พอหลินโจวตะโกน ผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขาก็มองไปทันทีบางคนอดไม่ได้ที่จะถามว่า:“สุดหล่อ นายมีแฟนแล้วหรือยัง?”หลินโจวพยักหน้า: “ใช่แล้ว ขอโทษด้วยนะ”“งั้นก็ได้”สาวๆต่างก็พากันจากไปอย่างผิดหวังแต่สวี่เนี่ยนชูกลับเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจเธอมองหลินโจวด้วยความเหลือเชื่อ“เมื่อกี้……เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?มี……มีแฟนแล้ว?”แฟนคนนั้น คือฉันงั้นเหรอ?ทำไมเขาถึงได้... พูดเรื่องแบบนี้ในที่สาธารณะบ้าไปแล้วบ้าไปแล้ว!เธอไม่ใช่แฟนของเขาซะหน่อยเสียงหัวเราะดังมาจากเหนือศีรษะ:“ผู้หญิงเหล่านั้นตามตื้อจนฉันรู้สึกรำคาญ เพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อย ถือว่าช่วยฉันหน่อยนะ”สวี่เนี่ยนชูเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย:“เป็น…แบบนี้เหรอ?”“อืม ถ้าไม่อย่างนั้น เธอคิดว่าจะเป็นแบบไหน?”หลินโจวมองไปที่สวี่เนี่ยนชูอย่างจริงจังหลังจากที่เธอมีเนื้อมีหนังขึ้นมาเล็กน้อย ผิวพรรณของเธอก็ดีขึ้นมากยิ่งตอนนี้ผลัดแป้งบางๆ ดูดีกว่ากล่องที่อยู่ในมือซะอีกสวี่เนี่ยนชูรู้สึกประหม่ามากจนไม่รู้ว่าจะมองไปที่ไหน“ฉะ...ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย”"ฮ่าฮ่า"หลินโจวหัวเราะขึ้นมา“วันนี้ออกไปข้างนอกแล้วเหรอ?”“ยัง แต่ว่า……”สวี่เนี่ยนชู
? ? ? ?หลินโจว?หวังเสี่ยวฉิงดูเหมือนจะจับประเด็นอะไรได้บางอย่างหอพัก 202 ของพวกเธอเป็นหอพักรวมหวังเสี่ยวฉิงอยู่ห้องหกแค่หลินโจวคนนี้ หวังเสี่ยวฉิงเคยได้ชื่อมาก่อนนี่ไม่ใช่นักเรียนเรียนแย่ที่หล่อเหลาคนนั้นเหรอ?แฟนของสวี่เนี่ยนชูคือหลินโจว?ว้าว!ถ้าเดาถูกขึ้นมาจริงๆ ถือว่าเป็นข่าวใหญ่มาก!สวี่เนี่ยนชูไม่รู้ว่าจริงๆแล้วหลินโจวเป็นเถ้าแก่ร้านผลไม้ตัก เธอคิดว่าผลไม้ตักชุดนี้หลินโจวเป็นคนซื้อในเวลานี้ เธอมองไปที่หวังเสี่ยวฉิงอย่างคาดหวัง:“เพราะ...เพราะว่าเธอให้ขนมปังฉัน ฉันก็เลยอยากให้เธอได้กินของอร่อยๆ ”“แค่นี้เหรอ?”“อืม หลินโจวบอกว่า เป็นเพื่อนกันก็ควรจะทำอย่างนี้”หวังเสี่ยวฉิงยิ้มคำพูดของหลินโจวช่างได้ผลจริงๆ...สวี่เนี่ยนชูที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา เริ่มมองเธอเป็นเพื่อนแล้วแต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะขนมปังหนึ่งถุง เธอไม่เพียงได้เพื่อนเพิ่มมาหนึ่งคนเท่านั้น แต่ยังได้กินผลไม้ตักหนึ่งชุดอีกด้วย!ช่างมีความสุขเหลือเกิน!เพื่อนคนนี้ เธอหวังเสี่ยวฉิงคบแน่“ได้ งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ!เธอรีบไปเดทเถอะ!”“ฉัน ฉันไม่ได้เดท เธออย่าพูดมั่งซั่ว”“ได้ได้ได้ ไม่ได้เด
