ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

“กรุ่น” หอมกรุ่นค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นตามเสียงทุ้มข้างหู

“ลุกไหวมั้ย”

“อื้ม...ไหว” เสียงแหบพร่าแต่ยังคงความหวานตอบกลับสามีที่ยังกอดเขาอยู่

“กรุ่นไปปลุกลูกก่อน” หอมกรุ่นจำต้องลุกขึ้นจากไออุ่นที่นานทีถึงจะได้รับ

“คุณนินก็เตรียมตัวเลยนะ”

⌛️⏳⌛️⏳⌛️

“เย้! เย้! วันนี้น้องเวลาจะไปเที่ยวสวนสัตว์ ไปสวนสัตว์กับพ่อกับแม่ ที่สวนสัตว์มีสิงโต ที่สวนสัตว์มียีราฟ ลั้ลลา ลั้ลลา น้องเวลาจะไปหาพี่หมูเด้ง เย้! เย้! ” เจ้าก้อนแป้งสดใสแต่เช้านั่งร้องเพลงที่ตัวเองแต่งเองตลอดทาง

“เพลงนี้เวลาแต่งเองเหรอครับ” หอมกรุ่นหันไปถามตัวแสบที่นั่งยิ้มร่าบนคาร์ซีต

“น้องเวลาแต่งเอง เพราะมั้ยครับ” น้ำเสียงสดใสตอบเจื้อยแจ้ว

“เพราะมากเลยครับ” หอมกรุ่นตอบลูกชายด้วยรอยยิ้มที่สดใสไม่แพ้กัน

“พ่อยังไม่ตอบเลย ว่าเวลาแต่งเพลงเพราะมั้ย”

“เพราะที่สุดเลยครับ” คนินตอบพร้อมเสียงหัวเราะ

สวนสัตว์เปิดชานเมืองคือปลายทางของทั้งสาม วันนี้น้องเวลาคงไม่ได้เจอพี่หมูเด้งเพราะทุกอย่างมันกระชั้นเกินไป แต่เพียงแค่นี้เจ้าลูกชายก็สนุกตื่นเต้นหัวเราะร่าทั้งวันแล้ว คนินเลือกที่จะขับรถเข้าไป โดยให้น้องเวลาย้ายขึ้นมานั่งข้างหน้ากับแม่ชั่วคราว เพื่อความปลอดภัยเวลาที่ลูกชายอยากให้อาหารสัตว์

“พร้อมกันหรือยังครับ”

“พร้อมครับ”

น้องเวลาตอนนี้นั่งบนตักแม่มองซ้ายทีขวาที แล้วแต่ว่ามีสัตว์อยู่ฝั่งไหน ในมือถือชิ้นแคร์รอตเตรียมยื่นให้เจ้าสัตว์ที่ยื่นหน้ามาขอ เจ้าก้อนแป้งทั้งตื่นเต้นและลุ้นเวลาที่ปากเจ้าสัตว์ข้างนอกยื่นโผล่เข้ามาในรถ พอเจ้าสัตว์ได้กินอาหารที่ตัวเองป้อนน้องเวลาก็จะตบมือหัวเราะชอบใจ

เห็นลูกสดใสร่าเริงขนาดนี้จนทำให้หอมกรุ่นลืมไปเลยว่าร่างกายเขากำลังอ่อนเพลียและระบมจากเมื่อคืน อดยิ้มและหัวเราะไปกับเจ้าลูกชายไม่ได้ รวมทั้งคนินเองที่ไม่เคยเห็นทั้งแม่และลูกมีความสุขขนาดนี้ เขาเองก็พลอยมีความสุขไปด้วย

⌛️⏳⌛️⏳⌛️

“แค่เช็ดตัวให้ก็พอแล้วมั้ง” พอเห็นลูกหลับสนิทก็ไม่อยากกวนให้ต้องงอแง

“ไม่ได้หรอกครับ วันนี้ยังไงก็ต้องปลุก เล่นมาทั้งวันเชื้อโรคทั้งนั้น” หอมกรุ่นไม่ยอมใจอ่อนตามไปด้วย

“แต่กรุ่นจะเหนื่อย” คนินยังอดเป็นห่วงไม่ได้

“ไม่เป็นไรครับ ดีกว่าลูกป่วย” หอมกรุ่นยิ้มบางให้สามี แค่ได้รับรู้ว่าสามีเป็นห่วงแค่นี้เขาก็ใจพองฟูแล้ว แม้ว่าจะเป็นแค่เพียงช่วงเวลาที่สามีรัตก็ตาม

“งั้นก็ตามใจ” คนินได้แต่ถอนหายใจยอมแพ้ เพราะหอมกรุ่นก็มีเหตุผล และถ้าลูกป่วยคงได้เหนื่อยกันมากกว่านี้

แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเจ้าก้อนแป้งร้องไห้งอแงไม่หยุดตั้งแต่โดนปลุกขึ้นมาอาบน้ำ กว่าจะพาหลับได้ทำเอาหอมกรุ่นแทบหมดแรง โดยมีคนินคอยผลัดกันอุ้มผลัดกันโอ๋อยู่ข้าง ๆ

ไม่เคยคิดว่าภรรยาต้องเหนื่อยกับการเลี้ยงลูก เพราะตัวเองจ้างทั้งพี่เลี้ยงและแม่บ้านไว้ช่วย เพิ่งได้เห็นได้รับรู้ด้วยตัวเองก็วันสองวันนี้เอง จากที่รักมากอยู่แล้ว ยิ่งทำให้รักมากขึ้น ติดที่ตัวเองเป็นคนปากแข็งไม่เคยสักครั้งที่จะพูดออกไปตรง ๆ

“ยังไม่นอนหรือคุณ” จัดการเจ้าลูกชายเสร็จ เตรียมเสื้อผ้าให้สามี แล้วก็ลงไปดูความเรียบร้อยในบ้าน กว่าจะได้ขึ้นมาก็ดึกดื่น แต่คนินกลับนอนตาแป๋ว

“กรุ่นก็รีบไปอาบน้ำแล้วมานอนได้แล้ว” เกือบจะถามต่อแล้วว่าหรือจะให้เขาอาบให้ แต่ไม่อยากจะทำให้ภรรยาร่างกายระบมมากไปกว่านี้จึงต้องยอมอดใจ

อาบน้ำเสร็จก็พาตัวเองมาทิ้งตัวลงนอนข้างสามีที่คิดว่าหลับไปแล้ว แต่เพราะโดนแขนแกร่งคว้าตัวเข้าไปกอดจึงอดอมยิ้มในความมืดไม่ได้

“ฝันดีนะคุณนิน” แล้วร่างกายของหอมกรุ่นก็เหมือนโดนปิดสวิตช์ไปโดยอัตโนมัติ

“ฝันดีครับ” คนินกดจูบลงบนหน้าผากภรรยาที่เขารักก่อนหลับตามกันไปด้วยความเหนื่อยอ่อนไม่แพ้กัน

⌛️⏳⌛️⏳⌛️

“เย้! พ่อไปส่งเวลาที่โรงเรียน” เจ้าก้อนแป้งร่าเริงสุด ๆ พูดเจื้อยแจ้วไปตลอดทางจนถึงเนิร์สเซอรี ไม่งอแงเหมือนอย่างเคย

“พ่อมารับเวลานะครับ” คนินคิ้วขมวดไม่ใช่ว่าจะขัดใจลูก แต่เขากำลังคิดถึงตารางงานวันนี้

“พ่อต้องทำงานครับ ให้แม่มารับเหมือนเดิมแล้วค่อยไปเจอพ่อที่บ้านนะครับ” หอมกรุ่นต้องรีบดักทางลูกชายไว้ก่อนที่จะงอแง

“โอเคครับ เย็นนี้พ่อมารับ” คนินรีบพูดแทรกขึ้นเมื่อเห็นเจ้าตัวแสบกำลังจะเบะปาก

“เย้!”

“แต่...”

“ผมว่าง”

ส่งเจ้าก้อนแป้งเสร็จอัลฟ่าหนุ่มคว้าข้อมือเล็กของภรรยามาจูง ทำให้หอมกรุ่นถึงกับหยุดชะงักก้มมองมือตัวเองที่กอบกุมด้วยมืออุ่นของสามี

ส่วนสามีอัลฟ่าขี้เก๊กทำหน้าเหลอหลาไม่รู้ไม่ชี้จูงมือหอมกรุ่นไปที่รถ

“คุณนินไปทำงานเถอะเดี๋ยวกรุ่นไปที่ร้านเอง”

“วันนี้ผมหยุด”

“...” ได้ยินอย่างนั้นหอมกรุ่นถึงกับเลิกคิ้ว หันมองหน้าคนขับ

“ให้ผมได้พักบ้างเถอะน่า” รู้สึกเหมือนถูกภรรยาจับผิดจนต้องหลบสายตาทำเป็นมองทางข้างหน้าทั้งที่ยังไม่ออกรถ

“...” เห็นท่าทางสามีแล้วหอมกรุ่นอดยิ้มออกมาไม่ได้

“คุณนินหิวหรือยัง” หอมกรุ่นเดินนำเข้าร้าน เดินตรงไปเปิดเครื่องกาแฟ เช็กความเรียบร้อยก่อนเปิดร้าน

“กรุ่นทำแซนด์วิชกับกาแฟรองท้องให้ก่อนนะครับ”

“...” คนินพยักหน้ารับด้วยสีหน้านิ่งเฉย

เสิร์ฟกาแฟให้สามีเรียบร้อยก็ถึงเวลาเปิดร้านพอดี หอมกรุ่นเดินตรงไปยังประตูเพื่อพลิกป้ายเปิดร้าน

“วันนี้คุณนินหยุดจริงหรือครับ” หอมกรุ่นเดินลงมานั่งตรงข้ามสามีที่กำลังเอร็ดอร่อยกับแซนด์วิชทูน่าในมือ

“อืม...”

