บทที่ 24 ล้างญาติด้วยคุณธรรม

ทุกคนล้วนถลึงตาโต

นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลานชายถูกคนอื่นเล่นงานจนปางตาย เหยียบอยู่ใต้เท้า แต่ท่านผู้นำเมืองกลับไม่จับคนร้าย ซ้ำยังดุด่าหลานตนเองอีกด้วย?

เหอเหลียงกัดฟันกรอด ในดวงตาฉายแววเหี้ยมเกรียม

"ลุงสอง ลุงไม่เห็นหรือนี่ ผมเกือบจะถูกเขาฆ่าตายอยู่แล้ว!"

เหอเฉาจวินร้องขึ้นอย่างอดสู

"ตีให้ตายไปเลยสมน้ำหน้าแก!"

เหอเหลียงมองหลี่เฟิงที่ไม่แสดงสีหน้า จู่ๆ ก็กัดฟันขึ้นมา มองไปรอบๆ เดินไปหน้าพนักงานคนหนึ่ง หยิกระบองเบสบอลในมือของอีกฝ่ายมา

ไม้เบสบอลนี้เดิมทีจะเอามาหวดหลี่เฟิง เมื่อครู่ยังไม่ทันได้ใช้

ตอนนี้กลับถูกเหอเหลียงชูขึ้น ภายใต้สายตาจับจ้องนับร้อยที่เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ เขาก็ฟาดหนักๆ ลงมาบนตัวของเหอเฉาจวิน

"อ๊า..."

เหอเฉาจวินส่งเสียร้องโหยหวนเหมือนหมูถูกเชือด

ยังไม่จบ เหอเหลียงยังฟาดต่อไม่ยั้ง เหอเฉาจวินก็เจ็บปวดจนกลิ้งไปมา ร้องโอดครวญไม่หยุด

ถูกลุงแท้ๆ ของตนเองฟาดไม่ยั้งต่อหน้าคนนับร้อย ทั้งชีวิตนี้ของเขาไม่เคยเจอความอัปยศขนาดนี้มาก่อน!

เคร้ง!

เหอเหลียงโยนไม้เบสบอลออกไป มายืนเบื้องหน้าหลี่เฟิง โค้งเอวลงมาท่ามกลางสายตาไม่อยากเชื่อของคนทั้งหมด เอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม "