5

“พวกท่านมีสิทธิกล่าวเช่นนี้กับคุณหนูข้าได้หรือ”

        จิ่งหรูว่าด้วยน้ำตา นางไม่อยากให้เจ้านายสาวถูกใครดูแคลนหรือเหยียดหยาม แม้ยามนี้บอบช้ำภายในร่างกายไม่น้อย

        “ฺฮ่ะๆ ๆ ได้สิ เพราะกำลังจะไปเป็นคนสกุลเซียว พวกที่ค้าขายอย่างฉ้อฉล จนร่ำรวยผิดวิสัย แต่ก่อนเข้าเมืองชั้นใน แม่นางต้องให้พวกข้าต้องตรวจอย่างละเอียด นี่คือระเบียบใหม่

        และถ้าอยากเข้าหอกับบุรุษแซ่เซียวจนตัวสั่น จงรีบเปลืองผ้าเจ้าตรงนี้เถิด ให้ข้าได้เห็นประจักษ์ด้วยสายตาว่า ไม่ได้ลักลอกนำสิ่งใดเข้าเมืองโยว อีกอย่างตอนนี้กำลังของแม่ทัพปู้ เข้ามาควบคุมทุกอย่างแล้ว ใครจะทำสิ่งใดต้องมีบันทึกแน่ชัด ที่สำคัญให้งดงานรื่นเริงทั้งหมด งานแต่งของคนสกุลเซียวก็ไม่ละเว้น”

        ทหารผู้นี้ถึงไม่หยาบคายเท่าคนแรก แต่เมื่ออยู่ด้วยกันเป็นหมู่คณะ ย่อมมีนิสัยชั่วช้าและกดขี่ห่มเหงราษฎรไม่ต่างกัน

         “ผู้เป็นนายของท่านคงมีอำนาจล้นฟ้า ถึงได้ออกคำสั่งที่ส่งผลให้ผู้อื่น ต้องทำเรื่องน่าอัปยศเช่นนี้” ฟ่านอวี้เหยาตอบโต้กลับ

“ฮ่ะๆ ๆ กองทัพอาชาเหินหาว ย่อมอยู่เหนือราษฎร ที่มีแต่สร้างความยุ่งยากให้พวกข้าต้องดูแล โดยเฉพาะสตรีเช่นเจ้า ที่ดูอย่างไร ก็ไม่ควรสวมชุดเจ้าสาว”

        ฟ่านอวี้เหยาโกรธจัด นางไม่ใช่คนร้ายกาจ ทว่าหากจะให้เสียน้ำตา หรือแสดงความอ่อนแอให้คนพวกนี้เห็น ย่อมไม่สร้างประโยชน์อันใด นางจึงรอจังหวะที่จะสั่งสอนคนพวกนี้บ้าง และพอเขาดึงร่างจิ่งหรูออกไป นางจึงใช้โอกาสเดียวที่มี หมายแทงปิ่นปักผมเจ้าสาวใส่ลำคอทหารผู้นั้น!

        ทว่านางยื่นมือออกไปแล้ว แต่ไม่อาจทำสิ่งใดสำเร็จ พวกทหารที่ยืนล้อมอยู่ต่างชักดาบออกมา หมายทำร้ายนางให้ถึงตายทีเดียว

        จังหวะเดียวกัน จู่ๆ มีม้าตัวโตโผล่มา พร้อมร่างสูงใหญ่เป็นผู้ขี่ ซึ่งทั้งที่ห่างกันเกือบสองช่วงตัว ทว่าแส้ยาวของอีกฝ่ายที่สะบัดมาด้วยความเร็วแรง ฟาดเข้าใส่แขนฟ่านอวี้เหยาพอดี

        ปิ่นทองทองยังอยู่ในมือเรียว และนางกำมัดเอาไว้ แต่แขนสั่นสะท้าน

ยามแรกนางแค่ชา ราวๆ อึดใจต่อมา นางรับรู้ได้ว่าภายใต้แขนเสื้อมีเลือดไหลซึม

        “หึๆ บังอาจทำร้ายทหารของข้า หรือเจ้าไม่กลัวการถูกส่งเข้าคุกทหาร และไต่สวนอย่างเหี้ยมโหด”

        ยามนั้นฟ่านอวี้เหยาเจ็บที่แขน หน้าซีดด้วยเสียเลือด แต่ยังฝืนเงยหน้า มองท้าทายยังบุรุษที่นั่งบนม้า ซึ่งส่งไอสังหารพวยพุ่งออกมาปะทะร่างหญิงสาว

        “ทหาร ใช่ พวกท่านเป็นหทารเช่นใด ถึงข่มเหงผู้อื่น อีกทั้งไร้ศีลธรรม หรือเพราะมีหัวหน้าอย่างคนแซ่ปู้ ที่สร้างกองทัพเลวๆ ขึ้นมา”

        น้ำเสียงนางอ่อนแรง ร่างกายแทบทรงตัวไม่ไหว ทว่าการท้าทายด้วยคำพูด และดวงตาที่มุ่งมั่น ทำให้บุรุษที่ใช้แส้ฟาดนาง แยกเขี้ยว แล้วตวาดเสียงดัง

