ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

หอมกรุ่นเจ้าของร้านกาแฟ ‘หอมกรุ่นกาแฟดอย’ ร้านกาแฟสุดรักสุดหวง ที่ถึงแม้ว่าทุกวันนี้หอมกรุ่นจะอยู่อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องทำอะไร ทำหน้าที่เพียงเลี้ยงลูก และดูแลสามีอย่างดีก็เพียงพอ

แต่หอมกรุ่นไม่ใช่คนประเภทนั้น เขายังคงสนุกกับการได้ทำตัวเองให้มีค่ามากกว่าการเป็นภรรยาลับ ๆ และแม่ที่ดีของลูก เป็นภรรยาลับทั้งที่ทุกอย่างถูกต้อง ผูกพันธะเรียบร้อย แต่สามีกลับไม่เห็นความสำคัญที่จะต้องเปิดตัวเขาต่อสังคม

ร้านกาแฟของหอมกรุ่นปิดวันอาทิตย์วันเดียว เปิดตั้งแต่เช้าถึงสี่โมงเย็น ร้านอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไรนัก พอปิดร้านหอมกรุ่นก็ได้เวลาไปรับเจ้าก้อนแป้งตัวกลมที่เนิร์สเซอรีซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้าน

“แม่มาแล้ว” น้องเวลาเจ้าก้อนแป้งตัวกลมวิ่งดุ๊กดิ๊ก มาหาจนขาแทบพันกัน พอถึงตัวแม่ที่คุกเข่าอ้าแขนรอก็โผเข้ากอดเต็มน้ำหนัก

“หิวหรือยังครับ แม่เตรียมแซนด์วิชจิ๋วมาด้วยน้า”

“หิวครับ” ตัวแสบพยักหน้าหงึก ๆ

เจ้าก้อนแป้งเดินเกี่ยวก้อยกับหอมกรุ่นไปยังรถซีดานคันเล็ก หอมกรุ่นไม่ชอบขับรถคันใหญ่ทำให้คนินผู้เป็นสามีหงุดหงิดแทบทุกครั้งที่เห็น

‘มีสามีเป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่โต แต่ขับแค่รถซีดานญี่ปุ่นคันนิดเดียว’

น้องเวลารู้หน้าที่เมื่อถึงรถ พอแม่เปิดประตูหลังให้ ตัวเองก็รีบพาขาสั้นป้อมปีนขึ้นคาร์ซีตทันที จัดการล็อกเข็มขัดให้ลูกเรียบร้อย กล่องแซนด์วิชก็ถูกเสิร์ฟตรงหน้าตัวแสบทันที

จากเนิร์สเซอรีถึงบ้านใช้เวลาไม่นานเพียงแค่สามสิบนาทีก็ถึง พอเข้าบ้านได้หอมกรุ่นรีบตรงเข้าครัว เพื่อเตรียมทำอาหารมื้อเย็น เตรียมหยิบของออกจากตู้เย็นเรียบร้อย ก็พาเจ้าตัวแสบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และให้อยู่กับพี่เลี้ยง

“พ่อมาแล้ว” น้องเวลาวิ่งเข้าหาคนินทันทีที่เห็นพ่อเดินเข้ามา

“แม่ล่ะครับ” คนินถามเจ้าลูกชายจังหวะที่คว้าตัวขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด

“แม่ทำกับข้าวครับ”

“แม่ครับพ่อกลับมาแล้ว” เสียงตัวแสบเจื้อยแจ้วอารมณ์ดี ไม่บ่อยนักที่พ่อจะกลับมาก่อนเขาหลับ วันนี้น้องเวลาจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

คนินอุ้มน้องเวลาเข้าใกล้ภรรยา ก้มลงหอมแก้มสูดกลิ่นฟีโรโมนที่เขาหลงใหล วันไหนเครียดจากงานกลับมาได้กลิ่นฟีโรโมนของหอมกรุ่นแล้วช่วยให้เขาผ่อนคลายได้ทันที

“กรุ่นมีแต่เหงื่อ” หอมกรุ่นย่นคอหลบ

“กลิ่นเหงื่อก็หอมชื่นใจ” คนินพูดพร้อมกดจูบลงที่ซอกคออีกครั้งหนึ่ง ทำเอาน้องเวลาหัวเราะชอบใจ

