บทที่ 1 อาบน้ำ

"คุณสามี นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ชั้นจะอาบน้ำให้เธอแล้วนะ..."

"แต่งงานมาสามปี พวกเรากลับยังไม่ได้ร่วมหลับนอนกันเลย..."

"ก่อนที่จะหย่าร้างกัน ชั้นอยากจะมอบครั้งแรกให้เธอ..."

หลี่เฟิงนั่งอยู่ในอ่างน้ำ ฉินชิงที่ทรวดทรงโค้งมนนั่งอยู่ด้านหลังเขา มือหยกเรียวยาวทั้งสองกำลังขัดสีฉวีวรรณตัวเขา

หยาดน้ำอยู่บนตัวเขาทั้งสอง ในอากาศตลบอบอวลด้วยความหวานชื่น

ฉินชิงหยิบครีมอาบน้ำมาชโลมบนร่างกายที่กำยำนั่น สองมือลูบไล้ไปยังกล้ามหน้าท้องแปดมัดที่แข็งแกร่งของเขา ฉินชิงอดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้

แต่ตอนที่เธอมองใบหน้าหลี่เฟิง จมูกกลับหน่วงๆ น้ำตาสายหนึ่งก็อาบร่วงลงมา

หลี่เฟิงตอนนี้คอเอียง ใบหน้าที่หล่อเหลาแต่เดิมเต็มไปด้วยอาการเหม่อลอย น้ำลายไหลลงมาจากมุมปาก เป็นบ้าไปแล้วอย่างสมบูรณ์

"คุณสามี สามปีนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้?" ฉินชิงร้องไห้เงียบๆ

สามปีก่อน ค่ำคืนในห้องหอแต่งงานของเธอกับหลี่เฟิง หลี่เฟิงกลับหายตัวไปอย่างประหลาด

ชั่วข้ามคืน ข่าวคราวที่เจ้าบ่ายหนีงานวิวาห์ลือกันออกไป ตระกูลฉินกลายเป็นเรื่องตลกขบขันไปทั่วเมืองหลัน

ผู้เฒ่าฉินบังคับให้ฉินชิงหย่า ฉินชิงตัดสินใจจะรอหลี่เฟิง เธอเชื่อว่าหลี่เฟิงจากไปแบบไม่บอกกล่าวเพราะลำบากใจ เธอเชื่อว่าหลี่เฟิงจะกลับมาแน่นอน

ผู้เฒ่าฉินโกรธจัด เพิกถอนสินทรัพย์ทั้งหมดของฉินชิง และไล่ครอบครัวของเธอออกจากศูนย์กลางผังตระกูลฉิน

วันหนึ่งเมื่อสามเดือนก่อน หลี่เฟิงที่เป็นบ้าไปแล้วถูกโยนทิ้งไว้หน้าประตูบ้านฉินชิง เขาในตอนนี้จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น พูดก็ไม่ได้ ทำได้แค่น้ำลายไหลฟูมปาก

ฉินชิงที่อยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาก็พาหลี่เฟิงไปโรงพยาบาล ทุกวันคอยอยู่เป็นเพื่อน หวังว่าวันหนึ่งเขาจะดีขึ้น

พอเรื่องนี้แพร่ออกไป ตระกูลฉินก็ยิ่งตกต่ำ ผู้เฒ่าฉินใช้ทั้งไม้แข็งไม้อ่อนให้เธอหย่าทันที สิ่งนี้ทำให้เธอขมขื่นจนพูดไม่ออก

"หลี่เฟิง ชั้น...แบกรับต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ..."

"พวกเราถูกขับออกจากตระกูลฉิน ทำได้แค่เช่าห้องอยู่ไปวันๆ..."

"บริษัทถูกถอนทุน ห่วงโซ่เงินทุนก็แทบจะขาดอยู่แล้ว..."

"ถ้าหากชั้นไม่หย่ากับเธอ คุณปู่จะตัดรายได้ของครอบครัวพวกเราทั้งหมด..."

"ถึงตอนนั้น กระทั่งค่ารักษาของเธอก็คงจ่ายไม่ได้แล้ว..."

"แต่ก่อนที่จะหย่า ชั้นจะยกครั้งแรกของชั้นให้กับเธอ!"