ทำไมชื่อเหล่านี้ถึงได้แปลกขนาดนี้?สวี่เนี่ยนชูมองดูสักพักแต่ก็ไม่เข้าใจ“หลินโจว ชื่อเรียกของบัญชีเพนกวินเอามาจากไหนเหรอ?”“อ้อ ฉันพิมพ์ก็ไปเรื่อย ของเธอฉันก็พิมพ์ไปมั่วๆเหมือนกัน”“งั้น……สามารถแก้ได้ไหม?”“ฉันทำไม่เป็น”หลินโจวพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำ โดยที่ไม่เคอะเขินเลย:“เธอทำได้ไหม?”สวี่เนี่ยนชูมึนงง: "ฉัน ฉันก็ทำไม่เป็นเหมือนกัน"“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าเพิ่งไปเปลี่ยน!”“……ได้”สวี่เนี่ยนชูพยักหน้าเบาๆหลินโจวมองหน้าด้านข้างที่มึนงงของเธอด้วยความขบขัน ในใจรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมากเพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยหลอกง่ายจริงๆ!Lเนี่ยน:หลิน&เนี่ยนXโจว:สวี่&โจวแค่นี้ก็มองไม่ออก“ฉันส่งข้อความหาเธอแล้ว เธอดูหน่อย”ขณะที่หลินโจวพูด ก็เปิดหน้าต่างสนทนาของสวี่เนี่ยนชู และส่งอิโมติคอนให้เธอสวี่เนี่ยนชูเห็นบัญชีเพนกวินของตนเองกระพริบที่มุมขวาล่างของคอมพิวเตอร์ในรายชื่อบัญชีเพนกวิน มีรายชื่อหนึ่งเรียกว่า"เดียว"ก็กะพริบเช่นเดียวกันเธอกดเปิดมัน ก็เห็นข้อความจากหลินโจวส่งมา“ฉันได้รับแล้ว”“อืม ใช้งานแบบนี้ล่ะ ฉันจะดึงเธอเข้ากลุ่มตอนนี้เลย”"ได้"หลินโจวเปิดกลุ่มห้อง และดึงสว
ได้ยินมาว่าน่องไก่ล้วนเป็นเนื้อไร้มัน กินแล้วไม่ทำให้อ้วน“ทำไมกล่องนี้ถึงเป็นสีขาว?”แต่กล่องที่หลินโจวให้เธอตอนเช้า เห็นได้ชัดว่าเป็นสีชมพู“อ๋อ น่าจะเปลี่ยนกล่องล็อตใหม่?ลองเปิดชิมดูสิ”สวี่เนี่ยนชูเปิดกล่องอย่างระมัดระวัง เมื่อเธอเห็นโยเกิร์ตที่อยู่ข้างใน เธอก็ตกตะลึงอีกครั้ง“หลินโจว อันนี้ไม่ใช่รูปหัวใจนี่นา?”“...มีหลายแบบ เถ้าแก่คงจะเปลี่ยนชั่วคราวน่ะ?”“……เป็นแบบนี้เหรอ?”สวี่เนี่ยนชูมักจะรู้สึกอยู่ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เธอก็ไม่สามารถบอกได้ว่าผิดปกติตรงไหน“ก็เป็นแบบนี้น่ะสิ ฉันจะโกหกเธอทำไมเพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อย รีบกินเร็ว”สวี่เนี่ยนชูพยักหน้าอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ใช้ช้อนเล็กๆตักขึ้นมาหนึ่งช้อน แล้วกินมันอย่างจริงจังรสชาติหวานอมเปรี้ยว เข้าปากไปพร้อมกลิ่นหอมของนม“อร่อยไหม?”“อร่อย”สวี่เนี่ยนชูพยักหน้าอย่างแรงมันอร่อยมาก อร่อยกว่าผลไม้ใดๆที่เธอเคยกินมาเลย“เธอชอบก็ดีแล้ว”หลินโจวมองเธอด้วยรอยยิ้มหลังจากที่เธอกินไปไม่กี่คำ หลินโจวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง...สวี่เนี่ยนชูที่กำลังตั้งใจกินอยู่ก็งุนงงเล็กน้อยเธอหยุดเคลื่อนไหว และมองหลิ
