสิบล้าน

นี่คิดจะจับเสือมือเปล่านี่นา ไม่ออกเงินสักแดงแล้วยังคิดจะแย่งอาณาจักรเทียนคงอีก์?

หลี่เฟิงยิ้มๆ พยักหน้า "ได้..."

แต่ทำว่าพอพูดออกมาก็ถูกตัดบททันที

"ได้อะไรกันเล่า!"

หลิ่วฮุ่ยฟางถลึงตาโตมองหลี่เฟิง "พวกเราไม่พนันหอก อาณาจักรเทียนคงเดิมทีก็เป็นของพวกเรา ฉินไห่เลิกความคิดแย่ๆ ได้แล้ว!"

ฉินไห่เบ้ปาก "แกเห็นชั้นไร้เดียงสานักหรือ ชั้นก็แค่แย่ลูกเขยขยะของแกเล่นเท่านั้น พวกแกจนกันทั้งครอบครัว ถ้าไม่กล้าพนันก็อย่ามาร้อง นี่ยังกล้ามาขี้โม้อวดดีอีก"

หลิ่วฮุ่ยฟางถูกเขาขัดจนหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาว ทว่ากลับค้านอะไรออกไปไม่ได้ หันหน้ากลับมาบูดบึ้งอยู่ตรงนั้น

หลี่เฟิงหัวเราะเย็นชา "ฉินไห่ปากของแกน่ะให้มันสะอาดหน่อย แล้วไอ้ที่พนันเมื่อครู่ยังนับอยู่หรือเปล่า!"

ฉินไห่ตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าหลี่เฟิงจะกล้ารับคำท้าของตนเอง

เขาหัวเราะขึ้นมา ใช้สายตาเหมือนมองคนตายจ้องหลี่เฟิง เอ่ยขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียม "ถ้าแกยังคิดจะนับ ก็นับมาเลย"

"หลี่เฟิงเธออย่าทำอะไรด้วยความโมโหสิ!"

ฉินชิงรีบดึงหลี่เฟิง ต่อให้ครอบครัวพวกเขาจะอยู่ในอาณาจักรเทียนคงที่ดีขนาดนี้ไม่ไหว แต่ก็ยังขายให้คนอื่นได้ ดีกว่าพวกฉินไห่มาเอาเปรี