ฉินชิงที่ใบหน้าแดงระเรื่อแนบพิงบ่าของหลี่เฟิง นิ้วมือลูบไปที่หน้าท้องเขา ค่อยๆ กดลงต่ำ...

ตอนนี้เอง จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของฉินชิงก็ดังขึ้น

"ฉินชิง ลูกอยู่ที่ไหน!" โทรศัพท์มีเสียงคุณแม่ฉินลอดเข้ามา

"แม่ หนู...หนูกำลังยุ่งอยู่ข้างนอก" ฉินชิงรีบโกหก

"แกยังกล้าโกหกแม่อีก แม่ได้ยินเสียงน้ำนะ! นี่แกแจ้นไปอาบน้ำให้เจ้าบ้านั่นอีกใช่ไหม!" เสียงของคุณแม่ฉินแหลมผิดปกติ พูดขึ้นมาอย่างหวังดี "ลูกเอ๊ย แกทำไมถึงยังไม่ปล่อยมือจากหายนะนั่นเสียที มีคุณชายรวยๆ ตั้งมากมายที่มาจีบแก ไม่มีสักคนที่ถูกใจแกเลยหรือ?"

"คุณชายน้อยโจวไท่จากตระกูลโจว ผู้สืบทอดตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองหลัน รูปร่างก็สูงยาวหล่อเหลา แกปฏิเสธเขาได้อย่างไรกัน?"

"แม่...แม่เลิกพูดได้แล้ว" ฉินชิงขมวดคิ้ว น้ำเสียงจนใจ

"พูดไม่กี่คำแกก็รำคาญเสียแล้ว แกนี่มันอวดดีเสียเหลือเกิน!" คุณแม่ฉินทั้งร้อนใจทั้งโมโห "แกรีบไสหัวกลับมาได้แล้ว! ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงแม่ไม่เห็นแก คอยดูแล้วกันว่าแม่จะตีแกจนขาหักไหม! พรุ่งนี้เป็นงานวันเกิดอายุเจ็ดสิบปีของคุณปู่ แกเตรียมของขวัญให้ดี ถ้าเอาใจให้คนแก่ดีใจได้ บางทีครอบครัวพวกเราคงไม่ต้องมาใช้ชีวิตที่ขมขื่นแบบนี้!"

พูดจบ โทรศัพท์ก็วางเสียงดังปัง

ฉินชิงขอบตาแดงรื้น วันเกิดคุณปู่ แน่นอนว่าเป็นงานมงคล แต่ตัวเองมีเงินซื้อของขวัญเสียที่ไหนกัน?

"หลี่เฟิง ชั้นต้องไปก่อนแล้ว..." ถูกแม่เร่งรัดมาแบบนี้ ฉินชิงเองก็อยู่นานไม่ได้ ไม่เช่นนั้นแม่คงได้แจ้นมาอาละวาดที่โรงพยาบาลแน่

ฉินชิงเพิ่งจะออกไป หลี่เฟิงที่คอเอียงก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว เบิกสองตาโพลง หอบหายใจแฮ่กๆ เหงื่อไหลอาบท่วม

"นี่ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน?"

"โครม!"

วินาทีต่อมา หัวสมองก็ปวดอย่างรุนแรง ความทรงจำหลั่งทะลักเข้ามาในสมอง

……

"หลี่เฟิง ในตระกูลต้องการทายาทคนหนึ่งไปยังสนามรบ แต่ชีวิตของคุณชายรองมีค่าเกินไป แต่แกคุณชายใหญ่ไม่ได้เรื่องที่ถูกขับออกจากตระกูล มีชีวิตชั้นต่ำ ไปสนามรบขายชีวิตนั่นล่ะเหมาะที่สุดแล้ว!"

"แกไปที่สนามรบแต่โดยดีเถอะ ไม่แน่อาจจะรอดกลับมาได้ แต่ถ้าแกกล้าปฏิเสธ แกกับครอบครัวเมียของแกคงเอาชีวิตไม่รอดแน่!"

……

"เทพสงคราม สงครามเลือดสามปี ทหารศัตรูพ่ายแพ้ล่าถอย พวกเราชนะแล้ว!"

"เทพสงครามผู้เกรียงไกร! เทพสงครามผู้เกรียงไกร!"

