เฉียวสือเนี่ยนรู้สึกประหลาดใจ ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ซ่งชิงชวนไปไหนถึงเพิ่งจะกลับมา?ตอนที่เขาส่งเธอกลับห้อง ยังเห็นเขาบอกว่าเหนื่อยล้ามากแล้ว และเขาก็จะรีบพักผ่อนเหมือนกันนี่นาซ่งชิงชวนไปเจอเรื่องอะไรมาหรือเปล่านะ?เดิมทีเฉียวสือเนี่ยนอยากจะโทรถามดูสักหน่อย แต่พอคิดไปคิดมา สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป
เฉียวสือเนี่ยนถูกดึงดูดความสนใจด้วยคำพูดฮั่วเยี่ยนฉือ เธอลุกขึ้นและเดินไปยังที่ที่เงียบลงเล็กน้อยแล้วถาม “ข่าวอะไรเกี่ยวกับซ่งชิงชวนเหรอ?”ฮั่วเยี่ยนฉือแจ้งให้ทราบว่าตอนที่เขาส่งคนไปตามสืบคุณผู้หญิงเซิ่ง บังเอิญพบว่าเมื่อคืนซ่งชิงชวนไปที่โรงกลั่นไวน์ส่วนบุคคล และคุณผู้หญิงเซิ่งก็อยู่ที่นั่นพอดีด้วย
ฟู่เถียนเถียนเอ่ย “คุณนายเวินหาคนเพื่อคิดจะเปิดโปงหนีม่านเหยาเหมือนกัน แต่หนีม่านเหยากล่าวเตือนกับพวกชาวเน็ตล่วงหน้าเสียก่อน บอกว่าตระกูลเวินจะใส่ร้ายหล่อนทุกวิถีทาง และหล่อนก็จะมอบหลักฐานส่งให้กับตำรวจ”เดิมทีการที่หนีม่านเหยาอยู่ที่โรงพยาบาลและการสูญเสียลูกก็เป็นเรื่องจริง บวกกับการที่หล่อนแสดงบาด
เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเสียงเธอ จึงหันหน้ามาเป็นซ่งชิงชวนจริง ๆ ด้วยอาจเป็นเพราะซ่งชิงชวนเพิ่งจะได้สติ และยังไม่ทันเข้าใจสถานการณ์ดี น้ำเสียงของเขาถึงได้ฟังดูแปลกใจไม่น้อย “สือเนี่ยน?”“ค่ะ ฉันเอง” เฉียวสือเนี่ยนพูดเสียงเบา “เหมือนว่าพวกเราจะถูกจับตัวมา ซ่งชิงชวนตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนหร
ได้ฟังแผนการของเฉียวสือเนี่ยนแล้ว สายตาของซ่งชิงชวนก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด “คุณรู้หรือเปล่าว่าตัวเองพูดอะไรออกมา? นี่มันเป็นการหนีเอาชีวิตรอดนะ ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมา คุณจะไปรับมือกับพวกนั้นได้ยังไง พวกนั้นมีกันตั้งสามคนนะ?”เฉียวสือเนี่ยนอธิบายอีกเล็กน้อย “ฉันเป็นผู้หญิง ถ้าทำท่าว่ายอมให้ พวกนั้
ซ่งชิงชวนไม่ได้ตอบออกมาในทันที ต้องให้เวลาผ่านไปครู่หนึ่งถึงจะพูดออกมาได้ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “เอวถูกกระแทกน่ะ ไม่เป็นอะไรมากหรอก”หินในบริเวณนี้เป็นตะปุ่มตะป่ำไม่เสมอกัน ดูเหมือนว่าที่เธอไม่เป็นอะไรเลยนั้น น่าจะเพราะซ่งชิงชวนทำตัวเป็นเบาะเนื้อมนุษย์รองให้เธอเฉียวสือเนี่ยนรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย แต่
“ว่าอะไรนะ?”แม้ว่าจะอยู่ใกล้กัน แต่เสียงของซ่งชิงชวนนั้นเบาอย่างกับเสียงยุง เฉียวสือเนี่ยนจึงได้ยินไม่ชัดเจนซ่งชิงชวนดูเหมือนจะเหนื่อยอ่อนมากแล้ว เขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีกแต่ไหนแต่ไรมาเฉียวสือเนี่ยนก็ไม่เคยเข้าใจซ่งชิงชวนอยู่แล้ว และเธอเองก็คร้านจะถามต่ออีกทั้งคู่กำลังทิ้งน้ำหนักอยู่บนกองฟางบริเวณห
แตกต่างจากความอ่อนโยนตามปกติ ตอนนี้น้ำเสียงของซ่งชิงชวนเผยถึงความเย้ยหยันและไม่แยแสอย่างชัดเจน ราวกับไม่ใช่ครั้งแรกที่พบเจอเรื่องแบบนี้เฉียวสือเนี่ยนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้บ้าง เธอจึงช่วยพยุงเขา “ไปหาที่ราบที่ใช้พักได้กันก่อนเถอะค่ะ”หลังจากช่วยให้ซ่งชิงชวนนอนลงด้านข้างอย่างยากลำบากแล้ว ทั้งคู่ก็แทบจ