4

        พัดในมือนางถูกแย่งไป ผ้าคลุมหน้าสีแดงงดงามปักลายหงส์กำลังจะถูกมือใหญ่ๆ คว้าได้สำเร็จ ฝ่ายจิ่งหรูเหลืออดแล้ว นางผลักทหารตัวโตด้วยสองมือ อีกฝ่ายเซไปเล็กน้อย ก่อนที่ทหารอีกคนจะเข้ามารวบเอวสาวใช้ พอนางขัดขืน เสียงฝ่ามือก็ดังขึ้นสองครั้งติดกัน ฝ่ามือหยาบกร้านของทหารตบลงบนใบหน้าเล็กๆ ของสาวใช้วัยสิบสี่ปี

        จิ่งหรูมึนงงชั่วขณะ หูนางอื้ออึง ไม่ได้ยินเสียงใด กระทั่งเห็นว่าฟ่านอวี้เหยาอ้าปากกว้าง แสดงท่าเหมือนหวีดร้อง เพราะมีทหารอีกสองคนหมายจะเข้าไปจับตัวนาง จิ่งหรูก็ดิ้นหลุดมือทหารสำเร็จ นางเตรียมเข้าไปปกป้องเจ้านาย แต่กลับถูกถีบอย่างแรงที่ข้อพับขาด้านหลัง

        เด็กสาวล้มหน้าคะมำพื้น ทั้งจุกเจ็บ มีเลือดไหลออกจากริมฝีปาก กลิ่นคาวคลุ้งอยู่ด้านในจนนางสำรอก เป็นตอนนั้นที่ได้เห็นว่า ผ้าคลุมหน้าหลุดออกจากใบหน้างามล้ำของฟ่านอวี้เหยา

        “คุณหนู อย่าทำนาง สตรีผู้นี้เป็นฮูหยินน้อยสกุลเซียว!”

        เสียงที่จิ่งหรูประกาศ ทำให้ทหารเหล่าต่างจ้องเขม็งไปที่ร่างของสตรีในชุดเจ้าสาวแสนงดงาม

       

        ฟ่านอวี้เหยาตกใจที่ผ้าคลุมหน้าตนล่วงหล่นลงพื้น ขณะเดียวกัน มีสตรีนางหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ฝ่ายนั้นดูเหมือนจะเป็นแม่ค้า ทั้งนึกสงสารหญิงสาวจึงส่งหมวกตาข่ายให้ นางจึงรับมาแล้วใช้อำพรางใบหน้าตนด้วยความรวดเร็ว อย่างน้อยก็ไม่ให้บุรุษอื่นได้ยลโฉมผู้เป็นเจ้าสาวก่อนชายคนรัก

        ฝายทหารตัวอ้วนล่ำ หัวเราะเสียงน่าเกลียดและพูดว่า

        “โอ้ ที่แท้แม่นางผู้นี้ก็สตรีที่ถูกส่งมาเป็นของเล่นพวกพ่อค้าหน้าเลือด ที่ค้าขายแบบเอารัดเอาเปรียบผู้อื่น คิดแล้วก็เสียดายความงามกับเนื้อตัวนุ่มนิ่ม ความสาวที่มีคงถูกใช้จนบอบช้ำหมด จงรู้เอาไว้เถิด แต่งเข้าสกุลเซียวยามนี้ ย่อมไม่ต่างจากก้าวขาลงขุมนรก เพราะเจ้าคงโดนร่างแหไปด้วย ดีหน่อยก็ถูกเนรเทศไปใช้แรงงาน หากเลวร้ายคงเดินเข้าเหมืองนรกไม่ได้่เห็นเดือนเห็นตะวันอีก”

        ฟ่านอวี้เหยาขมวดหัวคิ้วเรียวสวยเข้าหากัน นางไม่เข้าใจสิ่งที่ทหารผู้นี้กล่าว

         

        “โถ เจ้าคงเป็นคุณหนูในห้องหอโดยแท้ ถูกเลี้ยงดูไว้เป็นเสื้อผ้าให้บุรุษสวมใส่เท่านั้น พอพวกเขาเบื่อก็สลัดทิ้งอย่างไม่ใยดี เดี๋ยวข้าจะบอกให้เอาบุญ ยามนี้บ้านเมืองกำลังจะมีการเปลี่ยนแปลง มิช้า พวกคนชั่วคงถูกกวาดล้าง หากแม่นางยังเบาปัญญาไม่รู้จักระมัดระวังตัว เกรงว่า คงสิ้นลมหายใจอย่างไร้ค่า” นายทหารคนดังกล่าวพูดจบ ก็ก้าวยาวๆ หมายฉุดกระชากร่างบอบบางของฟ่านอวี้เหยา

        การหวีดร้องด้วยความตกใจของฟ่านอวี้เหยา เป็นเหตุให้คนอารักขาของนาง ที่ถูกสั่งให้ไปรวมตัวกันที่มุมกำแพงเมืองด้านนอกต่างอดทนไม่ไหว พวกเขาแม้จะเป็นหน่วยคุ้มกันรับจ้าง แต่รับรู้ถึงความมีเมตตาของสตรีผู้นี้ตลอดการเดินทาง อีกทั้งบิดานางคือหมอเซียว ผู้ที่คนให้การยอมรับว่าเป็นหมอเทวดา ส่วนนาง ระหว่างเดินทางทั้งรถม้า และลงเรือ จนมาถึงที่เมืองโยว ก็แสดงน้ำใจเสมอ เช่นนี้จะให้นางถูกรังแกได้อย่างไร