สิบนาทีต่อมา สวี่เนี่ยนชูยืนอยู่หน้าแผงลอยขายตุ๊กตาผ้าตัวใหญ่หลินโจวเดินไปข้างเธอ แล้วก็หยุดทั้งสองคนมองไปที่กระต่ายมาร์ชเมลโลว์ที่สูงขนาดครึ่งหนึ่งของมนุษย์ ที่แขวนอยู่ตรงกลางพร้อมกัน:“อันนี้!”เปล่งเสียงเกือบจะพร้อมเพรียงกันพูดจบ ทั้งสองก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันพอเถ้าแก่เห็นพวกเขาก็เดินเข้ามาทักทายด้วยความดีอกดีใจ พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส:“สาวน้อยช่างรสนิยมดีจริงๆ กระต่ายตัวนี้คุณภาพดีมาก แถมยังน่ารักอีกด้วย เป็นสินค้าที่ขายดีที่สุดในร้านเลยนะ ราคาก็ไม่แพง ราคาโปรโมชั่นวันนี้สองร้อยยี่สิบห้าบาท ให้เขาซื้อให้หนูสิ”เขาชี้ไปทางหลินโจวสวี่เนี่ยนชูโบกไม้โบกมือแทบจะไม่รู้ตัว:“ห๊า? ไม่ใช่นะคะ ไม่ได้ซื้อให้หนู แต่เขาจะซื้อให้น้องสาว”“น้องสาว?”เถ้าแก่เหลือบมองหลินโจวอย่างสงสัยเด็กหนุ่มคนนี้หน้าตาดีไม่เบาเลย สาวน้อยคนนี้ก็ดูจะเป็นคนซื่อๆ คงจะไม่โดนรังแกใช่ไหม?ในวัยของพวกเขานี้ชอบอ้างว่าเป็นน้องสาวมากที่สุดเถ้าแก่เข้าหาสวี่เนี่ยนชูอย่างระมัดระวัง:“ไม่ใช่น้องแท้ๆใช่ไหม?”“อืม ไม่ใช่น้องแท้ๆ”สวี่เนี่ยนชูจริงใจมากเขารู้แล้ว!เจ้านายจงใจดึงสวี่เนี่ยนชูออกไปด้านข้าง:
ในขณะนี้ เธอก็ได้ยินเสียงหลินโจวเรียกอีกครั้ง:"เพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อย""เงยหน้าขึ้น?"สวี่เนี่ยนชูหันศีรษะกลับด้วยความสงสัย ก็เห็นหลินโจวยกมือขึ้น แล้วปัดหน้าม้าของเธอไปด้านข้างอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็ยกมืออีกข้างขึ้น แล้วติดอะไรบางอย่างให้เธอดวงตาของเธอเบิกกว้างเพราะความประหลาดใจมันคือกิ๊บติดผมสตรอว์เบอร์รี่สีชมพู“นายซื้อมันตอนไหน?”“เดินผ่านเมื่อกี้ ก็เลยซื้อ”“แต่ว่า ฉัน……”“อย่าขยับ!”หลินโจวรีบห้ามไม่ให้สวี่เนี่ยนชูถอดกิ๊บออกเขามองไปที่สวี่เนี่ยนชูอย่างเลื่อนลอยวันนี้สวี่เนี่ยนชู สวมกระโปรงยาวสีขาว และสวมเสื้อแจ็คเก็ตนักเรียนพอปัดผมหน้าม้าของเธอขึ้นไป หน้าผากอันเรียบเนียนของเธอก็เผยออกมาใต้หน้าผาก มีขนตายาวกะพริบหลินโจวอดใจไม่ไหว จึงถอดแว่นตาของเธอออกในขณะนั้น หัวใจของเขาเต้นแรงมากจู่ๆก็มีความรู้สึกเหมือนว่า เป็นรักครั้งแรกเป็นจริงอย่างที่คาดไว้เพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อยติดกิ๊บแบบนี้แล้วหน้าตาดีมากพอสวี่เนี่ยนชูรู้ว่าหลินโจวกำลังจ้องมองเธออยู่ เธอก็แตะหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว:“ทำไมเหรอ? บนหน้าของฉันมีดินโคลนหรือเปล่า?”“เพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อย เธอไม่รู