‘เวลาพ่อกับแม่หอมแก้มกันน้องเวลามีความสุขที่สุด’

“พาลูกออกไปข้างนอกก่อนคุณนิน กรุ่นทำต้มยำเดี๋ยวลูกจะแสบตา”

“ผมไม่กินมื้อเย็นนะ กลับบ้านมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเฉย ๆ พอดีนัดลูกค้าไว้” คนินเอ่ยขึ้นเมื่อหอมกรุ่นเดินออกมาจากครัวพอดี

ได้ยินดังนั้นหอมกรุ่นจึงหันเดินขึ้นบันได

“จะไปไหนน่ะ”

“ไปเตรียมชุดให้คุณไง”

“ไม่ต้องหรอกกรุ่นกินข้าวเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ไม่เป็นไรครับ” หอมกรุ่นพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป ไม่สนสายตาตำหนิที่สามีจะส่งมาให้

“พ่อไม่อยู่เล่านิทานให้เวลาฟังเหรอครับ” เจ้าก้อนแป้งหน้าจ๋อย ค่อย ๆ เบะปากเหมือนจะร้องไห้

“พ่อต้องไปทำงานครับ แต่พรุ่งนี้วันหยุดพ่อจะอยู่บ้านเล่นกับน้องเวลาทั้งวันเลย โอเคมั้ยครับ”

“แต่เวลาอยากฟังนิทาน”

“คืนนี้ฟังแม่เล่าไปก่อนนะครับ” ร่างจ้ำม่ำของเจ้าก้อนแป้งถูกส่งมาอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นแม่แทน

คนินใช้เวลาแต่งตัวประมาณสิบห้านาทีก็เรียบร้อย โดยมีหอมกรุ่นดูแลตั้งแต่หัวจดเท้า

“พ่อไปก่อนนะครับ” แก้มกลมทั้งสองข้างถูกพ่อหอมจนชื่นใจ ก่อนจะย้ายจมูกไปหอมภรรยาและกดจูบลงริมฝีปากบาง และเดินหันหลังไปโดยที่ไม่หันมามองหอมกรุ่นและลูกชายอีกเลย

“ไปพักผ่อนกันเถอะครับ เดี๋ยวที่เหลือกรุ่นจัดการเอง” หอมกรุ่นหันกลับมาบอกพี่เลี้ยงและแม่บ้าน

“แต่เดี๋ยวรอคุณคนินคนนึงนะครับ กรุ่นพาน้องเวลาขึ้นนอนก่อน”

ห้องนอนเล็กที่อยู่ส่วนเดียวกับห้องนอนใหญ่ของเขาและคนิน น้องเวลาถูกฝึกให้นอนคนเดียวตั้งแต่เล็ก ๆ ซึ่งโชคดีมากที่ตัวแสบไม่ค่อยจะงอแงสักเท่าไร จะมีบ้างก็ตามประสาเด็กเหมือนอย่างวันนี้

“แม่นอนกับน้องเวลานะครับ” ตัวแสบยังหน้าจ๋อยไม่หายตั้งแต่พ่อออกไป

“ได้สิครับ แม่จะอ่านนิทานให้น้องเวลาฟังจนหลับหนีแม่เลยคอยดู”

นอนอ่านนิทานกับตัวแสบจนพากันหลับไปด้วยกันทั้งคู่ ข้าวปลาที่ตั้งใจทำไว้รอสามีกลับมากินด้วยกัน เลยยังคงวางค้างไว้บนโต๊ะ

‘แล้วจะให้อยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ทำงานได้ยังไง เครียดตาย’

⌛️⏳⌛️⏳⌛️

กลับมาถึงบ้านคนินกวาดตามองรอบ ๆ ไม่เห็นแม้แต่เงาภรรยาซึ่งปกติหอมกรุ่นจะนอนรอเขาตรงโซฟาทุกครั้งเวลาที่เขากลับดึก คนินคิ้วขมวดขึ้นมาทันที รีบเดินขึ้นไปยังห้องนอนแต่กลับไม่เจอใคร ยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม

‘บอกไม่รู้กี่ครั้งว่าต้องฝึกให้ลูกนอนคนเดียว’

ร่างสูงใหญ่ของอัลฟ่าเดินเปิดประตูเล็กด้านในด้วยอารมณ์ขุ่นมัวตามแบบฉบับอัลฟ่าเอาแต่ใจ แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้าแล้วได้แต่ถอนหายใจ

หอมกรุ่นนอนหลับคุดคู้อยู่ข้างเจ้าก้อนแป้งทั้งที่ในมือยังคงถือหนังสือนิทาน แถมข้างเตียงยังมีกองหนังสือระเกะระกะอีกหลายเล่ม

อัลฟ่าหนุ่มคุกเข่าลงข้างภรรยาบอบบางของเขา ก่อนจะหยิบหนังสือจากมือและที่พื้นขึ้นมาซ้อนกันเป็นระเบียบก่อนวางกลับไปที่ชั้นหนังสือข้างเตียงลูก

ร่างบางถูกช้อนขึ้นมาไว้แนบอก ก่อนที่จะพาออกไปจากห้องเล็กและวางลงบนเตียง เห็นสภาพภรรยายังไม่ได้อาบน้ำเพราะคงยุ่งกับตัวแสบตั้งแต่เขาออกไป คนินจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำและออกมาพร้อมอ่างน้ำกับผ้าขนหนู

สามีอัลฟ่าจับภรรยาขี้เซาเช็ดตัว และเปลี่ยนเป็นชุดนอนให้สบายตัว จัดการหอมกรุ่นเสร็จก็เดินกลับไปเช็กเจ้าก้อนแป้งอีกรอบหนึ่ง ถึงค่อยพาตัวเองเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำบ้าง

“กลับมาแล้วเหรอ” ร่างบางปรือตาขึ้นและหลับลงไปตามเดิมเมื่อเห็นว่าคนที่เขากอดคือใคร

“ฝันดีนะ” คนินกดจูบลงบนหน้าผากมน และย้ายเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากบาง

“อืม...” เสียงตอบรับอู้อี้ มือเรียวกำเสื้อนอนของสามีแน่น ปากเผยอรับจูบหวานที่ถูกเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน ปลายลิ้นอุ่นแหย่เข้าในโพรงปากของภรรยา

มือหนาสอดเข้าใต้เสื้อเพื่อสัมผัสผิวเนียน ลูบไล้สำรวจเหมือนกับว่าไม่ได้สัมผัสกันมานาน

“คุณนิน” หอมกรุ่นลืมตาตื่นมองร่างหนาของสามีที่กำลังขึ้นคร่อมอยู่บนตัวเขาก่อนที่ชุดนอนบางเบาจะถูกจับถอดออกอย่างง่ายดาย

ร่างบางเปลือยเปล่าส่งกลิ่นฟีโรโมนออกมาผสมผสานกับกลิ่นของอัลฟ่าเข้มข้นตามอารมณ์เร่าร้อนในตอนนี้ กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นกับกลิ่นซินนามอนเข้ากันได้ดีเสียจนกระตุ้นให้ทั้งสองกอดรัดโรมรันกันอย่างหนักหน่วง สุดท้ายได้ปลดปล่อยออกมาทั้งคู่แต่ยังคงไม่ยอมคลายกอดออกจากกัน

“คิดถึงมากรู้มั้ย” น้ำตาของหอมกรุ่นไหลรินออกมาช้า ๆ

ไม่ว่าจะเป็นคนแข็งกระด้างเพียงใด แต่ทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของภรรยา ทำให้คนินใจหายวูบและกลายเป็นคนอ่อนโยนขึ้นมาได้ในทันที

“นอนนะ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้” เขากดจูบบนเปลือกตาทั้งสองของภรรยาก่อนจะผละกอดลุกขึ้น แต่ภรรยาโอเมก้ากลับกระชับกอดแน่นกว่าเดิม

“ไม่ต้องเช็ดหรอก ขอนอนกอดแบบนี้นาน ๆ” หอมกรุ่นปิดเปลือกตาลงทั้งที่มือยังจิกแผ่นหลังของสามีไว้แน่น

⌛️⏳⌛️⏳⌛️