        ยามนั้นหลายชีวิตจึงฝืนการควบคุมตัว โผนทะยานมาช่วยเหลือผู้เป็นเจ้าสาว จึงเกิดการเตะต่อยใช้กำลังอย่างรุนแรง ซึ่งกินเวลาหลายอึดใจ ทว่าสุดท้ายทหารที่มีจำนวนมากกว่า ได้ไล่ต้อนพวกเขาให้จนมุม ก่อนที่หลายคนจะใช้ช่วงเวลาชุลมุนนั้นหลบหนี

        ส่วนจิ่งหรูยืนขึ้นได้ แม้เจ็บจนน้ำตาไหล แต่ก็ก้าวกะเผลกๆ ไปหาฟ่านอวี้เหยา

        “เสี่ยวหรู เจ้าต้องมาเจ็บตัวเพราะข้าโดยแท้”

        “ไม่เป็นไรคุณหนู บ่าวเกิดมาเพื่อปกป้องท่าน คนรับใช้คนสกุลฟ่าน ถูกอบรมให้ตายแทนเจ้านาย แต่บ่าวอ่อนด้อยเรื่องวิชายุทธ์ แขนไร้เรี่ยวแรง ขาวิ่งไม่ไว ดังนั้นขอเอาตัวรับดาบ รับธนู แทนคุณหนูก็แล้วกัน”

        จิ่งหรูกล่าวจบ ก็กลั้นก้อนสะอื้นของตนเอาไว้ และใช้ร่างบอบบาง เป็นเกราะมนุษย์ ไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้เจ้านายตน

        “ฮ่ะๆ ๆ ดี หากนางคือฮูหยินน้อยสกุลเซียวจริง ข้าจะได้จับตัวไปพร้อมๆ กันเสียให้หมด”

        ทหารอีกคนซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มเอ่ย แต่อีกคนที่อยู่ใกล้ๆ ถลึงตาใส่ ข้อมูลที่่ได้รับมายังไม่อาจแจ้งความเอาผิดสกุลใดในเมืองนี้ได้ ต้องรอหนังสือคำสั่งอย่างเป็นทางการเสียก่อน  

“ท่านหมายความเช่นไร คุณชายรองเซียว มิใช่คนที่ใครจะมากล่าวหาพล่อยๆ ได้ เรื่องนี้ควรรู้ไว้เสียด้วย”

        เมื่อหายจากอาการตกใจ ฟ่านอวี้เหยาก็ต่อปากต่อคำกับทหารเลว นางมั่นใจว่าเซียวเจี้ยนอี้เป็นคนดี และเขากำลังจะไปรับตำแหน่งผู้ตรวจการในอีกไม่ช้า

        “แม่นาง อย่างที่ลูกน้องข้าบอก บัดนี้บ้านเมืองถึงคราวกลียุค คนที่มีกำลังในมือย่อมพลิกดำให้เป็นขาว ส่วนเจ้ารูปโฉมงามเช่นนี้ ทางที่ดี หาสามีที่เป็นทหารไว้คุ้มกันตัวเถิด ขุนนางฝ่ายบุ๋น หรือพวกพ่อค้า ไม่นานต้องออกไปจับดาบร่วมรบอยู่ดี”

        “ฮึ บ้านเมืองไม่สงบเพราะมีพวกท่านมากกว่า แล้วก็หยุดข่มเหงผู้อื่นเสียที รู้หรือไม่ ทหารมีหน้าที่ปกป้องบ้านเมือง ดูแลความสงบ อีกทั้งสมควรให้ความช่วยเหลือพี่น้องร่วมแคว้น”

        “เหลวไหล มีปัญญาคิดอ่านได้เพียงเท่านี้ เพราะแม่นางเป็นเพียงสตรีไร้สมอง ทำได้แค่ให้บุรุษเย่อและคอยคลอดลูกสินะ ไป รีบเข้าไปรวมกลุ่มตรงนู้น หากตรวจสอบทุกซอกทุกมุมอย่างละเอียดด้วยสายตา และสองมือข้าแล้ว เจ้ากับเด็กเหลือขอนั่น จึงจะเข้าไปในเมืองชั้นในได้”

        ฟ่านอวี้เหยาที่รวบรวมความกล้าหาญที่มีทั้งหมดเมื่อครู่ การสื่อสารของนางที่ใช้เสียงดังออกไป ก็ทำให้แปลกใจตัวเองไม่น้อย ปกติไม่ใช่สตรีที่รับมือคนอื่นได้ง่ายๆ นั่นเป็นเพราะวันๆ เอาแต่ดูแลโรงสมุนไพร คิดค้นตำรับยาเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น อีกทั้งร่างกายนางแม้ไม่ได้บอบบางหรือขี้โรค แต่ก็ขลุกตัวอยู่แต่ในพื้นที่จำกัด นางจึงมักตื่นกลัวคนแปลกหน้า และที่นางกล้าโต้เถียงเช่นนี้ เพราะวิญญาณที่มาสวมร่างนี้ จะไม่ยอมให้ตนต้องอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย หรือถูกพวกชั่วช้าข่มเหงอีก