“อ้อ?ไม่ ไม่มีอะไร”สวี่เนี่ยนชูรีบซ่อนชุดนักเรียนเอาไว้ด้านหลัง“ไม่มีอะไร ทำไมถึงได้ห่อซะแน่นขนาดนั้น?ไม่ได้ ให้ฉันดูหน่อยสิ!”หวังเสี่ยวฉิงกระโดดลงมาจากบนเตียง กำลังจะแย่งเสื้อสวี่เนี่ยนชูสวี่เนี่ยนชูก็กอดเสื้อเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างลุกลี้ลุกลน:“ไม่มีอะไรจริงๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้น”“ช่างเหอะ ดูทำท่าตกใจเข้า อีกสักพักจะไปโรงอาหารไหม?ฉันจะได้รอเธอ”“ไป ฉันเก็บของแป๊บนึง”สวี่เนี่ยนชูพยักหน้า และกำลังจะวางชุดนักเรียนกลับไปไว้บนเตียงในขณะนี้ หวังเสี่ยวฉิงก็ก้าวไปข้างหน้า ถือโอกาสตอนที่สวี่เนี่ยนชูไม่ทันได้ระวังตัว และแย่งเสื้อนักเรียนที่อยู่ในมือของเธอเวลาต่อมากระต่ายมาร์ชเมลโลว์ตัวใหญ่ก็เผยออกมาหวังเสี่ยวฉิงตะโกนด้วยความประหลาดใจ:“ว้าว กระต่ายมาร์ชเมลโลว์!นี่คือของขวัญที่หลินโจวมอบให้เธอเหรอ?”“เอ่อ ฉัน ฉัน……หวังเสี่ยวฉิง เธอ……”“วางใจได้ ฉันไม่พูดจาสงเดชหรอกน่า ฉันแค่แปลกใจเฉยๆ ฮ่าฮ่าฮ่า เพื่อนร่วมชั้น สวี่เนี่ยนชู ดูเหมือนเธอจะมีความรักจริงๆ~”……ตอนที่หลินโจวกลับไป ก็เกือบจะหกโมงเย็นแล้วหลินฉางเจิงกับฉินซู่หลานกำลังทำอาหารอยู่นอกห้องครัว ยังมีอีกคน กำลังนั่งยอง
ฉินอวี่เถียนยังเป็นนักเรียนของโรงเรียนมัธยมหมายเลขหนึ่ง ปีนี้อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ตั้งแต่รู้ว่าแม่และหลินฉางเจิงอยู่ด้วยกัน เธอก็เคยสืบถามเกี่ยวกับเรื่องของหลินโจวแบบคร่าวๆและยังเคยเห็นแต่ไกลๆเธอจำได้ว่าครั้งนั้นที่เห็นหลินโจว เขายังผมทองหัวฟูอยู่เลย ทำไมจู่ๆถึงได้ดูเรียบร้อยขนาดนี้?แม้ว่าจะรู้สึกว่าเปลี่ยนไป แต่ฉินอวี่เถียนก็ไม่ได้ประทับใจหลินโจวเท่าไหร่นัก“เอ่อ……งั้นเธอก็คงจะฟังไม่จบ……”“ก็แค่ทำคะแนนข้อสอบจำลองในครั้งนี้ดีขึ้นมาหน่อย? บอกมา ว่าลอกไปกี่คะแนน?”“ฉันไม่ได้ลอก”“เชอะ!”ฉินอวี่เถียนหยิบผักสีเขียวต้นหนึ่งขึ้นมาอีกครั้ง:“นายคิดว่าฉันจะเชื่อคำที่นายพูดเหรอ?”"....."หลินโจวรู้ว่าหญิงสาวคนนี้จะต้องสอบถามเรื่องของตนเอาไว้ล่วงหน้าอย่างแน่นอนเขาไม่มีอะไรจะอธิบาย ก็เลยนั่งยองๆ และคัดผักด้วยกัน“เชื่อหรือไม่เชื่อ สอบครั้งหน้าก็รู้แล้ว? ฉันลอกครั้งหนึ่งยังพอได้ ยังจะลอกได้ครั้งที่สอง?”“มีเหตุผล แล้วฉันจะคอยดู”"ได้"หลินโจวพยักหน้าฉินอวี่เถียนคิดไม่ถึงว่าหลินโจวจะอยู่ใกล้ขนาดนี้เธอเขยิบไปที่ประตูห้องครัวโดยไม่รู้ตัวหลินโจวก็เขยิบไปที่ข้างๆเธอ ทำใ