“แล้ว...” หอมกรุ่นลังเลที่จะถาม เขาดีใจที่สามีหยุดอยากจะขอให้อยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่กล้า

“ผมจะอยู่ที่ร้านนี่แหละ” เหมือนอ่านใจภรรยาออกคนินพูดออกมาหน้าตาเฉย

“กรุ่นกลัวคุณเบื่อ” ทั้งที่หัวใจกำลังพองฟู แต่ก็กลัว

“เบื่อก็ขึ้นไปทำงานข้างบน”

เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขัดจังหวะขึ้น เมื่อมีลูกค้าอัลฟ่าหน้าคมเดินเข้ามา

“สวัสดีครับ...วันนี้รับอะไรดีครับคุณเรย์” หอมกรุ่นรีบลุกขึ้นไปยืนรอรับออร์เดอร์หน้าเคาน์เตอร์

“อ้าว! คนิน”

“...” คนินได้แต่มองคนที่เพิ่งทักทายเขาด้วยความงุนงง

“สั่งกาแฟก่อนเดี๋ยวมานั่งด้วย”

“เหมือนเดิมครับคุณกรุ่น”

“รอสักครู่นะครับ” หอมกรุ่นตอบรับพร้อมรอยยิ้มสดใส

เห็นภรรยาตัวเองส่งยิ้มให้คนอื่นแล้ว คนินอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นทันที ฟีโรโมนซินนามอนฉุนรุนแรงขึ้นจนหอมกรุ่นเหงื่อออกเต็มใบหน้า ส่วนเรย์เองก็รับรู้จนต้องเหลียวหลังหันกลับมามองคนที่นั่งหน้าตาถมึงทึงที่โต๊ะ ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงข้ามกัน

“เป็นอะไรหรือเปล่า” เรย์ถามเพื่อนตรงหน้าคิ้วขมวดไม่ต่างกัน

‘นี่มันไม่ใช่อารมณ์หงุดหงิดปกติ เขาเป็นอัลฟ่าเหมือนกันทำไมจะไม่รู้’

“คุณเรย์รู้จักคุณนินด้วยเหรอครับ” อเมริกาโนเย็นถูกวางลงตรงหน้า

“ขอบคุณครับ...รู้จักสิครับเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียน ก๊วนเดียวกัน”

“แล้วมึงมาทำอะไรแถวนี้ บริษัทมึงไม่ได้ใกล้กับที่นี่เลยนะ” คนินถามเสียงห้วน

“ก็กาแฟคุณกรุ่นอร่อย” เรย์ตอบพร้อมส่งสายตาเจ้าชู้ให้เจ้าของร้าน ทำเอาหอมกรุ่นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กระอักกระอ่วนรีบเดินหนีกลับไปยืนหลังเคาน์เตอร์เหมือนเดิม

“มึงเหอะ มานั่งชิลอะไรที่นี่”

“เรื่องของกู”

“ติดใจกาแฟคุณกรุ่นอะดิ” เรย์ยื่นหน้าเข้าใกล้เพื่อนกระซิบกระซาบก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ฉายแววตาเจ้าเล่ห์

“เรื่องของกู มึงก็รีบไปได้แล้วมั้งกว่าจะถึงออฟฟิศ” คนินบอกปัดพร้อมกับไล่เพื่อนตัวดี

“เออ ๆ” เรย์ลุกขึ้น “ผมไปก่อนนะครับคุณกรุ่น”

“ขอบคุณครับ” หอมกรุ่นยิ้มหวานพร้อมคำขอบคุณ

“สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ” โชคดีที่ลูกค้าเข้ามาใหม่ และมีลูกค้าเข้ามาเรื่อย ๆ ทำให้หอมกรุ่นยุ่งเสียจนไม่มีเวลาสนใจสามีที่นั่งหน้าบึ้งไม่เลิก

ยิ่งเห็นลูกค้าเข้าร้านไม่หยุด ส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าประจำทั้งชายและหญิง ทุกคนคงชอบในความสดใสของโอเมก้าหน้าหวาน บางคนชัดเจนว่ามาจีบ แต่ก็ต้องรีบออกจากร้านไปเพราะแรงกดข่มจากสามีขี้เก๊กนั่นเอง

“กรุ่น” คนินเสียงเข้ม “ปิดร้านแล้วขึ้นไปคุยกันข้างบน” อัลฟ่าร่างสูงลุกขึ้นเดินนำไปที่ชั้นสองโดยไม่รอฟังว่าภรรยาจะพูดอะไร

“...” หอมกรุ่นได้แต่มองตามด้วยสายตาหวั่นเกรง แต่ก็ยอมทำตามที่สามีสั่ง พลิกป้ายปิดร้านชั่วคราวหากลูกค้ามาให้กดกริ่งเรียกแทน

“คุณนิน...” หอมกรุ่นเรียกชื่อสามีเสียงสั่น เพราะแรงกดข่มยังไม่ยอมลดลง ทำให้หอมกรุ่นรู้สึกร่างกายเริ่มไม่ไหว ตัวสั่นเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าหวาน และฝ่ามือ

⌛️⏳⌛️⏳⌛️