……

"พี่ใหญ่ที่แสนดีของชั้น ลำบากพี่เสียแล้วที่ต้องไปเป็นทหารถึงสามปีแทน แต่พี่ตายไปในสนามรบก็ดีแล้วแท้ๆ จะรอดกลับมาทำไมกัน?"

"ลำบากให้ชั้นต้องมาลงมือวางยาพิษพี่อีก พี่ก็อย่าโทษชั้นเลย มีแค่ทำให้พี่พิการเท่านั้น ชั้นถึงจะกลายเป็นผู้สืบทอดอันดับหนึ่งของตระกูลหลี่ได้อย่างถูกทำนองคลองธรรม"

"วางใจเถอะ ชั้นไม่ฆ่าพี่หรอก แล้วยังจะส่งพี่ไปหาภรรยาของพี่ทางนั้นด้วย ให้พี่ใช้ชีวิตเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง...ฮ่าๆๆๆ..."

……

หลี่เฟิงเดิมทีเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลหลี่อันดับหนึ่งแห่งมณฑลหนานเจียง ตอนอายุสิบแปด เพราะว่าความขัดแย้งภายในตระกูล เขาถูกขับออกจากตระกูล ระหกระเหินมายังเมืองหลันในนครระดับจังหวัด

เขาทำงานหนักในเมืองหลันมาหลายปี วันที่มีพิธีวิวาห์ใหญ่ ตระกูลหลี่ดันหาตัวเขาพบ และบีบให้เขาไปยังสนามรบ

เวลาสามปี หลี่เฟิงทำตัวพึ่งพาได้ ได้รับคุณความดีในศึกสงคราม จนกลายเป็นเทพสงคราม!

แต่ที่คิดไม่ถึงคือ เขาที่ปลดวางเกราะกลับมาที่บ้าน กลับถูกน้องชายเนรคุณวางยาพิษ...แม้เขาจะร่างกายแข็งแกร่งจนไม่ถึงกับชีวิตหาไม่ แต่ก็ทำให้สมองบาดเจ็บอย่างหนักจนกลายเป็นบ้า

จนถึงวันนี้ ภายใต้การกระตุ้นของฉินชิง หลี่เฟิงได้สติกลับมาแล้ว

ตอนนี้ หลี่เฟิงกำสองหมัดแน่น จนเล็บจิกลึกเข้าไปในเนื้อ กระทั่งกรีดแทงเป็นรอยเลือด

"เจ้าพวกตระกูลหลี่ เจ้าน้องสารเลว!"

"หนี้แค้นหลายปีนี้ ต้องตอบแทนให้สาสม!"

"น่าเสียดาย ตัวตนฐานะเทพสงครามของชั้นยังเป็นความลับสุดยอด พวกเขาไม่รู้กัน ไม่เช่นนั้นคงมาตัดรากถอนโคนไปแล้ว ไม่มีทางปล่อยให้ชั้นมีชีวิตรอดมาได้หรอก!"

ผ่านไปพักหนึ่ง หลี่เฟิงใจเย็นลงมา ในใจกลับเต็มไปด้วยความขมขื่นกับละอาย

ฉินชิง

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ฉินชิงคงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้...

แต่ฉินชิงก็ไม่เคยโทษเขาเลย แล้วยังไม่ยอมทอดทิ้งเขาด้วย

ได้ศรีภรรยาเช่นนี้มา สามียังต้องการอะไรอีก

ฮู่ว...

หลี่เฟิงสูดอากาศขุ่นไปฟอดหนึ่ง จิตใต้สำนึกค่อยๆ แจ่มชัดขึ้น

"ในเมื่อชั้นหายแล้ว ที่รัก เธอจะไม่ต้องลำบากเช่นนี้อีก"

"ชั้นขอสาบาน จะต้องทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกให้ได้!"

คิดพลาง หลี่เฟิงก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากลิ้นชักข้างๆ ดึงเบอร์โทรลับหนึ่งออกมาจากในความทรงจำ

"ฮัลโหล"

โทรศัพท์ถูกรับอย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายส่งเสียงขรึมออกมา

"จั้นหลง...นี่ชั้นเอง"

ในเสียงของหลี่เฟิงมีความคะนึงหาขึ้นมา

เซวียจั้นหลง หนึ่งในแปดขุนพลสงครามใต้บังคับบัญชาหลี่เฟิง และเป็นองครักษ์ที่เขาเชื่อใจมากที่สุด