        “อยากไปเป็นเจ้าสาวเข้าห้องหอกับบุรุษใด จบรีบไสให้พ้นหน้าข้าเสีย ครั้งนี้ไม่เอาผิดเจ้า แต่ถ้าอยากแขวนป้ายรับใช้ ทหารในกองทัพ จงกระโดดขึ้นหลังม้าข้าเดี๋ยวนี้ รับรองว่า แม่นางจะได้ทำหน้าที่สมเกียรติ ในชุดเจ้าสาวที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำกามบุรุษแน่นอน! ”

        ปากสุนัขของคนผู้นั้น ทำให้ฟ่านอวี้เหยามีแรงฮึดอย่างมหาศาล ซึ่งไม่รู้ว่าสิ่งต่อจากนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ปิ่นในมือนางที่ปลายของมันแหลมคม ซึ่งชุ่มด้วยเลือดถูกเขวี้ยงออกไปอย่างสุดกำลัง!

         แน่นอนปิ่นทองดังกล่าวไม่ได้เฉียดใกล้ร่างกายของคนผู้นั้นสักนิด แต่ทำให้เขารู้ว่า นางเป็นสตรีที่กล้าหาญพอตัว กระนั้น ถึงกล้าหาญอย่างไร ก็ยังเป็นคนโง่เขลาและสิ้นคิด การแต่งเข้าสกุลคหบดียามนี้ หากไม่ใช่พ่อค้าชั่วก็ดีไป แต่ถ้าทำผิดรังแต่จะถูกยึดทรัพย์ โดนไล่ต้อนไปใช้แรงงานที่เหมืองทางใต้ ไร้โอกาสลืมตาอ้าปากได้อีกตลอดชาติ

“อย่าลืม หากถูกเจ้าบ่าวของเจ้าเขี่ยทิ้ง ไร้ที่ซุกหัวนอน แล้วอยากรอดตาย จงไปแขวนป้ายห้อยคอในค่ายทหารของข้า เพื่อปรนนิบัติชายชาตินักรบ ลูกน้องข้าพร้อมต้อนรับเจ้าเสมอ รับแขกไม่หนักหนา มากสุดคืนละยี่สิบคน!”

        เขากล่าวจบ ก็สั่งให้ผู้ติดตามถอนกำลังที่มีออกไปจนหมด ปล่อยให้ฟ่านอวี้เหยาโกรธจนตัวสั่น ทั้งอับอาย กระทั่งเสียงฝีเท้าม้าเงียบลง นางจึงได้ยินพ่อค้า แม่ค้าในละแวกนั้น พูดว่า

        “เฮ้อ ต่อไป พวกเราคงลำบากเป็นแน่ หากแม่ทัพปู้ผู้นั้น เข้ามาประจำการในเมืองโยว ได้ข่าวว่าเขาให้คนคัดเลือกสตรี ไปใช้แรงงานในค่ายทหารอย่างเหี้ยมโหด ไม่ใช่แค่หุงหาอาหาร ทำความสะอาดหรือซักผ้า แต่พวกนางยังต้องแขวนป้ายรับแขกในกระโจมด้านหลังค่ายทหาร เพื่อแลกกับเศษเงินไม่กี่เหวิน!”

        ฟ่านอวี้เหยายิ่งได้ยิน นางยิ่งขยะแขยงอีกฝ่าย

        “ท่านน้า เมื่อครู่ ท่านบอกว่าคนผู้นั้นคือแม่ทัพปู้”

        สตรีคนดังกล่าวพยักหน้ารับ พูดอย่างตรงไปตรงมา

        “ปู้หว่านถิง แต่เดิมเขาเคยอาศัยอยู่เมืองนี้ เมื่อครั้งเยาว์วัย เป็นระยะเวลาสั้นๆ ก่อนมารดาแท้ๆ จะสิ้นใจ”

        ฟ่านอวี้เหยาไม่ได้ฟังเรื่องราวของแม่ทัพปู้ต่อจากนั้น ด้วยนางเจ็บแผล ทั้งรู้สึกคล้ายจะเป็นลม ถึงอย่างนั้นก็ก่นด่าปู้หว่านถิงไม่เลิก

        “เสี่ยวหรู หากข้าได้พบเขาอีกครั้ง จงเตือนข้าด้วยว่า ปู้หว่านถิงต้องได้รับบทเรียนจากข้า เลือดต้องล้างด้วยเลือด และเลือดของเขา ข้าจะใช้มันล้างเท้า!”

        เมื่อฟ่านอวี้เหยากล่าวเช่นนั้นออกมา จิ่งหรูจึงครั่นคร้ามใจ ยิ่งไปกว่านั้นนางสำเหนียกได้ว่า ผู้เป็นนายตนมีบางสิ่งที่เปลี่ยนไป

        ฟ่านอวี้เหยาไม่เหมือนเดิมตั้งแต่ลงเรือ หรืออาจกล่าวได้ว่านับแต่ก้าวออกจากเรือนสกุลฟ่าน สตรีผู้นี้มีนิสัยผิดแผกไปจากเดิม !?

        ทว่าสาวใช้ ไม่ได้กล่าวคำใดอีก นางได้แต่สงบปากสงบคำ และลอบมองฟ่านอวี้เหยา ซึ่งดูเหมือนว่าจะฉุนเฉียวง่าย ทั้งมีความแค้นคิดอยากจัดการปู้หว่านถิงจนน่ากลัว